Άστο μπαμπά, πάμε στου Βλάχου…
γράφει ο Γιάννης Καφάτος
Βγήκαμε μια κυριακάτικη βόλτα με τα ζουζούνια μου, λίγο πριν φύγω για βάρδια στο κανάλι, με τα πατίνια τους στη γειτονιά. Τους υποσχέθηκα και «πρωινό στο δόμο σα να είμαστε τουρίστες» προκειμένου να ξεκολλήσουν εγκαίρως από την τηλεόραση…
Είναι φοβερό πόσο δύσκολα περπατάς στα πεζοδρόμια με τους παπάρες που παρκάρουν κάθετα στο πεζοδρόμιο για να πάνε, κανονικά στο διάολο, όπου τους ήρθε. Ακόμη πιο δύσκολα είναι τα πράματα αν έχεις καρότσι με μωρό, και φυσικά τα ζουζούνια σου με πατίνια!
Τέλος πάντων, αφού περάσαμε τους σκοπέλους -πολύ λυπήθηκα που έφαγαν τις τούμπες τους μετά, στην άπλα κι όχι πάνω στα παράνομα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, ίσως άφηναν ένα ενθύμιο… (κακία ε; …τι να κάνω μου βγήκε, να τη σβήσω; αφού το σκέφτηκα…)
Φτάσαμε στην πλατεία και τα πατίνια πήραν φωτιά, και λοιπά, και πολύ σύντομα τα παιδιά, που δεν ξεχνούν ποτέ και τίποτα, είπαν εν χορώ: μπαμπά πότε θα πάμε για το πρωινό που μας έλεγες;
Ρώτησα τι θέλουν, απάντησαν «κουκις και σοκολατούχο«, εγώ είχα φανταστεί ότι θα καθόμασταν σε ένα από τα δεκάδες καφέ της γειτονιάς να έπινα κι εγώ κατι … ρώτησα πού θα τα πάρουμε και μου είπαν στο μεγάλο φούρνο της γωνίας.
Μπήκαμε στου Βενέτη, αφού παρκάραμε τα πατίνια έξω, τα παιδιά έκαναν έρευνα αγοράς και η Μαρίνα με τη στεντόρεια φωνή της είπε αποφασιστικά: Αντώνηηηη, πάμε στου Βλάχου, δεν έχει τίποτα ωραίο εδώ!!!
….
Ε, φυσικά και αισθάνθηκα άσχημα! Ειδικά επειδή ο Αντώνης είπε: δεν άκουσα… και η Μαρίνα το ξανάπε, ακόμη πιο δυνατά – μην κι έχει κανείς αμφιβολία: πάμε στου Βλάχου, δεν έχει τίποτα ωραίο εδώ!!!
Κοίταξα τις κυρίες που εργάζονταν εκείνη την ώρα, μία ακόμη κυρία πελάτισσα, είπα καλημέρα σας και βγήκα έξω σα βρεγμένη γάτα!
Ποιος αντέχει τον αυθορμητισμό των παιδιών;
Όταν βγήκαμε και φτάσαμε στην άκρη του πεζοδρομίου που είναι το βασικό μας σημείο ραντεβού όταν περπατάμε «μαζί» τους είπα: ότι δεν πρέπει να προσβάλουμε τους άλλους, ακόμη κι όταν κάτι δε μας αρέσει, τους εξήγησα ότι δεν ήταν σωστό να πουν φωνάχτα «δεν έχει τίποτα ωραία εδώ» γιατί κάποιοι δούλεψαν για να τα φτιάξουν, ότι φυσικά είναι δικαίωμά τους να διαλέγουν τα κουκις που τους αρέσουν, αλλά την επόμενη φορά που δεν τους αρέσει κάτι σε ένα κατάστημα να μου πουν «μπαμπά, άστο καλύτερα, δεν θέλω» και όταν βγούμε έξω να πάμε εκεί που τους αρέσει…
Τα είπα, χαλαρά, και μπήκαμε στου Βλάχου, πήραν τα κούκις τους, κι από ένα μικρό μίλκο, και συνεχίσαμε να σουλατσάρουμε!
Τώρα που τα σκέφτομαι, καθως τα γράφω, πέρασε από το μυαλό μου: μωρέ μη και σκοτώνω τον αυθορμητισμό τους;
Μπα, όχι! Μάλλον τους είπα πώς να επιλέγουν αυτό που θέλουν χωρίς να είναι αγενείς!
Πού να ξέρω αν το καταλάβαν; Αυτά τα παιδιά πρέπει να τα βλέπουν κιόλας ως παραδείγματα. Όχι μόνο να τους τα λέμε!
Ο καιρός θα δείξει, τι κατάλαβαν, τι τους δείξαμε με τη δική μας συμπεριφορά!
Αγαπητή Αναστασία, το περίμενα αυτό το σχόλιο από κάποια μαμά, εκτός απο τη γυναίκα μου. Αχ, πώς τα καταφέρνετε αμέσως οι μαμάδες να "μας" την πείτε! Δεν πειράζει από καιρού εις καιρόν να γίνεται καποια γαστρονομική παρασπονδία! Νομίζω έτσι γλιτώνουμε τη βουλιμία! Να ξέρεις πάντως ότι τα έβαλα να πλύνουν δόντια μόλις γυρίσαμε! Πάντως είναι σωστή η επισήμανσή σου!!! Σ'ευχαριστώ και σου εύχομαι Καλό Πάσχα
Δεν σας την "λέω" ούτε πολυενδιαφέρομαι για την υγιεινή διατροφή και τα παιδια μου τρωνε σοκολάτες, και μιλκο και απ όλα. Αλλα Πρωινη βόλτα+Ζαχαρη εις διπλούν= υπερκινητικότητα μεχρι το απόγευμα και μαλιστα στο ταβανι και ξερω πολυ καλα τι είναι δύο τρελλαμενα παιδια στο σπίτι και εγω δύο έχω.... Αντε να τα μαζεψεις μετα. Όσο για το πλυσιμο των δοντιών... μπραβο σας εγώ ακόμα δεν τα πλένω μετα από κάθε γευμα και ειμαι 40.....
Aγαπητή Νίνα, (συγνώμη Ολίβια που παίρνω το θάρρος) γιατί δε γράφεις κι εσύ! Μια χαρά ιστορία μας διηγήθηκες! Ευχαριστώ πολύ! Έτσι έκανα, όπως προτείνεις, αλλά πάντα μου αρέσει να βρίσκω μια αφορμή για κουβέντα, όταν γράφω τέτοιου είδους κείμενα! Μου άρεσε πολύ η ιστορία που μας είπες! Και για την ιστορία και γιατί για μένα είναι πολύ σημάντικο το θέμα "πότε γεννάς" ή "πότε θα κάνετε ένα παιδάκι". Ισως κάποια στιγμή γράψω κάτι γι' αυτο και τα ξαναπούμε! Να είσαι καλά, το σχόλιο σου ξεχειλίζει από γλύκα! Καλό πάσχα και ό,τι επιθυμείς!
Γιαννη,σε ευχαριστω. Σου ευχομαι κι εγω καλο Πασχα σε σενα και την οικογενεια σου! Δε γραφω, γιατι δεν ξερω να γραφω. Αυτο που εκανες εσυ και με μια προταση της Μαρινας καταφερες να στησεις ολοκληρο κειμενο που μαλιστα μεχρι το τελος ειχε και σασπενς γιατι αναρωτιομουν ποιος ειναι αυτος ο Βλαχος, εγω δεν μπορω να το κανω. Μιλαω πολυ (παρα πολυ) αλλα μπορω μονο να σου λεω τι μου συνεβη η σκορπιες τις σκεψεις μου για καποιο θεμα. Δεν μπορω να τα βαλω σε σειρα. Το μαρτυριο μου εχει τελειωσει απο την εποχη των πανελληνιων που ξεμπερδεψα οριστικα με την εκθεση, η οποια οπως φανταζεσαι ηταν το χειροτερο μου μαθημα.
Για'μένα έκανες πολύ καλά! Ο αυθορμητισμός είναι όντως κάτι σημαντικό κι όμορφο αλλά και το τακτ, το να μην θέλεις να πληγώσεις ή να στενοχωρήσεις ή έστω να φέρεις σε αμηχανία έναν άνθρωπο είναι επίσης πάαααρα πολύ σημαντικό! Κατά την ταπεινή μου γνώμη έδωσες ένα πολύ όμορφο μάθημα στην κόρη σου, κάνοντάς την να σκεφτεί ότι με τα λεγόμενά της αυτά (που αλίμονο, παιδάκι είναι, ας μην πω τι έχω πει κι εγώ ως παιδί...) ίσως στενοχώρησε κάποιους ανθρωπους =) 'Οσο για το πρωινό αυτό που τους προσέφερες, καλά έκανες, σιγά! Καλή η υγιεινή διατροφή καλό και το πρόγραμμα και όλα αλλά αν δεν έχουμε και μερικές τέτοιες "γλυκές παρανομίες" στη ζωή μας κρίμα είναι. Δηλαδή για να πω το ίδιο με το πιο πάνω, σημαντικό το να τους μάθεις την υγιεινή διατροφή αλλά σημαντικότατο και το να τους μάθεις να αφήνονται κάποιες στιγμές στη ζωή τους στις επιθυμίες και τις μικρές αμαρτίες κι απολαύσεις. 'Ομορφο πρωινό μπαμπά-παιδιών!
Μαζί σου! Καλός ο αυθορμητισμός αλλά και η αθυροστομία πλέον μαστίζει. Δεν λέω ότι τα παιδάκια του Γιάννη είπαν κάτι κακό. Ίσα ίσα. Γενικά όμως καλό είναι από την στιγμή που είναι σε μια ηλικία που καταλαβαίνουν το πως αισθάνεται ο άλλος, να υπολογίζουν και τι μπορεί να προκαλέσουν τα λόγια τους. Σήμερα οι εργαζόμενοι στον Βενέτη, που μάλλον με τον μπαμπά τα έβαλαν και όχι με τα παιδάκια, αύριο όμως κάποιος συμμαθητής ή συμμαθήτρια. Έχω στο φροντιστήριο ένα αγοράκι που έχει άλλα τρία αδέρφια, μικρότερα. Εκείνος είναι σε μικρό τμήμα και κάνουμε μόνο μιάμιση ώρα την φορά, γι'αυτό καμιά φορά φέρνει και την αδερφή του. Τι ήσυχο κοριτσάκι. Παρακολουθεί, κάνει και την βοηθό μου και το φχαριστιέται. Στα τελευταία δύο μαθήματα όμως, ήθελε ο πιο μικρός αδερφός (5-6 ετών) να καθίσει στο μάθημα. Η μάνα τους με ρώτησε ΧΙΛΙΕΣ φορές "είστε σίγουρη;", άλλες τόσες μου είπε το κινητό της σε περίπτωση που ο μικρός ήταν ανήσυχος και τις διπλάσιες προειδιποίησε τον μικρό σε περίπτωση που δεν είναι ήσυχος. ΟΚ λέω...το πιάσαμε είναι ανήσυχος. Προσωπικά μου αρέσει να μιλάω με τα παιδιά, παρουσία των γονιών σε τέτοιες περιπτώσεις. Κάναμε λοιπόν συμφωνία, λοιπόν, ότι θα πρέπει να μην ενοχλεί τα υπόλοιπα παιδάκια που κάνουν μάθημα και αν βαρεθεί να μουτο πει να ειδοποιήσουμε την μαμά του. Ενταξει;Εντάξει! Κάποια στιγμή στο μάθημα, τελειώνοντας μια άσκηση μου λέει όλο ύφος "Να σου πω! Είπες ότι θα κάναμε στον υπολογιστή ζωγραφική. Πότε θα κάνουμε;" Δεν με πείραξε καθόλου, ούτε το ύφος, ούτε ο ενικός, ούτε η παρατήρηση. Του είπα ίσα ίσα, "δεν σε ξέχασα, έχεις δίκιο, απλά δεν έχουμε τελειώσει. Θα μου άρεσε όμως αν μου το έλεγες λίγο πιο όμορφα" Με κοίταξε σοβαρά σοβαρά στα μάτια (συνήθως αποφεύγει την επαφή) και μου λέει "Έχεις δίκιο. Συγνώμη"...Είχε λίγο πλάκα ο αυθορμητισμός του, αλλά στην τάξη μπροστά στους άλλους μαθητές δεν μπορούσα να χαμογελάσω και να αστειευτώ...Νομίζω όλοι όμως έλαβαν ένα ωραίο μήνυμα...
Γιαννη, ημουν μικρη και με προσεχε μια θεια μου καλοκαιρι. Θεωρησε καλο να με παει επισκεψη σε μια κατασκηνωση κατηχητικου που φυσικα δε μου αρεσε γιατι προτιμουσα διακοπες με τη γιαγια και δεν ειχα μαθει με τοσους παπαδες γυρω μου. Μου λεει ο παπας “του χρονου θελεις να ερθεις κι εσυ εδω;“ και του απαντω “οχι, δε μου αρεσει εδω“. Και προχωρησε η κουβεντα θειας και παπα. Στην επιστροφη μου ελεγε η θεια οτι επρεπε να πω οτι προτιμω να καθομαι με τη γιαγια και να μην απαντησω ετσι. Με εκανε να νιωσω ασχημα και χωρια που ο παπας δε μου εδωσε την παραμικρη εντυπωση οτι προσβληθηκε. Κανενας ακομπλεξαριστος ανθρωπος δεν αισθανεται ασχημα με λογια παιδιων. Η θεια σημερα μου φαινεται λιγο χαζουλα που μου εκανε κηρυγμα μετα και επισης στενοχωριεμαι πολυ με φιλη μου που λεει στην κορη της οτι δεν ειναι σωστο να με ρωταει συνεχεια ποτε γενναω. Με ρωταει δυο χρονια τωρα καθε φορα που με βλεπει γιατι εχω κοιλιτσα εγκυου 4 μηνων.Στο παιδι αυτο φαινοταν περιεργο και οσο ηταν πιο μικρη δε με πιστευε οτι δεν εχω μωρο εκει μεσα. Χοντρη ενιωθα οταν της ελεγε η μαμα της οτι δεν ειναι σωστο και οχι οταν με ρωταγε η μικρη. Με τη μικρη γελαγα που μου ελεγε οτι δε γινεται ενας ανθρωπος να εχει φαει τοσο πολυ που να εχει τετοια κοιλια (που σιγα δεν ηταν και τοσο μεγαλη). Τωρα οποτε τη βλεπω της λεω μη με ρωτησεις ποτε γενναω και γελαμε. Αστα τα παιδια και αν θες να τους το πεις πες το τους σε ασχετη στιγμη και οχι μετα απο αυτο ωστε να νιωσουν τυψεις για κατι που εκαναν αθελα τους. Εγω στο φουρνο μπορει να ελεγα “γεια σας εμεις τελικα θα ψωνισουμε απο αλλου οπως ακουσατε“ και θα εφευγα γελωντας γιατι ηταν αστειο αυτο που εγινε.
Μου φαίνεται σωστό αυτό που λες...Όμως, στην βράση κολλάει το σίδερο. Πιστεύω αν τους το έλεγε σε άσχετη στιγμή, θα το περνούσαν εντελώς στο ντούκου... Μπορεί από όσα τους έλεγε να μην άκουγαν ούτε τα μισά. Και ίσα ίσα..Δεν νομίζω πως θα ένιωθαν τύψεις...Επειδή ακριβώς άθελά τους είπαν ότι είπαν...Νομίζω σε σκέψεις θα τα έβαζε πιο πολύ. Ίσως να μπουν στην θέση αυτού που έκανε τον κόπο να τα φτιάξει. Ίσως να ένιωθαν ντροπή, αλλά σαν την ντροπή που θα ένιωθαν αν μιλούσαν ξαφνικά στον ενικό στην κυρία τους...Κάτι που θα τα έκανε πιο προσεκτικά στο μέλλον...Για σκέψου να ήταν σε ταβέρνα και να έτρωγε γύρω κόσμος, να έτρεχαν οι σερβιτόροι να εξυπηρετήσουν και να έλεγε κάποιο από τα δύο "Αυτό εδώ δεν είναι καθόλου καλό. Πάμε αλλού να φάμε."...για κάτι που στο κάτω κάτω δεν άρεσε σε εκείνο προσωπικά...
Ελενη μπορει να αλλαξω γνωμη στο μελλον οπως και με αλλα πραγματα για τα οποια αλλαξα γνωμη οταν τα λουστηκα. Και το συγκεκρινενο θεμα ειναι πολυσηζητημενο και ξερω οτι σχεδον οι παντες διαφωουν μαζι μου,αρα μαλλον οι αλοι εχουν δικιο.Εγω το βλεπω απο την πλευρα του ντροπαλου παιδιου το οποιο και μια παραμικρη παρατηρηση μπορει να το κουμπωνε περισσοτερο. Εχω υπαρξει απελπιστικα ντροπαλη και να ειναι καλα ενας δασκαλος μου που στα 10 μου, μου εβαλε "εργασια" να κανω φασαρια στην ταξη και με εσωσε ο ανθρωπος.
Τι να σου πω;;;...Σου ξαναλέω! Έτσι όπως τα λες μου φαίνεται σωστό. Βέβαια έχω ένα γερό περιστατικό που ίσως να δείχνει πως τελικά τα παιδιά δεν "μαζεύονται" (με την καλή έννοια) αλλά δεν αποτελεί απόδειξη. Όπως και να'χει πάντως είναι food for thought η πρότασή σου...
Δε μας το λες (αν μπορεις) γιατι κι εδω εχουμε περιπτωση παιδιου που δε μαζευεται ευκολα;
Έχει να κάνει με συμπεριφορά στην τάξη και μπορεί να σου φανεί άσχετο, αλλά θα δεις που θέλω να καταλήξω. Και μιλάω για παιδιά μεγαλύτερα. Της ηλικίας των 8 έως και 10 ετών. Την πρώτη χρονιά που άνοιξα το φροντιστήριο, σε ηλικία 23ων ετών, συνέβη το εξής απίστευτο. Έκανα μάθημα σε μαθητές B Junior τάξης, τρία παιδάκια 8 ετών (δύο αγόρια ένα κοριτσάκι) και ένα μεγαλύτερο και αρκετά πιο ανεπτυγμένο αγοράκι 10 ετών. Η αίθουσα που κάνουμε μάθημα βλέπει απευθείας στον χώρο της γραμματείας, οπότε εκείνη την μέρα άνοιξα απλά την πόρτα, βγαίνοντας η μισή απ'έξω, για να πω στην γραμματέα ότι περίμενα ένα τηλεφώνημα και ένα δέμα και σε περίπτωση που καλούσε ο κύριος τάδε να κρατήσει στοιχεία κλπ...Πόση ώρα μπορεί να παίρνει κάτι τέτοιο. Κλείνω την πόρτα, επιστρέφω στο μάθημα και γυρίζω να γράψω στον πίνακα...κι εκεί πατάει ένας από τους μικρότερους τα κλάματα. Έχοντας ήδη κάποια χρόνια πείρα από άλλο φροντιστήριο, τον ηρεμώ, τον ρωτώ αν θέλει να πάει σπίτι και μου λέει: "Κυρία ο Α. με έπιασε από το σβέρκο και η Μ. του είπε να μου βάλει το μολύβι στο αυτί. Με πόνεσε κυρία..." Πρέπει να άλλαξα και 20 χρώματα...Και σήμερα αν τους ρωτήσω θα πουν όλα γελαστά "ε, δεν το κάναμε επίτηδες...χαζομάρες κάναμε" εγώ όμως έχασα 10 χρόνια από την ζωή μου και μετά...Μετά ήρθε το "μάλωμα". Τους μίλησα πολύ αυστηρά, χωρίς φωνές και προσβολές, ειλικρινέστατα και ανοιχτά. Τους εξήγησα πρώτον ποιες θα μπορούσαν να είναι οι συνέπειες των πράξεών τους (κι επειδή στην ηλικία αυτή το "θα μπορούσες να του έχεις βγάλει το μάτι" δεν τους ακουμπάει καν) και πώς θα μπορούσε να έχει καταλήξει όλο αυτό για εκείνα και τις οικογένειές τους. Τους είπα ότι η συμπεριφορά τους με στεναχώρησε και με απογοήτευσε πάρα πολύ. Και τέλοε τους είπα ότι στο φροντιστήριο συμπεριφορές βίας και επίθεσης δεν είναι δεκτές... Όλα αυτά σε απόλυτα ήρεμο τόνο (με θαυμάζω ώρες ώρες) και όταν τελείωσε το μάθημα, έπιασα έναν έναν τους γονείς ΟΛΩΝ των μαθητών, να τους πω τι έγινε στην τάξη. Βλέπεις, αρχικά φοβήθηκα να μην μεταφέρουν λάθος όσα έγιναν μεταξύ τους και έχουμε τίποτα μηνύσεις με γονείς κι έπειτα τι τους είπα εγώ...Κι έπειτα φοβήθηκα ότι δεν θα ξαναρχόντουσαν για μάθημα...Ήταν ΓΕΡΗ κατσάδα...Όχι μόνο ξαναήρθαν, αλλά τελείωσαν οι τρεις στο φροντιστήριο και πήραν και πτυχίο (το κοριτσάκι μετακόμισε).... Όχι μόνο δεν "μαζεύτηκαν", δλδ να με ντρέπονται ή να με φοβούνται, αλλά είχαμε όλα τα υπόλοιπα χρόνια μέσα στην τάξη μια υπέροχη σχέση...και έξω από αυτήν. Πλέον από κείνη την χρονιά, μιλάω ΚΑΘΕ φορά (ακόμα και στους ίδιους μαθητές) στην αρχή της σαιζόν για την προσπάθεια που κάνουμε στο φροντιστήριο (να μάθουμε Αγγλικά), για τον μοναδικό τρόπο που προσπαθεί κανείς, για την σημασία του να κάνουμε εξάσκηση στην τάξη ΜΙΛΩΝΤΑΣ Αγγλικά και την σημασία του να υπάρχει σεβασμός για να μπορέσουν όλοι να νιώσουν άνετα να κάνουν μέχρι και λάθη...Και από'κει βέβαια φτάνουμε και στο "δεν χτυπαμε, δεν βρίζουμε, δεν προσβάλουμε κλπ..."
Αλλο καταλαβα με το “δε μαζευονται“ και ημουν ετοιμη να αρχισω διαπαιδαγωγηση περι κανονων ευγενειας.Αυτη η περιπτωση που περιγραφεις ειναι η κορη μου. Ο,τι και να πεις δεν την αγγιζει συναισθηματικα. Δηλαδη, αν της κανεις παρατηρηση δεν υπαρχει καμια πιθανοτητα να νιωσει ντροπη για αυτο που εκανε. Εγω απο την αλλη αν μου εκανες παρατηρηση, ακομη και τοσο διακριτικα και γλυκα οσο την εκανες εσυ, θα ντρεπομουν απιστευτα πολυ μονο και μονο επειδη εκανα κατι που μου ειπες οτι ηταν λαθος, αρα εφερα καποιον σε δυσκολη θεση, αρα καλυτερα να κατσω σιωπηλη και να μην ξαναμιλησω. Καπως ετσι λειτουργουσε η σκεψη μου σαν παιδι. Ειναι πολυ πολυ δυσκολο να ειναι καποιος ντροπαλος. Τεραστιο κολλημα. Μακαρι ολοι οι δασκαλοι να μπορουσαν να εντοπισουν τις δυσκολιες των παιδιων και να τα βοηθουσαν οπως εμενα. Γιατι ειχα περασει απο αλλους 3 δασκαλους που με θεωρουσαν απο λιγο χαμηλης νοημοσυνης η αδιαβαστη εως πολυ ησυχη. Κανενας δεν ειχε καταλαβει οτι ντρεπομουν παρα πολυ, δεν ηθελα ποτε να ενοχλω τους αλλους (αρα δεν πολυμιλαγα αυθορμητα για να μην κανω τετοιου ειδους “λαθη“ οπως η κορη του Γιαννη) και οτι δεν αντεχα απο την ντροπη μου αν μου ελεγες οτι ειχα λαθος συμπεριφορα. Για αυτο ισως θαυμαζω παιδια σαν τη Μαρινα και την κορη μου γιατι αυτο που κανουν (να μη φοβουνται να πουν δυνατα τη γνωμη τους και να ειναι αυθορμητες)για εμενα ηταν κατι παρα πολυ δυσκολο. Που οριστικα νομιζω οτι το ξεπερασα αφου εκανα δικα μου παιδια.
Μα νομίζω ότι πλέον η παρατήρηση δεν έχει νόημα...Πρέπει να μιλάς ανοιχτά στο παιδί. Προχθές η μικρή μου (18 μηνών παρακαλώ) έβαλε τα κλάματα επειδή της είπα αυστηρά ότι δεν μου αρέσει που με χτύπησε στο κεφάλι. Την πήρα αγκαλιά της ξαναείπα ότι όταν με χτυπάει στο κεφάλι πονάω και γι'αυτό φώναξα και σταμάτησε στο λεπτό. Το κλάμα της μου έδειξε ότι δεν της άρεσε που σοβάρεψα, όμως μετά με άρχισε στα φιλιά...στο σημείο που με χτύπησε και παντού...και δωσ'του γέλια. Σίγουρα δεν έπιασε και πολλά, αλλά σε μεγαλύτερες ηλικίες το να πεις "αυτό που κάνεις έχει αυτό το αποτέλεσμα και δεν μου αρέσει" από το να πεις απλά "δεν είναι σωστό" είναι θέμα απλού ξεκαθαρίσματος. Και τα παιδάκια μας καταλαβαίνουν πολλά. Γιατί να μην τους μιλάμε ανοιχτά;
Κουκις και σοκολατούχο μαλιστα, Ζαχαρη και Ζαχαρη και μετα τα αφηνουμε στη μαμα να τα μαζευει από το ταβανι που χοροπηδανε από την πολυ σοκολατα και παμε για δουλεια. Γι αυτο πρεπει οι μπαμπαδες να φευγουν από το σπίτι με λίστα συνδυασμών πρωινου. ΕΙΔΙΚΑ όταν δεν προβλέπεται βαρδια κατεβάσματος από το Ταβανι για τον μπαμπα. Κατα τα αλλα ενταξει και εμενα δεν μ αρεσει ο Βενετης, υπερτιμολογημενα προϊόντα όχι παντα αντίστοιχης γευστικης αξίας. Την επόμενη φορα ομως συνδυαστε το σοκολατουχο με τυροπιτα, ή τα κουκις με λευκό γαλα.