Νιώθω πως με κορόιδεψε…

Νιώθω πως με κορόιδεψε…

μαμά Λένα

Θα ήθελα και εγω να πω τι δική μου ιστορία μιας γιατί θέλω πολύ να τα βγάλω από μέσα μου.

Στα 28 μου παντρεύτηκα με τον άντρα μου που τον αγαπούσα πολύ. Ειμαι παιδί χωρισμένων γονιών και τα παιδικά μου χρόνια δεν ήταν και  τα καλύτερα. Είχα λοιπόν φανταστεί μία οικογένεια μεγάλη, με πολλά παιδάκια που θα τους προσφέρουμε αγάπη, πολλή αγάπη.

Μετά από 4 χρόνια και αφού δεν είχε έρθει το παιδάκι και αφού κάναμε τις απαραίτητες εξετάσεις, ο άντρας μου ήθελε να προχωρήσουμε σε εξωσωματική. Λέω ήθελε, γιατί εγώ ναι μεν ήθελα να κάνουμε παιδάκι, αλλά έχω μία πολύ μεγάλη φοβία, τη σύριγγα και στην εξωσωματική τρυπιέσαι πολλές φορές.Τελικά προχωρήσαμε και μετά από πολύ κλάμα και φόβο, τα κατάφερα και έκανα τις ενέσεις στη κοιλιά και τις εξετάσεις που έπρεπε να γίνουν. Εκείνο το διάστημα αρρώστησε ο πατέρας μου (δεν του είχα πει ότι θα κάνω εξωσωματική γιατί δεν ήθελα να αγχωθώ) και δυστυχώς τον χάσαμε την ημέρα που θα έκανα την εμβρυομεταφορα. Ο γιατρός μου είχε πει οτι δεν μπορεί να κρατήσει άλλο τα έμβρυα και μη έχοντας άλλη επιλογή έγινε η εμβρυομεταφορά (ήταν πραγματικά τραυματική εμπειρία γιατί δεν μπορούσα να σταματήσω το κλάμα και τον πόνο που ένοιωθα) και μετά σηκώθηκα και πήγα στη κηδεία.

Πέρασαν 14 ημέρες χωρίς να σκέφτομαι αν έχει μείνει κάποιο έμβρυο, εκείνο το διάστημα ειλικρινά δεν με ένοιαζε. Εκανα τη χοριακή και ΝΑΙ ήμουν Εγκυος. Ενοιωθα ότι με βοήθησε ο Αγγελός μου, ο πατέρας μου που μ’ έτρωγε να κάνω ενα παιδάκι.

Η περίοδος της εγκυμοσύνης μου ήταν καταπληκτική, να βλέπω τη κοιλιά μου να μεγαλώνει, μετά να με κλωτσάει η μπέμπα μου και να μην πιστεύω ότι έχω στη κοιλιά μου μια ζωούλα.

Γέννησα και ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος πάνω στη γη. Πιστεύω ότι το παιδί μου είναι το σημαντικότερο που έχω κάνει στη ζωή μου και ευχομαι να μ’ αξιώσει ο Θεός να την μεγαλώσω σωστά.

Μετά από λίγους μήνες μετά τη γέννηση της μικρής μου ,συζήτησα με τον άντρα μου να προσπαθήσουμε να κάνουμε αλλο ενα παιδάκι (μιας και δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα υγείας και απλά είμαστε από τα ζευγάρια με υπογονιμότητα).Ο αντρας μου ανένδοτος, «Είναι πολύ νωρίς, αργότερα«, μου έλεγε. Σκέφτηκα και εγώ οκ, μην το παρατραβάω, μην αγχώνομαι, μπορεί να μας τύχει από εκεί που δεν το περιμένουμε.

Πέρασε 1 χρόνος, πήγα για Τεστ Παπ, το είπα στο γιατρό μου και με συμβούλευσε να μην περιμένω άλλο, να προσπαθήσουμε 2-3 μήνες και μετά να δούμε τι θα κάνουμε. Περίμενα 2 και 4 και 6 μήνες, κάποια συγγενής μου μου είπε «Ασε τον εαυτό σου ελεύθερο,  μην αγχώνεσαι, τώρα που έρχεται το καλοκαιράκι μπορεί να κάτσει«

Πέρασε όμως το καλοκαιράκι και τίποτα. Αραιά και που το συζητούσαμε με τον άντρα μου αλλά μου έλεγε ότι αν αγχώνομαι δεν θα έρθει ποτέ. Μόνο εγώ αγχωνόμουν, βλέπετε.

Έτσι φτάσαμε στο σήμερα που η κόρη μας είναι 5χρονών και εγώ έχω φτάσει τα 38. Πρόσφατα είδαμε με τον άντρα μου τον γιατρό και του είπα ότι «Δυστυχώς δεν έχει γίνει κάτι μέχρι τώρα, να προχωρήσουμε;» και είπε βέβαια. Οταν γυρίσαμε στο σπίτι, ο άντρας μου ήταν θυμωμένος γιατί είπε ότι ζω αλλού σε άλλο πλανήτη… Τι θά κάνουμε με 1 δευτερο παιδί (ή στην περίπτωση της εξωσωματικής με δίδυμα) πως θα το μεγαλώσουμε, υπάρχει οικονομική κρίση (δουλεύουμε και οι 2, ευτυχώς) αλλά νοιώθει μεγάλη ανασφάλεια για το αύριο. Με αυτά  τα λόγια που μου είπε και με άλλα πολλά βέβαια, κατάλαβα ότι τόσα χρόνια μετά τη μικρή μου που εγώ έπαιρνα χάπια για οωρρηξία, που ευχόμουν σε 1-2 χρόνια θα έρθει άλλο ένα μωρό, πετούσα σε συννεφάκια.

Ακόμα και η κόρη μου εδώ και 1 χρόνο μου έπιανε τη κοιλιά και μου έλεγε «Μαμά, πότε θα μου κάνεις ενα αδελφάκι;» ή «Μαμά μήπως έχεις μωράκι στη κοιλίτσα σου;«

Πραγματικά έχω θυμώσει πάρα πολύ γιατί αποδείχτηκε ότι δεν ήθελε άλλο παιδί από την αρχή. Δεν βλέπει που η κόρη του το ζητάει, όταν βλέπει μωρά κολλάει πάνω τους και εμένα που τόσα χρόνια το ζητούσα επίμονα. Τόσος κόσμος παλεύει καθημερινά (όπως και εμείς γιατί τίποτα δεν μας έχει δοθεί δωρεάν) αλλά εξακολουθεί και δεν το βάζει κάτω .Εγώ νοιώθω ότι δεν με αγαπάει πια και έχω αρχίσει και εγώ να πιστεύω ότι μάλλον δεν κάνει ο ένας για τον άλλον. Δεν κοιμόμαστε μαζί εδω και 3 μήνες, δεν ξέρω που θα βγεί, μοιραζόμαστε τα έξοδα και μιλάμε μόνο για τα απαραίτητα.

Αυτό που ξέρω είναι ότι δεν είμαι καλά, προσποιούμαι στο παιδί μου και στους γύρω μας. Βλέπω συχνά έγκυες από συγγενείς, συνεργάτες και ζηλεύω, πονάω. Νοιώθω τόσο άχρηστη. Νοιώθω  ότι θα αρρωστήσω γιατί με κορόιδεψε, από την αρχή δεν ήθελε και απλά δεν μου το ξεκαθάριζε… Δεν μπορώ να το πιστέψω.

Συγγνώμη αν σας κούρασα.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com