Μία γέννα με πολύ… χιόνι!
Η ιστορία της Μαρίας
(Η Μαρία γέννησε φυσιολογικά με επισκληρίδιο)
Διαβάζω συνέχεια τις ιστορίες τοκετού και σκέφτηκα να γράψω και την δική μου. Όταν έμαθα ότι ήμουν έγκυος τρελάθηκα από τη χαρά μου. Φανταστείτε ότι κάναμε 3 τεστ εγκυμοσύνης και μία εξέταση στο μικροβιολόγο για να το πιστέψω.
Γενικά είχα μια καλή εγκυμοσύνη χωρίς εμετούς, νεύρα, αναγούλες λιγούρες (1 φορά λιγουρεύτηκα γαλακτομπούρεκο και αυτό γιατί έβλεπα μια σειρά στο mega και το έτρωγαν, τελικά επειδή βαριόμουν να πάω να το αγοράσω από απέναντι (και μετά είχα ξεχάσει να το ζητήσω από τον άντρα μου) το έφαγα πριν λίγο καιρο όταν θυμήθηκα ότι το είχα λιγουρευτεί!! Τι να πω μια τρέλα την έχω!!
Φανταστείτε ότι στον 8ο μήνα της εγκυμοσύνης μου αποφασίσαμε να κάνουμε και μετακόμιση για να πάμε σε σπίτι δικό μας. Τώρα θα αναρωτηθείτε στον 8ο μήνα το αποφασίσατε??? εγώ όμως τότε ήθελα! και στην έγκυο δεν φέρνουμε αντίρρηση!!!
Τέλος πάντων η ΠΗΤ μου ηταν 07/02/2010. Μπήκαμε στον μήνα μου τον Ιανουάριο, (εγώ μέχρι τότε είχα κάνει στο σπίτι ότι δουλεία μπορείτε να φανταστείτε κρυφά πάντα γιατί όλοι μου φώναζαν ότι θα γεννήσω πριν την ώρα μου) οι μέρες περνούσαν και εγώ χαλαρά, ο μπέμπης είχε πάρει θέση, αλλά είχαμε μέρες ακόμη.
Πήγαμε στο γιατρό για την προγραμματισμένη μας επίσκεψη στης 28/01 μαζί με όλα τα συμπράγκαλα δηλαδή βαλίτσα, βλαστοκύτταρα και ότι άλλο χρειάζεται. Η επίσκεψη ήταν 9.30 το πρωί έξω να έχει υπερβολικό κρύο, ο καιρός να είναι έτοιμος για χιόνι. Τελικά πάμε στο γιατρό μου λέει «Μαρία ακόμη δεν είσαι για γέννα, την άλλη εβδομάδα πάλι θα έρθεις. Έχεις όμως μέρες ακόμη μην αγχώνεσαι!«.
Γυρνάμε στο σπίτι, ο καιρός χάλια μου λέει ο άντρας μου «Ρε συ λες να χιονίσει;;; Να πάρω αλυσίδες;;» Λέω και γω «μπα δεν νομίζω… Τι να τις κάνεις καλέ; Που θα πάμε έτσι και αλλιώς και να χιονίσει;;«
Πάμε σπίτι έρχεται το μεσημέρι εγώ είχα κάτι πολύ ψιλά πονάκια. Λέω θα είναι από την εξέταση, τρώμε διαβάζω το βιβλίο μου. Τα πονάκια ερχόταν έφευγαν αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο έτσι και αλλιώς είχα ακούσει ότι θα πονάς πολύ οπότε δεν έδωσα σημασία.
Τελικά το μεσημέρι μιλάω με το γιατρό μου και του το λέω, μου λέει δες πως θα πάς και μιλάμε ξανά, με ρωτούσε αν πέτρωσε η κοιλιά μου και εγώ δεν καταλάβαινα τι σημαίνει το πέτρωσε (είχε πλάκα η στιγμή). Το απόγευμα μου τηλεφωνεί και λέω τα πονάκια συνεχίζουν το ίδιο. Μου λέει έλα στην κλινική να σε δω ξανά.
Εγώ ήρεμη και χαλαρή κάνω μπάνιο, ετοιμάζομαι παίρνουμε πάλι όλα τα συμπράγκαλα και λέμε πάμε. Σε κανένα δεν είχα πει εκτός του άντρα μου για τα πονάκια για να μην τους αγχώσω.
Μιλάω τη μαμά μου την ώρα που έβαζα παπούτσια και της λέω κλείνω, πάω να κάνω μπάνιο!!!!
Κορίτσια ανοίγουμε την πόρτα να βγούμε και να γίνεται χαμός από χιόνι!!!! Χαμός!!!!!!!!!!!!
Μας βλέπει ο γείτονας και λέει «Καλέ που πάτε; Είστε τρελοί;; Που θα πάτε για καφέ με τέτοιο καιρό;;;» ( δεν του είπαμε ότι πάμε στο γιατρό).
Η απόσταση από το σπίτι μας μέχρι την κλινική είναι 30 λεπτά χρονομετρημένα και εμείς το κάναμε 3 ώρες!!!!!!
Ξεκινήσαμε από το σπίτι 18:00 και φτάσαμε στη κλινική 21:10. στο δρόμο να περνά το εκχιονιστικό μηχάνημα και σε 5 λεπτά να είναι ο δρόμος χάλια, και εμείς αλυσίδες να μην έχουμε!!!
Να τηλεφωνεί η μαμά μου και γω να μην της λέω πάμε στην κλινική!!!!
2 φόρες μας γύρισε το αυτοκίνητο από το γλίστρημα στο δρόμο και γω να μην έχω ούτε πόνους και να είμαι τελείως χαλαρή και φυσικά καθόλου αγχωμένη. Ο άντρας μου από την άλλη να έχει τρελαθεί να είναι χάλια και γω να τον ηρεμώ!!!!
Τελικά σε κάποιο σημείο του δρόμου κόλλησε το αυτοκίνητο και δεν πηγαίναμε πουθενά!!!! Ο άντρας μου φρίκαρε. Μου λέει θα καλέσω ταξί εγώ να λέω όχι θέλω με το δικό μας!!!! Μου λέει θα πάρω τους δικούς σου να έρθουν να μας πάρουν, εγω να τσιρίζω και να λέω δεν θέλω να τους αγχώσω γιατί θα με αγχώσει η μαμά μου όταν μάθει ότι πάμε στην κλινική. Γενικά να ζούμε στο αυτοκίνητο το θέατρο του παραλόγου και εγώ να παραλογίζομαι στο φουλ!!!!
Ο άντρας μου να μην ξέρει τι να κάνει!! Τελικά πήρε τους δικούς μου και κάλεσε και ταξί, ότι ερχόταν πιο γρήγορα γιατί ήμασταν στα μισά του δρόμου. Ήρθαν όλοι μαζί!!! Εγώ να φωνάζω γιατί ήρθε και η μαμά μου (δεν ξέρω τι έπαθα πραγματικά ήταν μια άλλη Μαρία εκείνη τη στιγμή νιωθω πάρα πολύ άσχημα τώρα!!) και να τους λέω πάμε απλά για βόλτα στο γιατρό δεν είμαι για να γεννήσω γυρίστε πίσω!!!!! Η μαμά μου να λέει εγώ θα έρθω, να γίνεται χαμός (να επιμένει θα έρθω και γω για βόλτα)!!!!!!
Τελικά με τη βοήθεια του ταξιτζή πήγαμε με το δικό μας αυτοκίνητο (γιατί εγώ γκρίνιαζα και γι αυτό). Ααα ξέχασα να αναφέρω ότι στο δρόμο σταματήσαμε σε ένα βενζινάδικο για αλυσίδες αλλά τελικά δεν είχε και κολλήσαμε και από το χιόνι και εκεί άντε κανένα τέταρτο να ξεκολλήσουμε!!!!
Τελικά φτάσαμε στην κλινική εγώ πάρα πολύ χαλαρή και χωρίς πόνους λες και πήγαινα για καφέ, γύρω στης 9 και κάτι μας λέει η μαία «Α τελικά ήρθατε;; Φανταστήκαμε ότι δεν θα έρθετε, σας περιμέναμε γύρω στη 6 και κάτι!!!!«
Ετοιμάστηκα, ξάπλωσα, ήρθε ο γιατρός μου, κάναμε πλάκα με όλους και μου λένε «Γεννάς!! Έχεις διαστολή 2!» Παθαίνω σοκ!!!!! Έρχεται ο αναισθησιολόγος για την επισκληρίδιο, την κάνουμε και λέει στη μαμά μου «πηγαίνετε κάτω στο δωμάτιο να ξαπλώσετε γιατί θα μας πάρει πολύ… Ίσως αύριο το πρωί και βλέπουμε«.
Εγώ συνέχιζα να είμαι χαλαρά στο κρεβάτι, έμπαινε για παρέα μια ο άντρας μου μία η μαμά μου, μου έσπασαν τα νερά και τελικά 12:10 γέννησα τον πρίγκιπα μου, πάρα πολύ εύκολα και ήρεμα.
Ο γιατρός μου έπαθε πλάκα, μου λέει «Δεν το περίμενα ότι με σένα θα ήταν τόσο εύκολα τα πράγματα!«. Φανταστείτε ότι μιλούσαν με τη μαία και έπαιρνα και γω μέρος στη συζήτηση σαν να ήμασταν για καφέ. Δεν περίμενα ότι μπορούσα να κάνω τέτοια υπομονή και ότι ο Θεός θα μου έδινε τέτοια δύναμη. Όχι ότι δεν πονούσα άλλα έκανα κουράγιο και τελικά όλα πήγαν καλά.
Την ώρα που ήμουν έτοιμη να γεννήσω και μόλις μου λένε «Μαράκι λίγο ακόμη έρχεται το κεφάλι!«, τους λέω «Καλά τον άντρα μου δεν θα τον φωνάξετε;;;» και τρέχουν να τον φωνάξουν και εγώ συνεχίζω!!!! τελικά βγήκε ο μπέμπης, μου τον δείχνουν, ο άντρας μου να κλαίει να του λένε ο παιδίατρος και η μαία «Είσαι καλά; Θέλεις κάτι;;;» και γω να παρατηρώ να μην έχω συνειδητοποιήσει τι έχει γίνει!!!
Μου λένε «θες να σου δώσουμε το μωρό σου;» και απαντώ «Δεν ξέρω… Το δίνετε;;» Ένιωθα ότι ήμουν στην γωνία και παρακολουθούσα τη γέννα κάποιας άλλης κοπέλας!!!! δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω ότι είχα γεννήσει!!!! Αφού όταν τελείωσε λέω αυτό ήταν;;; Εγώ πραγματικά με αυτά που είχα ακούσει το περίμενα πολύ διαφορετικό!
Υπήρχαν στιγμές που πονούσα πάρα πολύ αλλά έκανα υπομονή όσο μπορούσα και με τη βοήθεια του Θεού, της μαίας και του γιατρού, όλα πήγαν καλά και το αστεράκι μου ήρθε να μου φωτίσει τη ζωή.
Η κάθε γέννα είναι διαφορετική οπότε να μην αγχωνόμαστε ακούγοντας ιστορίες άλλων δύσκολων τοκετών! Θετικές σκέψεις και όλα θα πάνε καλά. Ότι και να περάσεις αξίζει για αυτό που θα νιώσεις βλέποντας το μωρό σου.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
>maria moy na soy zhsei....
eytyxws poy egrapses k th dikh soy istoria giati exw diabasei sxedon oles....k exw frikarei...eimai ston 5o mhna...k lew panagitsa ti mporei na symbei...
k pali na soy zhsei...k se eyxaristw pragmatika..
>Foveri peripeteia!!!! Eytyxws toylaxiston gennhses eykola!!!!! Na eiste panta kala!!!
>Μπράβο σου Μαρία! Να σου ζήσει και μακάρι να γεννήσεις τόσο εύκολα και τα άλλα σου παιδιά αν έχεις σκοπό να κάνεις.
Πολύ εύστοχο το τελευταίο σχόλιό σου ότι η ΚΑΘΕ ΓΕΝΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ. Δεν πονάμε όλες το ίδιο και είναι φυσικό! Γι' αυτό και δεν πρέπει να φοβούνται και να επηρεάζονται οι έγκυες από ιστορίες τοκετού άλλων γυναικών!
Εύχομαι ότι καλύτερο και υγεία στο παιδάκι σου και σ' εσένα!
MariaM