«Να αγκαλιάζετε τα παιδιά σας κάθε μέρα»
Χθες ήμουν χάλια ψυχολογικά… ένα ράκος στην κυριολεξία. Κάποια στιγμή τα μάτια μου έπεσαν σε δυο κόλλες χαρτι μπροστά στο πληκτρολόγιο μου. Μου τις χάρισαν λίγες μέρες πριν τα μεγάλα μου παιδιά.
Η Αθηνά ήρθε πρώτη στο δωμάτιο μου δίνοντας μου ένα τόσο απλό μα τόσο σπουδαίο “Mother, I love you” και λίγο αργότερα εμφανίστηκε ο Αρχέλαος με το τόσο απλό μα τόσο σπουδαίο σκίτσο του. Από τη μέρα που έφυγε ο μπαμπάς του από τη ζωή δεν ζωγραφίζει όπως πριν. Χρειαζόμαστε όλοι χρόνο για να βάλουμε τα πράγματα σε μια ισορροπία μέσα μας. Είναι και αυτή η φρίκη των τελευταίων ημερών που δεν μας αφήνει να πάρουμε τα πάνω μας.
Έκλαιγα χθες και ο 18 μηνών Άγγελος με απορημένη φατσούλα με κοίταζε και μετά ήρθε και ακούμπησε το πρόσωπο του στα πόδια μου για συμπαράσταση.
Πήρα τις δυο κόλλες, τις ένωσα πρόχειρα μεταξύ τους και τις στόλισα σε περίοπτη θέση στο δωμάτιο μου.
Μια στιγμή είναι η ζωή μας… με δυσκολίες στο μεγαλύτερο μέρος της και λίγες πιτσιλιές χαράς να μας δίνουν ελπίδα. Όποτε πάω να πέσω, πρέπει να θυμάμαι: Έχω τα παιδιά μου, έχω τα πάντα. Και για αυτά οφείλω να προσπαθώ δυο και τρεις φορές παραπάνω.
«Να αγκαλιάζετε τα παιδιά σας κάθε μέρα», όπως είπε η μανούλα που έχασε και τα δυο της βλαστάρια στη φωτιά. Της το χρωστάμε…
Αν και μαμά δεν με προδιαθέτει τίποτα να διαβασω τη σελίδα σας. Τίποτα να σας ακολουθησω,τιποτα να διαβασω το οτιδήποτε από εσάς. Καλη μαμά για μένα ειναι εκείνη που βάζει τον εγωισμό της στην άκρη και κάνει τα πάντα για να είναι τα παιδιά της χαρούμενα. Όπως εκείνα πρέπει να είναι χαρούμενα. Οχι με τα δικά μας θέλω. Και ο ρολος των μπαμπάδων είναι το λιθαράκι για την ευτυχία τους. Κανένας και τίποτα δεν ειναι άξιος να στερήσει τον πατέρα από τα παιδιά. Τον πατέρα τους,οχι αυτόν που θέλουμε εμείς.