Οταν έπαψα να «ζω και να αναπνέω» μόνο για τα παιδιά μου…
Περασα μια αρκετά μεγάλη σε διάρκεια φαση κατα την οποία «ζούσα και ανέπνεα για τα παιδιά μου»
Δεν θα ηθελα να παρεξηγηθώ: η αγάπη που νιώθω για τα παιδιά μου ειναι τεράστια, απερίγραπτη, περα από κάθε αλλου είδους αγάπη. Μερα με τη μέρα μεγαλώνει και είναι αυτονόητη και ενθουσιώδης ταυτόχρονα. Ομως δεν ειναι η μοναδική αγάπη της ζωής μου. Και εγω δεν ζω πια μονο για να είμαι μαμά.
Προσπαθώντας να ανακαλύψω το ποια είμαι και το ποια θέλω να είμαι μετά την επιστροφή μου στη Θεσσαλονίκη και την έναρξη ενός νέου κεφαλαίου της ζωής μου, δεν άργησα να διαπιστώσω πως είχα πέσει και εγω στην παγίδα που πέφτουν πολλές μαμάδες. Αντί να αντιμετωπίσω τα προβλήματα μου και να διεκδικήσω μια ζωή που μου ταιριαζει, τα έκανα ολα στην άκρη και φόρεσα την πανοπλία του «Εγω είμαι μαμά και αυτό μου είναι υπεραρκετό». Μόνο που τελικά για καμία σχεδόν απο εμάς το να είναι βασικά μαμά -και κατα τ’ άλλα στεναχωρημένη- δεν είναι αρκετό. Άσε που πιστεύω πως κάθε παιδι θα προτιμούσε να είναι η μαμά του λιγότερο «μόνο μαμά» και πολύ περισσότερο «ευτυχισμένη μαμά».
Οταν το ζεις, δεν το βλέπεις. Νομίζεις πως αφορά μόνο την Κατερίνα που ο άντρας της της φέρεται σαν σκουπίδι και εχει στραφεί στην αποκλειστική αγάπη προς τα παιδιά της, την Κλειώ που έβαλε 30 κιλά αλλα δεν τη νοιαζει πια να είναι όμορφη γιατι «τα παιδιά της την βλέπουν κούκλα», την Παναγιώτα που ολο λέει οτι θα χωρίσει και ολο έγκυος ξαναμένει, την Έλενα που της λείπουν τοσο πολύ οι βόλτες με τις άτεκνες φίλες της όμως «της αρκούν οι αγκαλιές της κόρης της».. Είναι μεχρι να «ξυπνήσεις» και να δεις οτι και εσύ τελικά ανέχεσαι/παρασυμβιβάζεσαι/
Έγραφα απο τον πρώτο πρώτο καιρό που έγινα μαμά πως ευτυχισμένη μαμά= ευτυχισμένα παιδιά. Και πρωτη εγω το ξέχασα! Περασα μια περίοδο που δεν ήμουν αληθινά ευτυχισμένη! Πλέον το βλεπω ακόμα και στις παλιές μου φωτογραφίες -οπότε τολμώ να τις κοιτάξω! Ήμουν -και είμαι- τρελά ευτυχισμένη που το σύμπαν έριξε στην αγκαλιά μου αυτά τα δυο υπέροχα πλάσματα, ομως κατα τ’ αλλα;
Ομως δεν μετανιώνω, γιατι καθετί που ζούμε, κάθε μια μας επιλογή, γίνεται σπουδαίο μάθημα ζωής που αν το παρουμε όχι μονο γινόμαστε καλύτεροι, αλλά φτάνουμε και ενα τσικ πιο κοντά σ’ αυτό που θέλουμε να είμαστε. Αρκεί φυσικά να δούμε την αλήθεια κατάματα και να κάνουμε ένα πρώτο βήμα να αλλάξουμε.
Οταν έπαψα να ζω και να αναπνέω μονο για τα παιδιά μου, αλλα θυμήθηκα πως είμαι μια γυναίκα νέα με ανάγκες, επιθυμίες, ενδιαφέροντα, οταν άρχισα να με αγαπώ για κάθε μου ρόλο και όχι μονο για αυτόν της μαμάς, δεν έγινα μονο εγω πιο ευτυχισμένη αλλά και τα παιδιά μου! Γιατι πλέον έχουν μια μαμά που χαίρεται αληθινά την κάθε στιγμή μαζί τους και που δεν καλύπτει κανένα συναισθηματικό της κενό μέσα από τη μητρότητα. Γιατί κανένα παιδί δεν αξίζει τέτοιο «βάρος». Δεν γίνεται να χαίρεσαι μόνο με τα παιδιά σου. Και όταν αυτά μεγαλώσουν και φύγουν από κοντά σου; Τότε τι;
Οταν έπαψα να ζω και να αναπνέω μονο για τα παιδιά μου, ένα πράγμα παρέμεινε βέβαια 100% ίδιο: το ότι αν χρειαζόταν θα έδινα τη ζωή και κάθε μου ανάσα για αυτά!
Ολίβια
Καλη μου Ολιβια, Ισως να ναι η πρωτη φορα που γραφω...το αρθρο σου ηταν συγκινητικο, τρυφερο, αληθεινο...οπως κι εσυ! Πολλες μιλησαν για ελλειψη εμπνευσης...κοριτσια..κουνηστε λιγο το κεφαλι σας...πιο αρθρο δηλαδη θεωρειται εμπευσμενο; Αυτο που συμφωνει απολυτα μαζι μας; Αυτο που μας βολευει; Αυτο που μας χρυσωνει το χαπι; Ηρεμηστε και καντε οτι θελετε με τη ζωή σας...και σν αυτη η κοπελα που ξαναπηρε την ευτυχια στα χερια της σαν φαινεται οχι και τοσο για τα γουστα σας, μην τη φορατε! Ολιβια ειμαι μητερα δυο παιδιων, (7,5 και 2)τωρα στα 38 και εδω και δυο χρονια και ενω ειμαι στο εξωτερικο χωρις γονεις και ντανταδες, αποφασισα να συνεχισω τις σπουδες μου! Ξεκινησα μαστερ στον τομεα μου για να μπορεσω να κανω το ομειρο μου πραγματικοτητα, να δουλεψω σε αυτο που αγαπησα! Εκανα την καρδια μου πετρα και εφοσον η αιτηση μου εγινε αποδεκτη γραφτηκα! Εκλαψα πολυ και κλαιω καθε στιγμη που απιχωριζομαι το μωρο μου, που λεω στη κορη μου δεν μπορω να παιξω μαζι σου γιατι εχω εργασια. Που τα ρουχα τους δεν ειναι σιδερωμενα και καμια φορα θα φανε κσι φαγητο δευτερης μερας! Ομως νιωθω ευτιχισμενη που βλεπω στα ματια τους τη λαχταρα οταν τρεχω να τα παρω! Οταν τους αφιερωνω τη μια πολυτιμη μου ωρα για γαργαλητο! Οταν τους περιγραφω τι εγραψα στη διπλωματικη του πρωτου ετους! Οταν τους περιγραφω τι θα κανω με το διπλωμα! Εκλαψα απι χαρα οταν η κορη μου χτυπησε παλαμακια πηδωντας επειδη πηρα τη θετικη απαντηση για την πρακτικη μου! Κλαιω απο χαρα οταν ο γιος μου φωναζει μαμα...και το ονομα της εταιριας που δουλευω! Τα ακγαλιαζω τα φιλαω και τα ευχαριστω που μου δινουν δυναμη να γινω καλυτερη σε αυτα που ονειρευομουν! Για μενα! Γιατι αυτο με κανει ακομα πιο ευτιχισμενη! Να χαιρομαι μαζι με τα παιδια μου και τον υποστηρικτη μου τον ανδρα μου το ξανανηγμα των φτερων μου! Αυτων που χα κλεισει ανγκαστηκά και που ξανανηξα! Για μενα και για αυτα! Και φυσαν και αυτα στις φτερουγες μου...οπως θα φυσηξω και γω στις δικες τους αργοτερα....
Ειμαι κ γω μαμα ενος αγοριου 5 χρονων Κ χωρισμενη τα 3 τελευταια χρονια εχω ξεχασει πως ειναι να εισαι για τν εαυτο σου μενω σ ενα σπιτι με καμια εξοδο μονο με την κολλητη μου το αρθρο σου μου δινει κινητρο να βγω εξω κ να συνεχισω να ζω οχι στους ρυθμους που το εκανα πριν τν γιο μου αλλα στο να μν μιζεριαζω Ειχα κ γω ολα αυτα τα κλισε τι θα πει ο κοσνος πλεον εισαι μαμα Ναι ειμαι μαμα αλλα ειμαι κ γυναικα κ μαλιστα μικρη 29 Οσο για τις ανθρωπινες σχεσεις ακουνε παιδι κ φευγουν τρεχοντας Μπραβο σου που τα καταφερες κραταω μονο αυτο δν εισαι μονο μαμα πρεπει να σαι κ ευτιχισμενη μαμα
Δεν κρατιεμαι θα τα πω..... Ολες εσεις που παθατε σοκ (εντελωςδηθεν) απο κειμενο της Ολιβιας, να υποθεσω πως δεν εργαζεστε, δεν εχετε κοινωνικη ζωη ( φιλους, ενδιαφεροντα ) δεν ασχολειστε καθολου με τον εαυτο σας, δεν εχετε ερωτικη ζωη κλπ κλπ Ολιβια ( και καθε Ολιβια ) οταν σε εβλεπαν παχουλουλα, ατημελητη ησουν " καλη'' μανα. Τωρα που εγινες κουκλαρα και λαμπεις απο ευτυχια εισαι ''κακη''. Το εχω φιλοσοφησει.....το ολο ζητημα. Ολα αυτα τα σχολια κρυβουν ζηλια. Μαμαδες σαν και σενα ειναι πολυ καλυτερες απο καποιες αλλεςπου μονο χολη σταζουν. Εμενα το κειμενο σου μου αρεσε πολυ.....ειπες πολλες αληθειες. Και για αυτο καποιες τις πονεσες πολυ ;)
Νομίζω οτι τα περισσότερα σχόλια ειναι προκατειλειμένα απέναντι στην Ολίβια.Συμφωνώ με το κέιμενο και δεν μπορώ να βλέπω "μαμάδες-μαμάδες".Νέες κοπέλες άβαφτες απεριποίητες να κυκλοφορούν σαν θειάτσες με την μόνιμη δικαιολογία δεν προλαβαίνω.Όλες μας δεν προλαβαίνουμε.Καμία δεν έχει λυμένα προβλήματα.Και όλες μας δεν έχουμε λεφτά .Και αυτές που δουλεύουμε και αυτές που καθόμαστε.Παααααλιά όλα μου τα καλυντικά ήταν mac και estee lauder κτλ τώρα μια χαρά είναι και τα essence.Aυτά μπορώ αυτά αγοράζω.Θέλω όμως κάθε πρώι να με βλέπω και να με χαίρομαι και όχι να με λυπάμαι.Ολες μας πρέπει να έχουμε αυτοπεποίθηση και να βγάζουμε πάντα την εσωτερική μας ομορφιά.Όλα τα άλλα είναι απλές δικαιολογίες.
Καλησπέρα μανούλες!! Θέλω να σας πω 2-3 πραγματάκια απο την δίκη μου πλευρά.. Αυτή του παιδιού... Εμένα η μανούλα μου κυριολεκτικά ζούσε μόνο για εμας( εμένα και δυο άλλες μεγαλυτερες αδερφές)... Όπου και να πήγαινε εμείς απο πίσω... Για ψώνια η μαμα και εμείς μαζί της. Για βόλτα να μαμα με της φίλες η συγγενείς εμείς απο πίσω.Ποτέ δεν την θυμάμαι μια φορά να παει διακοπές μόνο με τον μπαμπά μου μόνοι τους σαν ζευγάρι, η για καφέ μόνοι τους!! Όλα τα έκανε μαζί μας! Δεν μπορώ να πω ποτε δεν μου έλειψε η παρουσία της, η υπερπροστατευτικοτητα της πάντα ήταν εκεί για εμένα και ακόμα είναι... Αλλα έφτασε η ώρα που αναπόφευκτα όλα αυτά θα άλλαζαν.Η αδερφές μου μεγάλωσαν( και εγώ επείσεις χαχαχαχα δυστυχώς...). Όλα αυτά τα χρόνια το μόνο που σκεφτόταν είναι πως θα μας σπουδάσει, πως θα μας παντρεύψει, πως θα μας κανει την προίκα μας... Ποτέ δεν σκέφτηκε τι θα κανει για τον εαυτό της!!! Κάθε φορά που κάποια απο εμάς έφευγε τελικά απο το σπίτι ( κάποια στιγμή θα παντρευμασταν τι να κάνουμε)... Αυτή μαραζώνε μέρα με την μέρα... Δεν είχε με τι να ασχολήθει πια. Και είναι κρημα. Μια φορά μου είπε ," εγώ ποτέ δεν σας άφηνα στο σπίτι η στης γιαγιάδες να σαν κρατήσουν για να κάνω εγώ τα κέφια μου". Και ήταν αλήθεια!!! Γιατί; Γιατί μανούλες το κανέτε αυτό; Δεν σταματάς να είσαι ανθρώπως όταν γίνεσαι μάνα!!! Πρέπει να βγεις με την φίλες σου μόνη μερικές φορές, πρέπει να πας με τον άνδρα σου μόνοι διακοπές να ξανά νοιωσεται σαν ζευγάρι!! Και δεν έγινε και τίποτα αν μια φορά το μήνα σας το κρατάει το παιδί η μάνα σας!!! Το παιδί είναι η ζωή σου αλλα αυτό θα μεγάλωσει και θα φυγή, αλλα εσυ θα είσαι αυτή που θα ξυπνήσεις μετά απο χρόνια και θα αναρωτιέσε τι έχεις κανει εκτός απο το να είσαι μαμα. Με όλο το σεβασμό σε όλες της μανούλες!!!
Δεν ξέρω αν κατάλαβα καλά, αλλά έχεις -ας πούμε- μετανοιώσει για την κατάστασή σου το προηγούμενο διάστημα; Γιατί είσαι τόσο αυστηρή με τον εαυτό σου; Εγώ ένα "μότο" έχω πάντως στη ζωή μου: «Αυτό ήθελα τότε, αυτό έκανα. Αυτή την ανάγκη είχα, αυτήν ικανοποίησα». Το πως αντιμετωπίζει κανείς τη μητρότητα εξαρτάται από το πότε, πως, γιατί και τί γινόταν πριν από τη μητρότητα. Π.χ. εγώ δεν είμαι στη φάση που είσαι εσύ. Δεν ξέρω, μπορεί να οφείλεται στο οτι εσύ έκανες παιδιά πολύ πιο νέα από μένα, ενώ εγώ στα 37 όντας ένας άνθρωπος που του ήταν αδιανόητο να κάνει παιδί σε μικρότερη ηλικία, γιατι ήθελε να ζει για τον εαυτό του. Θέλω να πώ οτι ίσως εγώ είχα πολύ περισσότερα χρόνια από σένα να ζω για τον εαυτό μου και πλέον βαρέθηκα. Καμια φορά μάλιστα μουτζώνω τον εαυτό μου που δεν έκανα παιδι στα 25 μου, καθώς τώρα είμαι 41 και σαφώς πιο κουρασμένη μεγαλώνοντας ένα 4χρονο γιο. Όμως και πάλι η απάντηση είναι "Αυτό ήθελα, αυτό έκανα". Και αυτή τη στιγμή όχι μόνο δε μου λείπουν οι εργένικες μέρες μου, αλλά ο γιος μου είναι μια πολύ ωραία δικαιολογία για: να βγαίνω επιτέλους έξω πιο λετσαρία από πριν, να μην αγχώνομαι για τη δουλειά μου (που ήταν ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου πριν τη μητρότητα) να ασχολούμαι επιτέλους και εντατικά με τη μαγειρική που πάντα μου άρεσε, (απλά με είχε φάει η δουλειά) και πάρα πολλά άλλα. Και όταν έγινα μαμά κοινωνικοποιήθηκα πολύ περισσότερο, ενώ ακριβώς πριν τη μητρότητα είχα γίνει σχεδόν αντικοινωνική. Δεν έχω καμία άλλη δραστηριότητα εκτός από τη μαμαδοσύνη, είμαι stay at home mommy και δε με νοιάζει κιόλας. Στην παρούσα φάση μου ταιριάζει αυτή η "κατάσταση" και το μεγάλωμα του παιδιού το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον. Τώρα, αν μια μέρα ξυπνήσω στα 50 και έχω ανάγκη να ζήσω λίγο για τον εαυτό μου, θα το κάνω χωρίς να πιστεύω οτι έχασα χρόνια από τη ζωή μου, γιατί αυτή τη στιγμή αυτό ξέρω, αυτό κάνω. Άρα λοιπόν μην έχεις πικρία για το πως ήσουν πριν. Οι άνθρωποι μεγαλώνουν και οι ζωές τους ωριμάζουν μαζί με αυτούς. Αυριο μεθαύριο μπορεί ωριμάζοντας να ανακαλύψεις κάτι άλλο για τον εαυτό σου. Δε σημαίνει πως ό,τι έκανες ως τώρα είναι λάθος. Και η κάθε μία από εμάς που ανέχεται καταστάσεις -όπως έγραψες στο κείμενό σου- και βρίσκει αποκούμπι στα παιδιά, δεν το κάνει γιατί είναι θύμα, το κάνει γιατί αυτό μπορεί να κάνει, γιατί εκεί φτάνει η ωριμότητά της τη δεδομένη στιγμή. Αν μπορούσε στ' αλήθεια να κάνει κάτι άλλο, θα το έκανε. Το θέμα είναι να το αναγνωρίσει, κι όταν έρθει η ώρα , όποτε κι αν έρθει, να μπει σε μια άλλη φάση που θα προκύπτει από τη μέχρι τώρα εμπειρία της χωρίς να κοιτάει πίσω και να μετανοιώνει.
Ότι πιο σωστό έχω διαβάσει!Συμφωνώ βέβαια με την Ολιβια,ότι δεν πρέπει να χάνουμε τον εαυτό μας,αλλά ναι δεν πρέπει να σουρώνουμε παλιές μας αποφάσεις,κάτι ήξερε ο εαυτός μας τότε.
Μαζί σου, Ολίβια. Όταν η κόρη μου μεγαλώσει και φύγει από το σπίτι, θέλω να αναγνωρίζω και το πρόσωπο στον καθρέφτη και τον άνθρωπο που μεγάλωσε μαζί μου το παιδί. Για την κόρη μου δίνω τη ζωή μου, αλλά δε με κάνει κακή μαμά το ότι την αφήνω μια φορά τη βδομάδα για να πιω έναν καφέ με φίλη ή να κάνω το χόμπι μου ή να πάω μια βόλτα με τον μπαμπά της. Δεν κρίνω καμία για την επιλογή της, άλλωστε οι ισορροπία είναι μια πολύ προσωπική υπόθεση -αρκεί να υπάρχει ισορροπία και να μη λέμε ψέματα στον ίδιο μας τον εαυτό...
Εμενα μου αρεσε το κειμενο και συμφωνω. Παντως αυτα που λεγονται περι ευτυχιας μου κανουν εντυπωση... Εγω απο τοτε που γεννησα το πρωτο μου παιδι ποτε δεν κοιμηθηκα ευτυχισμενη. Υπαρχει βαρος κυριως ενοχες και αγωνια τι ανθρωποι θα βγουν στον κοσμο. Ευχομαι κουραγιο και δυναμη σε ολες τις μανουλες.
Εγώ κορίτσια πιστεύω πώς κάθεμιά μας ''πρέπει να κάνει'' αυτό που είναι στο χαρακτήρα της...Εμένα ας πούμε δε με πνίγει να βγαίνω κάθε Σάββατο με τα παιδιά μου για βόλτα ή θέατρο ή να κάνω παρέα με μαμάδες από το σχολείο και να πίνω καφέ ενώ τα παιδιά μας παίζουν...Ακόμα κι η κολλητή μου που είναι ανύπαντρη πίνει καφέ μαζί μου σε ένα παιδότοπο...Προσωπικά δε με γεμίζει να ''βγω'' χωρίς τα παιδιά μου παρά μόνο λίγες φορές με τον άντρα μου για ποτό...¨Οπου μπορώ να τα πάρω μαζί μου τα παίρνω, σε όλες τις κοινωνικές εκδηλώσεις...Κατά τα άλλα θα διαβάσω και τη λογοτεχνία μου, θα φτίαξω και τα μαλλιά μου και τα νύχια μου, θα πάω για ψώνια και με ενδιαφέρει να είμαι όμορφη για μένα, για τον άντρα μου και για εκέινα που κάθε φορά που είναι να πάμε κάπου με κοιτούν και μου λένε πόσο όμορφη είμαι...Από κει και πέρα κάθε άνθρωπος νιώθει και διαφορετικά...τα παιδία μας θέλουν αληθινούς και ευτυχισμένους γονείς αλλά και παρόντες στις σημαντικές στιγμές της ζωής τους και ατην απλή καθημερινότητα τους...Ας πούμε έγω έχω καταλάβει πόσο πολύ εκτιμάνε που κάθε μέρα μαγειρεύω ή που μαζευόμαστε στις γιοτρές με φίλους, συγγενέις και κουμπάρους...Ολίβια έχεις απόλυτο δίκιο σε όλα όσα λες απλά αν μου επιτρέπεις για μένα ήταν άκομψο και λίγο βαρύγδοπο το ''από τότε που έπαψα να ζω και να αναπνέω μόνο για τα παιδιά μου'' Αλοίμονο αν δεν έχουμε τίποτα άλλο να σκεφτούμε πέραν αυτών κι αλοίμονο στη στιγμή που θα σταματήσουμε να ζούμε και να αναπνέουμε μόνο για αυτά...Ελπίζω να καταλαβαίνεις τι εννοώ...Ο ρόλος της μάνας είναι ισόβιος...
"Μόνο που τα παιδιά δεν αξίζουν τέτοιο βάρος. Γιατί για βάρος μιλάμε." Πόσο σοφή αυτή η κουβέντα. Εγώ πάντως που έκανα το δευτερο παιδάκι μου πριν δυο μήνες, θέλω πολύ να είμαι μόνο μαμά για ένα διάστημα...Να το ζήσω αυτό όσο μπορώ. Αν και θέλω κάποια πράγματα από την ζωή μου, το να είμαι μαμά ήταν για μένα από μικρή όνειρο, οπότε τώρα που το ζω εις διπλούν θέλω να το χαρώ...
Εχω την αίσθηση ότι η Olivia είναι απο τις μαμάδες που αφιερώνουν περισσότερο ποιοτικό χρόνο στα παιδιά του, απο πολλές εδώ γύρω ίσως κι απο μένα. Δεν προσφέρω κάτι οταν παίζω με το παιδί μου κοιτώντας με την άκρη του ματιού τηλεόραση.. Προσωπικά, εργάζομαι κ γυρνάω με περισσοτερη όρεξη στο σπίτι απο οταν εχω άδεια, κάποιες φορές βγαίνω μονη κ την κρατα ο μπαμπάς. Κ λυπάμαι που δεν έχουμε την ευκαιρία (ζούμε σε ξένη πόλη) να βγούμε κ σα ζευγάρι, όχι απλά γιατί θα μου άρεσε αλλα θα θελα να βλέπει πιο ερωτευμένους γονείς για να προσδοκα αυτό απτή ζωή της κ τίποτα λιγότερο. Επίσης ήθελα να σας πω πως μια μαμά χρειάζεται και τον εαυτό της, ακόμη κ σε ακραίες καταστάσεις. Για να τον διαθέσει στο παιδί της... Σας γράφω απτό νοσοκομείο όπου νοσηλεύεται η μικρή μου κι ειναι καλύτερα ευτυχώς. Τις πρώτες μέρες δεν έφυγα ούτε λεπτό, δεν ήθελα ούτε κ το χα ανάγκη. Μέχρι που έφτασε μέρα που δεν είχα κουράγιο να πω ούτε ενα τραγουδάκι σένα μικρό παιδί καθηλωμένο σε κρεβάτι που δε μπορούσε να παίξει κ χρειαζόταν ενα θίασο γύρω της για να περνά η ώρα κ να χαμογελα. Μένω εδώ κάθε μέρα κ φεύγω κάθε δεύτερο βράδυ πια, χωρίς τύψεις. Κ παίζω κ 5 παραστάσεις την ημέρα! ?
Φαίνεται Ολίβια! Φαίνεται είσαι πιο όμορφη από ποτέ και τα παιδάκια σου πιο Χαρούμενα από ποτέ! Συνέχισε έτσι ακριβώς όπως κάνεις και είμαι σίγουρη ότι θα ανθισετε όλοι σας ακόμα περισσότερο! Σας αξίζει ???
Ολίβια γεννήσαμε σχεδόν μαζί...ο Αρχέλαος με τον γιό μου έχουν διαφορά λίγες μέρες μόνο. Η αλήθεια είναι πως έχω αφιερώσει την ζωή μου όλη στο 100% στο αγόρι μου το μικρό. Έχω έναν πολύ όμορφο γάμο με βάσεις κ πολύ πολύ αγάπη, αληθινή και ΔΥΝΑΤΗ!!! Γενικά έχω μια ήρεμη και όμορφη ζωή. Από τότε που έγινα μαμά έχω ξεχάσει τι θα πεί έξω, τι θα πεί κομμωτήριο, να κάνω κάτι για μένα κλπ κλπ κλπ. Και είμαι πολύ περήφανη για αυτό.Δίνω όλο μου το είναι.Κάνω λάθη μαθαίνω απο αυτά. Προσπαθώ πάντα για το καλύτερο μας. Και μια μέρα...καθώς καθάριζα κάτι ντουλάπια έπεσαν στα χέρια μου κάτι φωτογραφίες μου...όχι πολύ παλιές...μιλάμε για 4-5 χρονάκια πίσω...και εκεί παρατήρησα κάτι: Πόσο πολύ είχα παραμελήσει τον εαυτό μου...ήμουν τόοοοοσο όμορφη!!!! Εκείνη την στιγμή κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και κοίταξα πως έχω γίνει...Για λίγες μέρες σκεφτόμουνα...έκανα έναν απολογισμό που λέμε. Καί έτσι άλλαξα...και το ευχαριστιέμαι πολύ. Πάω κάνω τα μαλλάκια μου κάθε βδομάδα, πάω κάνω τα νυχάκια μου, τα φρυδάκια μου, και μία φορά τον μήνα αποφάσισα με την κουμπάρα μου να βγαίνουμε έξω χαλαρά για ένα ποτάκι αργά, αφού έχουν κοιμηθεί τα παιδιά μας. Το οτι έγινα μαμά δεν σημαίνει οτι έπαψα να είμαι και γυναίκα.Αισθάνομαι όμορφα και ο άντρας μου έχει εκτιμήσει την αλλαγή.Χαλαρώνω και κάνω πράγματα για τον εαυτό μου.Αυτό με κάνει πιο αποδοτική σε όλα τα επίπεδα. Εξακολουθώ να ασχολούμαι το ίδιο πολύ με το παιδί μου. Όλα αυτά μου κοστίζουν σε ώρα...περίπου 5 ώρες τον μήνα...ΜΟΥ ΑΞΙΖΟΥΝ. Νιώθω πολύ όμορφα μέσα μου. Και μέσα σε όλα αυτά θέλω να σου πω πως είμαι εργαζόμενη, πως δεν έχω κανέναν για βοήθεια και ούτε το χρήμα ρέει απο τα μπατζάκια μας. Όταν θέλουμε τα προλαβαίνουμε όλα, και τα κάνουμε και τέλεια...και λύσεις βρίσκουμε....ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΘΕΛΟΥΜΕ. Όσο για το οικονομικό όλα αυτά πολύ ειλικρινά μου κοστίζουν 50 ευρω τον μήνα...ΟΠΟΤΕ ΟΛΙΒΙΑ ΚΝΑΕΙΣ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ!!!!! ΕΙΜΑΙ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΚΑΙ ΞΕΡΩ ΠΟΛΎ ΚΑΛΑ ΟΤΙ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΠΑΡΑΜΕΛΕΙΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ.
Είναι νομίζω πολύ λογικό να χανονται οι ισορροπίες ειδικά τα πρώτα χρόνια της ζωής του μωρού, που μας εχει αναγκη 24/7! Και ναι εκτός απο μαμάδες ειμαστε και γυναίκες και το χρωστάμε στο εαυτό μας να νιώθουμε καλά για να μη βαρυγκομάμε όταν ειμαστε με τα παιδιά μας! Το τι πρέπει να κάνει καθε μία για να είναι καλά ειναι προσωπική υπόθεση! Και Ολίβια εχεις δίκιο, οταν τα παιδιά "φυγουν" εαν ζουμε για εκείνα τι θα κανουμε μετα? θα πάψουμε να υπάρχουμε ως μαμαδες? Η ΨΥΧΙΚΗ υγεία ειναι μεγάλη υπόθεση και εφτασα στο αμήν για να το καταλάβω!
Η αλήθειά είναι πως δεν είχε τύχει να διαβάσω πολλά κείμενα σου,αλλά μετά από αυτό το κείμενο, έχω να πω πως με ανακούφισες. Τελικά, υπάρχουν και κανονικοί άνθρωποι στη bloggoσφαιρα (thanks,έπαψα να αισθάνομαι εξωγήινη :P). Συμφωνώ ΑΠΟΛΥΤΑ μαζί σου . Είμαι μαμά που δουλεύω πάνω από 12 ώρες το 24ώρο,που πολλές φορές δουλεύω και έχω το παιδί μαζί μου (καλή ώρα όπως τώρα),που υπάρχουν μέρες που στην κυριολεξία δεν βρίσκω χρόνο να κοιταχτώ καν στο καθρέφτη Όσοι με ξέρουν ,ξέρουν την λατρεία που έχω στο παιδί μου ΑΛΛΑ και γω, τολμώ να πώ, πως είμαι στη φάση του πρέπει να αρχίσω να φροντίζω και λίγο τον εαυτό μου. Όσο για τις κυρίες που σχολιάσανε πως είναι χωρίς έμπνευση η ανάρτηση κλπ κλπ ,έχω να πω πως όταν ο άλλος είναι τόσο θαρραλέος και ανοίγει δημόσια την καρδιά του,είναι αγένεια και κακοτροπιά να σχολιάζετε κατά αυτό το τρόπο. Φιλιά
Κορίτσια μικρά και μεγάλα νομίζω πως για μία ακόμη φορά βγαλαμε τα μαχαίρια για να αποδείξουμε τι? μα το αυτονόητο ζούμε και αναπνέουμε για τα παιδιά μας αλλά δεν ξεχνάμε να πάρουμε ανάσα και για τα δικά μας πνευμονία γιατί αλλιώς θα σκάσουμε.Λοιπόν εγώ θα γράψω τη δικιά μου αλήθεια έχω περάσει διαστήματα που ασχολιομουν μόνο με τα παιδιά εχω περάσει διαστήματα που εθετα σαν προτεραιότητα εργασία και τον εαυτό μου έχω περάσει ευτυχώς τα μεγαλύτερα διαστήματα κρατώντας τις ισορροπίες.Δε μετανιώνω για καμιά από τις φάσεις που πέρασα ίσως μόνο μετανιώνω για εκείνη τη φάση που ταυτισα το μεγάλωμα της πρώτης μου κόρης με τις συνεχείς επισκέψεις στο ψυγείο.Ξέρω όμως ότι δε φταίει το παιδί ούτε η κλεισούρα αλλα εγώ που βολευτηκα με τις πιτζάμες μου και την αλογοουρά στο μαλλί.Στη μικρή μου κόρη όλοι γελαγαν όταν έλεγα στοπ η μαμά θα πάρει τριανταλεπτο κενό και ήξεραν πώς μόνο το μωρό θα μπορούσε να σπάσει το κενό.Έτσι ένιωθα έτσι έκανα ,ίσως έχει να κάνει πως πατούσα δυνατά πια στα πόδια μου και δεν είχα ανάγκη από κανένα να μου μετρήσει το ποσό αξία μάνα ήμουν...ήμουν είμαι και θα είμαι εσαεί γιατί πάντοτε προσπαθώ για το καλύτερο της οικογένειας μου κινουμε πάντοτε με γνώμονα πιο είναι το μακροπρόθεσμο καλό των παιδιών μου και μία σαλταρισμενη μαμά δεν είναι καλό για αυτά.
Η εμπειρία της μητρότητας όπως και κάθε εμπειρία είναι ένα ταξίδι μέσα στη ζωή μας. Κάθε άνθρωπος ζει αυτό το ταξίδι διαφορετικά... Εσύ Ολίβια μέσα από όσα μοιράζεσαι μαζί μας με έκανες πότε να γελάσω, πότε να προβληματιστώ ίσως ακόμη και κάποιες φορές να ταυτιστώ... Αυτό όμως που έχεις καταφέρει και σε ευχαριστώ είναι το πιο απλό και όμως το πιο σημαντικό, να καταλάβω ότι το ταξίδι αυτο το έχουν κάνει και άλλοι... Πόσο πιο δύσκολο θα ήταν αλήθεια ένα ταξίδι στο άγνωστο... Το συγκεκριμένο άρθρο περιγράφει έναν κύκλο που ολοκληρώνεται και ένιωσα να μου δίνει ελπίδα και συγκίνηση!! Σε ευχαριστώ πολύ!!!
το κείμενο που έγραψε η Ολίβια λίγο πολύ αφορά όλες τις γυναίκες που περνούν στην φάση της μητρότητας. ίσως και μόνο και σε κάποιες φάσεις της ζωής της καθεμιας. προσωπικά συγκινήθηκα διαβάζοντάς το αν και δεν ξέρω αν είναι η σωστή λέξη που πρέπει να χρησιμοποιήσω. μακάρι όλες οι γυναίκες του κόσμου να έχουν την δυνατότητα να γίνουν δημιουργικές και να εργάζονται πάνω σε αυτό που επιθυμούν. είναι όμως ομολογουμένως ένα "ζόρικο κείμενο" σε εκείνες που δεν μπορούν να βρούν δουλειά ούτε σε 5μηνο του ΟΑΕΔ, σε εκείνες που δεν έχουν βοήθεια απο πουθενά για τα παιδιά τους (και είναι αρκετές αυτές). ο λογος είναι προφανής...
Να σου πω κάτι; Είμαι από αυτές που περιέγραψες, που δεν έχουν δουλειά και (πλέον) ούτε βοήθεια λόγω προβλημάτων υγείας των γιαγιαδων, και τα λεφτά μας είναι μεροδούλι-μεροφάι. Και δεν το βρίσκω ζόρικο το κείμενο. Ισα-ίσα, ουδέν κακόν αμιγές καλού. Εμείς οι αναγκαστικά άνεργες έχουμε περισσότερο χρόνο να μαζέψουμε τη σκέψη μας και να συγκεντρωθούμε σε κάτι. Εγώ π.χ. αν δούλευα, δε θα είχα ούτε το μυαλό ούτε το χρόνο να δω καθαρά το πως ταιριάζει στο παιδί μου να το μεγαλώσω, που όπως έγραψα στο σχόλιό μου παρακάτω, είναι αυτό που με απασχολεί τώρα. Αλλά και αν δε με απασχολούσε αυτό τόσο πολύ και ήθελα να κάνω και κάτι άλλο, θα μπορούσα να ασχοληθώ με αυτό πιο εύκολα από μια εργαζομενη. Υπάρχουν και ασχολίες που δε θέλουν χρήματα.
Είναι λυπηρό πόση ικανοποίηση κ χαρά μας δίνει ο "δυστυχής"... ο χαρούμενος ο άνθρωπος μας κομπλάρει τελείως.. Εγώ συμφωνώ μαζί σου Ολίβια.Νομίζω πως η "απόλυτη αφοσίωση" -σε βαθμό χαζέματος- είναι μια φάση που, καλό είναι, καθε νεα μαμα να την περνάει, αλλά κ να την προσπερνάει! Για το καλό των παιδιών κυρίως!
Θα συμφωνήσω απόλυτα με το καλογραμμένο και μεστό σχόλιο της Σοφίας Σ., προσθέτοντας και ορισμένες δικές μου σκέψεις. Πάντα αισθάνομαι λίγο περίεργα όταν βλέπω ανθρώπους να υποδεικνύουν ''μοτίβα'' ζωής, συμπεριφοράς κλπ. Ολίβια, ξεκινώντας να σε διαβάζω από μια αναδημοσίευση που με οδήγησε στο μπλογκ σου αρκετά χρόνια πριν, εντυπωσιάστηκα αρχικά από την εικόνα ενός δυναμικού κοριτσιού που παρά το νεαρό της ηλικίας του, συμβίωνε με έναν ώριμο σύζυγο και βίωνε το θαύμα της μητρότητας. Αρκετά γρήγορα όμως η πρώτη μου εντύπωση έδωσε τη θέση της σε ένα μειδίαμα, καθώς διαπίστωνα ότι ο απόλυτος τρόπος με τον οποίο παρουσιάζατε το μεγάλωμα του μωρού σας ή την μεταξύ σας σχέση, ήταν σχεδόν σαν να υποδεικνύατε αμφότεροι σε μας τους ...αδαείς, πώς θα έπρεπε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας ή να συνυπάρξουμε με τον σύντροφό μας, σαν να κατείχατε όλη τη συμπαντική γνώση μαζεμένη, κάτι το οποίο ήταν πραγματικά αστείο... Πέρασε ο καιρός, πέρασες και εσύ καλή μου Ολίβια σε άλλες προσωπικές επιλογές και βλέπω ξανά την ίδια διάθεση να παρουσιάσεις τον τωρινό τρόπο ζωής σου, ως την πλέον σωστή και ενδεδειγμένη επιλογή για μια μαμά και πάλι αισθάνομαι λίγο περίεργα και πάλι αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν, εγώ σαν μαμά δυο παιδιών και εργαζόμενη, με ελάχιστο χρόνο για να αφιερώσω στα παιδιά μου και σχεδόν ανύπαρκτο για εμένα, να βλέπω μια κοπέλα η οποία ασχολείται εδώ και 2 χρόνια, με τα ρούχα της, με το μακιγιάζ, με τα εξτένσιον, με τα νύχια, με τα φρύδια, με τα μπαράκια, τις χιλιάδες σέλφι ,τα ταξίδια και τον έρωτα, να παραπονιέται ότι δεν είχε χρόνο για τον εαυτό της και αποφάσισε να λύσει και αυτό το πρόβλημα ώστε να ισορροπήσει... Η συγχωρεμένη η γιαγιά μου έλεγε, ''μεγάλη μπουκιά φάε παιδί μου, μεγάλο λόγο μην πεις''. Και ως μεγαλύτερη από σένα, θα σε συμβούλευα να μην είσαι τόσο απόλυτη κορίτσι μου. Οι ισορροπίες του κάθε ανθρώπου εξαρτώνται από πολλές συνισταμένες και το πρότυπο ζωής που προτείνεις, εξαρτάται μόνο από τις δικές σου συναισθηματικές διαφοροποιήσεις και την άνεση που ενδεχομένως εσύ έχεις ώστε να αφιερώσεις τον άπλετο χρόνο που χρειάζεσαι για σένα και είναι άδικο και επικίνδυνο για τα κορίτσια που σε διαβάζουν, σε θαυμάζουν και προσπαθούν να σε ακολουθήσουν.
Σέβομαι την άποψή σου και το χρόνο που σπατάλησες για να την γράψεις, όμως σου θυμίζω ότι βρίσκεσαι σε ένα χώρο που ξεκίνησε ως προσωπικό blog. Και αυτή η στήλη εξακολουθεί να είναι ο προσωπικός μου χώρος, οι σκέψεις μου, οι διαπιστώσεις μου. Είσαι προκατειλημμένη και αυτό δεν μπορεί να το κρύψει ο μεστός σου λόγος. "να βλέπω μια κοπέλα η οποία ασχολείται εδώ και 2 χρόνια, με τα ρούχα της, με το μακιγιάζ, με τα εξτένσιον, με τα νύχια, με τα φρύδια, με τα μπαράκια, τις χιλιάδες σέλφι ,τα ταξίδια και τον έρωτα" Αλήθεια; Αυτή είναι η ζωή μου λες; Είμαι σίγουρη πως ότι και να διάβαζες από εμένα, τα ίδια θα μου έγραφες. Πάντα γράφω ότι ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός. Του καθενός η ζωή το ίδιο. Όμως στο τέλος της μέρας ιδανικά κάθε άνθρωπος θα ήταν καλό να κοιμάται ευτυχισμένος. Ας ανακαλύψει ο καθένας τη δική του ισορροπία. Αυτό ήθελα να πω μέσα από όσα έγραψα και όχι να δείξω συγκεκριμένο δρόμο στα κορίτσια που μου κάνουν την τιμή να με διαβάσουν. Την συμβουλή της γιαγιάς σου θα στην ανταποδώσω.
''Όμως στο τέλος της μέρας ιδανικά κάθε άνθρωπος θα ήταν καλό να κοιμάται ευτυχισμένος. Ας ανακαλύψει ο καθένας τη δική του ισορροπία.'' Αυτή η φράση σου με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη, γιατί μπορεί ο καθένας να της δώσει την ερμηνεία που του ταιριάζει σύμφωνα με τις ιδιαίτερες συνθήκες της δικής του ζωής. Ναι, σε αυτό θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου. (ΥΓ. Όχι, δεν είμαι προκατειλημμένη απέναντί σου... ίσως βγήκε λίγο επιθετικό το σχόλιό μου γιατί διέκρινα μια υπερβολή που με ενόχλησε. Καλή τύχη σε όλους μας και η επιστροφή της συμβουλής, καλοδεχούμενη :-)
Βρε Ελένη μου, υπάρχουν άνθρωποι (προφανώς όπως η Ολίβια) που μέσα σε μία ώρα μπορούν να κάνουν δέκα πράγματα, κι άλλοι (όπως εγώ) που μπορούν να κάνουν δύο πράγματα, κι όσο μεγαλώνουν μπορούν να κάνουν ακόμη λιγότερα. Και επίσης, όσον αφορά το "πρότυπο ζωής", δε συμφωνώ. Αλοίμονο αν η καθεμιά από εμάς που δεν είμαστε Ολίβιες, να προσπαθεί να γίνει Ολίβια, ή να στεναχωριέται που δεν είναι Ολίβια. Κι αν το κάνουν, προφανώς δεν τους ικανοποιεί ο εαυτός τους και σε αυτό δε φταίει η Ολίβια, και τη λύση δε θα τους τη βρεί καμιά Ολίβια. Και τα παραπάνω ισχύουν κι αν ακόμη η Ολίβια προσπαθεί να περάσει τον εαυτό της σαν πρότυπο life-style (που δε νομίζω, αλλά κι αν το κάνει, δικαίωμά της) .
Πόσο θα συμφωνήσω με την Ελένη!!Υπερβολικά πομπώδης ο τίτλος του άρθρου.Από ένα κορίτσι της διπλανής πόρτας-όπως θέλει να πλασσαριστεί-θα περίμενα κάτι καλύτερο.Και πιο ειλικρινές,αν μη τι άλλο!!
Ολίβια...αν θες το πιστεύεις..σήμερα, σκεφτόμουν να σου στείλω ένα mail..ηθελα να απευθύνω και σε σένα αλλά και σε όλες την ερώτηση..αφού δίνω το 100% στα παιδιά μου γιατί δεν χαμογελώ συχνά??Αφού είμαι όλη μέρα σπίτι γιατί είμαι διαρκώς κουρασμένη?Αφού κοιτάω μόνο να ναι αυτά καλά και αφήνω τον εαυτό μου άπλυτο/ντυμένο στην κυριολεξία με ένα βρήκα-κάτι-και-το-έριξα-πάνω-μου/αχτένιστο γιατί παρόλα αυτά δεν προλαβαίνω τίποτε και τα παιδιά μου δεν εισπράττουν την αγάπη μου?Αφού ζω γιαυτά γιατί νιώθω κουρασμένη να παίξουμε?Αφού κάθομαι σπίτι ΓΙΑΥΤΑ γιατί μιλάω στο τηλέφωνο και μου παραπονιούνται??Κι όταν (όπως είπε κάποια πιο πάνω) πάει η μεγάλη τζάμπο με τον μπαμπά γιατί με ρωτάει αν θα είμαι εντάξει???? 'Ισως γιατί ακριβώς δίνω το 100% που λέγαμε...ίσως για να μαστε καλές μαμάδες,πρέπει να μην ξεχνάμε κ ποιες είμαστε..αυτό (φυσικά) δεν μας πάει στο άλλο άκρο... Και σε ό,τι αφορά την απουσία μας,το παν είναι η παρουσία μας να ναι ποιοτική..έχω νιώσει την απουσία της μαμάς μου ακόμα κι όταν ήταν σπίτι..όταν είσαι αγχωμένος και δεν επικοινωνείς συναισθηματικά με το παιδί,αυτό δημιουργεί την απουσία.Πρέπει να ταίζεις κ την ψυχή του,να το παρατηρείς να ξέρεις το μέσα του..Κι αυτό δεν χρειάζεται το 24/7 του χρόνου σου.. Εμένα μαρέσουν πάντως τα κείμενα όπου κάνει κατάθεση ψυχής η Ολίβια. Το μόνο μου παράπονο είναι οτι θα θελα να γράφει συχνότερα,όπως παλιά :-)
Συμφωνώ με το ωραίο άρθρο σου. Θεωρώ οτι το μεγαλύτερο ποσοστό γυναικών ,παράλληλα με την μητρότητα δεν εγκαταλείπει τον τομεα''γυναικα'' και ''σύντροφος''! Αλλάζουμε κεφάλαιο στην ζωή μας με τον ερχομό των παιδιών μας, αλλα όλα τα κεφάλαια είναι αναγκαία σε ενα βιβλίο ζωής. Οι γυναίκες που θα προσκολληθούνε παθολογικά στα παιδιά τους θα οδηγηθούνε σε καταθλιψη και σε κακή σχέση με τον σύζυγο. Η προσκόλληση κουράζει εμας τις ίδιες ,τα παιδιά μας και τους γύρω μας και δημιουργεί προβλήματα. Ως άνθρωποι έχουμε ανάγκη τον δικο μας ζωτικό χώρο....για να συνεχίσουμε να αναπνέουμε και να δίνουμε ανάσα και στους ανθρώπους που αγαπάμε. Επίσης και το ζευγάρι έχει ανάγκη απο την ιδιωτικότητά του.Ανάγκη να περνάνε κάποιες ώρες μαζί. Σημαντικότατο το να αφιερώνεις αποκλειστικές ώρες στον σύντροφό σου,μια βόλτα ,ένα ταξίδι μαζί κ.τ.λ. Τα παιδιά μας είναι το μεγαλύτερο κεφάλαιο στην ζωή μας και προτεραιότητα! Ομως για να είναι και εκείνα ευτυχισμένα έχουνε ανάγκη μια μητέρα ισορροπημένη και ευτυχισμένη που προσέχει όλα τα κεφάλαια της ζωής της.
Καμία δεν είναι τέλεια μαμά!!!!!!!!! Και σε όλο αυτό δεν υπάρχει σωστό και λάθος, δεν υπάρχει λογικό και παράλογο! Και εξηγούμαι: Για μια γυναίκα ο ρόλος της μητρότητας είναι ιδιαίτερα σημαντικός και βάζει σε 2η μοίρα το ρόλο της ως γυναίκα μέσα στην κοινωνία ακόμα και μέσα στην ίδια την οικογένεια. Λειτουργεί έτσι, ζει έτσι, μπορεί να της πετυχαίνει (με έναν σύζυγο με κατανόηση), μπορεί και όχι. Για αυτήν όμως είναι ο τρόπος της, οι προτεραιότητές της και το πως το βλεπει η ίδια. Δεν είναι ούτε λάθος, ούτε σωστό, ούτε λογικό, ούτε παράλογο. Εφόσον αυτή είναι καλά με το είναι της εμένα και την κάθε εμένα δεν με πέφτει λόγος και δεν έχω κανένα δικαίωμα να την κεντρίζω και να την προβληματίζω με κλισέ του τύπου: "ξέχασες να είσαι γυναίκα, πού είναι τα θέλω σου, παραμελείς τον άντρα σου" και άλλα τέτοια. Για μια άλλη γυναίκα η μητρότητα ήταν ένα καρύκευμα στη ζωή της και συνεχίζει σε ένα άλλο μοτίβο ζωής που έχει δύο σκέλη είμαι γυναίκα και μαμά. Και για αυτήν εφόσον όλο αυτό λειτουργεί μπράβο της, μεγειά της και χαρά της. Αν αυτή νιώθει καλά και όλο αυτό λειτουργεί με την οικογένειά της δεν μου πέφτει κανένας λόγος να τις πω τα κλισέ του τύπου "όλο έξω είσαι, έκανες παιδιά συμμαζέψου" και άλλα παρόμοια. Δεν είναι ούτε σωστό, ούτε λάθος, ούτε λογικό, ούτε παράλογο αυτό που κάνει εφόσον για αυτήν λειτουργεί. Οπότε, κορίτσια ας μην αναλωνόμαστε με αφορμές κάποια άρθρα για το αν ξεχασαμε ή όχι να είμαστε γυναίκες αφότου γίναμε μαμάδες, γιατί πολύ απλά το ένα δεν αναιρεί το άλλο και για την κάθε μία αυτό λειτουργεί με τελείως διαφορετικό τρόπο συναρτήσει του συζύγου και των οικογενειών που έχουμε από πίσω και του περιβάλλοντος που βιώνουμε και κοινωνικοποιούμαστε. Χρειάζεται πολλές φορές να μπαίνουμε στη θέση του άλλου, πριν κρίνουμε το οτιδήποτε και προσπαθήσουμε να επικοινωνήσουμε το "δικό" μας ως ενδεδειγμένο, και να σκεφτούμε πολλά παράπλευρα που οδηγούν σε μια μαμά σε ένα μοτίβο συμπεριφοράς και ζωής. Πώς είναι η ίδια ως χαρακτήρας; Πώς είναι το στυλ της οικογένειας που έχει δημιουργήσει; Τι χαρακτήρας είναι ο σύζυγός της; Πώς είναι η οικογένεια που την μεγάλωσε και τις έδωσε ερεθίσματα και εικόνες (που κακά τα ψέματα δεν αποβάλλονται εύκολα); Τι οικονομικό υπόβαθρο έχει; (μπορεί να φτιάξει μαλλιά, να κάνει νύχια, να πάει για καφέ ή αυτά είναι σε δεύτερη μοίρα γιατί έχει να υπολογίσει μέχρι τελευταίου cent ψώνια, υποχρεώσεις παιδιών και τα συναφή;) Είναι οικονομικά ανεξάρτητη ή στηρίζεται από το εισόδημα του συζύγου; Υπάρχει βοήθεια από γύρω; (κύρια από γονείς και αδέλφια αμφοτέρω) και τελικά πρέπει να διερευνήσουμε ένα πράγμα: Νιώθει καλά; Είναι καλά με το ρόλο της τον όποιο; Γιατί αν η απάντηση είναι ναι, τότε ακόμα και αν "ξέχασε" να είναι γυναίκα καλά κάνει και το κάνει εφόσον το αισθάνεται και αν η απάντηση είναι όχι μπορώ μόνο να της το υπενθυμίσω ως παράγοντα "δυστυχίας" της και να βρει μόνη της το δρόμο της. και προς Θεού, να μην μπω ποτέ στο τρυπάκι να την κάνω να νιώσει ότι αυτό που κάνει, ο τρόπος που λειτουργεί και βιώνει τη ζωή της είναι "παραδοσιακό" ή "μοντέρνο", "μικροαστικό" ή "προχωρημένο", "σωστό" ή λάθος", "λογικό" ή "παράλογο" γιατί τότε αν αυτή νιώσει ανικανοποίητη από την αδυναμία να "ταιριάξει", να "ενσωματωθεί" κάπου, τότε φταιω εγώ για τη δυστυχία της και όχι οι επιλογές της. Ολίβιά μου, έχεις τη δύναμη του μέσου και μια δυνατή πένα. Μην πέσεις στην παγίδα να μετατρέψεις όλο αυτό σε οπαδισμό ενός μοτίβου ζωής που μπορεί σε σένα να ταίριαξε και να πέτυχε σε κάποιες όμως ούτε ταιριάζει ούτε μπορεί να λειτουργήσει! Οι δικές σου επιλογές δεν σε άφηναν μια γλυκιά γεύση ευτυχίας και επέλεξες να το αλλάξεις έχοντας δυνατότητες και ικανότητες που ίσως κάποιες μαμάδες δεν τις έχουν ούτε στο μικρό τους δακτυλάκι (και μη βιαστείς να απαντήσεις ότι για όλα υπάρχει τρόπος...αυτές που ένιωσαν όπως εσύ αλλά δεν "μπορούν" το ξέρουν πολύ καλύτερα από σένα ότι για όλα υπάρχει τρόπος αλλά...σε αυτό το αλλά επικεντρώσου) ή ακόμα και αν τις έχουν να μην τις επιθυμούν γιατί η επιλογές τους τους αφήνουν μια γεύση ευτυχίας. Φιλικά Σοφία (μια μαμά που επιτέλους ισορροπεί και βρήκε αυτό που της ταιριάζει και ας μην είναι "σωστό", "λάθος", "λογικό" ή "παράλογο")
Σοφία, σε ευχαριστώ για το σχόλιό σου που μου έδωσε ομολογουμένως αρκετή τροφή για σκέψη. Η αλήθεια είναι ότι εδώ στο eimaimama γράφω για όλα όσα εγώ σκέφτομαι και ζω, όμως δεν μπορώ να προσπεράσω το γεγονός ότι λαμβάνω καθημερινά δεκάδες μηνύματα και e-mails από άλλες γυναίκες και άλλες τόσες μαμαδο-ιστορίες μέσα σ' αυτά τα χρόνια... Δεν μπορώ να αγνοήσω ότι σε πολλές από εμάς υπάρχει ένας κοινός παρανομαστής και αυτός είναι το "έχασα τον εαυτό μου". Δεν προτείνω κάποιο συγκεκριμένο lifestyle... Προτείνω απλά να προσπαθεί ο καθένας από εμάς να πέφτει το βράδυ για ύπνο ΑΛΗΘΙΝΑ ευτυχισμένος... Υπάρχουν δίπλα μας χιλιάδες γυναίκες που νιώθουν τα στερεότυπα να πλακώνουν την ψυχή τους κάθε μέρα... Γυναίκες καταπιεσμένες εως και κακοποιημένες που έχουν φυλακιστεί στο "Σσσσσ, μη μιλάς για τα παιδιά σου" και το "Δεν πειράζει, τουλάχιστον έχεις τα παιδιά σου". Για αυτές γράφω... Η διαδρομή για τον καθένα είναι σαφώς διαφορετική. Ο προορισμός όμως εύχομαι να είναι για όλους η ευτυχία... Σκαμπανεβάσματα πάντα θα υπάρχουν. Η βάση να είναι όσο το δυνατόν πιο στερεη και σταθερή και τα άλλα δουλεύονται κάθε μέρα! Καλημέρα!
Δλδ. πόσο, μα πόσο δίκαιο έχεις;; Τι κομψό σχόλιο! Τακτ κ επίπεδο
Ολίβια I hear you. Κι εγώ έτσι αισθανόμουν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Κάτι έχει εδραιωθεί στο υποσυνείδητό μου που δεν με άφηνε μέχρι πρότινος να αφεθώ και να "αγκαλιάσω" όλους τους ρόλους μου. Τώρα τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα αλλά δεν σου κρύβω ότι ακόμα αισθάνομαι τύψεις.. Νιώθω δηλαδή ότι όταν κάνω κάτι για τον εαυτό μου (πχ. ποτάκι με τους φίλους ένα βράδυ καθημερινής.. τόσο απλό δηλαδή..) δεν είμαι καλή μαμά (γιατί αφήνω το παιδί στον άντρα μου και δεν είμαι εκεί την ώρα του μπάνιου και του ύπνου).. Είναι παράλογο και το προσπερνάω και κάνω αυτό που θέλω, αλλά συνεχίζω να αισθάνομαι ένα μικρό τράβηγμα στην καρδιά.. Επίσης το έχω φιλοσοφήσει και πιστεύω ότι η κοινωνία φταίει κυρίως γι' αυτό, που απαιτεί η γυναίκα-μάνα να είναι απολύτως αφοσιωμένη στο σπίτι της και στα παιδιά της χωρίς δικαίωμα στις μικρές χαρές της ζωής (αυτό το δικαίωμα παραλόγως και παραδόξως φαίνεται να το έχουν μόνο οι άντρες). Και οι μανούλες μας έχουν φροντίσει να μας γαλουχήσουν με αυτή τη ντιρεκτίβα στο μυαλό, όπως έκαναν οι μανούλες τους σε εκείνες!! Πόσες από μας δεν έχουμε ακούσει από τις μητέρες μας την ατάκα "Εφόσον έκανες παιδιά, τώρα έχεις υποχρεώσεις!" την οποία μας την λένε σαν να εννοούν ότι αφού γίναμε σύζυγοι και μάνες, η ζωή μας τέλειωσε! Anyway, μακρηγόρησα.. Εγώ συμφωνώ μαζί σου και θα το πάω και παρακάτω. Πρέπει να αποτινάξουμε πλέον (στον 21ο αιώνα πια) αυτές τις απαρχαιωμένες πεποιθήσεις και σε όποιον δεν αρέσει, ξίδι! Ανεξάρτητα από τα παιδιά μας, πρέπει να μπορούμε να είμαστε ο εαυτός μας. Μόνο έτσι θα μπορούμε να ανταποκριθούμε σωστά ΚΑΙ στον ρόλο της μητέρα.
Συμφωνώ με τη σκέψη και εγώ ξεκίνησα πριν λίγους μήνες να ασχολούμαι με τον εαυτό μου και με "δικά" μου. Βλέπω είμαι και πιο ήρεμη με τη μικρή και πιο χαμογελαστή γενικά. Δεν μπορώ όμως να αλλάξω τα πάντα, είναι και οι συνθήκες τέτοιες, αλλά μια αλλαγή χρειαζόταν. Φιλιά <3
Πραγματικα πολύ ωραίο και αληθινό κείμενο.Έχω εναν υπέροχο γιο που λατρεύω που απο την ωρα που γεννήθηκε άλλαξα όλη μου την ζωή για να μεγαλώσω αποκλειστικά το παιδι.Όταν εβαλες το κείμενο για την απώλεια βάρους σου που τα καταφερες η φωτο που δείχνει το πριν σου είναι όπως είμαι εγώ τώρα..είμαι + 17 κιλά εδώ και 2.5 χρόνια απο την εγκυμοσύνη χωρίς κανένα άλλο ενδιαφέρον πέρα απο τη μητρότητα ουτε δουλεια ουτε χόμπι ουτε διάθεση για κοινωνική συναναστροφή.είναι σαν να κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέπτη και να βλέπεις κάποια αλλη.μπράβο σου Ολίβια που βγηκες και ειπες ανοιχτα κάτι για το οποίο όλες οι 24/7 μαμαδες βλέπω οτι υποκρίνονται ακόμα και στον ίδιο τους τον εαυτό. Εύχομαι και εγώ κάποια στιγμη να βρω την ισορροπία μου αναμεσα στον εαυτό μου και στη μητρότητα.
Συμφωνώ με το κείμενο. Είμαι τυχερή γιατί από την αρχή αφιερώθηκα μεν στον γιό μου αλλά δεν ξέχασα τις άλλες μου ανάγκες. Γιατί εκτος από μαμά ήμουν και γυναίκα και ειχα ανάγκες για να είμαι καλα. Ακόμα και μισή ώρα να κάνω ένα μπάνιο με τα όλα του ήταν για μένα οαση ειδικά τον πρώτο καιρό. Μετά όλα μπηκαν σε μια σειρα. Βοήθεια καμία δεν εχουμε αλλά όταν ειχα ευκαιρία και οταν πλέον ειχε εδραιωθεί ο θηλασμός έβγαινα να πάρω τζουρα.... πχ μια συναυλία αγαπμένου καλλιτέχνη, μια βόλτα για καφε. Το κείμενο της Ολίβιας ειναι κατάθεση ψυχής και μπορεί να αποτελέσει έμπνευση. Είναι κριμα να προβαίνουμε σε κρίσεις χωρίς να ξέρουμε.
Χαίρομαι που βρίσκεις τις ισορροπίες σου σιγά σιγά και Ολίβια και νιώθεις ευτυχισμένη. Σε παρακολουθούμε χρόνια τώρα μέσα από το μπλογκ, και θα ήταν υποκριτικό από μέρους μας να πούμε ότι δεν έχεις το δικαίωμα να αλλάξεις τρόπο σκέψης και αντιμετώπισης της καθημερινότητας σου. Εννοείται ότι δεν αλλάζει η αγάπη σου προς τα παιδιά σου και είμαι σίγουρη ότι όταν νιώθεις εσύ ευτυχισμένη και αυτό που τους δίνεις το εισπράττουν δέκα φορές περισσότερο από πριν. Καμιά μαμά δε θα πρέπει να νιώθει άσχημα γιατί υπολογίζει και τον εαυτό της. Κάνω πράγματα για μένα δε σημαίνει ότι παραμελώ τους ανθρώπους που αγαπάω. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε εξόδους, βόλτες και κομμωτήρια! Θα μπορούσε να είναι ακόμη και το να απολαύσεις ένα αφρόλουτρο με μουσική, να διαβάσεις ένα βιβλίο που σου αρέσει, να χάσεις κάποια κιλά που σε βαραίνουν, να τελειώσεις κάποια μαθήματα που είχες ξεκινήσει, να αποκτήσεις κάποιο χόμπι και άπειρα άλλα πράγματα που μπορεί να χρειάζεται κάποια. Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούς μαμάδες όταν τα παιδιά τους είναι μεγαλύτερα, να τους λένε ότι έκαναν τα πάντα για εκείνα, κλείστηκαν μέσα στο σπίτι, "θυσίασαν" τη ζωή τους για να τα μεγαλώσουν...Πόσο άσχημο ακούγεται αυτό σε ένα παιδί....Και όταν έρθει από εκείνα η απάντηση "ας μη με έκανες τότε" εκείνες νευριάζουν. Γιατί πρέπει μια γυναίκα να φτάσει στο σημείο να νιώσει έτσι, και τι φταίει και το παιδί; Όλα θέλουν μέτρο και ισορροπία - τα παιδιά δεν είναι καταναγκαστικό έργο. Μαμάδες, να απολαμβάνετε κάθε στιγμή μαζί τους και να είστε εκεί για αυτά, χωρίς να παραμελείτε εντελώς τον εαυτό σας και τα θέλω σας. Όπως λέει και η Ολίβια, ευτυχισμένη μαμά=ευτυχισμένα παιδιά. Δε χρειάζεται να είσαι τέλεια μαμά για να σε αγαπάει το παιδί σου. Τα παιδιά εισπράττουν την αγάπη μας και χρειάζονται το χρόνο μας. Σίγουρα όμως δε θέλουν αυτό το χρόνο που περνάμε μαζί τους να είμαστε κατσουφιασμένες, νευριασμένες και καταθλιπτικές.
Δεν καταλαβαίνω γιατί λέτε ότι δεν έχει έμπνευση το κείμενο 3 χρόνια τώρα είμαι Μόνο με τα παιδιά ναι το χαίρομαι ναι μου αρέσει όμως νομίζω ότι ποια έχουμε κουραστεί όλοι μας και όταν λέω έχουμε κουραστεί εννοω ότι τα παιδιά παρατήρησα ότι περνάνε τέλεια!!!! Όταν είναι σχολείο, με τους παππούδες, με τα ξαδερφακια τους, με φίλους τους, νομίζω ότι τα κρατάω πίσω όταν είμαι συνέχεια κολλημένη πάνω τους. Πρώτη φορά πριν 3 μήνες όταν ήρθαν οι παππούδες μας και τους πρότειναν να πάνε βόλτα μου είπαν μαμά πάμε εμείς ένταξη; θα είσαι καλά; και αναρωτιέμαι με ρωτάνε τα παιδιά αν είμαι καλά εγω με αυτό; δεν είναι δυνατόν να τα κλείνω στην αγκαλιά μου και στην ουσία να τα κρατάω πίσω και να μην τα αφήνω να πετάξουν μακριά! Από την άλλη μεριά εγώ νιώθω ότι δεν κάνω τπτ για μένα κουράζουμε εύκολα φωνάζω στα παιδια(τραγικο) και νιώθω ότι ποια δεν χαρίζω ποιοτικό χρόνο στα υπέροχα πλασματακια μου!
Θα πω απλα μπραβο σου Ολιβια συμφωνω μαζι σου κ ο καθενας μπορει να κανει οτι θελει με τον εαυτο του.αν καποια διαφωνει ας κανει οτι θελει ομως ειναι αδικο να κατηγορει τους αλλους.
ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΚΑΠΟΙΑ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΕΔΩ ΟΤΑΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΗΤΕΡΑ ΤΗΣ ΔΙΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΕΝΑ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΤΗΣ ΤΕΛΕΙΑΣ ΜΑΝΑΣ, ΟΛΕΣ ΣΙΓΟΥΡΑ ΚΟΙΤΟΝΤΑΣ ΠΙΣΩ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΟΤΙ ΣΕ ΚΑΠΟΙΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΧΑΜΕ ΠΡΑΞΕΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ.ΟΜΩΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΟΤΟ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΜΑΜΑ=ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΕΝΑ ΤΕΤΟΙΟ ΑΡΘΡΟ ΚΑΙ ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΥ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑ ΧΙΛΙΑ ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ ΠΟΛΛΕΣ ΜΑΜΑΔΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΣΤΟΥΝ, ΓΙΑΤΙ ΒΛΕΠΩ ΠΟΛΛΕΣ ΜΑΜΑΔΕΣ ΠΟΥ ΧΑΝΟΥΝ ΤΗΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΜΗΤΡΟΤΗΤΑ, ΣΕ ΚΑΠΟΙΕΣ ΠΑΙΡΝΕΙ ΛΙΓΟ ΧΡΟΝΟ ΝΑ ΤΗΝ ΞΑΝΑΒΡΟΥΝ ΚΑΠΟΙΕΣ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ ΠΟΤΕ.
Όσο περίεργο κι αν ακουστεί ποτέ δεν την "είδα" όπως η Παναγιώτα.. Η Κατερίνα... Η Κλειω... Πάντα κοιτούσα κι εμένα γιατί ειλικρινά δεν είμαι από τις μαμάδες που λένε τώρα είμαι μάνα οπότε κομμένα όλα... Έτσι και μου τα κόψεις όλα αυτά που κάνω εκτός από το να αγαπώ και να φροντίζω τα παιδια μου είναι σαν να με αφήνεις μισή... Οπότε μανούλες πρέπει να κοιτάμε και την πάρτη μας!
Σε πολυ γενικες γραμμες συμφωνω, πρεπει να κανουμε πραγματα που μας ευχαριστουν περαν τις ευχαριστησης που εισπρατουμε απλοχερα απο την φροντιδα/ανατροφη των παιδιων μας...ομως αυτο δεν αλλαζεικαι δεν αναιρει το γεγονος οτι "ζω και αναπνεω μονο για τα παιδια μου",ειναι αδυνατον να "ζω και να αναπνεω" για 10 λογους ταυτοχρονα....Φυσικα και την ερωτικη μου ζωη θα κοιταξω,και τις κοινωνικες μου σχεσεις ,και μια χαρα θα περναω και χαρουμενη θα ειμαι ...αλλα το οτι θα αναπνεω μονο για τα παιδια μου δεν αλλαζει,δεν θα αλλαξει ακομα και οταν ερθει η ωρα να φυγουνε απο το σπιτι. Αρκει ενα "ελα μαμα,σε χρειαζομαι" και εχεις φυγει σφαιρα οπου και να ειναι οσο χρονων και να ειναι ,παρατωντας το καθε τι και τον καθε εναν. Απαξ και εγινες μαμα δεν θα γυρισεις ποτε πισω "στον εαυτο" που ησουν καποτε. Η υπαρξη σου απο την ημερομηνια γεννησης του παιδιου σου και επειτα εχει αλλαξει για παντα. Το ξανα λεω οτι εννοειται πως θα κανεις και την προσωπικη σου ζωη,και θα κοιτας και τον εαυτο σουεμφανησιακα,εσωτερικα , οοολα, αλλα πως να το κανουμε αλλο μια μαμα που "κοιταει" τον εαυτο της και αλλο μια "οχι μαμα". Σε γενικες γραμμες επισης συμφωνω στο ευτυχισμενη μαμα= ευτιχυσμενα παιδια....θελω μονο να επισημανω οτι πολλες φορες προβαλλουμε την παραπανω εξισωση για να δικιολογησουμε συμπεριφορες δικες μας, ενοχες μας ή ακομα και τυψεις. ΠΧ πηγαινουμε 10 μερες διακοπες χωρις τα παιδια μας(δεν το κατακρινω φυσικα οσες το κανουν,ισως το κανω και γω στο μελλον) και λεμε"χρειαζομαι ξεκουραση,το εχω αναγκη,τα παιδια μου θελουν να ειμαι χαρουμενη για να ειναι χαρουμενα και αυτα"....χμμμμ ωραιο μοτο για να κρυψουμε τις τυψουλες μας θα ελεγα εγω. Βασικα εισαι μαμα......εισαι σουπερηρωας
Αγαπητη Ολιβια χρονια τωρα διαβαζω το μπλογκ σου απο τοτε που εμεινα εγκυος στο πρωτο μου αστερακι 4 χρονια πριν... Το κειμενο σου αυτο λιγο με ενοχλησε. Οχι γιατι λες κατι λαθος ουτε γιατι φερω αντιθετη αποψη αλλα σαν παιδι που εχω μεγαλωσει με μια μαμα που κ το εξω της εβγαινε, και τα ταξιδια της εκανε και τις φιλες της κρατησε ενιωσα πολλες φορες μονη, υπηρξαν στιγμες που την χρειαζομουν οχι γιατι ημουν αρωστη η γιατι ειχα κατι σοβαρο απλα ηθελα τη μαμα μου να δουμε τηλεοραση η να της μιλησω η να παιξει λιγο μαζι μου κ αυτη συνηθως ηταν απουσα. Φυσικα περναγε χρονο και μαζι μου και πολλες βολτες και ταξιδια μαζι μου αλλα νιωθω πως δεν πηρα οση προσοχη ηθελα. Τωρα που ειμαι μαμα 2 παιδιων αυτα τα συναισθηματα βγαινουν προς τη φορα. Που θελω να καταληξω? Παν μετρο αριστον αγαπητη μανουλα μην το ξεχνας! Στα πρωτα τους χρονια το εχουν πολυ αναγκη να νιωσουν πως καποιος "ζει και αναπνεει για αυτα". Οσο για μας θα υπαξουν πολλες ευκαιριες οχι πολυ μακρυα απο τωρα να χαρουμε τη ζωη μας τα ουζα μας και τους φιλους μας!
Ma γιατί πρέπει να μιλάμε για άκρα; Δεν το καταλαβαίνω... Σέβομαι την προσωπική σου ιστορία ως παιδάκι και κατανοώ αυτό που λες (το παίρνω ως τροφή για σκέψη), όμως εφόσον διαβάζεις χρόνια το blog μου θα ξέρεις πως για μένα το πώς νιώθουν τα παιδιά μου είναι βασικότατο κομμάτι της ζωής και των αποφάσεών μου. Μια μαμά που θυμάται τον εαυτό της, δεν είναι μια μαμά που κάνει "ζωάρα" σώνει και ντε. Η γενιά των δικών μας μαμάδων ΝΑΙ είχε ΙΣΩΣ ξεφύγει λίγο τότε... Ήθελαν να συνδυάσουν καριέρα, ελευθερία, μητρότητα, τα παιδιά ψιλομπήκαμε σε δεύτερη μοίρα. Όχι ότι δεν μας αγαπούσαν, προς Θεού, απλά δεν ήθελαν να είναι "γυναικούλες μανούλες" όπως οι γυναίκες πριν από αυτές. Στο τέλος της μέρας βέβαια αυτό που αληθινά μετρά είναι να αγαπά κανείς τα παιδιά του πραγματικά, αλλά και τον εαυτό του. Και αν τυχόν γίνουν κάποια λάθη, όλα διορθώνονται... Απλά αν μπεις στο τριπάκι της παράδοσης (αυτό είχα πάθει εγώ), θέλει αρκετή προσπάθεια για να ξεφύγεις...
γράφει πουθενά στο κείμενο η Ολίβια ότι θα αφήνει τα παιδιά μόνα τους ?? ότι δεν θα τους δίνει σημασία ?? ότι δεν θα ασχολείται μαζί τους?? πραγματικά δεν μπορείτε να καταλάβετε τι προσπαθεί να πει η κοπέλα ????? ότι το να είσαι μάνα δεν σημαίνει ότι παύεις να είσαι γυναίκα !! αυτό !!! είστε τόσο κολλημένες στο ρόλο της μητέρας που δεν βλέπετε πέρα από την μύτη σας .... και εάν δεν μπορείτε να καταλάβετε ένα άρθρο διαβάστε το μια ...δύο ...και άλλες φορές ... μπας και ... ή μην τα διαβάζεις ...ακόμα καλύτερα
αχαχαχα!!!!Καλε μην εξοργιζεσαι τοσο,συζητηση κανουμε,ο καθενας τις αποψεις του εκφραζει. Μα δεν ειπε και κανεις οτι η ολιβια αφηνει τα παιδια μονα τους(που ακομα και να το εκανε τι λογος μας πεφτει εμας...) . Ευχαριστουμε και για την συμβουλη ¨"οτι αν δεν καταλαβαινουμε ενα αρθρο να το ξαναδιαβαζουμε.....ή καλυτερα μπορουμε να ρωταμε εσενα "απελπισμενη τι θελει να πει ο ποιητης, τι θελω να πω εγω, ποια αποψη πρεπει να εκφρασω?!" αχααχα!!!!!!!
Πως είναι δυνατόν να λέτε ότι δεν έχουν τόσο έμπνευση πλέον τα άρθρα? Ίσως για εσάς που δεν αισθάνεστε έτσι, όπως περιγράφει, αλλά για άλλες μανούλες είναι παρηγοριά να ξέρουν ότι δεν νιώθουν μόνο αυτές έτσι!!!Μπράβο σου που βρίσκεις τι σε χαλάει και καταφέρνεις να το φτιάχνεις!!!!
Θα συμφωνησω με ενα σχολιο πιο πανω. Τα αρθρα σου δεν εχουν εμπνευση πλεον. Απο τη μια σιγουρα συμφωνω με το οτι η μαμα πρεπει να φροντιζει παντα τον εαυτο της και να κανει πραγματα για εκεινη, απο την αλλη δεν μπορει να κανει τη ζωη που εκανε πριν τα παιδια. Ναι ειναι ομορφο να βλεπεις μια νεα μαμα δραστηρια και δυναμικη αλλα ολα με μετρο και ισσοροπια. Οταν χαθει το μετρο, ναι μεν "λατρευω τα παιδια μου" αλλα θα κανω οτι θελω ειδικα αν εχω κ καπου να τα φορτωσω. Το κειμενο σε αφηνει με μια αισθηση "πνιγομαι μεσα απο τις δικες μου επιλογες που καποτε υποστηριζα με παθος".. Λογικοτατο να αλλαζουμε αποψεις για πραγματα της ζωης μας, αλλα οταν αυτες οι αποψεις τη μια ειναι στο φεγγαρι και την αλλη στη γη ειναι λιγο ανησυχητικο. P.s. μια μαμα που προσπαθει παρα πολυ για τις ισσοροπιες αλλα με κινητρο την αγαπη για το ομορφοτερο πλασμα της ζωης της, και δεν πειραζει αν δεν παει κομμωτηριο σημερα, η δε βγει για 4 συνεχομενο σαββατο βραδυ... Φιλακια με περισσοτερη εμπνευση
Mαμά Γιάννα, σε ευχαριστώ για το σχόλιο. Αλήθεια πού ακριβώς κατάλαβες ότι έχει χαθεί το μέτρο στη δική μου περίπτωση; Είμαι μια μαμά που ήταν κολλημένη 24/7 με τα παιδιά της, απεριποίητη, χωρίς να κάνει κάτι για τον εαυτό της και απλά ξύπνησα και άλλαξα. Μου επιτρέπεις να πω ότι είσαι λίγο άδικη, αν όχι και κακοπροαίρετη. Ναι κάποτε υποστήριζα με πάθος ένα άλλο lifestyle, ίσως γιατί ήθελα να πείσω τον ίδιο μου τον εαυτό, ίσως γιατί δεν έβλεπα πέρα από τη μύτη μου; Τουλάχιστον είχα το θάρρος να αλλάξω και να δω και τον εαυτό μου, αλλά και τα παιδιά μου πέντε φορές πιο ευτυχισμένους. Υ.Γ. Και εγώ για τις ίδιες ισορροπίες προσπαθώ. Και όχι, δεν βγαίνω κάθε Σάββατο βράδυ. Φιλικά με λιγότερη αυστηρότητα! :)
Ευχαριστω για την απαντηση Ολιβια.. Με καλυψε αλλα εχω να πω οτι μπορει το σχολιο μου να ηταν αδικο αλλα κακοπροαιρετο ποτε. Σεβαστο το πως αντιλαμβανεται ο καθενας τη μητροτητα. Υ.Σ. Πρεπει να επιστρεψεις με περισσοτερα κειμενα. Γραφεις ωραια, δινεις τροφη για σκεψη. Σιγουρα θα υπαρχουν και αυτα που δε συμφωνουμε η παραφραζουμε ομως ειναι μειοψηφια.. Καλη συνεχεια !
Συμφω νώ απόλυτα μαζί σου τι γινεται ομως οταν δεν εχεις βοηθεια απο πουθενα; οταν δεν υπαρχει μαμα ,πεθερα ή κάποιος άλλος να κρατήσει τα παιδιά για να βγεις εστω για ενα καφε? Ή οταν δεν έχεις την οικονομική δυνατότητα να πάρεις κοπέλα; για τους ανθρώπους που τα εχουν αυτα δεδομένα τα πράγματα είναι εύκολα και μπορούν να κοιτάξουν και λίγο τον εαυτό τους. Για εμας τους υπόλοιπους θα μείνουν απλά στη θεωρία...
Ακόμα και εκεί, δεν γίνεται αγαπητή μου Εφη, πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος. Κάθε άνθρωπος χρειάζεται λίγο χρόνο για ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ. Είμαι ανένδοτη σ' αυτό! Πόσο είναι τα παιδάκια σου; Δεν πάνε παιδικο σταθμό ή σχολείο; Το απόγευμα σε κάποια δραστηριότητα; Ο σύζυγος δεν μπορεί ένα απόγευμα την εβδομάδα να κρατήσει το παιδί; Κάποια γειτόνισσα ή φίλη να κρατάτε π.χ. εναλλάξ τα παιδιά η μία της άλλης για ένα απόγευμα ώστε να μπορεί η άλλη να πεταχτεί για δικιές της δουλειές; Δεν μπορεί, κάποιος τρόπος θα βρεθεί!
Χαίρομαι πολύ Ολίβια για σένα! Ως μεγαλύτερη και με μεγάλα πια παιδιά,σου λέω πως κατά τη γνώμη μου ΤΩΡΑ είσαι στο σωστό δρόμο της ζωής ΣΟΥ.
Ειμαι μαμα εδω και 21 μερες. Παρακολουθω κ διαβαζω τα θεματα της σελιδας εδω κ ενα χρονο περιπου, οταν εδραιωθηκε η σχεση μου με τον αντρα μου κ βεβαιωθηκα οτι με αυτον τον αντρα ηθελα να κανω οικογενεια. Μεσα απο τα θεματα, λοιπον,που εχω διαβασει, εμαθα πολλα πραγματα σε θεωρητικο επιπεδο...Παρολα αυτα νιωθω οτι εχω ηδη επηρεαστει και στην πραξη. Στη μικρη πολη που ζουμε ειναι ταμπου η λεχωνα να βγαινει απο το σπιτι. Τη θεωρουν ανευθυνη, απιστη ( αφου δεν πηρε την ευχη απο τον παπα), ισως κ τρελη. Με τον αντρα μου δεχτηκαμε καποιες επισκεψεις στο μαιευτηριο που το μωρακι αλλα κ εγω ημαστε πιο ευαλωτοι κ με την επιστροφη μας στο σπιτι θεωρησαμε χαζο να αποκλεισουμε τους ανθρωπους μας (συγγενεις κ φιλους) απο μια προσεκτικη ( απο αποψη ιωσεων, μολυνσεων κλπ) κ σχετικα συντομη (δε θα τραπεζωσω κιολας) επισκεψη, απο τη στιγμη που δεν ξενυχταω ιδιαιτερα, που η διαθεση μου ειναι πολυ καλη ( με εξαιρεση τη βαρεμαρα κ τη μοναξια που νιωθω οταν ο αντρας λειπει κ το μωρο κοιμαται)...Παρολα αυτα πολλοι περιμενουν να 40ντησω... 12 ημερων ηταν η μπουμπου μου, Κυριακη του Πασχα οταν την εβαλα στο αυτοκινητο κ πηγαμε στο χωριο οπου ο αντρας μου, τα πεθερικα κ ο μπαμπας μου εψηναν.Μα, δεν αντεχα να μεινω κλεισμενη σε 4 τοιχους, χρονιαρα μερα που η οικογενεθα μου ηταν μαζεμενη! Κανεις δε με κατηγορησε ( απο την οικογενεια), ισα ισα που το χαρηκαν.Απο τοτε πολυ πολυ συχνα βγαινουμε με το αυτοκινητο.Οκ...Αποφευγω καφετερειες κλπ ακομη.Δε θελω να εκθεσω το μωρακι σε καπνο κ πολυκοσμια κ ο καιρος δεν ειναι ακομη ιδανικος για εξωτερικους χωρους. Σημερα πρωτη φορα την αφησα στη γιαγια της ( πεθερα μου) για λιγες ωρες ωστε να κανω καποιες δουλειες στο πατρικο μου. Νιωθω ακομη τυψεις που δεν ανησυχουσα καθε λεπτο αν το παιδακι μου ειναι καλα.Η πεθερα μου δεν ειναι νεα, ειναι ομως υπευθυνη κ εχει κερδισει την εμπιστοσυνη μου (ισως αναγκαστικα αφου ειναι η μονη γιαγια - η μαμα μου δε ζει). Στις βολτες μας με το μωρο τηρω μετρα προστασιας ( ντυσιμο καταλληλο αλλα οχι υπερβολικο, κουβερτακι, πανες, εξοπλισμο κλπ, αποφυγηρευματων αερα, οχι απευθειας εκθεση στον ηλιο, καθισματακι αυτοκινητου.,.. κ η μικρη εχω την αισθηση οτι ειναι χαρουμενη ( ειναι πολυ ηρεμη) κ χαρουνενη ειμαι κι εγω. Με τον αντρα μου ηδη σχεδιαζουμε τις διακοπες μας για το καλοκαιρι ( μαζι με το μωρο), κανουμε πλανα για το πως θα βγαινουνε τα ζεστα βραδια του καλοκαιριου για ποτο στα μπαρακια της πολης μας.Να σημειωσω πως δεν ειμαστε πιτσιρικαδες.Εγω κοντευω τα 39 κ ο χαζομπαμπας εκλεισε προσφατα τα 47.Θελαμε παρα παρα πολυ να κανουμε οικογενεια, ομως αρνουναστε να συμβιβαστουμε με την αποψη που λεει οτι "απο τη στιγμη που γιναμε γονεις, οτι ζησαμε, ζησαμε...." Δεν ξερω οως θα εξελιχθω σα μαμα, ομως φε φοβαμαι...
Μια χαρά τα πας, μανούλα... Μια χαρά! Το παν είναι να μην αγχώνεσαι και να ακούς την καρδιά σου! Καλά έκανες και άρχισες να βγαίνεις με το μωράκι σου! Να την χαίρεσαι τη μικρούλα σου!
Παλιά οι αναρτήσεις σου ήταν γεμάτες έμπνευση,,,αυτή η συγκεκριμένη όλο κλισέ και χωρίς καμία ουσία...κρίμα.....
Εγω παλι παρακολουθωντας κατα διαστηματα την Ολιβια , αλλα πολλα χρονια, εχω πειστει πως Ολιβια μου εισαι αυθεντικη.Ενας ανθρωπου που η ειλικρινεια του και η εκθεση του στο κοινο παρολο που κατα καιρους σε εχει πληγωσει...συνεχιζεις...αρα εισαι και δυνατη ;)...να χαμογελας παντα αληθινα ♡..
Συμφωνώ ?.....
Γιατί το λες αυτό;Δεν είναι ουσία να αντιλαμβανεσαι τυχόν λάθη που κάνεις στη ζωή σου και να τα διορθώνεις; Υπάρχει μεγαλύτερη ουσία από αυτό;
ισως ειναι από τα πιο ουσιώδη κείμενα που έχει γράψει για να δώσει θάρρος και εμπνευση σε πολλές κοπέλες για να κοιτάξουν τον κόσμο μέσα τους και να κάνουν αυτο που τελικά θα τις κάνει πιο ευτυχισμενες και γεμάτες σαν προσωπικοτηττες...και εν συνεχεια αυτη η αυρα να περάσει και στην υπολοιπη οικογενειά τους....και τότε ολοι τους θα είναι πιο καλα..... ....γνωρίζοντας γενικα το τι έχει περάσει και η ιδια και απο το λίγο που την ειδα σαν άνθρωπο. είναι οντως πολυ΄ δικο της αυτο το κειμενο κι εσυ εισαι το κρίμα. που λες...γιατι δεν μπορεις να "δεις μεσα" απο αυτο το κειμενο...ΤΖΙΖΟΥΣ......get a life ....Και μετα τα λεμε....