Μια φορά κι έναν καιρό… όταν ήρθε το μωρό!

Ιούλιος 2011, πλησίαζαν οι μέρες να σε γνωρίσω!

ΠΗΤ 29 Ιουλίου είχε πει η γιατρός και δεν μπορούσα να περιμένω άλλο! Ανυπομονούσα να σε δω, να σε πάρω στην αγκαλιά μου, να σε μυρίσω και να σου μιλήσω. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…

Αύγουστος ήταν θυμάμαι που αρχίσαμε με το μπαμπά σου να συζητάμε να κάνουμε μωρό. Ναι είπα, σκεπτόμενη πως τα μωρά δεν έρχονται αμέσως, πως θα προλάβαινα να οργανώσω το γάμο μας, θα παντρευόμασταν με την ησυχία κι αν είχε προκύψει στο μεταξύ και το μωρό καλοδεχούμενο. Χαλαρή λοιπόν ήμουν και γελούσα με το μπαμπά σου που με έβαζε να αγοράζω τεστ εγκυμοσύνης από το φαρμακείο χωρίς να έχω καθυστέρηση ή με μια μέρα καθυστέρηση. Τον πρώτο μήνα γελούσα με την ανυπομονησία του και του εξηγούσα πολύ σοβαρά πως τα παιδιά έρχονται όταν είναι η ώρα τους, πως τα παιδιά ξέρουν το σωστό χρόνο, φυσικά δεν ήμουν ακόμα έγκυος. Ξέρω καλά πια πως όταν οι άνθρωποι κάνουμε σχέδια το σύμπαν γελάει μαζί μας…

Αυτή ακριβώς τη σκέψη έκανα όταν κράτησα στα χέρια μου το θετικό τεστ εγκυμοσύνης.

«Μα είναι δυνατόν; Τόσο σύντομα;»

Όλα μου τα σχέδια είχαν ανατραπεί, δεν μπορούσα να το πιστέψω και ναι το ομολογώ, είχα τρομάξει γιατί ούτε εγώ η ίδια δεν είχα προλάβει να προετοιμάσω τον εαυτό μου. Και κάπως έτσι, σε αυτή την κατάσταση έκλεισα ραντεβού στο γυναικολόγο….

«Συγχαρητήρια! Με το καλό! Είναι πολύ νωρίς ακόμα αλλά είστε έγκυος»

Ούτε χoριακή, ούτε τίποτα. Μια έκφραση μόνιμης έκπληξης και απορίας είχε εγκατασταθεί στο πρόσωπο μου… ξυπνούσα κάθε πρωί και κοιτούσα την –ανύπαρκτη- κοιλιά μου και προσπαθούσα να το πιστέψω και πέρασαν έτσι πολλές εβδομάδες. Κι όσο εγώ είχα αυτή την έκφραση έκπληξης και απορίας, ο μπαμπάς σου κυκλοφορούσε με ένα μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπό του, τόσο σίγουρος, τόσο χαρούμενος, τόσο έτοιμος. Έβρισκε αστείες τις αντιδράσεις μου και γελούσε μαζί μου όταν έλεγα «Μα πως θα το πω στη μαμά μου και στο μπαμπά μου;» ή «Και τώρα πως θα παντρευτούμε του χρόνου το καλοκαίρι, αφού εγώ θα γεννάωωωωωωωωωωωωωωωωω”

Τελικά δεν παντρευτήκαμε καλοκαίρι, παντρευτήκαμε Φεβρουάριο και σε είχαμε παρέα.

Είχα μια τέλεια εγκυμοσύνη, δεν με ταλαιπώρησες καθόλου, έκανα τα πάντα χωρίς πρόβλημα και με μια απίστευτη ενέργεια και έτσι πέρασε όλο αυτό το διάστημα υπέροχα και ονειρεμένα! Περνούσε ο καιρός και σιγά σιγά άρχισαμε να προετοιμαζόμαστε για να σε υποδεχτούμε.

Έφτασε λοιπόν ο Ιούλιος. Όλα ήταν έτοιμα κι εγώ πιο φουσκωμένη από ποτέ…

ΠΗΤ 29 Ιουλίου αλλά εγώ ήμουν σίγουρη πως βιαζόσουνα και το έλεγα σε όλους «Εγώ μέχρι 15 του μηνός γεννάω» και φυσικά όλοι με κορόιδευαν!

11 Ιουλίου πήγαμε με το μπαμπά για τελευταία φορά στη γιατρό να με δει και μου είπε αυτό που ήδη ήξερα

«Γεννάς… σε μια μέρα, σε δυο, σε τρεις, δεν ξέρω ακριβώς, πάντως γεννάς»

Πήρα τη μαμά μου τηλέφωνο από το δρόμο να έρθει την επόμενη μέρα γιατί κανένα κορίτσι μικρό ή μεγάλο δεν θέλει να γεννήσει χωρίς τη μαμά του. Έκανα ένα τελευταίο έλεγχο στη βαλίτσα μου και κάθισα να δω τηλεόραση. Σιγά σιγά άρχισα να έχω ελαφρά πονάκια, το είπα στο μπαμπά σου αλλά δεν ανησυχήσαμε ιδιαίτερα. Πέσαμε για ύπνο. Σε δυο ώρες ξύπνησα, τα πονάκια συνεχίζονταν αλλά δεν ήταν έντονα οπότε αποφάσισα να περιμένω. Το πρωί εξακολουθούσαν και είχαν γίνει και λίγο πιο δυνατά, οπότε επικοινωνήσαμε με το γιατρό και μας συμβούλεψε να περιμένουμε ακόμα οι ώρες περνούσαν και η κατάσταση δυσκόλευε, ο μπαμπάς σου έλειπε και η μαμά μου δεν είχε έρθει ακόμα, είχα μείνει στο σπίτι με την άλλη σου γιαγιά και κάπως έτσι φτάσαμε στις 12 το μεσημέρι και δεν μπορούσα να μείνω άλλο στο σπίτι. Ειδοποίησα το μπαμπά σου και φύγαμε για το μαιευτήριο. Θυμάμαι πως του έλεγα στο δρόμο «Δεν μπορείς να πας λίγο πιο γρήγορα; Πονάω, άντε να φτάσουμε» και ο μπαμπάς σου πήγαινε τόσο σιγά, λες και πηγαίναμε εκδρομή και κάπως έτσι τσουκου-τσουκου φτάσαμε στο μαιευτήριο.

Να ‘μαι λοιπόν μόνη μου σε μια αίθουσα να περιμένω τις μαίες, πλησίαζε η ώρα που θα σε έβλεπα. Δεν ένιωθα καμία αγωνία, κανένα φόβο… Για κάποιο λόγο ήμουν σίγουρη πως όλα θα πάνε καλά! Και ήρθαν οι μαίες για να με εξετάσουν, ακόμα γελάω όταν θυμάμαι τη μεταξύ τους συζήτηση και την απορία στα πρόσωπα τους που είχα καθυστερήσει τόσο να πάω στο μαιευτήριο. Είχα ήδη διαστολή 4! Και ετοιμάστηκα, έβαλα τη ρομπίτσα μου και περίμενα σαν σωτήρα τον αναισθησιολόγο για την επισκληρίδιο γιατί στο μεταξύ οι πόνοι μου είχαν δυναμώσει πάρα πολύ. Ναι, ναι ευτυχώς είχα προλάβει και είχα αποφασίσει πως θα κάνω επισκληρίδιο, καλές οι φυσικές διαδικασίες αλλά εγώ δεν είμαι τόσο ανθεκτική στον πόνο. Αμέριμνη λοιπόν θεώρησα πως το μόνο που είχα να κάνω ήταν να περιμένω και θα περίμενα όσο χρειαζόταν, αλλά –ουπς- έρχεται η γιατρός μου για να δει πως εξελίσσεται η διαδικασία και λέει “Δυστυχώς δεν προχωράμε ικανοποιητικά, έπρεπε να πηγαίνεις πιο γρήγορα, μετά την επισκληρίδιο η διαστολή στου έχει σταματήσει στο 5-6 και επίσης το μωρό έρχεται με το πρόσωπο προς τα πάνω”

Θυμάμαι να νιώθω το μυαλό μου να κάνει τούμπες ενώ ψέλλισα “Και τι σημαίνει αυτό γιατρέ;”

“Τίποτα! Τίποτα! Θα δούμε, αν σε καμιά ώρα δεν έχουμε εξέλιξη μπορεί να πάμε και για καισαρική”

Καισαρική; Καισαρική; Δεν έχω τίποτα εναντίον της καισαρικής όταν υπάρχει ένας αντικειμενικός ιατρικός λόγος και εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσα να καταλάβω αν υπήρχε ή δεν υπήρχε. Κοίταξα το μπαμπά σου με τρόμο στα μάτια και του υπενθύμισα αυτό που λέγαμε όλο τον καιρό της εγκυμοσύνης… θα πούμε ναι μόνο αν κινδυνεύουμε, σε κάθε άλλη περίπτωση θα μείνουμε εδώ και θα περιμένουμε!

Ευτυχώς δεν χρειάστηκε γιατί μια ώρα μετά όλα έδειχναν να πηγαίνουν πολύ καλά και μπαίναμε στην τελική ευθεία!

Χειρουργείο, μαίες, γιατρός και ο μπαμπάς σου παρών και όλοι έτοιμοι “σπρώξε τώρα”, “τώρα σταμάτα”. Προσπαθώ να σηκώσω το κεφάλι μου να δω τι συμβαίνει, γιατί δεν ακούω κλάμα και μέχρι να σηκώσω το κεφάλι μου σε άκουσα να κλαις!

12 Ιουλίου 2011, 19:01 ήρθες και άλλαξες όλη μου τη ζωή! Σε λατρεύω από την πρώτη στιγμή που σε κράτησα στην αγκαλιά μου και κάθε μέρα περισσότερο!

μαμά Βικτώρια

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com