Μια τέλεια ανάμνηση και εμπειρία!

Η ιστορία της Λουίζας

Είχα μια εγκυμοσύνη  πολυ καλή χωρίς κανένα πρόβλημα (δόξα το Θεό). Όταν έφτανα κοντά στην Π.Η.Τ. ξεκίνησα να σκέφτομαι πως μπορει να είναι όλη η διαδικασία της γέννας….

14-10-2011 δίνω ραντεβού με την γιατρό μου για πρόκληση τοκετού, 39 εβδομάδων και μίας ημέρας (διοτι λιγόστευε το αμνιακό υγρό σιγά σιγά και η μικρή μου κακοπέρναγε εκεί μέσα)

Φτάνω στο μαιευτήριο με το σύζυγο μου, Σπύρο, 6 το πρωί, με παραλαμβάνει το προσωπικό της κλινικής, με ετοίμαζουν με τις πατροπαράδοτες διαδικασίες. Στις 7 έρχεται η μαία μου, μου βάζει τον ορο για τους τεχνητούς πόνους και τότε ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση για να συναντήσουμε την μικρή μας!!

Αρχίζω να νιώθω τσιμπήματάκια στην στρογγυλή κοιλίτσα μου και αναρωτιεμαι φωναχτά «Καλέ έτσι είναι οι πόνοι της γέννας;«

Η απάντηση που πήρα ήταν «Κάνε υπομονή και θα δεις!«

Που να’ ξερα!! Από λεπτό σε λεπτό οι πόνοι όλο και δυνάμωναν…

Ώρα 11 κ μισή και αφού μου εξετάζαν την διαστολή κάθε τόσο -δεν υπάρχει πιο βάρβαρο πράγμα- μου ανακοινώνουν πως η μικρή κατεβαίνει στραβά, ότι έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας και ότι μετά από κάποιες ώρες αν δεν κατέβαινε σωστά στο γεννητικό σωλήνα, θα πηγαίναμε για καισαρική. Να πω την αλήθεια ήμουν τόση ώρα με τους μεγάλους πόνους που σκεφτόμουν την καισαρική σαν λύτρωση στον πόνο μου.

Ο Σπύρος  με έβλεπε να ταλαιπωρούμαι τόσο και είχε αρχίσει πιστεύω να με λυπαται βαθιά μέσα του, προσπαθούσε να μου λέει αστεία όσο μπορούσε διότι και εκείνος ήταν αγχωμένος για την εξέλιξη του τοκετού.

Ώρα 3 παρα είκοσι το μεσημέρι αρχίζω να νιώθω μία πίεση όπου δεν μπορούσα να περιγράψω που ακριβώς την εντόπιζα και έτσι η γιατρός μου βγάζει τον Σπύρο εκτός της αίθουσας τοκετού να ελέγξει σε τι στάδιο βρισκόμαστε. Περνάω αλλη μία φορά αυτή την άθλια διαδικασία και ακούω την γιατρό μου να μου ζητάει να της δώσω όόόόόλη μου την προσοχή και μου λέει «Λουιζάκι, ξεκίνα να σπρώχνεις οπως έχουμε πει. Τώρα σε κάθε πόνο θέλω τουλάχιστον 2 καλά σπρωξίματα«

Αρχίζω που λέτε να σπρώχνω -φυσικά ο Σπύρος δεν ήταν μέσα, μου είπαν ότι θα τον έβαζαν λίγο πριν βγεί το μωρό για ευνόητους λόγους… Φαντάζομαι όλες οι μανούλες μπορείτε να καταλάβετε το γιατί…!! Σε κλάσματα δευτερολέπτου είχαν βρεθεί μέσα στην αίθουσα νοσοκόμες, μαίες, παιδίατροι, χαμογελαστοί όλοι τους να μου λενε ότι θέλω λίίίίγο ακόμα και κοντεύω να γεννήσω!! Ακούω την γιατρό μου να λέει σε μία μαία «Φώναξε τον πατέρα, κοντεύουμε!!!!«

Μπαίνει και ο Σπύρος μέσα ο οποίος είχε πανικοβληθεί βλέποντας να μπαίνει όλο αυτό το προσωπικό στην αίθουσα γιατί δεν γνώριζε όσο ήταν έξω σε τι σημείο είχε φτάσει ο τοκετός και φοβόταν μην τυχόν είχε συμβεί κάτι – δικαιολογημένος σαν πρωτάρης μπαμπάς!!

Ώρα 3 και τέταρτο ο τελευταίος πόνος και το τελευταίο σπρώξιμο!! Αμέσως μετά βλέπω ένα τόσο δα μικρό πλασματάκι να κλαίει και με το που το βάζουν στην αγκαλια μου να σταμάτει το κλάμα και 2 υπέροχα ματάκια με κοιτούν όλο απορία και ο Σπύρος δίπλα μου να μου λεεί «Μπράβο αγάπη μου, είναι το καλύτερο δώρο που θα μπορούσες να μου κάνεις, κοίταξέ την είναι μία κούκλα!!«

Το πως ένιω8α απερίγραπτο, οι λέξεις είναι πολυ λίγες για να μπορέσω να αποδώσω τα συναισθήματα μου!!

Απο εκείνη την μέρα ορκίστηκα πως θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ για αυτά τα υπέροχα ματάκια και πως θα είμαι πάντα δίπλα της να την στηρίζω και να την αγαπώ πιο πάνω και απο την ζωή μου φυσικά, αφού πια είναι όόόόόλη μου η ζωή εκείνη!!

Επίσης θα ήθελα να ευχαριστήσω πάρα πολύ και την γιατρό μου διοτι έκανε υπομονή στην γέννα μου και ενώ θα μπορούσε να με είχε βάλει για καισαρική και να ξεμπέρδευε αμέσως, δεν το έκανε και προτίμησε να ταλαιπωρηθώ λίγο παραπάνω εφόσον δεν κινδύνευε και η μικρή μου και να γέννησω φυσιολογικά (χίλιες φορές τελικά, όλοι οι πόνοι αξίζουν να περαστούν για μια τέτοια εμπείρια).

μαμά Λουίζα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com