Άδοξο τέλος μέσα στη ΜΕΝΝ…

Άδοξο τέλος μέσα στη ΜΕΝΝ…

μαμά Α.

Γεια σας, ονομαζομαι Α. και θα ηθελα να μοιραστω μαζι σας την δικη μου εμπειρια ζωης απο την ΜΕΝΝ καποιου μαιευτηριου. Αρχικα θα ηθελα να τονισω πως αυτη ειναι η ΔΙΚΗ ΜΟΥ εμπειρια και δεν σημαινει πως θα συμβει και σε καποια αλλη μανουλα.

Ειμαι 28 ετων και στα 23 μου εγινα μανουλα ενος υγιεστατου αγοριου στις 38 εβδομαδες της εγκυμοσυνης μου. 3 χρονια αργοτερα εμεινα και παλι εγκυος, διδυμη κυηση αυτη την φορα! Η χαρα μου διπλη εννοειται! Προγεννητικος ελεγχος και ολες οι απαραιτητες εξετασεις φυσιολογικες…. μεχρι που φτανω στις 26 εβδομαδες και μετα απο εναν πολυ εντονο καυγα που ειχα με καποια «κυρια» του οικογενειακου περιβαλλοντος αρχισα να εχω εντονους πονους χαμηλα στην κοιλια που οσο πηγαιναν και δυναμωναν. Ο  γιατρος μου μου ειπε να παρω επιπλεον μαγνησιο και να του τηλεφωνω καθε μια ωρα.

Τελικα για να μην σας τα πολυλογω, σε 4 ωρες  βρισκομουν στο χειρουργικο τραπεζι μιας και το μαγνησιο δεν μου εκανε τιποτα, κλαιγοντας και παρακαλωντας να ειναι καλα τα αγορακια μου. Ο τοκετος εγινε με καισαρικη τομη για να μην ζοριστουν τα μικρα, ολα εγιναν τοσο γρηγορα… ισα ισα που προλαβα να τα δω για μερικα δευτερολεπτα…. Μεχρι να με ραψει ο γιατρος μου ηρθε στο χειρουργειο μια απο τις νεογνολογους να μου ανακοινωσει προς μεγαλη της εκπληξη οτι τα μωρακια μου ζυγιζαν 910γρ. το καθε ενα και αυτο ηταν πολυ θετικο, μιας και ηταν οχι μονο προωρα αλλα και διδυμα τα οποια συνηθως ειναι ελλειποβαρη. Καπως πηρα τα πανω μου…

Περιμενα μεχρι την επομενη μερα το μεσημερι να ερθει ωρα που θα τα ξαναεβλεπα….

Οταν κατεβηκα διπλωμενη απο τους πονους της τομης στην ΜΕΝΝ μπορω να πω πως ενοιωσα να καταρρεω! Δυο πλασματακια μια σταλιτσα, σε δυο διαφορετικες θερμοκιτιδες, με σωληνακια στις μυτουλες τους και βελονες στα χερακια και τα ποδαρακια τους, με μασκακια οξυγονου και μασκες στα ματακια τους να ειναι ακινητα. Το ενα το ειχαν σε διαφορετικο δωματιο απο το αλλο και συνεχως τα μηχανηματα απο πανω τους χτυπουσαν σαν τρελα! Ρωτουσα για ποιο λογο συνεβαινε αυτο και μου απαντησαν πολυ φυσιολογικα και ανετα οτι το παθαινουν αυτο τα διδυμα οταν αποχωριζεται το ενα το αλλο αλλα τωρα δεν εχουμε θερμοκιτιδες διπλα διπλα!!! Ηταν τοοοσο δυσκολο να μεταφερουν ενα αλλο μωρακι εκει που ειχαν το ενα απο δικα μου και να τα βαλουν κοντα! Επρεπε να τους το ζητησει ο γυναικολογος μου για να το κανουν!

Ετσι περασαν 5 μερες…. Με κλαμματα, αγωνια, μεταγγισεις αιματος, προσμονη για τις ωρες του επισκεπτηριου και αμετρητα τηλεφωνηματα στην ΜΕΝΝ τις ωρες που δεν ημουν εκει. Ολοι οι νεογνολογοι μου ελεγαν τα ιδια πραγματα καθε μερα σαν να ειχαν βαλει κασσετα. Ολα πανε καλα αλλα ειμαστε επιφυλακτικοι λογω τις προωροτητας τους.

Την πεμπτη μερα, αφου εχω παει και περιμενω με τις υπολοιπες μαμαδες να ανοιξει η πορτα της ΜΕΝΝ για το επισκεπτηριο, η ωρα περναει αλλα η πορτα δεν ανοιγει. Αρχισα να νιωθω ενα σφυξιμο στο στηθος…. κατι μεσα μου με «ετρωγε» οτι κατι δεν πηγαινε καλα στα μωρα μου! Καποια στιγμη βγαινει μια νοσοκομα και ρωταει «Ποια ειναι η κυρια ταδε;«

Μολις ακουσα το ονομα μου παγωσα! Δεν ειχα κουραγιο να της πω οτι εγω ημουν εκεινη που ζητουσε. Με σηκωσε ο αντρας μου απο την καρεκλα και πλησιασαμε προς το μερος της, πηγαμε μεσα και μας ανακοινωσε η νεογνολογος πως το ενα απο τα διδυμα, το μεγαλυτερο, ειχε κανει εγκεφαλικη αιμορραγια…. περιμεναν να ερθει ειδικος απο το Παιδων να κανει εγκεφαλογραφημα στο μωρο και να μας πει ποια ηταν η κατασταση του. Μειναμε μεχρι την ληξη του επισκεπτηριου και ο ειδικος πουθενα…. Μας ειπαν οτι επρεπε να φυγουμε και να τους παρουμε τηλεφωνο για να μας πουν τα αποτελεσματα της εξετασης. Γυρισαμε σπιτι σαν ζωντανοι νεκροι και καθε μιση ωρα τηλφωνουσαμε για τα περιβοητα αποτελεσματα χωρις αποτελεσμα….

Κατα τις 9.30 το βραδυ βρεθηκε καποια νοσοκομα να μας πει ενοχλημενη απο τα πολλα τηλεφωνηματα που ειχαμε κανει οτι το παιδι εχει βαρυνει και η κατασταση του ειναι κρισιμη. Της ειπε ο συζυγος μου οτι θα παμε στο μαιευτηριο αμεσως και του απαντησε πως η ΜΕΝΝ δεν ειναι ξενοδοχειο να μπαινοβγαινουμε οποτε θελουμε και του το εκλεισε! Πως περνουσαν οι ωρες μεχρι να μας επιτραπει η εισοδος;;

4 τα ξημερωματα χτυπησε το τηλεφωνο…. η αναγνωριση εδειχνε τον αριθμο της ΜΕΝΝ…. Το μωρακι σας το εχουμε στην ανανηψη…..

Φυγαμε αμεσως για το μαιευτηριο! Λιγο πριν φτασουμε, πηρε τηλεφωνο ο συζυγος μου να τους πει  οτι σε λιγο φτανουμε και να μας ανοιξουν την πορτα, η απαντηση που πηραμε απο την αλλη ακρη της γραμμης ηταν «Κυριε μου, το παιδι σας εχει καταληξει εδω και 3 ωρες. Ακομα να ερθετε;«

Φτασαμε εκει και αντικρυσα το μωρο μου στην θερμοκιτιδα μελανιασμενο, με το κεφαλακι του στο πλαι και μια εκφραση θλιψης στο προσωπακι του… Το πηρα στα χερια μου για πρωτη και τελευταια φορα και μετα μου το πηραν.

12 ωρες αργοτερα κι ενω χορηγουσαν προληπτικα αντιβιωση στο δευτερο μωρακι μου, μας ανακοινωσαν οτι το μωρο ειχε παθει σηψαιμια στο εντερο του απο μολυνση και οτι επρεπε να υπογραψουμε για να μεταφερθει αμεσα στο Παιδων για χειρουργειο με μεγαλο κινδυνο να μην αντεξει την ναρκωση. Μπρος γκρεμος και πισω ρεμα… Τους ειπαμε να προχωρησουν στην μεταφορα του μωρου στο νοσοκομειο και μολις φτασουμε (γιατι ειχε  μεγαλη αποσταση απο το μαιευτηριο  το σπιτι μας) θα υπογραφαμε τα χαρτια. Δεν το δεχτηκαν.

Μολις φτασαμε μας ειπαν οτι αργησαμε και τωρα δεν μπορουσε να μεταφερθει το μωρο γιατι ειχε βαρυνει πολυ και η μεταφορα θα ηταν επικινδυνη. Μειναμε εκει να βλεπουμε το παιδακι μας να ξεψυχαει κι εμεις να μην μπορουμε να το βοηθησουμε, τα μηχανηματα να χτυπανε σαν τρελλα και τις νοσοκομες να μην γυριζουν ουτε να τα κοιταξουν! Τρελλαθηκα!!!!!!!! Αυτος ειναι ο ρολος του εκει;;; Τοσο ψυχροι εχουν γινει;;;

Το μωρακι μου μετα απο 2 ωρες περιπου σταματησε να προσπαθει να κρατηθει στην ζωη, ακολουθησε το αδερφακι του….

Κι η απαντηση που πηραμε ηταν οτι για τους γιατρους ηταν ξεγραμμενα απο την αρχη, ηταν παρα πολλες οι 6 μερες που εζησαν, αλλα τι να μας ελεγαν; Να μας στεναχωρουσαν;;

Δεν θελω να πιστεψω πως αυτη ειναι η εικονα της ΜΕΝΝ, ακουω και χαιρομαι για πολλα μωρακια που βρεθηκαν εκει και τα καταφεραν και οι γονεις τους ειναι ευγνωμονες στους  νεογνολογους! Εγω δεν ανηκω σε αυτους ομως… Ευχομαι καμια μανουλα να μην περασει οτι περασα εγω και να μην χρειαστει να περασετε την πορτα αυτη.

Οσες ομως την περασετε να εχετε υπομονη,πιστη και  να έρθουν γρηγορα τα μωρακια σας στο σπιτι σας!

ΜΕ ΑΓΑΠΗ

Α.

—

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com