28 εβδομάδων: φουσκωτή μου κοιλιά!
Έχει αρκετές μέρες που η κοιλιά έχει γίνει τεραστίων διαστάσεων. Ειλικρινά δεν ξέρω πού στο καλό θα φτάσει. Βέβαια, δεν διαμαρτύρομαι, ίσα ίσα μ’ αρέσει πολύ. Απλά εύχομαι να έχω 1-2 ρούχα να μου κάνουν μέχρι να έρθει ο καιρός να γεννήσω. Kαι να μη γλιστρήσω σε καμιά κατηφόρα, γιατί με βλέπω να κουτρουβαλώ σαν μπάλα μέχρι κάτω.
Γενικά μια ησυχία στο μέτωπο εγκυμοσύνη. Ενέργεια έχω ΠΟΛΛΗ. Καλό αυτό. Καούρες έχω λίγες. ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ αυτό (αν και θα προτιμούσα να μην έχω καθόλου!). Ραγάδες έχω αρκετές, αλλά δεν βαριέσαι βρε αδερφέ… Πόνους έχω λίγους, κυρίως όποτε θέλω να αλλάξω πλευρό στο κρεβάτι. Νιώθω κάπως σαν να έχω κάνει σπαγκάτο να το πω; Δεν ξέρω… Πονάω εκεί που ενώνονται τα πόδια με τον κορμό, εσωτερικά.
Έχω βρει όμως μια ωραία άσκηση γιόγκα και την κάνω και έχουν κοπάσει οι πόνοι. Είναι τόσο ανακουφιστική (η άσκηση) που έτσι μου έρχεται να την κάνω όπου σταθώ και όπου βρεθώ. Αν δείτε μια έγκυο να πέφτει στα τέσσερα και να τεντώνεται σαν γάτα, εγώ θα είμαι, μην με παρεξηγείτε! (λέγεται cat cow pose και μπορείτε να δείτε πώς γίνεται εδώ! Φίλες εγκυούλες, δοκιμάστε το!)
Και τώρα έρχεται η κρίσιμη ερώτηση: γιατί δεν έχουμε πάρει ακόμα τίποτα για αυτό το μωρό; Κάτι μας κρατάει, δεν ξέρω τι. Χαζεύαμε τις προάλλες με το Μάνο μωρουδιακά και όμως δεν πήραμε ούτε ένα κορμάκι. Περιμένουμε άραγε να πλησιάσει τελείως ο καιρός; Περιμένουμε να δούμε πώς θα είναι το παιδί να του πάρουμε ρούχα να του ταιριάζουν; Μου κάνει φοβερή εντύπωση. Στην Αθηνά είχα πάθει τέτοιο άγχος με τα ψώνια που ήδη είχα στο σπίτι κρεβάτι, αλλαξιέρα και δεν συμμαζεύεται. Βέβαια, θα μου πείτε «Βρε χαζή, αυτά τα έχεις ούτως ή άλλως από το πρώτο παιδί«. Ναι, είπαμε… από είδη βρεφανάπτυξης είμαστε κομπλέ. Αλλά ένα ρούχο δεν θα του πάρουμε του παιδιού; Γυμνό θα τον έχουμε; Μια ζακετούλα του έχω πάρει όλη και όλη! Το παιδί με τη ζακέτα, χαχα!
Και το άγχος δεν λέει να κοπάσει. Ίσως αυτό φταίει για όλα. Ντρέπομαι πολύ που ζω μια εγκυμοσύνη μέσα στο άγχος. Όλο περίεργες σκέψεις κάνω. Όλο νομίζω πως το μωρό δεν είναι καλά. Αλλά δεν λέω τίποτα σε κανέναν. Να, μόνο σε εσάς τώρα… Σιγά μην αντέξω μέχρι τέλος Αυγούστου για να ξανακάνω υπέρηχο. Με βλέπω να τρέχω με τα αλάτια μετά από μπάνιο στη θάλασσα σε κανένα γιατρό αλαλάζοντας «Δεν τον ακούω, δεν τον ακούω!»
Πρέπει να χαλαρώσω. Ω ναι.
Εντάξει, οι χαλαρές στιγμές μου είναι πολύ απολαυστικές. Είναι εκείνες οι στιγμές που η Αθηνά δεν τσιρίζει (τι μανία αυτά τα δίχρονα με την απαιτητική τσιρίδα!!), που ο Αρχέλαος κουνιέται όσο θα ήθελα, που δεν ζεσταίνομαι πολύ, που δεν έχω καούρες, που δεν έχω δουλειές, που μπορώ απλά να απολαύσω τα παιδάκια μου μέσα και έξω από την κοιλιά.
86 μέρες έμειναν μέχρι την ΠΗΤ. Α σας είπα ότι έχω και ΤΕΡΑΣΤΙΟ άγχος για τον τοκετό; Δεν σας το είπα… Ναι, ναι… Πώς θα γεννήσω; Θα πονέσω; Θα αντέξω;
Και από χθες έχω και νέο άγχος: θηλασμός.
Όχι, όχι. Πρέπει να αυτο-χαστουκιστώ αμέσως. Πόσα άγχη μαζεμένα έχετε, αχάριστη φουσκωτή μαντάμ σε ενδιαφέρουσα; (αυτός είναι ο εαυτός μου που μιλάει στον εαυτό μου) Ντροπή σας, ντροπή σας, ντροπή σας. Πηγαίνετε επιτέλους να κάνετε κανένα μπάνιο στη θάλασσα γιατί δεν σας βλέπω καλά. Συνέλθετε.
Ευχαριστώ εαυτέ. Πού θα πάει, θα συνέλθω!
Αγοράκι μου μέσα στην κοιλιά… Η μαμά σου δεν είναι συνήθως τόσο τρελή. Μια χαρά άνθρωπος είναι, θα έλεγα. Υπόσχεται ότι μόλις γεννηθείς δεν θα είναι γεμάτη άγχος. Πραγματικά, μην αγχώνεσαι. Έχεις κουλ μάνα λέμε… Είναι οι ορμόνες της εγκυμοσύνης, παιδί μου… Αλλά πού να σου εξηγώ τώρα… Όταν και αν με το καλό είναι να γίνεις πατέρας, θα στα εξηγήσω μπας και ρίξω φως στο μυαλουδάκι σου όσον αφορά τις γυναικείες ορμόνες.
Προς το παρόν… κολύμπα ανέμελος!
Σ’ αγαπώ!!
Συν-εγκυούλες μου… πώς είστε;;;
Με το καλό Ολίβια να έρθει το αγοράκι σας! Προσπάθησε να μην αγχώνεσαι κ να απολαύσεις τους τελευταίους μήνες της εγκυμοσύνης σου! Πάντως εχω ακούσει από πολλές μαμάδες τελικά να αγχώνονται περισσότερο στη δεύτερη εγκυμοσύνη ακόμα και αν η πρώτη πήγε πολύ καλά! Ποιός ξέρει ισως τελικά το άγχος της μάνας διπλασίαζεται χιχι! Τον πόνο που αναφέρεις τον είχα κ εγώ απο τον 7ο μηνα, δεν ξέρω αν είναι θέμα φύλου (κ εγώ αγόρι εκανα) ή απλά όταν το παιδί είναι πιο χαμηλά, το οποίο λένε είναι πιο συνηθισμένο στις εγκυμοσύνες με αγόρι! Το παιδί εμπαιδώνται στη λεκάνη κ πάιρνει θέση, το οποίο ειναι πολύ καλό για μια εύκολη κ γρήγορη γέννα! Σου εύχομαι λοιπόν έναν εύκολο τοκετό κ με το καλό το νέο μέλος της οικογένειας σας!
Καλέ, πως γίνεται να έχεις άγχος στο 2ο παιδί, αφού τα έχεις ξανακάνει όλα; Εμένα είναι η πρώτη μου εγκυμοσύνη, που αν εξαιρέσουμε το διαβητη τυπου 2 που έχω και με βασανίζει με διαιτες - ινσουλίνες - απειρες εξετάσεις, δεν εχω τίποτε άλλο, και όλο αφορμές έψαχνα για να στεναχωριέμαι και να αγχώνομαι. Αλλά αυτό ήταν επειδη δεν ήξερα. Και τα 'χω και τα χρονάκια μου (37 είμαι, όχι και γριά, αλλά ούτε μπεμπα) και ξέρεις: Όσο αργεί να κάνει κάποια παιδί και εχει συνηθίσει στην "ανέμελη ζωή", τόσο πιο εύκολα μπουχτίζει και κουράζεται. Αλλά εσύ που τα έχεις ξανακάνει όλα τί αγχώνεσαι για τον τοκετό; Αν δεν κανω λάθος είχες κάνει καισαρική στην Αθηνά, άρα λογικά πάλι καισαρική δε θα κάνεις; Η δεν ισχύει αυτο, οτι μετά από μια καισαρική πρέπει να κάνεις και άλλη; Αν όμως ισχύει, ειναι κάτι που έχεις ξαναπεράσει, αρα δε θα πονάς όπως πονάνε στο φυσιολογικό, μόνο τα ράμματα, έτσι δεν είναι; Τι να πω εγώ που είναι η πρώτη μου φορά, φοβαμαι ΚΑΙ το φυσιολογικό ΚΑΙ την καισαρική , γιατί ούτε τον πόνο μπορώ ούτε τις εγχειρήσεις. Είμαι στην 36 +4, και στην 38 μπαινω Αρεταιειο για καισαρική (διαβητης + 19 κιλα + μεγαλος μπέμπης) και ειμαι πάρα πολύ φοβισμένη. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα! Εχω μια κοιλάρα από τον 7ο κιόλας που δεν την κουμαντάρω, δεν μπορώ να κοιμηθώ, εχω πρηστεί ολόκληρη, από τη μία θέλω να την ξεφορτωθώ κι από την άλλη φοβάμαι να παω να γεννησω! Αυτό που μάλλον συμβαίνει ειναι τελικά οτι η πείρα δεν παίζει ρόλο, μάλλον επικρατουν οι ορμόνες μας! Φίλη Ολίβια, καλή μας συνέχεια και με το καλό να μας έρθουν οι μπέμπηδες. Και όταν θα διαβάζουμε αυτά που γράφουμε τώρα, θα γελάμε και θα λέμε τι χαζές που είμασταν που αγχωνόμασταν!
φυσιολογικη γεννα με επισκληριδιο.το απολυτο θαυμα.για το θηλασμο η απολυτη συμβουλος.παπαδημα.........στη θεσσαλονικη.εχει παρα πολλες γνωσεις προσωπικη εμπειρια πολυ διαβασμενη, εμενα μου ελεισε τα χερια και μονο απ το τηλεφωνο.ειναι εκει οποτε τη χρειαζεσαι και δινει πραγματικα καλες οδηγιες.με αυτην δουλευω και θηλαζω αποταν το μπουμπουκι μου ηταν 3μιση μηνων.τωρα ειναι 8.δεν ειπαρχει πιο ομορφο απ το θηλασμο......
Σου έχω πει πόσο απίστευτα με συγκινούν αλλά και με κάνουν να γελάω τα κείμενά σου;;;;;; <3
Για τον πόνο που ανεφερες θελω να σου πω οτι το εχω ζησει. και δεν πονουσα μονο εκει αλλα σε ολη τη λεκανη οσο πλησιαζαν οι μερες τοκετου! εφτασα 40η εβδομαδα (θελαμε να παρει βαρος η μικρη αλλα τελικα βγηκε αδυνατη) και παρακαλουσα το γιατρο να κανουμε προκληση διοτι δεν αντεχε αλλο η λεκανη μου (δεν ελεγε και το λουλουδακι μου να βγει)! οταν γεννησα ελεγα επιτελους τερμα αυτο το μαρτυριο! αλλα τελικα αρχισαν παλι οι πονοι μετα απο μερικες μερες......τι ηταν? ανοιγε και εκλεινε η λεκανη μου!!!!!!!!!!!!!!!!!! δεν εχω ακουσει καμια εγκυο να παραπονιεται για πονους στη λεκανη και στους προσαγωγους κι ελεγα στις μαιες μου γιατι ζω τετοιο μαρτυριο. προετοιμαζεται το σωμα σου για τη γεννα μου απαντουσαν. δεν ξερω αν αυτο επαιξε καποιο ρολο αλλα γεννησα πολυ γρηγορα. πολυ οξυς πονος παντως, δεν ξερω αν αισθανεσαι το ιδιο. Κουραγιο κοριτσακι, καλη συνεχεια!
Δηλαδή Άντα πονούσες και κατά την διάρκεια του τοκετού αλλά και μετά;; Έχω ακριβώς τους πόνους που περιγράφει η Ολίβια και την Κυριακή φτάνω στην ΠΗΤ μου. Με θορύβησε αρκετά το σχόλιό σου μπορώ να πω. Ουφ!! Ελπίζω την ώρα της γέννας να μην νιώθω εκτός όλων των άλλων και αυτές τις σουβλιές εκεί κάτω...θα δείξει! Με το καλό να δεχθείς το αγοράκι σου Ολίβια, κάνε υπομονή και ο καιρός θα περάσει.