Η δεύτερη εγκυμοσύνη περνά αλλιως… πιο γρήγορα… πιο επιπόλαια…

Σκεφτόμουν τον πρώτο και τις αντιδράσεις του… ο πρίγκιπας θα γίνει ο μεγάλος αδελφός… η χαρά στο σπιτι μας μεγαλη και τα αγορια μου θα έχαναν επιτέλους την αριθμητική υπέροχη τους… και μεις δυο τωρα…

Ειναι κοριτσι!!

Εννοείται πως άλλαξα γιατρό… πως έκανα ανώδυνο τοκετό… πως πέρασα όλη την εγκυμοσύνη ταξιδεύοντας χασκογελοντας και δουλεύοντας… αλλη μια εύκολη εγκυμοσύνη μου έδωσε την πολυτέλεια να κλαίω για βλακείες στις παιδικές χαρες και τα γκρουπ παιδικής ψυχολογίας

Μπαίνω στο μήνα μου και επιστρέφω στην πόλη που θα γεννήσω… Εχω ενα πλάνο τοκετού στο μυαλό μου αλλα ειναι τοσο απλό που δε το γράφω καν, παίρνω την κοιλια μου και χωρις τον συζυγο παω στο γιατρό, κάθομαι άνετα στο γραφείο τον κοιτάζω στα ματια και του λεω «να μου φερθείς σωστά! Όσο τα καταφέρνω στον τοκετό θέλω μονο να κοιτάς… δε θέλω φαρμακα και παρεμβολές, μονο αν κατι δε παει καλα» Συμφωνεί… τον πιστευω… καμαρώνω την κορακλα μου και φεύγω για περπάτημα

Ειχα πλέον αποφασίσει να γεννήσω σε μικρή κλινική και οχι σε μεγαλο μαιευτήριο της περιοχής για να αποφύγω το πρωτόκολλο… Καρδιοτοκογραφοι, ξαπλωτες θέσεις, ρόμπες και σκουφιά δεν ειχαν θέση στον τοκετό μου. Μπαίνω αισίως στην 39η εβδομάδα και το παιδι ψηλά… παω στον γιατρό Παρασκευη δέχεται να μη με κοιτάξει απο κατω αλλα οπως με κόβει αργώ… το παιδι ειναι ακομη ψηλά…

«Ελα σε μια εβδομάδα και βλέπουμε και αν σε πιάσουν πόνοι παρε τηλεφωνο… Ε! Μη γελάς θα γεννήσεις στο αμάξι… τρελή!«

Καλά καλά απαντω και φεύγω. Το βράδυ εκείνο οι πόνοι δε σταματούσαν οπως άλλες φορές, κοιτα που θα σηκωθώ τελικά ξημερώματα… Σηκώνομαι, μπανακι, ρολογακι…ολα καλα, οι πόνοι μαλάκοι, τους αντέχω.

Η ωρα 7:30 ξυπνάει ο μικρος μου προκομμένος και κουλουριαζεται στον καναπέ…

Του φτιάχνω πρωινό και στις 8 ξυπνάω τον αντρα μου…

«Πήγαινε το παιδι στη μαμά σου, γεννάω«

Ξέρετε τους άντρες… χάος κατάμαυρο! Αράζω στον καναπέ και χαϊδεύω τη μπουμπουδοκοιλια μου… γυρίζει ο άντρας μου με την μόνιμη πρωινή του αγωνία «προλαβαίνω να αγοράσω καφέ;» εννοείται βρε μπαίνω να κανω μπάνιο και ελα να με παρεις… 9 φύγαμε απο το σπιτι… δε μπορώ να θυμιθω που παρκαραμε ουτε τη μισή διαδρομή γιατι ειχα χαθεί στην γλυκα του τοκετού μου.

Με κοιτάζει η μαία… αργεί ακομη, θα έρθει οι γιατρός γυρω στις 12… Πριν τελειώσει την πρόταση ο άντρας μου τηλεφωνούσε να έρθει ο γιατρός, «ειπα τωρα γεννάω και το εννοω» ήρθε τρέχοντας παραβλέποντας τη μαία και προς τιμή του δειχνοντας μου εμπιστοσύνη. Εγω σε στάση γιογκα ηρεμούσα το σώμα μου με μεγαλη επιτυχία, ο άντρας μου γελούσε… ποσο διαφορετικά αυτη τη φορα… Ήρθε ο γιατρός, τον κοιτάζω και ρωτάω «θα αντέξω χωρις επισκληρίδειο μεχρι τις 12; Πονάω πολυ!«

«Πάμε να σπρώξεις, σε 10 λεπτά θα το εχεις αγκαλιά… μπορεις να περπατήσεις ή να σπρώξεις εδω;«

Μπορώ! πέντε βήματα… ενα σπρώξιμο… δυο γέλια… κανενα φάρμακο… μια αγκαλιά… ο κόσμος όλος στα χέρια μου… Σάββατο 21/9/13 η ωρα 10:20

Ετσι γέννησα το δεύτερο παιδι μου κ αυτη τη φορα άκουγα τον γιατρό να μου λεει «μπράβο κοριτσι μου, μπράβο μπορεις«… Σε ευχαριστώ ρε Νίκο!