Τα καταφέραμε μόνες μας!

Τα καταφέραμε μόνες μας!

μαμα Φιλανθη

Με λενε Φιλανθη, είμαι 33 ετών και απο οσο θυμαμαι τον εαυτο μου παντα ηθελα να γινω μητερα. Ισως γιατι ηθελα να δωσω στο δικο μου το παιδι την αγκαλια και την αγαπη που δεν πηρα απο τους γονεις μου…

Μετα απο 3 χρονια σχεσης, συγκατοικησης και φυσικα μιας μεγαλης αγαπης, ειδα τις δυο γραμμουλες στο δικο μου τεστ! Συναισθηματα μοναδικα, χαρας, ευτυχιας και δακρυα… εγω μανουλα! Το ωραιοτερο δωρο του κοσμου μου χαρισε η Παναγια, να με κανει μητερα!

Εφτασε η ωρα της ανακοινωσης. Πηγα πηρα δυο κουτακια, εβαλα μεσα δυο πιπιλες και περιμενα να διαλεξει και να του το πω. Στην αρχη δεν το πιστευε, μετα εδειξε πως χαρηκε και ετσι το ανακοινωσα στους γονεις μου...

Την αλλη μερα μου ειπε οτι καλυτερα να μην το κρατησω… Παγωσα, ενιωθα τοσο απαισια για αυτον τον ανθρωπο που μου χαρισε ταυτοχρονα τον παραδεισο και την κολαση… Φυσικα ειχα παρει την αποφαση μου, δεν υπηρχε περιπτωση να το ριξω. Τον εδιωξα απο το σπιτι γιατι και μονο που τον εβλεπα πονουσα…

Την αλλη μερα πηγα στους γονεις μου για να τους πω τα «νεα». Δεν χαρηκαν με την αποφαση μου, μιας και ημουν ανυπαντρη…. τα λογια τους ηταν «Όπως τα εκανες, φατα» και καπως ετσι εμεινα μονη…

Οι επομενοι μηνες ηταν πολυ δυσκολοι για μενα. Εμεινα χωρις σπιτι, χωρις στηριξη και με μια δουλεια που περνουσε κριση. Καθε μερα πεισμωνα παραπανω και ελεγα «Θα τα καταφερουμε, παιδακι μου!» Αν και εκανα δυο μετακομισεις και εχασα 6 κιλα, στον υπερηχο η μικρουλα μου εδειχνε πολυ καλα, δυνατη και συνεχεια κουνιοταν…. Οι μερες και οι νυχτες με βρισκανε με δακρυα, πονο και ενα μεγαλο γιατι….

Γιατι αυτο το παιδι να νιωθει απο τωρα τοση απορριψη;

Για τρεις μηνες με φιλοξενησε η γιαγια μου και φυσικα κανενας δε ρωτησε για μας… γονεις, αδελφια, συγγενεις, κανενας…. ευτυχως ειχα πολυ καλη εγκυμοσυνη και ετσι στον εβδομο μηνα εκανα την τελευταια μετακομιση, οπου με βοηθησαν πολυ καλοι φιλοι που αν δεν ηταν και αυτοι δεν ξερω τι θα εκανα…

Περασα πολλα και καθε μερα παλευα να ξεχασω και να μην σκεφτομαι οτι οι ανθρωποι που με γεννησαν με αφησαν μονη…. Καθε βραδυ κοιμομουν και χαιδευα την κοιλια μου και της ελεγα να ειναι ησυχη γιατι η μαμα ειναι μονη και φοβαται… και παντα ηταν ησυχη… ωσπου 2/12 αρχισαν οι πονοι και εγω πηρα το αμαξι μου και πηγα να γεννησω….

Ευτυχως γεννησα γρηγορα και μολις την αντικρυσα, ενιωσα οτι κρατουσα ολο τον κοσμο στα χερια μου….

Τωρα ειναι δυο μηνων…. Με κοιταζει και συνεχεια χαμογελαει, τα βραδια που κοιμαται καθομαι και την κοιταω και ακομα δεν πιστευω οτι ειναι το δικο μου το παιδι….

το ονομα της ΔΩΡΟΘΕΑ γιατι για μενα ειναι δωρο Θεου!

Σ’ ευχαριστω ζωουλα μου που με διαλεξες για μανουλα σου….

Θα κανω τα παντα για να μην σε πληγωσει κανεις

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com