Σήμερα είμαι ευτυχισμένη
Σήμερα είμαι ευτυχισμένη
μαμά Μαρία
Καλησπέρα σας! Με λένε Μαρία και είμαι 27 χρονών. Διάβαζα τις ιστορίες σας πολύ πριν μείνω έγκυος. Μου φαινόταν τότε μακρινό όνειρο η ιδέα να έχω το παιδάκι μου στην αγκαλιά μου. Έλεγα όταν γεννήσω θα γράψω κι εγώ την ιστορία μου, την ιστορία μας! Να ‘μαι λοιπόν, ένα χρόνο μετά…
Τελικά όμως δεν κάθισα στον υπολογιστή για να σας γράψω πως ήταν η γέννα μου, ίσως επειδή είμαι από τις λίγες (τουλάχιστον σε αυτό εδώ το blog) που έμεινε σοκαρισμένη από το θαύμα της ζωής… κι από τον πόνο της γέννας. Όχι, δεν είχα επιπλοκές, ούτε άργησα να γεννήσω, το αντίθετο! Μέσα σε δυο ώρες κρατούσα το μωρό στην αγκαλιά μου. Σοκαρίστηκα από τον απλό, φυσιολογικό, γρήγορο, »ιδανικό» όπως είπε η γιατρός, τοκετό. Τόσο που τα βράδια παλεύω να με πείσω ότι στο δεύτερο θα είναι αλλιώς, λες και πρέπει να μεινω έγκυος αύριο! Θα τα καταφέρω; Πρέπει να τα καταφέρω γιατί είναι απολύτως απαραίτητο να κάνω αδερφάκι στην κορούλα μου! Η ζωή μου έμαθε ότι οι γονείς φεύγουν καμιά φορά νωρίτερα από ότι πρέπει, είτε ο ένας, είτε και οι δύο. Και τότε τι μένει; Τα αδέρφια!
Για αυτό λοιπόν ήθελα να σας μιλήσω… όχι για τα αδέρφια, σας μπέρδεψα. Για τη μαμά μου που έφυγε νωρίς και για μένα που έγινα μαμά πριν 5 μήνες. Ζούμε λοιπόν την απόλυτη ευτυχία! Είμαστε κλεισμένοι μέσα σε μια σφαίρα γεμάτη χαμόγελα, χαρές, αγκαλιές, παιχνίδια… ξερετε τώρα, Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΥΤΥΧΙΑ! Αλλά εγώ… εγώ γεύομαι τριπλά, τώρα ζω!
Τώρα μέσα από την κόρη μου γνωρίζω και την μάνα μου που που πέθανε όταν ήμουν 5 χρονών.
Ναι, γιατί όταν σκύβω να φιλήσω για πολλοστή φορά το παιδάκι μου που κοιμάται, κάπου από τα βάθη της μνήμνης μου ξετρυπώνει ένα της φιλί. Όταν αγκαλιάζω το παιδί μου, ξέρω ότι μ ‘αγκάλιαζε κι εκείνη με τον ίδιο τρόπο, νιώθω την αγάπη της. Κάθε φορά που η κορούλα μου με ψάχνει, που κλαψουρίζει για να την πάρω αγκαλιά, σκέφτομαι το ποσο σημαντική είμαι για αυτή την ψυχούλα και συνειδητοποιώ ότι είναι μεγάλο πράμα να έχεις μαμά. Είναι υπέροχο όλο αυτό! Πριν δεν ήμουν σε θέση να καταλάβω, τώρα ναι.
Τώρα μέσα απο όλα αυτά τα συναισθήματα που βιώνω νιώθω ότι έχω έρθει πολύ κοντά με τη δικιά μου μαμά. Ότι την ξαναβρήκα κάπου μέσα μου, δεν είχε φύγει ποτέ. Ήταν εκεί όλα αυτά τα χρόνια! Τώρα μπορώ να γιορτάσω σαν μάνα μα και σαν παιδί. Δεν πειράζει που δε τη θυμάμαι. Δεν πειράζει που κράτησε λίγο, τώρα πια ξέρω ότι μου φτάνει. Κάπου βαθιά μέσα μου το φανταζόμουν ότι θα κατάφερνα να εξιλεωθώ από την απώλεια του παρελθόντος, φανταζόμουν ότι όταν θα γίνω μαμά θα βιώσω επιτέλους κι εγώ αυτή τη σχέση ζωής που ο καρκίνος μού στέρησε αλλά ποτέ δε φανταζόμουν ότι θα ήταν τόσο μαγικό, τόσο όμορφο και μοναδικό συναίσθημα που θα καταφερνε να κλείσει όλες τις πληγές και να στεγνώσει όλα τα δάκρυα.
Σήμερα το μωρό μου μού χαμογελάει και δεν σκέφτομαι τίποτα, γεύομαι μονάχα το χαμογελό της. Δεν μου λείπει πια η μαμά μου. Σήμερα είμαι ευτυχισμένη και είναι η πρωτη φορά που δεν μου λείπει η μαμά μου.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Να χαίρεσαι το μωράκι σου !!! Με συγκίνησε η ιστορία σου και το πως μέσα απο τον πόνο σου βρήκες δύναμη και αγάπη !!!
Είναι πολύ συγκινητικό το κείμενό σου...Να χαίρεσαι το παιδάκι σου και να είσαι δυνατή δίπλα του.... Η απώλεια της μάνας είναι κάτι πολύ σκληρό... Να είσαι πάντα καλά και να κάνεις πολλά παιδάκια !
Σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια και τις ευχές! Να είστε όλες καλά, να χαίρεστε τις οικογένειές σας! Άννα με συγκίνησε πολύ το σχόλιο σου και σ' ευχαριστώ πολύ! Μαρία μου μέχρι το Λητώ έφτασε η φήμη μου;;; Ή μήπως ήταν τα ουρλιαχτά μου; :-))) Γέννησα στην Ιταλία όπου και μένω, 11 Δεκέμβρη..
Θα συμφωνήσω απόλυτα με την θεωρία σας ότι αν τύχει και στερηθεί τους γονείς τους νωρίς ενα παιδι καλο είναι να χει αδέλφια! Με αυτά θα πορεύεται σχεδόν για το υπόλοιπο της ζωής του. Είναι σταθερή αξία αρκεί να ταιριαξουν και να υπάρχουν ισοτιμες σχέσεις. Μιλώ ως μητέρα ενός 10 μηνων κοριτσιού με την επιθυμία να της χαρίσω ενα αδελφάκι αλλα και ως μεγαλύτερη αδελφή. Η αδελφη μου που μέχρι πρόσφατα θεωρούσα ότι καλύτερο και την αντιμετωπιζα με αγάπη προστασία & ειλικρίνεια με απογοήτευσε αφάνταστα και μόλις πριν λίγες ημέρες συνειδητοποίησα πως εκείνη με έβλεπε τα απο κοινου 40 Χρόνια! Σας Ευομαι ολόψυχα να κάνετε και 1 & 2 & περισσότερα αδελφάκια στο μωρ´ο σας άμεσα να είναι γερά κι Ευτυχισμένα αλλα ταυτόχρονα ανεξάρτητα κι οσο περνά απο το χέρι σας να φροντισετε να έχουν ΙΣΟΤΙΜΕΣ σχέσεις μεταξύ τους.
me sugkinises paaarraaa poliii!!!....na xerese to moro sou..kai eimai sigouri oti exei enan filaka aggelo....tin giagia tis...tin MAMA SOY!!!
συγκινηθηκα πολυ μεχρι που εκλαψα,οντως οταν γινεσαι γονιος καταλαβαινεις ειναι δυσκολο ομως τοσο μαγικο να σαι καλα
αχ βρε κοριτσακι με συγκηνησες πολυ βουρκωσαν τα ματια μου...ειναι γεγονος πωσ μονο οταν γινεισ γονιος καταλαβαινεις μερικα πραγματα...μου ελεγε η μαμα μου αχ δε θα γινεις μανα??μονο τοτε θα καταλαβεις και οντωσ το καταλαβα την ιδια μερα που γεννησα τησ ειπα αχ βρε μανουλα μου συγνωμη για ολα αυτα που σου εκανα σαν παιδι τωρα καταλαβαινω τι περασες....ευχομαι να εισαι παντα καλα κιεσυ και το παιδακι σου και ο αντρουλης σου βεβαια να το μεγαλωσετε και να το καμαρωσετε
να χαιρεσε το μωρο σου κ να εισαι παντα ευτυχισμενη γλυκια μου!!!! εγω εχασα τη μαμα μου απο καρκονο δυο μηνες πριν φερω το τριτο μου παιδι στον κοσμο. Ποναω ακομα πανε 2 χρονια, δεν χαρηκα την εγκυμοσηνη μου ουτε την γεννα μου νιωθω ευλογιμενη για αυτο το μωρο που ηρθε 16 χρονια μετα απο το δευτερο κ πιστευω πως ηρθε γιατι ο θεουλης μου πηρε εκεινη αλλα μου εδωσε το μωρο. Τιπ. δεν μπορει να αντικαταστησει το κενο που νιωθω για τη μανουλα μου αλλα οταν το μωρακι μου γελαει δεν ποναω τοσο, Ηταν η χειροτερη περιοδος της ζωης μου να ξερω οτι η μανουλα μου δεν θα προλαβει να γνωρισει το μωρο μας που με τοση λαχταρα περιμενε κ λαχταρουσε. Ηταν κοντα μου κ μου εδινε δυναμη μια κ ημουν καθηλομενη στο κρεβατι για 7 μηνες κ αντι να της δινω εγω κουραγιο μου εδινε εκεινη κ ξεχνουσε τους πονους της για να ειναι κοντα μου. Εφυγε χωρις να γνωρισει το μωρο μας κ αυτο ειναι που με ποναει ποιο πολυ. Φοβαμαι ωρες ωρες πως κατι θα γινει κ θα αφησω το μωρο μου μονο του κατι που δεν σκεφτομουν στα αλλα δυο μια κ ημουν μολις 17 ετων στο πρωτο. Θα ηθελα να κανω ενα μωρο ακομα για να εχει συντροφια το μικρουλι μου αλλα δεν γινετε, με παρηγορει το γεγονος οτι εχω την κορακλα μου που ειναι δευτερη μανουλα για το μικρο μου, αλλα ευχομαι πως η Παναγια θα ειναι κοντα μου κ θα μεγαλωσω μονη μου το μωρο μου. Δεν γνωρισες τη μανουλα σου κ γιαυτο καληψες το κενο αυτο με το μωρο σου κ ενιωσες ολοκληρομενη. Ευχομαι συντομα να αποκτησει το αγγελουδι σου ενα αδερφακι κ να νιωσεις διπλη ευτυχια!!!!!!
Κι εγώ μέσα από τα μάτια των παιδιών μου τη μάνα μου νιώθω! Αυτή είναι η μαγεία! Να χαίρεσαι την οικογένειά σου και να χαμογελάς!
Πολύ συγκινητικό το άρθρο σου.. Μήπως γέννησες στο Λητώ γύρω στις 6 ή 7 το πρωι;λέω μήπως..γιατί ήμουν σε διπλανή αίθουσα κ άκουσα μια τέτοια περίπτωση..γρηγορης γεννας! 11 Ιανουαρίου;
akrivos etsi einai to niotho kai ego an kai i dikia mou zei alla exei provlimata igeias..merikes fores me ekneyrizei alla otan koitao ayta ta megala krizopa matia tis koroulas mou ta ksexnao ola kai ksexnao oti mou exei pei oti moy exei kanei..!!! giati kai i mama mou exei ginei moro paidi kapote eimoun ego to moraki tora omos dystixos einai ekeinei..!!! to idio mporei na eimai kai ego se merika xronia..kai tha einai to diko mou paidi pou tha prepei na kanei ypomoni..elpizo pos oxi alla pote den ksereis..!!! na xerese to mikro sou plasmataki na einai gero dynato ..kai me to kalo kai to deytero..!!!
Πάρα πολύ συγκινητικό!!! Και είναι φοβερά όλα αυτά που νοιώθουμε...! Εγώ -δόξα το Θεό- την έχω τη μανούλα μου και εύχομαι να την έχω για πολλά πολλά ακόμη χρόνια... Όμως είναι τόσο αληθινό οτι όσο κι αν την ξέρω, μέσα απο τη μητρότητα τη γνωρίζω σε τομείς που δεν θα μπορούσα ΠΟΤΕ να φανταστώ...! Να είσαι καλά και όσο για το αδερφάκι, ΜΗΝ το καθυστερήσεις...! Κοντά στο ένα μεγαλώνει και το άλλο! Και να είσαι γερή να τα καμαρώσεις για πολλάααααααααααααααααααα χρόνια!!! :-)
πολύ συγκινητικό...μπράβο που μπόρεσες να απαγκιστρωθείς απ όσα σε βάρυναν..θα γίνεις τέλεια μαμά,είμαι σίγουρη..όσο τέλεια θα ήταν και η μαμά σου...