Η μαμά μου ζει, αλλά για μένα δεν υπάρχει…
Η μαμά μου ζει, αλλά για μένα δεν υπάρχει…
μαμά…
Η σημερινή ημέρα είναι αφορμή να μιλήσω κι εγώ για τη δική μου μαμά. Μια μαμά που για μένα δεν υπάρχει. Λυπάμαι που μπορεί κάποιες μαμάδες να στραφείτε εναντίον μου, αλλά αυτό που νιώθω δεν μπορώ να το κρύψω, λέγοντας ψεύτικα «χρόνια πολλά, μαμά».
Θα μιλήσω λοιπόν για μια μητέρα που κατά το μεγάλωμα των δύο δίδυμων κοριτσιών της δεν ήταν ουσιαστικά κοντά τους. Μέχρι και σήμερα που γίναμε 35 και που χαθήκαμε μέσα στη δίνη της κατάθλιψης και του αδιέξοδου, εκείνη δεν υπάρχει.
Ο χωρισμός των γονιών μας ήρθε όταν ήμασταν 19 χρονών, οπότε δεν μπορώ να πω ότι μας επηρέασε τόσο μιας και είχαμε ολοκληρωθεί σαν χαρακτήρες. Θυμάμαι μια μάνα να είναι ολομερής σε έναν καναπέ και να κλαίει μιλώντας στο τηλέφωνο για το κακό που την βρήκε. Ο άντρας της την άφησε για κάποιαν άλλη. Η αδερφή μου κι εγώ τότε δουλεύαμε, γυρνούσαμε σπίτι και εκείνη δεν υπήρχε για μας παρά μόνο για τον άντρα που την παράτησε.
Προχωρήσαμε η κάθε μία την ζωή μας ακόμη και με λάθος επιλογές, κάναμε κι εμείς παιδιά. Εκείνη παρόλα αυτά επί 15 χρόνια ζώντας την στενοχώρια της από τον χωρισμό, το μόνο που έκανε ήταν να βρίζει τον πατέρα μας σε εμάς, να ζηλεύει επειδή εκείνος πέρναγε καλύτερη ζωή και να μας αντιμετωπίζει σαν «παιδιά του παλιάνθρωπου που την παράτησε». Δεν μας μίλησε ποτέ νωρίτερα για την περίοδο, για το σεξ, για τις σχέσεις με αγόρια. Ήταν πάντα όλα αυτά ταμπού για εκείνη. Οπότε κι εμείς κάναμε τα αναμενόμενα λάθη…
Όποτε προσπαθούσαμε να της συζητήσουμε ένα πρόβλημά μας, εκείνη μας έριχνε τοίχο στα μούτρα και πάντα έλεγε ότι φταίμε, χωρίς καν να προλάβουμε να εξηγηθούμε για το τι μας συνέβη. Εμείς λοιπόν ήμασταν για τη μαμά μας δύο κόρες που φέρναν μόνο πρόβλημα, που δεν την έκαναν να χαρεί ποτέ, που έκαναν μόνο λάθη, που δεν ξέραν τίποτα ενώ εκείνη τα ήξερε όλα.
Πέρασαν 15 χρόνια έτσι χωρίς να υπάρχει για μας και κοντά μας όταν είχαμε δυσκολίες με γάμους, παιδιά κλπ. Σήμερα είναι πάλι με τον πατέρα μας και τον άντρα που την παράτησε τότε. Είναι πολύ χαρούμενη. Βγαίνει, ντύνεται, ψωνίζει, πάει ταξίδια. Όλα αυτά που στερήθηκε τόσο καιρό. Δεν σηκώνει τηλέφωνα, δεν έχει ούτε τώρα τίποτα να μας πει και το μόνο που θέλει είναι να περάσει καλά μετά από τόσα χαμένα χρόνια μιζέριας και στεναχώριας.
Τώρα ζει πλουσιοπάροχα για τις συνθήκες που επικρατούν λόγω κρίσης. Οι κόρες της είναι σε άθλια οικονομική κατάσταση και σε απελπιστική φάση. Τώρα είναι κοντά μας μόνο τα αντικαταθλιπτικά χάπια, η μάνα λείπει όπως έλειπε πάντα. Δεν θέλω να της πω χρόνια πολλά σήμερα. Δεν νιώθω να την αγαπώ δυνατά. Ευτυχώς έχω την αδερφή μου. Είμαστε και οι δύο μάνες, όπως σας είπα.
Εύχομαι να μην κάνουμε τα ίδια λάθη στα παιδιά μας….
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ ΜΙΑ ΑΔΙΑΦΟΡΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΝΟΙΑΖΕΙ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΤΗΣ Κ ΕΓΩ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ "ΜΑΝΑ"ΕΧΩ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥ
Και για εμενα ποτε δν ηταν εκει..ολη μερα σε μια καρεκλα να βλεπει τηλεοραση ..να με βριζει συνεχεια ιδικα αν δν εκανα αυτο που ηθελε ,να δερνει τον πατερα μου,μεχρι καποια στιγμη την εστειλα στην χωρα απο την οποια καταγετε να την εχουν εκει οι δικοι της πεθανε δν μπορεσα να παω γτ δν ειχα χρηματα αλλα δν με ενδιεφερε καλυτερα!
Όταν ένας άνθρωπος βουλιάζει παίρνει μαζί του και όλους όσους είναι γύρω του. Επειδή δεν ανέφερες κάτι αρνητικό για την μαμά σου σχετικά με την παιδική σας ηλικία υποθέτω ότι τα προβλήματα σας ξεκίνησαν στην ηλικία των 19 σας. Όμως η μαμά σας δεν άλλαξε χωρίς αφορμή. Ήταν ένας χωρισμός. Ο χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος, ο καθένας με τις αντοχές του και με την κάθε δύναμη που διαθέτει το διαχειριζεται όπως μπορεί. Σκέφτηκες ποτέ σου ότι εκείνο το διάστημα αυτός ο άνθρωπος χρειάστηκε βοήθεια ???Ένα χέρι που να τον βγάλει από τον βουρκο ???Στα 19 μπορείς να βοηθήσεις... Δεν είσαι 9. Νομίζω ότι η μητέρα σου όλα αυτά τα χρόνια είχε κατάθλιψη και κάνεις δεν την κατάλαβε. Δε σε κατηγορώ για κάτι απλά στα λέω αυτά για να σκεφτείς και αυτή την εκδοχή. Επίσης βρες τρόπο να το αποβαλλεις αυτό από μέσα σου και να συγχωρεσεις πρώτα τον εαυτό σου για τα λάθη που έκανες και μετά τη μητέρα σου. Η συγχώρεση και η λύτρωση έρχεται πρώτα από μέσα μας.... Μετά βγαίνει προς τα έξω. Θα νιώσεις καλύτερα πίστεψε με..... Μη μείνεις έτσι γιατί όταν θα φύγει η μαμά σου από τη ζωή θα είναι πολύ αργά πια και τότε θα σκεφτείς πράγματα που ήθελες να της πεις και τελικά δεν πρόλαβες. Κάνε μια ειλικρινή συζήτηση μαζί της για να ησυχασεις... Ελπίζω να βοήθησα και αν τελικά τα σκεφτείς αυτά που σου είπα και αποφασίσεις να το κάνεις σου εύχομαι καλή επιτυχία.
Αν κ αρχικα λυπηθηκα πολυ,ομως γραφω μονο κ μονο για να σας συγχαρω για την απαντηση σας!Πραγματικα θα συμφωνησω πολυ μαζι σας!
Venus καταλαβες αραγε τι εγραψε????????διαβασες για να καταλαβεις η απλα διαβασες μια μανα ανυπαρκτη ηταν που δεν την ενδιεφεραν ποτε τα παιδια της οχι στα 19 απο οταν τα εφερε στην ζωη....κριμα τα κοριτσια που δεν αγαπηθηκαν απο τον ανθρωπο που τους εδωσε και τις εφερε στην ζωη....κριμα για ολα αυτα που κουβαλουν κριμα που τις απερριψε ο ποιο σημαντικος ανθρωπος Η ΜΑΝΑ....λυπαμαι κουκλες μου λυπαμαι που η δικη σας ΜΑΝΑ ηταν ανικανη και αναπηρη συναισθηματικα να σας αγαπησει ευχομαι να καταφερετε να περασετε στην αλλη οχθη με τα δικα σας πλασματακια....