Μάνα, Μανούλα, Μαμά…

Η ιστορία της Μαρίας

Η αλήθεια είναι ότι σπάνια διάβαζα ως τώρα ιστορίες τοκετού άλλων μαμάδων. Πάντα μ’ έπιανε μια συγκίνηση με τις εμπειρίες τους, ανάλογα με τη φάση που βρισκόμουν γελούσα ή έκλαιγα και πάντα το θεωρούσα πολύ προσωπικό ζήτημα για να το μοιραστεί κανείς με άτομα πέρα από τα πολύ οικεία. Γι’ αυτό και δεν μπήκα ποτέ ως τώρα στη διαδικασία να γράψω τα αντίστοιχα για το μεγάλο μου γιο… Πάντα… και ποτέ… δύο εντελώς ανούσιες λέξεις τελικά…

Σαν σήμερα πριν από έξι μήνες, πριν από μία ώρα ακριβώς, Τετάρτη 18/01/12 στις 10.30 το πρωί, γέννησα το Ραφαηλάκι μου (Απόστολος – Ραφαήλ ο περί ου ο λόγος).

Γέννησα και το Δημητράκη μου με καισαρική, οπότε κι ο μικρούλης κατά κει πήγαινε. Μπήκα την προηγούμενη μέρα για τις καθορισμένες εξετάσεις, βαριόμουν απίστευτα όλη μέρα, ήθελα την ησυχία μου και πεινούσα σαν τρελή!!!

Με το Δημήτρη μου δεν άκουσα τις συμβουλές της μαίας, του γιατρού μου και κρυφά έτρωγα κι έπινα τον άμπακο. Ήρθα λοιπόν και στούμπωσα η γυναίκα, τουμπάνιασα και δεν μπορούσα να πάω τουαλέτα με ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ!!! Ε, αυτή τη φορά ήμουν αποφασισμένη να μην την ξαναπατήσω!!!!!! Οπότε… λιμοκτονούσα!!!

Πέρασε το βράδυ πριν τη γέννα ήσυχα, ήταν κι ο άντρας μου μαζί σχεδόν ως αργά. Ο Δημήτρης μας ήταν με τη μαμά μου στο σπίτι μας, περίμενε να γυρίσουμε απ’ το γιατρό. Την επομένη το πρωί, ήρθε ο μπαμπάς μας από πολύ νωρίς, ευτυχώς θα έμπαινα πρώτη χειρουργείο (γιατί με το Μητσάκο με πήρε μεσημέρι να περιμένω – εκεί να δείτε πείνες… τα σίδερα και τον τοίχο έτρωγα!!!). Έρχεται η τραυματιοφορέας, μια γυναίκα – περιβόλι, τρελάθηκα στο γέλιο όση ώρα ήμουνα μαζί της.

Ενώ έχουμε ήδη μπει και ξεκινάει η διαδικασία, ενυδάτωση, βελόνες και βελονάκια, κλπ, σκάει μια έκτακτη καισαρική δίπλα μου, εγώ να βλέπω την ώρα να κυλάει, να μην έχω τι να κάνω και να θέλω να τσιρίξω απ’ τη βαρεμάρα… Ωστόσο, Κυρία η δικιά σου, κιχ δεν έβγαλα, με χαμόγελο ήμουνα συνέχεια, δεν πειράζει βρε κορίτσια έλεγα, τι φταίει κι η άλλη μανούλα (που έκλαιγε η κακομοίρα, έτρεχε κι ο άντρας της μέσα στον πανικό, ευτυχώς όλα καλά πήγαν!).

Εν τω μεταξύ ο άντρας μου απέξω να τρώγεται με τα ρούχα του!!! Έβγαινε κάθε τόσο η μαία και τον καθησύχαζε, ερχόταν κάθε τόσο η τραυματιοφορέας μέσα και μου ‘λεγε σε ποιό τόνο του κόκκινου έχει φτάσει η μούρη του, γελούσα εγώ… Μ’ αυτά και μ’ αυτά η ώρα από τις 08.00 που μπήκα έχει πάει 09.30 κι αρχίζουν να μαζεύονται οι γιατροί σιγά σιγά.

«Όλα καλά;» μου λέει ο γιατρός μου.

«Μια χαρά» απαντάω.

«Τι γίνεται, θα γεννήσουμε τώρα; Άντε, άρχισα να πεινάω πάλι!»

Δεν ξέρω αν το καταλάβατε, αλλά μια πείνα γενικώς την είχα…

Τέλος πάντων, σε μία ώρα είχα γεννήσει το μωράκι μου. Όλα του φυσιολογικά, δυο πόδια, δυο χέρια, ένα κεφαλάκι, ένα πουλάκι… Τον βάζουν πάνω μου και παθαίνω πλάκα!!! Ήταν η κόπια του αδερφού του!!! Θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι ομοζυγωτικά δίδυμα!!! Έπαθα πλάκα σας λέω!!! Να μην μπορώ να σταματήσω τα δάκρυα απ’ τη συγκίνηση…. Να μου σκουπίζουν τα μάτια τα κορίτσια (γιατί ως γνωστόν, τα χέρια σου είναι τέντα στην καισαρική…) και να ντρέπομαι να τους πω να μου σκουπίσουν και τη μύτη!!!

Μέχρι που μου είπαν το βάρος. 2450 γραμμάρια.

«Αποκλείεται» λέω. «Κάτι μετρήσατε λάθος»

«Όχι» μου λέει η μαία

«Ε, τότε, κάτι ξεχάσατε!» απαντάει η μάνα…

Μέχρι να βγούμε απ’ το νοσοκομείο, σε κάθε μέτρηση που του έκαναν με ρωτούσαν αν ήταν προωράκι. Μου τα ‘σπασαν τα νεύρα της λεχώνας! Αλλά δεν πειράζει…

Ως γνωστόν η αχλάδα την έχει πίσω την ουρά!!! Και σήμερα καμαρώνω ένα μπέμπη πρασινομάτη, που τρώει τα φρούτα του και την κρέμα του, που κοιμάται όλο το βράδυ και ξυπνάει εκεί γύρω κατά τις δέκα το πρωί, που τρελαίνεται και κουνιέται ολόκληρος όταν βλέπει τον αδερφό του, που δεν θέλει πλέον να είναι ξάπλα… Α, και που ζυγίζει 6.5 κιλά πλέον!!! Όχι, για να μη λέτε…

Αυτά για το Ραφαηλάκι μου… Με πήραν πάλι τα ζουμιά… Για το Δημήτρη μου θα σας τα πω άλλη ώρα!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com