Με τρέλα, χαρά και ανείπωτη ευτυχία!

Η ιστορία της Έλσας

Είπα να σας διηγήθω και εγώ την ιστορία του δικού μου τοκετού, μιας και αποδεικνύει περίτρανα ότι α) είμαστε λίγο κουκουρούκου σαν οικογένεια και β) ότι όταν είναι όλα καλά έχει και πλάκα το όλο θέμα.

Γενάρης 2006.

Ντριν, ντριν

εγώ: έλα αγάπη μου, μάντεψε!!
το στεφάνι μου: Είναι επείγον; έχω δουλειά
εγώ: Θα γίνεις μπαμπάς!!!
το στεφάνι μου: Κοφ’τη πλάκα, είμαι με το μηχανικό. έλα γεια!

ΤΟΥ ΤΟΥ ΤΟΥΤΟΥ

Όταν γύρισε μετά στο σπίτι, βέβαια, ισιώσαμε!

Γενάρης 2006

Ιατρείο μαιευτήρα

Ακούμε καρδούλες, συγκινούμαστε άπαντες, κοιταζομαστε σοροπιασμένα και γενικά είμαστε πολύ ευτυχείς μέχρι που ακούγεται το ΤΡΟΜΕΡΟ: ΠΗΤ 28/10/2006. ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ!!! Εγώ παιδί Σκορπιό και στο «ΟΧΙ» ΔΕΝ βγάζω. Forget it baby!! Θίγεται το στεφάνι μου «γιατί τι έχουν οι Σκορπίοι, δεν κατάλαβα«, του απαντάω εγώ ότι μου φτάνει εκείνος που είναι σκορπιός και δε θέλω και άλλον γιατί εγώ είμαι Διδυμος και τρελή, γίνεται μια υπέροχη ατμόσφαιρα και πάμε σπίτι μας να βράσουμε στο ζουμί μας.

Περνάνε οι μήνες, όλα μια χαρά, παίρνω 32 κιλά από τη μάσα (έχω χάσει τα 20, τα άλλα μου τα άφησε ο γιός μου υποθήκη) και φτάνει η…

6/10/2006

Εκείνη τη μέρα ξεκινάω με τη φοβερή, αγχωτική μαμά μου να πάμε στο ΚΕΠ για να βγάλω κάτι πιστοποιητικά. ΚΕΠ – Σπίτι περίπου 3χλμ. απόσταση. Οδηγεί η μαμά (εφιάλτης από μόνο του αυτό). ΚΕΠ τεράστιες ουρές. Μαμά που πρέπει να πάει στη δουλειά της,  ουφ και ξεουφ και θ’ αργήσω και άντε κουνηθείτε. Oπότε όπως κάθε νοήμων άνθρωπος διώχνω τι μαμά με τις κλοτσιές, κάνω τη δουλειά μου και ξεκινάω να γυρίσω στο σπίτι με τα πόδια. Φτάνω σπίτι, παίρνω το αυτοκινητό μου και ξεκιναω να πάω να βρώ το στεφάνι μου.

Εκείνη τη περίοδο είπαμε, μιας και δεν έχουμε και πολλά στο μυαλό μας, να ξεκινήσουμε και μια δική μας επιχείρηση και ο άντρας μου ξημεροβραδιαζόταν στο εργοτάξιο όπου χτιζόταν το μαγαζί μας.

Φτάνει που λέτε το θωρηκτό Ποτέμκιν….
¨
«ηρθα!!!!«

«καλως την, τι κάνεις;«

«Ξέρω ‘γω, καλά είμαι, αλλά έχω κάτι πονάκια σαν πόνους περιόδου«

«Ε, δεν παίρνεις τηλ. την Δέσποινα (φοβερή και τρομερη μαία), να την ρωτήσεις;«

Παίρνω και εγώ λοιπόν τηλέφωνο τη μαία ή οποία μου λέει να πάω μια βόλτα από το μαιευτήριο να με δουν. Ε, να κάνω κάτι άλλο δεν είχα, μπαίνω στο αμάξι, κάνω τέντα πίσωωωωωωωω το κάθισμα να χωρέσει η κοιλιά και ξεκινάω. Με προλαβαίνει ο άντρας μου και με σταματάει:

«Που πας;»
«Στο μαιευτήριο…..»
«Γιατί;;;; γεννάς;»
«‘οχι καλέ, μα με δουν πάω»
«‘να ρθω;»
«τσου»
«εγώ θα ρθω»
«ε έλα….«

Μιας και δυο λοιπόν ξεκινάμε για το μαιευτήριο, χαλαρά, με την άνεση μας με εμένα να οδηγώ. Για να μην τα πολυλογώ, φτάνουμε εκεί όπου μου κάνουν την πολύ ωραία εξέταση γάντι και χέρι εκεί κάτω και ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΟΥΜΕ ΟΤΙ ΕΧΩ 5 ΕΚΑΤΟΣΤΑ ΔΙΑΣΤΟΛΗ!!! Στο δρόμο θα το έκανα το παιδί!! Ο δε άντρας μου όταν βγήκε ο γιατρός (ο οποίος ευτυχώς ήταν εκεί) να του πει ότι γεννάμε, του λέει «βρε Δημήτρη, αφού δεν πονάει, να φύγουμε τώρα που έχω αφήσει τους μαστόρους μόνους τους στο μαγαζί; Σου υπόσχομαι ότι θα την φέρω αύριο!!!»

Με τα πολλά πειστηκε ο μπαμπάς ότι γεννάω, πήραμε τηλέφωνο και τα σόγια, πλακώσαν και αυτά, ήρθε και η κουμπαρούλα μου, να ένα σπρωξιμο, να δύο, στις 19:15 γεννήθηκε ο σκασμένος μου, στις 37 εβδομάδες, βάρος 3,050 και 51cm.

Το πάρτυ συνεχίστηκε μετά στο δωμάτιο όπου (ευτυχώς ήμουν μόνη), είχαν παραγγείλει πίτσες (!!!!!), είχαν ανοίξει τα ουίσκια και είχαν βάλει και στοίχημα για το τι θα ζητήσω εγώ μόλις ανέβω (φρέντο καπουτσίνο).

Έτσι λοιπόν ήρθε στον κόσμο το καμάρι μου… με τρέλα, χαρά και ανείπωτη ευτυχία.

Να πω και κάτι τελευταίο. Εγώ μόλις γέννησα, δεν ένιωσα συγκίνηση (ήρθε μετά παρέα με την επιλόχειο) ούτε απέραντη αγάπη (η οποία κάθε μέρα γίνεται μεγαλύτερη και πιο δυνατή). ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ ένιωσα!!!! Δεν άντεχα άλλο να είμαι έγκυος!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com