Ακόμα να το συνειδητοποιήσω..!

Η ιστορία της Άννας

…Θέλω να γράψω για τόοοοοσα θέματα… δεν ξέρω από ποιο να ξεκινήσω….

Θέλω να γράψω για δικές μου ιστορίες, θέλω να γράψω για γενικές ανησυχίες, θέλω, θέλω, θέλω… Κι αυτό είναι ένα πρόβλημα, όπως μου λένε οι περισσότεροι γύρω μου και ειδικότερα οι πιο δικοί μου άνθρωποι!

– Αμάν!! Εσύ όλο κάτι θες!!!….

Μα, πως είναι δυνατόν να ΜΗΝ θέλω, αφού ΘΕΛΩ ;;;;;;

Ας ξεκινήσω λοιπόν από την ιστορία της πρώτης μου εγκυμοσύνης! Με τον άντρα μου, 5 χρόνια σχέσης πριν τον γάμο. Νορμάλ σχέση, φυσιολογική με απ’ όλα…

Αγάπη, έρωτας, τσακωμοί, όλα όπως έπρεπε!!!

Η πρόταση γάμου το καλοκαίρι του 2008 μέσω SMS… γιατί ο Β. είναι και λίγο ξενέρωτος αλλά το άντεξα!

Πρόγραμμα γάμου Μάιος του 2009 και όλα τέλεια, τακτοποιημένα και όμορφα!!!

Υπολογισμός για παιδάκι όχι, αν και εγώ πάντα ΗΘΕΛΑ να έχω κλείσει ως μάνα στα 30! Και εννοείται πως όλοι οι γύρω «Μην βιαστείτε» και τα λοιπά…

Πάμε γαμήλιο, γυρνάμε -μέσα μου ήμουν 100% σίγουρη πως ήμουν έγκυος, χωρίς να είμαι κ σίγουρη αν θέλω- Β’ χοριακή ανεβασμένη, παθαίνουμε ένα ΣΟΚ και όλα βαίνουν καλώς….

Εγκυμοσύνη ΤΕΛΕΙΑ μόνο με λίγη υπνηλία τους 2 πρώτους μήνες….

Στον 7ο γίνονται πολλά και ψυχοφθόρα γεγονότα, τόσα που απορούσα αν το παιδί θα είναι ΟΚ , βάσει όσων περνούσα εγώ ψυχολογικά. Το φύλο δεν καταφέρνουμε να το δούμε μέχρι τότε γιατί είναι συνεχώς γυρισμένο με τον πισινό του!!!!

Μετά από πολλούς υπέρηχους… ΑΓΟΡΙ !!!

Τρισευτυχισμένοι και εγώ και ο Β…..

Ραντεβού για να γεννήσω στις 12/1/2010, ξεκινάμε φυσιολογικά, με σπάσιμο νερών, διαστολή μικρή και παλεύαμε μέχρι τις 15:00… Τίποτα ….. τα νεύρα μου;;; ΚΡΟΣΣΙΑ …..

Παρακαλούσα την γιατρό να τον πάρει με καισαρική γιατί ήμουν πτώμα…. Με τα πολλά αποφασίζει να το κάνει και στις 15:40 ΤΟΝ ΕΙΔΑ!!!!

Συναισθήματα;; ΚΕΝΟ…..

Δεν έκλαψα, δεν πόνεσα, δεν ένιωσα αυτό που λένε μερικές μαμάδες …..

Τον κοιτούσα απλά και σκεφτόμουν «Τι ειν’ τούτο;;; Τι πρέπει να κάνω;;; Δικό μου είναι αυτό;;;«

Μου πήρε πολύ καιρό να το συνειδητοποιήσω…

Ίσως και ακόμα μερικές φορές δεν το πιστεύω, παρόλο που έχουν περάσει 2,5 χρόνια σχεδόν και παρόλο που έκανα και δεύτερο παιδάκι….

Τα χαζεύω και λέω «Εγώ τα έκανα αυτά;;;«

Περνάει τόσο γρήγορα ο καιρός και ειδικά όταν είσαι εργαζόμενη, χάνεις πάρα ΠΟΛΛΑ πράγματα από τα παιδιά σου…..

Κάπου εδώ θέλω να πώ ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στη μαμά μου, που είναι αυτή που τα φροντίζει και τους μαθαίνει όσα ξέρουν……

Σ’ ΑΓΑΠΑΩ ΜΑΜΑ!!!!!…….

Η δική μου ιστορία μπροστά σε κάποιες άλλες δεν είναι τόσο μαγική, μοναδική… αλλά είναι ΔΙΚΗ ΜΟΥ!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com