Σήμερα είμαι ευτυχισμένη

Σήμερα είμαι ευτυχισμένη

μαμά Μαρία

Καλησπέρα σας! Με λένε Μαρία και είμαι 27 χρονών. Διάβαζα τις ιστορίες σας πολύ πριν μείνω έγκυος. Μου φαινόταν τότε μακρινό όνειρο η ιδέα να έχω το παιδάκι μου στην αγκαλιά μου. Έλεγα όταν γεννήσω θα γράψω κι εγώ την ιστορία μου, την ιστορία μας! Να ‘μαι λοιπόν, ένα χρόνο μετά…

Τελικά όμως δεν κάθισα στον υπολογιστή για να σας γράψω πως ήταν η γέννα μου, ίσως επειδή είμαι από τις λίγες (τουλάχιστον σε αυτό εδώ το blog) που έμεινε σοκαρισμένη από το θαύμα της ζωής… κι από τον πόνο της γέννας. Όχι, δεν είχα επιπλοκές, ούτε άργησα να γεννήσω, το αντίθετο! Μέσα σε δυο ώρες κρατούσα το μωρό στην αγκαλιά μου. Σοκαρίστηκα από τον απλό, φυσιολογικό, γρήγορο, »ιδανικό» όπως είπε η γιατρός, τοκετό. Τόσο που τα βράδια παλεύω να με πείσω ότι στο δεύτερο θα είναι αλλιώς, λες και πρέπει να μεινω έγκυος αύριο! Θα τα καταφέρω; Πρέπει να τα καταφέρω γιατί είναι απολύτως απαραίτητο να κάνω αδερφάκι στην κορούλα μου! Η ζωή μου έμαθε ότι οι γονείς φεύγουν καμιά φορά νωρίτερα από ότι πρέπει, είτε ο ένας, είτε και οι δύο. Και τότε τι μένει; Τα αδέρφια!

Για αυτό λοιπόν ήθελα να σας μιλήσω… όχι για τα αδέρφια, σας μπέρδεψα. Για τη μαμά μου που έφυγε νωρίς και για μένα που έγινα μαμά πριν 5 μήνες. Ζούμε λοιπόν την απόλυτη ευτυχία! Είμαστε κλεισμένοι μέσα σε μια σφαίρα γεμάτη χαμόγελα, χαρές, αγκαλιές, παιχνίδια… ξερετε τώρα, Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΥΤΥΧΙΑ! Αλλά εγώ… εγώ γεύομαι τριπλά, τώρα ζω!

Τώρα μέσα από την  κόρη μου γνωρίζω και την μάνα μου που που πέθανε όταν ήμουν 5 χρονών.

Ναι, γιατί όταν σκύβω να φιλήσω για πολλοστή φορά το παιδάκι μου που κοιμάται, κάπου από τα βάθη της μνήμνης μου ξετρυπώνει ένα της φιλί. Όταν αγκαλιάζω το παιδί μου, ξέρω ότι μ ‘αγκάλιαζε κι εκείνη με τον ίδιο τρόπο, νιώθω την αγάπη της. Κάθε φορά που η κορούλα μου με ψάχνει, που κλαψουρίζει για να την πάρω αγκαλιά, σκέφτομαι το ποσο σημαντική είμαι για αυτή την ψυχούλα και συνειδητοποιώ ότι είναι μεγάλο πράμα να έχεις μαμά. Είναι υπέροχο όλο αυτό! Πριν δεν ήμουν σε θέση να καταλάβω, τώρα ναι.

Τώρα μέσα απο όλα αυτά τα συναισθήματα που βιώνω νιώθω ότι έχω έρθει πολύ κοντά με τη δικιά μου μαμά. Ότι την ξαναβρήκα κάπου μέσα μου, δεν είχε φύγει ποτέ. Ήταν εκεί όλα αυτά τα χρόνια! Τώρα μπορώ να γιορτάσω σαν μάνα μα και σαν παιδί. Δεν πειράζει που δε τη θυμάμαι.  Δεν πειράζει που κράτησε λίγο, τώρα πια ξέρω ότι μου φτάνει. Κάπου βαθιά μέσα μου το φανταζόμουν ότι θα κατάφερνα να εξιλεωθώ από την απώλεια του παρελθόντος, φανταζόμουν ότι όταν θα γίνω μαμά θα βιώσω επιτέλους κι εγώ αυτή τη σχέση ζωής που ο καρκίνος μού στέρησε αλλά ποτέ δε φανταζόμουν ότι θα ήταν τόσο μαγικό, τόσο όμορφο και μοναδικό συναίσθημα που θα καταφερνε να κλείσει όλες τις πληγές και να στεγνώσει όλα τα δάκρυα.

Σήμερα το μωρό μου μού χαμογελάει και δεν σκέφτομαι τίποτα,  γεύομαι μονάχα το χαμογελό της. Δεν μου λείπει πια η μαμά μου. Σήμερα είμαι ευτυχισμένη και είναι η πρωτη φορά που δεν μου λείπει η μαμά μου.   

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com