Η γέννηση της πριγκίπισσάς μας!

Η ιστορία της Ειρήνης

Πόσες ιστορίες τοκετού έχω διαβάσει τον τελευταίο χρόνο, ούτε κι εγώ ξέρω… Από την εγκυμοσύνη ακόμη ταυτιζόμουν με αυτές και σκεφτόμουν, λες να γεννήσω κι εγώ τόσο εύκολα, λες όλα να πάνε καλά, λες να περάσω κι εγώ τόσο δύσκολα, αχ ας πάνε όλα καλά Θεέ μου…

Τώρα, μερικούς μήνες μετά, είναι έτοιμο το χρονικό της δικής μας γέννησης!! Καταρχάς, με λένε Ειρήνη, είμαι 23 ετών και με τον άντρα μου είμαστε μαζί από το 2009. Αρραβωνιαστήκαμε το 2010 κι ενώ ερχόμασταν σε επαφή ελεύθερα, τα ευχάριστα νέα δεν έρχονταν ποτέ! Αποφασίσαμε λοιπόν να πάμε στο γιατρό για να κάνουμε εξετάσεις. Ο γιατρός μου είπε πως θα μπορούσαν να γίνουν μετά το τέλος της επόμενης έμμηνου ρύσης μου…  η οποία όμως δεν ήρθε ποτέ.

18 Μαιου του 2011 κι ενώ έχω κάποιες μέρες καθυστέρηση λέω στον άντρα μου (αρραβωνιαστικός μου τότε) να πάρουμε ένα τεστ εγκυμοσύνης για να δω πως θα είναι αρνητικό και να ξεαγχωθώ.. ήταν που ήμουν σίγουρη πως δεν είμαι έγκυος! Και όμως.. βγήκε θετικό!! Δεν το πίστεψα, έκανα άλλα δύο τέστ και μετά χοριακή! Αυτό ήταν, ήμουν 5 μιση εβδομάδων έγκυος!! Τι ευτυχία Θεέ μου! Ένα φασολάκι τόσο δα μικρό υπήρχε στην κοιλιά μου!! Το φασόλι μας!!! Πίστευα πως δε θα μπορούσε τίποτα να τη χαλάσει, μέχρι τις 22 Μαίου που είδα αίμα! Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου!! Μέχρι να φτάσουμε στο γιατρό είχαν περάσει τα πάντα από το μυαλό μου!

Κι ο γιατρός απεφάνθη.. αποκόλληση! Ευτυχώς όχι πολύ σοβαρή. Θεραπεία με utrogestan και στο κρεβάτι μέχρι το επόμενο ραντεβού.. Και είχε τόσο όμορφο καιρό έξω.. κι εγώ ήθελα μόνο να κοιμάμαι.. και δε μπορούσα να τρώω τίποτα!! Μόνο μακαρόνια!! Πόσο μακαρόνι έφαγα μόνο εγώ το ξέρω!!

Τελικά στο κρεβάτι έμεινα μέχρι τέλος Ιουλίου, η μια αποκόλληση διαδεχόταν την άλλη. Στο πιο πρόσφατο ραντεβού στο γιατρό, είπα… «Μπορώ να σηκωθώ, παντρεύομαι αύριο, πολιτικά βέβαια όμως πρέπει να πάω!!» Χιχι… Έτσι σηκώθηκα από το κρεβάτι.

Οι υπόλοιποι μήνες κύλησαν ομαλά.. Είχα Π.Η.Τ. στις 13 Γενάρη, από τα μέσα Δεκέμβρη όμως είχα βαρύνει πολύ.. περπατούσα, περπατούσα και η κοιλιά μου στη θέση της! Δεν μπορούσα να αναπνεύσω καλά καλά.. ήθελα να γεννήσω.

20 Δεκέμβρη πάω στο γιατρό, η μπέμπα ψηλά, περπάτημα λέει.. Πόσο πια!!

«Αν θες» μου λέει, «μπορούμε να γεννήσουμε και αύριο, το παιδί είναι έτοιμο.. σου βάζω πόνους, σου σπάω τα νερά κι αν κάτι δεν πάει καλά σου κάνω καισαρική και είμαστε όλοι ευχαριστημένοι! Εγώ όμως δε συμφωνώ.. όπως τα κάνει η φύση δεν μπορεί να τα κάνει το ίδιο καλά ο άνθρωπος.. Δική σου η απόφαση!»

Άντε λέω λίγη υπομονή, τον φάγαμε τον γαίδαρο.. 30 Δεκέμβρη πάλι ραντεβού.. Πάλι ψηλά η μπέμπα, πάλι περπάτημα κι εγώ την ίδια κουβέντα με το γιατρό!! Αφού δεν μπορούσα να αναπνεύσω.. «Εντάξει, σκέψου το εσύ να το σκεφτώ κι εγώ και μιλάμε από βδομάδα αν αποφασίσεις να το πάρουμε». Το σκεφτόμουν σοβαρά όμως αποφάσισα να το αφήσω να έρθει μόνο του.

Την Πρωτοχρονιά λοιπόν το απόγευμα έχω ξαπλώσει στον καναπέ με τρομερή δυσφορία και Ντριιιιιν παίρνει τηλέφωνο ο γιατρός.. «Καλή χρονιά, ό,τι επιθυμείς… Πως είσαι;».. Δεν μπορώ να αναπνεύσω του εξήγησα… 

«Δεν έρχεσαι αύριο το πρωί να βάλουμε πόνους να γεννήσουμε; Η μπέμπα είναι ψηλά κι έχει μεγαλώσει.. σου πιέζει τα πνευμόνια και δεν μπορείς να αναπνεύσεις!»

Έτσι το πρωί, σηκώθηκα, ετοιμάστηκα και πήγα να γεννήσω. Στις 9 μιση, αφού με ετοίμασαν, μπήκαν οι πρώτοι πόνοι. Μέχρι τις 3 η μπέμπα ψηλά, διαστολή 2 και πονάκια ελάχιστα. Σπάει ο γιατρός τα νερά.. Τίποτα!!! Πήγε 4, πήγε 5, 6, 7… τίποτα.

Μου λέει ο γιατρός.. «Το μωρό δεν κατεβαίνει… 2 τα τινά… ή έχεις στενή λεκάνη και δε χωράει το παιδί ή είναι μπερδεμένο στο λώρο! Δε νομίζω πως χρειάζεται να περιμένουμε άλλο!«

Και εγώ απαντάω.. «Καισαρική γιατρέ, δεν μπορώ άλλο!«

7 και τέταρτο μου έκαναν την επισκληρίδιο.. και 8 παρά 5 το απόγευμα άκουσα τον πιο όμορφο ήχο που είχα ακούσει ποτέ μου.. το κλάμα της!!! Βγήκε το μωρό μου και είναι καλά, είναι όμορφο και έχει ανοικτά τα μάτια, τι εικόνα είναι αυτή!!! Δε τη χορταίνω αν και είμαι κουρασμένη πολύ!! Θέλω να την κοιτάω και τίποτα άλλο!!!

3 φορές μπερδεμένο ήταν το κοριτσάκι μου με το λώρο!! Όσο και να περίμενα, δε θα με έπιαναν οι πόνοι ποτέ!! Πήγαν όμως όλα καλά!! 3.180 και 50 εκατοστά ύψος! Όνειρο!!

Τώρα 4 μήνες μετά το φασολάκι μου έχει γίνει γοριλάκι όπως λέει ο μπαμπάς της!!  Πέρασε τα 7 κιλά και τους 66 πόντους.. σαν γοριλάκι δεν είναι;;

Κι εγώ απαντάω σαν κλασσική μαμά… «Μη μιλάς έτσι για το παιδί!!!»

Και γελάμε όλοι μαζί, μπαμπάς, μαμά και μπέμπα!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com