Είστε όλες ΙΔΙΕΣ!

Πριν από λίγες μέρες σας έγραψα –με την ευκαιρία των τρίτων γενεθλίων του eimaimama- πώς αυτό το site ξεκίνησε, πώς νιώθω συναισθηματικά γι’ αυτό κ.λ.π.

Προς το τέλος έγραψα ότι το eimaimama (και προφανώς και μερικά άλλα sites στο net) δεν είναι απλώς ένα μεγάλο site, αλλά μια (καινούργια) κοινωνία ανθρώπων.

Το πιο πιθανό είναι, καθώς διαβάζετε αυτό το ποστ,  να ταξιδεύουμε οικογενειακώς οδικώς προς τη Χαλκιδική. Προς τη Θεσσαλονίκη. Προς τη Μακεδονία. Θα κάτσουμε στον παππού και στη γιαγιά να κάνει τα μπάνια της η Αθηνά και να ξεκουραστεί από την μαμαδίαση της μικρής, η Ολίβια. Η γιαγιά (και η προγιαγιά) περιμένουν πώς και πώς να τη… ξεκουράσουν.

Εκεί λοιπόν στα βόρεια, από ο,τι διαβάζω η Ολιβ ετοιμάζεται να κάνει μια μεγάλη μαμαδοσυνάντηση. Υποθέτω στη Θεσσαλονίκη… και πάλι υποθέτω (και μάλλον υποθέτω σωστά ) ότι άμα βρούμε καιρό θα κάνουμε και άλλη σε κάποια άλλη πόλη που θα πάμε εκδρομή… ή στον γυρισμό θα σταματήσουμε για μια κάποια άλλη μαμαδοσυνάντηση σε πόλη νοτιότερα… και άμα είχαμε πραγματικά χρόνο (και λεφτά χαχαχαχα) θα μπαίναμε στα αεροπλάνα και θα κάναμε μαμαδοσυναντήσεις στην Κρήτη, ή στη Ρόδο… ή όπου άλλου.

Εχω πάει σε πολλές τέτοιες μαμαδοσυναντήσεις.

Κάθε φορά λέω:

–Τι με θες εμένανε μωρό μου… πηγαίνετε εσύ και η Αθηνούλα… να τα πείτε με τις φίλες σας…

Και κάθε φορά με ψήνει κι έρχομαι… και κάθε φορά περνάω ωραία.

Λοιπόν θα σας πω κάτι:

Λόγω επαγγέλματος  έχω παραβρεθεί σε ποοοοοοοολλές συναντήσεις… με ποοολύ κόσμο… με λιγότερο κόσμο… σε meetings κάθε είδους… Παντού και πάντα κάτι κοινο έδενε τους ανθρώπους που μαζευόντουσαν… είτε αυτό ήταν ένα πολιτικό κόμμα… η έκδοση μιας εφημερίδας… το δελτίο ειδήσεων ενός καναλιού… οι εμπορικές συναντήσεις με διαφημιστές…

Παντού και πάντα ενώ ο στόχος ήταν κοινός… πάντα υπήρχε ένα συμφέρον… ένα κέρδος… και όπου υπάρχουν αυτά… υπάρχουν και οι διαφωνίες… Σπάνια εφευγαν όλοι ευχαριστημένοι… Την έχετε την εικόνα… έτσι;

Στις μαμαδοσυναντήσεις ποτέ δεν υπήρξαν διαφωνίες, αλλά μόνο χαμόγελα, χαρά, φιλιά, δώρα, γούτσου-γούτσου πώς ομόρφυνε η κόρη σου, αγκαλιές και υποσχέσεις για την επόμενη συνάντηση… και μετα αφού όλες έχουν πάει σπίτι, αρχίζουν τα ποσταρίσματα στο FB για το πόσο ωραία πέρασαν… και ανέβασματα φωτογραφιών από την μαμαδοσυνάντηση… και στεναχώρια από όσες δεν μπόρεσαν να έρθουν… ή από όσες ήταν στην άλλη μεριά της Ελλάδας.

Δεν είναι όλες οι μαμάδες ίδιες..

Αντιθέτως… είναι όλες πολύ διαφορετικές… άλλες έχουν τα παιδιά ελεύθερα… άλλες κολλημενα πάνω τους… μορφωμένες, λίγότερο μορφωμένες, πλούσιες, μεροκαματιάρισες, σταρ, νοικοκυρές, κουρασμένες, ξεκούραστες, άνεργες, άνετες, αισιόδοξες, απαισιόδοξες, δεξιές, αριστερές, κεντρώες, πολιτικά άδιαφορες, ψιλιασμένες ή αψίλιαστες, σιωπηλές, ή φασαριόζικες….

Είναι απίστευτο πώς προσέχει η μία τα παιδιά των άλλων … πόσο γρήγορα γίνονται φίλες… πώς χαμογελούν , γελούν και λένε ευχάριστα πράγματα, πόσο πολύ συγκινούνται που επιτέλους η μία γνωρίζει την άλλη, πόσο εύκολα συμφωνούν (πράγμα εξαιρετικά δύσκολο σε μάζωξη γυναικών) πώς… (αυτό είναι το πιο σημαντικό) ονειρεύονται το αύριο… τα παιδιά βλέπετε, που τιτιβίζουν τριγύρω  μάλλον σαλπίζουν το μέλλον στ’ αυτιά τους… και έτσι είναι.

Το παιδί (τα παιδιά) είναι ο συνδετικός κρίκος. Ο πιο ανθεκτικός κρίκος της φύσης… Κι αυτος ο κρίκος είναι από το ίδιο υλικό για όλες… αυτές οι γυναίκες θα υπομείνουν τα πάντα… πλην εκείνου που θα  θέσει σε κίνδυνο τα παιδιά τους. Τελεία!

Το ’χω ξαναγράψει και θα το γράφω όποτε βρίσκω (καλή ώρα) την ευκαιρία.

Είναι η πρώτη φορά (στην Ελλάδα;) που μανάδες μαζεύονται για κανέναν ιδιαίτερο λόγο (π.χ. κομματικό, ή φιλανθρωπικό). Σ΄ αυτή τη χώρα δεν έχουμε ακούσει ποτέ (δημοσίως) τη φωνή της μάνας, ενώ αυτή η φωνή είναι πάντα διαταγή σε προσωπικο επίπεδο… μέχρι το τέλος της ζωής μας….

Εχουμε ακούσει τη φωνή κάθε χλέμπουρα… κι όχι τη φωνή της μάνας.

Η γνώμη μου είναι ότι στο εγγύς μέλλον την Ελλάδα (αλλά και τον κόσμο) θα τον κυβερνήσουν ομάδες ανθρώπων, που δεν θα έχουν καμμία σχέση με ιδεολογίες ή  ιδεολογήματα … αυτό βέβαια θα’ ναι πολύ επικίνδυνο… γιατί είναι ρευστό… αλλά όπως και να’ χει, το κομματικό κράτος πέθανε… απλώς δεν το ξέρει… θέλω να ελπίζω ότι μια απ’ αυτές τις ισχυρές ομάδες θα ’ναι οι μανάδες… εύχομαι να είναι η δικια σας γεννιά.

Αυτή τη φορά δεν είστε μόνες, όπως ήταν οι μανούλες σας… Τωρα είστε συνδεδεμένες… έχετε κώδικα…

Η φωνή σας είναι πια τόσο δυνατή, που αμα φωνάξετε θα ανατριχιάσει το σύστημα.

Κοιτάξτε τα μωρά σας στα μάτια και σκεφθείτε…

Σκεφθείτε ότι χωρίς εσάς, αυτος ο κόσμος θα’ χε σταματήσει… Εσείς τον κάνετε να συνεχίζει τροφοδοτώντας τον με τα παιδιά… με τα παιδιά που αγαπάτε περισσότερο από κάθε άλλο…  με αυτά τα παιδιά που σας κοιτάνε αθώα και αγνά στα μάτια περιμένοντας να τους μάθετε τον κόσμο…  εσείς, όχι κάποιοι άλλοι.

Μάνος