Πώς πέρασε ο καιρός; Πότε πιάσαμε 20 βδομάδες; Πόσες βουτιές απέχουμε από τη γέννηση του μωρού μας;
Το χταποδάκι τζούνιορ άρχισε τα χοροπηδητά μέσα στην κοιλιά. Το νιώθω κυρίως το βράδυ όταν πέφτω για ύπνο. Ανυπομονώ να έρθει ο υπέρηχος β’ επιπέδου. Θέλω να ακούσω ότι είναι υγιές και αρτιμελές. Και μετά θα αρχίσω να το ονειρεύομαι εντονότερα.
Όπως θα αρχίσω και να προετοιμάζομαι. Για τον τοκετό. Και για το θηλασμό.
Με το Μάνο κάνουμε κάποιες κουβέντες που συνήθως καταλήγουν σε αντιπαράθεση. Δεν μπορεί να καταλάβει γιατί θέλω να γεννήσω φυσιολογικά αυτή τη φορά. Ή μάλλον μπορεί να το καταλάβει όσον αφορά εμένα, αλλά ανησυχεί μήπως έτσι μπουν τα παιδιά μας σε δύο διαφορετικές κατηγορίες: εσύ που γεννήθηκες με καισαρική και εσύ που γεννήθηκες φυσιολογικά. Του εξηγώ ότι δεν έχει να κάνει με τα παιδιά. Έχει να κάνει με εμένα και μόνο εμένα, με την ολόδική μου επιθυμία να ζήσω ένα φυσιολογικό τοκετό.
Από την άλλη καταλαβαίνω αυτή του την ανησυχία. Καμιά φορά αγχώνομαι και εγώ. Όχι τόσο για το θέμα του τοκετού, όσο για το θέμα του θηλασμού. Αν αυτή τη φορά καταφέρω να θηλάσω, μήπως δεθώ με το ένα μωρό περισσότερο απ’ ότι με το άλλο; Έχω ρωτήσει φίλες μου που τη μία τα κατάφεραν και την άλλη όχι και οι περισσότερες μου εκμυστηρεύτηκαν ότι ναι, ένα δέσιμο διαφορετικό νιώθουν με το παιδί που θηλάζουν. Εγώ δεν θέλω να νιώθω διαφορετικά για τα παιδιά μου. Θέλω να νιώθω ακριβώς τα ίδια και ας βιώνουμε διαφορετικά κάποια στάδια. Γίνεται;
Βέβαια όλο αυτό έρχεται και εξισορροπείται με την αγωνία μου για το αν μπορώ να αγαπήσω ένα πλάσμα τόσο όσο το πρώτο μου παιδί. Η Αθηνά είναι πια 26 μηνών και η αγάπη μου για αυτή δεν χωρά σε λέξεις, ξεπερνάει τον εαυτό μου, τρέχει από τα αυτιά και τα μπατζάκια μου.
Τι στο καλό; Κάπου στη μέση θα έρθουν και θα ισορροπήσουν όλα… Η μοναδική μου Αθηνά θα είναι η μία, η μοναδική μου Ειρήνη ή ο μοναδικός μου Αρχέλαος θα είναι η/ο άλλη/ος.
Κατά τ’ άλλα… ηρεμία! Κοιλιά φουσκωμένη και υπέροχη, διάθεση στα ύψη, αυτοπεποίθηση επίσης! Καούρες στο μίνιμουμ, κούραση στο ρελαντί, αλλά… ΖΕΣΤΗ…. Πολλή ζέστη! Αν και μεταξύ μας, δεν χρειάζεται να είναι κανείς έγκυος για να ζεσταθεί… Μυρίζει ήδη καλοκαίρι!
Ωραία η κοιλούμπα μου;
Είμαι η μαμά της Αθηνάς, του Αρχέλαου και του Άγγελου. Λατρεύω τη ζωή με τα πάνω και τα κάτω της. Όπως άλλωστε λατρεύω το να είμαι μαμά! Σπούδασα Ιατρική, ασχολήθηκα από νωρίς με τη μουσική, το γράψιμο και ένα σωρό άλλα πράγματα ώσπου με κέρδισε τελικά το internet που συνδυάζει τα πάντα! Ευχαριστώ που διαβάζετε το Είμαι Μαμά! Κατά κάποιο τρόπο, παιδάκι μου είναι και αυτό! :)
Η irene έχει απόλυτο δίκιο!!! Εμένα οι δικές μου είναι η μια 33 μηνών και η άλλη τώρα θα κλείσει τον χρόνο. Δεν μπορείς να ξεχωρίσεις κανένα!!! Και τα δυο είναι ΔΙΚΑ ΣΟΥ κομμάτι από το κομμάτι σου!!! Καμιά φορά θα πιάσεις τον εαυτό σου να αναρωτιέται ποιο αγαπάς ποιο πολύ και μετά θα χαμογελάς γιατί δεν θα μπορείς να απαντήσεις στην ίδια σου ερώτηση! το μόνο που θα εύχεσαι θα είναι να είσαι γερή για να τα καμαρώνεις!
ο θηλασμός ειναι ενα θαύμα που αξίζει να το ζήσει κάποια όπως άλλωστε και ο φυσιολογικός τοκετός...τώρα βέβαια....τα σχέδια που κάνουμε μπορεί να μην ολοκληρωθουν...όμως αυτό δεν μας κάνει λογότερο μητέρες ή οτι θα αγαπάμε ένα παιδι λιγότερο ή περισσότερο...τι να πει και μια μητέρα που έκανε ενα παιδι με εξωσωματική και ΄το αλλο με τον γνωστό παραδοσιακό τρόπο? είναι αυτό λόγος ''διαχωρισμού''??οχι βέβαια! τι κι αν γεννήσεις το 2ο φυσιολογικα? ενα χειρουγείο λιγότερο! χωρίς ραμματα κλπ !!κερδισμένη θα βγείς! τι κι αν θηλάσεις το 2ο? μαγκια σου που τα κατάφερες! μπορει στο 3ο (λεμε τώρα) να κάνεις άλλα πράγματα...ποιος ξέρει? καλή διάθεση να υπάρχει!!
Mε καλυψε απολυτα η ioanna_k.Exω ακριβως την ιδια αποψη!!!
Η κοιλιά είναι super...!!! Εγώ γεννάω αύριο(φυσιολογικά πρώτα ο Θεός αλλά με πρόκληση) και ακόμα τέτοια ερωτήματα με κατακλύζουν...παρηγοριέμαι όταν διαβάζω ότι η αγάπη δεν μοιράζεται αλλά πολλαπλασιάζεται... Έχω τεράστια αγωνία για αυτά που θα βιώσω σαν δευτερομανούλα!!! Από Δευτέρα θα μπορέσω να σου δώσω περισσότερες λεπτομέρειες...προς το παρόν το στομάχι κόμπος, η ανυπομονησία τεράστια και τα ερωτηματικά αναπάντητα...για λίγο ακόμα... Με το καλό να ανταμωθούμε γιέ μου!!! Τα καλύτερα για όλες τις μανούλες και τις εγκυούλες!!! (εγώ τα πόδια μου δεν τα βλέπω με αυτή την κοιλιά που έχω κάνει σε αυτή την εγκυμοσύνη, χι,χι,χι!!!)
Αχχχ Ολίβια μην ανησυχείς για κάτι...Θυμίσου στο μέλλον αυτό που θα σου πω τώρα..Φαντάσου τον εαυτό σου να κάθεται σε μια πολυθρόνα και να βλέπεις τα παιδιά σου να παίζουν μαζί στο πατωμα...Θα κοιτάς το ένα και θα σκέφτεσαι "λες αυτό να αγαπάω πιο πολύ"? Μετά θα κοιτάς το άλλο και θα γελάς θα σκέφτεσαι "αποκλείεται αυτό αγαπάω πιο πολύ"..Τέλος θα κοιτάς και τα δύο και θα συνειδητοποιήσεις ότι είναι αδύνατο να ξεχωρίσεις τα χέρια σου..Μπορεί από το καθένα να έχεις διαφορετικές εμπειρίες αλλά και τα δύο θα είναι τα σποράκια σου, θα είναι η οικογενειά σου..Οπότε στο λέω επειδή η αγάπη είναι ισότιμη να μη στερήσεις τίποτα από το δεύτερο για χάρη του πρώτου...