H πίστη είναι μεγάλη υπόθεση!

Όταν έμεινα έγκυος στα διδυμακια μου δεν το πίστευα!! Η χαρά μας ήταν μεγάλη βέβαια υπήρχαν και οι σκέψεις «ωπ και τώρα τι κάνουμε; Με αλλά 3 ήδη μες στο σπίτι πως θα τα καταφέρουμε;«

«Εχει ο θεος» είπαμε και συνεχίσαμε!

Πήγαμε στον γυναικολόγο μου, τα πράγματα περίεργα «Είναι δύσκολο να σε αναλαβουμε, τα δίδυμα είναι δύσκολη υπόθεση, καλύτερα να πας σε πανεπιστημιακό νοσοκομείο» οκ λέμε και φευγουμε!

Βρίσκουμε γιατρό σε πανεπιστημιακο νοσοκομείο, πολύ καλός καλή του ώρα

«Κοιτα να δεις, η δίδυμη κύηση είναι πολύ επικίνδυνη και έχοντας στο ιστορικό σου δύο καισαρικες τομες είναι πολύ δύσκολο!«

Ε αφου μας εξήγησε όλες τις πιθανές επιπλοκές φύγαμε με τα μούτρα κατεβασμένα!!

Περνάει ο καιρος και κάνουμε αυχενικη διαφανεια, 5 ώρες κράτησε! Επαθα αποκόλληση απο την κούραση, τρεξαμε στον γιατρό αλλά ευτυχως όλα οκ! Ξεκούραση, μου λέει, ξάπλα και με μια σακουλα χάπια!

Φτάνει ο καιρος της β επιπεδου, μου λέει ο γιατρός που μου την έκανε «Υπάρχει πρόβλημα, έχεις επιπωμάτικο πλακούντα, θα σου πει ο γιατρός σου!«

Παίρνω τηλ τον γιατρό μου, του το λεω (ήταν μεσημέρι)

«Θα σε πάρω το βράδυ, είναι μεγάλη συζητηση, υπάρχει μεγάλο θεμα«

ΩΧ λέω!

Να διευκρινήσω ότι τα μωρα ήταν μια χαρά, πήγαιναν όλα ρολόι, κανένα πρόβλημα υγείας, όλα τέλεια!

Με παίρνει στις 20.00

«Ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Μια μεγάλη αιμορραγία σε περιμένει, δεν μπορούμε να ξέρουμε το ποτέ αλλά ότι θα έρθει, μπορεί να χάσεις τα μωρα, τη μήτρα σου και τη ζωή σου επίσης!! Από δω και πέρα πρέπει να είσαι προσεκτική, κάθε εβδομάδα υπερηχο«

Μα γιατί;

«Απο τις ήδη υπάρχουσες τομές της καισαρικής ο πλακούντας έχει κολλησει επάνω και δεν μπορούμε να ξέρουμε ποτέ θα αρχίσει να ρουφάει!»

Με πιάνουν τα κλάματα, κλείνω το τηλεφωνο… Με ρωτάει ο άντρας μου και ή μαμά μου  τι συμβαινει, αυτό και αυτο τους λέω μη μπορώντας να σταματήσω τα κλάματα!’

«Να πάμε να κάνεις έκτρωση, ,δεν θα διακινδυνεύσει τη ζωή σου υπάρχουν αλλά τρία πίσω σου» μου είπαν και οι δύο τρομαγμένοι και φοβισμένοι!

«Oχι, τα μωρα δεν έχουν τίποτα, είναι μια χαρά, είναι ολοκληρωμένα, δεν το κάνω, ότι θέλει θεός ας γίνει!!»

Tο βράδυ κάνω τάμα στη Παναγία το ίδιο και ο άντρας μου!

Φτάνουμε στην 26 εβδομάδα πάω επίσκεψη στο νοσοκομείο στον γιατρό μου μου ανακοινώνει ότι από δω και πέρα «Σε αφήνω εγώ και σε παραδιδω στους καθηγητές… Από τη στιγμή που έφτασε ως εδώ, δεν μπορώ να ανταποκριθω στην μέλλουσα αιμοραγία και γέννα! Ανα πασα στιγμή ότι και να συμβεί θα σε αναλάβει καθηγητής!» Μάλιστα.. δεν μας άρεσε όμως αυτή ή ιδέα και ψαξαμε να βρούμε γιατρό! Βρίσκουμε έναν καθηγητή ειδικό στην περίπτωση μου! Αφού πήγαμε και τον βρήκαμε και διαβάζοντας τον φάκελο μας λέει «Θα χρειαστούν 10 φιάλες αίμα! Το συντομότερο να τις έχετε βρει! Σου είπαν βέβαια ότι κατά 99% θα κανείς αφαίρεση λόγω της αιμορραγίας;» Μου είπαν ότι υπάρχει μια πιθανότητα όχι οτι είναι σίγουρο! Έπρεπε να το χωνεψω!! Και συνεχίζει «Μόλις κλείσει τις 30 εβδομάδες θα έρθεις να κανείς εισαγωγή για όταν έρθει ή αιμορραγία να είσαι εδώ γιατί αν είσαι σπίτι δεν ξέρουμε αν θα σας προλάβουμε«

Ήμουν κατά τρομαγμένη οσο δεν φανταζεστε!! Ξυπναγα το πρωί και έλεγα μήπως είναι το τελευταίο!!

Μπηκα στις 30 εβδομαδες και κάναμε εισαγωγή. Μπηκα στη πτερυγα υψηλου κινδυνου. Ήμουν πιο ήσυχη γιατί ένιωθα ασφάλεια μέσα στο νοσοκομείο! Περνάνε 2 εβδομάδες, ήταν Παρασκευή 18 Οκτωβρίου. Σηκωνομαι το πρωί, μου φέρνουν πρωινό, δεν είχα πολλή όρεξη, είχα πλακωμα! Έρχεται ή μαμά μου να με δει το πρωί που συνήθως ερχόταν ο άντρας μου το πρωί και ή μαμά μου απόγευμα, αλλά έγινε το αντίθετο… Τέλος πάντων, κατσαμε ήρθε και το μεσημεριανό εγώ τίποτα, ορεξη μηδεν…

«Πάω να σου πάρω απο το κυλικείο μια ζαμπονοτυροπιτα να φας«, μου λέει ή μαμα. Την εφαγα ε τα χιλια ζόρια!

Πήγε 5, εφυγε, μετά από καμία ώρα ήρθε ο άντρας μου, καθόμαστε στο δωμάτιο, «πάω τουαλέτα», του λέω «γιατί θα έρθουν οι νοσοκόμες με τον τοκογράφο και για μια ώρα δεν θα μπορώ να σηκωθω»

Μπαινω στο μπάνιο, κατεβαζω την πιτζαμα και αρχίζει να ρέει το αίμα!!!!! Πανικόβλητη ανοθγω την πόρτα κάνω νόημα τη του άντρα μου τις νοσοκόμες γρηγορα!!!

Έρχονται με βάζουν στο φορειο, βλέπουν τον φάκελο και λένε «Δεν την ακουμπάει κανείς, αν δεν έρθει ο γιατρός!!» Ετρεμα σαν το ψάρι!

Με πάνε επάνω, μου κάνουν υπερηχο!

«Γρήγορα χειρουργείο, ξεκίνησε η αποκόλληση! Πρεπει να έρθει πρώτα ο γιατρός, κανείς δεν την ακουμπάει, είναι εντολή!!«

«Τι εφαγες;» με ρωτάνε και μόλις τους λέω για την πίτα «Α, πρέπει να κάνουμε επισκληριδιο, δεν γίνεται ολική!!«

Φτου, λέω και δεν ήθελα με τίποτα να ειμαι ξύπνια να το ζήσω όλο αυτό! Παρακαλαγα την Παναγία συνέχεια να πάνε όλα καλά!

Μου κάνουν επισκληριδιο, το τρέμουλο δεν σταματαγε, μου λέει η αναισθησιολογος «Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα μέχρι να βγουν τα μωρα!»

Είχα μέσα στο χειρουργείο γύρω στα 10 άτομα, 3 ήταν οι αναισθησιολογοι, οι υπόλοιποι δεν ξέρω!!

Ξεκινάει ο γιατρός, στο λεπτό πάνω κλάματα, ταυτόχρονα τα έβγαλαν, δεν πρόλαβα να τα δω, τα πήγαν γρήγορα εντατική! Σε κάποια στιγμή νιώθω να μη μπορώ να αναπνευσω, πιάνω την ρόμπα του γιατρού και αρχίζω και την τραβάω!!

«Τι επαθες;» μου λέει

«Δεν μπορώ να αναπνευσω!» του λέω με κομμένη την ανασα!!!

«Σταματήστε» λέει και κάνει νόημα για άλλη μια δόση επισκληριδιο!!

Με τα πολλά τελείωσε η επέμβαση, βλέπω τον γιατρό δίπλα μου να του βγάζουν την ρόμπα γεμάτη στο αιμα.

Τι έγινε γιατρε;

«Κάναμε αφαίρεση, δεν γινόταν αλλιώς!«

Εκατσα σε ένα άλλο δωμάτιο περιμένοντας να περάσει το μούδιασμα. Έρχεται ο γιατρός και μου φιλάει τα χέρια λέγοντας μου ότι αυτό δεν έχει ξαναγίνει, «Τέτοιο χειρουργείο να γίνει και να είσαι ξύπνια με ταυτόχρονη γέννα!!! Είσαι ΗΡΩΑΣ» μου λέει

Εκατσα μια εβδομάδα και όλοι μέσα με έμαθαν σαν ήρωα!

Τα μωρα μου τα πήρα μετά από 20 ημέρες, μου πήρε καιρό να συνηθησω την ιδέα της υστεροκτομης… Πέρασα και μια περίοδο κατάθλιψης αλλά το ξεπέρασα!!

Αυτούς τους 9 μήνες τους βαδισα μαζί με την Παναγία δίπλα μου! Έχετε πίστη, ο Θεος δεν αφήνει κανέναν!!

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com