15 χρόνια μετά δεν έχω ξεχάσει! (Η Μαρία μας)
15 χρόνια μετά δεν έχω ξεχάσει!
μαμά Αλεξάνδρα
Η ιστορία που θα σας πω συνεβη καποια χρονια πριν… επρεπε να περασει πανω απο μια δεκαετα για να μπορω ανετα να τη διηγουμαι πια και να μη ποναω, οσο κι αν οι δυσαρεστες αναμνησεις δεν παυουν να επανερχονται ποτε ποτε και να σε στοιχειωνουν…
Η μικρη μου γεννηθηκε καποιο Μαη και εκανε κι εμενα και τον πατερα της τρισευτυχισμενους. Ηταν ενα παιδι που γεννηθηκε επο ενα μεγαλο ερωτα κι ενα γαμο ευτυχισμενο, το πρωτο μας μωρο που «εσκαγε» απο υγεια και δεν ειχε απολυτως κανενα προβλημα.
Τον Αυγουστο εκεινης της χρονιας ηταν η πρωτη φορα που η μπεμπα εμφανισε πυρετο. Ηταν υψηλος και για 3 μερες δεν υποχωρουσε με τιποτα. Η μικρη ηταν 2,5 μηνων, δεν ειχε κανει κανενα εμβολιο ακομα κι οσο ψηνοταν στον πυρετο (ηταν αρχες Αυγουστου) προσπαθησαμε απεγνωσμενα να επικοινωνησουμε με τον παιδιατρο μας. Ματαια. Ειχε φυγει για διακοπες, τα κινητα ηταν τοτε σε πρωιμο σταδιο, εκεινος ειχε ενα κινητο που ή δεν επιανε ή ηταν σκοπιμα κλειστο και οι προσπαθειες μας δεν ειχαν κανενα αποτελεσμα.
Επικοινωνησαμε με μια γιατρο που ειχε αφησει «στο ποδι του» οσο αυτος θα ελειπε. Η ιδια μας αντιμετωπισε με αδιαφορια και μας πεταξε στα μουτρα τη φραση «Ένα μωρο 2,5 μηνων που δε το ξερω, τι να το κανω;; Απευθυνθειτε σε καποιο εφημερευον νοσοκομειο!!!!«
Αυτο καναμε. Και απο κει αρχισε ο γολγοθας μας που κρατησε 26 ολοκληρες μερες!
Η πρωτη διαγνωση ηταν «ουρολοιμωξη«! Ως εκει καλα. Με αηδια και αγωνια εβλεπα το βρεφος μου να το περιφερουν απο τμημα σε τμημα, μεσα στη βρωμα του μεγαλυτερου νοσοκομειου παιδων της Θεσσαλονικης, χωρις κανενα μετρο προστασιας, να το τρυπανε για αιμα χωρις γαντια, να βαζουνε εκεινες τις πεταλουδες στο κρανιο και να την αφηνουν να σπαραζει στο κλαμα! (ειχα προσπαθησει να το παω σε ιδιωτικο νοσηλευτηριο, λογω της ηλικας της μικρης, ομως,2,5 μηνων δεν μας ειχε δεχτει κανεις).
Η νοσηλια για την ουρολοιμωξη διηρκεσε 3 μερες στις ιδιες συνθηκες και χειροτερες κι οταν καναμε τις εξετασεις για να φυγουμε, μια ομαδα γιατρων μαζι με ενα καθηγητη με πλησιασαν και μου ειπαν πως αυτο ηταν αδυνατον. Το μωρο μου ειπαν ειχε προσβληθει απο μια ΕΝΔΟΝΟΣΟΚΟΜΙΑΚΗ ΛΟΙΜΩΞΗ (clebsiela), συνεβαινε συχνα μου ειπανε, ηταν ομως πολυ σοβαρα και αν πηγαινε σπιτι δε θα αντεχε!
To ελεγαν ΤΟΣΟ ΑΠΛΑ, σα να επροκειτο για κατι ησσονος σημασιας, σα να μιλουσαν για καποιον ξενο!
Εχασα τη γη κατω απο τα ποδια μου!
Ηξερα πως οι ενδονοσοκομιακες λοιμωξεις πολυ συχνα ηταν μοιραιες, το ρωτησα και μου ειπαν ναι, πολυ συχνα ηταν!
Μου ελεγαν δηλαδη οτι για κατι που ουσιαστικα ΕΚΕΙΝΟΙ εφταιγαν, ΕΓΩ μπορει να εχανα το 2,5 μηνων μωρο μου!
Και το ελεγαν τοσο απλα!
Κι οταν αρχισα να κλαιω, με μαλωσαν κιολας!
«Και τι να κανουμε κυρια μου;; Συμβαινουν αυτα!«
Το μικροβιο που ειχαμε κολλησει ηταν της ΣΗΨΑΙΜΙΑΣ! Αυτο σημαινε πως σιγα σιγα αρχισαν να ανοιγουν πληγες στο κορμακι της, τα χερακια της ειχαν κομματιαστει στις φλεβες απο την αιμοληψια και τους ορους, ο πυρετος και οι σπασμοι ξαναρχισαν και δεν σταματουσαν!
Μας αλλαξαν καποια στιγμη δωματιο διοτι στα τρικλινα τα μικροβια χορευαν, οχι πως στα δικλινα ηταν καλυτερα βεβαια!
Καποια στιγμη αντιληφθηκα πως η συμπεριφορα ολων ειχε γινει πιο διαλλακτικη, με κοιταζαν με συμπονια… η μικρη χειροτερευε…. ραγδαια…. οι γιατροι ετρεχαν πια όταν εμφανιζε κριση, την επαιρναν μεσα και μετα την επεστρεφαν και δε μιλουσαν.
Εγω κοιταζα το υψος από τον τριτο οροφο κι αναρωτιομουν πως θα ηταν αν εδινα ένα τελος από κει… μια λεχωνα που δεν ειχε ουτε τη δυνατοτητα να θηλασει το μωρο της, ένα μωρο που το γεμιζαν καθημερινα με οσα φαρμακα υπηρχαν γι’ αυτο που ειχε……που μυριζε η δολια ολοκληρη ένα φαρμακο…..
Κι όμως δεν καλυτερευε…
Ένα πρωι, ηταν δεκαπενταυγουστος, ακουγοντας την καμπανα συνειδητοποιησα πως την προηγουμενη χρονια ανημερα της Παναγιας ειχα μεινει εγκυος στη μπεμπα μου.
«Αφου μου την εδωσες, Παναγια μου, γιατι σε ένα χρονο μεσα θες να μου την παρεις πισω;;«, σκεφτηκα.
Σημειωτεον πως δεν ημουν ΠΟΤΕ θρησκευομενη, ανηκα μαλλον στους ανθρωπους που γελουσαν με οσους πηγαιναν στην εκκλησια και πιστευαν αβασανιστα και τυφλα. Κι όμως το ειπα αυτό μεσα μου κι εκανα τη φευγαλεα σκεψη πως αν το παιδι μου ζουσε τελικα, θα της εδινα το ονομα Μαρια…
Η επομενη μερα ηταν ένα σοκ για ολους. Η μικρη ηταν απυρετη, χωρις σπασμους, για πρωτη φορα μετα από 26+3 =29 μερες, χαμογελουσε και το σοκαριστικο ηταν πως μια κρουστα επουλωσης ειχε αρχισει να καλυπτει τις ανοιχτες πληγες στο σωμα της!
Το ακομα πιο σοκαριστικο ηταν πως στην εξεταση που ακολουθησε, η μικρη δεν ειχε πια το μικροβιο! ΗΤΑΝ ΚΑΘΑΡΗ!
ΠΗΡΑΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΑΣ και φυγαμε -στις σκαλες μας φωναζαν οι γιατροι πως αυτό που καναμε ηταν εγκληματικο, πως δε θα ζουσε και ένας πιο ψυχραιμος μας ειπε να μην ειμαστε ανοητοι, να περιμενουμε 10 (!!!) χρονια για να ησυχασουμε, πως η λοιμωξη μπορει να υποτροπιαζε!
Τα 10 χρονια ηταν οντως ένα μαρτυριο! Καθε φορα που ανεβαζε πυρετο ,εβηχε ή δεν ενιωθε καλα, εμεις πεθαιναμε! Απο την άλλη όμως μεσα μας ξεραμε πως καποιος, οποιος και να είναι αυτος, την προστατευει!
Σημερα είναι 15 χρονων, τα κλεινει και είναι μια γυναικα πανεμορφη, χωρις κανενα προβλημα!
ΠΙΣΤΕΨΤΕ!
ΜΗ ΧΑΝΕΤΕ ΤΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΠΟΤΕ!
Μη χανετε τις ελπιδες σας!!
Ενημέρωση Ιούλιος 2015:
Αγαπητές φίλες μαμάδες
Ο λόγος που γράφω αυτές τις γραμμές ειναι για να μοιραστώ μαζι σας τη χαρά μου, μια χαρά που τωρα πια δε κρύβεται , κι οσο περνά ο καιρός φεύγει ο φόβος και μεγαλώνει η ελπίδα!
Πριν τρία χρονια είχα μοιραστεί μαζι σας αυτό το κείμενο… Πολλές, παρα πολλές απο σας το είχατε διαβάσει και είχατε στείλει τα θετικά σχόλια και τις ευχές σας, τα έδειξα ολα στη Μαρία, είχαμε κλάψει μαζι απο χαρά και σας ευχαριστούμε τόσο πολύ!!!
Τα νέα μας λοιπόν ειναι οτι το Μαράκι που ειναι πια ενα πολύ γερό και δυνατό κορίτσι, έβγαλε είς πέρας τα τρία δύσκολα χρονια του λυκείου και με απίστευτη θέληση και μεγάλο αγώνα περνάει στη Διεθνών και ευρωπαϊκών σπουδών του ΠΑ.ΜΑΚ -εκει που ηταν το όνειρο της !!!
Κανένας αγώνας δε χάνεται , κι όσες απο σας μανούλες περνάτε δύσκολα, οπλιστείτε με δύναμη, κουράγιο και πίστη και ολα θα πανε καλα!!
Σας αγαπάμε όλες !!!
Καλο καλοκαίρι !!!
(Μαμά Αλεξάνδρα )
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Είδες για να είστε τόσο καλοί άνθρωποι, βρε παιδί μου! Μπράβο μπράβο. Έτσι μπορείτε και βάζετε μέσο την Παναγία και ο Θεός σας δίνει μια δεύτερη ευκαιρία. Εγώ δυστυχώς δεν είχα μέσον και ο Θεός αποφάσισε το δικό μου να μου το πεθάνει. Μπορεί βέβαια και να μου το πήρε για να με τιμωρήσει που δεν πηγαίνω στην εκκλησία ή κάτι τέτοιο. Ή για να με δοκιμάσει.
Λυπαμαι πολυ πραγματικα. Και εχεις πολυ δικιο που απαντησες κατ αυτο τον τροπο.
Είσαι τραγική που απαντας με αυτόν τον τρόπο. Δεν στο πεθανε ο Θεός, αμαρτίες γονέων λέει μια παροιμία. Αν ήσουν όλη σου τη ζωή βλάσφημη, τι περιμένεις από πάνω; τουλάχιστον το παιδί σου είναι στον παράδεισο, γι'αυτό στο "πήρε", για να γίνει αγγελούδι
Alex Είσαι σκατοψυχη. Τόσες φορές υποτίθεται πηγές στην εκκλησία κ πάλι έτσι είσαι. Κάτι τέτοιες πάτε στις εκκλησίες γι αυτό δε τελούμε κ Κάμα επαφή. Αλλά τόση κακιά δεν έχω ξανάκουσει. Είσαι ζωο
Εχω μια απορια βρε κοριτσια!!! Απο οτι εγραψε αυτη η γυναικα εσεις (μαλλον οι περισσοτερες) μιλατε ακομα για μικροβια? Ξεπερνατε τοσο ευκολα αυτο το θαυμα που εκανε η Παναγια στο παιδι της? Τι να σου ΜΑΝΑ ευχομαι το κοτιτσακι σου να ειναι παντα υγιει!!!! Εγω προσωπικα συγκλονιστηκα!!!!!!!!!!
9/1998 φέρνω στο κόσμο το δεύτερο παιδάκι μου.ένα κοριτσάκι ξανθό με γαλανά ματάκια,σε γνωστό ιδιωτικό μαιευτήριο στην Αθήνα.υγιέστατο.τη κράτησα μόνο μια τότε στην αγκαλιά μου.....κου είπαν ότΙ είχε ικτερο.....την επόμενη ότι το παιδί μου το έχανα και δεν ξέραμε για πιο λόγω.....μέσα από το μαιευτήριο μου είπαν να το μεταφέρω στο Έλενα,για να έχω ελπίδες για την ζωή του.έτσι κι εγινε.στο Έλενα με ενημέρωσαν ότι το μωρό είχε κολλήσε βακτήριο χειρουργείου.το ασηνετοπακτερ ( ο δολοφόνος του χειρουργείου )που όρο καλεί συψαιμια στο αιμ και πως πρέπει να περιμένω τα χειρότερα.....ένα μωρό 2_3 ημερών μέσα στα καλούδια,τις πεταλούδες,τα φάρμακα,στις μεταγγίσεις αίματος και πλάσματος.....πέρασαν 20 μαρτυρικές μέρες με κλάματα και τότε είπα και εγώ τα ίδια με εσένα ..." καντίνα καλά Παναγία μου,εσύ που την έδωσες μην μου την πέρνεις,το όνομα σου ΥΑ ΥΗΣ δώσω...." την επόμενη μέρα με περνούν τηλεφωνο να πάω αμέσως στο νοσοκομείο..τα ποδια μου κόπηκαν...όταν πήγα μου είπαν τα εξής..." κυρία μου μόνο με θαύμα εξηγείτε αυτό...ελάτε αύριο να πάρετε το κοριτσακι σας.αλλά μέχρι τα 12 θα πρέπει να την προσέχετε". Τώρα είναι στα 17 υγειεστατη. Μια όμορφη δεσποινίδα με μακρυα ξανθά μαλλιά κια γαλανά ματάκια,που οπότε την κοιτώ ευχαριστώ την παναγία που μου την ξαναδώσε πίσω...17 χρόνια πέρασαν...αλλά όλα αυτά είναι σαν να ήταν χτες..δεν ξεχνιούνται..... καλούδια,στις πεταλούδες,στις μεταγγίσεις αίματος και πλάσματος,με συνεχείς εναλλαγές φαρμάκων......20 μέρες αυτή η κατάσταση....δεν με άφηναν ΒΑ την πάρω μις αγκαλιά...
Η Παναγία στην έσωσε. Να θυμάσαι ότι ο Θεός σου έδωσε και δεύτερη ευκαιρία. Καλό θα ήταν πηγαίνετε Κυριακή στην Εκκλησία να την ευχαριστεῖτε. Μην το πάτε όπως όταν ο Χριστός θεράπευσε το δαιμονισμένο, οι κάτοικοι της πόλης του τον ευχαρίστησαν αλλά του γύρισαν την πλάτη. Μην την γυρίζετε σε αυτήν την Παναγία και στο Θεό που σου χάρισαν ξανά το παιδί σου. Μη φαίνεται αγνώμων. Ο Τριαδικός Θεός με τις πρεσβείες της Παναγίας μας να προστατεύει την οικογένειά σου.
Μπραβο να ζησει το κοριτσακι σας κ παντα με υγεια ο θεος κ η παναγια παντα να σας προστατευει!!