Σ’ αγαπώ μπαμπά μου!

To πόσο αγαπώ την Αθηνά, δεν περιγράφεται.

Το πόσο αγαπάτε όλες σας τα παιδιά σας, δεν περιγράφεται.

Τι να λέμε τώρα;

Το θέμα είναι πόσο πολύ μας αγαπάνε τα παιδιά μας.

Ένα μικρό περιστατικό με έκανε να το σκεφτώ:

Την Δευτέρα έβαλα την Αθηνά στ’ αυτοκίνητο, την κάθισα στο καθισματάκι της, την έδεσα, έβαλα το αγαπημένο μας «Η Τίγρης» των Μαζοο and the Zoo, τραγουδήσαμε μαζί εκείνη στα μωρουδίστικα και εγώ στα ενήλικα και τραβήξαμε για την Καλλιθέα.

Την πήγαινα να την αφήσω στη μάνα μου και γιαγιά της, που όπως καταλαβαίνετε έχουν σχέση λατρείας… Μαζί και η θεία Βάσω, αδελφή της μητέρας μου, με την οποία η Αθηνά επίσης αλληλολατρεύονται. Εχει πλάκα να τις βλέπεις τις δυό τους, η μία 2 και ή άλλη 80φεύγα να παίζουν με το… iPad.

To σχέδιο ήταν να την αφήσω στην μητέρα μου για κανένα 2ωρο και εγώ να πεταχτώ να δω στο Π.Φάληρο τους φίλους μου Δέσποινα και Κανέλο.

Παρκάρισα το αυτοκίνητο έξω από το πατρικό μου. Ελυσα την Αθηνά, την πήρα αγκαλιά, ζώστηκα την τσάντα με τις πάνες, τα μωρομάντηλα, μπισκότα φυσικά το iPad…  και κτύπησα την πόρτα. Ανοιξε η μάνα μου , που μόλις δει την εγγόνα της πατά κάτι πανηγυρικές χαρμόσυνες τσιρίδες υποδοχής και η μικρή σκάει στα γέλια και ανοίγει την αγκαλιά της. Αμέσως μετα επιθεωρεί τον χώρο να δει αν είναι έτσι όπως τον άφησε, χαιρετά με ένα κουκου-ΤΣΑΑΑ τη θεία Βάσω και ετοιμάζεται για την «ώρα της Γιαγιάς!».

Το ’χουμε κάνει μερικές φορές να την πηγαίνω στη γιαγιά της και μετά να φεύγω και να επιστρέφω μετα από 1-2 ώρες να την πάρω.

Όλα ήταν πάντα τέλεια.

Εκεί λοιπόν που καθόμουνα αρακτός στον καναπέ της Δέσποινας και λέγαμε ιστορίες λέω «ας τηλεφωνήσω να δω τι κάνουν γιαγιάδες κι Αθηνά!»

Το σηκώνει η θεία Βάσω.

–Τι γίνεται Βασούλα;
–Όλα μια χαρά… μόνο που….
–Τι;
–… μόνο που από τη στιγμή που έφυγες την περισσότερη ώρα είναι πίσω από την εξώπορτα και μυξοκλαίει… που έφυγε ο μπαμπάς της… Το τι της τραγουδήσαμε… τι καραμέλες τις δώσαμε… τίποτα… πίσω από την πόρτα…
–Το iPad της το’δωσες;
–Τι είναι αυτό παιδάκι μου;
–Eεεεεε… αυτή η μικρή ….εεεεε… τηλεόραση που παίζει…
–Α, ναι της την δώσαμε…
–Και δεν έπαιξε; ρώτησα πραγματικά έκπληκτος.
–Ε, κάθισε 2-3 λεπτά και μετα το άφησε και πήγε ξανά πίσω από την πόρτα κλαίγοντας….
–Είναι που δεν έχετε wi-fi.
–Oooooooχι… έχει φάει!
–Καλά Βασούλα… έρχομαι… σε 20 λεπτά θα’μαι εκεί.

Ήμουν σε ένα τέταρτο.

Όχι αυτή τη φορά δεν με απογείωσε  η αγάπη μου, αλλά η αγάπη ΤΗΣ.

Μοιάζει με χαζομπαμπαδίστικο και προφανώς είναι… αλλά θέλω να  σας εκμυστηρευτώ ότι με συγκίνησε πολύ, που έμαθα ότι η Αθηνά με περίμενε πίσω από την πόρτα.

Την άφησα σε οικείο περιβάλλον με ανθρώπους που γνωρίζει και εμπιστεύεται και εκείνη ήθελε τον μπαμπά της.

Η κορούλα μου μεγάλωσε και αντιλαμβάνεται την αγάπη.

Μόλις έφτασα σπίτι με περίμενε με λαχτάρα.

Μόλις με είδε, χαμόγελασε έτσι που να τα παιδιά ξέρουν πώς, σκαρφάλωσε στην αγκαλιά μου, κατεβηκε από την αγκαλιά μου, σκαρφάλωσε στην αγκαλιά μου, κατέβηκε από την αγκαλιά μου και άρχισε να μου φέρνει «δώρα».

Ένα καδράκι –που’χει βάλει στο μάτι- με την προγιαγιά…
Ένα κηροπήγιο της γιαγιάς…
Ένα πλαστικό πορτοκάλι… μια πλαστική αγκινάρα…
Και βέβαια το iPad…

Eπαιξε ΚουκουΤσά με τη θεία Βάσω.

Εψαξε τις τσέπες στη ρόμπα της γιαγιάς που πάντα έχουν καραμέλες.

Μέχρι μια τούμπα έφαγε από τη χαρά της.

Αλληλοφιλήθηκαμε και ετοιμαστήκαμε.

Μαζέψαμε τα τσιμπράγκαλά της, την πήρα αγκαλιά, την έβαλα και εδεσα στο καθισματάκι της και επιστρέψαμε σπίτι.

–Κμον κριλοκριλο πεπονλοτου… μου είπε τραγουδιστά από το πίσω κάθισμα έξω από το Καλλιμάρμαρο.

-Το ξέρω ότι μ΄αγαπάς αγάπη μου. Το ξέρω…

Μάνος