20 εβδομάδων: Φτάσαμε στα μισά!
Πώς πέρασε ο καιρός; Πότε πιάσαμε 20 βδομάδες; Πόσες βουτιές απέχουμε από τη γέννηση του μωρού μας;
Το χταποδάκι τζούνιορ άρχισε τα χοροπηδητά μέσα στην κοιλιά. Το νιώθω κυρίως το βράδυ όταν πέφτω για ύπνο. Ανυπομονώ να έρθει ο υπέρηχος β’ επιπέδου. Θέλω να ακούσω ότι είναι υγιές και αρτιμελές. Και μετά θα αρχίσω να το ονειρεύομαι εντονότερα.
Όπως θα αρχίσω και να προετοιμάζομαι. Για τον τοκετό. Και για το θηλασμό.
Με το Μάνο κάνουμε κάποιες κουβέντες που συνήθως καταλήγουν σε αντιπαράθεση. Δεν μπορεί να καταλάβει γιατί θέλω να γεννήσω φυσιολογικά αυτή τη φορά. Ή μάλλον μπορεί να το καταλάβει όσον αφορά εμένα, αλλά ανησυχεί μήπως έτσι μπουν τα παιδιά μας σε δύο διαφορετικές κατηγορίες: εσύ που γεννήθηκες με καισαρική και εσύ που γεννήθηκες φυσιολογικά. Του εξηγώ ότι δεν έχει να κάνει με τα παιδιά. Έχει να κάνει με εμένα και μόνο εμένα, με την ολόδική μου επιθυμία να ζήσω ένα φυσιολογικό τοκετό.
Από την άλλη καταλαβαίνω αυτή του την ανησυχία. Καμιά φορά αγχώνομαι και εγώ. Όχι τόσο για το θέμα του τοκετού, όσο για το θέμα του θηλασμού. Αν αυτή τη φορά καταφέρω να θηλάσω, μήπως δεθώ με το ένα μωρό περισσότερο απ’ ότι με το άλλο; Έχω ρωτήσει φίλες μου που τη μία τα κατάφεραν και την άλλη όχι και οι περισσότερες μου εκμυστηρεύτηκαν ότι ναι, ένα δέσιμο διαφορετικό νιώθουν με το παιδί που θηλάζουν. Εγώ δεν θέλω να νιώθω διαφορετικά για τα παιδιά μου. Θέλω να νιώθω ακριβώς τα ίδια και ας βιώνουμε διαφορετικά κάποια στάδια. Γίνεται;
Βέβαια όλο αυτό έρχεται και εξισορροπείται με την αγωνία μου για το αν μπορώ να αγαπήσω ένα πλάσμα τόσο όσο το πρώτο μου παιδί. Η Αθηνά είναι πια 26 μηνών και η αγάπη μου για αυτή δεν χωρά σε λέξεις, ξεπερνάει τον εαυτό μου, τρέχει από τα αυτιά και τα μπατζάκια μου.
Τι στο καλό; Κάπου στη μέση θα έρθουν και θα ισορροπήσουν όλα… Η μοναδική μου Αθηνά θα είναι η μία, η μοναδική μου Ειρήνη ή ο μοναδικός μου Αρχέλαος θα είναι η/ο άλλη/ος.
Κατά τ’ άλλα… ηρεμία! Κοιλιά φουσκωμένη και υπέροχη, διάθεση στα ύψη, αυτοπεποίθηση επίσης! Καούρες στο μίνιμουμ, κούραση στο ρελαντί, αλλά… ΖΕΣΤΗ…. Πολλή ζέστη! Αν και μεταξύ μας, δεν χρειάζεται να είναι κανείς έγκυος για να ζεσταθεί… Μυρίζει ήδη καλοκαίρι!
Ωραία η κοιλούμπα μου;
Ολιβια απο τα τρια μου παιδια την κορη μου (μεσαια) την θηλασα πολυ περισσοτερο απο τα δυο αγορια μου ειδικα απο το πρωτο που το θηλασα μονο σαραντα μερες και απο αυτες τις μισες εβγαζα το γαλα με θηλαστρο..... δε νιωθω καπως διαφορετικα, δε νιωθω να την αγαπαω περισσοτερο η αγαπη δε μοιραζεται απλως πολλαπλασιαζεται, τα λατρευω τα κοιταζω και νιωθω να ξεχειλιζω απο κατι που δεν ειναι μονο αγαπη ειναι λατρεια ειναι παθος ειναι λαχταρα ειναι εξαρτηση ειναι ειναι ειναι ..... η ζωη μου ολη απολαυσε λοιπον την εγκυμοσυνη σου και μη σκεφτεσαι τιποτα αλλο.... για τα υπολοιπα εχει φροντισει η φυση!!!!!!!
καλησπέρα και απο έμενα. Ως γονείς οφείλουμε να παρέχουμε στα παιδιά μας το καλύτερο δυνατό που μπορούμε. Στην Αθηνά σου υπήρχαν κάποιες συνθήκες μου οδήγησαν σε καισαρική και σε μη θηλασμό, αν στο δεύτερο υπάρχει η δυνατότητα για κολπικό τοκετό και θηλασμό γιατί να του τα στερήσεις;; Και απο την άλλη η Αθηνούλα ως πρώτο παιδί έχει τη μαμά της 100% δικιά της για 2,5 χρόνια, το δεύτερο απο τη πρώτη στιγμή θα "μοιράζεται" τη μαμά του με το αδελφάκι του, δε πρέπει λοιπόν με κάποιο τρόπο να εξομαλύνεις αυτή τη διαφορά;;
καλησπερα και με το καλο να ερθουν ολα τα μωρακια. εγω περιμενω το δευτερο παιδακι μου,ειμαι στην 17η εβδομαδα. συγγνωμη κι'ολας αλλα αυτο με τον θηλασμο ειναι πολυ χαζο.δηλαδη αγαπας το ενα σου χερι περισσοτερο απο το αλλο? βεβαια υπαρχουν γονεις που δειχνουν αδυναμια σε ενα παιδι ειτε το θηλασαν ειτε οχι,εγω το θεωρω πολυ αδικο. για μ'ενα θα ειναι τα βλασταρια μου ειτε ηρθαν απο ευκολη η δυσκολη συληψη,ειτε ηρθαν απο ευκολη η δυσκολη εγκυμοσυνη,ειτε ηρθαν απο ευκολο η δυσκολο τοκετο ειτε θηλασαν η οχι προερχοντε απο εμενα και απο τον ανθρωπο που λατρευω!
Είδες πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός;;; Τώρα ειδικά που είναι καλοκαίρι, δεν θα καταλάβεις πότε θα έρθει ο Σεπτέμβρης. Και μην γεμίζεις το κεφάλι σου με σκέψεις και ενοχές. Δεν υπάρχει περίπτωση να ξεχωρίσεις τα παιδιά σου ή να αγαπάς λιγότερο το ένα και περισσότερο το άλλο. Αυτό που θα αλλάξει, είναι ότι απο εκεί που η Αθηνά είναι το μωρό σας, θα συνειδητοποιήσετε πόσο έχει μεγαλώσει και αλλάξει. Θα βλέπεις το μωρό και μετά την Αθηνά και θα σκέφτεσαι: "Μα ήταν πράγματι τόσο μικρή;;;;;". Επίσης, το πρώτο παιδί είναι αυτό που σου δείχνει πάντα καινούργια πράγματα, αυτό κάνει όλες τις "πρωτιές". Αλλά το μικρό, είναι πάντα "το μωρό". Κάθε παιδί σου δίνει άλλες χαρές και άλλες έγνοιες.
Ολιβια περναει γρηγορα ο καιρος και να που εφτασες στα μισα. Δικαιολογημενες ολες οι ανυσηχιες σου και οι προβληματισμοι σου. Αλλα καπου εδω θελω να πω οτι πρεπει ολες εμεις που το περναμε ή το εχουμε περασει ηδη αγχωνομαστε υπερβολικα για πραγματα που στην ουσια τακτοποιουνται στην πραξη. Οταν θα ερθει ο καιρος ολα θα καταλαγιασουν μεσα σου και θα ηρεμησεις. Στην πραξη θα δεις οτι κακως αγχωνοσουνα. Ποιο δαχτυλο ποναει περισσοτερο αν κοψεις? Ολα το ιδιο πονανε. Ετσι και εσυ θα δεις την αγαπη σου να πολλαπλασιαζεται και ο καθενας θα παρει την θεση του στην καρδια σου που ειναι μεγαλη. Τα ιδια σκεφτομουνα με εσενα πριν 19 μηνες. Μολις ειδα την δευτερη μου κορη ελιωσα κυριολεκτικα. Λιωνω ομως και τωρα και για την πρωτη μου κορη που ειναι 4 χρονων. Τη μεγαλη τη θηλασα 1 χρονο, τη μικρη τη θηλαζω ακομα. Ε και; Τις λατρευω οσο δεν παει. Καλη συνεχεια να εχεις και ενα γερο παιδακι