Μαμά στα 17!
Η ιστορία της Μικαέλλας
Ανακάλυψα το eimaimama και αφού είδα όλες τις ιστορίες, είπα να γράψω και εγώ τη δική μου εμπειρία, μιας και έγινα μαμά στα 17…
Δεν ήμουν καν 17 όταν έμαθα ότι είμαι έγκυος και φυσικά… έπαθα σοκ! Σκεφτόμουν ότι το τεστ ήταν λάθος, έτσι αποφάσισα να πάω σε μια γυναικολόγο. Και μου το επιβεβαίωσε! Ο μεγαλύτερός μου φόβος έγινε πραγματικοτητα.
«Κατι τώρα; Πώς το λέμε στους δικούς μου;»
Όπως είναι φυσικό, δεν περίμεναν να γίνω μαμά τόσο μικρή, ούτε και να σταματήσω το σχολείο μου. Άλλα σχέδια είχαν για μένα. Να μην τα πολυλογώ, με τις πολλές αντιρρήσεις στην αρχή, κατάφεραν τελικά να συνειδητοποιήσουν ότι θα γίνουν παππούδες, πριν καλά καλά κλείσουν τα σαράντα.
Ο πρώτος υπέρηχος ήταν για μένα υπέροχος. Με το που άκουσα την καρδούλα του μπέμπη μου, έβαλα τα κλάματα. Αθόρυβα!
Περνούσε ο καιρος και η εγκυμοσύνη προχωρούσε ομαλά, περίμενα πως και πως την πιθανή ημερομηνία τοκετού στις 27 Μαίου 2012… Στον έβδομο μήνα άρχισαν οι συσπάσεις και ο γιατρός μου είπε να αρχίσω να το μαγνήσιο. Με τόσο μαγνήσιο (6 χάπια την ημέρα για μία εβδομάδα και αργότερα τρία την εβδομάδα μέχρι να μπω στο μήνα μου, αν και δεν το τήρησα), ήξερα ότι δεν θα γεννήσω σύντομα!
Οι μέρες περνούσαν, μπήκα στο μήνα μου, χωρίς κανένα ίχνος επερχόμενης γέννας!
Η πιθανή μου ημερομηνία είχε φτάσει και εγώ κόντευα να σκάσω. Ήμουν πρησμένη, αλλά ευτυχώς είχα βάλει μόνο 10 κιλά. Πήγα για την καθιερωμένη επίσκεψη στο νοσοκομείο της Καβάλας στο γιατρό μου με παρακολουθούσε και αφού με έβαλαν σε καρδιοτοκογράφο και με εξέτασαν, μου είπαν πως ακόμη έχω μόνο διαστολή δύο και το μωρό είναι πολύ ψηλά, κάτι που έδειχνε πως ο μπεμπάκος μου δεν είχε σκοπό να γεννηθεί. Ε, αφού με έστειλαν σπίτι μου το απόγευμα της 27ης Μαίου -Κυριακή μάλιστα- θα ξαναπήγαινα για επανεξέταση δύο μέρες μετά. Αλλά ο γιατρός μου, οικογενειακός φίλος, επικοινώνησε με τη μαμά μου και της είπε ότι θα ήταν καλύτερα να κάνουμε καισαρική, γιατί υπήρχε περίπτωση να μην αντέξω τους πόνους.
Εγώ είχα ψιλοφοβηθεί τις τελευταίες μέρες και σκέφτηκα ότι η καισαρική θα ήταν εύκολη λύση.
Αφού κάναμε εισαγωγή Δευτέρα απόγευμα, το ίδιο βράδυ άρχισα να έχω λίγη αιμορραγία. Είπα «Ωπ, εδώ είμαστε! Θα γεννήσω φυσιολογικά και δεν θα έχω κανέναν μαζί μου!»
Ευτυχώς δεν ήταν τίποτα…
Το επόμενο πρωί και μετά από ένα βράδυ ξάγρυπνη, άρχισαν να με ετοιμάζουν για το χειρουργείο. Με όλο το σόι μαζεμένο και το δικό μου και του άντρα μου, μπήκα στο χειρουργείο. Λόγω ηλικίας, όλοι προσπαθούσαν να με κάνουν να νιώσω σαν στο σπίτι μου. Και έτσι έγινε. Μετά από 20 λεπτά στο χειρουργείο, με συζητήσεις και γέλια, άκουσα το κλάμα του μικρού μου. Τον πήραν, τον τύλιξαν και μου τον έφεραν. Μέσα στη ζαλάδα μου άκουσα μια μαία να μου λέει ότι το μωρό είναι σίγουρα τέσσερα κιλά!
Αφού γύρισα στο δωμάτιο και κοιμήθηκα 2 ώρες, περίμενα πως και πως να μου φέρουν το μωρό μου! Άρχισαν και οι πόνοι μόλις πέρασε και η νάρκωση και η μόνη μου παρηγοριά ήταν αυτός! Το μωρό μου!
Τελικά τον πήρα αγκαλιά 9 ώρες μετά και ένιωσα τα πάντα!
«3.950 και 55 εκατοστά παίδαρος!», μου είπε η μαμά μου.
Εκείνη τη στιγμή ήμουν η πιο ευτυχισμένη κοπέλα στον κόσμο..! Ακόμα και τώρα το ίδιο νιώθω! Είμαι εξαρτημένη από το γιο μου και όπως μου ειπαν και οι μαίες «Πρέπει να είσαι περήφανη που πήρες αυτή την απόφαση!»
Βέβαια, αν κάνω και δεύτερο παιδί, θα προσπαθήσω να γεννήσω φυσιολογικά!
Παρ’ όλο που δεν κατάφερα να δώσω εξετάσεις και να τελειώσω το Λύκειο, δεν έχω πρόβλημα. Το έχω ήδη δρομολογήσει και αυτό. Δεν θα άλλαζα για τίποτε στον κόσμο αυτή την απόφασή μου και λατρεύω το μωρό μου όσο τίποτε άλλο στον κόσμο! Τώρα μάλιστα κατάλαβα πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος της μαμάς που ακόμα και εγώ η ίδια δεν την άντεχα μέχρι πριν λίγους μήνες!
Άλλωστε… θα μεγαλώσουμε μαζί!!
Μικαέλλα
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Είσαι πραγματικά μια πολύ μικρή μαμά!Χα χα εγώ στην ηλικία σου ήμουν στην κοσμάρα μου, δεν είχα ιδέα ποια είμαι και πού πάω και θα ήμουν το πλέον ανώριμο και ακατάλληλο άτομο να φέρει στον κόσμο ένα παιδί!Είναι ωραίο πράγμα όμως να έχει ένα παιδί νέους γονείς και να αμβλύνεται το χάσμα μεταξύ γονιού και παιδιού. Επίσης, πιστεύω πως είναι πολύ σημαντικό παράλληλα με τη μητρότητα να εξελίξεις τη ζωή σου και σε άλλους τομείς που σε ενδιαφέρουν και σε ενδιέφεραν από πριν. Δηλαδή εννοείται ότι θα δώσεις τη μεγαλύτερη βαρύτητα πρώτα απ'ολα στο παιδί σου αλλά αυτό δεν πρέπει να σου γίνει εμπόδιο στην εκπλήρωση κάποιων άλλων επιθυμιών ή ονείρων που πιθανόν να έχεις. Μπορείς π.χ. άνετα και με λίγη βοήθεια από τους άλλους, να συνδυάσεις τη μητρότητα με τις σπουδές ή με ό,τι άλλο σε ενδιαφέρει ώστε να μη σου μείνουν απωθημένα για τη "ζωή που δεν έζησες". Συμβαίνει μερικές φορές κι αυτό όταν κάποιος γίνεται γονιός πολύ μικρός, γι'αυτό σου δίνω αυτή τη συμβουλή. Καλή τύχη σε όλα και να χαίρεσαι το ζουζουνάκι σου!
Όσο να'ναι ένα παιδί σε ωριμάζει και σε αλλάζει! Εγώ μάλιστα είχα μάθει από μικρή με μωρό μιας που στα 12 μου απέκτησα μικρή αδερφή και περισσότερο εγώ ασχολούμουν μαζί της και δεν άφηνα την μαμά μου! Εννοείται αυτό για τις σπουδές τίποτα δεν θα μείνει πίσω! Ευχαριστώ για τις ευχές!!! :)
Σε όλες τις περιπτώσεις το νόμισμα έχει δύο όψεις. Εγώ λοιπόν είμαι με την πλευρά του παιδιού.... Όταν γεννήθηκα ο πατέρας μου ήταν 16 και δεν είχε πάει καν φαντάρος... η μητέρα μου 18 και μόλις καλά καλά είχε τελειώσει το σχολείο. Το γεγονός ότι είχα τόσο νέους γονείς ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία (για μένα τουλάχιστον, για τους γονείς σίγουρα ήταν δύσκολα). Σκέψου ότι όταν ο πατέρας μου ανακάλυψε ότι έχω των πρώτη μου σχέση μου μίλησε ο ίδιος για τα προφυλακτικά και τις επιλογές μου πάνω στο θέμα αυτό!!!! Αν και δεν παντρέυτηκα υπερβολικά μικρή απέκτησαν το πρώτο τους εγγόνι στα 39 για τον πατέρα μου και στα 41 για τη μητέρα μου. Ακόμα μπερδεύουν τον σύζυγό μου με τον πατέρα μου!!!! Με τα εγγόνια τους έχουν πολύ όμορφες σχέσεις μιας και θα μπορούσαν άνετα να είναι δικά τους παιδιά. Μου έχουν ομολογήσει πως τα παιδιά τους και κυρίως εμένα που ήμουν η πρώτη δεν με χάρηκαν και δεν με έζησαν όπως τα εγγόνια τους (θες το νεαρό της ηλικίας; θες οι δουλειές;;). Απο την πλευρά του παιδιού είναι μια κατάσταση με περισσότερα θετικά παρά αρνητικά. Τώρα απο την πλευρά των γονιών σίγουρα δεν είναι εύκολα, αλλά όπως είπες και εσύ δεν είναι απο τις αποφάσεις που θα άλλαζε κανείς!!! Να σου ζήσει το μικρούλι.
Ευχαριστώ πολύ! Πολύ ωραία και η εκδοχή ενός παιδιού με μικρούς γονείς! Ελπίζω και ο γιόκας μου να έχει ωραίες αναμνήσεις σαν εσένα!!
να χαιρεσαι το μωρακι σου!!!! αλλα βρε κοριτσι μου κι εσυ βιαστηκες!!!(οσο διαβαζα το κειμενο δεν μπορουσα να σταματησω να σκεφτομαι "εγω στα 17 εκανα για πρωτη φορα σεξ!" )και ας βιαστηκες δεν διαβασες καθολου βιολογια ή εστω τα βασικα της αντισυλληψης? η μαμα σου εστω δεν στο ειχε συζητησει καθολου? μπηκες απο νωρις στα οικογενειακα βαρη γι αυτο το μονο που θα σου ευχηθω ειναι καλη δυναμη και υπομονη... μην γινεις ο κανονας που θελει τις κοπελες ως τα 25 χωρισμενες και τα παιδια τους παρατημενα σε γιαγιαδες και παππουδες! και το σημαντικοτερο: οτι και να γινει μην σταματησεις ποτε τις σπουδες σου!!!!! αυτο θα ειναι μια ζωη το οπλο σου μην το ξεχνας!
Άστο πονεμένη ιστορία αυτό με την μαμά μου! Ήταν θέμα ταμπού μέσα στο σπίτι! Ότι έγινε έγινε! Και δεν μετάνιωσα και καθόλου γι'αυτό! Ευχαριστώ πολύ πάντως!
Πανεμορφη η ιστορια σου Μικαελλα! Να σου ζησει ο γλυκος σου ο μπεμπουλης και ναι μια χαρα θα μεγαλωσετε μαζι!! Εγω με την μαμα μου ειχα 16 χρονια διαφορα και ολοι μας περνουσανε για αδερφες! Καπως ετσι! Φιλια
Άννα ευχαριστώ πολύ!!! Φαντάζομαι χαρά η μαμά σου! Χαχα! Θα μεγαλώσουμε μαζί και θα περνάμε και καλά! :)
Μπράβο σου γιατί εγώ για παράδειγμα δεν θα το έκανα ποτέ και αυτό όχι για λόγους θυσίας (σχολείο, σπουδές ανέμελη ζωή) αυτό είναι πολύ νωρίς να το καταλάβεις, αλλά γιατί απλώς είσαι πολύ μικρή μόνο και μόνο για να το ανακοινώσεις!Εύχομαι πραγματικά κάθε ευτυχία, να μεγαλώσεις μαζί του και να μην αφήσεις όποια σχέδια είχες για το μέλλον είτε αφορούσαν σπουδές, είτε ταξίδια, είτε βόλτες κ.τ.λ γιατί μπορείτε να τα κάνετε παρέα με το αγοράκι σου μόλις μεγαλώσει λιγάκι. Να σου ζήσει!!!
Ευχααριστώ πάρα πολύ! Ήδη ότι και να κάνουμε είναι συνέχεια μαζί μας! Για κάφε εμείς? Για καφέ και ο μπέμπης! Για ψώνια εμείς? Μαζί και εμείς! Χαχα πάντως το σχολείο δεν το αφήνω με τίποτα! Ευχαριστώ και πάλι!
Ευχαριστώ πάρα πολύ! Ήδη ο μικρός μαζί μας φυσικά όπου και αν πάμε! Με παρακαλάνε οι δικοί μου για να τον κρατήσουν κανένα Σ/Κ αλλά δεν τον αφήνω...! Δεν μπορώ να τον αποχωριστώ στιγμή!