Πριν 4 χρόνια γεννήθηκε ο δικός μου μαχητής!

Πριν 4 χρόνια γεννήθηκε ο δικός μου μαχητής!

μαμά Νατάσα

Η δικη μας ιστορια εγινε πριν 4 χρονια. Ημουν εγκυος στο πρωτο μου παιδακι… Ολη μου η εγκυμοσυνη δεν ηταν και τοσο τελεια, αλλα ας τα παρουμε απο την αρχη.

Μαθαινω οτι ειμαι εγκυος λιγο πριν το γαμο μας. Χαραααααα απεριγραπτη! Και εγω και ο αντρας μου πεταγαμε στα συννεφα! Ολα κυλουν καλα το πρωτο 3μηνο, μεχρι που παθαινω αποκολληση. Κλαμα, κακο, τρεχουμε στο γιατρο μας… Ολα καλα με το μωρακι μας, ξεκουραση και ολα θα φτιαξουν! Ετσι και εγινε.

Κυλαγαν οι μηνες και ολα εδειχναν καλα, οι εξετασεις του μωρου τελειες και εγω χαρουμενη παρα τις αναγουλες, τις τασεις λυποθημιας, τις καουρες και τον απιστευτο πονο στην μεση.

Ελεγα «Ενταξει, θα τα καταφερω, που θα μου παει…» χωρις να μπορω να φανταστω τι θα επακολουθησει…

31 εβδομαδων και εχω το καθιερωμενο ραντεβου μου στον γιατρο για υπερηχο και ντοπλερ. Πηγαμε γελωντας, καναμε αστεια με την μεγαλη μου κοιλια,  αλλα τα αστεια παγωσαν οταν ηρθε η ωρα της εξετασης…

(να σημειωσω οτι μια εβδομαδα πριν ειχε αρχισει λιγο η πιεση να ‘τσιμπαει’)

Ο γιατρος παγωσε. Μου λεει ‘Αναστασια, δεν ακουω το μωρο‘

Εμεινα σαν στηλη αλατος.

‘Ψαξε, γιατρε, ψαξε‘ να φωναζω

Μετα απο 1-2 λεπτα ακουει το μωρο. Ουφφφφ ανακουφιση -προς το παρον!

Βλεπει τις εξετασεις μου ξαναπαγωνει…

Μετραμε την πιεση… Εκει τρελαθηκαμε, ειχα 17 με 11

‘Φευγετε τωρα για να γεννησει‘ λεει του αντρα μου γιατι δυστυχως στο νοσοκομειο που ηταν ο γιατρος μας δεν αναλαμβαναν επικινδυνες εγκυμοσυνες

Πηγαμε σπιτι, φτιαξαμε στα γρηγορα μια βαλιτσουλα και φυγαμε αρων αρων για το Αλεξανδρας, εκει με παραλαβανε (ειχα και χαρτι απο τον γιατρο μου για το τι εχω). Σαββατο βραδυ κανουμε εισαγωγη και μεχρι την Δευτερα το απογευμα με ειχαν στον καρδιοτοκογραφο, ωσπου ξαφνικα σταματησα να ακουω το παιδι…

Το λεω στη μαια… Τρεχουν, με παιρνουν αμεσως για υπερηχο και αρχιζουν να φωναζουν «Ετοιμαστε χειρουργιο ΤΩΡΑ!«

Μπαινουμε για καισαρικη με επισκληριδιο, αναγκαστικα λογω πιεσης (ειχε φτασει το 20)

Γεννησα ενα αγορακι 1250 και 40 εκατοστά. Σαν γατακι ηταν μακρυ και δεν εκλαψε αμεσως και πηγε η καρδια μου στην κουλουρη… Αμεσως πηρανε τον μικρο στην ΜΕΝΝ και εμενα με πηγαν στον θαλαμο, εκει μονη μου χωρις μωρο στην αγκαλια μου….

Την επομενη πηγα να τον δω (ειχα φωναξει στις μαιες να μου βγαλουν ολα τα σωληνακια). Οταν τον αντικρησα λυγισα. Ειδα ενα πλασματακι με οξυγονα, γεματο σωληνακια, τρυπημενο ακομη και στο κεφαλι… Η παιδιατρος να προσπαθει να μου μιλησει και εγω να μην μπορω να καταλαβω λεξη, τα ματια μου ειχαν πλυμμηρισει απο τα δακρυα…

Στη ΜΕΝΝ μειναμε ενα μηνα (μαρτυρικο). Εμεις καθε μερα εκει, στο επισκεπτηριο των 20 λεπτων, να μην μπορουμε να τον αγγιξουμε, να τον χαιδεψουμε, να τον παρηγορησουμε… Καθε μερα αγωνια να μην χτυπησει το τηλεφωνο και ακουσουμε κατι ασχημο…

Ο μικρος μου ειχε παθει εγκεφαλικη αιμορραγια 3ου βαθμου που ευτυχως την απορροφησε ο οργανισμος του.

Ωσπου μετα απο τοση αγωνια βγηκαμε και ηρθαμε στο σπιτι μας!!!!!!!

Ηταν μονο 2 κιλα, ενα πλασματακι που φοβομουν να το αγγιξω, μην τυχον και μου σπασει! Απο εκει και επειτα ακολουθησαν γιατροι, εξετασεις, νοσοκομεια, ενας γολγοθας τεσσαρων ετων.

Τωρα πια παμε καλα, περπαταει, τρεχει, γελαει και ειναι υγιεστατος!

Βεβαια δεν εχουμε τελειωσει απο τους γιατρους, αλλα παμε ολοενα και καλυτερα!

Ο μικρος μου μαχητης ειναι πλεον 4 χρονων και μεγααααλος ανταρτης, αλλα χαλαλι του!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com