Είμαι μπαμπάς… ένα χρόνο!

Είμαι μπαμπάς… ένα χρόνο!

μπαμπάς Λάζαρος

“You are the bows from which your children
as living arrows are sent forth.
The archer sees the mark upon the path of the infinite,
and He bends you with His might
that His arrows may go swift and far.
Let your bending in the archer’s hand be for gladness;
For even as He loves the arrow that flies,
so He loves also the bow that is stable”.

(Kahlil Gibran, On Children)

Όταν, ως μαθητής του Γυμνασίου, διάβασα το ποίημα του Χαλίλ Γκιμπράν «Για τα παιδιά», μεγάλη συγκίνηση με κατέλαβε, καθώς ταυτίστηκα με εκείνα τα «ζωντανά βέλη», που τινάζονται και εκτοξεύονται με τη βοήθεια των γονιών τους.  Ένιωσα πως τα σοφά λόγια ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και όσες φορές ξαναδιάβαζα τους τελευταίους στίχους ανατρίχιαζα, καθώς ένιωθα μέτοχος αυτού του μεγαλείου.

Όμως, τώρα πια έχω μεγαλώσει.

Για πολύ καιρό έζησα μέσα στην παρομοίωση, νιώθοντας «βέλος». Κι όσο εγώ μεγάλωνα το «τόξο» μετατοπίστηκε, μπήκε στον πληθυντικό, έπειτα μετασχηματίστηκε και τελικά έγινε πιο ισχυρό από ποτέ. Και τότε  μια αίσθηση γέμισε τον κόσμο, κι ο κόσμος φωτίστηκε.

«Χωρίς αμφιβολία υπάρχει για τον καθέναν από μας κι από μια ξεχωριστή, αναντικατάστατη αίσθηση

που αν δεν τη βρει να την απομονώσει εγκαίρως και να συζήσει αργότερα μαζί της,

έτσι που ναν τη γεμίσει πράξεις ορατές, πάει χαμένος»

(Οδυσσέας Ελύτης, Μικρός Ναυτίλος)

Κι ύστερα έμαθα πως θα γίνω πατέρας. Θα γίνω γονιός, και θα πρέπει ο ίδιος να λειτουργήσω σαν τόξο για ένα πλάσμα που θα είναι «παιδί της λαχτάρας της ζωής για τη ζωή». Πόσο πολύ διαφέρει η θεωρητικά κατασκευασμένη «ευθύνη» κατά την αναμονή της πατρότητας με την πραγματική αίσθηση του καθήκοντος…

Την 21η Φεβρουαρίου του 2011 αξιώθηκα να ζήσω τη σημαντικότερη εμπειρία της ζωής μου, όταν, κρατώντας το χέρι του ανθρώπου που με έκανε να θέλω να γεμίσω τη ζωή μου «πράξεις ορατές», αντίκρυσα μπροστά μου την πιο γεμάτη ορατή πράξη…

Έχει περάσει ένας χρόνος από εκείνη τη στιγμή. Ένας χρόνος γεμάτος από πρωτόγνωρες εμπειρίες και καταστάσεις. Ένας χρόνος που, ανάμεσα σε άλλα πολλά διδάγματα, μου έμαθε κάτι: η ζωή κρύβει μαγεία. Σου φέρνει στιγμές που σε εκτινάσσουν, σου δίνουν φτερά να πετάς… Και δεν ξέρω αν είναι πισωγύρισμα, αν είναι πείσμα, συνήθεια ή κάτι άλλο, πάντως εγώ, σήμερα, ένα χρόνο μετά από τη στιγμή που έπρεπε να πάψω να νιώθω «βέλος» και να γίνω «τόξο», νιώθω πιο «βέλος» από ποτέ…

Σαββάκι μου, χρόνια σου πολλά!

Να είσαι γερός και η ζωή σου είναι γεμάτη από έντονες στιγμές και ανθρώπους που σ’ αγαπούν!

Και πάντα να μαθαίνεις στη μαμά και τον μπαμπά πράγματα που μόνο εσύ μπορείς…

«Θέλω να δω το άσπρο του κόσμου
μέσα απ’ τα μάτια ενός πιτσιρικά,
να ημερέψω λίγο φως μου,
κι όταν θα γεννηθεί ο γιος μου
θα μου τα μάθει της ζωής τα μαγικά»

(Οδυσσέας Ιωάννου, Ο πιτσιρικάς)

Μινούλα μου, να τον χαιρόμαστε! Για ακόμη μια φορά… Σ’ ευχαριστώ!
Σας αγαπάω,
ο μπαμπάς.