Ο γιος μου ήταν κυριολεκτικά το τυχερό μας αστέρι!

Η ιστορία της Εμμανουέλας

Καλησπέρα σε όλες τις μανούλες. Στις 27/07/2010 δημοσιεύτηκε η ιστορία τοκετού της κορούλας μου και σήμερα λέω να σας εξιστορήσω πως ήρθε στη ζωή μας και ο γιός μου, το 2ο παιδάκι μας… Το τυχερό μας αστέρι, όπως το λέω… και θα καταλάβετε το γιατί διαβάζοντας την ιστορία…

Η εγκυμοσύνη ήρθε εντελώς απροσδόκητα σε περίοδο που ουτε για αστείο δε σκεφτόμασταν για 2ο παιδί… Το γιατί; Μας είχε χτύπησει για τα καλά η κρίση, τα προβλήματα τεράστια και οι ατυχιες η μια μετά την άλλη… Εν τάχει.. Λίγο μετά τη γέννηση της κόρης μου η επιχείρηση του άντρα μου κλείνει και μένει άνεργος… εκείνη τη περίοδο δεν εργαζόμουν ούτε εγώ… Μετά απο 6 μηνες ανεργίας βρίσκεται μια δουλειά που όμως δε κάλυπτε ούτε το 50% των αναγκών μας… Προβλήματα… στεναχώρια, δυσκολίες…. Πάλι καλά που είχαμε κοντά μας τους γονείς μας και κυρίως τον πατέρα μου ο οποίος μας στήριξε απιστευτα αυτά τα 2 τραγικά χρόνια… Δε ξέρω τι θα είχαμε απογίνει χωρίς εκείνον…

Σε 6 μήνες ο άντρας μου ξαναμένει άνεργος λόγω μείωσης προσωπικού και βρισκόμαστε πάλι στο πουθενα… όλο αυτό το καιρό έψαχνε συνεχεια για δουλεια στο εξωτερικο μιας και εχει σπουδάσει μηχανολόγος μηχανικός κα είχε ξαναδουλέψει στο εξωτερικό, αλλα όλο κάτι στράβωνε τη τελέυταια στιγμή… Όλα πήγαιναν στράβα και τα όνειρα μας για μια κανονική ζωή ολο και εξασθενούσαν.. Επίσης τα ατελείωτα προβληματα μας έφεραν και φοβερή τριβη στη σχέση μας και δε πιστεύω πως θα τα καταφέρναμε αν δε υπήρχε τόση αγαπη μεταξύ μας και αν ο γιος μας δεν ερχόταν σε ενα τόσο κομβικό σημείο της ζωής μας.. Ετσι λοιπόν σε μια χάλια εποχή, με τη ψυχολογία μας στο πάτο και με  μια και μοναδική επαφή εκεινο το μηνα, ήρθε η εγκυμοσύνη…

Και παρόλες τις ατελείωτες δυσκολίες και την ένταση μεταξύ μας δε σκεφτήκαμε στιγμή να μη το κρατήσουμε..

Επειδη όμως ξέραμε πως οι οικογένειες μας θα μας έλεγαν τρελους που το κραταμε, σε μια φάση που αύριο δε ξεραμε αν θα είχαμε στέγη στο κεφάλι μας, το κρατήσαμε κρυφό ως το 3ο μήνα που πλέον δε θα γινόταν να διακοπεί η κύηση. Παρόλα αυτα με την ανακοίνωση οι συγγενείς δε χάρηκαν καθόλου.. Απλα απέκτησαν ακόμα περισσότερο άγχος…

Εγώ όμως ήξερα πως αυτό το μωρό θα μας άλλαζε τα πάντα…

Η εγκυμοσύνη μου ήταν πολύ καλή, όπως και η πρώτη μου, αλλά διαφορετική. Πήρα μόνο 10 κιλά τα οποία έχασα πριν καν βγω από το μαιευτήριο. Ενώ τα κιλά της κόρης μου (25) ακόμα παλευω να τα χάσω… Περίπου στον 6ο μήνα ξεκίνησα να πονάω στο ηβικό όστο και αυτό ουσιαστικά ήταν το μόνο επίπονο κομμάτι μιας και ειδικά όταν σηκώνομουν πονούσα αρκετά… Κάτι λίγες καούρες και πολλές κλωτσιες… Και κάπως έτσι κύλησαν 9 μήνες…

Να σας πω επίσης πως απο την αρχή ήξερα πως περιμένω αγοράκι, μιας και ένα ξανθό αγοράκι ερχόταν στο ύπνο μου, ειδικά στις αρχές….

Οι μήνες περνούσαν και τα πράγματα δεν άλλαζαν.. Βρεθηκε βεβαια μια δουλίτσα έτσι για να καλύπτει λίγες απο τις αναγκες μας και όσο πλησίαζε ο καιρός να έρθει ο μικρός είχα τόση αγωνία για το πως θα καταφέρουμε με 2 παιδια…

ΠΗΤ 5/11/2011. Η κόρη μου έχει γενέθλια 4/11. Αν γεννιόταν και εκείνος 4 θα είχαν ακριβώς 2 χρόνια διαφορά… είχα προαίσθημα όμως ότι θα μας έρθει νωρίτερα στη γιορτή του αδερφού μου… (Δημήτρης)

Δευτέρα 24/10 πάμε για το ντόπλερ και μας λέει ο γιατρός πως ο μικρός είναι τυλιγμένος στο λαιμο με τον ομφάλιο λώρο και επίσης πως επειδή ο πλακούντας έχει φτάσει στο τελικό σταδιο σχεδον, καλό θα είναι ως το τέλος της εβδομαδας να έχω γεννήσει. Με τον γιατρό μου είχα ραντεβού Τρίτη 25 για να του πάω τα αποτελέσματα του ντόπλερ και να με δει.. Είχα λίγη αγωνία μόνο για την περιτύλιξη, αλλα του έχω τυφλή εμπιστοσύνη και ήξερα πως όλα θα πάνε καλα.

Πάω λοιπόν Τρίτη πρωί και με βρίσκει με διαστολή 4(!!!!), είχα κάτι πονάκια αλλά δεν είχα καταλάβει πως γεννάω!!

Μου λέει πως αν δε γίνει κάτι ως το βράδυ,το  πρωί να πάω νωρίς νωρίς να γεννήσω….

Ναι λοιπόν, Τετάρτη 26/10/2011, του Αγίου Δημητρίου, θα γεννιόταν ο γιος μας… Το προαίσθημα μου βγήκε αληθινό.. Το αστείο είναι οτι Τετάρτη είχε γεννηθεί και η κόρη μου!

Δε κοιμηθηκα όλη νύχτα.. Μια η αγωνία να πάνε όλα καλά.. Μια ότι θα άφηνα τη κόρη μου για τόσες μέρες.. 2 χρόνια ήμασταν αυτοκόλλητες… Ξημέρωσε και με τον αντρούλη μου ξεκινήσαμε για το μαιευτήριο… χωρίς τη βαλίτσα 😛 χαχαχα και έτσι ξαναγυρίσαμε να τη πάρουμε, πάλι καλά που το θυμηθήκαμε κιόλας!!!

Φτάσαμε λοιπόν, μου έκαναν εισαγωγή και τα γνωστά, με ανέβασαν στο δωμάτιο και μου έβαλαν ένα υποθετο για να ξεκινήσει ο τοκετός… Ηρθε και ο άντρας μου μέσα και περιμέναμε… Πιστεύαμε πως θα γεννούσα αρκετά γρηγορα δεδομένης της διαστολής αλλά δε προχωρούσαμε και τόσο γρήγορα.. Ετσι κατα τις 10 μου βάζουν τεχνητούς πόνους και κατα τις 11 μου σπάνε τα νερά και απο εκεί που χαζογελούσαμε ως εκείνη την ώρα, ξαφνικά οι πόνοι αφόρητοι και εγώ να ζητάω επισκληρίδιο, λίγο ακόμα να καθυστερούσα δε θα προλαβαίναμε να τη κανουμε. Είχα και την εμπειρία των ατελειωτων ωρών τοκετού με τη κόρη μου και αυτή τη φορα δεν ήθελα να φτάσει βράδυ για να γεννήσω..

Και ο γιός μου την έκανε τη χάρη… 13:30 με πήγαν στην αίθουσα τοκετού και με 3 εξωθήσεις στις 13:47 ήρθε στο κόσμο το τυχερό μας αστέρι… 3780 kg και 52 cm..

Μετά από πολύ καιρό ήμασταν τόσο ευτυχισμένοι με τον άντρα μου.. Είχαμε γίνει 4 και γιος που τόσο θέλαμε είχε έρθει.. Δάκρυα απίστευτης χαράς, αγκαλιά οι 3 μας και ο χρόνος είχε σταματήσει.. Είχα αγκαλιά τον γιό μου ο οποιός με το που τον ακούμπησαν στην αγκαλιά μου δεν έκλαιγε πια.. Απλά μας κοιτούσε.

Ο κακομοίρης γεννήθηκε πολύ μπλε, ήταν μεγάλο μωρό και είχε και τη περιτύλιξη.. Αφήστε που άργησε λίγο να κλάψει και μεχρι να τον ακούσω έχασα πολλά χρόνια απο τη ζωή μου. Δυστυχώς επειδη ταλαιπωρήθηκε, εκείνον δε μου τον εφεραν στην ανανηψη όπως είχε γινει με τη κόρη μου.. Τον είδα ξανα πιο μετά στο δωμάτιο όπου και ξεκινήσαμε και το ταξίδι του θηλασμού.. το οποίο διαρκεί ως και σημερα και ελπίζω για αρκετά ακόμα..

Θέλω να ευχαριστήσω το γυναικολόγο μου, Κωσταντίνο Σαμαρά, για όλη τη στήριξη του, για το πόσο κοντά μου ήτανε και στους 2 τοκετούς και για το γεγονός οτι με ανέλαβε εντελώς δωρεάν επειδή ήξερε τη κατάσταση μας…

Ένα μήνα μετα τη γέννηση του μικρού η πολυπόθητη δουλειά που ψάχναμε στο εξωτερικό βρέθηκε… Και σήμερα μπόρει ο άντρας μου να είναι μακριά μας αλλα συντομα θα ακολουθήσουμε και εμείς….

Ο μικρός μας ήταν ένα δώρο Θεού μέσα στη μαυρίλα και μας έφερε όχι μόνο ευτυχία αλλα και απέραντη τύχη, μιας και η ζωή μας επιτέλους μπηκε σε μια σειρά…

Σήμερα ο Αλέξης-Μάριος είναι ενα απίστευτα γλυκό, όμορφο, έξυπνο και χαμογελαστό μωρακι που φωτίζει το κόσμο μας και μου θυμίζει πως όλα για κάποιο λόγο γίνονται και η οικογένεια μας είναι ακόμα ενωμένη χάρη στη δική του έλευση… και θα τον ευχαριστώ γι‘ αυτό για όλη μου  τη ζωή….

Εμμανουέλα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com