Και όταν έρθει το άλλο μωρό;
Τώρα που φτάσαμε στα μισά της εγκυμοσύνης, όλο και περισσότερο σκέφτομαι την αντίδραση της μικρής μου όταν συνειδητοποιήσει ότι ξαφνικά θα μοιραστεί το «βασίλειό» της με ένα αδερφάκι. Προσπαθώ να μπω στη θέση της και να νιώσω τι μπορεί να νιώσει. Αααα, δεν μου αρέσει πολύ αυτό που νιώθω. Φαντάζομαι πως όλα τα παιδάκια ένα μικρό σοκ το παθαίνουν όταν σκάει μύτη ο μικρότερος στο σπίτι.
Της μιλάμε από τώρα για το μωράκι που θα έρθει. Βλέπουμε βιντεάκια με μωρούλια στο Youtube, της δείχνω βρεφικά ρουχάκια στα καταστήματα και της λέω ότι τέτοια θα φοράει το αδερφάκι της, στο δρόμο της δείχνω καρότσια και μάρσιπους με μωρούλια. Αρκούν όλα αυτά όμως για να προετοιμάσεις έστω και στο ένα εκατοστό ένα δίχρονο για την αλλαγή που θα έρθει στη ζωή του;
Για το ότι η μαμά ξαφνικά θα έχει ένα μαιμουδάκι κολλημένο πάνω της; Για το ότι θα κουράζεται ευκολότερα; Για το ότι θα χαιδεύει και θα φιλάει ακόμα έναν ανθρωπάκο;
Αν και η Αθηνά δεν είναι από τα παιδιά που ζηλεύουν όταν η μαμά αγκαλιάζει ή νταντεύει ένα άλλο παιδάκι, η καθημερινότητα απέχει από το… μια στις τόσες!
Δεν αγχώνομαι υπερβολικά, γιατί αν το να αποκτά ένα παιδί αδερφάκι ήταν τόσο… φοβερό και τρομερό, τότε όλοι θα μέναμε στο ένα παιδί. Απλά σκέφτομαι τι μπορούμε να κάνουμε εμείς ως γονείς για να της έρθει ομαλότερα…
Εσείς που έχετε περισσότερα από ένα παιδάκι… Τι δυσκολίες αντιμετωπίσατε; Είχατε θέματα ζήλειας ή στεναχώριας;
geia olivia!GENNISA PRIN 1 MISI MINA KAI EXW KAI ENA AGORAKI 3 ETWN!I ALITHEIA EINAI PWS MAS KOITAZEI LIGO ME APORIA OTAN EXOUME TO MWRO AGALIA SAN NA LEEI"TI EGINE RE PAIDIA?"ALLA SE GENIKES GRAMMES TO PIRE POLI KALA!!TOU MILAEI,TON FILAEI...MONO POU...ARXISE NA KATHETAI PALI STO RELAX,NA KANEI"OUA OUA" KAI NA THELEI MPANIO STO NIPTIRA,{AN SOU LEEI KATI AUTO...}ME TO KALO TO MPEMPAKI SOU KAI MIN SE APASXOLEI,OLA KALA THA EINAI,THA TO DEIS!EUTIXIA X 2!
Εμενα η Αθανασια μου 4 ετων τωρα κ η μπεμπα μας 11 1/2 μηνων τα πανε αρκετα καλα.Οταν μαθαμε οτι θα ερχοταν το δευτερο μωρακι η Αθανασια μου ηταν 2μιση χρονων.Απο την πρωτη στιγμη που το σιγουρεψαμε το εμαθε κ η μικρη.της ειπαμε οτι η μαμα ειχε ενα μωρακι στην κοιλιτσα της κ πως σε λιγο καιρο αυτο το μωρακι θα ερχοταν στο σπιτι μας κ θα ειχε ενα αδερφακι για να παιζει μαζι του κ να μην ειναι πια μονη της.εκεινη ενθουσιαστηκε κ οταν τη ρωτησαμε αν ηθελε το μωρο να ειναι μπεμπης η μπεμπα μας ειπε αμεσως μπεμπη.Οταν στον 5 μηνα ειδαμε οτι τελικα ηταν μπεμπα αρχισε να το αλλαζει κ να λεει οτι η μαμα ειχε στην κοιλιτσα της την μπεμπα κ αυτη στη δικια της τον μπεμπη.πολλες φορες ερχοταν κ χαιδευε την κοιλια μου κ την φυλλαγε κ ανυπομονουσε ποτε θα ερθει το μωρο..οι μηνες περασαν (απο τον 5ο κ μετα αρκετα δυσκολα λογω επιπλοκης) κ οταν εφτασαν οι μερες που θα εμπαινα στο νοσοκομειο μιας κ ηταν προγραμματισμενη καισαρικη λογω προηγηθησας την προετοιμασα για την αφιξη του μωρου.Λογω του του οτι το μωρο μας βγηκε αρκετα μικρο(μολις 1990) αναγκαστηκα μπηκε θερμοκοιτιδα.Η μεγαλη με ρωταγε ποτε θα ερθει η αδερφουλα της σπιτι κ εμεις οποτε μπορουσαμε την περναμε μαζι μας κ την εβλεπε απο το παραθυρο.Την μερα που την πηραμε σπιτι η Αθανασια μου την πηρε αμεσως αγκαλια κ απο τοτε εχει δεθει παρα πολυ μαζι της.Ηταν μαζι μου στο ταισμα,στο αλλαγμα,στο μπανιο,σε ολα.Την προσεχει παρα πολυ κ απο τα πρωτα πραγματα που κανει οταν γυρναει απο τον παιδικο ειναι να παρει τη μικρη αγκαλια κ παιζει μαζι της.Μπαινει μεσα στην κουνια κ αρχιζουν τις τσιριδες.Ενταξει εχουμε κ τα αδερφικα μας καυγαδακια οταν η μικρη πειραζει τα παιχνιδια της αλλα τα ξεπερναμε.Πιστευω οτι το μυστικο ειναι οτι ποτε δεν της εχω πει οτι αγαπαω πιο πολυ τη μια η την αλλη ,αλλα κ τις 2 το ιδιο.Το ωραιο ειναι οτι ακομα μου ζηταει κ αλλα αδερφακια (συμφωνα με τους υπολογισμους της θελει καμια δεκαρια) κ αγορια κ κοριτσια...!!!προς το παρον της ειπα να βολευτει με την μπεμπα κ ισως αργοτερα να ερθει αλλο ενα (Θεου θελοντως κ καιρου η μαλλον οικονομικων επιτρεποντως)...!!!Σου ευχομαι λοιπον η Αθηνουλα σου να υποδεχτει το νεο μελος με την αγαπη,τη λαχταρα κ τη χαρα που υποδεχτηκε κ η δικια μου την μπουμπου μας...!!!
Εγω εχω τον Αντωνη 3,5 ετων και τον Γιαννη 6 μηνων. Ο Αντωνης λοιπον ηταν το πρωτο εγγονι απο την μερια την δικια μου αλλα και κατα καποιο τροπο απο την μερια του αντρα μου αφου με τα ξαδερφια του εχει 9 & 10 χρονια διαφορα. Και εννοειτε ο χαιδεμενος απο ολους περαν απο εμας που προσπαθουσαμε να κραταμε τις ισσοροπιες. Δεν δουλευω οποτε παρολο που πηγαινε σταθμο η μαμα ηταν παντα σπιτι. Οταν εμεινα εγκυος τον βαλαμε στο παιχνιδι αοπ την πρωτη στιγμη και επειδη ειχαμε δυσκολη εγκυμοσυνη του μιλαγα αρκετα για το μωρο και για την κατασταση αλλα ποτε δεν του ειπα οτι ειμαι στο κρεβατι και δεν μπορω να ειμαι μαζι σου 9 μηνες λογω του μωρου αλλα και εκεινος ποτε δεν ρωτησε. Πηγαιναμε μαζι στο γιατρο, ειχε μαθει που θα γεννουσα και οποτε περναγε απο εκει ελεγε εδω θα γεννηθει το μωρο μας, διαλεγαμε ρουχα και πραγματα για το μωρο μαζι. Τελικα γεννησα προωρα και ο Γιαννης εμεινε στο θερμοκοιτιδα 22 μερες το οποιο και αυτο με βοηθησε δηλ. δεν εμφανιστηκα ξαφνικα με ενα αλλο μωρο σπιτι, κερδισα και λιγο χρονο απο εκει. Δεν εχει ζηλεψει το μωρο ουτε μια στιγμη, με βοηθαει, τον ταιζει απο και να παει παντα θελει να παρει κατι και του μικρου παιζει μαζι του. Το μονο που εχει ζηλεψει ειναι τους αλλους παππου γιαγιαδες θειες που ειχαν πεσει κυριολεκτικα πανω του και μεχρι να προσαρμοστει λιγο του κακοφαινεται. Δεν επιτρεπω σε κανενας να μην παρει αγκαλια το μωρο και να του λενε γλυκολογα και καλα μυστικα απο τον Αντωνη για να μην ζηλεψει. Οποτε μεχρι στιγμης ολα πανε μια χαρα και ευχομαι σε ολους μια αντιστοιχη συμπεριφορα
Το μόνο θετικό που μπορώ να πω για την ώρα είναι πως λόγω θηλασμού(θηλάζει ακόμη γιός μου,28 μηνών)του λέω πως θα έχει παρεούλα και ακόμα περισσότερο γάλα όταν έρθει η αδερφούλα του!!!!ΣΕ 1 μήνα θα μπορώ να σου πω αν έπιασε!!!!
Η κόρη μου 2 χρονών όταν φέραμε τον αδερφό της στο σπίτι (ο οποίος φυσικά της έφερε ένα τρανταχτό δώρο) στην αρχή τον είδε σαν κούκλα, αλλά μετά από λίγες μέρες μου είπε: "Ωραία, ήρθε το μωράκι στο σπίτι, το είδαμε, το χαρήκαμε, πότε θα φύγει???". Αφού της εξήγησα ξανά ότι ήρθε για να μείνει για πάντα, την έβαλα γερά στο παιχνίδι (μαζί μπάνιο, μαζί θηλασμό, μαζί άλλαγμα κ.α.) προσαρμόστηκε!!! Όταν βέβαια ο μικρός άρχισε να κυκλοφορεί & να διεκδικεί πράγματα (παιχνίδια, αγκαλιές) περάσαμε πάλι μια δύσκολη φάση!!! Περάσαμε και μια φάση που ζήλευε ο μικρός απίστευτα!!! Όταν την έπαιρνα αγκαλιά, ο μικρός κυλιόταν στα πατώματα!!! Τώρα όμως που είναι 4 1/2 η μικρή & 2 1/2 ο μικρός είναι η καλύτερη συμμορία και έχουν μάθει και το λένε από μόνοι τους: "Η αγκαλιά της μαμάς χωράει και τα δύο παιδάκια"!!!
Λένε πως όταν έρχεται ένα νέο μωρό στο σπίτι ,το πρώτο αισθάνεται όπως θα ακριβώς θα αισθανόταν ένας ενήλικας αν έπιανε το/τη σύζυγο να απιστεί.... Άρα κι αυτά υποφέρουν τουλάχιστον στην αρχή
Πιστεύω πως τα πρώτα παιδιά εισπράττουν τόσο μεγάλη αγάπη, φροντίδα και προσοχή από τους πρωτάρηδες γονείς που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν. Μάλλον το δεύτερο, το μικράκι, είναι περισσότερο πιθανόν να ζηλέψει όταν μεγαλώσει λίγο και αρχίσει να καταλαβαίνει. Ο γιος μου, ο μεγαλύτερος με διαφορά 2 ετών ακριβώς από την αδερφή του, δεν τη ζήλεψε ποτέ. Η πρώτη του αντίδραση όταν την φέραμε από το μαιευτήριο ήταν να πάει κοντά και με τα δαχτυλάκια του της έκανε "Ψι, Ψι" λες και ήταν γατάκι. Για να φανταστείτε πόσο δεν τη ζήλευε, μετά τους πρώτους 5-6 περίπου μήνες, όταν ήθελα να κάνω κάποια δουλειά έβαζα την μικρή στο πάρκο και τον αδερφό της μέσα μαζί για να της κρατάει συντροφιά. Δεν θα παινευτώ πως έκανα κάτι ιδιαίτερο για να συμβεί αυτό. Μάλλον είναι στο παιδί. Ο παιδίατρός τους υποστηρίζει πως οφείλεται στο ισορροπημένο οικογενειακό περιβάλλον. Είτε με ζήλεια είτε χωρίς ζήλεια, καλό είναι κάθε άνθρωπος να έχει αδέρφια
σκεψου να ερθει μια μερα ο συζυγος σου με μια μικροτερη απο σενα και να σου πει: Αγάπη μου, απο δω η καινουργια μου αγαπη. Θα μεινει για παντα μαζι μας ομως μην ανησυχεις...θα σας αγαπαω το ιδιο...και ας περναω λιγο περισσοτερο χρονο μαζι της στην αρχη. Πως θα νοιωσεις??? Τα καλο με σας ειναι πως το 1π σας παιδακι ειναι κοριτσι...απο τις φιλες μου που βλεπω, στα κοριτσακια βγαινει λιγο και το ενστικτο...με το νινι! να το δωσουν γαλα, να το κανουν μπανακι κλπ...ενω τα αγορακια ειναι λιγο πιο αποστασιοποιημενα...βεβαια ειναι και στο παιδι! εγω στην δικια μου εχω παρει διαφορα βιβλια με παιδακια και ζωακια που εχουν αδερφακια...αλλα προσεξε να τα διαβασεις πρωτα μονη σου και μετα να αυτοσχεδιασεις καθως τα βιβλια αυτα απευθυνονται ως επι το πλειστον σε αδεφακια που αντιμετωπιζουν ηδη προβληματα προσαρμογης πχ. κανουν παλι τσισα πανω τους, ζητουν πιπιλα κλπ δεν υπαρχει κατι που μπορεις να κανεις...ακομα και αν χαιρεται με τα μωρακια αλλων στην παρεα, οταν καταλαβει οτι το δικο σας ηρθε μονιμα...τοτε θα δεις τα πραγματικα της συναισθηματα! και καλο ειναι να μην την μαλωνετε για τυχον ζηλιες κλπ αλλα να αναγνωριζετε την αναγκη για περεταιρω προσοχη και προσωπικο χρονο μαζι της και να επιβραβευετε την θετικη συμπεριφορα (πχ οταν κανει ησυχια για να κοιμηθει το νινι κλπ)
Η δική μου εμπειρία έχει ως εξης: Γυρίζουμε σπίτι απο το μαιευτήριο....Η Αντωνία (14 μηνών)με απορία κοιτάζει την καινούρια κούκλα που έφερε η μαμα να παίξει...Η μαμα δεν την αφήνει να πέσει πάνω της όπως θέλει και η Αντωνία νευριαζει.Ξαφνικά η κούκλα κλαίει.Ανοίγει τα μάτια της....κουνάει χέρια....είναι ωραία κούκλα αυτή μα γιατί δεν μ αφήνουν να παίξω?Μετά η κούκλα κάθεται στην αγκαλιά της μαμάς, τρώει από το στήθος της...μα δεν είναι δική μου η κούκλα?Είναι της μαμάς????Αρχίζει να κλαίει, να διαμαρτήρεται,να ξαπλώνει στο χαλί να χτυπιέται σαν να λέει είμαι κι εγώ εδω!!!!!!Οι πρώτοι μήνες λοιπόν ήταν τόσο πολύ δύσκολοι για την Αντωνίτσα μου και για μένα.Για κείνη γιατί διαρκώς προσπαθούσε να διεκδηκεί περισσότερο την προσοχη της μαμας και του μπαμπά και για μένα γιατί ήθελα να δώσω και στην μπέμπα την προσοχή που της άξιζε και που΄είχα δώσει και στην Αντωνία τότε.¨Ομως δύσκολα τα πραγματα μιας και η Αντωνία παρόλο που ήταν πολύ ανεξάρτητη από πιο μωρό(περπάτησε 10 μηνών)ξαφνικά έγινε πάλι μωρόοοοοο!!!!!!τώρα είναι 19 μηνών η Αντωνία και 5 η μπέμπα.Την έχει λίγο συνηθίσει...λέει μπέμπα καλό,μα(φιλάκι) αλλά λέει και στη μανούλα γκαλια γκαλια!!!!! Είναι δυσκολα πολυυυυυυυ!!!!!στην αρχή Και όσοι λένε οτι τα μικρά δεν καταλαβαίνουν δεν ζηλεύουν σας λέω δοκιμασμένα πως είναι λάθος!!!!!
Einai ligo dyskola stin arxi, eidika an den exeis voithia kai an exoun mikri diafora. Emena ta dika moy exoun 19 mines diafora. Poly konta to ena sto allo. O gios moy "mamakias" kai otan irthe i mikri epathe ena mikro sok. Polles fores me to ena xeri thilaza kai me to allo taiza ton megalo. Paroti itan poly mikros tou milaaga synexeia gia to mikro aderfaki, alla fysika den mporouse na to katanohsei ti akrivws synevaine. Gia mena to dyskolotero itan oi kolikoi. I mpempa mou perase entonous kolikous... Eixa loipon to mwro na klaiei stin agkalia moy, na kanw voltes panw katw sto saloni gia na tin iremisw, kai o megalos moy gios na klaiei dynatotera gia na parw afton agkalia kai na fwnazei na afisw to mwro mono tou!!!! To pio periergo itan omws oti ektos apo to megalo mou paidi kai to mwro diekdikouse tin agkalia mou!!! Otan tin edina se allo atomo eklaige, mono se mena iremouse... Tote siniditopoihsa oti telika 2 xeria einai liga gia mia mana!!! Osi kourasi kai an eniwtha omws, afti pernage se defterolepta otan to vrady eixa kai ta dyo mou paidia koimismena stin agkalia moy... Den perigrafetai me lexeis i eftyxia pou enoiwtha!!!! I agkalia mou itan gemati paidia... ;-) Afto kratise peripou ena 3mino. Omws ola siga siga mpikan se mia seira. O gios moy prosarmostike sti nea katastasi, se tetoio simeio pou den afinei kanenas na parei tin aderfi tou agkalia ektos apo emas tou stenou tou perivallontos kai den paei pouthena xwris tin aderfi tou. Tin prosexei para poly!... Afta pou den tis xarizei einai ta paixnidia tou... AAAA ola ki ola ta paixnidia einai mono DIKA TOU kai den ta aggizei kaneis.. xaxaaaaxaa!!!
Οταν ήρθε η μικρή μου στο σπίτι ο γιος μου ήταν 29 μηνών και δε μίλαγε ιδιαίτερα..Ως μωρο δε με ζήλευε και δε μου είχε αδυναμία..Μολις την είδε ήταν καλός αλλα ήθελε να μπει σε όλα τα πραγματά τις(κούνια,ριλάξ,καλάθι)πράγμα που απαγόρευσα εξαρχής με εντολή της παιδίατρου..Μου είπε ότι αν το κάνει μία θα θέλει συνέχεια και θα κινδύνευε το μωρό και όντως έτσι ήταν..Με το θηλασμό εμφάνησε ζήλια με αποτέλεσμα να θηλάζω και να τον έχω στα γόνατα αγκαλιά..Με βοήθησε πολύ η συμβουλή της παιδιάτρου και άφηνα μέρα παρά μέρα για καμιά ωρα το μωρό στο μπαμπα και βγαίναμε οι δύο μας βόλτα..Τον αφηνα να συμμετέχει στην φροντίδα της και γενικά ήταν καλώς..Τελικά τα μωρά όταν γεννουνται έχουν αδυναμια σε ένα άτομο..Ο γίος μου εξαρχής στον παππού του και η κόρη μου σε μένα..Αυτό δυσκόλεψε λίγο την κατάστασή διότι ο γιος μου άρχισε την διεκδίκηση..Με συζητήσεις και βολτες τα περισσότερα προβλήματα ξεπεράστηκαν..Τώρα μαζί δε κάνουν και χώρια δε μπορούν....Οταν γυρίζει ο γιος μου απο τον παιδικό δε μπορείτε να φανταστείτε τι χαρά κάνει η μικρή και ξεκινούν το παιχνίδι και χαχα οι τσακωμοί βέβαια!!!!!!!!!!!!!!
Τα δικά μου παιδάκια έχουν διαφορά 3,5 χρόνια σχεδόν. Άρα ο γιος μου ήτανε μεγαλύτερος. Μη νομίζεις ότι η μαμά θα είναι περισσότερο "κουρασμένη" μετά τη γέννα. Για σκέψου: Με την κοιλιά στη μύτη, ντάλα καλοκαίρι, η μαμά δεν θα μπορεί να πάει κούνιες, να τρέξει κλπ. Άρα, δεν της έρχεται απότομα της μικρής. Εμείς είχαμε εφαρμόσει 2-3 τεχνικές: 1. Ο μπαμπάς ή η γιαγιά ασχολιόταν λίγο περισσότερο με τον μεγάλο (ούτως ή άλλως τις τελευταίες μέρες, αλλά και όσο η μαμά ήτανε στο μαιευτήριο). 2. Η πρώτη συνάντηση μεταξύ των παιδιών γίνεται με το μωρό στο καροτσάκι/κούνια κλπ, όχι στην αγκαλιά της μαμάς, για να μη νιώσει το μεγάλο ότι την "έχασε" την αγκαλιά από το μωρό. 3. Είναι απίστευτο το πόσα παιχνίδια μπορείς να παίξεις με το μωρό στην αγκαλιά ή στο στήθος: επιτραπέζια, παζλ, τουβλάκια... έτσι δίνεις σημασία στο μεγάλο. 4. Εάν, π.χ. η μπέμπα (εννοείται με τις αδέξιες κινήσεις της) χτυπούσε το μεγάλο, τη μάλωνα. Ποτέ δεν συμφώνησα με το στυλ: "είναι μικρή, πρέπει να της κάνουμε τα χατήρια, δώσ' της το παιχνίδι γιατί κλαίει κλπ" 5. Ποτέ δεν υποχρεώναμε τον μεγάλο να κάνει ησυχία όσο κοιμόταν το μωρό. Το μωρό μία χαρά κοιμότανε με την υπέρτατη φασαρία και ο μεγάλος μία χαρά φώναζε. 6. Πολλές φορές έλεγα κάτι του στυλ: "μη, μπέμπα, μη με εμποδίζεις να γαργαλήσω τον αδελφό σου", δλδ και καλά ότι η μπέμπα υποστήριζε τον αδελφό της ενάντια στη μαμά, τα αδέλφια έχουν κοινό "μέτωπο". 7. Σε μικρές παλινδρομήσεις, του στυλ "θέλω κι εγώ το γάλα μου στο μπιμπερό" εννοείται ότι δεν είχα αντίρρηση. 8. Μιας και γέννησα αρχές Ιουλίου, εννοείται δεν κράτησα τις 40 μέρες (ούτε τις 10!!). Η μικρή στο μάρσιπο και βόλτες με τον μεγάλο μου!!! Είχα ρωτήσει και την παιδοψυχολόγο του σταθμού: Βασικό για το μεγάλο να μην αλλάξει πολλές συνήθειες και να ασχολείται περισσότερο ο μπαμπάς του για να αντισταθμίσει τη μαμά που χάνει. Επίσης, να ξέρω ότι θα βγάλει ζήλια και κακία στη μαμά!! Αυτά!!! Α, και μία νότα αισιοδοξίας: Από 6 μηνών που καθότανε η μικρή "παίζανε" με τον μεγάλο. Και τώρα, αν και η διαφορά είναι εμφανής (5,5 & 2 χρονών) είναι απόλαυση να τους βλέπεις να κυνηγιούνται, να παίζουν μαζί κλπ. Σόρρυ για το σεντόνι!!!
Ολίβια μου εγώ μετά την γέννηση του μικρού και αφού είχα κάνει όλη την απαραίτητη προετοιμασία όπως και εσύ (βέβαια ο γιος μου ήταν μικρότερος από την Αθηνούλα οπότε καταλάβαινε και λιγότερα ) βρέθηκα μπροστά σε μια ευχάριστη έκπληξη!!9 μήνες πρόσεχε τον μικρό σαν τα μάτια του!!Δεν άλλαξε καμία συνήθεια του και συνέχισε να είναι το καλό και συνεργάσιμο παιδάκι που ήταν!!Μέχρι που ένα ωραίο πρωινό ο μικρός μπουσούλησε!!ποιος είδε τον Παναγιώτη και δεν τον φοβήθηκε!!!Αλλαγή 180 μοιρών!!Επίθεση στον μικρό μέχρι τελικής πτώσης!!Διεκδικούσε τα πάντα και δεν τον άφηνε να αγγίξει τίποτα!!Ακόμα το δουλεύουμε αυτό αλλά πιστεύω ότι είναι φυσιολογικό !Τώρα χωρίζουμε τα πράγματα σε μπέμπικα όπως τα λέει και Παναγιώτικα και κάτι γίνεται!!!!Αυτό που παρατήρησα εγώ είναι ότι από την πολύ προετοιμασία κατάφερα να δημιουργήσω άγχος στο παιδί μου!!Του είπα τόσες φορές ότι είναι μεγάλος και πρέπει να προσέχει το μωρό που όταν τον άκουγε να κλαίει πεταγόταν σαν ελατήριο να με ειδοποιήσει!!Δεν ηρεμούσε μέχρι να πάμε μαζί στο δωμάτιο του μικρού να δει ότι είναι καλά!!!Αυτό μετάνιωσα εγώ από την προετοιμασία και ήθελα να το πω!Του έβαλα άθελα μου μια ευθύνη που δεν έπρεπε και δεν το ήθελα!όλα καλά θα πάνε και η Αθηνούλα θα χαρεί πολύ να ξέρεις!!Και όσο θα μεγαλώνουν θα τα βλέπεις να παίζουν μαζί και θα τρελαίνεσαι!!Σήμερα ο μεγάλος μου μάθαινε τον μικρό ποδήλατο έχασα το μυαλό μου και παρατήρησα ότι όταν δεν είμαι στο οπτικό του πεδίο τον προσέχει πολύ σε αντίθεση του τι γίνεται όταν είμαι μπροστά!!!
Και βεβαια ειχα θεματα ζηλειας και εγω. Στην αρχη οταν γεννηθηκε ο δευτερος μου, δεν εδειχνε σημαδια ζηλειας ο πρωτος ,αντιθετα τον χαιδευε τον χαζευε του φαινοταν καπως περιεργο, μετα συνεχιζε το παιχνιδι του.Μετα μεγαλωνοντας, οι παπουδες ( το μεγα λαθος)εδειχναν την αδυναμια τους στον δευτερο και ετσι ξεκινησε η ζηλεια μεχρι και σημερα που ειναι 7 χρονων.Επισης μετα τον δευτερο ηρθε και τριτο παιδακι και μετα το τριτο το τεταρρτο.Ο τριτος μου επειδη με βλεπει συνεχεια με την μικρη αγκαλια λογω και του θηλασμου με ρωταει συνεχεια( μαμα μ αγαπας?) η την νυχτα ξυπναει και μου λεει( μαμα φιλακι)και εγω τον αγκαλιαζω τον φιλαω και του λεω οτι τον αγαπω παρα πολυ και γενικα και στους τρεις τους εξηγω οτι τους αγαπω παρα πολυ οτι ειναι ολη μου η ζωη.Νομιζω πως δεν υπαρχει παιδακι που δεν ζηλευει γιατι εκεινη την στιγμη που μπαινει το καινουριο μελος στην οικογενεια νομιζει οτι χανει τα παντα.Συμβουλη μου περισσοτερη προσοχη στην Αθηνουλα να της μιλατε συνεχεια και οι παπαουδες ποιο προσεχτικοι περισσοτερο με την Αθηνουλα και λιγοτερο με το νινι.Με το καλο ολιβια να ρθει και το δευτερο πααιδακισου ..
εγω μιλαγα στο γιο μου συνεχεια για το μωρο απο το πρωτο μηνα και στους μεγαλους υπερηχους τον ειχα μαζι προσπαθουσαν του εξηγησω τι να περιμενει να μην του κακοφανει αν και εμενα καταλαβαινε περισσοτερο μιας και ηταν 5 ετων..αα οταν γεννησα ηρθε και στο νοσοκομειο να μας δει προσπαθουσα τις πρωτες μερες να μην την εχω τη μικρη συνεχεια αγγαλια και στο νοσοκομειο την ειχα στο λινο και κραταγα εκεινον με τον καιρο του εξηγησα πως επειδη τη θηλαζω πρεπει να την εχω πανω μου για να φαει οπως εκανα και σε εκεινο και ευτυχως εχω πολλα βιντεακια με εκεινον μωρο και ειδε πως ετρωγε πως εκανε μπανιο αλλαζε πανα και ειδε οτι εκανα τα ιδια πραγματα και σε αυτον και οτι τωρα τα κανω και στη μικρη γιατι ετσι πρεπει και ειναι πολυ καλος την φιλασει συνεχεια φερνει τις πανες μονο αυτος αλλιως θα γινει χαμος...γενικα εμενα το πηρε πολυ καλα κρισεις ζηλιας εχουμε μονο απο την αποψη οτι θα κανει φασαρια για την προσοχη μας αλλα μεχρι εκει το να κανει κατι στο μωρο δεν το εχει κανει ποτε και παντα περιμενει να ξυπνησει να την φιλησει και τετοια
manoules ena poli oreo paramithi pou voithai poli "ti to theloume to allo moro" Sinthia macgregor ekdosis aposperitis
Εμείς είχαμε και έχουμε ακόμα μεγάλα θέματα ζήλειας. Δεν ξέρω από τι εξαρτάται. Μια παιδοψυχολόγος μου είπε όμως μια μεγάλη κουβέντα. "Εσύ πως θα ένιωθες αν ο άντρας σου έφερνε μια άλλη γυναίκα στο σπίτι και σου έλεγε ότι θα έχει τα ίδια δικαιώματα με εσένα?" Από τότε 'αρχισα να το βλέπω διαφορετικά. Μην το σκέφτεσαι από τώρα. Θα δείξει. Κι εγώ είχα προετοιμάσει πολύ το γιο αλλα.... Όταν έρθει η ώρα θα δεις τι θα κάνεις. Καλό υπόλοιπο
Καλησπέρα Όλύβια. Εμένα οι κόρες μου έχουν 5 χρόνια διαφορά και κάτι. Η μεγάλη μου κόρη ΗΘΕΛΕ απεγνωσμένα αδερφάκι. Όταν λοιπόν έμεινα έγκύος χάρηκε πάρα πολύ ερχόταν μαζί για υπέρηχο κτλ. Όταν πήγαμε στο σπίτι με το μωρό άρχισαν τα όργανα.Τρομερή ζήλια τρομερή στεναχώρια και ΠΟΟΟΛΥ ΚΛΑΜΑ όλοι μαζί. Από εκεί που ήταν ένα παιδί υπεύθυνο ώριμο άριστη παντού αρχίσαμε να πηγαίνουμε ΕΜΠΡΟΣ ΠΙΣΩ. Την αδερφή της την προσέχει την αγαπάει πάραπ πολύ την φροντίζει πάρα πολύ αλλά και την ζηλεύει πάρα πολύ. Δεν ΄την χτυπάει φυσικά αλλά επίτείθεται λεκτικά κυρίως σε εμένα. Συχνά λέω ότι εμείς μάλλον περνάμε νωρίς εφηβία (είναι τώρα 8 χρονών). Μια παιδοψυχολόγος μου είχε πεί ότι το παιδί βλέποντας το νέο μωρό στο σπίτι, αισθάνεται όπως θα αισθανόταν μια γυναίκα αν γυρίζοντας στο σπίτι της έβλεπε τον άντρα της να κάθεται στον καναπέ αγκαλιά με μία άλλη γυναίκα!!!!. Δεν ξέρω μπορεί να είναι και έτσι. Εσένα είναι πιο μικρή και μπορεί να αντιδράσει καλύτερα. Ελπίζω να σε βοήθησα
Όταν γεννήθηκε ο δικός μου μικρός αδερφός...μου "έφερε" ενα δώρο όταν μπήκε με την μαμά και τον μπαμπά στο σπίτι, μετά το μαιευτήριο!! Και θυμάμαι ότι πολύ χάρηκα που το μωρό με "σκέφτηκε"! Το ΄΄ιδιο έκανα κι εγώ στον τρίχρονο γιό μου, όταν φέραμε την αδερφή του στο σπίτι....και το πόσο χαρά έκανε δεν λέγεται! Από κει και πέρα...ήταν δίπλα στο τάισμα.."βοηθούσε"...τον έκανα να είναι απαραίτητος σε μένα! ¨οταν είχε κάποια γιορτή, εκδήλωση πήγαινα μαζί του...Δεν ήθελα να νιώσει οτι το μωρό, με απομακρύνει απ΄οσα κάναμε μαζί, ως τότε. Το βράδυ που γυρίσαμε απο το μαιευτήριο τον ρώτησα αν ήθελε να μείνει σπίτι την επόμενη, παρέα με το μωρό...Ήθελε. έμεινε, βοήθησε, είδε πως περνάει η μέρα μας...και το ίδιο βράδυ μου είπε μόνος...οτι θέλει να πάει παιδικό...γιατι καλό είναι το μωρό μας...αλλά ακόμα...δεν παίζει! Γενικά. ποτέ δεν είχα ζήλιες έντονες, τα θεωρώ αγαπημένα...και τώρα που ειναι...14 και 11...πολύ συχνά " ζηλεύω" εγω...που τα βλέπω να συζητάνε τα δικά τους...και έχουν πιά τα μυστικά τους!!
Το ότι θα βιώσει η μικρή κάποια ζήλια είναι αναπόφευκτο,το πώς και σε ποιο βαθμό θα το εκδηλώσει εξαρτάται από το χαρακτήρα του παιδιού και από τη δική σας συμπεριφορά..Η κόρη μου ήταν 20 μηνών όταν γέννησα το μικρό, μωρό και αυτή, ήταν ανέκαθεν νευρικό και ανταγωνιστικό παιδάκι και εκδήλωσε μεγάλο θυμό και επιθετικότητα,δε θα γράψω λεπτομέρειες για να μη σε τρομάξω. Πέρασα πολύ δύσκολες στιγμές,με υπομονή,αγάπη,και λίγο τιμωρία(του τύπου στο δωμάτιο σου για δυο λεπτά όταν χτυπούσε το μπέμπη),η επιθετικότητα περιορίστηκε,πάλι και τώρα που είναι 3 χρονών προσπαθεί να τραβάει την προσοχή και να είναι το επίκεντρο του ενδιαφέροντος όποτε κάποιος ασχολείται με τον αδερφό της....θα σου πω και κάτι να ξέρεις,μην ακούσεις αν σου λένε να ασχολείσαι μόνο με τη μεγάλη επειδή το μωρό δεν καταλαβαίνει,να μην το χαϊδεύεις μπροστά της και να το πιάνεις μόνο για να ικανοποιήσεις κάποια ανάγκη του(να θηλάσεις ,να το αλλάξεις κλπ),μου είπε παιδοψυχολόγος ότι είναι μέγα λάθος επειδή με αυτό τον τρόπο επιβεβαιώνεις τη ζήλια και ενισχύεις την επιθετικότητα... ότι και να σου πούμε θα δεις η ίδια το παιδί πως θα αντιδράσει και θα πράξεις ανάλογα,οπλίσου με υπομονή και όλα θα πάνε καλά....
Γεια σου Ολίβια! Δεν εχω εμπειρία ακόμα ως μαμά γιατι το 2ο μωράκι μας έρχεται 1,5 εβδομάδα περίπου μετά το δικό σας. Η πρώτη μου από την άλλη είναι μόλις 1 έτους οπότε δεν μπορώ να την προετοιμάσω πολύ καλά αν και πλέον έχουμε ήδη βάλει το μικράκι σε κάθε μας κουβέντα καθημερινά -και ό,τι καταλάβει κατάλαβε... Έχω όμως την εμπειρία (και ευλογία) ως παιδί πολύτεκνης οικογένειας. Ξέρω ότι από τους 5 μας δεν ζήλεψε κανείς, η μητέρα μου πιστεύει πως οφείλεται κατά πολύ στο πως θα το χειριστούν οι γονείς και τι σχόλια θα επιτρέψουν από τους συγγενείς (π.χ. Οι συνεχείς συγκρίσεις μεταξύ των παιδιών που έχουν την τάση να κάνουν οι παπούδες δεν βοηθάνε...). Από εκεί και πέρα,και αυτό που κι εγώ θα προσπαθήσω να κάνω είναι να βάλω την κόρη μου στο παιχνίδι. Να συμμετάσχει δηλαδη σε κάθε τι που έχει να κάνει με τηνφροντίδα του μώροτ και να νιώθει ότι είναι δικό "μας" το μωράκι, ότι είναι σημαντική βοηθός μου και ότι μπορω να βασιστώ και πάνω της... Το γράφω πολύ περιγραφικά αλλά πιστεύω πως όλες λίγο πολύ τα έχουμε στο μυαλό μας. Με το καλό να έρθουν τα κοριτσάκια μας τα μικρά και με το καλό να τα δεχθούν τα μεγάλα!
Εμείς κανένα απολύτως! Κάναμε πολύ καλή προετοιμασία είναι βέβαια και στο παιδί. Δεν είχα ποτέ πρόβλημα με φιλιά, αγκαλιές, θηλασμό. Ο μικρός περισσότερο ζηλεύει όταν αγκαλιάζω την Αναστασία παρά το αντίθετο
Όταν γεννήθηκε η Αθηνά, ο Βαγγέλης ήταν τριών ετών. Στην αρχή ήθελε να βλέπει τα πάντα. Να είναι συνέχεια κοντά μου και κοντά στο μωρό. Ε, όταν είδε πως το μωρό τελικά, μόνο τρώει και κοιμάται, δεν ξαναασχολήθηκε, παρά μόνο όταν η μικρή ζουζούνα μπουσούλησε και άρχισε να του πειράζει τα παιχνίδια! Δεν είχαμε θέμα με ζήλιες. Ισως έπαιξε ρόλο, το ότι δεν θήλασα πολύ καιρό και δεν με έβλεπε 24 ώρες με ένα μωρό κολλημένο πάνω μου. Το ανέκδοτο της υπόθεσης, ήταν όταν ο Βαγγέλης γύρισε και μου είπε, όταν η Αθηνά είχε γίνει 40 ημερών. "Μαμά, την μπέμπα την αγαπάω και είμαστε φίλοι, αλλά να μην φέρεις κι άλλο μωρό στο σπίτι !!!!!!!!!!!!!!". Νομίζω πως αν αντιδράσετε εσείς χωρίς υπερβολές του στυλ "ΜΗ ΑΘΗΝΑ, ΜΗ ΤΟ ΜΩΡΟ", "ΜΗ ΦΩΝΑΖΕΙΣ, ΚΟΙΜΑΤΑΙ ΤΟ ΜΩΡΟ" και άλλα τέτοια, αλλά την αφήσετε να γνωρίσει το μωράκι, να συμμετέχει σε κάποια πράγματα ως μεγάλη αδελφή, τότε κι εκείνη θα καταλάβει πως το μωρό δεν ήρθε για να διώξει εκείνη και πως η αγάπη δεν μοιράζεται, αλλά μπορείτε να τα αγαπάτε και τα δύο το ίδιο !!!! Εντάξει, κάποια ζηλίτσα θα υπάρξει, αλλά είναι φυσιολογικό !
να μην αγχωνεσαι Ολιβια! καθε παιδι αντιδρα με τον δικο του τροπο, απλως εμεις σαν γονεις πρεπει να το κανουμε να νιωσει ξανα ασφαλεια! εμενα οι κορες μου εχουν σχεδον 3 χρονια διαφορα, και οταν γεννηθηκε η μικρη, η μεγαλη αρχισε να τρωει τα νυχια της, δεν ηταν επιθετικη αλλα οταν π.χ επαιρνα αγγαλια το μωρο, ελεγε εμενα κανεις δεν μάγαπαει.... θελει πολυ αγαπη και στοργη, να συμμετεχει στην διαδικασια μπανιου, αλλαγματος και θελει αγκαλιες διπλες! εννοω και τα δυο μαζι στην αγκαλια σου! συνεχεια της ελεγα οτι η αγαπη μου ειναι η ιδια και για τις δυο, οτι τις λατρευω... μεγαλωνοντας αρχισε να ζηλευει η μικρη και να μην αφηνει την μεγαλη να μάγκαλιαζει! και παλι διαλογο και παλι να εξηγω οτι η αγαπη ειναι εξισου η ιδια... τωρα που η μεγαλη ειναι 11 χρονων καναμε μια συζητηση για το πως αισθανοταν τοτε και μου ειπε [μαμα, στην αρχη νομιζα οτι εμενα θα μάγαπατε λιγοτερο αλλα μετα σπο λιγο καιρο καταλαβα οτι αυτα που μου ελεγες, οτι και τις δυο μας αγαπας το ιδιο ηταν αληθεια, γιατι ποτε δεν σταματησες να ασχολησε μαζι μου}. μην κανεις αυτο που μου λεγανε πολλοι, οτι το μωρο δεν καταλαβαινει και να λεω στην μεγαλη οτι αυτο ειναι μικρο εγω εσενα αγαπαω κ.λ.π. πιστευω οτι στα παιδια μας με πολυ γλυκο και τρυφερο τροπο πρεπει να τους λεμε παντα την αληθεια και να τους βοηθαμε να προσαρμοζονται στις νεες συνθηκες που θα επικρατουν καθε φορα στην ζωη τους... ευχομαι με το καλο και ολα θα εξελιχθουν ομορφα. θα δεις ειναι απιστευτο πως θα δεθουν και θα ερθουν στιγμες που δεν θα μπορουν το ενα χωρις το αλλο!
na mhn agxwnesai apo twra-kai genikotera an mporeis!-ta paidia prosarmozontai polu pio eukola apo emas telika se nees katastaseis....otan gennhsa thn elena o arhs mou htan 23 mhnwn.pote tou den egine epi8etikos apenanti ths,pote den 8umwse pou h mama 8hlaze thn elena h' thn allaze h' thn xaideue.upomonetika parathrouse kai perimene th seira tou o glukos mou!!!!!twra bebaia pou h mikrh einai 14 mhnwn kai perpataei,kai diekdikei to xwro ths,kai tou arpazei ta paixnidia,enoxleitai kai to leei....to bradu omws,prin pesei gia upno,ths dinei ena fili kai ths leei ''s'agapw''.......