μαμά Νατάσα
Η δικη μας ιστορια εγινε πριν 4 χρονια. Ημουν εγκυος στο πρωτο μου παιδακι… Ολη μου η εγκυμοσυνη δεν ηταν και τοσο τελεια, αλλα ας τα παρουμε απο την αρχη.
Μαθαινω οτι ειμαι εγκυος λιγο πριν το γαμο μας. Χαραααααα απεριγραπτη! Και εγω και ο αντρας μου πεταγαμε στα συννεφα! Ολα κυλουν καλα το πρωτο 3μηνο, μεχρι που παθαινω αποκολληση. Κλαμα, κακο, τρεχουμε στο γιατρο μας… Ολα καλα με το μωρακι μας, ξεκουραση και ολα θα φτιαξουν! Ετσι και εγινε.
Κυλαγαν οι μηνες και ολα εδειχναν καλα, οι εξετασεις του μωρου τελειες και εγω χαρουμενη παρα τις αναγουλες, τις τασεις λυποθημιας, τις καουρες και τον απιστευτο πονο στην μεση.
Ελεγα «Ενταξει, θα τα καταφερω, που θα μου παει…» χωρις να μπορω να φανταστω τι θα επακολουθησει…
31 εβδομαδων και εχω το καθιερωμενο ραντεβου μου στον γιατρο για υπερηχο και ντοπλερ. Πηγαμε γελωντας, καναμε αστεια με την μεγαλη μου κοιλια, αλλα τα αστεια παγωσαν οταν ηρθε η ωρα της εξετασης…
(να σημειωσω οτι μια εβδομαδα πριν ειχε αρχισει λιγο η πιεση να ‘τσιμπαει’)
Ο γιατρος παγωσε. Μου λεει ‘Αναστασια, δεν ακουω το μωρο‘
Εμεινα σαν στηλη αλατος.
‘Ψαξε, γιατρε, ψαξε‘ να φωναζω
Μετα απο 1-2 λεπτα ακουει το μωρο. Ουφφφφ ανακουφιση -προς το παρον!
Βλεπει τις εξετασεις μου ξαναπαγωνει…
Μετραμε την πιεση… Εκει τρελαθηκαμε, ειχα 17 με 11
‘Φευγετε τωρα για να γεννησει‘ λεει του αντρα μου γιατι δυστυχως στο νοσοκομειο που ηταν ο γιατρος μας δεν αναλαμβαναν επικινδυνες εγκυμοσυνες
Πηγαμε σπιτι, φτιαξαμε στα γρηγορα μια βαλιτσουλα και φυγαμε αρων αρων για το Αλεξανδρας, εκει με παραλαβανε (ειχα και χαρτι απο τον γιατρο μου για το τι εχω). Σαββατο βραδυ κανουμε εισαγωγη και μεχρι την Δευτερα το απογευμα με ειχαν στον καρδιοτοκογραφο, ωσπου ξαφνικα σταματησα να ακουω το παιδι…
Το λεω στη μαια… Τρεχουν, με παιρνουν αμεσως για υπερηχο και αρχιζουν να φωναζουν «Ετοιμαστε χειρουργιο ΤΩΡΑ!«
Μπαινουμε για καισαρικη με επισκληριδιο, αναγκαστικα λογω πιεσης (ειχε φτασει το 20)
Γεννησα ενα αγορακι 1250 και 40 εκατοστά. Σαν γατακι ηταν μακρυ και δεν εκλαψε αμεσως και πηγε η καρδια μου στην κουλουρη… Αμεσως πηρανε τον μικρο στην ΜΕΝΝ και εμενα με πηγαν στον θαλαμο, εκει μονη μου χωρις μωρο στην αγκαλια μου….
Την επομενη πηγα να τον δω (ειχα φωναξει στις μαιες να μου βγαλουν ολα τα σωληνακια). Οταν τον αντικρησα λυγισα. Ειδα ενα πλασματακι με οξυγονα, γεματο σωληνακια, τρυπημενο ακομη και στο κεφαλι… Η παιδιατρος να προσπαθει να μου μιλησει και εγω να μην μπορω να καταλαβω λεξη, τα ματια μου ειχαν πλυμμηρισει απο τα δακρυα…
Στη ΜΕΝΝ μειναμε ενα μηνα (μαρτυρικο). Εμεις καθε μερα εκει, στο επισκεπτηριο των 20 λεπτων, να μην μπορουμε να τον αγγιξουμε, να τον χαιδεψουμε, να τον παρηγορησουμε… Καθε μερα αγωνια να μην χτυπησει το τηλεφωνο και ακουσουμε κατι ασχημο…
Ο μικρος μου ειχε παθει εγκεφαλικη αιμορραγια 3ου βαθμου που ευτυχως την απορροφησε ο οργανισμος του.
Ωσπου μετα απο τοση αγωνια βγηκαμε και ηρθαμε στο σπιτι μας!!!!!!!
Ηταν μονο 2 κιλα, ενα πλασματακι που φοβομουν να το αγγιξω, μην τυχον και μου σπασει! Απο εκει και επειτα ακολουθησαν γιατροι, εξετασεις, νοσοκομεια, ενας γολγοθας τεσσαρων ετων.
Τωρα πια παμε καλα, περπαταει, τρεχει, γελαει και ειναι υγιεστατος!
Βεβαια δεν εχουμε τελειωσει απο τους γιατρους, αλλα παμε ολοενα και καλυτερα!
Ο μικρος μου μαχητης ειναι πλεον 4 χρονων και μεγααααλος ανταρτης, αλλα χαλαλι του!
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Να χαίρεσαι το καρδουλακι σου και να μην το βρει ποτε ξανα κανενα κακο!!!
Αχ,Θεε μου!!! Δεν θελω να τα θυμαμαι καν βρε κοριτσια ,αν και δεν ξεχνιουνται αλλα κανω πως τα εχω ξεχασει...Ευχομαι καθε μερα ολα τα παιδακια του κοσμου να ειναι καλα και μετα οι δικες μου μαμουνες που τωρα πλεον ειμαστε 10 μηνων πανω στα ντουζενια μας...Υπομονη σε ολες τισ μαμαδες που περνανε αυτη την ατιμη πορτα την μενν βλεπεισ πολλα εκει μεσα.Αρκει να βγαινουν ολα τα πσιδακια νικητες απο εκει.
ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΑΛΑ Ο ΘΕΟΣ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΜΑΣ Κ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΓΕΡΑ ΔΥΝΑΤΑ Κ ΦΩΤΙΣΜΕΝΑ ....!!!!!.....
ax den exw stamatisei na klew...na sas zhsoun koritsia ta paidakia sas
Ως μανουλα που εχει περασει τα ιδια (το μικροτερο μου γεννηθηκε 950γρ και 36 ποντους) εμεινε 2,5 μηνες θερμοκοιτιδα οπου περασε σηψαιμιες, απανωτες μεταγγισεις, χειρουργεια και αλλα πολλα, εχω να σου πω πως σε καταλαβαινω απολυτα. Δεν υπαρχει τιποτα πιο δυσκολο απο την αναμονη εξω απο το θαλαμο με τις θερμοκοιτιδες, βλεπεις γονεις να κλαινε, τρελαμενους, να μην ξερουν τι θα φερει το αυριο καθως ολα εκει μεσα μπορει να αλλαξουν τοσο γρηγορα.. τρεμεις τις λοιμωξεις, σου ερχεται λιποθυμια οταν στο επισκεπτηριο δεν βρισκεις το μωρο στη θερμοκοιτιδα που το αφησες και μεχρι να σου πουν οτι απλα το μετεφεραν αλλου, εχεις πεθανει 100 φορες. Ο ψυχικος πονος που νιωθεις οταν βλεπεις αυτο το αβοηθητο κατατρυπημενο πλασματακι να κλαιει μονο του απλα δεν περιγραφεται. Καθε μερα ρωτας 'κοντευουμε?-να το παρουμε σπιτι' και παιρνεις την ιδια απαντηση 'δε γνωριζουμε' γιατι δε θελουν να λενε τιποτα αν δεν ειναι σιγουροι. Δε θα ξεχασω ποτε τη μερα που μπαινοντας την ειδα με ενα ασκο αιμα να της χορηγουνε, τρελαθηκα.. τελικα ηταν μια μεταγγιση λογω χαμηλου αιματοκριτη.. Ελεγα στις νοσηλευτριες 'να μου τη χαιδευετε λιγο, να μη νιωθει μονη' και μου απαντουσαν 'τι λες κοπελα μου, εδω δεν προλαβαινουμε τα βασικα'. Το μονο που μπορουσα να κανω γι αυτη ηταν να της στελνω το γαλατακι μου, η μονη προστασια που μπορουσα να της δωσω εναντια στις λοιμωξεις. Που κι αυτες περασαν αλλα δε μας αγγιξαν. Η πρωτη αγκαλια, ο πρωτος θηλασμος, το πρωτο χαδι θα μου μεινουν αξεχαστα. Φυσικα και την εβγαζα συνεχεια φωτογραφιες, οπως εβγαζ και τη διδυμη αδελφη της στο σπιτι. Ηθελα να ειμαι διπλα σε καθε λεπτο της. Και τελος δε θα ξεχασω ποτε τη νοσοκομα που μου ανακοινωσε οτι θα μας τη δωσουν σπιτι, εκλαιγα τοσο πολυ απο χαρα, αλλα το μεγαλυτερο κλαμα το εριξα οταν εφευγα απο το νοσοκομειο μαζι της και οταν ενωθηκαμε παλι ολοι μαζι στο σπιτι.. Ακολουθησαν και αλλα δυσκολα που με τη βοηθεια του θεου ολα ξεπεραστηκαν αλλα οι μερες στη θερμοκοιτιδα παντα μεσα μου θα ειναι μια πληγη που με ποναει και παντα θα της ζηταω συγνωμη που δε μπορεσα να ειμαι διπλα της παρολο που δε μπορουσα..
Πόσο σε καταλαβαίνω.....είμαστε ένα χρόνο μεγαλύτεροί σας, αλλά είχαμε παρόμοια πορεία κι εμεις. Να τα χαίρεσαι όσο περισσότερο μπορείς το παληκάρι σου. Καλή σας συνέχεια!
na sas zhsei na to xaireste!omoiopathousa kai egw 28 evdomadwn 1170! doksa to Theo ola phgan kala kai gia mas!ygeia se ola ta paidakia!
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΜΟΥ!!!ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΓΕΡΟ ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΣΟΥ Κ ΝΑ ΤΟ ΚΑΜΑΡΩΣΕΤΕ ΟΠΩΣ ΕΠΙΘΥΜΕΙΤΕ...ΔΙΑΒΑΣΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΟΥ Κ ΠΟΝΕΣΕ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ.Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟΣ Κ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ ΑΥΤΟ...ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΛΑ ΠΑΝΤΑ Κ ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΑΙ Κ ΠΑΛΙ ΤΟ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙ ΣΟΥ!!!!
Να σου ζήσει! Πόσο σε καταλάβαίνω! Η δικιά μου μαχήτρια γεννήθηκε πριν 4 μήνες στην 30η εβδομάδα, 1280γρ. Μείναμε μέσα 1,5 μήνα και μόλις την πρωτοείδα ξέσπασα σε κλάματα. Έχουμε αντιμετωπίσει πολλά κι εμείς με νοσοκομεία, γιατρούς, άγχος και έχουμε και άλλα μπροστά μας (το φθινόπωρο θα κάνουμε μια επέμβαση), αλλά όπως είπες το αξίζουν και μέσα από αυτό το Γολγοθά μαθαίνεις την ουσία της ζωής, την αγάπη. Να είναι γερά τα παιδάκια μας!
χαλαλι του!ειχε ορεξη για ζωη για αυτο κ εδωσε τοσο σκληρη μαχη!!!γερος κ δυνατος να ειναι παντα κ να τον καμαρωνετε!!!!
glikia mou den exo logia na ho einai enas megalos iroas na ton xereste na einai hanta geros kai dinatos o theos ton agahaei den exo stamatisei na klaio ouf geros kai dinatos!!!!!!!!
τι να πώ τώρα, είναι το παιδί μεγάλος μαχητής αλλά είστε και εσείς οι γονείς του μεγάλες ψυχές. Φαντάζομαι τι θα έχετε περάσει 4 χρόνια, αλλά ελπίζω όλα να τελειώσουν εδώ…. Ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ και σε εσάς
Ευχομαι να ειναι παντα νικητης στις μαχες του! Να σας ζησει!
Όταν διαβάζω τέτοιες ιστορίες, συγκλονίζομαι!! Αλλά έχω μια απορία, πώς μπορούσατε κ βγάζατε φωτογραφίες από κει μέσα??? Εγώ με τίποτα!!!! Να σου ζήσει!!!!!!
Με εκανες και δακρυσα Νατασα...Να τον χαιρεστε το γιοκα σας!!!
na sou zisi to antraki sou!!!!poso se katalabeno!!o protos gios mou genithike 2000kg 40 pontous stin 35 ebdomada kiisis......tora ine 11 xronon me ipos 1.65 me exi ftasi sxedon!!!exi kai ena aderfo 15 minon!!!!
Κοπελα μου να τον χαιρεσαι τον ανταρτη σου, γερος και δυνατος ν ειναι παντα