Πάντα θα θυμάμαι τη στιγμή που τον πήρα αγκαλιά!

Η ιστορία της Μαριάμ

Με τον αντρα μου ήμασταν μαζι 3,5 χρόνια και είχαμε σκοπο να παντρευτουμε και να κάνουμε και παιδάκι! Οι επαφες μας ήταν παντα ελευθερες, αλλα με προσοχη, χιχι!

Εγω ειχα ωράριο 10-7 καθε μερα και Σαββατα και δεν προλαβαινα να μαγειρεψω και πολλα μες την εβδομαδα (αυτο κολλαει στο πως καταλαβα οτι θα γίνω μανουλα…) Μια μερα λοιπον και αφου ειχα την κλασικη για τον κυκλο μου καθυστερηση, ειπα στον αντρα μου οτι θα φτιαξω γιουβετσι γιατι αυτο ειχα ορεξη να φαω εκεινη τη μερα (πρωτοφανες πραγμα για μενα που ουτε καν το ειχαμε ξαναφτιαξει στα 3.5 χρονια, χαχαχα).

«Γιουβετσι» μου λεει «ε; ΟK, αμα θες να το φτιαξεις, τι να πω εγω… Tο μονο που μπορω να κανω ειναι να το φαω!»

Φτιαχνω οντως το γιουβετσακι μου και το τσακιζουμε βραδιατικα! Την αλλη μερα με το που ξυπνησα ειχα κατι περιεργες διαταραχες στο στομαχι μου! Σαν να θελω εμετο, σαν να μην εχω ορεξη να φαω ή να πιω τιποτα ενα πραγμα…

«Ε τι περιμενεις» λεω «με 2 πιατα γιουβετσι βραδιατικα, σου επεσε βαρυ μανουλα μου!!«

Ξεκιναω λοιπον να παω στη δουλεια ετσι ψιλοζαλισμενη και με το στομαχι χαλια! Με το που μπαινω στο γραφειο (ακομα καπνιζαμε εντος) 1. μου βρωμαει το τσιγαρο (πραγμα περιεργο, γιατι καπνιζα και ποτε δεν ειχα θεμα με τον καπνο να με ενοχλει) και 2. δεν ειχα ορεξη να πιω καφε, αλλα τσαι…

Μπααααα, λεω, περιεργα πραγματα συμβαινουν (με μια ελαφρια υποψια για εγκυμοσυνη, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΚΑΝΕΝΑ ΜΑ ΚΑΝΕΝΑ ΣΥΜΠΤΟΜΑ ΜΕΧΡΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΜΕΡΑ !)

Αφου λοιπον περναει η ωρα και γινομαι ολο και πιο χαλια, να σου και ο πρωτος εμετος!

ΕΕΕΕΕΕΕΕ οκ, λεω, δεν υπαρχει περιπτωση, κατι δεν παει καλα εδω! Παω λοιπον στο φαρμακειο και παιρνω ενα τεστ! Το κανω και ναιιιιιιιιι λοιπον ειναι θετικο ! (να σου τα πρωτα κλαματα της συγκινησης!!!!!). Παιρνω τον αντρα μου, καγκελο και αυτος

Τι κανουμε; του λεω

Το ρωτας; μου λεει, Εννοειται πως το κραταμε και παντρευομαστε, αφου θα το καναμε, ας γινει τωρα, μας προλαβε το bebe!

(να σου τα δευτερα κλαματα )

Αμ γι’ αυτο σε επιασε, μου λεει, η προκοπη να φτιαξεις γιουβετσι… Ειπα και εγω τι αναλαμπη ειναι αυτη ξαφνικα! χαχαχαχαχαχαχαχαχαχ (ο γλυκος μου)

Η εγκυμοσυνη μου ηταν απο χαλαρη εως αναισθητη θα ελεγα, χαχαχαχαχα! Ποτε ξανα δεν εκανα εμετο, ποτε δεν μου μυρισε κατι, ποτε δεν ειπα «Ειμαι κουρασμενη» και δεν πειναγα (εκτος απο τον ενα μηνα που πηγα διακοπες τον Αυγουστο και τσακιζα καθε μερα απο μια βαφλα με μερεντα και 2 μπαλες παγωτο!) = 17 κιλα ολα μαζι !

Περασε ο καιρος νερο και Π.Η.Τ ηταν η 7/10/2003 !

Στις 6/10/2003 ειχα ραντεβου στο γιατρο για να με δει. Κατι μου κανει εκει κατω με τα χερακια του και απο εκεινη την ωρα (περιπου 9 το βραδυ) αρχισα να ποναω! Το ραντεβου ηταν για τις 7 το πρωι να γεννησω φυσιολογικα! Ολο το βραδυ πονουσα! Πηρα το γιατρο του λεω οτι ποναω και μηπως πρεπει να παω νοσοκομειο!

– Μπααααααα μου λεει δεν ειναι πονοι γεννας ακομα, μην ανησυχεις! Θες να πας, πηγαινε, παντως δεν γεννας ακομα. Αν θες να πας να περιμενεις μεχρι αυριο, αντε !

Οκ, λεμε, αυτος ξερει !

Παμε λοιπον το πρωι στο νοσοκομειο, με ετοιμαζουν με το ρομπακι και με ξαπλωνουν! Ερχεται μια (που κακο χρονο να εχει, συγνωμη κιολας) μου λεει «Θα σε ξυρισω !«

Μα ειμαι ηδη ξυρισμενη, κοντρα κιολας, της λεω.

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑ οχι, μου λεει, θα το ξαναπερασουμε!

Πιανει ενα ξυραφακι και λες και ειχε ενα προβατο μπροστα της, χρατς, χρουτς, με περισσια αγαρμποσυνη, με ξυριζει τελικα! Μετα κανει και βαζει το χερακι της και πασπατευει, λες και εψαχνε να βρει κανα θησαυρο!

Της κραταγα το χερι με ολη μου τη δυναμη και αυτη εκειιιιιιιι, δωστου και πιο μεσα το χερακι (απαραδεκτη λεμε ! Τησ λεω ποναω και μου λεει «Ελα καλε τωρα που πονας«, το ζωον!)

Με τα πολλα ερχεται και η ωρα για το κρεβατι της αναμονης!

Το μηχανημα που μετραει  τους πονους πρεπει, ας πουμε, να πονας στο 5 ! Ε, εγω ποναγα απο το 2 !

Οκ μου λεει ο γιατρος, αν ειναι να πονας απο τωρα, δεν θα την βγαλεις κα8αρη θα ταλαιπωρηθεις πολυ και ειναι κριμα! Θα κανουμε επισκληριδιο!

Ολα καλα και ολα ωραια. Ερχεται και η κυρια για την επισκληριδιο, μου την κανει, φευγει ο πονος οντως, εγω ειμαι σαν ψοφιος κοριος, κανω και ενα ξεγυρισμενο εμετο και οι πονοι ακομα δεν ηταν της γεννας!

Μου ξαναβάζει λοιπον το χερακι του ο γιατρος, ξαναπεθαινω στο πονο και μετα απο λιγο, να σου σπανε και τα νερααααααα!

Ετοιμη, λεει, φυγαμε!

Παμε λοιπον μεσα (και ο αντρουλης μου μαζι) και με μια δυο σπρωξιες να σου ο Βασιλακης μου που ειναι απιστευτο το οτι μας κοιταγε (εμενα και το μπαμπα του) την ωρα που τον πηρα αγκαλια μεσα στα ματια ! Το λεω και ακομα μου φαινεται παραξενο !Πραγματικα μας κοιταγε, ενος δευτερολεπτου μωρο, σαν να ελεγε «Καλως σας βρηκα, μαμα και μπαμπα!!!«

Κλααααααααμα η κυρια, κλαααααμα και ο αντρουλης μου! Ειναι σαν να ηταν χτες και ας εχουν περασει πια 8 χρονια, παντα θα ειναι σαν χτες και παντα θα θυμαμαι την στιγμη που τον πηρα αγκαλια!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com