Αδιαθεσία μαμάς..!
Αδιαθεσία μαμάς….
μαμά Μαρία
Τόπος: Σ’ένα χωριό κάπου στη Μακεδονία….
Πρωταγωνιστές: Μπαμπάς, μαμά και 3 κοριτσάκια….
Αγαπημένες μου μανούλες και αναγνώστες του eimaimama.gr, αποφάσισα να σας γράψω μια ιστορία, με βάση τα όσα πέρασα όλο το Σαββατοκύριακο και μου γέννησαν κάποιες σκέψεις…
Έρχεται η πολυπόθητη Παρασκευή, λοιπόν, στη διάρκεια της οποίας η οικογένειά μας κάθεται το απόγευμα και καταστρώνει σχέδια για το Σαββατοκύριακο , που περιλαμβάνουν από το πώς θα κοιμηθούμε (ποια θα είναι κουρνιασμένη στην αγκαλιά του μπαμπά και ποιά στης μαμάς και η μικρή είναι το μπαλαντέρ!!), τι θα φάμε, ποιός θα πάει για ψώνια και το κυριότερο πώς θα περάσουμε δημιουργικά το χρόνο μας!!! Αυτό το τελευταίο, δε συνεπάγεται ότι κάθε εβδομάδα τρέχουμε σε μουσεία και ειδικές παραστάσεις, αλλά προσπαθούμε, όσο το δυνατόν να προσφέρουμε στα μικράκια μας μία «άλλη όψη» του παιχνιδιού και της γνώσης. Έτσι και τώρα καταστρώσαμε τα σχέδιά μας…..χαχαχα!!! Κι εδώ ταιριάζει το «όταν κάνεις σχέδια, ο Θεός γελάει μαζί σου»
Τα 2 μεγαλύτερα κορίτσια μου πηγαίνουν παιδικό σταθμό και την προηγούμενη εβδομάδα στο καθημερινό χαρτάκι της δασκάλας πέραν των υπολοίπων έγραφε «παρακαλώ, λόγω πολλών κρουσμάτων γαστρεντερίτιδας, να στέλνετε στερεά φαγητά», καλάααα, λέω περιπαιχτικά και το πετάω γελώντας (πού να’ ξερα!). Ξεκινάει, λοιπόν ο πρώτος πόνος στην κοιλιά της πρώτης…. Ακολουθεί η αδιαθεσία της δεύτερης… ο μπαμπάς μας κουκουλώνεται, έχει πυρετό και λίγα απ’ τα συμπτώματα της γαστρεντερίτιδας, η μικρή μας τα ίδια. Ουφ! Θα περάσει κι αυτό, πού θα πάει, σκέφτομαι…Τι το ήθελα… στη μαμά, που προσέχει, για να αντέχει ο οργανισμός της, ήρθαν όλα τα παραπάνω μαζί και στον πιο έντονο κι ενοχλητικό βαθμό!!! Δεν θα γράψω τα όσα πέρασα όντας κλινήρης και αδύναμη, αλλού είναι το θέμα μου… πώς διατηρείται η ισορροπία, όταν η κεντρική κολώνα/το δοκάρι του σπιτιού, έχει κλονιστεί….
Η μάνα είναι μεγάλο κεφάλαιο και άξια θαυμασμού για το πόσα κάνει καθημερινά για τη φαμίλια της, με όλη τη δύναμη της ψυχής της, πόσες φορές πρέπει να σκαρφιστεί ένα αστείο, για να γελάσει το μικρό της, που χτύπησε, και πόσες φορές οφείλει να μασκαρεύει τον πόνο ή τη θλίψη της, για να μην τραυματίσει τη μικρή ψυχούλα της… τι γίνεται, όμως, όταν ΔΕΝ μπορεί να τα κάνει όλα αυτά λόγω αρρώστιας; Και πόσο επιδρά αυτό στο σύνολο της οικογένειας;
Δεν θα μιλήσω επιστημονικά, γιατί δεν είμαι ψυχολόγος, αλλά μαμαδίσια (τη δικιά μας γλώσσα, ντε!!!!) και θα σας πω ότι, όταν η μάνα δεν είναι καλά, το σύστημα καταρρέει σα χάρτινος πύργος!! Όλοι και όλα περιμένουν από σένα και αν έχεις και πολυμελή οικογένεια, άστα-βράστα!!
Εγώ να είμαι στον καναπέ, το σαλόνι να είναι βομβαρδισμένο τοπίο από παιχνίδια, βιβλία και ρούχα, η κουζίνα να φωνάζει «βοήθεια», ο σκύλος να θέλει φαγητό και βόλτα, τα παιδιά να κλαίνε, γιατί νιώθουν πόνους κι ο σύζυξ να το παίζει πιο παιδί απ’τα νήπια!! Κι εκεί κάπου μεταξύ καναπέ, κρεβατιού, τουαλέτας και πολλών, άπειρων σκέψεων, σου ανάβει εκείνο το ρημαδιασμένο λαμπάκι (αφού πρώτα έχεις ρίξει τα μπινελίκια σου προς πάσα κατεύθυνση) και σου λέει «γίνε καλά…ΧΘΕΣ!!!!», γιατί όλοι περιμένουν από σένα κι όλα κρέμονται από τα χέρια σου. Δεν έχεις δικαίωμα να πέσεις, να πονέσεις, να αρρωστήσεις, να κλάψεις, να δείξεις την παραμικρή αδυναμία (εκτός αν το κάνεις στα κρυφά, όπως η αφεντιά μου!!) και δεν σε ρωτάει ποτέ μα ποτέ κανείς, αν μπορείς -όχι αν θέλεις, αλλά αν δύνασαι σωματικά να διεκπεραιώσεις κάτι…
Είναι στιγμές, που νιώθεις ότι θα μείνεις στον τόπο, ότι θα αποδημήσεις χωρίς αντίο κι εκεί παίρνεις μια δύναμη, βλέποντας τις φατσούλες, που σε κοιτούν, που απορείς κι εσύ πώς και πού την έκρυβες μέσα σου!! Η μάνα δεν έχει το δικαίωμα να τα παρατήσει.. ΠΟΤΕ. Ακόμη κι όταν η σαρξ της ασθενεί, ακόμη κι όταν τα κόκκαλά της έχουν σπάσει απ’ την αδυναμία, ακόμη κι όταν η φωνή δε βγαίνει απ’ τα χείλη, έχει υποχρέωση να μη στερήσει το δικαίωμα στα παιδιά της να έχουν τη μαμά τους όρθια, χαμογελαστή, γενναία, αισιόδοξη!!!
Ένα τελευταίο θα σας πω και κλείνω… όταν ήμουν μικρή -γύρω στα 9- η μαμά μου ήταν έγκυος κι έπρεπε να κάνει αμνιοπαρακέντηση στην Αθήνα (κακώς για μένα, αλλά τώρα είναι αργά) , πήγε, την έκανε και γύρισε. Εγώ έμενα στη γιαγιά μου και δεν είχα ιδέα για το τι συνέβαινε (λέμε τώρα!). Πήγε, γύρισε και γύρισε «αλλιώς», εγώ με το που την είδα δεν τη γνώρισα… ήθελα τη μαμά μου πίσω κι έκλαιγα, κλείστηκα στον εαυτό μου, δεν ήθελα κανέναν, παρά μόνο τη μανούλα μου κι όχι το φάντασμά της…. τί είχε γίνει τελικά, φυσικά δεν καταλάβατε, ε; Έχασε το μωρό από την αμνιοπαρακέντηση (αυτό σήμερα συμβαίνει πάρα πολύ σπάνια, αλλά το 1990 ήταν όλα αλλιώς!) και δεν με «έβλεπε», είχε πέσει στα πατώματα από τη στεναχώρια, ήθελε να μου χαρίσει ένα αδερφάκι, ένιωσε ανάξια, ήταν ήδη και στα 39 της, οπότε, καταλαβαίνετε… ευτυχώς της άναψε το λαμπάκι και ξέχασε κάθε σωματικό και ψυχικό πόνο και ήρθε πάλι και με «βρήκε»!
Μ’ έκλεισε στην αγκαλιά της και την ένιωσα ξανά εκεί, δυνατή και αισιόδοξη, αλλά πάνω απ’ όλα ΜΑΜΑ για μένα….
Γι’ αυτό, λοιπόν, λατρεμένες μου μανούλες, μην τα παρατάτε ποτέ ακόμη κι όταν η σαρξ ασθενεί!! Η δύναμη, που κρύβουμε μέσα μας – και νομίζω ότι την αντλούμε από τα παιδάκια μας κατά κύριο λόγο- είναι απίστευτη και σίγουρα θεόσταλτη (απ’Αυτόν, ντε, εκεί πάνω, που μας προσέχει! ) και δεν πρέπει να το βάζουμε κάτω!
Κάθε φορά που θα νιώσετε αδιαθεσία ή θα θέλετε να ταβλιαστείτε στο κρεβάτι, δείτε τα ματάκια, που σας κοιτούν από την πόρτα με απορία και φόβο, χαμογελάστε και κάντε πολλές και σφιχτές αγκαλίτσες!! Δε νιώθετε καλύτερα, ε;; Εγώ πάντως ήδη σηκώθηκα και χαμογελάω!!!!!!!!!!
Σας φιλώ!
Μαρία
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Και εμεις ακριβως ετσι.περασαμε οικογενειακος γαγαστρεντεριτιδα και εγω με 39,9πυρετο σηκωθηκα...εχω 3παιδακια.οταν αρρωστενει ολοι η οικογενεια χανεται η μπαλα...
εγω δεν εχω καμια απολυτως βοηθεια κι ο συζυγοσ οσες ορες εχει χρειαστει επρεπε να μεινει μεχρι αργα στο γραφειο...ετυχε οχι πως δεν ηθελε να βοηθησει....ξερετε πως ειναι να χεισ καρκινο στο στομαχι και να ρθει ι αποπανω η γαστρεντεριτιδα?απο την εξαντληση επεσα στο δρομο οταν πηρε τον μικρο το σχολικο...κι αφου εμεινα κανα τεταρτο στον δρομο με βρηκρε ενας ενοικοσ και μ ανεβασε πανω...δεν θα ξεχασω τα ματακια τουσ τα θλιμενα τ απογευμα και να μου φερνουν τα μωρομαντηλα η πετσετουλες γιατι εκανα εμετυς....κι ο μικροτεροσ που μολεγε γιατι μαμα.... οι μαμαδες δεν εχουν ποτε το δικαιωμα ν αρρωστησουν...ποτε...
Μπραβο σου μανουλα!Να εισαι παντα καλα κι εσυ αλλα και η οικογενεια σου!
Πόσο συμφωνώ μαζί σου!!
Μπράβο Νάντια! Είναι πολύ δύσκολη η κατάσταση που περιγράφεις... Εγώ έχω μια κόρη 20 μηνών και είμαι έγκυος στο δεύτερο παιδάκι μας. Ο άντρας μου παρών, πολύ πρόθυμος να βοηθήσει, αλλά η μικρή είναι αυτοκολλητάκι μου (εργάζομαι κιόλας, άρα της λείπω και λιγάκι...). Τώρα έχω ψοφήσει από τις αναγούλες και τις ναυτίες, αλλά φυσικά η μικρή δεν είναι σε θέση να καταλάβει τι έπαθε η μαμά της ξαφνικά... Οπότε, η μαμά δεν αδιαθετεί ΠΟΤΕ! Τρέχω συχνά στην τουαλέτα, αλλά οι αγκαλιές και τα παιχνίδια συνεχίζονται όπως και πριν! Να είμαστε όλες καλά και να χαιρόμαστε τα παιδιάκια μας όσο μπορούμε!
Κορίτσια χαίρομαι πολύ που διάβασα αυτή την ιστορία...μόνο που...τί γίνεται όταν η μανούλα αρρωστήσει για ...πάντα? Ναι, ναι, όταν αρρωστήσει με μια ασθένεια που δεν θα περάσει σε 5-10 μέρες αλλά θα τη συνοδεύει για την υπόλοιπη ζωή της? Ασθένεια με μπόλικο πόνο, τέτοιο που σου κλέβει την ενέργεια, τη θετική σκέψη, το χαμόγελο. Θα σας πω, ότι και πάλι η κολώνα του σπιτιού θα βρει τρόπους. Δεν θα κάνει παιχνίδι (κυνηγητό, σηκώματα, κουτρουβαλίσματα) αλλά παιχνίδι (διάβασμα, επίσκεψη σε μουσεία, θέατρο, κινηματογράφο). Και το θέμα δεν είναι το παιχνίδι. Είναι η προσπάθεια και η διάθεση και επιθυμία να μη σε καταβάλλει αυτό που σε βρήκε, αλλά να το γνωρίσεις, να το δεχτείς και να το σεβαστείς. Έτσι αυτό που θα κερδίσεις είναι ότι θα έχεις καλές και κακές μέρες, θα εκμεταλλεύεσαι στο έπακρο τις καλές και έτσι θα νιώθεις πιο "φυσιολογική". Το σημαντικότερο όλων: όταν η κόρη μου ρωτάει: Μαμά, γιατί πονάς κάθε μέρα? Πότε θα περάσει αυτό? Γιατί συνέβη αυτό σε σένα? Η απάντησή μου είναι μία: αυτό συνέβη για άγνωστο λόγο, και ναι πονάει, αλλά η μαμά είναι αποφασισμένη να μην το αφήσει να μας "κλέψει" τις στιγμές μας, τις χαρές μας, τις αγκαλιές μας. Χαμογελάω...ακόμα και όταν πονάω φρικτά. Πηγαίνω στη δουλειά ακόμα και όταν πονάω φρικτά. Και πάνω από όλα....της λέω κάθε μέρα ότι τη λατρεύω, λατρεύω τα πάντα επάνω της και θα είμαι εκεί για αυτήν ό,τι και να γίνει!
εγω παντως που περναω μια βαρια ιωση εδω και 5 μερες με πυρετο συνεχεια πραγματικα συμφωνω με οσα ειπε η μαμα Μαρια.Να ειμαι χαλια,να εχω πυρετο,και η κουζινα χαλια,τα κρεβατια ξεστρωτα,παιχνιδια στο σαλονι παντου,το καλαθι να μην κλεινει απο τα απλυτα και ο συζυγος πιο παιδι απο ποτε.Και το πιο σημαντικο να μην εχω κουραγιο να παιξω ουτε με τον μικρο που θελω τοσο πολυ γιατι δεν με βλεπει πολυ λογω δουλειας.Αχ τι τραβαμε εμεις οι μαμαδες!!παιρνουμε κουραγιο απο τα παιδακια μας ομως και συνεχιζουμε και σημερα αυτο θα κανω παρολο που εχω παλι πυρετο και ειμαι στην δουλεια,μολις παω σπιτι θα κοιταξω το ζουζουνι μου,θα τον παρω αγκαλιτσα και θα πω προχωρα...
Και οι άντρες εκπαίδευση θέλουν.Εμένα ο δικός μου ήταν ο κλασσικός που δεν σήκωνε το ποτήρι του να το πάει απο εδώ λιγο πιο πέρα.Εγώ εννοείται superhero.Ώσπου μια μέρα όταν η μικρή ήταν 7-8μηνών αρρωστησα ήμουν χάλια και μου λέει το κορυφαίο(ό άντρας μου)κάνε της γάλα αλλαξε την πλύντην λίγο και μετά κάτσε να ξεκουραστείς!!!!!!!και είπε τέρμα το χαιβάνι της υπόθεσης και πλέον μπήκαν στο λεξιλόγιο μου οι λέξεις"αχ δεν είμαι καλά,κουράστηκα με πονάει το τάδε"και πλέον όταν αρρωσταίνω δεν το κουνάω ρούπι!Όταν θέλει κάτι το παιδί λέω πάνε στον μπαμπά η μανούλα δεν είναι καλά!
Αχ βρε κορίτσια, και γω μια ζωή ήμουν φιλάσθενη μέχρι αηδίας...Με το παραμικρό στο κρεβάτι...Μη σας πω για την εγκυμοσύνη μου που τον μισό καιρό τον πέρασα ξάπλα(λόγω προβλημάτων βέβαια)...Αλλά άλλο να είσαι μόνη σου με τον άντρα σου και να έχεις την ευχέρεια ότι ώρα θες να πέφτεις να ξεραίνεσαι και άλλο να έχεις μικρό παιδάκι(πόσο μάλλον εσύ που έχεις 3!) και να θέλει τη φροντίδα του και αυτό...Αυτή η περίοδος νομίζω θα μου μείνει αξέχαστη παρά τις δυσκολίες και το άγχος...Το θέμα είναι ότι μετά που γέννησα, όντως παρατηρώ ότι ναι μεν αρρωσταίνω αλλά την αρρώστια μου την βάζω σε δεύτερη μοίρα μπροστά στην οικογένεια μου...Έχει μέρες που δε μπορώ να πάρω τα πόδια μου ναι...Αλλά ευτυχώς η δεύτερη κολώνά του σπιτιού όπως πολύ εύστοχα την χαρακτηρίσατε είναι εκεί για να με στηρίξει...Και από ότι βλέπω πολλές κοπέλες έχουν την ίδια βοήθεια...Δυστυχώς η μανούλα μου μένει σε άλλη χώρα για να έρθει να με βοηθήσει αλλά ο άντρας μου είναι ικανότατος δόξα το Θεό! Και θα πλύνει και τα πιατάκια και ωραία σούπα θα κάνει και θα φροντίσει και το παιδί...Τώρα που κοντεύει πια τα 3 και αρχίζει όλα αυτά να τα καταλαβαίνει νομίζω ότι όταν αρρωσταίνω δε θα προσπαθώ να το παίξω σούπερ-ήρωας(δε θα τους αφήσω και στην τύχη τους όμως εννοείται αν κάτι δεν μπορούν να το χειριστούν...) Σούπερ-ήρωας το παίζω καθημερινά με το να είμαι μάμά, σύζυγος, εργαζόμενη, νοικοκυρά και ότι άλλο προκύψει...Και στο κάτω κάτω άμα αρρωστήσω βαριά μακάρι ο αντρούλης μου να μπορεί να φτιάξει ένα φαγάκι και να πλύνει και κανα μπιμπερό, και ας φτάσει η σκόνη 1 δάχτυλο...
Αυτή η άτιμη η γαστρεντερίτιδα χτύπησε και το δικό μας το σπιτάκι. Ευτυχώς έχω μαμά και πεθερά κοντά και πήραν τα μωρά τη πρώτη μέρα. Την επόμενη ένιωσα καλύτερα και είπα να τα πάρω τα ζουζούνια ιδίως τον μεγάλο μου (2,5 χρονών) που δε κοιμάται με τίποτα μακριά μου το βράδυ. Μόλις μπήκε μέσα όμως και με είδε με τη μάσκα (τη φόρεσα γιατί δεν ήθελα να τον κολλήσω) τρόμαξε έβαλε τα κλάματα και έφυγε τρέχοντας με τη γιαγιά του. Μόλις έφυγε έβαλα και εγώ τα κλάματα, δε μπορούσα να πιστέψω πως το παιδάκι μου δε με ήθελε. Την άλλη μέρα πήγα και τον πήρα χωρίς μάσκα, ευτυχώς δε κόλλησε και ευτυχώς δε με φοβόταν πλέον...
Θα συμφωνήσω πολύ με την Σίσσυ και θα τονίσω κι εγώ το πόσο προτιμώ η 4-χρονη κόρη μου να είναι μέρος της ψυχολογίας-παθολογίας μου όταν κάτι συμβαίνει...πόσο πια να παίξεις θέατρο όταν δεν μπορείς να αλλάξεις πλευρό στο κρεβάτι ή θες ένα γερανό να σε σηκώσει από τον καναπέ που βλέπεις TV επειδή η μέση έχει κρακάρει από την 2η εγκυμοσύνη???? Η κραυγή θα βγει...και η Φλώρα μου θα καταλάβει ότι η μανούλα πονάει...τότε θα μου ψιθυρίσει μια γλυκιά κουβέντα, θα μου σκάσει ένα φιλί και θα μου πει "μανούλα ξεκουράσου να φύγει ο πόνος"... Στο ίδιο σημείο, η 2η κολώνα του σπιτιού που λέγεται σύζυγος-μπαμπάς θα αναλάβει με προθυμία να την κάνει μπάνιο, να στρώσει τραπέζι και να απλώσει και τα ρούχα όταν η σούπερ-μάνα είναι πιασμένη από την τρίχα της κεφαλής έως τον αστράγαλο & ουρλιάζει από τον πόνο απλά για να εκτελέσει ένα βήμα σαν άνθρωπος και όχι σαν πάπια... Δεν αναιρώ σε καμία περίπτωση τον ρόλο της μάνας μέσα στο σπίτι...απλά υπογραμμίζω την σημασία της ομαδικότητας και της βοήθειας που κάποιες στιγμές είναι απλά απαραίτητα στοιχεία για την καθημερινή συμβίωση...
Καλημέρα σας μανούλες! Θα συμφωνήσω με την ΑΓΑΠΗ ΜΑΡΔΙΚΗ. Ο μπαμπάς μας βοηθάει πολύ στο σπίτι και στο μωρό. Εντάξει σίγουρα η μαμά πρέπει να οργανώσει πολλά, αλλά ο μπαμπάς είναι παρών και στηρίζει! Πιστεύω πως δεν πρέπει να κρύβουμε τα συναισθήματά μας από τα παιδιά. Καλώς ή κακώς δεν είμαστε υπεράνθρωποι. Και θα πονέσουμε και θα κλάψουμε και θα αρρωστήσουμε, γιατί απλά είμαστε και εμείς άνθρωποι!Το να θεωρεί το παιδί μας ότι η μαμά του είναι αλώβητη είναι νομίζω μια εσφαλμένη εντύπωση .Όταν μεγαλώσει και καταλάβει (γιατί θα καταλαβαίνει ότι η μαμά του κάτι έχει, θα το νιώθει) θα του γυρίσει ο κόσμος ανάποδα!
Συμφωνω απόλυτα μαζί σου.. Νομίζω ότι δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να το παίζεις η βιονική γυναίκα!!Ε δεν είμαστε!!και τα παιδια είναι καλό να καταλάβουν ότι οι γονείς τους είναι άνθρωποι με σαρκα και οστά!!αρρωσταίνουν , στεναχωριούνται, κλαινε! Ετσι τα προετοιμαζουμε για τη κοινωνία!!Τα κανουμε δυνατα και όχι μαμοθρεφτα!! Τώρα όσον αφορα τον σύζυγο που είναι χειρότερος από παιδι..Ε σορυ αλλα δε θα σηκωθώ άρρωστη να του ζεστάνω τη σουπα!!!!ΕΛΕΟΣ..
Με συγκίνησε πολύ το κείμενο, αλλά οφείλω να πω κάτι... εγώ σαν παιδάκι είχα τη "βιονική μαμά" ή τουλάχιστον , αυτό με άφηνε να πιστεύω... το αποτέλεσμα; όταν ήμουν στο λύκειο, πέρασε κατάθλιψη , λόγω χωρισμού με τον πατέρα μου... έχασα τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου!!! Πώς γίνεται η μαμά ΜΟΥ να αρρωστήσει; υπάρχουν κ άλλα συναισθήματα εκτός από τη χαρά; Κ σαν παιδί, τελείως ανώριμο συναισθηματικά,πέρασα δύσκολες στιγμές!! Δείξτε τα συναισθημετά σας στα παιδιά σας! Θα σας εκπλήξει το πόσο ώριμα είναι κ μπορούν να καταλάβουν... έχει τύχει, η 6 χρονη κόρη μου να μου πει : ' Μανούλα, κάτσε, μην κάνεις δουλειές. Είσαι κουρασμένη!' Ευχαριστώ
ego tha sas po mono mia frash!!! OI MAMADES DEN ARROSTENOUN POTE!!!! sinifos stis ioseis o kyklos paei kapos etsi! kollaei to splaxno mou, seira exei to megalo paidi(o andras mou) o opios otan arrostenei einai xeiroteros apo thn korh mou kai afou 3-4 meres trexo san ton papatrexa kai exo kanei thn nyxta mera thn patao ego!!! kai leo eimai xalia alla toulaxiston tha meino sto krevati!!! xaxaxaxa oraio anekdoto! mama ntise me, mama to farmako mou, mama ela na paiksoume! mama ftoakse mou tost giati o mpampas den ksrei!!! kai meta arxizei o syzigos e na xa enan kafe, h soupa pou eixe meinei apo to mesimeri den me epiase den ftaixneis kati allo?!!! ftanei to vrady me 39 pyreto na tremo sygkormh kai zhtao mia kouverta! apantish sizigou!! ELA MORE DEN KANEI KRYO!!!!
Έχεις σκεφτεί να αλλάξεις σύζυγο;;;Χε χε αστειεύομαι. Σίγουρα όμως μια μεγάλη κουβέντα, ή μια αντιμετώπιση προς τη μεριά του ίδια με τη δική του ίσως τον βοηθήσει να καταλάβει πως δεν ζει πια με τη μαμά του!!!
nantia ποσό συμφωνώ! Δυστυχώς ειναι ο τρόπος που μεγαλώνει κάποια γυναίκα το γιο της. Αλλά θεωρω οτι κι ο κάθε ενήλικας άντρας εχει ενα ανάλογο εγκέφαλο για να σκεφτεί οτι δεν σηκώνουμε άρρωστο άνθρωπο να μας φτιάξει να φάμε γιατι....δεν χορτάσαμε η γιατι....δεν ξέρει να φτιάξει ενα τοστ!!!!! Εντάξει έλεος, δεν συνεχίζω θα παρεξηγηθώ!
εγω κοριτσια τωρα που γεννησα την κορουλα μου,επειδη δεν ειχα κανενα να προσεχει το μεγαλο μου τον ειχε ο αντρας μου κ ερχοταν καθημερινα στο νοσοκομειο που γεννησα,ξυπνουσε πολυ πρωι,δεν ετρωγε πολυ καλα,ταλαιπωρηθηκε με λιγα λογια....κ ετσι σε μια εβδομαδα περιπου τον βρισκει μια ιωση που κυκλοφορουσε τοτε,να μην τα πολυλογω εκεινη την ιωση την περασαμε ολοι απο το μωρο μεχρι εμεις....εγω λεχωνα ακομη,εκανα κ πυρετο καταλαβενετε 10 μερες αντιβιωση επερνα,αλλα ευτηχως τη μερα που ειχα το μεγαλο ζορι εγω ο αντρα μου με αφησε κ κοιμομουν αναμεσα στα ταισματα της μικρης....
Ναι κορίτσια,έτσι είναι. Εμένα αυτό που μου λείπει περισσότερο από τότε που έγινα μαμά είναι το δικαίωμα μου να αρρωστήσω. Να πέσω ξερή στο κρεβάτι και να σηκωθώ σε 2 μέρες. Να γυρίζω με μια κουβέρτα αγκαλιά από καναπέ σε καναπέ και να μου κάνουν τσαγάκια και σουπίτσες. Αντί γι αυτό βέβαια υα ξέρετ τι να λέω, σήκω με 39 πυρετό ακατέβατο και ρίγος να θηλάσεις, έγκυος με γαστρεντερίτιδα μάζευε τους εμετούς του μικρού κλπ κλπ. Όχι λθπάμε δε γίνομαι καλά μόλις βλέπω τα παιδιά μου, όσο και να τα αγαπάω. Ανθρωπος είμαι κια γω και χρειάζομαι ξεκούραση. Όσο για την κοπέλα που είπε ότι από τότε που έγινε μαμά δεν αρρωσταίνει... τι να πω. Εγώ από την πρώτη ίωση που κόλλησα από τον μεγάλο μου τον Οκτώβρη (που μας έχει φέρει από τον παιδικό ο,τι πιο τρέντυ κυκλοφορεί σε ίωση) δεν έχω συνέλθει ακόμη. Και φυσικά ό,τι κολλάει αυτός το κολλάω εγώ πρώτη και το περνάω πιο βαριά απ'όλους. Συνεχίζω να θηλάζω τη μικρή που είναι 10 μηνών για να μην αρρωσταίνει κι αυτή οπότε ούτε βρδυνός υπνος της προκοπής... Και για να μη με πείτε αρρωστιάρα να σας τονίσω ότι είμαιεκπαιδευτικός, δηλ. έχω περάσει όλες τις "πανδημίες", ιώσεις κλπ χωρίς ούτε μία αναρρωτική. Αυτά γιτι σας έπρηξα. ΘΕΛΩ ΝΑ ΑΡΡΩΣΤΗΣΩ ΜΕΤΗΝ ΗΣΥΧΙΑ ΜΟΥ ΤΩΩΩΩΡΑ!
Αααααχ!! Αφήστε κορίτσια! Να σας πω κι εγώ την δική μου σημερινή ιστορία που είναι για γέλια!! Αδιαθέτησα λοιπόν σήμερα και πεθαίνω από πόνους σε μέση, κοιλιά και εδώ και μία εβδομάδα υποφέρω και από πονοκεφάλους! Να μην μπορώ ούτε το μωρό μου να σηκώσω αγκαλιά! (τελικά μάλλον ειναι μύθος που λένε ότι μετά την γέννα σταματάνε οι πόνοι περιόδου!!). Μου λέει λοιπόν ο γλυκός μου αντρούλης να πάω να ξαπλώσω με το μωρό μαζί μου όμως για να καθαρίσει την κουζίνα και να φτιάξει κάτι να φάμε, οέο! Καθάρισε την κουζίνα, μου μύρισε κι εμένα ψητό ψωμάκι (αχ λέω τι ωραία θα φτιάξει club sandwitch που το κάνει και τέλειο)! Ξαφνικά μετά από λίγο έρχεται σαν την βρεγμένη γάτα και μου λέει:"ρε μωρό έκανα μ.....α". Τι έκανες αγάπη μου, του λέω εγώ. -Ε, να μωρέ, έβαλα το αυγό να βράσει κι επειδή δεν έβρασε καλά το έβαλα στο φούρνο μικροκυμάτων!!!!! (Οεεεεεοοοοοοο!!!!). Και τι έγινε βρε αγάπη μου, του ξαναλέω εγώ. -Ε, έσκασε το αυγό και το φουρνάκι έγινε κ...ς!! Μπορεί βρε μωράκι να έρθεις να το καθαρίσεις γιατί σιχαίνομαι το αυγό έτσι όπως είναι????" Τι άλλο να πώ?? Σηκώθηκα και το φουρνάκι καθάρισα, και το μωρό τάισα και το κοίμησα, και τοστάκι του έφτιαξα για να φάει το πρωί πριν πάει στην δουλειά και όπως καταλαβαίνετε ο μπαμπάς και η κόρη κοιμούνται κι εγώ έχω υπερένταση και αυπνίες!! Καληνύχτα σε όλες τις μανούλες - ηρωίδες!!
Πιο παλια, εκανα εγχειρηση διαφραγματος στη μυτη.τα παιδακια μου βεβαια δεν ηταν στο νοσοκομειο μαζι μου και με πηραν τηλεφωνο μολις βγηκα απο το χειρουργειο, οπου δεν ανοιγε το στομα ουτε για ανασα!!! αν ακουγατε φωνη ..ορεξη..παρλα ..απο μερους μου ..και το κλασσικο " ΕΓΩ ΚΑΛΑ ΕΙΜΑΙ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ,ΕΣΕΙς ΠΕΣ ΜΟΥ" .Μια φιλη που ετυχε να ειναι εκει ειπε: δες το θεατρο/το νουμερο /κοιτα παρασταση /εδω δεν μπορει να μιλησει ........ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΜΑΝΑ .Τωρα βεβαια για αδιαθεσιες του σπιτιου που ολες περναμε ,καλο ειναι τα παιδια να καταλαβαινουν και να το χωνεψουν πως πολλες φορες η μαμα ειναι αρρωστουλα ,θελει ησυχια και περιποιηση.Αυτο εμεις θα τους το περασουμε χωρις να νιωσουν ανασφαλεια οτι δεν μπορουμε να ανταποκριθουμε στα δικα τους καθημερινα θεματακια.Ανθρωπινα ειναι ολα και στο χερι μας να τα κατανοησουν ολοι.
Όταν αρρωσταίνω έχω και 'γω δικαίωμα να θέλω τη μαμά μου! Θέλω το παιδάκι μου να ξέρει οτι η μαμα του ΔΕΝ είναι υπεράνθρωπος, ΔΕΝ τα ξέρει όλα και ΈΧΕΙ όρια. Προτιμώ όταν αρρωσταίνω, όταν κλαίω, όταν στεναχωριέμαι η μικρη μου να ξέρει τον λόγο και προσπαθώ να της εξηγώ όσο πιο απλά γίνεται. Την τελευταια φορά που ήμουν άρρωστη η τριων χρονων κορη μου καθησε διπλα μου στο κρεβάτι, μου χάιδευε τα μαλλιά μου έδινε και κανα φιλάκι στο μάγουλο και μου έλεγε: "μη στεναχωριέσαι μαμα! Αύριο θα είσαι καλύτερα".
Δεν μπορω παρα να συμφωνισω.
Αυτό που είπες για τη μαμά σου.... πω πω... μ'έκοψε στα δύο........ να είσαι πάντα γερή και να χαίρεσαι την οικογένειά σου, Μαρία μου!!!!
Πολύ ωραίο το κείμενό σου, αλλά δε θα συμφωνήσω σε όλα...σίγουρα πρέπει να είμαστε δυνατές για την οικογένειά μας ΟΜΩΣ η οικογένεια για μένα έχει 2 κολώνες....άπειρες φορές θυμάμαι το πατερούλη μου να κάνει όλεεες τις δουλειές που κάνει μια νοικοκυρά όταν η μανούλα μου είχε κάτι...αλλά κ όταν δεν είχε τις μοίραζαν τις δουλειές....πότε δεν άραζε ο ένας όταν ο άλλος έκανε μια δουλειά στο σπιτι(εργαζόμενοι κ οι 2)..... αλλά και εγώ με τον άντρούλη μου όλα μαζί τα κάνουμε....πχ πριν τη περίοδο είμαι μαύρα χάλια....πονοκέφαλοι-ημικρανίες..όόόόλα τα καλά...αυτός εκεί...και θα πλύνει πιάτα και θα κοιμήσει το μικρό και θα τακτοποιήσει το σαλόνι.... σίγουρα δεν είναι το ίδιο όπως όταν αναλαμβάνω εγω όμως έχω κάποιον που σε μια αδιαθεσία μου ''επιτρέπει'' να χαλαρώσω και να το ξεπεράσω με την ησυχία μου....οι μάνες που για μένα πραγματικα ζουν αυτό που περιγράφεις είναι οι μανες που για τον α ή β λόγο μεγαλώνουν μόνες τα παιδιά τους.....αυτές πραγματικά δεν μπορούν ούτε να φταρνιστούν!!!!
Περαστικά σε όλους λοιπόν! Αλλά δε νομίζω ότι τα πράγματα είναι έτσι ακριβώς πάντα. Αυτή η γαστρεντερίτιδα χτύπησε και το δικό μας σπιτικό. Την πρώτη μέρα πήγα στη δουλειά και γύρισα εσπευσμένα σε ανησυχητική κατάσταση και κατέληξα με συνοπτικές διαδικασίες στο κρεβάτι. Εκτός από τα άλλα πασίγνωστα συμπτώματα δυσκολευόμουν ακόμα και να μιλήσω, η νινούλα ήρθε στο προσκέφαλο όλο απορία. Είπα αν είναι να κολλήσει θα κολλήσει ούτως ή άλλως (αφού αρκετά βράδια κοιμόμαστε οικογενειακώς) και τσουπ την έβαλα μέσα στο πάπλωμα και αυτή κούρνιασε αγκαλίτσα και επ' ευκαιρία θήλασε και 2 γουλιές. Στο μεταξύ ο σύντροφος - πατέρας - σύζυγος ανέλαβε δράση: έτρεξε να προμηθευτεί τα απαραίτητα για μια σουπίτσα, απασχόλησε τη νινούλα το απόγευμα και φρόντισε για μπάνιο, μασάζ, γαλατάκι και ύπνο. Την άλλη μέρα οι όροι αναστράφηκαν, αυτός έπεσε με ένα καλό πυρετό κι εγώ που είχα συνέλθει έτρεχα να τον γιατροπορέψω και παράλληλα απασχολούσα φουλ την όμορφη. Ευτυχώς μας είχε περισσέψει σούπα από την προηγούμενη... Και καλά το μαντέψατε: η νινούλα αλώβητη!
Αχ βαχ! Από τότε που έγινα μαμά έγινα αυτόματα και superwoman... πονόδοντο που κατέληξε σε εξαγωγή, δύο ιώσεις, τον θάνατο της γιαγιάς μου και την αποβολή μου τα πέρασα με το χαμόγελο στα χείλη μπροστά στον μικρούλη μου... και από μια άποψη πάλι καλά, γιατί τα ξεπέρασα μια ώρα αρχίτερα! Άλλο είναι να χαμογελάς και να παριστάνεις να είσαι μέσα στην καλή χαρά και άλλο να κάθεσαι... και να κλαίγεσαι... και να το σκέφτεσαι... και να το ξανασκέφτεσαι!
το μεγαλειο του να εισαι μαμα ειναι γραμμενο σε αυτο το γραμμα πραγματικα με εκανε και ξεχειλησα απο συναισθηματα Μπραβο που μου θυμησεσ οτι ειμαι μαμα
τωρα που το λεμε, δεν θυμαμαι να αρρωστησα απο τοτε που εγινα μανουλα για πρωτη φορα. Δηλαδη, αρρωστησα αλλα δεν επεσα διοτι απλως δεν γινοταν!!!!! Περαστικά σας!