Η εγκυμοσύνη του… άντρα μου!

Η εγκυμοσύνη του… άντρα μου!

μαμά Άρτεμις

Όταν γνώρισα τον άντρα που θα γινόταν αργότερα άντρας μου δεν μπορούσα να φανταστώ το τι μου επιφύλασσε το μέλλον. Τίποτα δεν ήταν σίγουρο, στέρεο ή προβλέψιμο. Μου πήρε πολύ λίγο καιρό να καταλάβω ότι η ζωή μου είχε χαρίσει ένα απρόσμενο δώρο που ακόμα και σήμερα δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι το αξίζω. Γνώρισα έναν άνθρωπο που με μάγεψε. Ελκυστικό, αστείο, γεμάτο ζωή, ικανό να είναι πάντα παρών όταν τον χρειάζεσαι χωρίς ποτέ να επιβάλει την παρουσία του, να ακούει την καρδιά σου χωρίς ποτέ να την καθοδηγεί, απόλυτα ερωτεύσιμο. Δεν ήταν λοιπόν παράξενο που άθελα μου –ή και λίγο εσκεμμένα είναι αλήθεια- η ζωή μου ακολούθησε τα βήματά του όπως θα ακολουθούσε την μουσική του μαγικού αυλού.

Το παράξενο όμως ήταν ότι ο άντρας αυτός, σαν σε πλήρη άγνοια της αξίας του, μ’ ερωτεύτηκε. Απόλυτα. Όπως πρέπει να ερωτεύονται οι άνθρωποι. Αποφάσισε, για λόγους άγνωστους και ακατανόητους, να ερωτευτεί ακόμα και τα ελαττώματά μου και ίσως λόγω του ότι αυτά είναι πολλά και ξεφυτρώνουν συνέχεια σαν τα μανιτάρια, ο έρωτάς του για μένα δεν έπαψε να μεγαλώνει από τότε που γνωριστήκαμε, ν’ αλλάζει μορφή, να προσαρμόζεται, να δέχεται κάθε μέρα τις αλλαγές που φέρνει η ζωή, η ηλικία, ακόμα και η ρουτίνα.

Πριν από αρκετούς μήνες μια καινούργια ζωούλα ξεκίνησε να μεγαλώνει μέσα στην κοιλιά μου. Ένα μικροσκοπικό ανθρωπάκι, ένα μικρό εμείς. Προσπαθούσαμε με τον άντρα μου γύρω στον ενάμιση χρόνο για παιδάκι και μια μέρα τον έπεισα να πάμε στη γυναικολόγο μου και να ξεκινήσουμε εξετάσεις. Η γιατρός μας έγραψε τί πρέπει να κάνουμε και πότε, αλλά δεν προλάβαμε. Γιατί με το χαρτί στο χέρι, εμένα μου έφυγε το άγχος μου, ηρέμησα και τσουπ, λίγες μέρες μετά κρατούσα ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης. Ήμουν στη δουλειά μου (ναι, ναι, στην τουαλέτα της δουλειάς το ανακάλυψα), ψέλισα μια δικαιολογία και μπήκα στο αυτοκίνητο, διέσχισα όλη την Αττική και πήγα στη δουλειά του άντρα μου να του το πώ.

Οι πρώτες στιγμές ήταν γεμάτες συγκίνηση αλλά κανείς μας δεν είχε καταλάβει τι ακριβώς σήμαινε αυτό, τι αλλαγές θα έφερνε, τι εμπειρίες, τι περιπέτειες. Στην αρχή ήταν απλώς ευτυχία. Αλλά όταν αρχίσαν τα προβλήματα, άρχισε και μια νέα περιπέτεια. Περιπέτεια υπομονής, επιμονής και επαναγνωριμίας.

Στην αρχή ήρθε η αποκόλληση. Ευτυχώς ήξερα από πριν μείνω έγκυος ότι είμαι θρομβοφυλική και έτσι ξεκίνησα αμέσως ενέσεις. Αλλά παρά τις ενέσεις στο μήνα πάνω… αίμα πολύ. Ήμουν σε διακοπές και η γιατρός μου δεν με άφηνε να σηκωθώ καθόλου για να πάω μέχρι την Αθήνα να δει τί συμβαίνει. Μου συνέστησε ακινησία, φάρμακα και υπομονή. Ο άντρας μου στο κρεβάτι λόγω μιας βαρβάτης ίωσης που δεν έκανε καν να με πλησιάζει κι εγώ στο κρεβάτι ακίνητη, να μην τολμώ να κουνήσω ούτε το κεφάλι μου. Ζούσα το φόβο μου αλλά ο άντρας μας εκτός από το φόβο του ζούσε και την απόγνωση να μην μπορεί να με βοηθήσει. Όταν μετά από μιά βδομάδα επέστρεψα, η γιατρός μου είπε ότι χάθηκε το ένα εμβρυάκι και στο δεύτερο σάκο καραμπινάτη αποκόλληση… Ακινησία λοιπόν.

Πάνω που άρχισε να κολλάει ο σάκος κι έλεγα να, τώρα θα σηκωθώ, ήμουν και τρισήμιση μηνών, αρχίζουν κάτι πόνοι σαν περιόδου που όλο και δυναμώναν. Η γιατρός μου μού ανακοίνωσε (με το χαμόγελο στο στόμα) ότι αρχίσαν οι συσπάσεις, λόγω του ότι έχω δίκερο μήτρα.  Αρχίσαν τα φάρμακα που με κάναν να τρέμω σαν το ψάρι από έξω μου αλλά και από μέσα μου από φόβο. Ο άντρας μου να μου φέρνει φαγητό στο κρεβάτι, λουλουδάκια, τα νέα του έξω κόσμου. Να ετοιμάζει μόνος του όλο το σπίτι για μετακόμιση, να φτιάχνει μια-δύο κούτες κάθε μέρα μετά τη δουλειά, να φροντίζει μόνος του τα γατιά, μόνος του το μαγείρεμα, το σπίτι, εμένα. Να με πηγαίνει στο μπάνιο, να με βάζει αγκαλιά στη μπανιέρα, να με λούζει, να με πλένει… Κι όλα αυτά με χαμόγελο, με αγάπη, χωρίς παράπονα, χωρίς βαριά καρδιά.

Γύρω στα μισά της εγκυμοσύνης μετακομίσαμε σε καινούργιο σπίτι. Το κρεβάτι μου –με εμένα πάνω- ήταν το τελευταίο πράγμα που έφυγε από το ένα σπίτι και πήγε στο άλλο. Το καινούργιο μου σπίτι το τακτοποιούσαν τα πεθερικά μου και ο άντρας μου όταν γύρναγε από τη δουλειά. Και τότε, σαν να μην φτάναν όλα τα άλλα, έπιασαν κόκκινο φαίνεται οι ορμόνες μου γιατί έκλαιγα που δεν μπορούσα να δω το σαλόνι μου, δεν μπορούσα να συγυρίσω τα ντουλάπια μου, δεν ήξερα που βρίσκομαι. Ο άντρας μου χωρίς να δυσανασχετήσει με έπαιρνε αγκαλιά και με κατέβαζε από τη σκάλα για να δω πώς γινόταν το σαλόνι και η κουζίνα. Με χάιδευε και με παρηγορούσε ενώ είμαι σίγουρη ότι μέσα του είχε αρχίσει να κουράζεται.

Μετά φύγαν τα πεθερικά μου και πλησιάζαν τα Χριστούγεννα. Ο άντρας μου γύρναγε μόνος του στα μαγαζιά για να ψωνίσει χριστουγεννιάτικα για την οικογένειά μου και ετοίμαζε το σπίτι για τους φιλοξενούμενους φίλους του που θα ερχόντουσαν για λίγες μέρες. Κατάφερα και σηκώθηκα (τότε νόμιζα ότι δεν θα με ακινητοποιούσαν ξανά) και ζήτησα… να στολίσω δέντρο. Την άλλη μέρα ένα μυρωδάτο δεντράκι γέμισε το σαλόνι μας και εγώ καθισμένη μπροστά του κρέμαγα στολίδια. Για δέκα μέρες ήμουν μέσα στην ευτυχία, μπορούσα να σηκωθώ, να πάω στο σαλόνι, να κάνω μπάνιο μόνη μου, να κάτσω στο τραπέζι με τους καλεσμένους μας για φαγητό, να χαϊδέψω τα γατιά μας.

Δεν κράτησε πολύ. Οι συσπάσεις αυξήθηκαν και νόμιζα κάθε μέρα ότι θα γεννήσω. Ο άντρας μου χαίδευε την κοιλιά μου, μίλαγε στο μωρό και παρακαλούσε την κόρη του να κάνει υπομονή. Της μουρμούραγε λογάκια απαλά που εγώ δεν άκουγα και δεν τολμούσα να τον διώξω όταν πατούσε άθελά του τις μελανιές από τις ενέσεις και με πόναγε. Μου έδινε κουράγιο, με γέμιζε αγάπη, έκανε υπομονή όταν μου έσπαγαν τα νεύρα και ήθελα να τελειώσει το πανηγύρι. Μου έλεγε τί καλή μαμά που θα γίνω, και πόσο ικανή και πόσο όμορφη και πόσο….και πόσο…

Όταν με τα πολλά ήρθε η παραμονή της γέννας, ξαπλώσαμε στο κρεβάτι με ένα κοινό χαμόγελο και στα δύο μας πρόσωπα. Το επόμενο πρωί θα γινόμασταν γονείς! Τα δύο μας χέρια πάνω στην κοιλιά μου να δίνουν κουράγιο στο μωράκι μας, να χαϊδεύουν τις πατουσίτσες που εξείχαν. Όταν μετά από μερικές ώρες ο άντρας μου έσκυβε για να δει τα μαλλάκια του μωρού που ήταν ακόμα μέσα μου, έγινε νομίζω ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον πλανήτη.

Η Ναυσικά έκλαψε αμέσως. Kι εμείς επίσης. Ήμασταν γονείς, τα είχαμε καταφέρει! Μαζί!

Μόλις την πήρα στην αγκαλιά μου, έβγαλα την κουβερτούλα της και τη ρόμπα μου και την ακούμπησα στο στήθος μου. Δεν θυμάμαι πότε της κόψαν τον ομφάλιο λώρο, γιατί νομίζω ότι ξέχασε η γιατρός να μας τον κόψει και από την ντροπή της έκανε κάτι μαγικά κι αυτός έγινε αόρατος. Και από τη μέρα εκείνη που άνοιξε τα ματάκια της και είδε τα δικά μας δακρυσμένα, ο ομφάλιος λώρος μας ενώνει πιο γερά κι από πριν. Και στο δρόμο του κάνει και μια στροφούλα για να αγκαλιάσει και τον μπαμπά…

Σήμερα που το μωρό μας είναι 14 μηνών και που εκτός από την άγνωστη περιπέτεια του να είμαστε γονείς αντιμετωπίζουμε – όπως όλοι – την άγνωστη περιπέτεια του να ζούμε στην καινούργια Ελλάδα, θέλω να πω ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σ’ αυτόν τον άντρα που ξυπνάει δίπλα μου κάθε πρωί, με αγαπάει χωρίς όρους και χωρίς όρια και χαρίζει κάθε μέρα απόλυτη τρυφερότητα και αγάπη στην κόρη μας.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com