Όχι, δεν θα τη στείλω στον παιδικό σταθμό!
Όχι, δεν θα τη στείλω στον παιδικό σταθμό!
μαμά Βέρα
Όλοι οι φίλοι / γνωστοί / συγγενείς / γείτονές μου έστειλαν, στέλνουν (ή θα στείλουν) τα παιδιά τους στον παιδικό σταθμό από την ηλικία των 2. Και μάλιστα υποστηρίζουν αυτή την απόφαση με πάθος. Για πολλούς και διάφορους λόγους. Αν εξαιρέσω το λόγο της ανάγκης (πχ δουλεύει η μαμά και δεν έχει που να το αφήσει), με όλους τους υπόλοιπους λόγους διαφωνώ. Να σας εξηγήσω γιατί. Και κυρίως με ενοχλεί που ή με ρωτάνε συνέχεια πότε θα στείλω το δικό μου κοριτσάκι ή μου «τη λένε» που δεν θέλω να τη στείλω προς το παρόν (μόλις έγινε 2 ετών).
1) Μαμά Α. μου λέει «Το παιδί ετσι θα κοινωνικοποιηθεί» (μα μόνο εκεί θα κοινωνικοποιηθεί; Άλλοι τρόποι δεν υπάρχουν;)
2) Μαμά Β. μου λέει «Στείλτο να βρείς την υγειά σου, να ησυχάσει το κεφάλι σου/ εγώ δεν μπορώ πια να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τον παιδικό/ έχω όλο το πρωινό δικό μου» (εντάξει εγώ, αλλά το παιδί;)
3) Λέω στη μαμά Γ. «Φοβάμαι πως θα τρώει πολύ ξύλο η δικιά μου που ‘ναι ντροπαλή και ήσυχη και δε σηκώνει ποτέ το χεράκι της«
Μαμά Γ: «Μην ανησυχείς θα μάθει και η δικιά σου να χτυπάει. Θα τις φάει στην αρχή και μετά θα αρχίσει να χτυπάει και αυτή«
Εγώ: «Μα δε θέλω να μάθω στο παιδί να χτυπάει!!!!«
4) Μαμά Δ «Στείλτο, πρέπει να μάθει πράγματα«
Εγώ «Δηλαδή αν δεν πάει, δε θα μάθει; Κάποτε παιδικοί δεν υπήρχανε!«
Μαμά Δ «Θα δείς, είναι σχολείο ο παιδικός«
Εγώ «Σιγά μην είναι και σαν το δημοτικό -άμα ήταν έτσι θα μου ‘ρχοταν χαρτί από το κράτος να το στείλω όπως στο νηπιαγωγείο«
5) Μαμά Ε «Θα δείς, είναι πολύ ασφαλές στον παιδικό«
Εγώ «Πως; Με μια κοπέλα ανά 10 παιδιά; Τη στιγμή που στην Ευρώπη αυτό απαγορεύεται για παιδιά κάτω των 2 ετών;«
Δεν κατηγορώ τους γονείς που στέλνουν τα παιδιά τους στον παιδικό. Αλλά τουλάχιστον ας καταλάβουν πως ο παιδικός είναι είτε λύση ανάγκης (για όσες μαμάδες εργάζονται) είτε λύση για να κοιτούν την πάρτη τους (για όσες μαμάδες δεν εργάζονται) και να μην κάνουν «κήρυγμα» στις μαμάδες που δεν τα στέλνουν στον παιδικό. Εγώ διάλεξα το δύσκολο δρόμο. Ενώ και μόρφωση έχω και δουλειά έχω (δουλεύω από το σπίτι) για να ‘μαι κοντά στο παιδί. Παράδεχομαι πως θα ‘ταν ωραίο να ‘χα κάποιες ώρες την «ησυχία» μου. Αλλά δεν μπορώ να εμπιστευτώ την ανατροφή του παιδιού μου στους παιδικούς για αυτά τα τόσο σημαντικά χρόνια της ζωής του (σύμφωνα με τους παιδοψυχολόγους τα πρώτα 5).
Παρακαλώ το Θεό να με έχει καλά να μη χρειαστεί να το στείλω…
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com και εμείς θα τη δημοσιεύσουμε!
Διαβάζω με προσοχή όλες τις απόψεις και αναρωτιέμαι αλήθεια πόσες από εσάς που κραυγάζετε την αναγκαιότητα να μένει το παιδί στο σπίτι ασχολείστε παραγωγικά στους 4 τοίχους του σπιτιού σας και καλύπτετε τις αμέτρητες (μετά τα δύο ....) ανάγκες του παιδιού σας για παιχνίδι, εξερεύνηση και κοινωνικοποίηση. Είμαι μαμά μιας κόρης σχεδόν 2 ετών....Δεν εργάζομαι έχοντας παραγκωνίσει την καριέρα μου ώστε να μένω με τη μικρή μου όσο περισσότερο μπορώ. Τη θήλασα 12 μήνες και χωρίς υπερβολή είναι ένα παιδί που μιλάει τραγουδάει και χορεύει σαν 3χρονο γιατί και εγώ και ο πατέρας της ασχολούμαστε παραγωγικά.... Είμαστε εκπαιδευτικοί και οι δύο και έχουμε χόμπι τη μουσική....Η μικρή ξέρει τραγούδια του Χατζιδάκι απέξω , μετράει μέχρι το δέκα έχει ταξιδέψει όλη την Ελλάδα και μιλάει-εκφραζεται κανονικά..... Είναι ένα μικρό θαύμα που φροντίσαμε να "παιδευτει"ουσιαστικά αυτά τα πρώτα ευαίσθητα χρόνια της ζωής της...... Αυτό ωστόσο το χάρισμα δημιούργησε απαιτήσεις από το παιδί το οποίο πλέον σταμάτησε να λαμβάνει ευχαρίστηση από τη μια άντε δύο ώρες παραγωγικής απασχόλησης στο σπίτι... γιατί τόσες είναι τα πρωινά... ελάτε τώρα (σκούπισμα, μαγείρεμα, τηλέφωνα....το μωρό βαριέται).. Πήγαινε στην πόρτα και φώναζε"Παπούκια, βόλτα,παιζακια"...... Για εμάς ο βρεφονηπιακός ήταν σχεδόν ευλογία αφού πάει για 4 ώρες και πλέον μπορώ και εγώ να αφοσιωθώ με ουσία στον εαυτό μου.... Ο εαυτός μας, μανουλες, είναι αυτός που τροφοδοτεί το παιδί και όλες τις πτυχές της ψυχολογίας του..... Όσο καλύτερα και πιο ισορροπημένα αισθανόμαστε εμείς ...το μεταδίδουμε στο παιδί. Η μικρή είναι ξετρελαμένη με το καινούργιο περιβάλλον και αυτό εκδηλώνεται με την αναφορά"πάμε κολείο" τουλάχιστον δύο φορές την ημέρα....Δεν έχει αρρωστήσει ούτε μια φορά....και επιστρέφει κουρασμένη και γεμάτη.... Σταματήστε πια να γράφετε κείμενα που εξαίρουν τη μαμαδοπληξία σας, την οποία βαφτίζετε εσείς οι ίδιες "σωστό". Κάθε παιδί είναι διαφορετικό και όπως σωστά διάβασα από πάνω είναι στην προαίρεση και το ένστικτο της κάθε μανούλας το τι θα πράξει... Προσωπικά και την περίοδο που θήλαζα και από περιέργεια έμπαινα και διάβαζα αναρτήσεις μαμάδων εισέπραττα όλη αυτή την παθογένεια του να προσπαθείς να λύσεις τα δικά σου προβλήματα μέσα από το παιδί.. υποσυνείδητα πάντα......Από το θηλασμό μέχρι τον παιδικό.....μια υπερβολή και ένα μαμαδοδικαστηριο για όσες πολύ απλά.... συνειδητά κάνουν τις επιλογές τους και γνωρίζουν βαθιά πως το παιδί δεν είναι τέλος ούτε αρχή.. Είναι ένα θείο δώρο που ζεί μαζί μας ..... τρέφεται από εμάς πνευματικά και κυριολεκτικά .....μας θέλει συνοδοιπόρους.... όχι θυσιαστές. Άλλωστε αγαπητές μου αν όλα είναι καλά ..... αβίαστα καλά....προς τι τα κείμενα και οι αναρτήσεις τύπου "ΟΧΙ ΔΕ ΘΑ ΣΤΕΊΛΩ ΤΟ ΠΑΙΔΊ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙΚΟ"..... Έλεος. Με αγάπη . Μ.Α
Σεβομαστε ολες τις αποεις αλλα δεν τις εστερνιζομαστε κιολας.δεν εργαζομαι κ με δικη μου αποφαση θελω να περασω οσες περισσοτερες ωρες μπορω με το παιδι μου.να μαθει απο εμενα να υπακουει,να μοιραζεται,να συμμαζευει(ναι κ ομως αν κ 2 ετων),να αγαπαει,να σεβεται.εγω απο τη μαμα μου τα εμαθα ολα αυτα κ αλλα τοσα απαραιτητα.πηγα κατευθειαν νηπιαγωγειο.τις βολτες κ το παιχνιδι στην παιδικη χαρα δεν την αλλαζω με ενα κτηριο που απλα οι καιροι κ τα χρονια 'επιβαλλουν'.παιρνω εγω την πρωτοβουλια για το παιδι μου να ζησουμε ομορφα κ δημιουργικα τα τοσο ευαισθητα πρωτα χ ρονια της ζωης του.κ ας σταματησει πλεον η διαρκης ερωτηση για το αν θα στε ιλουμε παιδικο τα παιδια μας.δεν με πειραζει να μην εχ ω χ ρονο για κατι αλλο.αυτα τα χρονια θα αναπολω οταν μεγαλώσει που ειχαμε ολη τη μερα δικη μας να παιζουμε κ να περναμε ομορφα.αλλωστε τις βασεις απο το γονεα τις παιρνει το παιδι.αλλοιμονο αν επρεπε να παω το παιδι μου σταθμο για να μαθει τα ορια,να μοιραζεται,να υπακουει να αγαπαει..φυσικα αυτη ειναι η δικη μου γνωμη
Ειναι θεμα μεταξυ εσενα και του παιχιου σου,εγω θσ τη στειλω τωρα στα 3 χρονων ειχα σκοπο στα 4 μα η μικρη επειδη εχω 2ο μικροτερο ναρεθηκε τρομερα λαι μπυ ζητα συμεχια να την περνω στα ξαδελφια της,την πηρα πειραματικα σε σταθμο λιγη ωρα και τρελαθηκε επαιζε με τα μικρα,τοτε καταλαβα οτι δε ειναι οτι θελουμε εμεις αλλα ορι κανει χαρουμενα τα παιδια μας,κανουμε διαλιγο μαζι τους τα παρακολουθουμε και με προσευχη αισθανομαστε τι ζητανε σπιτι η'σταθμο.
Γεωργία, συνάδελφος άλλης βαθμίδας εδώ! Θεωρώ πως η κοινωνικοποίηση και όλα τα θετικά που προανέφερες ξεκινούν από τον πρώτο φορέα που δεν είναι άλλος από το σπίτι. Αν λοιπόν το περιβάλλον είναι ισορροπημένο και υπάρχει τρόπος το παιδί να ανατρέφεται στις ευαίσθητες ηλικίες από τους δικούς του, ο παιδικός αποφεύγεται. Το παιδί έχει τόσες άλλες εναλλακτικές πηγές διαπαιδαγώγησης/τριβής/μάθησης. Οι ψυχοκοινωνικές θεωρίες αλλάζουν, ας μην εμμένουμε σε στερεότυπα! Κάθε παιδί και κάθε οικογένεια διαφέρει! Πήγα στα 2 παιδικό και ακόμα το θυμάμαι ως την τραυματικότερη εμπειρία. Χωρίς να φταίει ο παιδικός, ήταν θέμα ψυχολογίας! Δεν έμεινα ούτε 2 μήνες εν τέλει! Να σημειώσω πως ενώ ήμουν λαλίστατη και χαρούμενη, έκανα 180° στροφή! Στο νηπιαγωγείο παρ' όλα αυτά κυριολεκτικά άνθισα! Όλα βέβαια είναι υποκειμενικά! Κάθε γονιός πράττει με γνώμονα το ένστικτό του και έχει δικαίωμα να αποφασίζει τι θα κάνει με το παιδί του! Τα δύο μου παιδιά δεν θα τα στείλω πριν κλείσουν τα 3-4! Για πολλούς λόγους :)
Σα βρεφονηπιοκομος λοιπον σας λεω οτι το εργο μας στους παιδικούς σταθμους μπορει να ειναι δυσκολο με τις τοσο μικρες ηλικίες αλλα ξερουμε πολυ καλα να διαχειριζόμαστε τις αναγκες καθε παιδιου....κ το εργο μας ειναι τοσο βαρυ οσο κ των νηπιαγωγων....κ ναι το παιδι σου θα κοινωνικοποιηθεί κ ναι θα μαθει να μοιράζεται..και ναι θα μαθει μα αγαπαει κ θα του λειπουν οι συμμαθητες και ναι θα αγαπησει κ τις δασκαλες και ναι θα χτυπήσει κ θα χρυπηθει πανω στη διεκδίκηση κ ναι θα μαθει τρόπους κ να εχει υπομονη κ να περιμενει τη σειρα του κ θα μάθει να τακτοποιεί... Η κορη μου ειναι 11 μηνων...την παιρνω μαζι μου κ δεν την εχω εγω στο τμημα...καθε φορα που φτανουμε στο κατωφλι του σταθμου χτυπαει παλαμακια κ χαιρεται....