μαμά Όλγα
‘Εχω δυο μικρά φατσάκια, τον Κωνσταντίνο 3,5 και το Τινάκι 2 ετών. Πριν από 3 μήνες μου διέγνωσαν πολλαπλή σκλήρυνση και θέλω να μοιραστώ μαζί σας τα μαθήματά μου από αυτήν την εμπειρία….
Είμαι ένας άνθρωπος που δεν μου περνάει ποτέ από το μυαλό οτι κάτι μπορεί να έχω. Εργάζομαι, έχω 2 μικρούλια, κάνω ένα μεταπτυχιακό και γενικά…. έχω μια πλήρη ημέρα!!! Συνεπώς, δεν προλαβαίνω να είμαι άρρωστη…. Αν λοιπόν κάνω οτι δεν βλέπω τα σημάδια, τα προσπερνώ και δεν τους δίνω σημασία, αυτά θα φύγουν από μόνα τους…. ΛΑΘΟΣ!!! Κάθε μια από εμάς, έχει υποχρέωση να φροντίζει τον εαυτό της που φροντίζει όλους τους υπόλοιπους…. Χωρίς εμάς, το σύστημα καταρρέει. Οπότε, σας προτείνω να ΦΡΟΝΤΙΖΕΤΕ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΣΑΣ.
Αν και πολύ ωραία τα έχει γράψει ο Κοέλλιο, καμία από εμάς δεν είναι φτιαγμένη από ατσάλι και σίγουρα χρειαζόμαστε κι εμείς ξεκούραση, περιποίηση και πού και πού, μια ανάσα…. Η γη γυρίζει και χωρίς εμάς, απλά δεν είναι τόσο διασκεδαστικά χωρίς εμάς, οπότε έχουμε υποχρέωση να είμαστε γύρω για αρκετό καιρό.
Η διάγνωση με χτύπησε κατακέφαλα… και τι δεν έλεγα τόσο καιρό που είχα τις ενοχλήσεις… «Ε, δυο γέννες κολλητές, έχω να κοιμηθώ σωστά 3 χρόνια… πολύ φυσιολογικό να παραπατάω… κάθε βράδυ σηκώνω 2 παιδιά για να τα κάνω μπάνιο και όλη μέρα τρέξιμο, λογικό να πονάει το πόδι μου και να κουτσαίνω… » Και αυτή η κούραση….κούραση…. ατελείωτη. Αλλά, είπαμε, λογική και αυτή με τέτοιο πρόγραμμα. Αλλά τελικά δεν ήταν. Και κατά έναν σχιζοφρενικό τρόπο, ένοιωσα μια τεράστια ανακούφιση, που τελικά όλα αυτά που μου συνεβαιναν ήταν συνδεδεμένα με κάτι περισσότερο από την καθημερινότητά μου. Γιατί, μέσα σε όλα τα άλλα, με βασάνιζε και μια τεράστια ενοχή, που δεν είχα το κουράγιο να κάνω πολλά πράγματα με τα παιδιά εκτός σπιτιού και φυσικά απέναντι στον σύζυγό μου που κάθε βράδυ γύρω στις 11 το χασμουρητό μου τσάκιζε και την πιο καλή διάθεση….
Είμαι πλέον στην φάση που έχω ξεκινήσει μια αγωγή, κάνω φυσικοθεραπεία, κάνω πισίνα μαζί με τον Κωνσταντίνο – το οποίο αποδείχθηκε πιο διασκεδαστικό απ’ ότι πριν που τον πήγαινα απλά και περίμενα να τελειώσει – και γενικά κάνω ό,τι μπορώ και όχι περισσότερα. Κοινώς σταμάτησα να σκοτώνομαι. ‘Οπως είπα και στην μαμά μου «ήταν σαν κάποιος να μ’ έπιασε από το αυτί και να μου είπε… επ!!! που πας;; συγκεντρώσου γιατί έχεις χάσει τον στόχο«.
Τώρα, διασκεδάζω περισσότερο, μαλώνω λιγότερο και γενικά, όπως λένε και στην Θεσ/νίκη… ΧΑΛΑΡΑ!!!! Ελπίζω να το διατηρήσω. Το μόνο για το οποίο θα συνεχίσω να σκοτώνομαι, είναι το να κάνω τα πάντα για να είμαι μαζί με τα μπομπιράκια και τον καλό μου για πολλά πολλά χρόνια ακόμα και να μπορούμε να κάνουμε όλα αυτά τα οποία έχουμε ονειρευτεί οτι θα κάνουμε και να μπορέσω κι εγώ να προσφέρω στα παιδάκια μου όλα όσα μου έχει προσφέρει και συνεχίζει ακούραστη και η δική μου μανούλα. Κι όσο απίστευτο και αν ακουστεί, ένα από τα πράγματα που με στενοχωρούν, είναι που σκέφτομαι καμιά φορά οτι ίσως, εγώ να μην μπορέσω να στηρίξω τα παιδιά μου και να τα βοηθήσω τόσο, όσο οι δικοί μου γονείς. ‘Εχω όμως υποχρέωση να προσπαθήσω.
‘Ηθελα λοιπόν κλείνοντας να σας ζητήσω, να σταθείτε μια στιγμή και να κοιτάξετε γύρω σας και να σκεφτείτε, οτι ο ρόλος μας κάθε άλλο παρά εφήμερος είναι. ‘Εχουμε λοιπόν χρέος να προστατεύουμε, να αγαπάμε και να φροντίζουμε τους εαυτούς μας. Χωρίς ενοχές και χωρίς αγχος. Κάντε το και όλοι θα είναι κερδισμένοι. Και δεν πειράζει και αν δεν γίνουν όλα τέλεια. Και αν τα κρεβάτια μείνουν ξέστρωτα μια μέρα. ‘Οπως λέει και ο καλός μου… «ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ…..«.
Φιλιά και καλή δύναμη σε όλες!
‘Ολγα
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Από παιδί έχω σιδηροπενική αναιμία. Δηλαδή, μου λείπει σίδηρος και πρέπει εφ' όρου ζωής να παίρνω σίδηρο και φολικό οξύ. Πολλές φορές το αμελώ με αποτέλεσμα να νιώθω συνέχεια κουρασμένη, να ζαλίζομαι, να αισθάνομαι "πατσαβούρι". Θαμπώνουν τα μαλλιά μου και το δέρμα μου, χλωμιάζω και τα χείλη μου γίνονται κομμάτια. Πριν από ένα μήνα όμως, είπα stop. Δεν έχεις το δικαίωμα να αφήνεις τον εαυτό σου τόσο πολύ και να σε βλέπουν τα παιδιά σου έτσι. Άρχισα να παίρνω κανονικά το σίδηρό μου και το φολικό οξύ και επιπλέον βιταμίνες και μαγιά (φοβερή η μαγιά). Μέσα σε 10 μέρες, ένιωσα άλλος άνθρωπος. Δεν ξαναφήνω τα φάρμακά μου. Γίνομαι πολύ χάλια όταν δεν τα παίρνω. Αν πάθω κάτι σοβαρό, αν ζαλιστώ την ώρα που οδηγώ και τρακάρω, αν χρειαστεί να νοσηλευτώ, τι θα γίνουν τα παιδιά μου; ΠΡΕΠΕΙ να είμαι καλά.
Καλη δυναμη ολα θα πανε καλα!!!ειμαι υποψηφια μανουλα, σενα μηνα περιπου, η δικη μου μαμα πασχει απο πολλαπλη σκληρυνση εδω και 20 χρονια και παλευουμε ολοι μαζι!!!!να εχεις καλη ψυχολογια πανω απο ολα!!! κ αν θελεις πληροφοριες μη διστασεις eleniavr@gmail.com,εμεις δυστυχως πριν 20 χροια την πατησαμε με πολλουςςς ανιδεους γιατρους,τωρα τα πραγματα ειναι πολυ καλυτερα κ οι γιατροι πιο εξειδικευμενοι!!!!
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΣΟΥ ! ΨΗΛΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΚΑΙ ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ ΣΤΟ ΕΥΧΟΜΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΘΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ!
Ειλικρεινά μπράβο, χίλια μπράβο!!! Με συγκίνησες πάρα πολύ να χαίρεσαι την οικογένεια σου και συνέχισε να είσαι έτσι!!!!!! Έυχομαι όλα να πάνε καλα!!! Φιλιά πολλά!!! Καλή δύναμη!
Respect....................