Καταπιεσμένη ζωή
Καταπιεσμένη ζωή
Είμαι παντρεμένη 6 χρόνια με έναν άντρα τον οποίο ποτέ δεν ερωτεύτηκα σφόδρα. Είμαστε μαζί 10 χρόνια, γιατί έτυχε εκείνη την περίοδο να είμαστε μόνοι, γιατί έτυχε να περνάμε καλά, να έχουμε κάποια κοινά ενδιαφέροντα και να αρέσουμε ο ένας στον άλλον. Εφόσον το πράγμα μεταξύ μας πήγαινε καλά, ο γάμος ήρθε ως φυσική απόρροια της σχέσης μας και κατόπιν οι 2 γιοι μας (4,5 χρονών και 7 μηνών).
Ο άντρας μου ήταν και παραμένει και ο εργοδότης μου (δούλευα και δουλεύω ως υπάλληλος στην Εταιρεία που διαθέτει ο ίδιος, μαζί με άλλους 30 περίπου εργαζομένους). Είναι λοιπόν αρκετές οι φορές που τα της δουλειάς εισέρχονται και στα προσωπικά μας και έχουν αντίκτυπο στην ιδιωτική μας ζωή με εκείνον πολλές φορές, όχι πάντα εσκεμμένα αλλά γιατί έτσι μπορεί να είναι η κατάσταση, να μου συμπεριφέρεται ως Αφεντικό και στο σπίτι. Όσο περνά ο καιρός και τα όποια αισθήματα υποχωρούν εντελώς, οι πιέσεις στη δουλειά αυξάνουν (φυσικά και λόγω των καιρών που περνάμε) η κοινή μας ζωή γίνεται αφόρητη. Να σημειώσω επιπλέον ότι ο άντρας μου είναι εκ φύσεως ένας άνθρωπος κλειστός, δύστροπος και απότομος, κάτι που αναγνωρίζουν και οι όποιοι λίγοι φίλοι του.
Η πρώτη λύση θα ήταν να απεμπλακούμε επαγγελματικά. Εγώ δυστυχώς δεν μπορώ να δουλέψω σε άλλη παρόμοια εταιρεία στην επαρχία που ζούμε εφόσον όλοι στο χώρο με γνωρίζουν ως σύζυγο του Τάδε (άλλη δουλειά δεν γνωρίζω να κάνω -το συγκεκριμένο αντικείμενο έχω σπουδάσει και αγαπάω). Άρα πρέπει να σκεφτώ τα παιδιά μου και μόνο και να ζήσω σε ένα σπίτι, που πλέον έχει πάψει να είναι η φωλιά μου – όταν είναι εκείνος μέσα, εγώ θέλω να πηδήξω από το μπαλκόνι. Τον τελευταίο καιρό και κυρίως μετά τη γέννηση του μωρού, δε μιλάμε σχεδόν καθόλου μεταξύ μας, οι όποιες συζητήσεις καταλήγουν στο γνωστό… εγώ σε τρέφω… εσύ δουλεύεις ελάχιστα (λόγω των παιδιών να απολογηθώ εγώ)… από μένα ζεις… κτλ, κτλ.
«Πώς θα βγάλω έτσι ζωή;» ρωτάω τον εαυτό μου, γιατί μόνο με αυτόν μπορώ να συζητήσω και απάντηση δεν παίρνω. Να χωρίσω και να ζήσω πώς, άνεργη, με δύο μωρά παιδιά (που ειλικρινά δεν θέλω να τους στερήσω την οικογενειακή ζωή που ζουν στο κοινό μας σπίτι) και έναν άντρα κέρβερο που θα θέλει να με ποδοπατήσει ακόμα χειρότερα;
Μένω λοιπόν δυστυχισμένη, μετρώντας τις μέρες που τα παιδιά μου θα ενηλικιωθούν (πόσο πολύ πρέπει να μετρήσω…). Πόσο ζηλεύω τις γυναίκες τις οικονομικά ανεξάρτητες που είναι αφεντικά του εαυτού τους και λαμβάνουν το σεβασμό και την αναγνώριση του άντρα τους και πατέρα των παιδιών τους!!! Πόσο κλαίω για τα τόσα χρόνια σπουδών μου και για τα όνειρα μιας καλής καριέρας που έκανα, τότε που μπορούσα να ονειρεύομαι!!!
Τουλάχιστον με αυτό το γραπτό μου μπόρεσα κάπου να μιλήσω.
Ράνια Σ.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Εγώ ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω αυτό το "μένουμε μαζί για να έχουν τα παιδιά οικογενειακή ζωή". Για ποια οικογενειακή ζωή μιλάμε; Όταν οι γονείς μετά βίας μιλούν μεταξύ τους, δεν υπάρχει σχέση μεταξύ τους και όταν ο ένας μπαίνει μέσα, ο άλλος θέλει να πηδήξει από το μπαλκόνι. Οικογενειακή ζωή είναι αυτό, και δεν θέλεις να τους τη στερήσεις; Το οτι δεν θα μπορείς να τα φέρνεις βόλτα οικονομικά μόνη σου με δυο παιδιά, το καταλαβαίνω φυσικά, αλλά το να μη θέλεις να τους στερήσεις την "οικογενειακή ζωή" δεν μπορώ να το καταλάβω. Και σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω ότι μπορείς (κανείς δεν μπορεί) να προσποιηθείς μπροστά στα παιδιά, ότι όλα είναι καλά και να τα πείσεις. Τα παιδιά καταλαβαίνουν πάρα πολύ καλά. Και όσο μεγαλώνουν ΚΑΙ οι δικές σου αντοχές απέναντι στον σύζυγο μειώνονται και η ικανότητα αντίληψης των παιδιών αυξάνεται ακόμα περισσότερο. Όταν φτάσουν στην εφηβεία κι εσύ αποφασίσεις ότι μεγάλωσαν και ήρθε η ώρα να χωρίσεις, θα είναι πολύ αργα για τα παιδιά. Θεωρώ ότι οι χειρότερες πληγές προκαλούνται από ακριβώς αυτή τη λογική. Την υποτίμηση της ικανότητας αντίληψης των παιδιών μας. Σου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου ό,τι καλύτερο για το μέλλον και η γνώμη μου είναι κάνε ό,τι μπορείς για να δώσεις ένα τέλος... χτες!
ΣΥΜΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΛΕΝΑ!!!!!!
Αγαπητη φιλη η ζωη δεν περναει ετσι.Βιωνα ιδια κατασταση 22 χρονια.Εκανα υπομονη γιατι ο 2ος γυιος μου ειναι με ειδικες αναγκες. Οταν εξασφαλισα τις προυποθεσεις κ εβλεπα οτι θα καταφερνε να με τρελλανει τελικα ,πηρα τη μεγαλη αποφαση κ χωρισα. Πανε 3 χρονια κ ξαναγεννηθηκα. Ηζωη κ μενα κ των παιδιων μου αλλαξε ριζικα. Μπορω επιτελους να πω πως ειμαι ευτυχισμενη, ηρεμη ,χαρουμενη κ ζω την καθε στιγμη κ ολα οσα μου στερησε αυτος ο κομπλεξικος που μονο να με τυρανναει ηξερε.Μη κανετε καμμια γυναικα πισω.Αν εγω με τετοιο προβλημα κ δεν κολωσα εσεις γιατι να υπομενετε?
Βρίσκομαι κ εγω στη φάση αν δεν φύγω αυριο απο το σπίτι θα τρελαθω!!!!! Με 15 χρόνια διάφορα , πως θα ζήσω απο τα 27 χωρις ίχνος έρωτα; Η συμβατική σχέση δεν πάλευεται με τιποτα!!! Κ θεωρώ οτι τελικά τα παιδια δεν πρεπει να μπαίνουν εμπόδιο σε αυτή την απόφαση... Αλλα απο την αλλη κ αυτά θέλουν κ τους 2 μαζι!!!εγω ειμαι πολυ μπερδεμένη!!!
Κοριτσια γεια σας,πρωτη γραφω και η αληθεια ειναι οτι δεν ξερω τι να πρωτο πω.Ειμαι παντρεμενη εδω και εξι χρονια με τον αντρα μου,εχουμε 13 χρονια διαφορα και ειναι σαν να ζω με τον πατερα μου.Οταν γνωριστηκαμε δεν ερωτευτηκα κεραυνοβολα αλλα περνουσανε πολυ ωραιο.Σε εξι μηνες μου εκανε προταση γαμου,δεχτηκα και μετα ξεκινησαν τα οργανα.Οι γονεις του αποφασισαν ποτε θα αρραβωνιαστουμε,που και πως και αυτος κουβεντα,οι γονεις μου μου ελεγαν να κανω πισω αλλα εγω δεν τους ακουγα,βλεπανε πραγματα που εγω δεν εβλεπα,αφου εγιναν οι αρραβωνες με χιλιες φασαριες ο πεθερος μου γυρναει και μας λεει οτι ο γαμος θα γινει το καλοκαιρι-αρραβωνιαστηκαμε σεπτεμβριο-και εγω εμεινα κοκαλο.Ο αντρας τα ειχε συμφωνησει ενω εμενα δεν μου ειχε πει τιποτα,εγω ομως δεν ηθελα γιατι ηθελα να συζησουμε πρωτα.Για να μην τα πολυλογω εγινε και ο γαμος το καλοκαιρι.Την μερα του γαμου μας δεν μου ειπε ουτε μια γλυκια κουβεντα παρα μονο μιλουσε στο τηλ.με το κεντρο μην γινει τιποτα και δεν το ξερει,τις περισσοτερες φωτογραφιες τις εβγαλα μονη μου.Αγου παντρευτηκαμε εγινε ενας μ...σ που δεν μπορουσα να το χωνεψω,αρχιζε να με ξεκωβει απο φιλου,συγκενεις και απο γονεις.Ευτυχως λογω προβληματος παιδι καναμε μετα απο τρια χρονια και την μερα που γεννησα με εβρισε γιατι δεν μπορουσα να θηλασω,οι γονεις του με μειωναν για αυτο συνεχεια.Αρχισα να τον μισω.Επι σαραντα μερες δεν με αφηνε να βγω απο το σπιτι γιατι ετσι ειπε η μανα του.Μου εχει απαγορευσει να πηγαινω στους δικους μου στο χωριο με το παιδι και αν θελουν να ερχονται συτοι να μας βλεπουν.Αυτες τις μερες θα λειπει για δουλεια και του ειπα να παω να κατσω δυο μερες στους δικους μου και μου το σπαγορευσε.Δεν εργαζομαι και μου λεω συνεχεια οτι μεσα στο σπιτι και τα ξυνω ολη μερα ενω αυτος δουλευει για να τα εχουμε ολα και οτι ειμαι και αχαρηστη που παράπονιεμαι οτι ειμαι μεσα στο σπιτι.Ενοειται πως καμια δουλεια δεν ειναι καταληλη και τι να το κανω το διπλωμα αυτοκινητου αφου δεν δουλευω.Αποφασεις για την οικογενεια περνει μονος του και αν τις ακολουθω ειμαι καλη αν δεν συμφωνω ειμαι αχαρηστη,δεν τον σεβομαι και δεν σεβομαι και τον γαμο μας.Μου εχει απαγορευσει να βγαινω με το παιδι εκτος σπιτιου αν δεν τον ρωτησω πρωτα γιατι θελει να ξερει συνεχεια που ειμαι.Δεν του εχω δωσει ποτε το δικαιωμα οτι ξενοκοιταζω για να πω οτι το κανει για αυτον τον λογο.Ειμαι τοσο καταπιεσμενη που δεν μπορω αλλο.Βεβαια αυτα εινα καποιες κεπτομεριες απο ολα αυτα που λεει και κανει.Τα πιο απλα πραγματα της καθημερινοτητας μου τα εχει κωψει.
Dora, edo pou meno, auta pou periegrapses tha theorountan kakopoiisi.. http://www.sheknows.com/health-and-wellness/articles/970741/what-is-emotional-abuse ...den ksero ti kanoun simera stin ellada gia auta ta themata alla edo tha eixes para polu stiriksi na fygeis makria apo auton ton anthropo..an ta pragmata einai opos ta perigrafeis k den ypervaleis prepei na psaxteis na deis pos mporeis na allakseis tis katastaseis..prepei na kerdiseis ton sevasmo sou piso..den mporei na prosvalei tin mana tou paidiou tou etsi..autoi oi antres prepei kapote na mathoun pos den zoume sto mesaiona pia..exoume dikaiomata..
Πως αντέχεις αυτή την κατασταση ....!!!!!είναι πολυ εκνευριστικό να αποφασίζουν άλλοι για σένα το καταλαβαίνω κ επίσης να μην σε υποστηρίζει ο συντροφος σου....μα ήθελα να ηξερα αφου δεν σου έχει εμπιστοσύνη γιατί παντρεύτηκε....ας καθόταν με τους γονείς του κ ας κανονιζαν αυτοί την ζωή του!!!!!
Πως αντεχεις?Αμεσα βαλε μπρος για το διπλωμα... κ για να εχουμε καλο ρωτημα.. γιατι του δινεις λογαριασμο κ τον ρωτας για τα παντα?ειναι κ δικο σου παιδι..δεν εισαι απλα μια νταντα που της δινουν οδηγιες..
Μην κάθεσαι άπραγη, ρώτα ένα δικηγόρο. Οικονομικά μπορεί να δικαιούσαι ακόμη και κομμάτι από την επιχείρηση... Και ακόμη εάν το σπίτι που μένει μια μητέρα με ανήλικα παιδιά είναι του συζύγου, αυτός δεν μπορεί να τη βγάλει έξω με τίποτα, ο νόμος είναι απόλυτα υπέρ της μητέρας. Μάθε τα δικαιώματά σου άμεσα!! Μια φίλη μου παίρνει διαζύγιο αυτόν τον καιρό και έχω μάθει απίθανα πράγματα που μας είπε η δικηγόρος της. Δεν έχουμε ιδέα εμείς οι γυναίκες πόσα πράγματα αγνοούμε τελικά!!!