Μαμά στα 17!

Η ιστορία της Μικαέλλας

Ανακάλυψα το eimaimama και αφού είδα όλες τις ιστορίες, είπα να γράψω και εγώ τη δική μου εμπειρία, μιας και έγινα μαμά στα 17…

Δεν ήμουν καν 17 όταν έμαθα ότι είμαι έγκυος και φυσικά… έπαθα σοκ! Σκεφτόμουν ότι το τεστ ήταν λάθος, έτσι αποφάσισα να πάω σε μια γυναικολόγο. Και μου το επιβεβαίωσε! Ο μεγαλύτερός μου φόβος έγινε πραγματικοτητα.

«Κατι τώρα; Πώς το λέμε στους δικούς μου;»

Όπως είναι φυσικό, δεν περίμεναν να γίνω μαμά τόσο μικρή, ούτε και να σταματήσω το σχολείο μου. Άλλα σχέδια είχαν για μένα.  Να μην τα πολυλογώ, με τις πολλές αντιρρήσεις στην αρχή, κατάφεραν τελικά να συνειδητοποιήσουν ότι θα γίνουν παππούδες, πριν καλά καλά κλείσουν τα σαράντα.

Ο πρώτος υπέρηχος ήταν για μένα υπέροχος. Με το που άκουσα την καρδούλα του μπέμπη μου, έβαλα τα κλάματα. Αθόρυβα!

Περνούσε ο καιρος και η εγκυμοσύνη προχωρούσε ομαλά, περίμενα πως και πως την πιθανή ημερομηνία τοκετού στις 27 Μαίου 2012… Στον έβδομο μήνα άρχισαν οι συσπάσεις και ο γιατρός μου είπε να αρχίσω να το μαγνήσιο. Με τόσο μαγνήσιο (6 χάπια την ημέρα για μία εβδομάδα και αργότερα τρία την εβδομάδα μέχρι να μπω στο μήνα μου, αν και δεν το τήρησα), ήξερα ότι δεν θα γεννήσω σύντομα!

Οι μέρες περνούσαν, μπήκα στο μήνα μου, χωρίς κανένα ίχνος επερχόμενης γέννας!

Η πιθανή μου ημερομηνία είχε φτάσει και εγώ κόντευα να σκάσω. Ήμουν πρησμένη, αλλά ευτυχώς είχα βάλει μόνο 10 κιλά. Πήγα για την καθιερωμένη επίσκεψη στο νοσοκομείο της Καβάλας στο γιατρό μου με παρακολουθούσε και αφού με έβαλαν σε καρδιοτοκογράφο και με εξέτασαν, μου είπαν πως ακόμη έχω μόνο διαστολή δύο και το μωρό είναι πολύ ψηλά, κάτι που έδειχνε πως ο μπεμπάκος μου δεν είχε σκοπό να γεννηθεί. Ε, αφού με έστειλαν σπίτι μου το απόγευμα της 27ης Μαίου -Κυριακή μάλιστα- θα ξαναπήγαινα για επανεξέταση δύο μέρες μετά. Αλλά ο γιατρός μου, οικογενειακός φίλος, επικοινώνησε με τη μαμά μου και της είπε ότι θα ήταν καλύτερα να κάνουμε καισαρική, γιατί υπήρχε περίπτωση να μην αντέξω τους πόνους.

Εγώ είχα ψιλοφοβηθεί τις τελευταίες μέρες και σκέφτηκα ότι η καισαρική θα ήταν εύκολη λύση.

Αφού κάναμε εισαγωγή Δευτέρα απόγευμα, το ίδιο βράδυ άρχισα να έχω λίγη αιμορραγία. Είπα «Ωπ, εδώ είμαστε! Θα γεννήσω φυσιολογικά και δεν θα έχω κανέναν μαζί μου!»

Ευτυχώς δεν ήταν τίποτα…

Το επόμενο πρωί και μετά από ένα βράδυ ξάγρυπνη, άρχισαν να με ετοιμάζουν για το χειρουργείο. Με όλο το σόι μαζεμένο και το δικό μου και του άντρα μου, μπήκα στο χειρουργείο. Λόγω ηλικίας, όλοι προσπαθούσαν να με κάνουν να νιώσω σαν στο σπίτι μου. Και έτσι έγινε. Μετά από 20 λεπτά στο χειρουργείο, με συζητήσεις και γέλια, άκουσα το κλάμα του μικρού μου. Τον πήραν, τον τύλιξαν και μου τον έφεραν. Μέσα στη ζαλάδα μου άκουσα μια μαία να μου λέει ότι το μωρό είναι σίγουρα τέσσερα κιλά!

Αφού γύρισα στο δωμάτιο και κοιμήθηκα 2 ώρες, περίμενα πως και πως να μου φέρουν το μωρό μου! Άρχισαν και οι πόνοι μόλις πέρασε και η νάρκωση και η μόνη μου παρηγοριά ήταν αυτός! Το μωρό μου!

Τελικά τον πήρα αγκαλιά 9 ώρες μετά και ένιωσα τα πάντα!

«3.950 και 55 εκατοστά παίδαρος!», μου είπε η μαμά μου.

Εκείνη τη στιγμή ήμουν η πιο ευτυχισμένη κοπέλα στον κόσμο..! Ακόμα και τώρα το ίδιο νιώθω! Είμαι εξαρτημένη από το γιο μου και όπως μου ειπαν και οι μαίες «Πρέπει να είσαι περήφανη που πήρες αυτή την απόφαση!»

Βέβαια, αν κάνω και δεύτερο παιδί, θα προσπαθήσω να γεννήσω φυσιολογικά!

Παρ’ όλο που δεν κατάφερα να δώσω εξετάσεις και να τελειώσω το Λύκειο, δεν έχω πρόβλημα. Το έχω ήδη δρομολογήσει και αυτό. Δεν θα άλλαζα για τίποτε στον κόσμο αυτή την απόφασή μου και λατρεύω το μωρό μου όσο τίποτε άλλο στον κόσμο! Τώρα μάλιστα κατάλαβα πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος της μαμάς που ακόμα και εγώ η ίδια δεν την άντεχα μέχρι πριν λίγους μήνες!

Άλλωστε… θα μεγαλώσουμε μαζί!!

Μικαέλλα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com