Είμαστε φτιαγμένες για να αντέχουμε τους πόνους του τοκετού!

Ειμαι η Ελενη και τοοοσο καιρο ,οσο ημουν εγκυος αλλα και τωρα που γεννησα, δεν χορταινω τις ιστοριες σας! Οποτε με την σειρα μου να σας διηγηθω την δικη μου!

Με τον σύζυγό μου (περιεργο μου φαινεται που τον αποκαλω ετσι, θα ειναι το αγορι μου παντα!) ειμαστε μαζι απο το 2011. Κεραυνοβολος ερωτας, μειναμε μαζι απο τον πρωτο μηνα! Κλαιγαμε οταν αποχωριζομασταν και για να ειμαι ειλικρινής ποτε δεν πιστευα πως θα βρω τετοιο ερωτα, το αλλο μου μισο, τον ανθρωπο μου! Και ομως, βρεθηκαν οι δρομοι μας και κολλησαμε! Για παιδακι λεγαμε πως θα κανουμε καποια στιγμη, τιποτα συγκεκριμενο.

Τον περασμενο Νοεμβρη τελειωσαμε την ανακαινηση του σπιτιου μας. Την επομενη των Χριστουγεννων, μετα απο μια βραδια απιστευτης κραιπαλης, μαθαινω οτι ειμαι εγκυος! Ολες αυτες τις μερες ειχα συμπτωματα περιοδου αλλα περιοδος πουθενα! Ετσι και πονηρεύτηκα και ειπα «Βρε λες;» Βλεπετε το αγορι μου μου την εφερε μια βραδια του Νοεμβρη, ειχε οργανωμενο το εγκλημα μες το μυαλο του! χιχιχι! Αποτελεσμα αυτου, το καλυτερο δωρο της ζωης μου! Ο γιος μας!

Η εγκυμοσυνη κυλησε ομορφα, καναμε και τον πολιτικο γαμο στον ογδοο μηνα. Εκτος απο λιγο αιμα που ειδα στην αρχη και νοσηλευτηκα 2 μερες και τα συνηθισμενα, πολλη καουρα και πονος στη μεση. Η κοιλια μου μονιμως ψηλα, ειχε φουσκωσει το στομαχι μου, ακριβως κατω απο το στηθος ηταν ο μπεμπης 9 μηνες!

ΠΗΤ ειχα την ημερα των γενεθλιων μου!

Οι μερες περνουσαν και ενω πιστευα οτι θα γεννησω σχετικα νωρις, εφτασε και η ΠΗΤ και ακομα τιποτα! Συσπαση δεν ειχα νιωσει, δεν ηξερα τι ηταν! Ουτε πονακια, ουτε τιποτα! Η κοιλια στην θεση της, πολυ ψηλα!Μονο που στο τελος ειχα πρηστει τοσο πολυ, εννοειται δεν μου εμπαινε κανενα παπουτσι! Κοριτσια, μην τρελαίνεστε απο το αγχος, οσο πλησιαζει ο καιρος δεν σε νοιαζει ο πονος, θες να λευτερωθείς, λες και το κανει η φυση!

Μια μερα μετα την ΠΗΤ καναμε εναν μικρο ποδαροδρομο με το αγορι μου, ειχα ενα πολυ μικρο πονο, ενοχληση θα το ελεγα, ισως ηταν και βαρεμαρα και του λεω «Δεν παμε να φαμε κανενα σουβλακι;» Πηγαμε και για πρωτη φορα ενιωσα ενα μικρο πονο περιοδου. Αυτο, εναν πονο που εφυγε οποτε δεν εδωσα σημασια.

Παμε σπιτι και κοριτσια, εγινε το μοιραιο (ειχα ακουσει βοηθαει, που οπως αποδειχθηκε οντως βοηθησε! χαχαχαχα)

Μας παιρνει ο υπνος, μετα απο μια ωρα στις 3 κ μιση τα ξημερωματα νιωθω εναν πονο περιοδου, τσουπ ακομη ενας και πριν προλαβω να το συνειδητοποιήσω νιωθω νερα να τρεχουν! Σηκωνομαστε, να τρεεεχουν τα νερα, να κανω ντουζ να παω να ντυθω και ακομα να τρεχουν. Τοτε ειδα οτι δεν ηταν καθαρα αλλα ειχαν πρασινα κομματακια μερα σαν φυκια, πραγμα που σημαινε οτι ο μπεμπης ειχε κανει κακα. Δεν πανικοβληθηκα ουτε σκεφτηκα ασχημα πραγματα, μονο πηραμε την βαλιτσα και βουρ στο νοσοκομειο.

Εδω να σας πω οτι μενουμε σε νησι 100 χιλιομετρα απο το νοσοομειο (!!!)

Ξεκιναμε και πριν περασουν δεκα λεπτα με πιανουν κατι πονοι! Μα κατι πονοι! Μου ηρθε τοσο ξαφνικο, πιστευα οτι θα ποναω λιγο λιγο, τουλαχιστον στην αρχη! Καθε 2 λεπτα που γρηγορα εγιναν καθε ενα λεπτο! Τα ειδα ολα στον δρομο, να τραβαω τα μαλλια μου αντανακλαστικα για να απαλυνεται ο πονος. Οσες προκειται να γεννησετε εχω να σας πω, ειναι πολυ δυνατοι πονοι που ομως τους αντεχεις! Ειμαστε φτιαγμενες για να αντεχουμε!

Φτανουμε στο νοσοκομειο σε μιαμιση ωρα, να εχω κανει σχεδον τους πονους στον δρομο, με εξεταζει η μαια και μου λεει 6 με 7 διαστολη! Να παρακαλω για επισκληριδιο και να μου λενε «Δεν προλαβαινεις!«

Μεσα σε μιση ωρα μεχρι να με ξυρισουν και να μου κανουν κλισμα ειχα τελεια διαστολη! Το μωρο ομως πολυ ψηλα! Αρχιζουμε εξωθησεις, ερχεται κ ο γιατρος. Να σπρωχνω να σπρωχνω, κανενα αποτελεσμα! Αναμεσα στους πονους να πεφτω πισω και σχεδον να με παιρνει ο υπνος. Εσπρωχνα καμια ωρα χωρις να βγαινει ο μικρος. Τοτε πιανει ο γιατρος την βεντουζα! Μου πεταχτηκαν τα ματια εξω! χαχαχαχα! Τραβαει μια δυνατα και βγαινει!

Εγω δεν ενιωσα το μπουκωμα που λενε, ηταν το μωρο μεσα ακομα, δεν ειχε βγει το κεφαλακι, αργοτερα εμαθα οτι ειχε τον λωρο στον λαιμο του και εβγαινε και με το χερακι διπλα στο μαγουλο!!!

6.55 το πρωι τοτε ειδα το πλασματακι μου, ενα μπλε πραγματακι που εκλαψε με την μια! Απο το σοκ, ουτε συγκινηθηκα ουτε τιποτα, μετα μου ηρθανε μαζι ολα αυτα τα συναισθηματα! Οπως καταλαβαινετε ειχα πολλα ραμματα, με εραβαν καπου μιαμιση ωρα, με πηγανε στο δωματιο, τι ζαλαδα ηταν αυτη μετα!!! Βουιζαν τα αυτια μου!

Να μην μακρυγορω, στο μαιευτηριο 4 μερες ηταν δυσκολες, με πολλη αυπνια. Στο σπιτι μετα εφοσον επελεξα να θηλασω αποκλειστικα, ηθελα οπωσδηποτε βοηθεια, αλλιως δεν γινεται! Να ναι καλα η μαμα μου που πριν ζητησεις κατι στο εχει κανει! Με βοηθησε τοσο πολυ και στην διαρκεια της εγκυμοσυνης μου και μετα! (σε λατρευω μαμα!!)

Τις πρωτες μερες ολα σου φταινε, να πονας απο τα ραμματα, να εχεις το μωρο και τις ευθυνες του και να σκεφτεσαι χαλια! Να λες πως θα ορθοποδήσω και ομως! Θελω να πω, να δωσετε χρονο στον εαυτο σας, ολα περνανε.

Καθε γυναικα θελει τον χρονο της. Αλλη 2 βδομαδες, αλλη 1 μηνα, αλλη 3! Ολα φτιαχνουν, αυτο να σκεφτεστε.

Τωρα ειμαστε 2 μηνων και μας εχει τρελανει ο κουκλος μας με τα χαμογελα και τα καμωματα του.

Ευχαριστω πολυ το αγορι μου, ειναι τοσο υποστηρικτικός και τελειος! Γιωργο μου, σε αγαπω τοσο πολυ και χαιρομαι την ομορφη οικογενεια μας! Τωρα προσπαθω να τον πεισω για το δευτερο! χαχαχαχα!

Φιλακια κοριτσια!

Ελενη

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com