Παιδίατρος. Τον κρατάμε ή τον… πετάμε;

Παιδίατρος. Τον κρατάμε ή τον… πετάμε;

μαμά Βικτώρια

Είμαι μαμά μιας (κατά γενική ομολογία) συμπαθέστατης μπέμπας, σχεδόν οκτώμιση μηνών και ναι είναι συμπαθέστατη και ναι δεν το λέω μόνο εγώ και οοοοοχιιιιι δεν είμαι καθόλου μάνα κουκουβάγια (χαχαχα). Έχω σκοπό κάποια στιγμή να σας διηγηθώ κι εγώ την ιστορία της γέννησης της μικρής μου, αλλά τώρα θα σας μιλήσω για ένα θέμα που με απασχολεί έντονα τις τελευταίες μέρες και θα ήθελα να ακούσω απόψεις και από άλλες μαμάδες.

Τον παιδίατρο που παρακολουθεί τη μικρή τον έχουμε από το μαιευτήριο, τον επιλέξαμε γιατί ήταν μεγάλος σε ηλικία και ψύχραιμος και αυτό στη φάση εκείνη ήταν πολύ βοηθητικό για μένα και για τον άντρα μου γιατί είχαμε που είχαμε τα άγχη μας και θέλαμε ο παιδίατρος να μας ηρεμεί, όχι να μας αγχώνει περισσότερο. Ωστόσο, όσο περνάει ο καιρός παρατηρώ ορισμένα πράγματα που δεν μου αρέσουν.

Θα τα πάρω όμως από την αρχή:

Η μπέμπα μας γεννήθηκε στις 12 Ιουλίου. Όταν ήρθε και την είδε στο μαιευτήριο μας είπε πριν βγούμε ότι κάνει και επισκέψεις στο σπίτι και μπορεί να έρχεται να βλέπει το μωρό. Όντως την πρώτη φορά ήρθε στο σπίτι μας και την εξέτασε, τη βρήκε μια χαρά και μας είπε πως πρέπει να την ξαναδεί σε ένα μήνα. Όταν τον αναζήτησα, μου είπε ότι θα έλειπε όλο το καλοκαίρι μέχρι τέλος Σεπτεμβρίου!!! Και θα ήταν στην Αθήνα μόνο για μια ημέρα και θα έπρεπε να πάμε το μωρό που δεν ήταν ούτε 30 ημερών στο μαιευτήριο στο οποίο γεννήθηκε γιατί μόνο εκεί μπορούσε να το δει! Αναγκαστικά πήγαμε αλλά δεν ήταν και το καλύτερο μας να σέρνουμε το νεογέννητο σε εξωτερικά ιατρεία που υπήρχαν κι άλλα παιδάκια προφανώς άρρωστα, γιατί κανείς δεν πάει ένα παιδί χωρίς λόγο στα εξωτερικά ιατρεία.

Στη συνέχεια έβλεπε τη μικρή μια φορά το μήνα και μόνο στο ιατρείο του.

Αυτό που μου έχει κάνει πολύ άσχημη εντύπωση είναι ότι όσες φορές του έχω τηλεφωνήσει να τον ρωτήσω κάτι για το μωρό, φαίνεται ξεκάθαρα ότι ποτέ δεν θυμάται ποιο παιδάκι είναι και περιορίζεται να με ρωτήσει πόσο είναι και να μου δώσει γενικές οδηγίες. Να σημειώσω εδώ ότι ούτε υπερβολική είμαι, ούτε του τηλεφωνώ κάθε τρεις και λίγο, αλλά έχω την απαίτηση όταν του τηλεφωνώ να κάνει έστω μια προσπάθεια να θυμηθεί ποιο παιδάκι είναι, γιατί δεν νομίζω ότι παρακολουθεί και 50 μωρά της ίδιας ηλικίας.

Επίσης είναι πολύ αυστηρός σε διάφορα θέματα. Μας λέει για παράδειγμα, εδώ και μήνες ότι το βράδυ που τη βάζουμε για ύπνο πρέπει να της βάζουμε μουσική και να την αφήνουμε μόνη της ανεξαρτήτως αν κλαίει και πόσο. Όταν ήταν 3 μηνών του είπα ότι της πέφτει η πιπίλα και κλαίει και μου είπε να την αφήσουμε να κλαίει (δεν το κάναμε ποτέ), μας λέει να μην την παίρνουμε ποτέ αγκαλιά όταν κλαίει το βράδυ ούτε να την κουνάμε στην αγκαλιά γιατί θα κακομάθει και γενικά όταν κλαίει τη νύχτα να την αφήνουμε να κλαίει χωρίς να της δίνουμε σημασία!!!

Το τελευταίο περιστατικό ωστόσο με προβλημάτισε ιδιαίτερα γιατί μας είπε ότι στους δέκα μήνες θα της κόψει και την πιπίλα και το μπιμπερό χωρίς να μας εξηγήσει τους λόγους. Εγώ θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ νωρίς για μια τέτοια αλλαγή και δεν νομίζω ότι συμφωνώ. Επίσης, είχα πρώτη φορά την ευκαιρία να δω πως συμπεριφέρεται σε μεγαλύτερα παιδιά και η συμπεριφορά του δεν μου άρεσε καθόλου. Πριν από εμάς ήταν ένα αγοράκι περίπου 2 με 2,5 χρονών στο οποίο βγήκε και έκανε παρατήρηση να μην κάνει τσίσα και κακά του στο pampers με τόσο αυστηρό ύφος που το παιδάκι άρχισε να κλαίει με λυγμούς και αυτός δεν γύρισε ούτε να το κοιτάξει!!!

Συγνώμη για το μεγάλο κείμενο και τις τόσες λεπτομέρειες, αλλά νομίζω ότι έχουν σημασία.

Τι να κάνω; Να κρατήσω αυτό το γιατρό ξέροντας ότι δεν πρόκειται ποτέ να έχει μια ζεστή σχέση με το κοριτσάκι μου ή να αναζητήσω κάποιον άλλο που θα είναι πιο κοντά και στις δικές μου απόψεις; Γιατί εγώ πιστεύω ότι η αγάπη και οι αγκαλιές δεν έβλαψαν ποτέ κανένα!!!