Μια ιστορία με πολύ κλάμα!
Η ιστορία της Μαρίας
Είμαι η Μαρία, λάτρης του Facebook και ειδικότερα της σελίδας «Ελληνίδες Μαμάδες«, την οποία ανακάλυψα από την πρώτη μέρα που έμαθα ότι είμαι έγκυος και από τότε δεν υπάρχει μέρα που να μην την επισκεφτώ και ειλικρινά ένιωθα ότι προετοιμαζόμουν και μάθαινα πολλά από τα σχόλια των μαμάδων. Αυτό όμως που μου τραβούσε το ενδιαφέρον περισσότερο και με συγκινούσε απίστευτα ειδικά τους τελευταίους μήνες της εγκυμοσύνης μου ήταν οι ιστορίες τοκετού…
Πάντα σκεφτόμουν πως θα είναι η δικιά μου και τη μέρα που θα την μοιραζόμουν μαζί σας… Αν και δεν έχω να σας διηγηθώ κάτι ιδιαίτερο, μιας που το άρχισα, ας το τελειώσω!
Τέλος Μαίου μαθαίνω πως είμαι έγκυος. Ήμουν στην δουλειά, όπου και έκανα το τεστ λόγω καθυστέρησης… Μιας ημέρας, μην φανταστείτε μιας εβδομάδας… Απλά κάτι ένιωθα ότι παίζει. Δεν επηρεάστηκα πολύ γιατί το ίδιο μου έκανε, ήμουν δεν ήμουν. Για το μόνο που ήμουν σίγουρη ήταν πως θα το κρατούσα (21 ετών, σε σχέση 1 1/2 χρόνο). Κατευθείαν πήρα τηλέφωνο τον άντρα μου και του το ανακοίνωσα.
– Έλα Χρήστο! Έκανα τεστ και είμαι έγκυος! Τι θα κάνουμε;
– Σοβαρά; Τι «τι θα κάνουμε»; Παιδί θα κάνουμε!
– Ωραία!
Μετά τον άντρα μου, ο πρώτος που το έμαθε ήταν ο αδερφός μου, ενώ στους γονείς μου το είπα μια βδομάδα αργότερα… Οι μέρες κυλούν και όλα πάνε καλά, τσουπ φτάσαμε 1.5 μήνα και οι τρομερές αναγούλες βγήκαν στην επιφάνεια (κρίμα και οι χρυσοπληρωμένες διακοπές στη Ζάκυνθο) αλλά ευτυχώς μετά στον τέταρτο όλα καλά…
Να σας πω την αλήθεια, εγκυμοσύνη δεν κατάλαβε κανείς! Κοιλιά δεν είχα μέχρι 7.5 μηνών σχεδόν καθόλου, όμως πήρα μόνο 9 κιλά και αυτά στο τέλος. Έκανα όλες τις δουλειές μόνη μου, δεν κλαιγόμουν, δεν ανέφερα ότι είμαι έγκυος σαν δικαιολογία, έβγαινα στα μπαράκια με τις ελεύθερες τρελές φίλες μου, δεν έπινα βέβαια τα τρομερά σφηνάκια και τα θεσπέσια Cuba Libre, αλλά τι να κάνουμε!
8.5 μηνών πάω στον γιατρό μου, ο οποίος μου λέει «Μην κάνεις τίποτα, μόνο στο κρεβάτι να είσαι, γιατί το μωρό είναι πολύ κάτω«
Εγώ στο κρεβάτι;;
Τρελάθηκα και ναι, έκατσα τις 2 πρώτες μέρες, μετά ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ… Και πάλι όλα φυσιολογικά για μένα, σαν να μην τρέχει τίποτα! Με το που μπαίνω στον 9ο πάω πάλι, όλα καλά, το μωρό βέβαια κάτω…
Μετά από μια βδομάδα πάω ξανά, μετρήσεις ίδιες, «Το μωρό δεν τρέφεται άλλο» μου λέει «Έλα ξανά σε 5 μέρες να το δούμε, αλλιώς πάμε για πρόκληση«
Εγώ ok, δεν τρέχει τίποτα. Με είχε διαβεβαιώσει πως δεν υπάρχει κίνδυνος και όλα καλά και στις μέρες μας ήμασταν εντάξει, οπότε δεν ανησύχησα. Βασικά εμπιστεύομαι πολύ τον γιατρό μου και ειλικρινά τον αγαπάω πολύ, ξέρω πως ακούγεται γελοίο το ότι τον… αγαπώ, αλλά έτσι νιώθω!
Όντως, Τετάρτη 26-1, 8 το πρωί, είμαι στην κλινική με ραντεβού για να γεννήσω και φυσικά από το προηγούμενο βράδυ, οι Ελληνίδες Μαμάδες μου έδωσαν κουράγιο και μου ευχήθηκαν. Τέλος πάντων, ξέρετε… Πρωί πρωί, το γνωστο πακέτο «κλίσμα-εξετάσεις-κτλ» και τσουπ, βρέθηκα με μια μπλε ρόμπα. Ακόμα δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι είμαι έγκυος και γεννάω… Φοβισμένη ξαπλώνω στο κρεβάτι, μου βάζουν το υπόθετο για τους πόνους και περιμένω μαζί με τον άντρα μου.
«Α, δεν πονάω, πάμε να περπατήσουμε να κατέβει το μωρό«, του έλεγα και πόσες ώρες κόβαμε βόλτα στο διάδρομο και το νινί γιοκ!
Διαστολή 1!
Μου κάνουν κάτι ενέσεις για να προχωρήσει η διαδικασία, τίποτα… Μόνο πόνος και διαστολή 1!
Μην σας τα πολυλογώ… 12 ώρες διαστολή 1!
Γιατρός και άντρας δίπλα μου, εγώ απελπισμένη να κλαίω και να πονάω και μωρό να μην βλέπω! Φρίκη!
Μετά από 12 ώρες, λοιπόν, λέει ο γιατρός «Καισαρική!«
Καισαρική… καισαρική! Τι να κάνουμε; (Όπως και να με ξεγεννούσε, τα ίδια λεφτά μου είχε πει από την αρχή της εγκυμοσύνης μου και έτσι ήταν)
Καθώς ετοιμαζόμουν για το χειρουργείο, με πήγε ένα φόβος… άλλο πράγμα! Σε όλη τη διαδρομή έκλαιγα και ήθελα τη μαμά μου και σκεφτόμουν «Εγώ φέρομαι έτσι και θα γίνω μαμά;;; Δεν παίζει!!» Τραγικό!
Μπαίνω μέσα, μου κάνουν την επισκληρίδιο (ήταν όλοι τους πολύ καλοί και εγώ μικρή και κλαμμένη με λυπούνταν μάλλον, χαχα), αν και ζήτησα ολική, αλλά δεν μου έκαναν. Ξαπλώνω, με κόβουν, τα καταλαβαίνω όλα, έχω φρικάρει, ακούω την μπέμπα μου, αλλά δεν νιώθω, κυριαρχούσε ακόμα ο φόβος, μου τη δείχνουν, πάλι δεν νιώθω, το μόνο που θυμάμαι ότι είπα ήταν «Ααααχ, είναι όμορφη!» και μου λένε και αυτοί «Ναι, όντως είναι πολύ όμορφη!» και κορίτσια, ναι! Όντως για μωρό νεογέννητο ήταν πολύ όμορφο! Άσπρη άσπρη (εγώ γεννήθηκα μαύρη κατάμαυρη)! Μετά την φίλησα!
Φρικαρισμένη από όλα αυτό, μου κάνει και μια ηρεμιστική ο αναισθησιολόγος που με έκοψε ότι δεν την πάλευα άλλο και πάω στο δωμάτιο. Για τον πόνο μετά δεν το συζητάω, είμαι και λίγο κλαψιάρα, καταλαβαίνετε τι τράβηξα εγώ και τι οι άλλοι που με άκουγαν να παραπονιέμαι συνέχεια!
Και το μαρτύριο είναι εδώ: μου λένε από την κλινική ότι η μπέμπα θα μπει θερμοκοιτίδα, επειδή γεννήθηκε λίγο μικρή (2450). Άλλο κλάμα εγώ… Δωμάτιο τετράκλινο, όλες να έχουν τα νινάκια μία ώρσ μετά και εγώ τίποτα!! Να λέω στον άντρα μου «Πού είναι το δικό μας μωρό;» και να κλαίω με λυγμούς… Μου λένε «Θα στην φέρουμε το μεσημέρι«. Σηκώνομαι και εγώ με τα χίλια ζόρια, πλένομαι, φτιάχνομαι να με δει η κόρη μου όμορφη και νινί… άφαντο! Πάλι δεν μου την φέρνουν… Μου λένε «θα στην φέρουμε το απόγευμα!» Χαρά εγώ… Να έχω σηκώσει το κρεβάτι μου, να έχω πάρει θέση και νινί πάλι γιοκ!!
Πάλι κλάμα εγώ και μου λένε πάλι «θα στη φέρουμε το βράδυ!«. Είχα απελπιστεί πλέον και ανησυχούσα τρομερά, δεν κοιτούσα καν την ώρα αυτή τη φορά, δεν ήθελα να τα ξαναπεράσω, ώσπου τσουουουπ σκάει μύτη ένα νινί τόσο τόσο δα μικρό! Τρελάθηκα, την πήρα στην αγκαλιά μου και της υποσχέθηκα ότι δεν πρόκειται να την αφήσω ποτέ μα ποτέ ξανά και ότι δεν το ήθελα και ότι την σκεφτόμουν συνέχεια!
Μας πήραν τα δάκρια με τον άντρα μου και τώρα που σας το διηγούμαι πάλι κλαίω! Η πιο συγκινητική στιγμή της ζωής μου και το πιο σπουδαίο πράγμα που είδα και έκανα!
Αυτή είναι η ιστορία μου, όπως λέει και ο Σεφερλής… μια ιστορία με πολύ κλάμααααα!!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Όλες οι μανούλες κουβαλάμε τον δικό μας σταυρό...άλλες μικρό, άλλες μεγαλύτερο. Κι εγώ, έπειτα από 4 αποβολές( την μία πίσω από την άλλη), εκ των οποίων οι 2 γέννες φυσιολογικές ( 23 εβδομάδων και 16 εβδομάδων) με περίδεση τραχήλου και αντιπηκτικές ενέσεις, γεννάω με καισαρική (ούτε λόγος από εμένα και τον γιατρό μου για φυσιολογικό τοκετό, για να μην ταλαιπωρήσουμε το μωρό) και τον είδα μόλις 2 λεπτά. Τον πήγαν στην ΜΕΘ νεογνών του Ιπποκρατείου λόγω παροδικής ταχύπνοιας. Έμεινε εκεί 8 ημέρες, φαντάζεστε βέβαια τι πέρασα, στο δωμάτιο λεχώνα χωρίς το μικρό μου, έπειτα από οτι είχα τραβήξει μέχρι να γίνω μανούλα. Έβαζα συνέχεια τον άντρα μου να ορκίζεται οτι είναι καλά το μωρό ( τι τράβηξε κι αυτός..).Βέβαια τώρα ξέρω οτι η παροδική ταχύπνοια δεν είναι κάτι σοβαρό, απλά το μωρό χρειάζεται άμμεσα οξυγόνο. Τώρα ο γιός μου είναι 6 χρονών και έχω κι έναν μικρούλη 2 χρόνων ( ο οποίος έπαθε κι αυτός παροδική ταχυπνοια αλλά χρειάστηκε οξυγόνο μόνο 18 ώρες). Το σημαντικότερο νομίζω είναι να είναι γερά τα παιδάκια μας κι εμείς, τα υπόλοιπα δεν έχουν καμία σημασία. Με εκτίμηση προς όλες της μανούλες....
Κι εμένα την κρατησαν για ταχυπνοια αλλά έμεινε στη Μεθ 17 μέρες γιατι έπαθε ενδονοσοκομειακή λίμωξη!κάθε μερα αγχος 1 μέρα στη ΜΕΘ1 ΜΕΤΑ ΣΤΗ ΜΕΘ2 ΣΤΗ ΜΕΘ 3,πότε χειροτέρευε ποτε βελτιωνόταν.εκτός από το άγχος μου μηπως χάσω το παιδί (40 +εβδομάδων 3500 κιλά)να έχεις τις συνοδούς-θειτσες των αλλων μαμάδων στο δωμάτιο να με κοιτανε με οίκτο και να μου λένε"τι έχει το παιδάκι σου;γιατι δε στο φέρνουν;ειναι σοβαρά;"Αι στο διάλο κατίνες συγχιστηκα!!!!
Και γω τα ιδια και χειροτερα περασα . Το 2004 που εκανα την κορη μου. 17 ωρες πονοι και διαστολη στο 3. Στο τελος δεν την γλιτωσα τξν κασαιρικη. Μετα ομως πιστευω οτι τα ξεχνας ολα. Απο την στιγμη που κρατας το παιδι σου στην αγκαλια σου ολα ειναι παρελθον. Να σου ζησει η μπεμπα σου και να την καμαρωσεις οπως επιθυμεις.
Joanag na milisoume idiaiterws.....!!!! Despoina Apostolaki sto facebook...
gennhsa k egw 17-1 me kaisarikh gt k egw san esena den eixa ponous oute distolh omws...ponousaaaaa paraaaa polu meta alla elega mesa mou kane ypomonh k ola tha perasoun...telika einai wraia empeiria...eyxomai na eisai kala esy k h oikogeneia sou....:))))
Κοριτσακι μου γλυκο πιστεψε με αυτο που περασες ηταν λιγο σε αυτο που περασα εγω... Σε καταλαωαινω ομως αλλα σου γραφω για να δεις πως υπαρχουν και χειροτερα. Ειχα τςλεια εγκυμοσυνη και εναν ασχημο τοκετο. Λογω μη εξεληξης οπως κι εσυ πηγα για καισαρικη... Εκει ειδα το μωρο μου και οπως κι εσυ παρατηρησα ποσο ομορφο ειναι...μετα κενο. Δε θυμαμαι τιποτα αλλο .. Ξυπνησα μετα απο 2 μερες καταστολη στη ΜΕΘ και δεν ηξερα τι μου συνεβη... Εκλαιγα συνεχεια γιατι ηθελα να το παρω αγκαλια, να το νιωσω πανω μου, να το μυρισω... Εβγαζα το γαλα και το πετουσα γιατι ηταν πολυ ισχυρα τα φαρμακα... Βλεπεις μου αφαιρεσαν τη μητρα λογω ακατασχετης αιμοραγιας... Ετσι.. Χωρις αλλο προβλημα πριν... Το ειδα μετα απο 5 μερες και απο τοτε ειμαστε αυτοκολλητοι και κανω το σταυρο μου που με αξιωσε η Παναγια να το μεγαλωσω... Τωρα ειναι 13 μηνων και μου χαριζει υπεροχες στιγμες... Να εισαι καλα και να κοιτας μπροστα...
Δεσπονα, επαθα ακριβως το ιδιο. Γεννησα φυσιολιγικα μετα απο 21ωρες απεριγραπτου πονου (δεν ηθελα καισαρικη γιατι ηθελα να ζησω την εμπειρια του φυσιολογικου, δεν ξερω αν τελικα ηταν καλο) και δεν θυμαμαι τιποτα, ουτε καν πως γεννησα!!Η αναισθησιολογος μου'πε αργοτερα οτι πηρα το μωρο αγκαλια και μετα κενο...Ξυπνησα μετα απο 9μερες σε καταστολη στη ΜΕΘ χωρις να ξερω που βρισκομαι. Ημουν αλλες 2 μερες στη ΜΕΘ μεχρι να συνελθω και υστερα ειδα το μωρο μου, τον βασιλια μου!! Ακομα θυμαμαι την μερα που τον πρωτοκοιταξα κ που γυρισε να με δει. Εκανα κ γω αφαιρεση μητρας λογω ακατασχετης αιμοραγιας και ταλαιπωρηθηκα πολυ με πολους-σωματικα κ ψυχικα!! Τωρα σε 7μερες χρονιζει και ευχαριστω τον Θεο που ειμαστε ολοι καλα. Τοτε φαινονταν ατελειωτα τα δευτερολεπτα, γιατι η αγαπη μας για τα μωρα μας ειναι απεραντη. Να τα χαιρομαστε ολοι τα παιδακια μας, ειναι δωρα Θεου, κομματι του εαυτου μας.
Ποσο σε καταλαβαινω..κ εμενα εκαναν να μου την φερουν μια μερα..ανεβαινα μονο να τη θηλασω 10' κ μετα κατεβαινα στο δωματιο χωρις μωρο..πολυ ασχημο συναισθημα..ακομα το σκεφτομαι κ κλαιω..την εβγαλα φωτογραφια να τη δειξω στον μπαμπα της κ φοβομουν μη με δουν κ μου την παρουν πισω..τωρα ομως ειναι το αυτοκολλητακι μου!ειμαστε καθε μερα ολη μερα μαζι κ δεν θ'αφησω να μου την ξαναπαρει κανεις!!!
"Η πιο συγκινητική στιγμή της ζωής μου και το πιο σπουδαίο πράγμα που είδα και έκανα!" Μ' αυτή τη φράση τα είπες όλα,νιώθω ακριβώς το ίδιο....δεν συγκρίνεται τίποτα με αυτη τη μοναδικη στιγμή...
Αχ μαρια μου οι ιστοριες μας μοιαζουν παρα πολυ!!!!!!!με επιασαν οι πονοι πηγα στο μαιευτηριο προσπαθουσαμε 12 ωρες στο τελος μου λεει ο γιατρος μου καισαρικη! στο ακουσμα του χειρουργιου με πιασανε τα κλαματα,ξεκιναει η διαδικασια με ανοιγουν και το καταλαβαινω οχι πως πονεσα αλλα ενιωσα πως με ανοιξαν,μετα απο λιγο ακουω τον γιατρο μου να μου λεει νατος ο γιος σου μου τον δινουν και εγω τον κοιταγα αποσβολομενη δεν πιστευα στα ματια μου!και μου λενε πως επειδη γεννηθηκε λιγο μικρουλης 2440 θα παει στην ΜΕΘ για απλη παρακολουθηση και απο κει και περα η ιστορια μας μοιαζει πολυ πηγα στο δωματιο καθε τρεις και λιγο τα μωρακια να ερχονται και το δικο μου οχι,εκει να δεις κλααααααααμα!!και να μου λενε συνεια πως θα μου τον φερουν αλλα αφαντος ο μικρουλης μου τελικα την αλλη μερα το απογευμα μου τον εφεραν!!!!Ε!εκει να δεις κλαμα!!!!!!Α! ξεχασα να σου πω οτι και γω ποναγα παρα πολυ και γκρινιαζα συνεχεια!!!!!να το χαιρεσαι το παιδακι σου Μαρια μου!!
ευχομαι να μην χρειαστει να περιμενεις ποτε ξανα τοσο πολυ.να σας ζησει με υγεια