The tipota
Μα δε καταλαβαίνω πώς περνάνε οι μέρες (καλά, και οι μήνες-τα χρόνια κλπ). Δηλαδή κάθομαι τις νύχτες και ψιλο-γράφω ξύπνια για να «κάνω κάτι», για να μην γίνεται αυτό με τη μία μέρα που χώνεται μέσα στην άλλη και εξαφανίζεται σα να μην υπήρξε ποτέ…
γράφει η Μανίνα Ζουμπουλάκη
Ολο και θα βρεθεί καμία να μου την πεί τώρα, ότι τρολλάρω επειδή προτείνω να κάθεσαι ξύπνια τις νύχτες και να γράφεις: κάνε ό,τι τραβάει η ψυχή σου, δεν σου προτείνω τίποτα (εσένα που είσαι σπίτι σου και τσιγαρίζεσαι με μικρά παιδιά και πάνες ων ουκ έστιν αριθμός). Σου λέω καημό μου. Αν χέστηκες, οκ. Αν έχεις αντίστοιχο καημό, ακόμα οκ-ότερα.
Αυτό το κομμάτι (τέλος χειμώνα- αρχή άνοιξης) δεν περνάει εύκολα όταν έχεις παιδιά κάτω των 12 χρονών μέσα στο σπίτι. Ή περνάει τόσο γρήγορα που δεν καταλαβαίνεις τι σου γίνεται. Ισως επειδή είσαι άυπνη. Όχι επειδή γράφεις τις νύχτες, και καλά, αλλά επειδή τα παιδιά παθαίνουν εκατόν πενήντα ιώσεις τη μία μετά την άλλη, θήλασες-δεν θήλασες, έδωσες-δεν έδωσες εχινάτσεα, έστιψες-δεν έστιψες χίλια πεντακόσια πορτοκάλια. Κι εγώ είμαι ξύπνια επειδή ο ένας μικρός έχει σκατόβηχα, όχι επειδή μου ήρθε έμπνευση να γράψω τους «Αδερφούς Καραμαζώφ». Τους οποίους γράφεις ΜΟΝΟΝ όταν είσαι καλο-κοιμισμένη για κάμποσο διάστημα, δηλαδή όταν τα παιδιά σου είναι μεγαλούτσικα. Όταν ξυπνάνε μόνα τους για να πάνε σχολείο το πρωί…. Τώρα που το σκέφτομαι, ούτε τότε: δεν θυμάμαι να ΜΗΝ ξυπνούσα το μεγάλο μου γιό για να ρημαδο-πάει σχολείο όταν ήταν 16-17 χρονών, αντίθετα θυμάμαι τρία διαφορετικά ξυπνητήρια να χτυπιούνται σ’ όλο το σπίτι, μπάς και χάσουμε την πρώτη ώρα μια και είμασταν στο παρατσάκ με τις απουσίες.
Οι μέρες μπαίνουν η μία μέσα στην άλλη: άμα έχεις ηλίθιες τρεχάλες με ταμεία, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΙΚΑτα, εκκρεμότητες, εφορίες, λογιστικά, χρέη, γιατρούς ΕΟΠΥ (να κλείσεις), Παίδων (νοσοκομεία, αχρείαστα αλλά πάλι να κλείσεις) και ατάκτως εριμένα άτομα που σου χρωστάνε λεφτά και τα ψάχνεις καθώς και οργανισμούς στους οποίους χρωστάς εσύ λεφτά και σε ψάχνουν, τρομάρα τους. Σίγουρα θα υπάρχει τρόπος να βγάζεις τη μία μέρα από την άλλη, την επόμενη, και να την απολαμβάνεις στην αυτονομία της. Αλλά τον έχω χάσει τον τρόπο προς το παρόν. Περιμένω να περάσουν οι ιώσεις. Κολλάω βήχα/συνάχι από τον έναν ή την άλλην. Αντέχω ακόμα, όχι τρελά: μία στις τρείς νύχτες κάθομαι ως το πρωί και γράφω μπούρδες.
Ναι, δεν στο προτείνω. Απλώς είναι μία από αυτές τις νύχτες και η μέρα (αύριο) θα μπεί μέσα στο μεθαύριο ή στο χθες ενώ θα στέκομαι ζαβλακωμένη στο πάρκο και θα φωνάζω «βάλε τη ζακέτα σου!»
Και απλώς (πάλι!) σκέφτηκα να το μοιραστώ, μπάς και ακουμπάει καμία. Που θα στέκεται σε άλλη γωνία, άλλου πάρκου, με άλλη ζακέτα στο χέρι. Ή με μωρομάντηλα, χαρτομάντηλα… ό,τι κρατάει καθεμία βοήθεια της…
—
Το βιβλίο της Μανίνας Ζουμπουλάκη «Ευτυχία«
κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος
Αχ πόσο γνώριμα είναι όλα αυτά...... Να σε τσακίζει ο ύπνος, να κλείνουν τα βλέφαρα και .... τσουυυυυπ..... κάποιος από το διπλανό δωμάτιο βήχει, ή κλαίει, ή παρουσιάζει συμπτώματα γαστρεντερίτιδας !!!!, ή σκέφτεσαι απλά πως θέλεις να "βουτήξεις" από το τσουλούφι το παιδάκι που το κοροϊδεύει στο διάλειμμα (αλλά όχι δεν θα το κάνεις, δεν είναι σωστό....), ή το έσπασε το μολύβι, ή του είπε πως δεν το αγαπάει πια, γιατί τώρα αγαπάει τον Δημήτρη (ποια είναι αυτή η καρακαηδόνα που ράγισε την καρδιά του ΔΙΚΟΥ ΜΟΥ γιου, για ένα Δημήτρη;;;;)! Ευτυχώς, την ζακετούλα την έχω ξεπεράσει (αχαχχαχχ), αλλά ένα μπουκαλάκι με αντισιπτικό τζελ το κρατάω !!! Φιλιά!
για άλλη μια φορά το κείμενο είναι σαν να διαβάζω ακριβώς αυτο που ζω...και οσο για τη φιλη ζινα θα συμφωνίσω επίσης απόλυτα... 4 χρόνια ανευ υπνου κ εργασίας κ μερικές φορές οι άλλοι μιλάνει - όταν εχω καποιον δηλαδη γιατι συνήθως την περνάω μονη μου με τα παιδια- κ νομίζω οτι απλά ειμαι χαζή!!!κ αναρωτιεμαι θα καταφέρω να ξαναδουλέψω καποτε????? να σταματησει εστω κ για λιγη ωρα το μυαλό να σκεφτεται πανες , γαλατα μυξες κτλ????? αχ μερικες φορες ποσο μου λείπει η δουλεια....κ τοτε γκρινιαζα χα χα..υπομονη σε όλες μας..κ μη με παρεξηγησετε τα λετρευω τα παιδια μου κ δεν μπορω καν να φανταστω τη ζωη μου χωρίς αυτα...απλα μμου λειπει λίγο κ ο παλιος εαυτός μου , κακό ειναι???
αχ...αυτη είναι η καθημερινότητα μας....και προσπαθεί να κρατήσει ζωντανό τον πρωην εαυτο μας οπως μπορεί η καθεμια...αλλη γράφοντας αλλη ζωγραφιζοντας..... αλλα μπορει τα μεγαλα αριστουργήματα να τα γράφει κανεις μετα, οταν θα ναι ξεκούραστος αλλα τωρα τα ζει.♥
Α, τα δικά μας τα καλά. Αφού σκαπουλάραμε τις ιώσεις μέχρι το Νοέμβρη παρακαλώ (thank god for mourounelaio), ε, απο τότε, δεν έχουμε σηκώσει κεφάλι! Μια ο ένας μια ο άλλος, μια ο μεγάλος (μπαμπάς) & σχεδόν πάντα η νοσοκόμα (εγώ) αλλά ποιός την χέ@%* αυτήν... Έχω να κοιμηθώ απο τον Νοέμβρη. Βασικά έχω να κοιμηθώ 2,5 χρόνια, απο τότε που είχε ο μικρός μια ίωση που κόλλησε απο τον μεγάλο που είχε ξεκινήσει σχολείο & έβγαζε τ' άντερά του το πουλάκι μου & τον είχα πάρει στο κρεβάτι μας να μην ενοχλεί τον άλλο. Απο τότε έρχεται ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ στο κρεβάτι μας & δεν είναι οτι δεν μου αρέσει που ζουζουνίζει & μυρίζει & τόσο ωραία (ακόμα) αλλά είναι 4 χρονών & μεγαλόσωμος & έχει το συνήθειο να ξαπλώνει στο μαξιλάρι του μπαμπά του & να βάζει τα πόδια του στο δικό μου μαξιλάρι αλλά δυστυχώς εκεί είναι το κεφάλι μου & καταλαβαίνετε... Πολλές φορές έρχεται & ο μεγάλος στο κρεβάτι μας γιατί σου λέει μαλ$&@ είμαι εγώ που κάθομαι μόνος μου & είμαστε μια ωραία παρέα. Μια φορά κοιμόντουσαν οι δυο τους στο διπλό, ο μπαμπάς στον καναπέ & εγώ στο δικό τους. Προχθές ξύπνησα στο κρεβάτι του ενός & δεν θυμόμουν πως βρέθηκα εκεί. Δεν θέλω συμβουλές, τα έχω δοκιμάσει όλα. Τον πόνο μου λέω & εγώ. Έχω & αυχενικό... Είμαι ένα ζόμπι με αυχενικό, αλλά κατα τ' άλλα το διασκεδάζουμε! Αγωνιστικούς χαιρετισμούς στις απανταχού συντρόφισσες ξενύχτισσες! Α, επίσης, σαν να νιώθω οτι μετά απο 6 χρόνια που σταμάτησα να δουλεύω & είμαι σπίτι με τα παιδιά, σαν να χάνω λάδια. Σαν να μην μου έρχονται αμέσως στο μυαλό δύσκολες λέξεις, σαν να μην μπορώ να σχηματίσω δύσκολες προτάσεις... Το έχει πάθει & καμιά άλλη ή μόνο εγώ χαζεύω? Πάντως μπορώ & απαγγέλω Τριβηζά χωρίς να διαβάζω το κείμενο, χα! Κ κάνω & σουντόκου, χα!
Κάθε φορά που σε διαβάζω νοιώθω καλύτερα!!ειναι ωραίο να ξέρεις πως αυτά που ζεις ειναι ακρως φυσιολογικα,σε κάνουν να τα αποδεχεσαι γρηγορότερα!!
απλα ΤΕΛΕΙΑ!!!
That's life!
Καλημέρα και απο μενα...το εχω στο προγραμμα να κατσω να γραψω καποια στιγμη και γω, όμως ακομη τζιφος...! Αυτο με τις μερες με βρισκει απολυτα συμφωνη και νομιζω οτι σε γενικές γραμμες ειμαι αρκετα ικανοποιημενη με τον εαυτο μου ομως πραγματι καποιες μερες φευγουν χωρις να το καταλαβω,,,εγω σκεφτομαι και το αλλο: μπορει να οφειλεται και στο οτι περνω καλα ακομη και μεσα στις ανησυχιες, το αγχος και τα τρεξιματα και οι μερες μου ειναι γεματες..