Επιτέλους ήρθες, αστέρι της ζωής μου!

Ηρθε λοιπον και εμενα η σειρα μου μετα από τοσα χρονια αναγνωσης να αφηγηθω την δικια μας ιστορια. Απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου ηθελα να γινω μαμα, επιθυμουσα τοσο πολύ ένα μωρακι.

Γνωρισα τον ανθρωπο μου στα 22 μου… ερωτας τρελος. Λιγα χρονια μετα, στα 26 μου εγω και 29 εκεινος, παντρευτηκαμε και επιτελους ξεκινησαμε προσπαθειες για το πολυποθητο σπορακι μας. Δεν ερχοταν όμως… οι μηνες περνουσαν και εγω βυθιζομουν στην καταθλιψη. Πηγα στον γυναικολογο μου κλαιγοντας και του λεω «Το μονο που θελω είναι ένα μωρο, δωσε μου χαπια!«

Με εστειλε πρωτα για σαλπιγγογραφια. Ποσος πονος αλλα δε με ενοιαζε γιατι ηταν για καλο! Αψογη η σαλπιγγογραφια και ανεβηκε η διαθεση μου!

18 μερες μετα την εξεταση στις 25 Μαρτίου (του Ευαγγελισμου) και 5 μερες πριν την περιοδο μου ξυπνησα με ένα περιεργο αισθημα… προσευχομαι στην Παναγια για ένα μωρο και κανω τεστ σχεδον ασυναισθητα… και βγαινει ΘΕΤΙΚΟ!!!!!!!! Δε το πιστευα!!! Παγωσα!!! Αρχισα να τρεμω και να κλαιω! Επεσα στα γονατα και ευχαριστησα την Παναγια για το δωρο που μου εστειλε! Ημουν μονη στο σπιτι, κρατηθηκα και δεν πηρα τηλεφωνο τον αντρα μου! Γυρισε από τη δουλεια και προσπαθουσα να βρω τροπο να το πω. Τον ειχε πιασει πολυλογια με τα τη δουλεια και καποια στιγμη του λέω «Ε σταματα πια! Εκανα τεστ, βγηκε θετικο!» χαχαχαχαχαχα! Κοκκαλο ο συζυγος! Αγκαλιες, φιλια, δακρυα!!! Εφυγε και εφερε λουλουδια και γλυκα! Η αγαπη μου… Ποσο πολύ το λαχταρουσε και αυτος!

Μετα από απειρα τεστ και χοριακες (μου αρεσε να τη βλεπω να ανεβαινει), παμε για τον πρωτο υπεροχο υπερηχο!!! Ο πιο ομορφος ηχος… η καρδουλα του παιδιου μου τοσο δυνατη!!! Δε μπορουσα να μιλησω από τη συγκίνηση και το σοκ.

Ο καιρος περνουσε και απολαμβανα την πανω από υπεροχη εγκυμοσυνη μου! Ουτε εμετους, ουτε ζαλαδες. Πηρα μονο 7 κιλα και ημουν πιο ομορφη και ευτυχισμενη από ποτε. Θα αποκτουσαμε ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ!!!!!!! Ποση χαρα, όλα ροοοοοζ όπως ακριβως το επιθυμουσα! Ζησαμε και χαρηκαμε την εγκυμοσυνη μου οσο πιο πολύ μπορουσαμε! Το μόνο που με αγχωσε ηταν που αναγκάστηκα να αλλαξω 2 γιατρους για πολλους λογους! Τον δευτερο τον αλλαξα 2 εβδομαδες πριν γεννησω! Η χειροτερη περιοδος της εγκυμοσυνης μου! Να σε αδειαζει ο γιατρος σου λιγο πριν το τελος! Ευτυχως ειχα στο μυαλο μου το ονομα του επομενου γιατρου για παν ενδεχομενο και να που χρειαστηκε! Με ανελαβε την τελευταια κυριολεκτικα στιγμη! Η μπεμπα μας παραπανω από καλα και εγω να τον ζαλιζω για φυσιολογικο τοκετο!!! «Εννοειται«, μου λεει, «και θα περιμενουμε και περα από τις 40 εβδομαδες!«

Το κοριτσακι μου ειχε παρει θεση και ημασταν σε αναμονη. Ειχα οδηγιες για περπατημα.

Κυριακη πρωι βαζω φορμουλες βογκωντας από την κοιλαρα, παιρνω και τον συζυγο αλα μπρατσετα και δωστου περπατημα με εμενα να γκρινιαζω και να ψαχνω να βρω παγκακι να κατσω! Ολη μερα ενιωθα περιεργα… δεν ποναγα ακριβως αλλα ειχα δυσφορια. Ξαπλωνουμε το βραδυ και να μη μπορω να κλεισω ματι… Ολη νυχτα, πονος στο διαφραγμα και τρομερη ανακατωσουρα. Εμετούς οοοολη νυχτα (οι μονοι στην εγκυμοσυνη) και καπου στο ξημερωμα με πηρε ο υπνος. 7 το πρωι ξυπναει ο αντρας μου και με ρωταει χαριτολογωντας «Να παω δουλεια ή θα γεννησεις;» Γυριζω πλευρο να του απαντησω και….. ωωωωωωωωωωωωωωωωπ βρεχομαιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι!!!!

– Οχι αγαπη μου, δε θα πας, εσπασαν τα νερα μουυυυυυυυυυυ!!!!

Δε με πιστευε, χαχαχαχαχα! Πεταχτηκε από το κρεβατι και να θελει να με σηκωσει! Εγω να φοβαμαι να σηκωθω και να φωναζω «Δεν παω πουθενααααααα χαχαχαχαχα!» Ετρεχε μεσα στο σπιτι ο αντρας μου με 2 παντελονια στα χερια και να μου λεει συνεχεια «Ποιο να βαλω, ποιο να βαλω;» Του ειχα απαντησει 100 φορες αλλα ηταν σοκαρισμενος χαχαχαχα!

Σηκωνομαι πολυυυυ αργα και μπαινω στην μπανιερα. Παιρνω τον γιατρο και μου ειπε φαε καλα πιες καφεδακι και τα λεμε σε λιγο στην κλινικη. Ειχα πολύ ελαφρια πονακια ανα 3 λεπτα. Παιρνω και την μαμα μου και ηρθε σφαιρα! Μετα τις απαραιτητες τελευταιες φωτο με την κοιλουμπα ξεκινησαμε ολο χαρα για την κλινικη. Απο πονακια πολύ χαλαρα.

Ερχεται και ο γιατρος και μου λεει «Πολύ γελαστη εισαι, σιγουρα γεννας;» χαχαχαχαχα! Δινει εντολη να μου ετοιμασουν το δωματιο. Βολευομαι και ερχεται ο γιατρος με την μαια να με εξετασει. Βαζει χερι και τον βλεπω να παγωνει!

– Ρε κοριτσι μου, το παιδι είναι αλλου για αλλου, εχει ανεβει τερμα πανω! Δεν ενιωσες τιποτα; (οι εμετοι και ο πονος στο διαφραγμα)

– Θα με πας για καισαρικη ε; Απογοητευση!!!

– Θα το παλεψουμε, αλλα να ξερεις είναι δυσκολο, πιστευω καπως μπλεχτηκε και εχασε τη θεση του το μωρο.

Απο το σοκ που επαθα πανε οι πονοι και οι συσπασεις, δεν ενιωθα τιποτα! Τον παρακαλεσα να παω σπιτι μου και να περιμενω εκει αλλα δε με αφησε λογω σπασμενων νερων.

– Θες να βαλουμε τεχνητους να προσπαθησουμε; 

Συμφωνησα και με συνοδεψαν στο δωματιο ωδινων. Χαιρετησα τη μαμα μου και παρεα με τον συζυγο και τη μαια περιμεναμε (παρεμπιπτόντως δε τη χωνεψα καθολου, ηταν πολύ καλη αλλα ειχα νευρα χαχαχα). Οροι, τεχνητοι, καρδιοτοκογραφος και αναμονη. Περνουσαν οι ωρες και όχι πονο δεν ενιωθα αλλα ψιλοκοιμηθηκα κιολας, το ιδιο και η μπεμπα! Απολυτως καμια ενδειξη τοκετου. Ερχεται ο γιατρος με βλεπει χαλαρη με το κινητο στο χερι και με ξαναεξεταζει. Καμια αλλαγη, με δυσκολια πιανω το παιδι. Θα περιμενουμε του λεω και άλλο. Περασαν και άλλες ωρες, ξανακοιμηθηκα και παλι καμια αλλαγη.

Μου λεει καποια στιγμη η μαια «Κοριτσι μου ξερω ποσο το θελεις να γεννησεις φυσιολογικα αλλα μερικες φορες τα πραγματα δεν γινονται όπως τα θελουμε. Το μωρακι δε θελει να βγει, αν κατι το ενοχλει;«

Συζηταω με τον αντρα μου και συμφωνουμε να προχωρησουμε σε καισαρικη τομη. Θελαμε να ζησουμε μαζι τον ερχομο της μπεμπας μας αλλα ειχε αλλα σχεδια η μανταμ. Με βαρια καρδια και βουρκωμενα ματια φωναζω τον γιατρο μου. Με χαιδευει στοργικα και ξεκιναει η ετοιμασια του χειρουργειου. Απο το αγχος μου αρχισα να ζαλιζομαι και ανεβασα 17 πιεση. Μου εκανε την επισκληριδιο μια αχαρακτηριστη αναισθησιολογος η οποια μολις ειδε την πιεση μου αρχισε να τρεμει και τα εχασε! Πολυ κουραγιο μου εδωσε!!!Επισης μαλλον εβαλε παραπανω φαρμακο και μουδιασα μεχρι το στηθος με αποτελεσμα να μη μπορω να αναπνευσω!!! Της το ειπα 100 φορες αλλα μου ελεγε «Ιδεα σου είναι!» Εβαλα τα κλαμματα και της επαλαμβανω πως με δυσκολια αναπνεω, ειμαι μουδιασμενη μεχρι πανω!!! Ο γιατρος μου της αρχισε τα γαλλικα και μου χορηγησαν οξυγονο!

Ανοιξε η πορτα του χειρουργειου και μπηκε ο αγγελος μου! Η παιδιατρος μας!!! Εχω ιδιαιτερο δεσιμο μαζι της μιας και ηταν και δικια μου παιδιατρος!!! Ηρεμησα και ηξερα πως τουλαχιστον το μωρακι μου θα είναι σε καλα χερια. Ερχεται η μαια να μου κραταει το χερι και την εδιωξα, «φυγε, δε θελω εσενα» (μα ποσο γλυκιαααα :P) «την παιδιατρο θελω!» Ηρθε αμεσως στο πλαι μου με φιλησε στο μετωπο συγκινημένη και μου λεει «Ετοιμασου να γινεις μανουλα!» Δεν αφησε λεπτο το χερι μου, μου χαιδευε τα μαλλια και μου εξηγουσε ακριβως τι εκαναν εκει κατω!

– Τωρα θα ακουσεις το μωρακι σου!!!

Νιωθω ένα τρανταγμα και περιμενω με αγωνια το κλαμα της! Η ψυχη μου εκλαψε αμεσως τοσο γλυκα! Ποσο γλυκο κλαμα Θεε μου!!! Αυτοματα ετρεχαν δακρυα από τα ματια μου! Επιτελους εγινα μαμα!!! Εγινα μαμα είναι αληθειααααα!!!!

Εβγαλα το οξυγονο και προσπαθουσα να τεντωθω να τη δω! Την παρελαβε η παιδιατρος, την καθαρισε και την εβαλε αμεσως στο στηθος μου να θηλασει! Η πρωτη μας αγκαλια! Πανεμορφο μου πλασμα!! Δε μπορουσα να την κραταω με τοσα καλωδια αλλα το εκανε η γιατρος μας για εμενα! Ματια ορθανοιχτα που με κοιταζαν τοσο εντονα! Δε με ενοιαζε τπτ άλλο!

Την πηραν για εξετασεις και μολις την εβγαλαν ακουσα τη μαμα μου και την αδερφη μου να φωναζουν «Το μωρο μας, το μωροοοοοοοο μας!», χαχαχαχα! Προσπαθουσα να μαντεψω την αντιδραση του αντρα μου! Τελειωσαν την καισαρικη και ανυπομονούσα να ξαναδω την αστερινα μου! Μου εξηγησε ο γιατρος πως ειχαν μπλεχτει και τα δυο της ποδια με τον λωρο και την τραβηξε πανω αυτό. Πραγματικα λιγο με ενοιαζε πλεον.

Με βγαζουν από το χειρουργειο και με περιμενε ο αντρουλης μου κατασυγκινημένος.

– Σε ευχαριστω, είναι πανεμορφη η κορη μας! και με φιλαει στο μετωπο.

Με πανε αμεσως στο δωματιο και βλεπω τους δικους μου τρελαμενους να μου δειχνουν ένα σωρο κουνημενες φωτογραφιες του μωρου που προλαβαν να βγαλουν χαχαχαχα!

Αρχισα να τη ζηταω επιμονα, δεν ηθελα να μεινει θερμοκοιτιδα, την ηθελα στην αγκαλια μου. Δινει εντολη η παιδιατρος να μου τη φερνουν κάθε μιση ωρα. Τους εστελνα ολους να βλεπουν το μωρο για να μην είναι μονο του. Περναει επιτελους η ωρα και ερχεται μια νοσοκομα με το παιδακι μου τυλιγμενο στην κουβερτουλα του.

– Να σας ζησει, είναι 3500 κιλα και 51 ποντους, κουκλα σκετη και ζωηρη!

Σε ευχαριστω Θεε μου γι’ αυτή τη στιγμη. Αγγιζα επιτελους το μωρακι μου! Το δικο μου μωρακι! Τη φιλαγα και τη μυριζα ασταματησα. Την εβαλα στο στηθος και θηλασε αμεσως η ψυχη μου! Δε την ξαναεδωσα πισω και ας τολμαγε κανεις να μου την παρει χαχαχαχα.

Ετσι ξεκινησε το ταξιδι της μητροτητας και του θηλασμου για εμας. Μας προεκυψαν πολλες δυσκολιες τους πρωτους μηνες, αλλα δε το εβαλα κατω και με το πεισμα μου θηλαζω ακομα την κουκλιτσα μου.

Ετσι εγινα εγω μαμα ενός υπεροχου κοριτσιου, ιδιο ο μπαμπας του.

Φιλια πολλα μανουλες μου!!!

Όλγα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com