28 εβδομάδων: φουσκωτή μου κοιλιά!

Έχει αρκετές μέρες που η κοιλιά έχει γίνει τεραστίων διαστάσεων. Ειλικρινά δεν ξέρω πού στο καλό θα φτάσει. Βέβαια, δεν διαμαρτύρομαι, ίσα ίσα μ’ αρέσει πολύ. Απλά εύχομαι να έχω 1-2 ρούχα να μου κάνουν μέχρι να έρθει ο καιρός να γεννήσω. Kαι να μη γλιστρήσω σε καμιά κατηφόρα, γιατί με βλέπω να κουτρουβαλώ σαν μπάλα μέχρι κάτω.

Γενικά μια ησυχία στο μέτωπο εγκυμοσύνη. Ενέργεια έχω ΠΟΛΛΗ. Καλό αυτό. Καούρες έχω λίγες. ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ αυτό (αν και θα προτιμούσα να μην έχω καθόλου!). Ραγάδες έχω αρκετές, αλλά δεν βαριέσαι βρε αδερφέ… Πόνους έχω λίγους, κυρίως όποτε θέλω να αλλάξω πλευρό στο κρεβάτι. Νιώθω κάπως σαν να έχω κάνει σπαγκάτο να το πω; Δεν ξέρω… Πονάω εκεί που ενώνονται τα πόδια με τον κορμό, εσωτερικά.

Έχω βρει όμως μια ωραία άσκηση γιόγκα και την κάνω και έχουν κοπάσει οι πόνοι. Είναι τόσο ανακουφιστική (η άσκηση) που έτσι μου έρχεται να την κάνω όπου σταθώ και όπου βρεθώ. Αν δείτε μια έγκυο να πέφτει στα τέσσερα και να τεντώνεται σαν γάτα, εγώ θα είμαι, μην με παρεξηγείτε! (λέγεται cat cow pose και μπορείτε να δείτε πώς γίνεται εδώ! Φίλες εγκυούλες, δοκιμάστε το!)

Και τώρα έρχεται η κρίσιμη ερώτηση: γιατί δεν έχουμε πάρει ακόμα τίποτα για αυτό το μωρό; Κάτι μας κρατάει, δεν ξέρω τι. Χαζεύαμε τις προάλλες με το Μάνο μωρουδιακά και όμως δεν πήραμε ούτε ένα κορμάκι. Περιμένουμε άραγε να πλησιάσει τελείως ο καιρός; Περιμένουμε να δούμε πώς θα είναι το παιδί να του πάρουμε ρούχα να του ταιριάζουν; Μου κάνει φοβερή εντύπωση. Στην Αθηνά είχα πάθει τέτοιο άγχος με τα ψώνια που ήδη είχα στο σπίτι κρεβάτι, αλλαξιέρα και δεν συμμαζεύεται. Βέβαια, θα μου πείτε «Βρε χαζή, αυτά τα έχεις ούτως ή άλλως από το πρώτο παιδί«. Ναι, είπαμε… από είδη βρεφανάπτυξης είμαστε κομπλέ. Αλλά ένα ρούχο δεν θα του πάρουμε του παιδιού; Γυμνό θα τον έχουμε; Μια ζακετούλα του έχω πάρει όλη και όλη! Το παιδί με τη ζακέτα, χαχα!

Και το άγχος δεν λέει να κοπάσει. Ίσως αυτό φταίει για όλα. Ντρέπομαι πολύ που ζω μια εγκυμοσύνη μέσα στο άγχος. Όλο περίεργες σκέψεις κάνω. Όλο νομίζω πως το μωρό δεν είναι καλά. Αλλά δεν λέω τίποτα σε κανέναν. Να, μόνο σε εσάς τώρα… Σιγά μην αντέξω μέχρι τέλος Αυγούστου για να ξανακάνω υπέρηχο. Με βλέπω να τρέχω με τα αλάτια μετά από μπάνιο στη θάλασσα σε κανένα γιατρό αλαλάζοντας «Δεν τον ακούω, δεν τον ακούω!» 

Πρέπει να χαλαρώσω. Ω ναι.

Εντάξει, οι χαλαρές στιγμές μου είναι πολύ απολαυστικές. Είναι εκείνες οι στιγμές που η Αθηνά δεν τσιρίζει (τι μανία αυτά τα δίχρονα με την απαιτητική τσιρίδα!!), που ο Αρχέλαος κουνιέται όσο θα ήθελα, που δεν ζεσταίνομαι πολύ, που δεν έχω καούρες, που δεν έχω δουλειές, που μπορώ απλά να απολαύσω τα παιδάκια μου μέσα και έξω από την κοιλιά.

86 μέρες έμειναν μέχρι την ΠΗΤ. Α σας είπα ότι έχω και ΤΕΡΑΣΤΙΟ άγχος για τον τοκετό; Δεν σας το είπα… Ναι, ναι… Πώς θα γεννήσω; Θα πονέσω; Θα αντέξω; 

Και από χθες έχω και νέο άγχος: θηλασμός. 

Όχι, όχι. Πρέπει να αυτο-χαστουκιστώ αμέσως. Πόσα άγχη μαζεμένα έχετε, αχάριστη φουσκωτή μαντάμ σε ενδιαφέρουσα; (αυτός είναι ο εαυτός μου που μιλάει στον εαυτό μου) Ντροπή σας, ντροπή σας, ντροπή σας. Πηγαίνετε επιτέλους να κάνετε κανένα μπάνιο στη θάλασσα γιατί δεν σας βλέπω καλά. Συνέλθετε.

Ευχαριστώ εαυτέ. Πού θα πάει, θα συνέλθω!

Αγοράκι μου μέσα στην κοιλιά… Η μαμά σου δεν είναι συνήθως τόσο τρελή. Μια χαρά άνθρωπος είναι, θα έλεγα. Υπόσχεται ότι μόλις γεννηθείς δεν θα είναι γεμάτη άγχος. Πραγματικά, μην αγχώνεσαι. Έχεις κουλ μάνα λέμε… Είναι οι ορμόνες της εγκυμοσύνης, παιδί μου… Αλλά πού να σου εξηγώ τώρα… Όταν και αν με το καλό είναι να γίνεις πατέρας, θα στα εξηγήσω μπας και ρίξω φως στο μυαλουδάκι σου όσον αφορά τις γυναικείες ορμόνες.

Προς το παρόν… κολύμπα ανέμελος! 

Σ’ αγαπώ!!

Συν-εγκυούλες μου… πώς είστε;;;