Mια ιστορία περιπετειώδους εγκυμοσύνης και γέννας!

Mια ιστορία περιπετειώδους εγκυμοσύνης και γέννας!

μαμά Ιωάννα

Θέλω κι εγώ να μοιραστώ τη δική μου ιστορία με τις υπόλοιπες μαμάδες.

Πριν από κάποια χρόνια ανακάλυψα ότι είχα μια δυσπλασία στη μήτρα. Έχω δίκερη μήτρα, κάτι που είναι σπάνιο και συχνά σημαίνει υπογονιμότητα ή επαναλαμβανόμενες αποβολές. Παρόλο που ήξερα για τη μήτρα, δεν ήξερα όλα τα προβλήματα που μπορούσαν να προκύψουν, γι’ αυτό και όταν αποφασίσαμε με τον άντρα μου να κάνουμε παιδάκι δεν το σκεφτήκαμε πολύ. Και ήμουν τυχερή, γιατί έμεινα έγκυος από τον πρώτο μήνα. Από την αρχή είχα κάποια μικρά προβλήματα, αλλά τίποτα ασυνήθιστο για το πρώτο τρίμηνο. Όταν πέρασε το πρώτο τρίμηνο οι γιατροί μου είπαν ότι αφού τα κατάφερα μέχρι εδώ, τα υπόλοιπα προβλήματα μπορεί να ανακύψουν στο τρίτο τρίμηνο και είναι πολύ πιθανόν το παιδί να μη γυρίσει με το κεφάλι κάτω λόγω έλλειψης χώρου.

Μέχρι τις 25 εβδομάδες (6 μήνες) όλα πήγαιναν καλά, αλλά τότε σε μια εξέταση ρουτίνας η γιατρός μου διαπίστωσε ότι ο τράχηλος είχε κοντύνει και μου είπε να μείνω στο κρεβάτι, προειδοποιώντας με ότι όσο παραπάνω το μωρό μείνει στην κοιλιά, τόσο καλύτερα. Έμεινα για 3 εβδομάδες λοιπόν στο κρεβάτι, αλλά στην 29η ο τράχηλος είχε κοντύνει κι άλλο, και η γιατρός μου με έστειλε στο νοσοκομείο για να κάνω ενέσεις κορτιζόνης για να αναπτυχθούν οι πνεύμονες του μωρού, ώστε αν γεννηθεί πρόωρο να μπορεί να αναπνεύσει. Στο νοσοκομείο με κράτησαν, γιατί ο τράχηλος συνέχισε να κονταίνει. Δεν θα διηγηθώ πώς πέρασα εκεί – ήταν η πιο τραυματική εμπειρία της ζωής μου, 6 εβδομάδες διαρκώς με ενδοφλέβια, να αισθάνομαι σαν ένα κομμάτι κρέας. Όποιος έχει μείνει καιρό σε νοσοκομείο ξέρει πως ο ασθενής δεν είναι κύριος του σώματός του. Βάλε και την τρομερή ανησυχία για το μωρό.

Στις 32 εβδομάδες το μωρό γύρισε με το κεφάλι προς τα πάνω, κάτι το οποίο βοήθησε να μην κοντύνει άλλο ο τράχηλος, αλλά από εκείνο το σημείο και πέρα δεν μπορούσε πια να ξαναγυρίσει. Όταν βγήκα από το νοσοκομείο στις 35 εβδομάδες, δεν είχα πάρει καθόλου βάρος, είχα χάσει πολλούς μυς και δεν μπορούσα πια ούτε καν να περπατήσω πάνω από 5 μέτρα. Η κοιλιά ήταν τεράστια (η μήτρα δεν μπορούσε να φουσκώσει με τον κανονικό τρόπο…), ο φυσιολογικός τοκετός είχε πια αποκλειστεί και κανονίσαμε μια προγραμματισμένη καισαρική για τις 38 εβδομάδες.

Η καισαρική πήγε καλά, αν εξαιρέσει κανείς τον φοβερό πόνο. Επιτέλους είχα τη μικρή μου, και ήταν τριάμισι κιλά και μια χαρά στην υγεία της, αν εξαιρέσει κανείς ένα φύσημα στην καρδιά. Στην αρχή ανησυχούσα πολύ, αλλά μας καθησύχασαν ότι πολλά παιδιά ζουν με φύσημα – πράγματι ο αδελφός μου έχει και είναι 40 χρόνων και μια χαρά.

Όταν όμως πήγαμε στο σπίτι συνειδητοποίησα τι ακριβώς είχε προκαλέσει όλη αυτή η ιστορία σε εμένα. Δεν μπορούσα να περπατήσω καλά καλά, ούτε να προσέξω το παιδί μόνη μου. Για δουλειές ούτε λόγος, και ο μετεγχειρητικός πόνος κράτησε μήνες. Ο άντρας μου πήρε γονεϊκή άδεια (ζούσαμε τότε στη Γερμανία) και έμεινε στο σπίτι μαζί μας και στη συνέχεια με το παιδί όταν εγώ πήγα στη δουλειά. Δε θα περιγράψω το συναίσθημα του να μην μπορείς να σταθείς στα δύο σου πόδια, ή να μην μπορείς να αλλάξεις το μωρό σου, το πόσο ανίκανη και αδύναμη αισθάνεσαι ως μάνα. Ζηλεύω όλες τις μαμάδες που ήταν όρθιες στην εγκυμοσύνη και που μπορούσαν να φροντίσουν το μωρό τους, και που δε χρειάστηκαν μήνες φυσιοθεραπείας για να μπορέσουν να κοιμηθούν 6 ώρες τη νύχτα χωρίς αφόρητους πόνους στην πλάτη.

Τώρα, σχεδόν δύο χρόνια μετά, έχω αναρρώσει αρκετά ώστε να σκέφτομαι ξανά μια εγκυμοσύνη. Ελπίζω να τα καταφέρω, αλλά με δίκερη μήτρα και με καισαρική, η εγκυμοσύνη μου θα είναι δύο φορές υψηλού κινδύνου.

Ευχηθείτε μου λοιπόν να μπορέσω να κάνω κι άλλο ένα παιδάκι κάποια στιγμή!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com