«Πόνος που πονάει!»

Η ιστορία της Δάφνης

Γειά σας μαμάδες, είμαι η Δάφνη και ήρθε η ώρα να πω τη δική μου ιστορία. Μετά από 6 μήνες γάμου αποφασίσαμε με τον άντρα μου να κάνουμε παιδάκι. Τα καταφέραμε αμέσως, αφού είχαμε πει να περνάμε καλά και όποτε έρθει, ώστε να μην αγχωθούμε.

Η εγκυμοσύνη μου μετά τον 4ο μήνα κυλούσε ήρεμα. Αποφασίζουμε να γεννήσω Γιάννενα, γιατί η διαφθορά στην Αθήνα έχει παραπάει. Τη μισή μου εγκυμοσύνη την πέρασα στα Γιάννενα στο πατρικό μου, αφού ο αντρούλης μου ταξίδευε συχνά. Τέλη Ιουνίου ξεκινάω τα non stress. Όλα ήταν τέλεια. Μέχρι και στην ορκωμοσία μου πήγα με την κοιλιά στο στόμα (20 Ιουλίου και είχα ΠΗΤ στις 2 Αυγούστου).

Καθώς πλησίαζαν οι μέρες εγώ όλο και περισσότερο αναρωτιόμουν πότε θα γεννήσω. Η ζέστη με είχε εξαντλήσει. Φτάνει η ΠΗΤ. Την επόμενη μέρα (Παρασκευή) είχα το τελευταίο non stress και μου λέει ο γιατρός ότι Δευτέρα το απόγευμα θα κάνω εισαγωγή για τεχνητούς πόνους. Τελικά και για ΚΑΛΗ μου τύχη, λόγω επίσχεσης εργασίας, έπρεπε να μου κάνει ο γιατρός εισαγωγή, αλλά δε μπορούσε να έρθει. Φτάνουμε σπίτι μέσα στα νεύρα και εγώ να λέω ότι από την τσαντήλα θα μου σπάγανε τα νερά.

Πέφτουμε για ύπνο το βράδυ και κατά τις 2 και μισή ξυπνάω, γιατί νόμιζα ότι κάνω τσισάκια στο στρώμα. Βάζω ανάμεσα από τα πόδια το σεντόνι (αφού δε σταμάταγαν… πως να τα συγκρατούσα τα ασυγκράτητα;;;;;;;) και πάω τουαλέτα. Αμέσως συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν τσισάκια, αλλά σπασμένα νεράκια!!! Πάω πάνω από τον αντρούλη, που κοιμόταν του καλού καιρού και του λέω χαμηλόφωνα ‘’Αγάπη μου… σπάσαν τα νερά’’. Για πότε τινάχτηκε, πλύθηκε, ντύθηκε και πήρε τα κλειδιά του αυτοκινήτου ούτε που κατάλαβα. Του είπα να ηρεμήσει και ότι ήθελα να κάνω μπάνιο και να μου φέρει μια σερβιέτα από τη βαλίτσα. Φώναξε και τη μάνα μου και πήγαμε στο νοσοκομείο.

Εκεί μας λένε να πάρουμε τον γιατρό να του πούμε να έρθει, γιατί, όπως προανέφερα είχαν επίσχεση οι βοηθοί. Ο γιατρός με ρώτησε αν είχα πονάκια και όταν του είπα όχι μου είπε να φύγω και να ξαναπάω στις 8. Όταν φτάσαμε σπίτι είδαμε ότι μας είχε πάρει τηλέφωνο. Τον πήραμε και μας λέει ότι ξεκινάει αμέσως για νοσοκομείο και να κάνουμε το ίδιο. Με ξαναρώτησε αν με έπιασαν πόνοι, αλλά η απάντηση ήταν η ίδια. Με το που κλείνει το τηλέφωνο τσούπ και ο πρώτος πόνος στις 04:05 και μάλιστα δυνατούτσικος.  Σε κάθε πόνο έλεγα ‘’πόνος που πονάει, πόνος που πονάει’’.

Φτάνοντας στο νοσοκομείο λέω του γιατρού «Δε λεγατε να πιασουμε το joker να τα μοιράσουμε… μόλις κλείσαμε με έπιασαν οι πόνοι!«

Στην αίθουσα τοκετού και μέχρι που έκανα διαστολή 10 είχα και τον άντρα μου δίπλα μου, του οποίου το χέρι το είχα σακατέψει με τα νύχια (και ήταν και πολύ κομμένα). Έφευγε μόνο όταν μου μετρούσαν διαστολή (ΤΙ ΠΟΝΟΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΠΟΝΟ,  ΘΕΕ ΜΟΥΥΥ!!!). Ως τις 07:30 είχα πολύ έντονους πόνους. Μετά γίνανε αφόρητοι! Αφού τους φώναζα να μου κάνουν καισαρική! Ο καλός μου μου έλεγε συνέχεια ότι δεν πονάω άλλο και ότι πάει πέρασε. Ούτε ο ίδιος δεν πίστευε αυτό που θα άντεχα λίγες ώρες αργότερα!

Τελικά έφτασε και η ώρα για τις εξωθήσεις! Προσπαθούσα να συγκεντρωθώ. Πολύ δύσκολο όταν πονάς τόσο. Δεν ήθελα με τίποτα ενέσεις στη μέση, οπότε έπρεπε να αντέξω! Εν τέλη έφτασα στο σημείο να λέω στον γιατρό και στη μαία κάθε πότε πονάω και να σπρώχνω, προσπαθώντας να συντονιστώ. Πάμε στο χειρουργείο, όπου συνέχιζα να συντονίζω τις καταστάσεις (πάντα για να αισθάνομαι εγώ ασφαλής). Από τον πόνο έχανα κυριολεκτικά το φως μου και κάθε φορά που όλα μαύριζαν, τσίριζα για να ξυπνάω. Ένοιωθα πραγματικά ότι χάνομαι.

Επιτέλους γεννήθηκε η μπουμπού μου στις 7 Αυγούστου 2012 στις 10:20 και 3100! Το επόμενο βάσανο ήταν τα ράμματα που με πέθαναν!

Όταν φέρανε τον άντρα μου στο δωμάτιο, μου είπε τόσο όμορφα πράγματα και ομολογώ ότι πρώτη φορά τον βλέπω έτσι!! 

Αυτή ήταν η ιστορία μας χωρίς λεπτομέρειες και πολλά πολλά, διαφορετικά θα θέλαμε πολύ χώρο!!

Ευχαριστούμε που μας διαβάσατε και συγνώμη αν σας κουράσαμε!

Φιλικά,

Δάφνη, Αλέξης και μπουμπού!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com