Το υπέροχο ταξίδι μιας μαμάς και ενός αγοριού
Για να περιγράψω την ημέρα που γεννήθηκε ο Αρχέλαος, πρέπει να γυρίσω το ημερολόγιο σχεδόν 32 μήνες πίσω, στην ημέρα που γεννήθηκε το πρώτο μας παιδάκι, η Αθηνά.
Η Αθηνά δεν επέλεξε πότε θα βγει στον κόσμο, το επιλέξαμε άλλοι για αυτήν. Με απλά λόγια: προγραμματισμένη καισαρική, την οποία σήμερα απορώ πώς με τόση ευκολία δέχτηκα. Βασικά δεν είναι να απορώ… Ήμουν πρωτάρα και… αδιάβαστη. Φοβόμουν, αγχωνόμουν και μεταξύ μας, ίσως και να παραήμουν ανυπόμονη να τη σφίξω στην αγκαλιά μου.
Η αιτία καισαρικής; Ισχιακή προβολή, μία παγκοσμίως αποδεκτή αιτιολογία για να καταλήξει μια έγκυος στο χειρουργικό κρεβάτι. Αν και πολλά ισχιακά μωρά γεννιούνται ακόμα και σήμερα φυσιολογικά, οι περισσότεροι γιατροί επιλέγουν την καισαρική. Δεκτό και συμφωνώ, δεν θα τολμούσα να γεννήσω φυσιολογικά ένα ισχιακό μωρό.
Υπάρχει όμως ένα «αλλά«: Κάθε ισχιακό μωρό μπορεί να αλλάξει θέση και να γυρίσει «σωστά» ανά πάσα στιγμή, ακόμα και την τελευταία -κυριολεκτικά! Και ειδικά για την Αθηνά μου που ήταν ένα μωρό που έφερνε συνέχεια τούμπες στην κοιλιά μου (στις 38 εβδομάδες ήταν με το κεφάλι πάνω, στις 38+2 με το κεφάλι κάτω και στις 38+4 με το κεφάλι ξανά πάνω) έπρεπε να κάνω λίγο ακόμα υπομονή. Είμαι πια σίγουρη ότι θα έπαιρνε τελικά τη «σωστή» θέση, όπως έκανε και ο αδερφός της που τη μιμήθηκε απίστευτα σ’ αυτή της την τάση να αλλάζει θέσεις μέσα στην κοιλιά.
Δεν ήξερα όμως. Και έτσι πίστεψα το «Τώρα πια παραείναι απίθανο να γυρίσει» (Μα μόλις χθες γύρισε! Γιατί να μην ξαναγυρίσει αύριο;;) και μπήκα εκείνο το κρύο πρωινό για καισαρική.
Θυμάμαι πως φοβόμουν πολύ. Καθώς άφηνα τον Μάνο πίσω και ταξίδευα για το χειρουργείο πάνω στο φορείο κοιτάζοντας τα φώτα στο ταβάνι, η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει. Η Αθηνά γεννήθηκε λίγα λεπτά αργότερα, μέχρι να κλάψει αισθάνθηκα ότι πέρασαν αιώνες. Ήταν ένα μωρό ζαρωμένο και ζορισμένο και σήμερα πια είμαι σχεδόν βέβαιη ότι ήταν ενοχλημένο που βγήκε έτσι απότομα στο φως. Έπρεπε να την περιμένω. Η μέχρι τώρα κοινή μας ζωή, άλλωστε, μού έχει δείξει ότι η Αθηνά πάντα σε ανταμείβει όταν την περιμένεις και δεν βιάζεσαι. Είναι ένα παιδί που τα κάνει τα περισσότερα στο δικό της ρυθμό, μα στο τέλος τα κάνει όλα τέλεια.
Η ανάρρωσή μου ήταν εύκολη. Δεν μίσησα την τομή μου, ούτε χρησιμοποίησα εκφράσεις που πολλές μαμάδες πληγωμένες από την αναίτια καισαρική τους χρησιμοποιούν («με έσφαξε», «μαχαίρι», «χασάπης»). Διατηρώ μια ρομαντική άποψη για το σημάδι χαμηλά στην κοιλιά μου, υπήρξε η δίοδος που έστειλε το κορίτσι μου στα χέρια μου. Πώς θα μπορούσα να το μισώ…
Όμως κάτι μέσα μου με χαλούσε απο την αρχή. Ήθελα να έχω γεννήσει φυσιολογικά. Για την ακρίβεια, ήθελα έστω να έχω προσπαθήσει.
Αποδέχομαι με σεβασμό την αναγκαιότητα των καισαρικών. Αντιπαθώ όμως την αλόγιστη χρήση τους. Είμαστε θηλυκά και όπως κάθε θηλυκό στον πλανήτη έχουμε σχεδιαστεί μεταξύ των άλλων για να γεννάμε. Ναι, η φύση έχει υπολογίσει ένα μικρό ποσοστό μαμάδων και παιδιών που δεν καταφέρνουν να τα βγάλουν πέρα σ’ αυτή την τόσο φυσική διαδικασία και εκεί ερχόμαστε εμείς ως εξελιγμένο είδος με την καισαρική να τους σώσουμε. Όμως οι περιπτώσεις αυτές ήταν, είναι και θα είναι λίγες. Με πληγώνει να ακούω για μαμάδες που γέννησαν με καισαρική επειδή ήταν, λέει, κοντές ή στενές ή παχουλές και χίλια άλλα ή. Στο τέλος θα ακούμε στην Ελλάδα ακομα και το «Έχεις χαλασμένο δόντι; Απαπα, αμέσως καισαρική!» όπως πολύ πετυχημένα έγραψε μια φιλη μου στο Facebook. Δεν θέλω να παρεξηγηθώ: συμμερίζομαι το «σημασία έχει να είναι το μωρό γερό και όχι ο τρόπος«, όμως η καρδιά μου είναι κοντά σε όλες τις γυναίκες που δυσκολεύτηκαν να αποδεχτούν την καισαρική τους. Αυτές που αισθάνθηκαν αποκομμένες από τη φύση τους.
Γέννησα με καισαρική λοιπόν. Και δεν θήλασα όσο θα ήθελα. Διπλά πληγωμένη, έβαλα τα δυνατά μου και έδωσα όλο μου το είναι να κάνω την κόρη μου ευτυχισμένη. Νομίζω πως ο μπαμπάς της και εγώ τα πάμε πολύ καλά. Έχουμε ένα πραγματικά υπέροχο κοριτσάκι, να το φτύνεις για να μη το ματιάσεις. Καλό παιδί. Χορτασμένο από αγάπη και αγκαλιές μέσα σε ένα σπίτι που κατοικεί ο αληθινός έρωτας και οι καρποί του.
Από νωρίς αποφάσισα πως οταν με το καλό ξανα-έμενα έγκυος, θα επιχειρούσα να γεννήσω φυσιολογικά. Με όποιον το συζητούσα, με κοιτούσε με γουρλωμένα μάτια. Ακόμα και άντρες! Ακόμα και κοπέλες που δεν είναι ακόμα μαμάδες! Η άποψη «Μια φορά καισαρική, για πάντα καισαρική» που στις ανεπτυγμένες χώρες του εξωτερικού είναι πια τόσο ξεπερασμένη, στην Ελλάδα του 2012 καλά κρατεί. Και όλοι έχουν να σου πουν για τον… ΤΕΡΑΑΑΑΑΑΣΤΙΟ κίνδυνο του να επιχειρήσεις κάτι τέτοιο: ΡΗΞΗ ΜΗΤΡΑΣ! Μόνο που στην πραγματικότητα, η πιθανότητα είναι τόσο μα τόσο μα τόσο μικρή που δεν αξίζει καν να την αφήσουμε να μας φοβίζει. Ή αν είναι να τη συζητήσουμε, ας παραθέσουμε τουλάχιστον από δίπλα και άλλους κινδύνους και άλλα ρίσκα, όπως αυτά που κρύβει για παράδειγμα μια επαναλαμβανόμενη καισαρική…
Έκλεισα τα αυτιά μου και είπα «Εγώ θα το προσπαθήσω«.
Και να που έμεινα έγκυος! Απίστευτα χαρούμενοι, ο Μάνος και εγώ.
Δεν ξέρω γιατί δεν άλλαξα γιατρό. Σας προλαβαίνω, πριν με ρωτήσετε. Να φανταστείτε πως δεν είμαι άνθρωπος που δένεται με γιατρούς, δεν πιστεύω στη θεοποίηση των γιατρών… Μου τη σπάει η ατάκα «Πάνω απ’ όλα άνθρωπος» που πολλές κοπέλες χρησιμοποιούν για το γιατρό τους. Δεν θέλω να είναι πάνω απ’ όλα άνθρωπος. Θέλω βασικά να είναι γιατρός. Ούτε καλός, ούτε κακός. ΓΙΑΤΡΟΣ. Τη στιγμή που επιλέγει μια γυναικα να γεννήσει κοντά σε ένα γιατρό, αυτός οφείλει να κάνει σωστά τη δουλειά του. Τελεία. Αν τώρα είναι και «άνθρωπος», ακόμα καλύτερα…
Γιατί δεν άλλαξα γιατρό; ίσως γιατί πραγματικά πίστεψα ότι καταλάβαινε το όνειρό μου. Και εφόσον συμφωνούσε μ’ αυτό πριν καν μείνω έγκυος, είπα να συνεχίσουμε μαζί. Είχα ξεχάσει πως αυτός είχε προτείνει την πρώτη μου καισαρική; Όχι, δεν το είχα ξεχάσει… Όμως μέσα μου ήλπιζα ότι μπορούσα να τον εμπιστευτώ. Άλλωστε για πολύ καιρό τα συζητούσαμε όλα ήρεμα και ωραία και εμπεριστατωμένα.
Έπρεπε να φτάσω λίγο πριν το τέλος της εγκυμοσύνης μου για να αρχίσω να συνειδητοποιώ ότι κοντά του είχα πολύ λίγες πιθανότητες όχι μόνο να το ζήσω, αλλά ακόμα και να το προσπαθήσω!
– Μάνο, θα γεννήσω με καισαρική… Το ξέρω… του έλεγα κάποια βράδια κλαμμένη και αυτός μου έλεγε να μη σκέφτομαι έτσι απαισιόδοξα.
Έκανα ένα μεγάλο λάθος: άργησα να εξηγήσω στον αγαπημένο μου τους λόγους που ήθελα να δοκιμάσω έναν κολπικό τοκετό. Άργησα να του δώσω να διαβάσει κείμενα και ιστορίες και άρθρα και μελέτες και έρευνες που θα τον καθησύχαζαν. Άργησα να του πω με φωνή δυνατή και ένα λυγμό τεράστιο πως επιθυμώ όσο τίποτα άλλο να δώσω έστω και μια ευκαιρία στο σώμα μου να ζήσει αυτό για το οποίο έχει σχεδιαστεί. Αν το είχα κάνει νωρίτερα, ίσως σήμερα όλα να ήταν εντελώς αλλιώς.
Να μην σας κουράζω όμως άλλο…
Φτάνοντας πια στις 40 εβδομάδες, ο γιατρός δεν ήθελε καν να μου δώσει την παράταση εγκυμοσύνης με την οποία κάποτε είχε συμφωνήσει, ανάμεσά μας ξεπετάγονταν συνέχεια ρίσκα («μικρά μεν, αλλά οφείλουμε να τα λάβουμε υπόψιν μας«), οι προσπάθεις για φυσική πρόκληση τοκετού έπεφταν στο κενό (πώς να μην πέσουν, αφού ο τράχηλός μου και το σώμα μου ήταν ακόμα εντελώς παντελώς ανέτοιμα, αλλά πού να το ξέρω ο στόκος… Έτρωγα την παραμύθα ότι προσπαθούμε και χαιρομουν κιολας), ώσπου φτάσαμε ανήμερα της ΠΗΤ να μιλάμε για καισαρική που ήταν να γινει την επομένη και μάλιστα σε στιλ «Και πολύ περιμέναμε«.
Ο χώρος ήταν σκοτεινός. Στα αυτιά μου βούιζε ο ήχος από τα φώτα στο ταβάνι. Ο Μάνος δίπλα μου αγχωνόταν «Δεν θέλω να πάθει κάτι το παιδί μας, δεν καταλαβαίνεις;» και εγώ ήμουν βουρκωμένη οπως κάθε φορά τις τελευταίες μέρες. Ώσπου άκουσα το «Κοιτάζοντας αύριο μεθαύριο πίσω, ίσως θα λέμε «Δεν χρειαζόταν τελικά καισαρική, αλλά οφείλουμε να κάνουμε το ασφαλέστερο δυνατό» και εκει πάτησα πόδι και ούρλιαξα:
– Το έκανα μια φορά και ακόμα μετανιώνω. Δεν θέλω να το ξαναμετανιώσω.
Αυτή τη φορά ήμουν διαβασμένη. Ήμουν ενημερωμένη. Είχα ρουφήξει με μανία εκατοντάδες ιστορίες τοκετών, είχα ενημερωθεί για κάθε ρίσκο και ρισκάκι και Η-ΞΕ-ΡΑ. Δεν θα ανεχόμουν κανένα παραμύθι.
Ζήτησα αέρα, ζήτησα χρόνο, ζήτησα μια βόλτα με το αυτοκίνητο.
Ήταν Κυριακή βράδυ. Ήμουν ακριβώς 40 εβδομάδων έγκυος. Κανένα σημάδι τοκετού στον ορίζοντα.
Παρακάλεσα το Μάνο να ζητήσουμε μια δεύτερη γνώμη. Δέχτηκε αμέσως (εκεί κατάλαβα πως ήταν πια ολοκληρωτικά μαζί μου) και μου ζήτησε να επικοινωνήσω με όποιον γιατρό ήθελα. Μάλιστα επέμενε πολύ γιατί εμένα με έπιασαν οι κλασικές ντροπές μου και λίγο έλειψε να μην το κάνω («Πού να ενοχλούμε τον άνθρωπο τέτοια ώρα κυριακάτικα;«)
Όλα λειτούργησαν καρμικά και καταφέραμε εκεινο το βράδυ να ζητήσουμε την πολυπόθητη δεύτερη γνώμη. Μετανιώνω για όλες τις φορές που ενώ πετάρισε το όνομα αυτού του γιατρού στο μυαλό μου και σκέφτηκα να του τηλεφωνήσω, δεν το έκανα. Θα μπορούσαμε να τον έχουμε γνωρίσει πολύ νωρίτερα. Η ψυχολογία μου θα ήταν διαφορετική. Εγώ θα ήμουν διαφορετική. Πιο ήρεμη. Πιο σίγουρη. Το ίδιο και ο Μάνος. Επιτέλους… Όλα όσα έλεγα και κανείς δεν με πίστευε, τα άκουγα τώρα από φωνή γιατρού. Προλάβαινε κάθε μας ερώτηση. Ένιωσα ανείπωτη χαρά.
(Mπορείτε να διαβάσετε για τη φοβερή εκείνη νύχτα εδώ)
Ο «νέος μας γιατρός» μού εξήγησε ότι δεν ήμουν ακόμα έτοιμη για γέννα. Ούτε το μωρό μου. Μου ειπε πως αν ήθελα να δοκιμάσω να γεννήσω φυσιολογικά, έπρεπε να κάνω υπομονή. Από υπομονή άλλο τίποτα.
Επειδή ήμουν ήδη 40 εβδομάδων, το μωρό θα έπρεπε να παρακολουθείται για να δούμε πως τα πάει στη μήτρα. Αν τρέφεται καλά και αν αντέχει να περιμένει λίγο ακόμα.
Την επόμενη μέρα ο υπέρηχος μας είχε μια έκπληξη: ο μικρός είχε γυρίσει με το κεφάλι πάνω. ΟΧΙ ΠΑΛΙ, ΘΕΕ ΜΟΥ. Δεν έκλαψα εκεινη τη στιγμή. Ο γιατρός μας εξήγησε ότι αν το παιδάκι δεν γυρίσει, δεν θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε σε VBAC. Μάλιστα μάς είπε να μην αισθανόμαστε δεσμευμένοι απέναντί του και αν είναι να πάω ξανά για καισαρική, μπορούσα φυσικά να το κάνω με τον παλιό μου γιατρό. «Πουθενά δεν θα πάμε. Θα πάμε μαζί σας ως το τέλος«
Έκλαψα λίγο αργότερα στην αγκαλιά του Μάνου. Δάκρια καυτά. Αδικία, αδικία, αδικία.
Ύστερα ηρέμησα. Ήμουν σίγουρη οτι θα ξαναγυρνούσε.
Και όντως. Ο αναλυτικότερος υπέρηχος της επόμενης μέρας επιβεβαίωσε τη διαίσθησή μου: το κεφαλάκι ήταν εκεί, χαμηλά, έτοιμο. Ο υπέρηχος όμως έδειξε και κάτι άλλο. Δεν ήμουν 40+2 όπως πίστευα… Ήμουν 40+6, όπως το είχα εγώ υπολογίσει εξ αρχής βάση της ωορρηξίας μου. Ήμουν δηλαδή ΠΟΛΥ έγκυος. Η τομή μου ήταν κατάλληλη για VBAC (θα σας γράψω τις επόμενες μερες για το πώς μπορεί να μετρηθεί), ο τράχηλος όμως… όχι και τόσο έτοιμος… Μακρύς ακόμα. Διαστολή μηδέν. Γεια σας…
Ο γιατρός όμως εκεί… ΗΡΕΜΟΣ, όπως και το πρώτο βράδυ που τον γνωρίσαμε… Αυτή του την ηρεμία θα του τη χρωστάω για πάντα. Καμία βιασύνη. Κανένα άγχος. Όσο το μωράκι έδειχνε καλά, είχαμε χρόνο. Και ο τράχηλος θα έστρωνε και τα πάντα. Ραντεβού ξανά σε τρεις μέρες.
Στις 3 αυτές μέρες έκανα ΤΑ ΠΑΝΤΑ για να προκαλέσω τον τοκετο μου: περπάτημα, σκάλες, σεξ, χοροπηδητό, μασάζ, ζεστά μπάνια, διαλογισμό, αλλά και πιο… πρωτότυπα πράγματα, οπως: ασταμάτητη κατανάλωση φρέσκου ανανά, μελιτζάνες με παρμεζάνα και φρέσκο βασιλικό (μη γελάτε, λένε ότι χιλιάδες γυναικες έχουν γεννήσει χάρη σ’ αυτή τη συνταγή, θα σας τα γράψω κάποια στιγμή), καστορέλαιο (τρελό γιατροσόφι, αλλά μην το δοκιμάσετε χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του γιατρού σας).
Ήταν αστείο… Μέχρι την πιθανή ημερομηνία τοκετού, μέχρι δηλαδή να αλλάξω γιατρό, ήταν λες και προσπαθούσα να μπλοκάρω το σώμα μου από το να μπει σε φάση τοκετού. Ξυπνούσα κάθε πρωί και έλεγα «Ούτε σήμερα θα γεννήσω«. Λες και προσπαθούσα να το αποφύγω, γιατί ήξερα την κατάληξη. Μόλις όμως αισθάνθηκα καλα, ξεκίνησα έναν αγώνα δρόμου να προλάβω. Ήταν αγχωτικό και ψυχοφθόρο. Ειδικά οταν έπρεπε να απαντήσω στην ερώτηση «Πότε με το καλό;» Τι να απαντήσεις; «Την προηγούμενη βδομάδα!«; Αφήστε που ζούμε σε μια χώρα που σπάνια πια βλέπεις εγκυμοσύνες πέρα των 40 εβδομάδων. Ήμουν κατι σαν… θέαμα σε τσίρκο.
– Και από εδώ η γυναίκα που λίγο έλειψε να χωνέψει το παιδί της!
Την Παρασκευή ο νέος υπέρηχος έδειξε ότι το μωρό ήταν ακόμα καλά, ο πλακούντας κόντευε βέβαια ήταν πια γερασμένος, το δε αμνιακό ήταν αρκετά μειωμένο. Λογικό ήταν. Ήμουν ήδη στην 42η εβδομάδα. Ο γιατρός όμως και πάλι ψύχραιμος και ήρεμος και χαλαρός. Ραντεβού για καρδιοτοκογράφο σε δύο ημέρες. Είπαμε, μόνο το μωρό θα μας έδειχνε το δρόμο…
Το Σάββατο ξύπνησα με ένα έντονο συναίσθημα οτι θα γεννούσα πολύ σύντομα. Το μεσημέρι πρότεινα στο Μάνο να πάμε για φαγητό οι δυο μας. Περάσαμε υπέροχα. Το απόγευμα άρχισα να έχω κάτι περίεργα πονάκια στην κοιλιά. Αποφάσισα να πάμε με την Αθηνά βόλτα σε παιδότοπο. Ίσως ήταν η τελευταία μας φορά που θα ήμασταν μόνο οι δυο μας. Και έτσι ήταν.
Δεν ξέρω τι απ’ όλα βοήθησε, το σεξ, οι μελιτζάνες ή το καστορέλαιο… Όμως στις 12 το βράδυ ακριβώς, μόλις άρχισε να μπαίνει η Κυριακή, άρχισα να έχω τους πιο όμορφους πόνους που εχω νιώσει ποτέ. Για αρκετές ώρες έρχονταν και έφευγαν ανά τέταρτο. Έμοιαζαν με κύματα… Μούδιαζαν την κοιλιά μου, έφταναν σε μια κορύφωση που με έκανε να σφίγγομαι και ταυτόχρονα να χαμογελώ και μετά έφευγαν, αφήνοντάς με μουδιασμένη. Τα συνόδευα με μουσική που με ηρεμούσε και οραματιζόμουν το μωρό μου. Ήμουν πια σίγουρη ότι όπου να ‘ναι θα ερχόταν.
Προσπάθησα να κοιμηθώ για να ξεκουραστώ λίγο. Ποιος ήξερε τι μέρα με περίμενε… Ύστερα από δυο ώρες ξύπνησα, είδα αίμα (τόση χαρά για την εμφάνιση αίματος δεν ξέρω αν έχει κάνει άλλη, χαχα) και άρχισα πάλι να παρακολουθώ τους υπέροχους πόνους μου… Ξαπλωμένη στον καναπέ, τους ένιωθα να έρχονται πια ανά 5λεπτο… Ήταν μαγικές στιγμές. «Έρχεσαι μωράκι μου!«, του έλεγα και του τραγουδούσα το «Φεγγαράκι μου λαμπρό» που το αναγνώριζε πια μετά από τόσους μήνες που με άκουγε να το τραγουδώ στην αδερφούλα του.
Αποκοιμήθηκα χαρούμενη και ελαφρώς πονεμένη… Ονειρεύτηκα ότι τον κρατούσα στην αγκαλιά μου. Ήταν το πιο όμορφο όνειρο που είχα δει τον τελευταίο καιρο… Πιο πριν, έβλεπα κυρίως εφιάλτες, όποτε έβλεπα κάτι σχετικά με γέννα… Ότι με νάρκωναν με το ζόρι και μου τον έπαιρναν. Ότι προσπαθούσα να τρέξω να αποφύγω ένα νυστέρι που με κυνηγούσε και τα πόδια μου ήταν κολλημένα στο έδαφος… Σε τι άδικο στρες είχα υποβάλει τον εαυτό μου… Γιατί τα κρατούσα μέσα μου; Γιατί δεν είχα κάνει πιο νωρίς την αλλαγή; Δεν είχε πια σημασία. Κάλλιο αργά παρά ποτέ, δεν λένε; Το μωρό μου ερχόταν… Και ειχα πια δίπλα μου ανθρώπους που με καταλάβαιναν απόλυτα.
Ξύπνησα το πρωί και οι πόνοι είχαν μειωθεί εως εξαφανιστεί. Νομίζω πως αν δεν ήμουν τοοοοόσο έγκυος και ήμουν ας πούμε, 40 εβδομάδων, θα γεννούσα με το πάσο μου και χωρίς καμία παρέμβαση μέσα στις επόμενες μέρες. Όμως ο χρόνος πια μας πίεζε. Για να δούμε, όμως, πώς θα ήταν το μωρό μας στο σημερινό νον στρες τεστ…
Ο γιατρός τσέκαρε αρχικά τον τράχηλό μου. «Ωπ, σαν κάτι να γίνεται επιτέλους εδώ!» μου είπε και εγώ από μέσα μου πανηγύρισα για τους ανανάδες και τις μελιτζάνες και τα καστορέλαια. Είχε μαλακώσει αρκετά και σαν να είχα και διαστολή 1! Γιούπι!
Ξανά στον καρδιοτοκογράφο. Αρχικά όλα καλά. Το μωρό κεφάτο στην κοιλιά και ας ήμουν σχεδόν νηστική. Και μετά… αρχίζουν ξανά τα πονάκια μου. Σε έναν αρκετά δυνατό πόνο, να σου μια τρομερή βραδυκαρδία του πιτσιρικά. Ο γιατρός μου εξηγεί πως μπορεί να είναι εντελώς φυσιολογικό, δεδομένης όμως της προχωρημένης πια εγκυμοσύνης μου, δεν θα αισθανόταν άνετα να με αφήσει να πάω σπίτι. Και αν ξαναγίνει και εγώ δεν το πάρω χαμπάρι; Πού πώς να το πάρω; Θα έπρεπε να είμαι συνδεδεμένη με καρδιοτοκογράφο όλη μέρα.
«Θέλεις να ξεκινήσουμε τη διαδικασία σήμερα;«, με ρώτησε.
ΘΕΛΩ!
Με είχε από μέρες καθησυχάσει πως ακόμα και αν δεν ξεκινούσε ο τοκετός εγκαίρως, θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε τη διαδικασία με χορήγηση μικρής δόσης ωκυτοκίνης. Η πρόκληση τοκετού, βέβαια, μειώνει τις πιθανότητες πετυχημένου VBAC -όπως άλλωστε και του φυσιολογικού τοκετού γενικότερα- όμως… από το ολότελα, καλή και η ωκυτοκίνη.
Λίγο αγχωμένη μα πάρα πολύ χαρούμενη, ζούσα επιτέλους αυτά που σε τόσες ιστορίες τοκετού εδώ στο eimaimama είχα διαβάσει… Ρομπάκι, κλισματάκι, ξυρισματάκι, μπλα μπλα μπλα… Τσούλησα μέχρι την αίθουσα ωδινών, έσκασε μύτη και ο Μάνος με το μπλε ρομπάκι του, χαρούμενος και συγκινημένος και αυτός, με την καμερούλα του στο χέρι (στα όρια της χαζοχαρουμενίτιδας θα έλεγα, έτσι αντιδρά ο Μάνος όταν είναι συγκινημένος, χεχε).
Το ρολόι έδειχνε τρεις το μεσημέρι. Σκεφτόμουν το Αθηνάκι και χαιρομουν που του είχα δώσει ένα σούπερ ενισχυμένο, ζουμερό φιλί το πρωί καθώς έφευγα. Ήλπιζα η φιλο-δράση του να κρατούσε για τις 4 μέρες που θα έκανα να την δω…
Ξαπλωμένη στο αναπαυτικό κρεβάτι, με τους ορούς να κάνουν πλιτς πλιτς αργά αργά, περίμενα να δω επιτέλους τη δράση της φοβερής και τρομερής ωκυτοκίνης. Λόγω προηγηθείσας καισαρικής, η δόση ήταν πολύ μικρή για να μην επιβαρυνθεί η μήτρα. Και ενώ για λίγη ώρα δεν έβλεπα σημάδι στον ορίζοντα, άρχισαν σιγά σιγά να δίνουν το παρόν οι πόνοι.
Οι πόνοι αυτοί γρήγορα έδειξαν πόσο διαφορετικοί ήταν απο τους φυσικούς πόνους. Ήταν πιο δυνατοί, σχεδόν άγριοι και όσο περνούσε η ώρα τόσο πιο συχνά εμφανίζονταν. Σύμφωνα με το μηχάνημα δεν ήταν ακόμα πολύ δυνατοί, όμως ύστερα από λίγες ώρες άρχισαν να δρουν σαν το κινέζικο βασανιστήριο της σταγόνας… Έπρεπε να παίρνω όλο και πιο βαθιές ανάσες… Να σφίγγω όλο και πιο δυνατά το χέρι του Μάνου… Μια δυο φορές τον παρακάλεσα να μη μιλάει, γιατί πονούσα. Όμως άντεχα ακόμα… Σχεδόν το απολάμβανα.
Όποτε μέναμε μόνοι μας στο δωμάτιο, προσπαθούσα κατά τη διάρκεια των πόνων να τραγουδάω το φεγγαράκι… Επικοινωνούσα συνέχεια με το μικρό μου… Εσωτερικά και εξωτερικά… Ξέρω ότι με άκουγε. Ο πωπός του ήταν ακόμα ψηλά κάτω από το στήθος μου και μου έδινε μια στις τόσες μια σκουντιά.
Ούτε ξέρω πώς πέρασαν τόσες ώρες… Κοιτάζοντας πίσω, νιώθω ότι ήμουν σε εκεινο το δωμάτιο μόλις μισή ώρα… Όμως έμεινα συνολικά 9 ώρες… Θυμάμαι πως σηκώθηκα να πάω στην τουαλέτα κουβαλώντας και τον ορό μαζί… Θυμάμαι πως μια δυο φορές ζήτησα να ανασηκωθώ και να καθίσω οκλαδόν (είχα και όρεξη για γιόγκα τρομάρα μου!). Θυμάμαι πως ο γιατρός προσπάθησε να μου σπάσει τα νερά, αλλά ήταν ακομα νωρίς… (εκείνο ήταν το πιο επώδυνο κομμάτι της όλης μας τοκετο-περιπέτειας, αλλά ακόμα και αυτό το θυμάμαι με νοσταλγία!) Θυμάμαι να συζητάμε μαζί του για το internet, τα βιβλία και τον έντυπο τύπο (εγώ ανάθεμα αν συμμετείχα και πολύ στη συζήτηση… Ήμουν σε άλλη διάσταση!)
Η διαστολή μου προχωρούσε αργαααααααααααααααά… Φεεεεεεεεεέτααααααααααα…. Μετά από ούτε και εγώ ξέρω πόσες ώρες είχε φτάσει στο δύο και ο τράχηλος ήταν ακόμα παχύς και μακρύς και εγώ δεν ξέρω τι άλλο…
«Ολίβια, αντέχουμε μέχρι τις 11-12 το πρωί;«, με ρώτησε ο γιατρός
Ζήτημα να ήταν 8-9 το βράδυ, αλλά καθόλου δεν με ένοιαζε… Θα άντεχα και έναν αιώνα ακόμα.
Αρκεί να έκανα πια επισκληρίδιο. Έτσι για να ξεκουραστώ λίγο.
Ένιωθα πως πια σφιγγόμουν υπερβολικά πολύ και δεν ήξερα αν αυτό ήταν καλό. Αφήστε που οι πόνοι ήταν χαμηλά στην κοιλιά και ο νους μου πήγαινε συνέχεια στην άτιμη την τομή.
Η επισκληρίδιος ήταν ένα μεγάλο θέμα για εμένα… Έχω φοβία με ότι έχει να κάνει με τη σπονδυλική στήλη, πόσο μάλλον με μια… βελόνα που την τρυπάει. Παρ’ ολ’ αυτά, η εμπειρία μου αυτή τη φορά ήταν πολύ καλή (στην καισαρική μου έκλαιγα με λυγμούς από το άγχος μέχρι να γίνει, δεν θέλω καν να τα θυμάμαι), είχα γραπώσει το χερι της μαίας, της Δήμητρας, η οποία με ηρεμούσε πολύ και αφέθηκα στα χέρια της αναισθησιολόγου που ούτε με ζόρισε, ούτε με πόνεσε, ούτε τίποτα… Είχε μια πολύ ήρεμη αύρα και έτσι εν μέσω πόνων κατάφερα και δέχτηκα το μαγικό «ναρκωτικό», όπως το χαρακτήρισε λίγο αργότερα ο Μάνος βλέποντας με σε κατάσταση ημι-νιρβάνας.
Η επίδραση της επισκληριδίου αρχικά με ανακούφισε, μετά όμως λίγο με… ξένισε. Ξαφνικά δεν ένιωθα τίποτα. «Είμαι τώρα εγώ γυναίκα σε φάση τοκετού;«, αναρωτιόμουν φωναχτά. Ξαφνικά μου έλειπαν οι πόνοι μου. Κοιτούσα στο χαρτί τα βουναλάκια να σχηματίζονται και καταλάβαινα πως ακόμα «πονούσα» και ας μην ένιωθα τίποτα. Όταν αργότερα πέρασε η δράση της, αποφάσισα να κρατηθώ λίγο άνευ…
Ο Μάνος ήταν πια πολύ κουρασμένος. Νομίζω πως δεν είχε καν διανοηθεί ότι ο τοκετός θα μπορούσε να κρατήσει πολύ, νόμιζε ότι σε 2-3 ώρες θα είχαμε ένα μωρό στην αγκαλιά μας. Ήταν άυπνος, νηστικός και φυσικά αγχωμένος. Του πρότεινα να πάει σπίτι να ξεκουραστεί για λίγο, άλλωστε ήμουν σε καλά χέρια και είχαμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας.
Κάτι όμως με έκανε να του ζητάω συνεχώς να μείνει λίγα λεπτά ακόμα. Ίσως μέσα μου διαισθανόμουν τι θα ακολουθούσε, ποιος ξέρει…
Πριν περιγράψω το σκηνικό που ανέτρεψε τα πάντα, θέλω να σας πω ότι καθ’ όλη τη διάρκεια (πλην της επίσκεψης στην τουαλέτα), ήμουν συνεδεδεμένη με τον καρδιοτοκογράφο που μετρούσε τους παλμούς του μωρού. Δεν το συμπαθώ αυτό το μηχάνημα, όμως καταλαβαίνω τη σημαντικότητά του. Μέσα σε όλες αυτές τις ωρες, ο μικρός έχανε κατά καιρους παλμούς, έβλεπα ξαφνικά το νούμερο από τριψήφιο να γινεται διψήφιο και αγχωνόμουν. Μου εξηγούσαν όμως πως αυτό ήταν κάτι φυσικό και πως σημασία έχει να επανέρχεται γρήγορα το παιδί στα κανονικά επίπεδα. Κάθε φορά λοιπόν που οι παλμοί έπεφταν, έπαιρνα βαθιές ανάσες και ηρεμούσα και τσουπ, ανέβαιναν ξανά.
Εκεί γύρω στις 12 το βράδυ όμως… Και ενώ όλα πήγαιναν αργά, αλλά καλά… Σε μία σύσπαση της μήτρας, οι παλμοί του μωρού άρχισαν να πέφτουν απότομα… Αρχικά δεν αγχώθηκα… Έλα όμως που αργούσαν πολύ να ανέβουν. Πήρα βαθιές αναπνοές… Μου έδωσαν οξυγόνο. Ανέβηκαν. Άργησαν, αλλά ανέβηκαν.
Στην επόμενη σύσπαση ξανά οι παλμοί στα τάρταρα… Ξανά αναμονή. Άρχισα να αγχώνομαι. Ξαφνικά άρχισαν να μαζεύονται γύρω που πολλοί άνθρωποι, πολλά χέρια. Γύρισα κάπως στο πλάι, ένα χέρι έψαχνε μια καλύτερη εστία για να ακουγεται το μωρό. Στην επόμενη σύσπαση ξανά τα ίδια… Το μωρό έχανε παλμούς και αργούσε πολύ να ξαναπάρει τα πάνω του. Όσες βαθιές ανάσες και αν έπαιρνα, όσα φεγγαράκια και αν τραγουδούσα από μέσα μου, χρειαζόταν πολλή ώρα για να δω το νούμερο να μετατρέπεται από χαμηλό διψήφιο σε τριψήφιο.
Ακούω μια φωνή να επικοινωνεί με καποιον στο τηλέφωνο και να του ζητάει να είναι σε ετοιμότητα. Κατάλαβα. Ετοίμαζαν το χειρουργείο. Δάκρια άρχισαν να κυλούν στα μάγουλα μου. Όχι επειδή θα έκανα καισαρική, αλλά επειδή αγχώθηκα για το μωρό μου. Ήθελα να τους φωνάξω να βιαστούν, αλλά λέξη δεν έβγαινε, μόνο δάκρια. Και ο Μάνος ήταν αγχωμένος, μέχρι που ο γιατρός μας τον καθησύχασε ότι σε λίγα λεπτά θα με έβλεπε ξανά, αυτή τη φορά μαζί με το γιο μας.
Ηρεμήσαμε και οι δυο. Μέσα μου πανηγύρισα βουβά για το πού καταφέραμε να φτάσουμε και πήρα μια βαθειά ανάσα καθώς τσουλούσα πια στο χειρουργείο. Ο γιατρός ήρεμος και γλυκός όπως πάντα.
«Είναι πολλές οι ώρες ακόμα… Και δυστυχώς το μωρό είναι πια στρεσαρισμένο. Είναι η πιο ασφαλής επιλογή«
Και τότε ύψωσαν ένα πανί ανάμεσα σε εμένα και την κοιλιά μου και το γιατρό μου και έχασα κάθε ψυχραιμία. Έπαθα κάτι σαν κρίση πανικού. Αγχώθηκα για το αν είχε πιάσει καλά η επισκληρίδιος. Και όταν ένιωσα το νυστέρι να με ανοίγει, την κοιλιά μου να χωρίζεται στη μέση, άρχισα να κλαίω και να χτυπιέμαι ότι πονάω. Δεν πονούσα, απλά ένιωθα έντονα την κάθε κίνηση. Βάλτε και το άγχος, έφτιαχνα εικόνες με το μυαλό μου… Η αναισθησιολόγος ψύχραιμα προσφέρθηκε να μου κάνει μια μικρή δόση ολικής (αν θυμάμαι καλά) και τότε εγώ άλλαξα τροπάριο και άρχισα να παρακαλάω να μην μου κάνει τίποτα. «Προτιμώ να πονάω, αρκεί να τον ακούσω ότι είναι καλά«. Με διαβεβαίωσε ότι μόλις βγει, θα μου το πει για να τον ακούσω. Τελικά δεν ξέρω αν πήρα λίγη μέθη ή όχι, κάπου εκεί τα έχασα, όμως θυμάμαι πως τον ένιωσα να βγαίνει από μέσα μου και άκουσα το κλάμα του, ηχηρό, δυνατό και υπέροχο.
Δεν ξέρω ούτε αν έκλαψα, ούτε αν είπα κάτι, θυμάμαι μόνο πως η ψυχή μου γέμισε με αγάπη.
Μαμά και γιος τα είχαμε καταφέρει. Κόντρα στις φοβέρες, το άγχος των τρίτων και τη συνηθισμένη για τη χώρα μας τακτική, εγώ έφτασα να αγγίξω το όνειρό μου και αυτός γεννήθηκε όσο το δυνατόν πιο κοντά στη μέρα που ο ίδιος θα είχε επιλέξει. Γεννήθηκε μετά από μια εγκυμοσύνη 41 εβδομάδων και 4 ημερών. Αν το είχαμε κάνει αλά… ελληνικά, θα είχε γεννηθεί με προγραμματισμένη καισαρική εκεί γύρω στις 38 εβδομάδες. Σχεδόν ένα μήνα πριν την ώρα του δηλαδή…
Δεν ξέρω τι έγινε μετά… Θυμάμαι πως τον έφεραν και τον ακούμπησαν πάνω μου, ήταν τόσο όμορφος και ήρεμος… Έμοιαζε εκπληκτικά στην Αθηνά, αλλά ταυτόχρονα ήταν τόσο διαφορετικός… Είχαν όμως ακριβώς το ίδιο σημάδι στη μύτη! Του μίλησα, του είπα πως τον αγαπώ και πως χαίρομαι που είναι κοντά μου. Ύστερα χωριστήκαμε για λίγο, μέχρι να ολοκληρωθεί η καισαρική μου.
(Στο μεταξύ άρχισα να ζητάω συγγνώμη από όποιον έβρισκα γύρω μου για την τρελή μου αντίδραση, μόλις ξεκίνησε η καισαρική… Τώρα τα θυμάμαι και γελάω, αλλά τότε ήμουν κατακόκκινη από ντροπή, χεχε)
Τον ξαναείδα λίγα λεπτά αργότερα, όταν μου τον έφεραν για να τον θηλάσω πριν αποχωριστούμε για λίγο, εγώ για την ανάνηψη και αυτός για τις εξετάσεις του. Κοντά μου ο Μάνος και ο γιατρός μας, μέσα σε ένα δωμάτιο με όμορφο φωτισμό, το οποίο ξεχειλιζε από αγάπη.
Το ταξίδι της γέννησης του μικρού μας Αρχέλαου μόλις είχε ολοκληρωθεί.
Ο λόγος που μπήκα για καισαρική, δεν έχει να κάνει με το VBAC, ούτε με την προηγούμενη καισαρική μου. Είναι κάτι που μπορεί να συμβεί στην κάθε μία από εμάς. Είχε να κάνει με το μωρό και το λώρο του. Όσο και να προγραμματίζεις κάτι, η ζωή έχει πάντα τα δικά της σχέδια. Είναι απρόβλεπτη, για αυτό ίσως είναι και όμορφη.
Μπορεί να μην έπιασα το λιμάνι που είχα αρχικά στο μυαλό, όμως το ταξίδι ήταν μαγικό και έντονο και θα το θυμάμαι πάντα με αγάπη και συγκίνηση (ακόμα δακρύζω κάθε φορά που φέρνω τις εικόνες στο μυαλό μου). Σημασία έχει άλλωστε το ταξίδι και όχι τόσο ο προορισμός… Έτσι δεν λένε;
Ο γιατρός που με συνόδευσε στην τελική διαδρομή είναι ο κ. Λάμπρος Γιαννίκος. Ξέρω ότι είναι πολύ χαμηλών τόνων, όμως δεν μπορώ να μην τον ευχαριστήσω δημοσίως για όλα όσα έκανε για το μωρό μου και εμένα, για τη γαλήνη που προσέφερε στην ψυχή μου, τη σιγουριά, αλλά και το πόσο ηρέμησε τον Μάνο μου και που στάθηκε τόσο όμορφα και διακριτικά στο πλευρό μας όλες αυτές τις έντονες μέρες.
Τον ευχαριστώ που με έκανε να πιστέψω ξανά στο στόχο μου και να μη φοβηθώ και που έκανε ακόμα και την καισαρική μου να μοιάζει σαν μια απόλυτα φυσιολογική διαδικασία. Ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ! Θα έκανα τα πάντα για να τον είχα γνωρίσει νωρίτερα.
Ευχαριστώ τον Μάνο μου που με άκουσε προσεκτικά και που κατάφερε να μπει στα παπούτσια μου και να καταλάβει πού στο καλό επιδίωκα να πάω… Που ήταν δίπλα μου από την αρχή μέχρι το τέλος… Που μου αποδεικνύει καθημερινά τους λόγους που τον ερωτεύτηκα και τον αγάπησα.
Ευχαριστώ το Αθηνάκι μου, το πρώτο μου παιδάκι, για όλη την τρυφερή συντροφιά που μου έκανε τους 10 (χα!) μήνες που περιμέναμε το νινί να γεννηθεί. Η Αθηνά είναι ο λόγος που θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος, ο λόγος που αισθάνομαι την ανάγκη να αλλάξω τον κόσμο… Η πρώτη και η τελευταία μου σκέψη κάθε μέρα. Εύχομαι να είναι ευτυχισμένη κοντά στο μικρό της αδερφούλη!
Ευχαριστώ όλους τους φίλους και τους συγγενείς, αλλά και όλους εσάς που χωρίς καν να μας ξέρετε προσωπικά ήσασταν κοντά μας με ευχές, προσευχές, δώρα και αγάπη. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο σημαντική ήταν για εμένα όλη αυτή η ενέργεια που λάμβανα. Ειδικά οι υπέροχες μαμάδες μου..! Οι φοβερές Ελληνίδες Μαμάδες! Οι αγαπημένες μου φίλες, κοντινές και διαδικτιακές! Αλλά και τα κορίτσια του group VBAC – Φυσιολογικός τοκετός μετά από καισαρική, χάρη στις οποίες έκανα έστω και τελευταία στιγμή τη στροφή. Να είστε όλοι σας καλά!
Φυσικά τη μαμά μου που πέρασε μαζί μας όλη την αγωνία και ας μην μπορούσε να με καταλάβει 100%!
Τέλος, ευχαριστώ το μαιευτήριο ΓΑΙΑ και το υπέροχο προσωπικό του για τις μέρες που περάσαμε κοντά τους. Και ένα εξτρα ευχαριστώ στον κ. Γιώργο Παπαιωάννου, κοντά στον οποίο κάναμε τους τελευταίοιυς μας υπερηχους και έβαλε και αυτός το χεράκι του για τη βελτίωση της ψυχικής μας ηρεμίας (επιτέλους! Καταλάβαμε τι ακριβώς βλέπαμε στον υπέρηχο)!
Η ιστοριούλα αυτή είναι αφιερωμένη στα δυο παιδακια μου, την Αθηνά και τον Αρχέλαο (γεννημένα το 2010 και το 2012 αντίστοιχα) Τους εύχομαι όση… εξέλιξη και αν ζήσουν, να μην ξεχνούν ποτέ τη φύση τους. Και να τολμούν να ακούν την καρδιά και το ένστικτό τους. Να μην επαναπαύονται ποτέ.
Την αφιερώνω όμως και σε όλες τις γυναίκες εκεί έξω, μαμάδες, μέλλουσες μαμάδες και κάποια-στιγμή-θα-γινουν-και-αυτές μαμάδες. Το σώμα σας είναι δικό σας, κορίτσια… Φροντίστε να επιλέγετε ανθρώπους που θα το σεβαστούν όσο το σέβεστε εσείς οι ίδιες.
Μου πήρε 3 μέρες να καταφέρω να γράψω όλες αυτές τις γραμμές και πάλι νιώθω ότι δεν είπα ούτε τα μισά. Κάθε φορά που έγραφα, κάθε φορά που τα ξαναδιάβαζα, κάθε φορά που τα σκεφτόμουν, δάκρυζα από συγκινηση.
Νομίζω όμως ότι κάτι έκανα…
Αυτή ήταν η ιστορία μας.
Μια πολύ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ιστορία με ένα πολύ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ τέλος.
Ολίβια
Ολιβια, οταν πρωτοδιαβασα την ιστορια σου 3 χρονια πριν ειχα μολις γεννησει το γιο μου με κ.τ. Με συγκινησε απιστευτα αλλα δεν μπορουσα "να μπω στα παπουτσια σου" που λεει ο λογος γιατι θεωρουσα κ εγω πως πρωτη φορα καισαρικη για παντα καισαρικη... καθε τοσο ομως διαβαζα ξανα και ξανα την ιστορια σου. Και τοτε αρχισα να το ψαχνω... ηταν πραγματικα αναγκαια η καισαρικη μου στις 36 εβδομαδες κυησης? οχι. Λιγα χρονια αργοτερα μου το επιβεβαιωσε και ο νεος μου γιατρος. Μπορω ομως να κανω κατι για να το αλλαξω? Ναι! Μπορω να προσπαθησω να αφησω τη φυση να κανει μονη της τη δουλεια της την επομενη φορα! Βρηκα το γκρουπ που προτεινεις για το βιμπακ και ξεκινω ετσι πριν μεινω εγκυος να ψαχνω να διαβαζω να προβληματιζομαι. Και ερχεται ο Φεβραρης του 15 και ενα θετικο τεστ εγκυμοσυνης! Πηγα στο νεο μου γιατρο και απο μονος του μου λεει "αυτο θα το προσπαθησουμε για φυσιολογικη γεννα" τοοοοση χαρα! Και να διαβαζω ξανα κ ξανα ιστοριες τοκετου και επιστημονικα αρθρα, 8 μηνες προετοιμασιας! Βρισκομαι μολις 4 βδομαδες πριν την Πητ μου και διαβαζω την ιστορια σου και κλαιωωω. Ευχομαι να καταφερω να φτασω στον πολυποθητο στοχο αλλα αν οχι τουλαχιστον να φτασω μεχρι εκει που εφτασες κ εσυ... πλεον σε νιωθω απολυτα καθε λεξη μιλαει μεσα μου. Ευχαριστω που μοιραστηκες μια τοσο ομορφη ιστορια, πραγματικα το αρθρο σου μου αλλαξε τη κοσμοθεωρια.... αν ο στοχος σου σε αυτο το μπλογκ ηταν να αλλαξεις εστω και λιγο το κοσμο να ξερεις πως τα καταφερες.... να χαιρεσαι τα παιδια σου!
Αγαπητη Ολιβια, ενα χρονο μετα παλι εγω!! Διαβαζω ξανα το κειμενο σου και κλαιω απο συγκινιση! Ηρθε τελικα το αγγελουδι μας με φυσιολογικο τοκετο εζησα την απολυτη εμπιρεια το δικο μας ταξιδι μεσα στον τοκετο! Σε ευχαριστω και παλι που με τα κειμενα σου με εκανες να ψαξω και να ενημερωθω και τελικα να ζησω το ονειρο! Με το καλο λοιπον κια εσυ που απ οτι μαθαινω εισαι εγκυουλα να ζησεις το ονειρο ενος vba2c!! Ειμαι σιγουρη πως το θες και θα τα καταφερεις!
Καλησπέρα Ολίβια, μπραβο σου που τα καταφερες μια χαρα! Και να χαιρεσαι και τον μικρουλη σου που πρεπει να γιορτασε τωρα κοντα τα δευτερα γενεθλια του! Να'ναι παντα γερος και δυνατος! Απλα για την ιστοριουλα, εγω γενησα και τα δυο μου παιδια στο Ελενα, ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΓΙΑΤΡΟ! Πηγενα καθε μηνα στα εξωτερικα ιατρεια και οταν ηρθε η ωρα μου (σπασανε τα νερα μου) πηγα στο μαιευτιριο. Και τις 2 φορες με αναλαβανε γιατροι που εφημερευανε. Πρεπει να προσθεσω οτι ουτε τεχνιτουσ πονους εκανα ουτε επισκλιριδιο και ΟΛΑ ΠΗΓΑΝ ΠΕΡΙΦΙΜΑ! Ο Ορφεας μου, που γεννιθηκε 3.990κιλα, θα γηνει 4 το Γεναρη και ο Φιλιππακος μου, που το τερατατι βγεικε 4,110 κιλα, θα γηνει 2 το Δεκεμβρη. Ειμαι πολυ περηφανη για τον εαυτο μου που εζησα αυτη την εμπιρια που οπως ειπες και εσυ, ειμαστε σχεδιασμενες να εχουμε. Αυτη ειναι η φύση μας! Αλλα ειναι αληθεια οτι ημουν πολυ τυχερη που ειχα και πολυ καλες εκγυμοσηνες, χωρις απωλιτως κανενα προβλημα, πραγμα που με βοηθησε αρκετα στην επιλογη μου. Θελω επισης να επισημανω οτι, ως μιση γαλλιδα, με εκανε εξω φρενων, η ιδεα πως θα επρεπε να πληρωσω εναν γιατρο για να κανει τη δουλεια του!! Τωρα πλέων ζω στη Γαλλια, και ενας απο τους λογους γιε τους οπιους θα ηθελα να κανω και τριτο παιδι ειναι να ζησω και τη γαλλικη εμπηρια τησ γεννας η οποια ειναι πολυ πιο ανθροπηστικη... Να φαντασεις πως οι μαιες ξεγεννανε τις γυναικες, οπως παλια, και οι γιατροι παρεμβαινουν μονο σε καισαρικες!!! Ευχαριστω πολυ που μοιραστικες τοσο ομορφα αυτη σου την εμπηρια μαζι μας! Με αγαπη απο τη Γαλλια, Αννα-Φλωρα
....και τελικα γεννησες ΄΄φυσιολογικα΄΄?την απεφυγες τη δευτερη παλιοκαισαρικη?
να τα χαιρεσαι τα παιδακια σου και καθε μερα να σου δινουν χαρες αντε τωρα και το τριτομωρο..στο λεει μια μαμα με τρια παιδακια χαμοςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςαλλα ειναι απολαυση............φιλια πολλα.
Αν αφαιρέσεις το πρώτο μέρος της ιστορίας σου και το ότι εσένα ήταν το δεύτερο παιδάκι σου,...ζήσαμε ΑΚΡΙΒΩΣ το ίδιο!!! Εγώ ξεκίνησα για φυσιολογικό τοκετό, πέρασα ακριβώς ό,τι κι εσύ (σε λιγότερες όμως, ώρες!) και η μικρούλα μου έχανε παλμους όπως και το δικό σου μπεμπάκι! Θυμάμαι ακόμα την "απογοήτευση" και τον "φόβο" που ένιωσα όταν ξαφνικά με πήγαιναν στο χειρουργείο, ....έβλεπα τα φώτα στο ταβάνι κι έκλαιγα!!!! Ακριβώς όπως τα περιέγραψες!!!! Τουλάχιστον, όμως, ξέρω πως προσπαθήσαμε... Πραγματικά, διάβαζα την ιστορία σου και μου ερχόντουσταν οι εικόνες της δικιάς μου εμπειρίας!!! Να σου ζήσουν τα παιδάκια σου! Γερά & καλότυχα σε όλη τους τη ζωή!!! Να τα καμαρώνετε και να τα χαίρεστε!!!
ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΟΥ Κ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ ΠΟΛΥ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΟΥ.ΜΠΡΑΒΟ ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΣ Κ ΤΟ ΠΑΛΕΨΕΣ.ΕΓΩ ΓΕΝΝΗΣΑ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ Κ ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΣΚΛΗΡΙΔΙΟ(ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΘΑ ΓΡΑΨΩ Κ ΤΗΝ ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ)ΕΔΩ ΛΟΙΠΟΝ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟΣ Ο ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΤΟΚΕΤΟΣ ΦΥΣΙΚΑ ΑΝ ΔΕΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΝ ΜΑΜΑ Κ ΜΩΡΑΚΙ.ΔΙΑΒΑΖΩ ΚΑΙΡΟ ΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΕΝΝΑΣ Κ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙ ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΤΟ ΠΟΣΟ ΕΥΚΟΛΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΣΥΣΤΗΝΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ.ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ ΕΔΩ ΜΙΑ ΓΝΩΣΤΗ ΜΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΤΗΝ 42 ΕΒΔΟΜΑΔΑ.Κ ΤΗΝ ΕΙΧΕ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΕΙ Κ ΟΛΑ ΚΑΛΑ.ΘΑ ΠΩ ΚΙ ΕΓΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΣ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΗΝ ΦΥΣΗ ΜΑΣ,ΝΑ ΤΗΝ ΑΚΟΥΜΕ Κ ΝΑ ΤΗΝ ΝΟΙΩΘΟΥΜΕ.ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΟΥ.
Να σας ζησουν αλλα πηρατε μεγαλο ρισκο δεν αλλαζει τιποτα στο πως γινεται ο τοκετος τα συναισθηματα ειναι ιδια για το παιδι που φερνεις στον κοσμο ειμαι τυχερη που γεννησα με καισαρικες και τα παιδια μου βγηκαν με ασφαλεια επισης τομη πανω τομη απο κατω δε λεει
Χρόνια του πολλά, να είναι γερός και τυχερός και να είστε κι εσείς γεροί να τον καμαρώσετε όπως ο ίδιος επιθυμεί!
Panta nikhths !!! Xronia tou polla .... kai na exei panta ap'ola opws shmera , ugeia, agaph xamogela kai zestasia !!! Ti allo na zhthsei kaneis ?!?!?!
Χρονια πολλα μικρε!Να τα χαιρεστε και τα δυο μικρακια :))
"Να του δώσω ένα φιλακι?"....πόσο συγκινητικό και τρυφερό?.....να ειναι ΧΙΛΙΟΧΡΟΝΟΣ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ και με την αδερφή του παντα μια γροθιά..!
Να σου ζήσουν τα παιδάκια σου και να είναι πάντα υηγιή και ευτυχισμένα. Απλά θα ήθελα με πολύ σεβασμό να πω ότι εμένα αυτό που μου έμεινε από την ιστορία του τοκετού είναι μία γυναίκα που ήθελε να ικανοποιήσει τα δικά της θέλω και έφτασε στο τέλος σε οριακό σημείο . Και πραγματικά δεν το λέω με κακία. Και εγώ ήθελα να γεννήσω με φτ και ήμουν τυχερή και τα κατάφερα αλλά αυτό που είχα συνέχεια στο μυαλό μου και το είχα πει στην γιατρό μου ήταν ότι μόλις τα πράγματα γίνονταν δύσκολα και έστω και λίγο επικίνδυνα για το μωρό ΑΜΕΣΩΣ να πηγαίναμε σε καισαρική.
Συμφωνώ τόσο πολύ ..... ακριβώς και εγώ το ίδιο σκέφτηκα όταν το διάβαζα.....
πάλι με κάνατε να κλάψω... μόνο ευχές μπορώ να σας δώσω...
Αχ. Παλι συγκηιθηκα .....να χαίρεστε την οικογένεια σας
Τα πρώτα γενέθλια! Χρόνια σου πολλά μωρό μου, να σε χαίρεται η μαμά, ο μπαμπάς, η Αθηνούλα και οι φίλοι σας! Σε θυμάμαι εκείνο το πρωινό της Δευτέρας στο πυρεξάκι σου.. Εμοιαζες εκπληκτικά στην αδερφή σου και στη μαμά σου! Ήσουν ήρεμος κοντά στη μαμά και τη γιαγιά Ρενα. Τι όμορφη που ήταν κι η μαμά σου! Την ομόρφυνες, να ξέρεις! Ήταν κουρασμένη αλλά πολύ ικανοποιημένη και ευτυχής που επιτέλους είχατε συναντηθεί! Να εισαι γερός Αρχέλαε και να κάνεις πάντα τους ανθρώπους γύρω σου ευτυχισμένους όπως και το πρωινό που γεννήθηκες!
ο τόκετος σου μου θυμίζει τον δικό μου τοκετό....όλα ίδια.....ο τρόπος ίδιος,οι ώρες, η αιτία,τα συναισθήματά μου....έκλαιγα όταν διάβαζα την εμπειρία σου....τώρα είμαι έγκυος στο δεύτερο και θέλω να δοκιμάσω για φυσιολογικό.....θα δούμε.....φιλάκια πολλα σε σένα και στα παιδιά σου.....
Συγχαρητήρια για τη δύναμη σου. Μόλις αποφάσισα ότι θα προσπαθήσω για φτ στο δεύτερο, αν έρθει, όποτε έρθει.
Να σου ζήσουν τα μωράκια σου!!! Εγώ πρετοιμαζομουν απο όταν έμαθα ότι ήμουν έγκυος για φυσιολογικό τοκετο, έκανα μαθήματα ανωδυνου τοκετού, είδα ένα κάρο ντοκιμαντέρ με γεννες αλλά ο Δημήτρης είχε άλλα σχέδια 32 εβδομάδων σπάνε τα νερά διαστολη μηδέν, συσπασεις ούτε για αστείο επέμενα στον γιατρό μου να το προσπαθήσουμε λίγο, να δώσω χρόνο στον μικρό μου ή να μου κάνει όρο για να προκαλεσουμε τοκετο. Ανενδωτος θα κάνουμε καισαρικη "εξάλλου όπως είπε ο γιατρός μου ένας φυσιολογικος τοκετος μπορεί να κρατήσει απο 2 εώς 52 ώρες " και εκείνος δεν είχε χρόνο την επόμενη μέρα είχε 2 προγραμματισμένες καισαρικες... Θα ήθελα πολυ να έχω γεννήσει φυσιολογικά!!! Τέλος καλό όλα καλά το αγοράκι μου σε λίγες μέρες θα κλείσει τα 3, αν μου δωθει η ευκαιρία για 2ο παιδι θα δώσω μάχη για έναν Φ.Τ έστω και αν στο τέλος η κατάληξη δεν είναι η επιθυμητή θα αξίζει όλη η προσπάθεια!!!
na soy zisoun,euxome na ta dis opos esu epithimeis.na einai kalo tixa stin zwh toys,sigkinithika me to video
Ολιβια να σου ζησουν τα παιδακια σου, και να τα δεις οπως αγαπουν! Κ εγω πηγα για φυσιολογική γεννα, αλλα ειχαν πεσει πολυ οι σφιγμοι και φοβηθηκαμε! Με επιασε τρομερη κριση πανικου απο το φοβο, ουρλιαζα και παρακαλουσα τον αγιο εφραιμ να συνελθει το μωρο μου! Δεν θα επελεγα ξανα φυσιολογικο τοκετο!!!Δεν θα ηθελα να ξανα ζησω, οτι εζησα εκεινη τη νυχτα! Ειμαι υπερ της καισαρικης! Σημασια εχει να γενιουνται τα μωρα μας χωρις επιπλοκες και να ειναι γερα!
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ Μπαίνω στην σελίδα σου από τότε που ήμουνα έγκυος στον γιο μου.Τον γέννησα 14/03/2010 μετά από 2 εξωσωματικές με πολύ πολύ δύσκολη εγκυμοσύνη , με φυσιολογικό τρόπο. Συγκεκριμένα έκανα 7 σπερματεγχύσεις, 1 λαπαροσκοπικό χειρουργείο, 2 εξωσωματικές και στην δεύτερη που έμεινα έγκυος αποκολλήσεις μέχει τον 7 μήνα. ' Οταν πλησίαζε ο καιρός να γεννήσω , ο μικρός είχε πάρει θέση, λόγω όμως τησ κατάστασης θα γεννούσα με καισαρική.Πάω στις 12 Μαρτίου να ετοιμάσουμε την καισαρική και είχα 2 εκ.διαστολή και ούτε το είχα καταλάβει. Βουρ για φυσιολογικό μου λέει ο γιατρός.Η διαδικασία απλά υπέροχη. Ευχαριστούσα το Θεό που με έκανε μάνα και γέννησα φυσιολογικά. Ετοιμαζόμουν να κάνω και άλλη εξωσωματική για δεύτερο παιδάκι και μένω έγκυος φυσιολογικά. Η τέλεια εγκυμοσύνη, δούλευα μέχρι τελευταία στιγμή, μόνο που το μωρό κάθε μήνα γύριζε όπως ήθελε. Και εκεί που ετοιμαζόμουν να ξαναζήσω το θαύμα του φυσιολογικού, γεννάω με καισαρική στις 8/03/2012 γιατί είχε σφηνώσει πάνω και με περίεργη θέση, έτσι ώστε ούτε πρόκληση τοκετού να μπορούμε να κάνουμε. Στην αρχή απογοητεύτηκα γιατί την πρώτη φορά είχα έναν πανεύκολο τοκετό. Τώρα, όμως, σχεδόν έναν χρόνο μετά ΔΗΛΩΝΩ ότιείμαι τρισευτυχισμένη που έχω δυο παιδάκια, έναν γιο και μια κόρη, ευχαριστώ τον Θεό που με έκανε να ζήσω 2 διαφορετικούς τοκετούς και αν τύχει και 3ο μωρό δεν ξέρω αν θέλω να γεννήσω φυσιολογικά ή με καισαρική. Τα έχω ζήσει και τα 2 και η κάθε γέννα έχει τα καλά της και τα κακά της. Αυτό που θέλω να ξαναζήσω είναι η στιγμή που πρωτοβλέπεις το μωρό σου είτε το βγάζεισ από το πουλάκι σου είτε από την κοιλίτσα σου !
Συγχαρητηρια για το μωρακι σας...να σας ζησει!και εγω καισαρικη λογω ισχιακής προβολης και ινομυωματος και αν ερθει κ αλλο δεν εχω επιλoγη δυστυχως(λογω μεγαλου ινομυωματος)η ουσια παντως ειναι το ιδιο το παιδακι κ ο ποιο ασφαλης τροπος για αυτο κ την μανουλα!
Έ! μην τα μεγαλοποιείς και τόσο τα πράγματα, ότι κάνουν εκατομμύρια γυναίκες στο κόσμο έκανες κι εσύ! Έχω δύο παιδιά, τα γέννησα με καισαρική (ήταν δική μου επιλογή απο την αρχή). Γιατί πρέπει να πονέσω αφού υπάρχει κι άλλος τρόπος; δηλαδη αν πας στον οδοντίατρο θα κάτσεις να σου βγάλει το δόντι χωρίς αναισθητικό επειδή έτσι το έβγαζε κι η γιαγιά σου στην εποχή της; Τώρα αν εσύ είσαι μαζοχίστρια και σ΄αρέσει να πονάς,δικαίωμά σου. Ευτυχώς που όταν μεγαλώσουν τα παιδιά μου δεν θα έχω να τους λέω τρομακτικές ιστορίες για το πόσο πόνεσα μέχρι να γεννηθούν κι όλα αυτά που ακούω να λένε όλες αυτές οι τρελαμένες μαμάδες και να τρομάζουν τα παιδιά τους. Αλήθεια, γιατί οι περισσότεροι γυναικολόγοι ξεγενούν τις γυναίκες τους με καισαρική; μήπως επειδή με τον πατροπαράδοτο τρόπο δημιουργούνται πολλά προβλήματα στον κόλπο της γυναίκας;
βρισκω λιγο αστοχο το παραδειγμα με τον οδοντιατρο,αλλα αν θες να συγκρινεις την γεννα με την εξαγωγη δοντιου τοτε οπως κανεις αναισθησια στο δοντι ,μπορεις να κανεις κ επισκληριδιο στον φυσιολογικο τοκετο,γνωμη μου ειναι πως δεν χρειαζεται χειρουργιο απλα κ μονο για τον πονο.οσο για τις τρομακτικες ιστοριες...ποιος σε εχει φοβησει καλε τοσο πολυ;;εγω γεννησα φυσιολογικα,αν κ εκανα επισκληριδιο καταλαβαινα τους πονους στι εξωθησεις γιατι ειχε περασει η επιδραση αλλα ηταν οτι καλυτερο ειχα ζησει!!!προβληματα στον κολπο;;;τι αλλο θα ακουσουμε πια για την υπερασπιση της καισαρικης!!!!!
Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα σε αυτό που λέμε "πόνους γέννας" και σε αυτό που λέμε "πόνους" γενικότερα. Οι πόνοι του τοκετού επίσημα λέγονται οδύνες, ενώ ο κοινός πόνος είναι το άλγος. Αυτό οι επιστήμονες δεν το διαχώρισαν τυχαία. Επίσης πολλές κάνουν παιδιά για να τυλίξουν κάποιον "καλό γαμπρό", άλλες δεν κάνουν για να μην χαλάσουν το σώμα τους, άλλες πληρώνουν υπερπολυτελή δωμάτια για να κάνουν μόστρα στον κύκλο τους ενώ δεν υπάρχει καμία ουσιαστική διαφορά στην ασφάλεια του παιδιού τους,άλλες κάνουν καισαρική για να μην "πονέσουν" ή να μην ταλαιπωρηθούν ενώ άλλες θέλουν να ζήσουν τον τοκετό σαν μια μοναδική εμπειρία. όλα είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας και επιλογών.
θεμα ιδιοσυγκρασιας κ επιλογων ειναι να κανω ενα χειρουργείο με δικη μου αποφαση;;τι ειμαι, γιατρος για να αποφασισω αν εναι απαραιτηρο;αλλα πιστευω οτι μεγαλυτερη ευθυνη εχουν οι γιατροι που συναινουν σε κατι τετοιο κ κανουν καισαρικες σε αυτες τις περιπτωσεις.
Τώρα, σοβαρά, θες απάντηση στο γιατί οι περισσότεορι ξεγεννούν με καισαρική;;; Πάντως όχι για το λόγο που αναφέρεις!!!!!! Δυστυχώς, έχουμε χρόνο ως γυναίκες να σερφάρουμε στο διαδίκτυο, να ψωνίζουμε, να φροντίζουμε τον εαυτό μας, αλλά όχι να διαβάσουμε κατιτίς παραπάνω για τη γέννα και ποια τα οφέλη του φυσικού τοκετού ΚΑΙ για το μωρό ΚΑΙ για τη μάνα. Και αυτό δεν το γράφω για την κοπέλα που απάντησε, αλλά είναι γενικότερο σχόλιο, καθώς έχω στον κύκλο μου κοπέλες που γέννησαν με καισαρική "γιατί ο άνθρωπος πήγε στο φεγγάρι και πρέπει να συμβαδίσουμε με την εποχή μας... ".
Sofia, ισως οι γιατροι να ξεγενουν τις περισσοτερες γυναικες με καισαρικη, για να αποφευγουν τις τυχον επιπλοκες και για να σιγουροι για την υγεια της μαμας και του μωρου! Εγω παντα ελεγα οτι θελω να γεννησω με καισαρικη, λογω φοβιας και αγχους μηπως κατι δεν παει καλα! Ομως οταν εφτασα στους τελευταιους μηνες αλλαξα γνωμη! Ελεγα να το αφησω στα χερια του θεου. Ετσι πηγα να γεννησω φυσιολογικα, ομως στην πορια εεεεεπεσαν πολυ οι σφιγμοι του μωρου και κυνδινεψε! Ευτυχως που υπαρχει και αυτος ο τροπος γεννας, αλλιως θα ημασταν χαμενοι!!!!
Respect κοριτσάρα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Να χαίρεσαι τα παιδάκια και τον αντρούλη σου. Σου αξίζουν πολλά συγχαρητήρια. <3
ολιβια μου σε νιωθω απολυτα!!!!και εγω εκανα τη ραφαηλια μου με καισαρικη και οταν μ τ ειπε ο γιατρος εκλαιγα ασταματητα γιατι ηθελα οπωσ ειπες και εσυ να νιωσω αυτον τ ομορφο πονο τησ φυσιολογικης γεννας.μετα απο 2,5 χρονια εμεινα εγκυος στην αννα μ και πηγα και εγω παλι στον ιδιο γιατρο και του ζητουσα απελπισμενα να προσπαθησουμε να γεννησω φυσιολογικα αλλα η απαντηση ηταν ΡΗΞΗ ΤΗΣ ΜΗΤΡΑΣ και ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ!!!!μετανιωνω που δεν αλλαξα γιατρο που...που...που...!!!!!το αρθο σου ηταν υπεροχο τωρα πλεον ξερω πωσ εχω ελπιδες αν με το καλο ξανα μεινω εγκυος να παω για φυσιολογικη γεννα!!!!!να σαι καλα ολιβια!!!!
αυτο που δεν μπορεσα να καταλαβω απο τα οσα διαβασα, ακουσα, εμαθα κατα τη διαρκεια της εγκυμοσυνης μου και μετα, ειναι γιατι εδω στην ελλαδα να πρεπει να απαιτουμε απο τους γιατρους αυτα που στην ευρωπη ειναι χρονια τωρα δεδομενα (αμεσος θηλασμος μετα απο τον τοκετο, οχι αμεση κοπη του ομφαλιου λωρου και τοοοοσα αλλα). δηλαδη τι στο καλο φταιει? πρεπει εμεις οι ιδιοι να φτασουμε ενα σκαλοπατι πριν το πτυχιο της ιατρικης (μαθηματα μεσω ιντερνετ!!!) για να γινουν ολα φυσιολογικα? προσπαθουμε να αποδειξουμε οτι δεν ειμαστε ελεφαντες!!! ελεος με αυτο το κρατος!!! ποσο πισω ειμαστε σε ποσα χιλιαδες πραγματα!!!
Σε θαυμάζω που πολέμησες τόσο. Είμαι σίγουρη ότι ο αγώνας σου θα βοηθήσει πολλές από αυτές που σε διαβάζουν. Μπορεί να μην απέφυγες τη δική σου δεύτερη καισαρική, αλλά άνοιξες τα μάτια αρκετών μαμάδων κι αυτό μετράει. Και κάτι άλλο: Το αποτέλεσμα μετράει, και στη δική σου περίπτωση και τα δυο αποτελέσματα είναι υπέροχα. Να σας ζήσουν και να τα χαίρεστε. Εύχομαι όλα τα καλά στην οικογένειά σας.
Να σου ζήσει ο μικρός και να χαίρεσαι την οικογένειά σου. Θέλω να σε ευχαριστήσω ολόψυχα που μοιράστηκες μαζί μας την εμπειρία σου γιατί μοιάζει πολύ με την δική μου. Το 1999 γέννησα με καισαρική τον γιο μου. Ο λόγος της καισαρικής από ιατρικής άποψης ανύπαρκτη. Ήμουν 26 χρόνων, είχα τυφλή εμπιστοσύνη στον ιατρό μου, ήταν το πρώτο μου μωρό και δεν είχα εμπειρία. Με ραντεβού πήγα χωρίς να υπάρχει κανένας απολύτως λόγος. Εννέα χρόνια μετά που ξανά έμεινα έγκυος έχοντας τον ίδιο γιατρό με είχε προγραμματίσει για καισαρική. Λόγω της πρώτης καισαρικής, στην δεύτερη εγκυμοσύνη μου υπέφερα από φοβερές αιμορραγίες και από τον τρόπο και την συμπεριφορά του πρώτου μου γιατρού ζήτησα από τον άνδρα μου να αλλάξω γιατρό. Δεν του είχα πια καμία εμπιστοσύνη. Ένας καλός μας φίλος μας σύστησε τον υπέροχο Γιατρό Λάμπρο Γιαννίκο. Όταν πήγαμε και του περιγράψαμε την αγωγή που μας επέβαλλε ο προηγούμενος μας επιβεβαίωσε τις αμφιβολίες μας. Το δεύτερο μωρό μας βιάστηκε να γεννηθεί στις 34.5 βδομάδες. Αυτό που μου έκανε φοβερή εντύπωση ήταν η υπομονή και η στήριξη αυτού του άγιου ανθρώπου που μου κρατούσε το χέρι και με περίμενε. Μας περίμενε. Ένας γιατρός του δικού του βεληνεκούς, του δικού του επιπέδου, περίμενε ώρες ατελείωτες δίπλα μου. Ήταν Κυριακή, ήρθε στο νοσοκομείο για να με δει μόλις πήγα εγώ στις 9 το πρωί και κάθισε μαζί μου μέχρι τις 9 το βράδυ που αποφάσισε να βγει ο μικρός. ΝΑΙ μετά από καισαρική, γέννησα με φυσιολογικό τοκετό. Χάρη στον κ. Γιαννίκο έζησα ότι εσύ ήθελες και προσπάθησες τόσο. Οι διαφορές; Τεράστειες. Θα τις περιγράψω όλες σε ένα από τα επόμενα μυθιστορήματα μου. Ένα μόνο έχω να πω μετά από έρευνα. Στην Ελλάδα το ποσοστό των καισαρικών είναι 48% από τις οποίες μόνο οι 18% είναι απαραίτητες. Ο λόγος; Οι γιατροί δεν διανοούνται πια να περιμένουν. Αρνούνται να κάνουν το μόνο φυσιολογικό: να περιμένουν πότε το μωρό είναι έτοιμο και όχι να προγραμματίζουν αυτοί το πότε. Ένα μόνο έχω να σου πω με σιγουριά. Τώρα που γέννησες με καισαρική με τον κ.Γιαννίκο, να είσαι απόλυτα σίγουρη ότι ΝΑΙ ήταν ο μόνος τρόπος. Ο συγκεκριμένος γιατρός προβαίνει σε καισαρικές ΜΟΝΟ όταν είναι μεγάλη ανάγκη.
Ολίβια, να είναι γερά τα μωρά σου και εσείς!τίποτα άλλο!το σημαντικό είναι εξάλλου το πως το βιώνεις εσύ και το τι λένε οι γιατροί και όχι τι θα πει η κάθε μία από μας.μια γνώμη,o.k.αλλά σίγουρα μόνο εσύ ξέρεις αυτά που ένιωθες και σίγουρα οι γιατροί ξέρουν περισσότερα από αυτά που θα σχολιάσουμε εμείς εδώ!το δεδομένα παράλογο ποσοστό των καισαρικών στην Ελλάδα δεν είναι μυστικό εξάλλου.μπράβο που προσπάθησες αφού το ήθελες.μπράβο θα σου έλεγα και να μην το προσπαθούσες...γιατί τελικά αυτό που μετράει είναι ότι υπάρχουν ανάμεσά μας η Αθηνά & ο Αρχέλαος και όπως και να επέλεγες να γεννηθούν και όπως και να προέκυπτε, την ίδια ευχή θα έκανα στην τελική, αυτό που σου πα στην αρχή...να είναι γερά τα παιδιά σας και εσείς!καλή δύναμη από δω και μπρος!δύο μαμούνια μέσα στο σπίτι πια...δηλαδή τι δύο;! όταν λέμε δύο...εννοούμε 4 χέρια..4 πατούσες..4 ματάκια...έτοιμα για μεγάλες περιπέτειες!!!
Ολίβια, καταρχήν, συγχαρητήρια! Η χαρά σου πρέπει να είναι μεγάλη, σε περιμένουν μεγάλες συγκινήσεις, εγώ τουλάχιστον αυτό βιώνω παρόλη την κούραση!Θέλω μια χάρη, στο λέω επειδή σε ''διαβάζω'' 2,5 χρόνια τώρα, με συντροφευες όταν ήμουν στο κρεββάτι με περίδεση τραχήλου στη δευτερη εγκυμοσύνη,ζήσαμε ακριβώς το ίδιο τον θηλασμό του πρώτου παιδιού (είχα κάνει αρχείο excel που περνούσα πόσο γάλα έβγαζα με το θήλαστρο), το ίδιο πείσμα και εμπιστοσύνη στο ένστικτο μου έδειξα όταν ο γιατρός ήθελε να κάνω πρόκληση τοκετού και εγώ πείσμωνα και έλεγα όχι να έρθει μόνο του όποτε θέλει το μωρό. Ακριβώς λοιπόν επειδή σε νιώθω, θέλω να μη στεναχωριέσαι (αν στεναχωριέσαι, το λέω γιατί εγώ μετά τις γέννες εγώ είχα ευαισθησίες), απλά να ξεκουράζεσαι όταν μπορείς, και μην αγχώνεσαι για τίποτα, με τον καιρό όλα παιρνούν. Φιλικά
klaime...kai s euxaristoume pou apla yparheis!
Ολίβια καλημέρα! Καταρχήν συγχαρητήρια! Να σου ζήσει το φατσάκι σου και να χαίρεσαι την όμορφη οικογένειά σου! Παρακολουθώ ανελλιπώς -αρχικά το blog σου και στη συνέχεια το site σου- από τον Απρίλιο του 2010, όταν έμαθα ότι είμαι έγκυος. Θα ήθελα καταρχήν να σε συγχαρώ για τη δύναμη την οποία επέδειξες παίρνοντας μια τέτοια απόφαση. Σου αξίζουν Χίλια Μπράβο!!!! Γέννησα τον Δεκέμβριο του 2010 με καισαρική, στις 39 εβδομάδες, λόγω ισχιακής προβολής. Η εμπειρία μου με την καισαρική αποδείχτηκε τελικά πολύ καλύτερη απ΄ότι φανταζόμουν. Σηκώθηκα την πρώτη ημέρα, πόνεσα ελάχιστα κλπ., και το σημαντικότερο γέννησα ένα υγιές μωράκι! Μέχρι και πριν διαβάσω τη δική σου ιστορία είχα ενημερωθεί σε ΓΕΝΙΚΑ πλαίσια για το VBAC, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι θα έχω και αυτή την επιλογή σε περίπτωση δεύτερης εγκυμοσύνης, ωστόσο τονίζω ότι η εμπειρία μου με την καισαρική ήταν πολύ καλή. Θέλω να σε ευχαριστήσω προσωπικά γιατί, παρόλο που δεν είναι στα άμεσα σχέδια της οικογένειάς μου η απόκτηση ενός δεύτερου παιδιού, έχεις συντελέσει στο να με βάλεις στη διαδικασία να ενημερωθώ σε βάθος, να ψάξω, να ρωτήσω, να αποκτήσω ολοκληρωμένη άποψη για το VBAC. Απλά γιατί θέλω να γνωρίζω τις εναλλακτικές που θα μπορούσα να έχω σε μελλοντική μου εγκυμοσύνη. Δεν ξέρω τελικά αν θα μπορούσα να επιδείξω την ίδια δύναμη και προσήλωση(παρόλο που πάντα ήθελα να γεννήσω φυσιολογικά), ξέρω όμως ότι η ιστορία σου και ο τρόπος αντιμετώπισής σου με παρακινούν να αποκτήσω ολοκληρωμένη εικόνα για τις επιλογές μου. Συγχαρητήρια και πάλι τόσο για τη γέννηση του μικρού Αρχέλαου όσο και για την όλη σου αντιμετώπιση στη διάρκεια αυτού του "ταξιδιού". Τέλος σε ευχαριστώ προσωπικά που δείχνεις ότι ΠΑΝΤΑ υπάρχουν επιλογές, αρκεί να είμαστε σε "θέση" να τις εντοπίσουμε, να τις αξιολογήσουμε με την απαραίτητη καθοδήγηση, και να ακολουθήσουμε αυτό που τελικά μας ταιριάζει, μας επιτρέπεται, και μας κάνει πιό ευτυχισμένους! Φιλικά, Έφη Κ.
και εκλαψα και εκλαψα.....διαβαζα και εκλαιγα....κυριωσ απο συγκηνηση !θυμωσα και λιγο με καποιουσ!!! μεσα στην καρδια μου και το μυαλο μου νιωθω οτι ηταν φυσιολογικοσ τοκετος.αυτο μου εχει μεινει απο την περιπετια σασ.ηταν σαν να διαβαζα ιστορια τοκετου. να ειστε ολοι γεροι και δενενοι σαν ενα!!!!!!
ΟΛΙΒΙΑ ΜΟΥ ΝΑ ΣΟΥ ΖΗΣΕΙ ΤΟ ΜΩΡΑΚΙ ΣΟΥ ΝΑ΄ΝΑΙ ΓΕΡΟ ΚΑΙ ΤΥΧΕΡΟ!ΝΑ ΤΑ ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΤΑ 2 ΑΓΓΕΛΟΥΔΙΑ ΣΑΣ ΟΠΩΣ ΕΠΙΘΥΜΕΙΤΕ!ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΣΟΥ ΜΙΛΗΣΩ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑΚΙ ΠΟΥ ΜΕ ΑΓΧΩΝΕΙ ΕΔΩ ΚΑΙ 23 ΗΜΕΡΕΣ.ΕΙΜΑΙ 32 ΕΒΔΟΜΑΔΩΝ ΣΤΟ 4ο ΜΩΡΆΚΙ ΜΟΥ ΕΓΚΥΟΣ!ΕΙΧΑ ΚΑΝΕΙ ΠΡΙΝ 23 ΗΜΕΡΕΣ ΤΗΝ ΚΑΜΠΥΛΗ ΖΑΧΑΡΟΥ.ΟΙΜΕΤΡΗΣΕΙΣ ΕΔΕΙΞΑΝ 0΄ ΧΡΟΝΟΣ 96 60΄ ΧΡΟΝΟΣ 144 120΄ ΧΡΟΝΟΣ 99 ΜΕ ΧΟΡΗΓΗΣΗ 75 ΓΡΑΜ. ΓΛΥΚΟΖΗ!ΤΑ ΕΔΕΙΞΑ ΣΤΗΝ ΓΙΑΤΡΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΌΤΙ Η ΠΡΩΤΗ ΜΕΤΡΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΝΟΝΙΚΟ ΚΑΙ ΟΤΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΔΙΑΙΤΑ ΚΑΙ ΜΕΤΡΗΣΗ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ!ΤΟ ΤΗΡΗΣΑ ΚΑΙ ΕΙΧΑ ΑΠΟ 93-94-95-96 ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΟΧΙ.ΤΗΣ ΤΟ ΕΙΠΑ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΝΑ ΜΕ ΔΕΙ ΕΝΔΟΚΡΙΝΟΛΟΓΟΣ.ΕΓΩ ΤΗΛΕΦΩΝΗΣΑ Σ΄ΕΝΑ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΠΟΥ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΕ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΜΟΥ.ΤΟΝ ΕΙΠΑ ΝΑ ΠΑΩ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΝΑ ΜΕ ΔΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΜΟΥ ΖΗΤΗΣΕ ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΑ ΝΑ ΤΟΥ ΠΩ ΤΙΣ ΜΕΤΡΗΣΕΙΣ.ΤΑ ΕΙΠΑ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΕΡΘΕΙΣ ΟΥΤΕ Ν΄ΑΝΥΣΗΧΕΙΣ ΟΙ ΤΟ ΚΑΝΟΝΙΚΟ ΕΙΝΑΙ 95 ΚΑΙ ΕΣΥ ΕΧΕΙΣ 96 ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΟΥΤΕ ΝΑ ΞΑΝΑΜΕΤΡΗΘΩ ΚΑΙ ΝΑ ΤΡΩΩ ΚΑΝΟΝΙΚΑ!ΤΗΣ ΤΟ ΕΙΠΑ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΚΑΝΕΙ ΛΑΘΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΝΟΝΙΚΟ ΕΙΝΑΙ 93 ΚΑΙ ΟΤΙ ΕΧΩ ΣΑΚΧΑΡΩΔΗ ΔΙΑΒΗΤΗ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ ΔΙΑΙΤΑ ΚΑΙ ΘΑ ΜΟΥ ΚΛΕΙΣΕΙ ΑΥΤΗ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΕ ΕΝΔΟΚΡΙΝΟΛΟΓΟ!ΑΓΧΩΘΗΚΑ ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΝΑ ΠΑΩ ΣΕ ΑΛΛΟ ΓΙΑΤΡΟ!ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΙΣΧΥΡΙΓΝΟΜΩΝ!ΣΤΑ 2 ΠΡΩΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΧΑ ΑΛΛΟ ΓΙΑΤΡΟ ΓΕΝΝΗΣΑ ΣΕ ΚΛΙΝΙΚΗ!ΠΟΛΥ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΜΕΝΗ!ΤΟΝ ΑΦΗΣΑ ΛΟΓΩ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΠΗΓΑ ΣΕ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΣΤΟ ΤΡΙΤΟ ΑΛΛΑ ΚΑΙ Η ΓΙΑΤΡΟΣ ΑΥΤΗ Μ΄ΑΦΗΣΕ ΤΩΡΑ ΣΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ ΔΙΟΤΙ ΑΝΟΙΞΕ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΙΑΤΡΕΙΟ!ΕΠΙΣΗΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΜΕΝΗ ΠΟΛΥ!ΕΧΩ ΚΑΛΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΥς 2!ΑΛΛΑ ΛΙΓΟ ΑΤΥΧΗ!ΕΙΜΑΙ ΣΤΗΝ ΤΣΙΤΑ ΟΛΗ ΜΕΡΑ ΜΕΓΑΛΩΝΩ ΜΟΝΗ Τ΄ΑΛΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΧΩΡΙΣ ΒΟΗΘΕΙΑ!ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΕΧΩ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕ ΑΓΧΩΝΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΠΙΕΖΕΙ!ΑΠΟ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΑΙΔΙ ΕΜΦΑΝΙΖΩ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ ΚΙΡΣΟΥΣ ΣΤΙ ΔΕΞΙ ΠΟΔΙ ΚΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΜΟΥ ΕΛΕΓΑΝ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΩ ΑΥΤΟ Μ΄ΑΓΧΩΝΕΙ!ΠΡΗΖΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΓΕΝΝΑ ΚΑΝΩ ΤΙΣ ΕΝΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΛΑ ΚΑΛΑ!ΒΟΗΘΗΣΕ ΜΕ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΕΣ ΜΟΥ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΣΟΥ!ΨΑΧΝΩ ΣΤΟ INTERNET ΡΩΤΗΣΑ ΤΗΝ ΜΙΚΡΟΒΙΟΛΟΓΟ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΚΑΙ Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΟΛΑ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΑΥΤΗ ΓΙΑΤΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΙΕΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ?
Κολοκύθια τούμπανα πες στη γιατρό σου, κι άντε γειάάάά! Μια χαρά είσαι! Και το 144 θεωρείται ΕΛΑΦΡΩΣ αναβασμένο 1 ωρα μετά τη χορήγηση. Κανένα διαβήτη δεν έχεις. Εγώ είμαι διαβητικιά 8 χρόνια, και γέννησα πριν 3 μηνες. Στην 32η εβδομάδα δεν κάνεις ξαφνικά διαβήτη κύησης, και οι μετρήσεις σου είναι ιδανικες! ΣΟΥΠΕΡ! Απλά καλού κακού κάνε τη δίαιτα που σου έδωσε, καλό θα σου κάνει και μη μπουκώνεσαι πολλά γλυκά! Αααααααα! και ΜΗΝ ΑΓΧΩΝΕΣΑΙ!!!!
Είμαι από τις γυναίκες που δεν τις πείραξε και δεν τις επηρέασε ψυχολογικά, ούτε η πρώτη (απόλυτα δικαιολογημένη), ούτε η δεύτερη καισαρική. (Αναίσθητη παιδί μου...). Δεν ένιωσα περίεργα, ούτε δυσάρεστα με το ότι τα παιδιά μου βγήκαν από μια τομή στην κοιλιά μου. Δεν ασχολήθηκα ποτέ με αυτό το θέμα (δεν προλάβαινα κιόλας χαχαχχ !!!). Δεν σας κρύβω βέβαια, πως μερικές φορές όταν βλέπω τα παιδιά μου, μου φαίνεται περίεργο που «δεν έχω γεννήσει», δεν έχω νιώσει πόνους γέννας. Το να φοβηθεί μια γυναίκα να τολμήσει κολπικό τοκετό μετά από προηγηθείσα καισαρική, (ειδικά με έναν γιατρό που είναι κάθετος σε αυτό, και την τρομοκρατεί με χάρη), το θεωρώ φυσικό, (πως θα μπορούσα να κάνω διαφορετικά, είμαι μια από αυτές !!!). Το να λέμε όμως σε μια γυναίκα που το τολμάει ότι δεν την ενδιαφέρει το μωρό της, το θεωρώ ανεπίτρεπτο! Ειδικά όταν αυτή η γυναίκα παρακολουθείται από γιατρό, βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από νοσοκομείο, γιατρούς, μηχανήματα, χειρουργεία. Τόσο εκείνη, όσο και το μωρό, ήταν υπό …. στενή παρακολούθηση !!! Δεν πήγε σε ένα χωριό στον Όλυμπο, να γεννήσει μπροστά στο τζάκι με την κυρά μας την μαμή ! Ούτε έπιασε τον γιατρό από τον λαιμό και είπε «κολπικό τοκετό σε κάθε περίπτωση» !!!! Το προσπάθησε, με την άδεια του γιατρού της,μέχρι εκεί που δεν ήταν επικίνδυνο. Και αφού στο τέλος με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, όλα πήγαν κατ' ευχήν, γιατί πρέπει να της προσθέτετε ενοχές για την περίπτωση που κάτι δεν θα είχε πάει καλά (αν και αν και αν .....).Περίμενα πως κάτω από αυτή τουλάχιστον την ανάρτηση, θα έβλεπα μόνο ευχές και χαμόγελα! Τι θα διαβάσει ο Αρχέλαος όταν μεγαλώσει;
Να σας ζήσει ο Αρχέλαος σας!!!Να είστε πάντα γεροί να χαίρεστε την όμορφη οικογένεια που έχετε φτιάξει!!! Αυτή η διαμάχη μεταξύ φυριολογικού τοκετού και καισαρικής έχει καταντήσει κάτι σαν το κυπριακό!!!Η αλήθεια είναι ότι πολλές καισαρικές θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί κι εγώ είμαι το ζωντανό παράδειγμα!Γέννησα φυσιολογικά ενώ είχα υπέρταση από την 11η εβδομάδα (στο τέλος έπαιρνα 5 χάπια την ημέρα για να διατηρείται σταθερή η πίεση μου), είχα ζαχαροδιαβήτη με ινσουλίνη επί δύο μήνες τρείς φορές την ημέρα, υψηλή μυωπία (9,5 βαθμούς), με ένα νεφρό και τέλος με την μία από τις δύο μητριαίες αρτηρίες φραγμένη τον τελευταίο μήνα με αποτέλεσμα η μικρή μου μέσα σε ένα μήνα να μην έχει πάρει παρά μόνο ελάχιστα γραμμάρια (περίπου 20). Και για όσες σκεφτούν ότι έβαλα την θέληση μου για Φ.Τ. πάνω από το μωρό μου να προλάβω να πώ ότι εγώ από την αρχή ήθελα καισαρική γιατί φοβόμουν για όλους τους πιό πάνω λόγους σύν το ότι είχα κουραστεί πολύ από την εγκυμοσύνη μου αλλά ο γιατρός μου επέμενε για φυσιολογικό συγκεκριμένα έλεγε "Προχωράμε και βλέπουμε, ένα βήμα τη φορά..." να αναφέρω επίσης ότι τον τελευταίο μήνα με έβλεπε μέρα παρά μέρα για να σιγουρευτεί ότι δεν κινδυνεύω ούτε εγώ ούτε το μωρό. Γέννησα την 36η εβδομάδα όχι εντελώς φυσιολογικά όπως λέει και η φίλη πιό πάνω αλλά έστω "κολπικά" με πρόκληση, λόγω του ότι το μωρό δεν τρεφόταν πλέον καθόλου και άρχισε να φράζει και η άλλη αρτηρία, με επισκληρίδιο γιατί εγώ λόγω πίεσης και ζαχάρου έπρεπε να είμαι ξεκούραστη και ήρεμη...Μας πήρε 15 ώρες αναμονής και όση ώρα ήμουν στην αίθουσα τοκετού περάσαν άλλοι τρείς γιατροί να με δούν λές και ήμουν αξιοθέατο. Κι απ'ότι μου είπε ο γιατρός μου μετά τον έβριζαν γιατί τους χάλασε την "πιάτσα".Τα συμπεράσματα δικά σας... Φιλικά Τζένη!
Να ζήσει το αγγελούδι σας! Να είναι καλά και η μανούλα του, πάντα έτσι αγωνιστική. Να αψηφά κόπο και πόνο, όταν πρόκειται για το καλό κ αγαθό καθώς λένε οι προγόνοι και όπως έκανε με τον τοκετό της. Είναι η προσπάθεια που μετράει, που κάνει τη διαφορά και όχι το αποτέλεσμα (και ας μας έχουν πείσει για το αντίθετο). Καλή ανάρρωση Ολίβια, πολύ συγκινήθηκα που σε διάβασα.
Καλη μου Ολυβια να σου ζησει το μωρακι σου. Εισαι τυχερη που βρηκες τον ευλογημενο " Γιαννίκο" και ειναι ο γιατρος μου για 16 χρονια. Η ηρεμια και η γνωση του στην καθε πριπτωση, στην καθε γυναικα, ειναι αυτο που τον εχει κανει να ξεχωριζει απ τους αλλους γιατρους. Μακαρι ο καθε κλαδος της Ιατρικης να ειχε ενα τετοιο Ανθρωπο. Οσο για την κοντρα που εχει ξεσπάσει αναμεσα σ αυτους που υποστιριζουν το φυσιολογικο τοκετο ή οχι όλα ειναι θεμα γιατρου και δεν υπάρχει λόγος διαφωνιας, αρκει να πάνε ολα καλα στο τελος.
μπράβο σου ολίβια και μπράβο κ στο μάνο που σε υποστήριξε!!! μαζί σου!!! μην ακούς τα πικρόχολα σχόλια... απλα ζηλεύουν... φιλιά στα υπέροχα μωράκια σου!!!
Γλυκια Ολιβια, να σου ζησουν τα ομορφα παιδακια σου! Θα ηθελα μια χαρη: καποια στιγμη αν γινεται να οργανωσεις ενα γκαλοπ ας πουμε σχετικα με το πως γεννησαν οι μαμαδες που παρακολουθουν το blog σου..Απλα, θα ηθελα να διευκρινισω οτι οταν λεμε Φυσιολογικος Τοκετος, εννοουμε τον κολπικο τοκετο οπου πριν απο αυτον δεν εχει γινει ουτε ξυρισμα, ουτε κλυσμα, ουτε εχει μπει υποθετο προσταγλανδινης, ουτε φυσικα ορος με οξυτοκινη.. Και πανω απ'ολα δεν εχει γινει επισκληριδιος........ Αν εχει γινει κατι απ'ολα αυτα τοτε φιλες μου μιλαμε για επεμβατικο κολπικο τοκετο, καθως η φυση δε χρειαζεται ουτε το ξυρισμα ουτε το κλυσμα ουτε ολα τα υπολοιπα για να λειτουργησει... Με αυτη τη λογικη που γινονται ολα αυτα και παλι μιλαμε για "φυσιολογικο" τοκετο, να σας ενημερωσω οτι υπαρχει και η λεγομενη "κολπικη καισαρικη" οπου η τομη της καισαρικης γινεται μεσα απο τον κολπο πανω απο τον τραχηλο και το μωρο βγαινει τελικα απο τον κολπο!! Μπορουμε ομως τοτε να μιλαμε για "φυσιολογικο τοκετο";; Το επαγγελμα μου ειναι σε σχεση με τη Μαιευτικη κι επειδη εχω βαρεθει να διαβαζω ντιμπεϊτς και καυγαδες για το φυσιολογικο και την καισαρικη, ας δουμε λοιπον τι ποσοστο γυναικων γεννησαν τελικα στην Ελλαδα χωρις καμια, μα καμια, μα καμια παρεμβαση....... Πολλα φιλια..
η αιώνια διαμάχη: καισαρική vs φυσιολογικού τοκετού. Μητρικό γάλα vs υποκατάστατου γάλακτος. δεν βλέπω το λόγο γιατί το αυτονόητο, αυτό που μας προορίζει η φύση μας να κάνουμε να πρέπει να θεωρείται το "δύσκολο" το "επικύνδυνο" και η λύση(εκτός από περιπτώσεις που χρήζουν τέτοιας μεταχείρισης) να είναι η καισαρική. η ευκολία που ορισμένοι γιατροί οδηγούν μια γυναίκα στο χειρουργικό κρεβάτι για καισαρική είναι εξοργιστικά απαράδεκτη!!!προσοχη! δεν μιλαω για περιπτωσεις που οντως πρεπει να γινει ετσι, εκει και εγω μαζι τους! αλλα ολες αυτες οι καισαρικες που γίνονται ειναι γιατι απειλειται η ζωη του βρεφους ή της μητέρας?? προς Θεου!!! Ολίβια καλά εκανες και διεκδίκησες το δικαίωμα σου και στηριξες την επιλογη σου για ενα φυσιολογικο τοκετο!1000 μπραβο που ειχες την γνωση και την δυναμη να αλλαξεις γιατρο στην τελικη ευθεια!
εχω 4 αγορια τα τρεια μου αγορια τα γεννησα φυσιολογικα με την συμπαρασταση τη βοηθεια και την υπομονη του γιατρου μου γιατι δυστυχως ο τραχηλος μου δεν οριμαζε ευκολα και ειδικα το τριτο μου παιδι θα μπορουσε να μου το παρει με καισαρικη δεδομενου οτι η μια γεννα απο την αλλη ειχε μονο 11 μηνες αποσταση και ειχε καθε δικαιολογια αντι αυτου το παλεψε γεννησα στις 42 εβδομαδες ενα υγιεστατο μωρο. στο τεταρτο λογω συνταξιοδοτησης του ειχα αλλαξεει γυναικολογο ο οποιος δεν εξετασε καθολου το ενδεχομενο να γεννησω φυσιολογικα με βασικη κατα αυτον αιτια οτι ημουν 41 ετων.μου στερησε τη δυνατοτητα να ξαναγεννησω φυσιολογικα ο μικρος μπηκε θερμοκοιτιδα γιατι ενα απο αυτα που κατορθωνουν οι καισαρικες (με μεγαλυτερο ποσοστο στα αγορια) ειναι να δημιουργουν ταχυπνοια λογω της βιαιης εξοδος τουμωρου μη δινοντας του το χρονο να προσαρμοστει. χωρις αυτο να ειναι αφοριστικο οι καισαρικες βολευουν κατα βαση τους γιατρους. μπραβο σε οσους τολμουν το αντιθετο
Είναι πολύ μεγάλο θέμα όλο αυτό. Και κάθε περίπτωση είναι συγκεκριμένη και ξεχωριστή, εμένα αυτή είναι η άποψή μου. Δεν πρέπει ποτέ να παραδειγματιζόμαστε κατά τη γνώμη μου από άλλες περιπτώσεις καθώς κάθε εγκυμοσύνη και γέννα είναι διαφορετική. Και φυσικά καλό είναι να λείπουν οι χαρακτηρισμοί. Κάθε μάνα έχει δικαίωμα να κάνει αυτό που θεωρεί καλύτερο για τον εαυτό της και για το μωρό της και φυσικά να είναι και υπεύθυνη για τις συνέπειες... αλλά να είναι δική της επιλογή και όχι άλλων. Νομίζω ότι αυτό είναι και η ουσία της προσπάθειας σου Ολίβια... το να μπορείς να έχεις το δικαίωμα (και όλες μας άλλωστε) να επιλέξουμε (γιατρό = μέθοδο γέννας).. Και αυτό σίγουρα είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε μέλλουσας μητέρας!
...Ολο σβηνεται το μνμ μου και δεν μπορω να γραψω αυτα που θελω.... The point is ....what's the point for shooting απο τη στιγμη που η κοπελα γεννησε με ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ, οταν καταλαβε οτι δεν χωρουσαν αλλα περιθωρια γ να μη το κανει! Και με τη συμφωνη γνωμη του Νεου γιατρου που εμπιστευτηκε τελικα...και υποστηρικτη του VBAC. Απο την αλλη, γτ πυροβολειτε μια μανα που θελει να ζησει με το σωμα της και ολες τις αισθησεις της τη γεννηση του παιδοθ της;;; Εχετε ακουσει ποτε για μητερες που βιωσαν ερωτικο οργασμο...κατα τη διαρκεια της γεννας;;; Αν οχι δειτε αυτο... http://www.youtube.com/watch?v=8EQ_-irO50w. Και κατι ασχετο...αν δεν χαλαω πολυ την ατμοσφερα...απο τον ex-doctor πως περασες στον Νεο;; Εννοω πως του το ανακοινωσες;; Ειναι μια λεπτομερεια που με καιει...
Σαφώς και το ζητούμενο είναι να γεννηθεί ένα υγιές παιδί...Εγώ θεωρώ οτι η καισαρική θα έπρεπε να είναι η τελευταία ή η αναγκαστική λύση όταν κάτι δε πάει καλά...Το νορμάλ είναι ο φυσιολογικός τοκετός. 'Ετσι είναι η φύση μας!Απο πολλές κοπέλες έχω ακούσει οτι οι περισσότεροι γιατροί προτείνουν καισαρική με τη πρώτη δυσκολία ή και χωρίς καμία δυσκολία!Και βασικά για οικονομικούς ΄λόγους..Εγώ είχα παιδί 3910 και το γέννησα φυσιολογικά και χωρίς επισκληρίδιο. Και σε δημόσιο νοσοκομείο. Κι ένα απο τα ζητούμενα, κατ εμέ, είναι να ζήσεις εξ ολοκλήρου όλη την εμπειρία...
Πολύ ωραία η ιστορία σου. Ειδικά η απόδοσή σου θα μπορούσε να είναι απόσπασμα από μυθιστόρημα. Ο τρόπος που γράφεις είναι άκρως ρομαντικός και συγκινησιακός, τόσο που παρασύρεις ακόμα και κάποια που δεν συμφωνεί απόλυτα μαζί σου. Είναι αξιοσέβαστο το γεγονός ότι έμεινες ακλόνητη στην άποψή σου. Όμως τελικά τι ήταν πιο σημαντικό; Να πραγματοποιήσεις την επιθυμία σου για έναν «φυσιολογικό» τοκετό ή να κάνεις απλά μια καισαρική εξαρχής; Και λέω απλά, γιατί νομίζω ότι έκανες πολύ μεγάλο ζήτημα την πρόθεση του πρώτου σου γιατρού για μια καισαρική. Σίγουρα πιστεύω ότι υπάρχουν γιατροί που προτιμούν τις καισαρικές για όχι και τόσο ηθικούς λόγους, αλλά στην προκειμένη περίπτωση τον γιατρό σου τον ήξερες. Όμως θεώρησες ότι το πιο πιθανό ήταν ότι σε εξαπάτησε ή ότι θέλησε να σε "αποκόψει από την φύση σου"; Εγώ νόμιζα ότι η φύση της γυναίκας είναι να γεννάει παιδιά (άσχετα πως) και να τα ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ. Και τονίζω το δεύτερο γιατί αυτό είναι που σε καθορίζει απέναντι στο παιδί σου και όχι το πώς βγήκε από μέσα σου. «να δώσω μια ευκαιρία στο σώμα μου να ζήσει αυτό για το οποίο έχει σχεδιαστεί». Μα σε μια εγκυμοσύνη αυτό είναι το ζητούμενο; Ή μήπως είναι το παιδί που έρχεται; Δεν συμφωνώ με την καισαρική άνευ λόγου, αλλά συμφωνώ με την καισαρική όταν βοηθάει να βγει ένα παιδάκι λιγότερο ταλαιπωρημένο. Γιατί η εγκυμοσύνη ίσως είναι από τις λίγες περιπτώσεις που δεν έχει σημασία το ταξίδι αλλά το αποτέλεσμα. Αν πραγματικά ήθελε κάποια να έρθει σε επαφή με το σώμα της και να δώσει την ευκαιρία στο σώμα της να ζήσει αυτό για το οποίο έχει σχεδιαστεί όπως λες, θα πήγαινε σε κάποιο απομακρυσμένο χωριό και θα ξεγεννούσε με την βοήθεια της μαμής όπως κάνανε οι γιαγιάδες μας. Τότε μάλιστα, μαζί σου.
Δεν καταλαβαίνω γιατί μπερδεύεσαι έτσι... Ο πρώτος γιατρός -αυτός που ήξερα, όπως γράφεις- με δούλευε κανονικότατα... Επειδή αναφέρομαι μόνο στην τελευταία φορά που τον είδα, δεν σημαίνει ότι δεν προηγήθηκαν και άλλα (που δεν τα αναφέρω, γιατί εξακολουθώ να μην θέλω να τον εκθέσω). Το ότι έκανα τελικά καισαρική ήταν κάτι που δεν μπορούσε να φανεί εκ των προτέρων. Μην κρίνεις από το αποτέλεσμα, λοιπόν. Θα μπορούσα κάλλιστα να ανήκω στο 70% των γυναικών που καταφέρνουν να κάνουν VBAC. Α και το παιδί μου γεννήθηκε υγιέστατο. Περισσότερο από το πρώτο μου παιδάκι που αποφασίσαμε ένα ωραίο πρωί να το βγάλουμε επειδή έτσι μας ήρθε.
Δεν κρίνω από το αποτέλεσμα, γιατί άλλωστε το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό. Έκανες ένα παιδί και αυτό ήταν το ζητούμενο. Δεν έπαθε τίποτα, και γεννήθηκε υγιέστατο. Δεν υπονόησα το αντίθετο. Τώρα λοιπόν δεν ανήκεις στο 70 % των γυναικών που κάνουν VBAC. Και τι έγινε; Αν εξαρχής ακολουθούσες την γνώμη του γιατρού και έκανες την καισαρική χωρίς να επιμένεις σε έναν πολυπόθητο φυσιολογικό τοκετό τι θα γινόταν; Η γνώμη μου είναι πως τίποτα δεν θα γινόταν. Και πάλι το παιδί θα γεννιόταν υγιέστατο και ίσως και με λιγότερο ρίσκο για το ίδιο. Όσο για το πρώτο σου παιδί, αυτό που λες οτι αποφασίσατε ένα ωραίο πρωί να το βγάλετε επειδή έτσι σας ήρθε, δεν μπορώ να το καταλάβω. Ήσουν στον μήνα σου, έτσι δεν είναι; Επομένως...προορισμός του παιδιού είναι να γεννηθεί, όχι να χωνευτεί. Δεν ξέρω αν ο γιατρός σου ήθελε σε δούλευε (για να το λες έτσι θα είναι), αλλά θεωρώ οτι κόλλησες υπερβολικά στο θέμα του φυσιολογικού τοκετού. Δεν έγινε και τίποτα, και δεν θα άλλαζε και τίποτα σε εσένα.
Τώρα συνειδητοποίησα με ποια μιλάω (και ας άλλαξες το ονοματάκι σου)! Ησουν απο τις λίγες που μου την "είπε" και πριν γεννήσω. Θεωρώ ότι δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσουμε την οποιαδήποτε κουβέντα. Έχεις μια αποψη την οποία δεν θα καταφερω να αλλαξω, ούτε αν αρχίσω να σου αναλύω το πόσο σημαντική είναι η ψυχολογία της μάνας, ούτε για ποιο λογο πιστεύω οτι το πρώτο μου παιδί γεννήθηκε πριν την ωρα του και πώς αυτό μπορεί να το έχει επηρεάσει.
Μάλλον με έχεις μπερδέψει με κάποια άλλη. Εγώ είμαι αυτή που γράφω και αυτό είναι το πρώτο θέμα που σχολιάζω. Αν σε εξυπηρετεί να σου δώσω και τα στοιχεία με τα οποία είμαι γραμμένη στο forum σου. Τελευταία φορά που κοίταξα δεν είμαι 10 ετών αλλά 29. Επομένως τέτοια παιχνιδάκια δεν αρμόζουν στην ηλικία μας. Νόμιζα οτι συζητάγαμε σοβαρά για ένα σοβαρό θέμα, κι εσύ προσπαθείς να ανακαλύψεις ποια είναι αυτή που έχει αντίθετη γνώμη από εσένα. Τι να πω... η μπάλα χάθηκε και η συζήτηση πράγματι τελείωσε.
Φυσικά και δεν είναι η πρώτη φορά που σχολιάζεις, αλλά δεν θα το συνεχίσω πραγματικά, διότι αισθάνομαι ότι αρκετά εκτός θέματος βγήκαμε... Από ιστορία τοκετού, το κάναμε αμέρικαν μπαρ! :P
θα σταθω μονο σε ενα σχολιο σου..."η φυση της γυναικας ειναι η φύση της γυναίκας είναι να γεννάει παιδιά (άσχετα πως)...και θα σε διορθωσω η φυση της γυναικας ειναι να γενναει παιδια με φυσιολογικο τοκετο..η καισαρικη υπαρχει για περιπτωσεις που ενας φ.τ. δεν μπορει να πραγματοποιηθει για χψ λογους...ειλικρινα δεν πιστευα οτι οι ελληνιδες εχουν υποστει τετοια πλυση εγκεφαλου για την καισαρικη...και λυπαμαι πολυ για αυτο
Δηλαδή αν τελικά γεννήσει με καισαρική για χψ λόγους, θα έχει παραστρατήσει από την φύση της; Καμία πλύση εγκεφάλου. Με φυσιολογικό τοκετό έχω γεννήσει, χωρίς επισκληρίδιο και όλα τα συνναφή. Αλλά αν μου έλεγαν οτι χρειάζεται (πραγματικά) να κάνω καισαρική δεν θα έψαχνα να αποδείξω οτι πάνε να με δουλέψουν. Είπαμε να έχουμε άποψη, αλλά μην το χοντρένουμε. Αυτοί είναι οι γιατροί όχι εμείς.
ΜΙΛΑΣ ΕΚ ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΟΥΣ ΔΗΛΑΔΗ ΕΥΓΕΝΙΑ...ΕΤΣΙ ΜΑΛΙΣΤΑ!
Όταν λες εκ του ασφαλούς τι εννοείς;;
δεν χρησιμοποιησα εκφρασεις οπως "θα παραστρατησει απο τη φυση της"...και δεν την υιοθετω..οταν η καισαρικη ειναι απαραιτητη και μονο τοτε ναι φυσικα και πρεπει να γινει...ομως οταν η καισαρικη προγραμματιζεται μονο και μονο γιατι βολευει τον γιατρο (και αυτο δεν χρειαζεται να ημαστε γιατροι για να το καταλαβουμε) τοτε θα πρεπει να προσπαθησουμε τον φτ. οπως και εκανε η ολιβια...Και οι εκφρασεις οπως "δεν εγινε και τιποτα αν κανεις καισαρικη" φανερωνουν πλυση εγκεφαλου διοτι μας εχουν κανει εδω στην ελλαδα να πιστευουμε πως δεν ειναι και τοσο τρομερο πραγμα η καισαρικη και σε πολλες περιπτωσεις πως ειναι η ασφαλεστερη λυση...ειναι χειρουργειο καλη μου...και οπως ολα τα χειρυργεια εχουν ενα καρο κινδυνους...ναι περισσοτερους κινδυνους οταν γινεται χωρις λογο σε σχεση με τον φ.τ.
Το "και τι έγινε" δεν πήγαινε στο αν η καισαρική δεν είναι κάτι σοβαρό. Προφανώς είναι σοβαρό γιατί όπως λες κι εσύ είναι χειρουργική επέμβαση. Πήγαινε στο οτι δεν αλλάζει κάτι σε εσένα που κάνεις την καισαρική σε σχέση με το παιδί σου. Διάβαζε λίγο καλύτερα το μήνυμα και όχι εν βρασμό για να καταλάβεις τι λέω ... καλή μου.
Επίσης διάβασε και τα υπόλοιπα μηνύματα άλλων γυναικών σε αυτό το θέμα. Εγώ τουλάχιστον είδα και μήνυμα από γυναίκα η οποία ζήταγε συγνώμη από το παιδί της γιατί το έκανε με καισαρική... Κατάλαβες τώρα που αναφέρομαι;;;
ΕΥΓΕΝΙΑ,ΦΥΣΙΚΟΛΟΓΙΚΑ ΔΕΝ ΓΕΝΝΗΣΕΣ???ΑΥΤΟ ΕΝΝΟΩ ΟΤΙ ΜΙΛΑΣ ΕΚ ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΟΥΣ...ΓΙ ΑΥΤΟ ΜΙΛΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ ΣΑ ΝΑ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΑΠΛΟ ΠΡΑΓΜΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!!ΔΥΣΤΗΧΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΜΑΘΕΙΣ ΠΟΤΕ!!!ΟΠΩΣ ΚΙ ΕΓΩ ΙΣΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΜΑΘΩ ΠΟΤΕ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΤΟΚΕΤΟΣ ΓΙΑΤΙ ΣΤΗΝ ΔΙΔΥΜΗ ΚΥΗΣΗ ΠΟΥ ΕΙΧΑ Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΜΟΥ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΕ ΠΩΣ ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ ΕΝΩ ΤΕΛΙΚΑ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΓΕΝΝΗΣΩ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ!ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΟΥ ΜΩΡΟ ΗΤΑΝ ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΠΡΟΣ ΤΑ ΚΑΤΩ ΚΑΙ ΕΤΟΙΜΟ ΝΑ ΒΓΕΙ!ΑΛΛΑ ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑΜΕ ΚΑΝ!ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΩ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΙΛΑΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ!!!
το πρωτο αντρικο εν δυναμει πατερα σχολιο δε διαφερει σε τιποτα με τα προηγουμενα! Συγχαρητηρια! συγχαρητηρια! συγχαρητηρια! τετοια δυναμη να σε ακολουθει ολιβια σε ολη σου τη ζωη και τετοια δυναμη να διδαξεις και στα υπεροχα παιδακια σας. θα γεννησουμε γυρω στα Χριστουγεννα και φυσιολογικα εχουμε ΟΛΟ το αγχος που εχει μια εγκυμονουσα. Διαβαζουμε, ακουμε, ενημερωνομαστε οσο μπορουμε για να ειμαστε οσο προετοιμασμενοπι μπορουμε. Ευχαριστουμε που μοιραστηκες την εμπειρια σου μαζι μας, καλη συνεχεια!
Γενικα παντως , οποια γυναικα ρισκαρει τη ζωη του παιδιου της μονο και μονο για να γεννησει με φυσιολογικο τοκετο ειναι απλα απαραδεκτη!αν δεν δεχεστε αυτο που σας λεει ο γιατρος σας να γεννατε στα σπιτια μονες σας! ΑΑΑΑ και να δεχεστε και καμοια αλλη γνωμη...οχι μονο οτι σας βολευει...
αν ο κοσμος δεχοτσαν παντα αυτο που του ελεγαν δε θα ειχε γινει καμια επανασταση και δε θα ειχε συντελεστει καμια εξελιξη. Θυμηθειτε το "η γη γυριζει". καλο ειναι που και που να αμφισβητουμε οχι απο καπροτσιο αλλα επειδη γνωριζουμε (ισως οχι οσα ενας επιστημονας ή ειδικος αλλα γνωριζουμε)
δεν πηγε η κοπελα να γεννησει σε σταβλο, ουτε μονη της στο σπιτι. ηταν σε κλινικη, με προσωπικο, μαιες και γιατρους. το οτι πηρε την αποφαση να βιωσει τον φυσιολογικο τοκετο κ το μεγαλειο του αυτο την κανει απαραδεκτη? εγω νομιζω οτι ολο αυτο χρειαζεται δυναμη ψυχης. οι περισσοτερες ακουμε οτι μας λενε οι γιατροι πιστευοντας οτι ειναι Θεοι!!! ε δεν ειναι Θεοι, ειναι ανθρωποι και αυτοι. και κανουν τα λαθη τους. ειναι ποτε δυνατον να την αφηναν ετσι την κοπελα? και ναι, προσπαθησε αλλα τελικα αυτο που επρεπε να γινει για εκεινη και το μωρο της εγινε....που ειναι δλδ το κακο στην ολη υποθεση? το οτι δεν ειναι ΠΡΟΒΑΤΟ?
Σκέψου λίγο τι λες. Το να φέρεις ένα παιδί, έναν άνθρωπο, σε αυτόν τον κόσμο, είναι από μόνο του ένα ρίσκο. Από την ώρα της σύλληψής του μέχρι τα 15-20(;) του χρόνια θα καλείσαι καθημερινά να πάρεις αποφάσεις που αφορούν τη ζωή του χωρίς, σε καμία περίπτωση, να έχεις όλες τις σωστές απαντήσεις. Το ίδιο κάνεις άλλωστε και για τον εαυτό σου. Η ζωή από μόνη της είναι ένα ρίσκο. Η τυφλή εμπιστοσύνη σε οποιονδήποτε ειδικό, θυμίζει θρησκευτική προσήλωση που καμία σχέση δεν έχει με την επιστήμη. Ενημερωνόμαστε και ακολουθούμε το ένστικτό μας. Αρκετά με τις άχρηστες καισαρικές!
και πρεπει να ρισκαρουμε περισσοτερο... αλλο οι ανουσιες καισαρικες και αλλο να κοντευει να σκασει το μωρο επειδη η μαμα του θελει να βιωσει φ.τ,ουτε κανουμε επαναστασεις σε βαρος των παιδιων μας...αγαπητε μου Παναγιωτη....και ναι χρειαζετε δυναμη ψυχης να παιζεις την ζωη του παιδιου σου κορωνα γραμματα!!η αληθεια ειναι οτι σκεφτομαι πολυ καλα τι λεω!
Απαντω στο σχόλιό σου όχι για να σου αλλάξω γνώμη (είναι εμφανες ότι δεν έχεις καμία διάθεση), αλλά για να ξεκαθαρίσω κάτι σε οσους τύχει να σε διαβάσουν. Τι πάει να πει "να κοντεύει να σκάσει το μωρό"; Σε περίπτωση που δεν το γνωρίζεις (παίζει σοβαρά το ενδεχόμενο σ' αυτή τη χωρα) μια φυσιολογική εγκυμοσύνη μπορει να διαρκέσει από 37 εως 42 εβδομάδες. Αν λοιπον πιστεύεις ότι κρατώντας το μωρό μου πέρα των 40 εβδομάδων στην κοιλιά (και ταυτοχρονα παρακολουθώντας το συνεχώς) κόντευα να το σκάσω, τότε δεν έχω κάτι να πω...
Mιας κ μιλας για ρισκο,το ρισκο της καισαρικης δεν υπαρχει;;ειναι χειρουργείο κ οπως σε καθε χειρουργικη επεμβαση υπαρχουν κινδυνοι.κ εφοσον παρακολουθειται απο γιατρο η γυναικα γιατι παιζει κορωνα γραμματα την ζωη του μωρου;;για να μην μιλησουμε για τα οφελη του φτ προς το μωρο πρωτα κ επειτα στην μητερα...
Μετα την 40 εβ. ο πλακουντας γερναει δεν τρεφει κ δεν οξυγονωνει σωστα το μωρο και ναι παρακολουθηται το μωρο μερα παρα μερα δεν ειναι κ σε μονιμη βασει κατο απο το doppler μια στιγμη χρειαζετε για να γινει το κακο και ενταξει ρε παιδια δικο σου ειναι ολιβια το παιδι δικαιωμα σου πρεπει ομως ολες να συμφωνουμε??το παραπανο σχολιο δε ηταν το ακυρο σχολιο....δεν ειπα οτι ειμαι οπαδος της καισαρικης....πρεπει συνεχεια να χαιδευουμε αυτια?? οταν ο γιατρος σου ,σου λεει για τους αβγ λογους οτι πας για καισαρικη(και εννοω σοβαρους λογους οχι γτ εχει προγραμματισει διακοπες και θελει να φυγει)πρεπει να τον ακους,τωρα εισαι με την αμφιβολια ,ακανα καλα που τον ακουσα??...αν ομως κατι πιγενε στραβα θα τραβουσες τα μαλλια σου που δεν το εκανες...και ναι η καθε μια κρινει και κανει οτι πιστευει ασχετα με τον αν ειναι σωστο η οχι .....
Η κάθε μητέρα θέλει το μωρό της να είναι υγιές, και ο φυσιολογικός τοκετός συμβάλει ουσιαστικά και σε πολύ μεγάλο βαθμό σε αυτό. Είναι ΔΙΚΑΙΩΜΑ λοιπόν του κάθε γονέα να παλεύει για αυτό που θεωρεί καλύτερο για το παιδί του. Είναι απαράδεκτο λοιπόν να επικρίνουμε κάποιον γιατί επιλέγει ακριβώς αυτό. Το να ζητάς από έναν ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑ (και τονίζω αυτή τη λέξη) να σε βοηθήσει να κάνεις αυτό που μας προορίζει η φύση να κάνουμε είναι κάθε άλλο παρά απαράδεκτο. Προφανώς όμως δεν είχες την ατυχία να βιώσεις ένα άσκοπο χειρουργείο και έτσι αδυνατείς να κατανοήσεις πόσο αγώνα χρειάζεται για να κάνεις απλά το αυτονόητο.... Σου εύχομαι να είσαι πάντα τυχερή!
eleos!!!ksekola apo th zoi soy!!! asxetos an uparxoun giatroi pou epivalloun kaisariki xoris logo ksekiname oles gia FYSIOLOGIKO TOKETO kai an ta pragmata den pane kala kanoume kaisariki. ΤΟ ΚΑ-ΤΑ-ΛΑ-ΒΕΣ??? (WELL DONE OLIVIA KEEP WALKING!!!)
Το ταξίδι είναι που μετράει... (οι λαιστρυγόνες και οι κύκλωπες). Μπράβο σου που έφτασες σε τόσο προχωρημένη εγκυμοσύνη και εσύ συνέχισες να αγωνίζεσαι, μπράβο που άντεξες τόσες ώρες στο νοσοκομείο. Μακάρι κι εγώ να μη φοβόμουν στη δεύτερη εγκυμοσύνη και να περίμενα το δικό της σινιάλο και όχι να πάω για πρόκληση τοκετού. Εξάλλου είχα καλό ιστορικό με βάση την πρώτη, αλλά πάλι ποτέ δεν ξέρεις και όντως οι τεχνητοί πόνοι είναι πιο έντονοι από τους φυσιολογικούς. Ευτυχώς στους τεχνητούς γέννησα μεσημέρι κι έτσι άντεξα χωρίς επισκληρίδιο. Να είστε ευτυχισμένοι και πάντα πολύ πολύ αγαπημένοι!!!
να σου ζησει ο μικρος να τα χαιρεσαι και τα 2 παιδακια σου την αγωνια με τους παλμους την εζησα πριν 4 χρονια στο γιο μου 0 παλμους κοντεψε να τρελαθει ο γιατρος, τεστ apgar μολις 3 γεννησα στις 26/11 του αγ. Στυλιανου και νομιζω οτι εκτος απο τον υπεροχο γιατρο μου ηταν και θελημα θεου. ευτυχως την γλιτωσαμε με 7 μερες στην ΜΕΝΝ
απο τα πιο ομορφα κειμενα που εχω διαβασει ποτε!!!να χαιρεσαι τα αγγελουδια σου!
επιτελους καταφερα να διαβασω την απιθανη ιστορια σου. πολυ συγκινητικη απο την αρχη μεχρι το τελος. μου θυμισες πολυ την δικη μου γεννα, φυσιολογικα γεννησα αλλα με πολυ αναμονη, οπως εσυ. να τα χαιρεσαι και τα δυο τα ζουζουνια σου και να ειστε αγαπημενοι και ενωμενοι σαν μια γροθια, ολοι μαζι. εσυ, τα παιδια σου και ο αντρας σου. εγω ειμαι στον 5ο μηνα και περιμενω τον Φλεβαρη να φερω στον κοσμο την δευτερη κορουλα μου. σε συγχαιρω για το ομορφο ταξιδι που διαλεξες να κανεις...χιλια μπραβο κοριτσι μου... σιγουρα ειναι εμπειριες που δεν θα ξεχαστουν ποτε!!! να ειστε ολοι καλα....
ολιβιακη μου να σου ζησει να ειναι παντα γερος και δυνατος ειναι ενας κουκλος και η αθηνουλα σου βεβαια δεν παει πισω!!ο φυσιολογικος τοκετος δεν συγκρινετε αλλα καμια φορα και η καισαρικη ειναι καλυτερη λυση για να μην κυνδινευσει κανενας!!εκανες οτι περνουσε απτο χερι σου και μπραβο σου!!!ευτυχως ολα πηγαν καλα να εισαι παντα ευτυχισμενη εσυ και η ομορφη οικογενεια σου φιλακια!!!!
Αχ γλυκια μου Ολιβια...Ποσο με συγκινησες..Κλαιω και αναπολω τις δικες μου "υπεροχες και μοναδικες" εμπειριες που με ευλογησε ο θεουλης να τις ζησω...Ναι εχεις δικιο,επειδη εζησα τον φυσιολογικο τοκετο και μαλιστα εις διπλουν εχω να πω οτι νιωθω τοοοοσο μα τοοοοσο τυχερη που τα εζησα(20/03/2010 στο πρωτο μου αγορακι στο μαιευτηριο γεννηθηκαν 7 μωρακια,το μοναδικο με φυσιολογικο τοκετο ηταν το δικο μου , 28/07/2012 στον δευτερο μου γεννηθηκαν 6 παιδακια ,το μοναδικο με φυσιολογικο ηταν το δικο μου) ..Χαιρομαι που τα καταφερες και εζησες αυτο το πανεμορφο παραμυθακι,γιατι ειναι παραμυθι και εσυ με εκανες να το νιωσω λες και πραγματικα το εζησα και εγω..Χαιρομαι που το εζησες(..γιατι το εζησες!!!) και ελπιζω ολες οι γυναικες που το φοβουνται να το τολμησουν..γιατι απλα η φυση μας ειναι αυτη!
girls,!!!! Αρχικά σε όλα μου τα post ευχήθηκα και πραγματικά συγκινήθηκα με την ιστορία της Ολίβιας. Μπράβο της και για τον αγώνα της να υπερασπιστεί την επιλογή της , ίσως κόντρα στα ελληνικά- κακώς συντηρούμενα- δεδομένα . Ο χαρακτηρισμός μου "ρηχός-ή" αναφέρεται τόσο σε αυτούς που φανατικά αφορίζουν την καισαρική όσο και σε αυτούς που χαρακτηρίζουν ξερά "μπούρδες"ή ο,τι άλλο το μοίρασμα μιας τέτοιας εμπειρίας μιας γυναίκας. Σαφώς και δεν μείωσα κανέναν σε καμία αναφορά μου.Το αντίθετο μάλιστα. Επικροτώ και υποκλίνομαι όμως πολύ περισσότερο μπροστα στην αξιοπρέπεια μιας άτυχης μάνας που ακόμα πενθεί -και θα πενθεί για πάντα - παρά στις ιστορίες όλων μας που απλά διαφοροποιούνται ως προς την ευτυχή και τυχερή κατάληξη. Συμφωνώ με τη συνονόματη Δήμητρα και ως προς την εκμετάλλευση από την πλευρά των γιατρών και ως προς το ζήτημα ιδιοσυγκρασία και πως ο χειρίζεται η καθεμια , συμφωνώ και με την Ολίβια και την Αλεξάνδρα ότι π ρ ε π ε ι να ενημερωνόμαστε περισσότερο..... Ας μην το κουράζουμε όμως...η πολύ ανάλυση φέρνει τη διάλυση. Ας το ζήσει ή φανταστεί ή επιλέξει η καθεμία όπως θέλει.... Η Ελλάδα έχει γεμίσει"αυθεντίες" εξάλλου,...δεν χρειάζεται ακόμα μία ....( και για να μην πυροβολήσετε εννοώ τη δική μου !) Καλή συνέχεια κορίτσια στο μεγάλωμα και στον καθημερινό αγώνα με τα "θαυματάκια" μας
Αλεξάνδρα, ειλικρινά λύπάμαι που το πήρα προσωπικά, πραγματικά πίστεψα πως απευθυνόσουν σε μένα. Έχεις δίκιο σε όσα λες, όντως αυτός ο προβληματισμός της Ολίβιας φαντάζει ρηχός σε μένα αλλά σέβομαι απόλυτα ότι για την ίδια είναι σημαντικός. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.
Δάκρυσα, πολυ ωραίο κείμενο,είναι πολυ τυχερά τα παιδάκια σου που θα έχουν να διαβάζουν τόσο ωραία λόγια οταν μεγαλώσουν.Σε θαυμάζω για το κουράγιο και την επιμονή σου,να σαι πάντα καλά,να μιλάς, να κούγεσαι, να προσπαθείς για το καλήτερο.Συνήθως είμαι απο τις σιωπιλές του γκρουπ,είμαι όμως απο τα πρώτα μέλη.Δυστηχώς λόγω αποστάσης δεν μπορώ να συμετέχω σε μαμαδοσυνταντήσεις, να σας γνωρίσω όλες απο κόντα.Ειναι κάτι που θέλω πολύ,εκείνο όμως που έχω να πω,είναι οτι πολλές φόρες εχω πιάσει τον εαυτό μου όταν μιλάω για σένα,μιλάω λες και μιλάω για κάποια κοπέλα που την ξέρω πολύ καλά και είναι φίλη μου.Συναίχεισε αυτό που κάνεις.Να χαίρεσαι τα αστεράκαι σου και την οικογένεια σου!!Φιλια
Τέλειο πολύ τρυφερό! Και εγώ γέννησα το γιό μου το 2010 με φυσιολογικό τοκετό, τώρα περιμένω την κόρη μου τέλη Νοέμβρη... αν δεν γυρίσει και εγώ θα κάνω καισαρική! Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία!
Ολίβια ίσως και να ήταν το πιο όμορφο άρθρο σου! Μας συγκίνησες, είσαι χαρισματική και αληθινή και σε ευχαριστούμε που υπάρχεις για να μας εμπνέεις :) Να χαίρεσαι την υπέροχη οικογένειά σου, να ζείτε ευτυχισμένοι και ενωμένοι για πάντα, να είστε καλά!
Ολιβιακι μου.....ταξιδεψα μαζι σου....μπραβο σου και πολλα συγχαρητηρια για την αποφαση σου.....το πρωτο μου μωρακι το γεννησα με καισαρικη...δεν το μετανιωσα οπως και εσυ ομως θα ηθελα εστω να το ειχα προσπαθησει...το δευτερο ευχομαι να πανε ολα καλα και να το γεννησω φυσιολογικα....ειναι κατι που το σκεφτομαι απο την ημερα που γεννησα την Αφροδιτη μου και εχω υποσχεθει στον εαυτο μου οτι τουλαχιστον θα το προσπαθησω.....μου θυμηζεις πολλες φορες σε αρκετα πραγματα τον εαυτο μου και πραγματικα αν και δεν γνωριζομαστε σε εχω σε πολυ μεγαλη εκτιμηση...ισως γιατι μου υπενθημηζεις ποιοι ειναι οι στοχοι μου και οι προσδοκιες μου.....ειναι πολυ περιεργο και ομως συμβαινει......σε ευχαριστω παρα πολυ για την εμπιρια που μοιραστηκες μαζι με ολες τις μαμαδες και σου ευχομαι ολοψυχα να εισαι εσυ και η οικογενεια σου παντα καλα και ευτυχισμενοι...... :)
Να σας ζήσει Ολίβια μου :-)) Να είναι γερός, δυνατός και καλό παιδί σαν τη νεράιδα σου! Συγχαρητήρια για το κουράγιο σου!
Σε ευχαριστω πολυ για την απαντηση σου .Σιγουρα δεν εισαι ελαφρομυαλη και ουτε εγω ειμαι αυτο που θα ηθελες ισως να πεις μετα το τοτε... Να χαιρεσαι και εσυ τα παιδακια σου και απλα να ξερεις οτι στην σελιδα σου ,σε σενα και στην παρεα σου βρηκα μεγαλη παρηγορια και ειλικρινα λυπαμαι που μιλησα ελευθερα και ισως ειπα κατι που δεν επρεπε και που σε εθιξε.Απλα ολο το θεμα με τις καισαρικες ( και μιλαω γενικα) στα δικα μου αυτια ακουγεται πια κουραστικο.Αυτο ειναι ολο. Και παλι λυπαμαι
Κατ αρχην να σου ζησουν τα παιδακια σου και να τα δεις εσυ και ο ανδρας σου οπως επιθυμειτε. Διαβαζοντας το κειμενο σου αγχωθηκα.Εχοντας χασει το πρωτο μου μωρο στις 30 εβδομαδες( γεννησα φυσιολογικα το νεκρο μωρο μου) για μενα δεν ηταν επιλογη να αφησω τα παιδια μου να διαλεξουν αυτα ποτε ηθελαν να γεννηθουν.Αν αφηνα αυτο να γινει θα ειχα χασει τον γιο μου στις 26 εβδομαδες και την κορη μου στις 15 εβδομαδες. Γεννησα με καισαρικη τον γιο μου στις 35 εβδομαδες και την κορη μου στις 36 εβδομαδες.Εχω 2 ζωντανα μωρα στην αγκαλια μου και ευχαριστω τον Θεο και τον γιατρο μου που μου τα εδωσαν εστω και λιγο προωρα. Ευτυχως ολα πηγαν καλα για σενα και το μωρο σου αλλα λυπαμαι που θα το πω αλλα ρισκαρες πολυ .Εχω ακουσει πολλες ιστοριες ( ειδικα μετα την δικη μου απωλεια) με μωρα που εχασαν τη μαχη επειδη η μαμα σε καποια φαση δεν διαπραγματευοταν. Μην καταδικαζουμε τις καισαρικες που εχουν σωσει πολλα μωρα και μαμαδες.Μην καταδικαζουμε μαμαδες που θελουν την καισαρικη επειδη φοβουνται.Θελουν απλα να γινουν ΜΑΝΕΣ. Οπως και να γεννησεις αρκει το μωρο να ειναι καλα.Μην νιωθετε τυψεις για την καισαρικη η για την ολικη .ΤΟ ΜΩΡΟ ΝΑ ΖΕΙ ΚΑΙ ΟΛΑ ΚΑΛΑ! Ελπιζω να μην ακουστηκα σκληρη η προσβλητικη προς κανεναν. Και παλι,ειλικρινα,ο Θεος να εχει την οικογενεια σου καλα
Αν κατάλαβες από όλα όσα έγραψα ότι καταδικάζω τις καισαρικές, τότε... Να χαίρεσαι τα παιδάκια σου! Και πίστεψε με, δεν είμαι τόσο ελαφρόμυαλη για να ρισκάρω την υγεία των παιδιών μου.
Ειναι ο,τι πιο ομορφο εχω διαβασει σχετικα με εγκυμοσυνη και γεννα. Σ ευχαριστω πολυ που μοιραστικες αυτες τις μαγικες στιγμες μαζι μας, μ εκανες να θυμηθω τις δυο -φυσιολογικες για μεγαλη μου τυχη- γεννες μου, να κλαψω απο συγκινηση, και να νιωσω πως ευτυχως υπαρχουν γυναικες που ξεφευγουν απο το καθιερωμενο μοντελο της ελληνιδας μαμας. Να χαιρεσαι τα γλυκα σου μωρά!
Ολίβιά μου παρακολουθώ την ιστορία σου εδώ και καιρό και χάρηκα πάρα πολύ που διάβασα ότι το πάλεψες τόσο και συγκινήθηκα! Είναι διπλά και τριπλά δύσκολο να το παλέψεις τη στιγμή που έχεις ήδη μία καισαρική, αλλά αν είσαι "διαβασμένη" τα καταφέρνεις! Έκανες το μαγικό ταξίδι του τοκετού που είμαστε φτιαγμένες να βιώσουμε εμείς οι γυναίκες και το οποίο μας ολοκληρώνει. Εγώ να φανταστείς γέννησα φυσιολογικά, με επισκληρίδιο και στο τέλος με βεντούζα και αισθάνομαι ότι δεν το έζησα 100%. Όταν μου έβαλαν την επισκληρίδιο αισθάνθηκα ακριβώς αυτό που περιγράφεις... Ήμουν όμως πολύ φοβισμένη για να αντέξω τους πόνους. Μακάρι να αξιωθώ να κάνω και δεύτερο και να το ζήσω παραπάνω! Πολύ παραπάνω!... Η γιατρός μου μου ζήτησε συγγνώμη που μου πήρε τη δόξα (για τη βεντούζα). Τέτοιοι γιατροί όμως είναι πολύ λίγοι στη χώρα μας και ευτυχώς έστω και αργά ανακάλυψες έναν από αυτούς. Για να καταλήξω όμως σ' αυτή τη γιατρό άλλαξα πολλούς γυναικολόγους, πριν μείνω έγκυος. Προετοίμασα το έδαφος τον καιρό πριν. Δυστυχώς στη χωρα μας πρέπει να είναι η γυναίκα ψαγμένη γιατί οι περισσότεροι γιατροί θέλουν την εύκολη λύση. Σήμερα μου είπε γιατρός που δουλεύει σε μεγάλο ιδιωτικό μαιευτήριο της Αθήνας οτι 70% των τοκετών τους είναι καισαρικές! ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ!!! Η καισαρική από θαυματουργό βοήθημα έχει γίνει πια η κύρια οδός... Να χαίρεσαι τα παιδάκια σου και να θηλάσεις όσο περισσότερο μπορείς! Κουράγιο οι πρώτες μέρες είναι πολύ κοπιαστικές αλλά μετά αρχίζουν τα γελάκια και όλα στρώνουν :)) Πολλά Φιλιά!!!
katarxhn na sas zhsei o mikroulhs kai na eiste mia eutuxismenh oikogeneia. oso diavaza thn istoria sou milouse kai pio mesa sth psuxh mou diavaza auta pou h8ela ki egw na pw auta pou eniw8a..auta pou 8a h8ela na zhsw, kai na kataferw na gennhsw fusiologika ena deutero paidaki otan er8ei me to kalo.meta apo mia anaitia kaisarikh mia kakorammenh tomh kai pollous ponous,edwses kouragio kai polu 8elhsh s emas tis ellhnides mamades pou meta apo mia kaisarikh 8a prospa8hsoume na gennhsoume fusiologika ugiestata mwrakia...na sai kala!!!
Nα σας ζήσει και πάλι,να χαίρεστε τα παιδάκια σας,γερά και καλότυχα να είναι!!!!Κλαίωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωω,πολύ συγκινητική και πολύ μοιάζει με την δική μου,πέρασα και εγώ τις ωδίνες 16 ώρες παρακαλώ έκανα υπομονή ήθελα και εγώ το παιδάκι μου να γεννηθεί φυσιολογικά αλλά δεν τα καταφέραμε,είχε αρχίσει να ζορίζεται πολύ,3 δυαστολή,με συνεννόηση για το καλύτερο για το παιδί μπήκα με κλάμματα για καισαρική,τέλος καλό ακουσα το αγγελούδι μου,την καρδούλα μου να κλαίει και να το παίρνω αγκαλιά,ξεχνόντας τα πάντα......τα υπόλοιπα τα ξέρετε,είμαι μια πολύ ευτυχισμένη και δοσμένη μαμά εδώ και 5 χρόνια στον μοναδικό πρίγκιπα μου!!!!
γεννησαμε σχεδων μαζι.....εγω καλη μου γεννησα στις 20 σεπτεμβριου το γοριλακι μου με καισαρικη για λογους τραχηλου.... σκληρος , στραβος , παχυς ... οι στιγμες που ενιωσες στο χειρουργειο ηταν ακριβως ιδιες με της δικες μου.... διαβαζα και ηξερα τη θα πεις παρακατω σαν ... σαν ... σαν να τα εγραφα εγω....εγω βεβαια την ωρα που εβγαζαν το γοριλακι πονεσα πολυ...παρα πολυ.....μου εδωσε και μεθη και εκει εχασα ενα επισοδειο.... δεν θυμαμαι να το ακουω να κλαιει...μου το εφεραν να το φιλισω αλλα δεν θυμαμαι προσωπο... το μονο που θυμαμαι ειναι να μου λεει ο παιδιατρος νικολετακι 3140 ο παιδαρος και ειναι υγιεστατος....τοτε αρχισα να γελαω να κλαιω... αχ βρε ολιβια .....τελει το μονο που εχει σημασια ειναι οτι η κουνια διπλα μου αυτην την στιγμη ειναι γεματη το ιδιο και η δικια σου.... να καμαρωσεις τα παιδακια σου οπως ποθεις...
ολιβια αν και δεν σε ξερω απο κοντα,με συγκινησες πολυ σημερα...σου ευχομαι να σου ζησει το υπεροχο μωρακι σου και η αθηνα σου,να ειναι παντα γερα και ευτυχισμενα σε ολη τους τη ζωη..γεννησα και τα 2 μου παιδακια φυσιολογικα και χωρις επισκληριδιο....οντως δεν υπαρχει ωραιοτερο πραγμα απο το να νιωσεις αυτο που σε ΄΄εφτιαξε'' η φυση να νιωσεις....και γω στο πρωτο απο το φοβο μου ελεγα καισαρικη αλλα να ειναι καλα ο γιατρος μου που δεν το εκανε....θα το ειχα μετανιωσει...σας ευχομαι ολοψυχα να σας ζησουν τα υπεροχα πλασματακια σας....
...οτι θα ριχνα για το γιο σου κ για σενα τετοιο ΚΛΑΜΑ(με αναφιλητα) τη μερα που γεννησες δε το φανταζομουνα με τιποτα ολιβια...ειναι κουκλος!!!και παλι να σας ζησει κ να στε παντα ευτυχισμενοι και 4!!!!
Ολίβια να σου ζησει το αγοράκι σου.πολύ συγκυνήθηκα με την ιστορία σου!!!Φιλιά πολλα!!!
Να είσαι καλά κορίτσι μου!!!! Να είσαι γερή και να χαίρεσαι τα παιδάκια σου!!!!!!!
Ολίβια να σας ζήσει το μωράκι σας να ειναι πάντα γερό και τυχερό.Σε θαυμάζω για το θάρρος και την υπομονή σου.Με έχεις κάνει να βλέπω τη ζωή με πιο πολύ αισιοδοξία και ελπίδα.Πραγματικά είσαι ένα πολύ καλό παράδειγμα για πόλλες γυναίκες.
Ευχαριστούμε πολύ για αυτό το μοίρασμα. Εύχομαι ολόψυχα να είστε όλοι γεροί και χαμογελαστοί. Να χαίρεστε κάθε στιγμή όλοι μαζί.
Ποσο σημαντικες, χρησιμες και αναλυτικες οι πληροφοριες σου!! Ποσο καλα ξερεις να γραφεις και μας δημιουργεις εικονες ζωντανες! Ποσο κοντα εφτασες στην πηγη και για μενα τελικα ΗΠΙΕΣ ΝΕΡΟ! Ενιωσες ολα αυτα που επρεπε και αναζητουσες τοσο καιρο να νιωσεις! Εζησες την εγκυμοσυνη και τη γεννα μεχρι το μεδουλι! Το ταξιδι ειναι που μετραει και αυτο ηταν ενα ζωντανο παραδειγμα ζωης! Ευχαριστω για την εμπειρια σου! Ποσο ανυπομονω (χωρις να βιαζομαι!) να νιωσω ολο αυτο το ΘΕΜΑ! (Ειμαι στο δευτερο μηνα προσπαθειων...πολυυυυυυυυυυυ αρχη ακομα) Χιλιες ευχες για τη ζωη σου και την νεα ζωη που προστεθηκε στη ζωη σας! Ειδα δευτερη φορα το βιντακι του Αρχελαου με αλλο ματι πια... με αλλο ματι γ το τι εζησε ο Μανος μαζι σου, τι περασες εσυ και το μωρο. Συγχαρητηρια, τα καταφερες!
Αυτο το δακρυ στην τελευταια φωτο μου εδεσε ενα κομπο στο λαιμο.. :)
Ολίβια δε σε ξέρω και δε με ξέρεις προσωπικά αλλά θα ήθελα να σου πω πως είχες μεγάλα κότσια για να φτάσεις σε αυτό το στάδιο της γέννησης του πρίγκηπα σου!!!Σου εύχομαι να είσαι και εσύ και ο άντρας σου γεροί για να χαίρεστε και να καμαρώνετε τα παιδάκια σας και πάντα να είστε και οι τέσσερις σας ευτυχισμένοι!!!!!!!!!!!
κλαιω κλαιω κλαιω............υπεροχη ιστορια!!!!α χαιρεσαι τα παιδακια σου και τον αντρουλη σου!!!!να σαι καλα ολιβια!!!!!
θα ήθελα να μιλήσουμε, για να βρω κάποιον να με καταλάβει μετα από 5 χρόνια που πέρασαν απ' όταν γέννησα το λυκό μου κοριτσάκι...μοιάζουν οι ιστορίες μας ..μόνο που η δική μου είχε συνέχεια για 5 μερες ακόμα..ακόμα και τώρα κλαίω όταν βλέπω το αγγελούδι μου και πόσο υγιέστατο είναι! αν θέλεις στε΄'ιλε μου mail.. Υ.Γ. ΝΑ ΣΟΥ ΖΗΣΟΥΝ, ΝΑ ΤΑ ΧΑΙΡΕΣΑΙ! ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΑ Η ΜΑΝΑ ΞΕΡΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ!
Το ήξερα!!!! Το ήξερα ότι κατέληξες στον Γιαννίκο!!!! Με το που είδα τις πρώτες φωτογραφίες και είδα πως γέννησες στο Γαία τελικά, και διαβάζοντας πως έψαχνες γιατρό που να ξέρει από vbac, κάτι μου έλεγε πως σε αυτόν πήγες. Εγώ γέννησα το πρώτο μου κοριτσάκι πριν ακριβώς 2 χρόνια (σήμερα έχουμε γενέθλια:)) στο Γαία όταν ήταν στο Ντυνάν αλλά με άλλο γιατρό, ο οποίος με πήγαινε εξαρχής για καισαρική. Λόγω μυωπίας (μπούρδες), λόγω ενός θέματος υγείας που έχω (παρόλο που η ρευματολόγος που με παρακολουθούσε μου είχε πει ότι η πάθησή μου δεν ήταν λόγος καισαρικής και του το είπα), τελικά αγχώθηκα που το μωρό μου εμφάνισε αρρυθμίες λίγες βδομάδες πριν την ΠΗΤ και υπέκυψα (ίσως ήταν και η λαχτάρα να την δω, σε έναν βαθμό, που λες κι εσύ). Όταν ξαναέμεινα έγγυος, ακριβώς ένα χρόνο μετά, αποφάσισα να μην ξαναπάω στον ίδιο. Θεώρησα ότι έκανα άδικα καισαρική, είχα μια άσχημη τομή και άργησα να επανέλθω από τους πόνους (γιατί ήμουν και κακοραμένη όπως προέκυψε). Ήθελα γιατρό που να μπορεί να με ξεγεννήσει φυσιολογικά μετά από καισαρική. Μου πρότεινε μία φίλη τον Γιαννίκο. Με το που επιβεβαίωσε ότι είχα συλλάβει (ακόμα δεν ακουγόταν καρδιά) το πρώτο πραγμα που μου είπε και το θυμάμαι με συγκίνηση, χωρίς να του έχω αναφέρει τίποτα για τις επιθυμίες μου, ήταν οτι ανεξάρτητα από την πρώτη μου καισαρική και αν όλα πάνε καλά, μπορώ να γεννήσω φυσιολογικά το δεύτερό μου παιδάκι. Τον έβαλα στην καρδιά μου, παρόλο που δεν ειναι ο χαβαλές άνθρωπος, όπως ήταν ο πρώτος μου γιατρός που την έβλεπε "φιλαράκι" ούτε είχε το σούπερ ιατρείο. (Αργότερα έμαθα πως ο πρώτος μου γιατρός είχε κανόνα να μην βρίσκεται ποτέ Αύγουστο στην Αθήνα, έτσι κανόνιζε το πρόγραμμά του και το πρόγραμμα όλων των "εμπλεκόμενων" προφανώς). Όλα πηγαίναν καλά, μέχρι που στην β-επιπέδου είχαμε ένα θέμα (που δεν θα καθίσω να το αναλύσω). Όσο κι αν όλοι οι άλλοι μας άγχωναν τρελά, ο Γιαννίκος πάντα ήταν ψύχραιμος. Ένα ένα βήμα, μας έλεγε. Μιλούσε ήρεμα και λογικά, με αποτέλεσμα να είναι ο μόνος που εμπιστευόταν ο άντρας μου σε όλο αυτό που τραβήξαμε και να βρίζει όλους τους υπόλοιπους. Ο Παπαϊωάννου ήταν ο γιατρός που μας έστειλε για το doppler και ο οποίος ασχολήθηκε προσωπικά με το θέμα μου και τον ευχαριστώ ιδιαίτερα γι'αυτό. Βρισκόταν σε διαρκή επικοινωνία με τον Γιαννίκο και μαζί μας και τελικά μας έπεισε ότι το παιδί έπρεπε να το πάρουμε όταν πλέον συμπλήρωσα την 33η εβδομάδα, γιατί φοβήθηκε εμβρυικό θάνατο. Δυστυχώς δεν φτάσαμε καν στην πηγή, αλλά νερό ήπιαμε :) Χάρη στον επαγγελματισμό τους γεννήσαμε το δεύτερο κοριτσάκι μας και μετά από 2 βδομάδες στην εντατική το πήραμε στο σπίτι. Περιττό να σου πω ότι οι φόβοι του τελικά επαληθεύτηκαν, και πάλι καλά που μπήκα εσπευσμένα. Το παιδί μου πήγαιναν και το έβλεπαν τακτικά στην εντατική και οι δύο, όπως μου είπαν και οι μαίες. Υπέροχοι γιατροί και οι δύο. Ο Γιαννίκος δεν το συζητώ... ΓΙΑΤΡΟΣ. Είσαι τυχερή που τελικά βρέθηκε στα χέρια του! Να χαίρεστε την όμορφη οικογένειά σας και συγνώμη για το "σεντόνι".... :)
Ό,τι και να πω θα είναι λίγο.........Πραγματικά.....Δίνω ολόψυχα τις ευχές μου σε σένα και τα αγγελούδια σου.Μου έχεις "βάλει" το μικρόβιο να γεννήσω με φ.τ.Θα κάνω συζύτηση με το γιατρό μου, είμαι 17w. Το πρώτο μου παιδί το γέννησα το 2009 στις 38w+ ( προγραμματισμένα λόγω σακχάρου).Ένα παρόμοιο "ταξίδι" έζησα και εγώ 10 ώρες στην αίθουσα επιτόκων και μετά τον πανικό του χειρουργείου.Δεν τα καταφέραμε, γιατί ο μικρούλη μου ήταν τυλιγμένος με το ομφάλιο.Νιώθω όμως ότι έζησα έστω και λίγο την εμπειρία της γέννας.Σε νιώθω όμως, είναι εμπρερία ζωή.Και τελικά όταν γίνεις μάνα, όλα τα παιδιά τα βλέπεις σαν δικά σου......
συγκλονιστικο. πραγματικα εχω τοσα πολλα να γραψω και δεν μπορω να τα συνταξω.Να σου ζησει ο Αρχελαος ολιβ και παλι μπραβο για τον αγωνα σου
Η Π.Η.Τ. εδώ στην Ελλαδάρα, δεν είναι η πιθανή ημερομηνία τοκετού, αλλά η προγραμματισμένη ημερομηνία τομής(καισαρικής)! Να χαίρεσαι την οικογένεια σου γλυκιά μανούλα!
Ολιβιάκι γλυκό συγχαρητήρια! Για μένα, που δεν έχω παιδάκι, το ταξίδι της γέννας σου ήταν συγκλονιστικό και ανεπανάληπτο! Ποτέ κανείς δεν το έχει περιγράψει τόσο ζωντανά και ανθρώπινα όπως εσύ! Σε ευχαριστώ και να είσαι πάντα γερή κι ευτυχισμένη με τα μωράκια και τον αντρούλη σου! Φιλάκια
... πανέμορφο κείμενο.. Εκανα 2 καισαρικές, την πρώτη γιατί είχα συμπληρώσει τις 40 εβδομάδες και 3 ημέρες, το μωρό ήταν ψηλά και εγώ από τον φόβο μου δεν συνεργαζόμουνα καθόλου... ο γιατρός πρότεινε και εγώ ακολούθησα.. Στην 2η εγκυμοσύνη ούτε κατά διάνοια δεν μου πέρασε ότι μπορώ να γεννήσω φυσιολογικά, ούτε καν το είχα ακούσει... Η αλήθεια είναι ότι μιλώντας με τις φίλες μου για τον τοκετό τους ή διαβάζοντας τις ιστορίες στο eimaimama ένα μικρό αγκαθάκι μου βγαίνει.. ξέρω ότι δεν προσπάθησα αλλά ειλικρινά δεν μπορούσα να τα καταφέρω με τον φόβο που είχα (συνέχεια σκεφτόμουνα ότι το μωρό μου θα μου πουν ότι δεν είναι καλά, ότι θα πεθάνει και χίλια δυο άλλα απίστευτα, νομίζω ότι οι ορμόνες μου είχαν χτυπήσει κόκκινο ή δεν ξέρω τι άλλο)... Καλότυχος και ευτυχισμένος ο Αρχέλαος και πάντα να είστε τόσο αγαπημένοι ως οικογένεια.. και πάλι σε ευχαριστώ για το υπέροχο κείμενο...
ΟΛΙΒΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΖΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΣΟΥ ΥΠΕΡΟΧΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΧΑΙΡΕΣΤΕ ΕΣΥ ΚΑΙ Ο ΜΑΝΟΣ ΟΠΩΣ ΕΣΕΙΣ ΘΕΛΕΤΕ... ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΜΕ ΕΚΑΝΕΣ ΝΑ ΚΛΑΨΩ ΑΠΟ ΧΑΡΑ......ΝΑ ΣΟΥ ΖΗΣΟΥΝ. :)
"Η Αθηνά είναι ο λόγος που θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος, ο λόγος που αισθάνομαι την ανάγκη να αλλάξω τον κόσμο… Η πρώτη και η τελευταία μου σκέψη κάθε μέρα. Εύχομαι να είναι ευτυχισμένη κοντά στο μικρό της αδερφούλη." Αυτες οι 3 σειρες ομολογω οτι με αγγιξαν περισσοτερο απ ολα τ αλλα....Με συγκινησες πολυ...Μπραβο για ολα οσα θελεις και προσπαθεις ν αποκτησεις!Μπραβο στον Μανο,που σε στηριζει και ειναι διπλα σου παντα!Μπραβο για την ομορφη ιοκογενεια που εχετε δημιουργησει!Να χαιρεστε τα παιδακια σας και παντα να ειστε καλα!Ειστε πολυ τυχεροι που εχετε βρει ο ενας τον αλλο...!
Μόλις περιέγραψες την γέννα μου..Να σου ζήσει Ολιβιάκη να είστε γεροί και χαρούμενοι όλοι...Πάμε φυσιολογικα το 3ο???!!!!!
Να τον χαίρεστε!!! Ολίβια ο μικρός είναι ίδιος εσύ!! Ίδιος!!!!!
eisai tyxeri manoula!!! na sou zisoune!!!! gera kai kalotyxa!! panta telika tha ginontai perierga pragmata kai panta oi gynaikes einai autes pou tis viwnoun toso entona!! etsi kai egw stin prwti mou genna ola teleia kai me fisiologiko toketo!!! sti deuteri pigan exisou kala an exereseis tis ypervoles me ti douleia kai tis antoxes mou!! kai ekei ston 7 mina 3ekinane oi sispaseis...akathekti egw ta idia me xapia pou xegelousane...kai telika ftanw na min girizei to mwro na kanw kaisariki kai akoma na gurizei mesa sto mualo mou mipws ftaiw egw..elege o giatros stamatise ta ...ligo akoma elega egw...akoma 2 savvatokyriaka exw poly douleia...telika piga pisw to mwro??? isws!!! to simantiko einai oti tis exw stin agialia mou kai einai kala!!! an me rwtiseis ti tha ekana se mia 3 egkimosini den xerw...ta ezisa kai ta dyo eytyxws poly kala...paizei rolo kai o giatros...me perimene me syspaseis polles wres mipws kai...
mpourdes.........eleos pia!!!
Κορίτσι μου, σου εύχομαι όταν θα γεννήσεις, να μην βρεθεί κάποιος να σου πει την ιστορία σου ..... "μπούρδες" !!!!! Υποχρεωτικά διαβάζουν τα παιδάκια της Α' δημοτικού την αλφάβητο! Νομίζω πως όλοι εδώ μέσα έχουμε ξεπεράσει αυτό το στάδιο! Δεν σε υποχρέωσε κανείς να το διαβάσεις αυτό, ούτε θα εξεταστείς αύριο, ούτε θα γράψεις διαγώνισμα..... ΕΚΤΟΣ ΕΑΝ ΕΧΕΙΣ ΣΚΑΣΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΗΛΙΑ ΣΟΥ !!!!!!!!!!!!
ΒΑΣΙΚΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΩ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΟΥ ΖΗΤΗΣΩ ΤΗΝ ΑΔΕΙΑ..... ΚΑΙ ΝΑΙ ΚΑΛΗ ΜΟΥ ΠΟΥ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ?ΕΧΩ Σ Κ Α Σ Ε Ι ΘΕΛΩ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΤΕΤΑΡΤΟ ΠΑΙΔΙ.......ΜΗΠΩΣ ΕΙΣΑΙ ΛΙΓΟ....ΚΟΜΠΛΕΞΙΚΙΑ???
Έπρεπε να ντρέπεσαι, που στην ιστορία γέννησης μίας ψυχούλας λες τέτοιες βλακείες! Τζίζους μερικές πρέπει να ντρέπονται!
ελευθερια του λογου εχουμε αλλα πρεπει να εχουμε σεβασμο κ τροπους!! και 10 παιδια να ειχες δεν μου λεει κατι, αν δεν εχεις βιωσει καποια συναισθηματα οπως αλλες ισως σου εχει μεινει καποιο κομπλεξ!!
μαλλον κοπελα μου...τι να πω....ψυχολογος εισαι?πλακα εχετε!!!!!
Αλήθεια δεν κατάλαβα για ποιό λόγο έπρεπε να το γράψεις το σχόλιο αυτό! Ιδίως κάτω από ένα τόσο συγκινησιακά φορτισμένο κείμενο. Οκ, δέχομαι ότι μπορεί να είσαι αλλιώς σα χαρακτήρας και αν μη σου αρέσουν κάποια πράγματα που αφηγούνται οι άλλες κοπέλες ή που σχολιάζουν. Ομως , προς τι τόση αποδοκιμασία????Στο κάτω κάτω, μην τα διαβάζεις καθόλου, αν δε σ αρέσουν!
λοιπον κοριτσια μην ταραζεστε.....αυτο που ειπα ΔΕΝ το ειπα ουτε για την ιστορια τοκετου ουτε επειδη γεν μ αρεσει το blog ουτε για οτιδηποτε αλλο...!το ειπα για τις καισαρικες...και επειδη εχω εμπειρια θεωρω κατα την αποψη μου παρακινδινευμενο το γεγονος να να περιμενεις τοσο πολυ μονο και μονο για να γεννησεις με φ.τ!(το πρωτο μου παιδακι κοντεψα να το χασω καπως ετσι)αυτα και sorry για την αναστατοση!
...Θεωρώ πως η roula αναφέρεται στο όλο θέμα της καισαρικής και στην "σταυροφορία" υπέρ ή κατά αυτής ....και όχι στο γεγονός της γέννας δεδομένου ότι η ίδια είναι ήδη μαμά 3 παιδιών....Λίγο cool κορίτσια ....ας ανατρέξουμε στις 2/10 στην αναφορά της κοπέλας που "έχασε" το μωράκι της( Ιωάννα νομίζω...) 5-6 μήνών από ασθένεια και το μοιράστηκε μαζί μας ανήμπορη να το βοηθήσει, νομίζω ότι όλη η κουβέντα φαντάζει ρηχή και λίγη...Πόσο κούφιες ακουγόμαστε !!!Η γυναίκα μοιράστηκε μαζί μας την τραγικότερη όλων εμπειρία τη στιγμή που εμείς με τα παιδιά στα χέρια μας και στις αγκαλιές μας διαφωνούμε για το ποια είναι πιο μαμά? ποια είχε γιατρό-γιατρό ? γιατρό -άνθρωπο? γιατρό- επιστήμονα ?μέθη? επισκληρίδιο????? Η καθεμιά ας γεννήσει όπως κρίνει και θέλει η ίδια και ας αφήσει τον υπέρ πίστεως αγώνα της να πείσει είτε έτσι ή αλλιώς ....Κάθε μια από εμάς είναι μοναδική , το ίδιο και η γέννα μας.respect στην προσπάθεια κάθε γυναίκας να γεννήσει ένα υγιές μωρό με ασφάλεια. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.
Δήμητρα ακριβώς οι ίδιες σκέψεις μου ήρθαν στο μυαλό, όταν διάβαζα το κείμενο της Ολίβιας. Η όλη κουβέντα φαντάζει στα μάτια μου ρηχή και λίγη, την ώρα που πριν λίγο διάβαζα το τελευταίο ποστ στο μπλογκ της οικογένειας της Ιωάννας και τον αξιοπρεπέστατο αγώνα που συνεχίζουν να δίνουν και μετά την απώλειά τους, προκειμένου να συνεχιστεί η ενημέρωση για την ασθένεια SMA. Αυτός ναι, για μένα προσωπικά πάντα, αποτελεί ένας αγώνας με ουσία. Όλο αυτό εδω τώρα μου φαίνεται τόσο μα τόσο ανευ ουσίας.
Σιγουρα υπαρχουν κ αλλα προβληματα,πιο σοβαρα ,πιο σημαντικα ισως αλλα θα μας αφαιρεσετε το δικαιωμα να εχουμε κ αλλους προβληματισμους;;κ ακομα περισσοτερο να τους εκφραζουμε;;η κοπελα περιεγραψε την ιστορια της οπως εκαναν τοσες αλλες,ποσο ρηχες ειστε εσεις που δεν μπορειτε να δωσετε απλα μια ευχη;;;οκ να υπαρχει κ η αντιθετη αποψη αλλα με την λεξη ''μπουρδες'' δεν καταλαβα ποια αποψη εκφραζεται παρα μονο κομπλεξ! κ στην τελικη αν εσας σας φαινεται φυσιολογικο να σας μεταχειριζεται ενας γιατρος οπως γουσταρει δικαιωμα σας,καποιες αλλες δεν το θελουμε αυτο!
Δεν ειπε κανεις πως δεν υπαρχουν ιστοριες η καποια θεματα τα οποια ειναι πιο σοβαρα, αλλα το ειμαι μαμα δεν παυει να ειναι το προσωπικο μπλογκ μιας γυναικας που ηθελε να μοιραστει την ιστορια του τοκετου της κ τους προβληματισμους της. φυσικα ο καθενας εχει την αποψη του κ τη γνωμη του αλλα μπορειτε απλα να μην διαβασετε τα κειμενα που θεωρειτε χασιμο χρονου για σας. Η ευγενεια εξαλλου θα πρεπει να υπαρχει ακομη κ εκει που υπαρχει διαφωνια.
Κανένας δεν αφαιρεί το δικαίωμα να υπάρχουν και να έχετε κι άλλους προβληματισμούς, πόσο μάλλον να εκφράζονται, αλίμονο! Δεν τασσομαι,εγω τουλάχιστον, υπέρ εκφράσεων "μπούρδες", τη γνώμη μου εξέφρασα απλά, όπως και εσυ. Όσο αφορά στις ευχές, αυτές εξυπακούονται. Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι την ίδια ιδιοσυγκρασία, άλλοι είναι εξωστρεφείς και άλλοι εσωστρεφείς και διακριτικοί. Προσωπικά ανήκω στη δεύτερη κατηγορία. Αυτό δε σημαίνει ότι εμείς που ανήκουμε σ' αυτήν την κατηγορία είμαστε αναίσθητοι και κακοί. Πολλές φορές μπορεί να είμαστε υπέρ το δέον συναισθηματικοί κι ας μην το δείχνουμε. Επιπλέον, κανένας άνθρωπος, πιστεύω, δεν θα ήθελε να τον μεταχειρίζεται κανένας γιατρός όπως γουστάρει. Δόξα το Θεό ενήλικες είμαστε όλες εδω μέσα, λογική διαθέτουμε να κατανοούμε πότε κάποιος μας εκμεταλλεύεται.
Δημητρα δεν αναφερομουν αποκλειστικά σε σενα.απλα καποια θεματα που αλλοι τα θεωρουν ρηχα για αλλους ειναι σημαντικα.κ ειναι ασχημο οταν καποιος ανοιγει την καρδια του να μοιραστει ενα γεγονος οπως ειναι η γεννηση ενος παιδιου να τον μειωνουμε ετσι!!οσο για τους γιατρους,κ βεβαια διαθετουμε λογικη αλλα δεν ειμαστε γιατροι και δυστυχως εκμεταλλευονται την αγνοια μας ,την ανησυχια μας.οποτε καλο ειναι να ενημερωνομαστε απο αλλες εμπειριες.
Να σας ζήσει...να είναι πάντα γερός και καλότυχος.. Να χαίρεστε και τα δυο σας παιδάκια...
Κ εμένα ο κύριος ΓιαννίκοΣ είναι ο γιατρός μου! Είχα μια πραγματικά τέλεια γεννά , δεν με αγχώσε ποτέ όσο ήμουν έγκυος! Άριστος τόσο σαν γιατρός όσο και σαν άνθρωπος, κ πραγματικά εχει την καισαρική σαν την ΤΕΛΕΥΤΑΊΑ των περιπτώσεων!
Δεν έχω λόγια.... Πάντα ευτυχισμένη και περιτρυγυρισμένη από τους ανθρώπους που σε αγαπούν και αγαπάς....! Έχετε μια πολύ όμορφη οικογένεια με το Μάνο! Να καμαρώσετε την Αθηνούλα και τον Αρχέλαο όπως ακριβώς εκείνα το επιθυμούν!
Μπράβο Μπράβο Μπράβο!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Μπράβο σου, κοριτσάκι μου, πραγματικά! Με συγκίνησες πολύ! Βρίσκω τόσα κοινά στις ιστορίες μας, είναι απίστευτο!! Όταν καταφέρω να την γράψω, θα στην στείλω σίγουρα! Να χαίρεσαι την ομορφιά που έχεις δημιουργήσει γύρω σου! Respect.
Συγκινήθηκα απίστευτα. Αν και ακόμα δεν είχα την τύχη να ζήσω το μοναδικό και ανεπανάληπτο συναίσθημα είτε της εγκυμοσύνης είτε της μητρότητας, νιώθω πολύ τυχερή που βρήκα το σάιτ-blog σου (τυχαία, πολύ πριν μείνεις έγκυος καν με την Αθηνά). Μου έδωσες πολλά μαθήματα και ας μην έχουμε συναντηθεί ποτέ (και μάλλον δεν θα συναντηθούμε και ποτέ λόγω απόστασης). Σε ευχαριστώ και σου εύχομαι από καρδιάς να χαίρεσαι τα παιδάκια σου και την υπέροχη οικογένειά σου.
δεν εχω λογια....κλαιω κ εγω...συγχαρητηρια ολιβια για το οτι εχεις φερει δυο υπεροχα πλασματακια σε αυτο τον κοσμο....εγω εφερα τον γιοκα μου στην ζωη στις 17/6/2011 με καισαρικη τομη μετα απο 14 ωρες αναμονης για φυσ.τοκετο ολο αυτο που περιγραφεις το εχω ζησει...και παντα οταν το θυμαμαι κλαιω....και σκεφτομαι οταν με το καλο ερθει δευτερο μωρακι οτι θελω απελπισμενα να γεννησω φυσιολογικα...σε ευχαριστω για το υπεροχο αρθρο ειλικρινα......φυσικα δε θα διακυνδινευσω τιποτα αλλα θελω τοσο πολυ.....μακαρι να ειναι εφικτο....
Ολιβιάκι'μ!Να σας ζήσει,πάντοτε γερός,χαρούμενος κ ειρηνικός.Να μοιάσει κ στους δυό σας καθώς είστε τόσο ξεχωριστοί άνθρωποι.Συγχαρητήρια για το κουράγιο κ το πείσμα σου!Εγώ δυστυχώς πάλι σε καισαρική θ πέσω σε 2 εβδομάδες καθώς προέχουν λόγοι υγείας.Εύχου....Μάκια κ στους 4!!!!
Οτι και να πω ...θα ειναι λιγο ! Είμαστε στο κομμωτήριο εγω , ο Γιάννης , η μάνα μου και η Μαρίνα , οι τρεις πρωτοι κλαιμε ....και . η Μαρίνα φωνάζει "κλαιει νινακι" "κλαιει μαμα, κλαιει γιαγια, κλαιει μπαμπας" βλέποντας το βίντεο του Αρχέλαου .....
Δεν ξερω πως εχω συγκρατησει τα δακρυα μου! είμαι σε δημοσιο χωρο...τα διαβαζω και γελαω και κλαιω απο μεσα μου! Ολιβια εισαι καταπληκτικος ανθρωπος, νομιζω γλυκος αλλα και βραχος ταυτοχρονα! Εχεις μια αγαπη δυνατη γυρω σου! Χαιρομαι που αν και τρομαξες λιγο καταφερες να ζησεις την διαδικασια που ζουν ολες οι μανουλες που φερνουν στον κοσμο τα παιδακια τους με "φυσιολογικο" τροπο....δηλαδη; Δινωντας τους χωρο και χρονο και το καθαρο δικαιωμα τους, ΝΑ ΕΠΙΛΕΞΟΥΝ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΡΘΟΥΝ ΣΤΗ ΖΩΗ!!!! Πραγματι εσυ εζησες τη "στιγμη"... και ας βγηκες ο μικρος απο την κοιλια σου....τα συναισθηματα που περιεγραψες και οι αισθησεις που γεννηθηκαν απο τη μαγευτικη περιγραφη σου, δεν εχουν πολλες διαφορες απο τη δικη μου γεννα οπου το μωρο γεννηθηκε απο τον κολπο μου....! Πολλα μπραβο σε σενα που αγωνιστηκες, στο αξιολατρευτο συζηγο που σε στηριξε και σεβαστηκε τα ενστικτα σου, στο γιατρο που παλεψε μαζι σου! Ευγε κοριτσι μου! σε ευχαριστουμε που εδηξες οτι γινεται ΚΑΙ ΑΛΛΙΩΣ....!!!!!
Να σας ζήσει. Χαίρομαι γιατί τόσο καιρό παρακολουθώ την εγκυμοσύνη σου και το μόνο που σκεφτόμουν δεν ήταν αν θα κατάφερνες να γεννήσεις με φυσιολογικό τοκετό αλλά να έβγαινε ένα υγιες μωρό. Μονο αυτο έχει σημασία όταν πρόκειται να γίνεις μανούλα . Εγώ γέννησα φυσιολογικά, παρά το γεγονός ότι οι ενδείξεις ηταν αρνητικές για αυτό , αλλά και σε καισαρική να καταλήγαμε δεν με ένοιζε καθόλου. Το μωρό μου με ένοιαζε και τίποτα άλλο. Να είστε γεμάτοι υγεία και αγάπη όπως είστε τώρα. Και να καμαρώσετε τα παιδάκια σας όπως ΑΥΤΑ επιθυμούν (χιχιχιχι).
Τα καλύτερα μέσα από την ψυχή μου.Τα παιδιά μας αξίζουν την αγάπη όλου του κόσμου. Ένα βήμα το έκανες,τουλάχιστον το έψαξες και δεν επαναπαύτηκες στα στερεότυπα.Που ξέρεις;Μπορεί να κάνεις vba2c!
Οτι και να πω ειναι λιγο!η περιγραφη σου ειναι συγκλονιστικη!εβαλα τα κλαματα διαβαζοντας σε γιατι πολυ απλα σε νιωθω!... <3 εισαι μια πολυ γλυκεια μανουλα!να ζησει ο Αρχελαος :-) να τον χαιροσαστε και μαζι να χαιρεστε και την Αθηνουλα σας :-) και καλωσορισατε στην πτηση των 4 <3 <3 !! μολις ξεκινησε ενα μαγικο ταξιδι :-)
Πραγματικά συγκινήθηκα και θα ήθελα να σε πάρω μια μεγάλη αγκαλιά...
Η κόρη μου γεννήθηκε το 2010 και ο γιος μου το 2012. Η Μυρτώ μου με καισαρική και ο Πέπε μου μετά απο αρκετές ωρες στις ωδινες και μετα από ρηξη τομής και αυτος με καισαρική. Σε διαβάζω και κλαίω γιατι είδα τη ζωη μου τα τελευταία χρόνια σε fast forward. Ζησαμε ακριβώς τα ίδια Ολιβιάκη,παλεψαμε για τα αυτονόητα και κάναμε όλες τις προετοιμασίες του ταξιδιού, το ζήσαμε μεχρι τέλος και ναι σημασία εχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός, αλλα ευτυχώς και εσύ οπως και εγω φτάσαμε και στον προορισμό μας με μια μικρή παράκαμψη απο την πορεία μας. Τα πατουσάκια και χειλακια για ρουφηχτα φιλιά είναι δίπλα μας και όσο για τον θηλασμό μην πιεστείς, μην αγχωθείς αν σου βγει σου βγήκε τα μωρα σου σε θέλουν χαρουμένη και υγειη. Σας γλυκοφιλώ αγαπημένη μου οικογένεια
Να σας ζήσει! Χαίρομαι που πήγαν όλα καλά! Να είστε γεροί να μεγαλώσετε τα παιδάκια σας!
Πραγματικά υπέροχο υπέροχο υπέροχο κείμενο.Τόσο καιρό που σε διάβαζα η αλήθεια είναι οτι είχα την εντύπωση οτι απλά ήθελες να κάνεις του κεφαλιού σου με όποια συνέπεια αλλά τελικά ήταν κάτι πολύ βαθύτερο.Συγχαρητήρια και μπράβο σου.Δίνεις κουράγιο και ξεστραβώνεις πολλές κοπέλες.Δεν είναι τυχαίο οτι είσαι απο τις πιο αγαπητές bloggers ever.Να σας ζήσουν τα παιδάκια σας!!!!!!
Τι να πω !!! Ολιβια αν σε εκτιμούσα και σε θαύμαζα μια φορά μετά από αυτό το υπέροχο κείμενο δηλώνω για πάντα μεγάλη φαν σου.Το κείμενο αυτό μια κατάθεση ψυχής άγγιξε τόσο βαθιά μέσα μου χορδές που δεν ήξερα ότι είχα.Είμαι από αυτές τις γυναίκες που από φόβο στον πόνο επέλεξα την καισαρική σαν τον μόνο τρόπο για να γεννήσω τον γιο μου.Μέχρι σήμερα δεν το είχα μετανιώσει ποτέ μου.Αυτή την στιγμή κλαίω γιατί θα ήθελα να είχα διαβάσει αυτό τότε.Σ ευχαριστώ που μοιράστηκεΣ αυτό το ταξίδι μαζί μας.Ίσως αυτές να είναι και οι περισσότερες λέξεις που έχω πει δημόσια αλλά αισθάνομαι σήμερα έτσι.χαίρομαι έστω που σε έχω γνωρίσει.
Η τελευταια φωτο με εσενα κ τον μικρο αγκαλια ειναι....και να μην θες δλδ συγκινεισαι. Δεν υπαρχει πιο εντονη στιγμη στην ζωη μας απο αυτην που κοιταζομαστε στα ματια με τα νεογεννητα παιδια μας,δεν υπαρχει,ειναι αξεπεραστη!
Γλυκιά μου Ολίβια, σήμερα το πρωί διάβασα για δεύτερη φορά την ιστορία σου.... για το υπέροχο μακρύ ταξίδι που κάνατε μαμά και γιος. Χρειάζεται μεγάλη δύναμη ψυχής για να καταφέρεις ότι κατάφερες. Μακάρι και άλλες μανούλες να σκεφτόντουσαν όπως εσύ, γιατί αυτό που προσπάθησες δεν ήταν ένα πείσμα αλλά ένας αγώνα για αυτό που το παιδί σου και εσύ η ίδια διακαιούστε... ένας αγώνας για να βάλεις ένα μικρό λιθαράκ, που ελπίζω να γίνει ογκόλιθος, έτσι ωστε να αλλάξουν κάποια πράγματα που δυστυχώς εδώ στην Ελλάδα μας έχουν καταπιεί. Να σας ζήσει ο Αρχέλαος και πάντα να είναι αγωνιστής και αυτός και η αδελφούλα του η Αθηνα, όπως η μανούλα τους!!! Πολλά φιλιά!!!
Να χαίρεσαι τα παιδάκια σου!! Μου θύμισες δικές μου ιστορίες και γι' αυτό κλαίω κλαίω κλαίω.....γιατί πρέπει όλα να τα καταλαβαίνουμε αργά, να μην μας έχει ενημερώσει κάποιος απ' την αρχή; Υπόσχομαι να μην αφήσω ποτέ μα ποτέ τις κόρες μου, αν έρθει εκείνη η ευλογημένη ώρα να φέρουν στο κόσμο παιδιά, πάντα κοντά τους ακόμα και την ώρα του τοκετού, και ας λένε ό,τι θέλουν οι άντρες τους.
Κλαις εσύ, κλαίμε και εμείς μαζί σου!!! Ναι αισθάνομαι και εγώ την δικαίωση σου! Χαίρομαι που το προσπάθησες μέχρι το τέλος και πήγαν όλα καλά!!!! Να σας φυλάει οι Παναγίτσα όλους σας!!!!!!!!!!!!!!!!! Εγώ έιχα Φ.Τ. και στα δύο παιδιά αλλά το γεγονός ότι με πήγε για πρόκληση στη 39η εβδομάδα στο πρώτο παιδί για κάποιους λόγους που εγώ δε θεωρούσα σοβαρούς με έκανε να αλλάξω γιατρό στο δεύτερο... Να είστε γεροί πάντα!!!
μπραβο για την προσπαθεια σου ολιβια εκανες οτι περνουσε πραγματικα απ το χερι σου θα χεις να λες ιστοριες στον αρχελαο...θα καταλαβει τι γενναια μανουλα εχει συγκινητικο το κειμενο σου τωρα το διαβασα ....ζουσαμε την αγωνια σου αυτες τις μερες συναντιομουν στο δρομο με μανες που γνωρισα στις συναντησεις των μαμαδων της θεσσαλονικης κ πρωτο που λεγαμε ηταν αν γεννησες ?μετρουσαμε τις εβδομαδες μαζι σου ....μπαινω 38η βδομαδα τωρα κ δεν κρυβω το αγχος μου πως θα ναι η δευτερη εμπειρια μου μιας κ η πρωτη μου ηταν χαλια θελω να πιστευω οτι θα γεννησω σε νορμαλ συνθηκες
Αχ Ολίβια για ακόμα μια φορά με έκανες να κλάψω και να συγκινηθώ τόσο πολύ. Συγχαρητήρια σε όλους σας. Στους γονείς σου που σε μεγάλωσαν, στον άντρα σου μα πάνω απ όλα σε σενα. Να έχετε μια ζωή γεμάτη χαμόγελα.
41+4 η κορη μου το πρωτο μου παιδι...ηθελα τοσο φυσιολογικο τοκετο! με υποθετο γιατι δεν την ακουγαμε ειχα ωδυνες 18 ωρες χωρις επισκληρηδιο, ειχα κανει γιογκα ανωδυνο τα παντα...Και ενω ειχα 8 διαστολη εκανε τρελες αλλοιωσεις και μπηκα με κατεπειγουσα ολικη (ενω αν ειχα διοδο απο επισκληριδιο δεν θα γινοταν αυτο!) και η κορη μου βγηκε σε 6 λεπτα!Δεν την ειδα ουτε την ακουσα! Μετα απο 6 μηνες ειδα ενα ονειρο οτι ανοιξα τα ματια μου και την ειδα οταν εβγαλε την πρωτη της φωνη! Ρωταω την γιατρο και μου ειπε οτι οταν την ακουσα ανοιξα τα ματια μου αλλα μου εβαλαν και αλλη αναισθησια! Ετσι εχω αυτην την παρηγορια! Περασαν αρκετα χρονια για να συμφιλιωθω με την καισαρικη αυτη οχι σαν αποτυχια αλλα ηταν κατι που το ηθελα τοσο πολυ!
θελω να μάθω ποιος σας παραμυθιάζει με τη μαγεία του φυσιολογικού τοκετού. Εφτασες στο χείλος του γκρεμου από πείσμα και μόνο . ο σκοπος σου ήταν να φέρεις στο κόσμο ένα υγιές παιδί και να παραμείνεις και εσύ υγιής ,πόσες γυναίκες έχουν χάσει τα παιδία τους από πείσμα !! Οι γιατροί καλώς ή κακώς προτείνουν την καισαρική για την αποφυγή του στρές στο μωρό και γιατί γνωρίζουν κατι παραπάνω από εμας.
ΈΧΩ ήδη αναφερθεί στην δική μου ιστορία ...λίγο πριν ....με δύο καισαρικές έχω δύο "θαυματάκια"!Αν επέλεγα άλλο δρόμο πιθανόν κάποιος από τους τρεις μας να μην ήταν εδώ σήμερα ...έχω ζήσει στο οικογενειακό μου περιβάλλον περιπτώση εμβρυακού θανάτου μετά την 32η εβδομάδα γιατί δεν έγινε εσπευμένη καισαρική αλλά "περίμεναν" να δουν μήπως το μωρό "θελήσει" μετά από λίγο ...ή "μηπως είναι πιο έτοιμο "......Στην υποθετική-θεωρητική "μαγεία"του φυσιολογικού τοκετού ας μην θυσιάζουμε μωρά, υγεία μαμάδες...η μόνη "μαγεία" είναι τα ίδια τα παιδιά μας !Σέβομαι την επιθυμία της κάθε Ολίβιας - μαμάς που επιλέγει να πορευτεί όπως κρίνει ορθότερο για την ίδια , το μωρό της και την οικογένειά της.Με τον ίδιο τρόπο σέβομαι τις μαμάδες που δεν έχουν άλλη εναλλακτική εκτός από το χειρουργείο , ακόμα και αυτές που το επέλεξαν.Γιατί δεν αναφερόμαστε και σε εμβρυουλκίες( κουτάλες) ? βεντούζες κτλ....για να δώσουμε την πλήρη "μαγική" εικόνα ?Όπως και να έχει σημασία έχουν τα υγιή μωρά και οι μαμάδες τους . Σωματικά και ψυχικά, με ό,τι αυτό σημαινει για την κάθε μία από εμάς .
dimitra αλλο να μην εχεις αλλη εναλλακτικη απο την καισαρικη κ αλλο να σου λεει ο γιατρος ''κανε μωρε μια καισαρικη να τελειωνουμε''γιατι δεν θελει να περιμενει με τις ωρες να γεννησεις φυσιολογικα(χωρς κανενα προβλημα).το θεμα για μενα ειναι να σταματησει αυτο το κυκλωμα των καισαρικων χωρις λογο ωστε να εχουμε εμπιστοσυνη στους γιατρους μας οταν μας λενε οτι πρεπει να γινει καισαρικη.το να παρουμε ομως κ μια 2η γνωμη δεν νομιζω οτι ειναι κακο.
δεν ξερω αν εχεις γεννησει κ αν το εχεις κανει με φυσιολογικο τοκετο αλλα εγω που το εχω κανει πραγματικα εζησα την μαγεια!!οταν ειχε βγει το μισο μωρο ο γιατρος μου ειπε να το πιασω κ το τραβηξα με τα ιδια μου τα χερια..για μενα προσωπικα αυτο ειναι μαγεια!! το στρες που βιωνει το μωρο με την καισαρικη ειναι πολυ μεγαλυτερο.στον φυσιολογικο τοκετο το μωρο προετοιμαζεται κ δεν ειναι ξαφνικη κ αποτομη η αλλαγη απο το περιβαλλον της μητρας.
Πόσο τυχερά ειναι τα παιδάκια σου,εχουν μια τόσο δυνατη μανούλα, που μεχρι το τελος του κοσμου θα εφτανε απο αγαπη! Να μου τα φιλησεις... <3 Σε αγαπώ πολυ!
Αχχχ πολύ συγκινήθηκα!Μπράβο,μπράβο και ξανά μπράβο!Να σας ζήσουν τα παιδάκια σας και να είστε όλοι καλά και ευτυχισμένοι μαζί! :))
Δε ξερω αν ειμαι υπερβολικα ευαισθητη αλλα πραγματικα εκλαψα διαβαζοντας το κειμενο σου!!!!!ισως γιατι εζησα ξανα απο την αρχη τον δικο μου τοκετο!!!ισως γιατι εζησα ξανα μαζι σου τη στιγμη που ειδα για πρωτη φορα τη φατσουλα του δικου μου γιου!!!μια εικονα που ειναι ακομα "τυπωμενη"μπροστα μου!!!!κι εγω εκανα καισαρικη (τους λογους ισως τους αναφερω καποια στιγμη κι εγω σε ενα κειμενο) και δε το μετανιωνω στιγμη!!!σου ευχομαι απο καρδιας να ειστε παντα χαρουμενοι και δεμενοι ...μια αγαπημενη οικογενεια!!!!σ ευχαριστω που μοιραστηκες μαζι μας ολη αυτη την διαδρομη!!!!!! Υ.Γ. μαλλον νομιζω πς ηρθε η ωρα να κανω κι εγω ενα ακομα νινι....:)
ΝΑ ΣΟΥ ΖΗΣΕΙ Ο ΑΡΧΕΛΑΟΣ!ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΣΟΥ Κ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΟΤΙ ΚΑΤΑΦΕΡΕΣ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΔΥΟ ΥΓΙΗ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΑΛΛΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ Κ ΕΣΥ ΥΓΙΗΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙΣ!ΝΑ ΤΑ ΧΑΙΡΕΣΤΕ ΕΣΥ Κ Ο ΜΑΝΟΣ Κ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΑΞΙΑ ΟΠΩΣ Κ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥΣ!
τι να πω βρε κορίτσι μου! τις προάλλες που διάβασα για την περιπέτειά σου, όπου λίγο έλειψε να σου ξανακάνουν καισαρική, ήθελα να σου γράψω κάτι μα δεν προλάβαινα! ήθελα τόσο να σου πω να αφήσεις το μωρό να έρθει όποτε αυτό θέλει κι όχι όποτε ο γιατρός θέλει! ήθελα να σου πω να κάνεις όπως κάνουμε όλες εμείς που γεννήσαμε και γεννάμε στη σουηδία και ποτέ, μα ποτέ, δεν κατάλαβα τον λόγο να ακούω συνεχώς για καισαρικές στην ελλάδα! μα γιατί γεννάν με καισαρική στην ελλάδα κι όχι στη σουηδία; ακόμα δεν το ξέρω... νά ναι πιο πολλά τα λεφτά που παίρνουν οι γιατροί;;;;; δεν ξέρω!!!! και διαβάζοντας το κείμενό σου τώρα ένοιωθα μια χαρά που πάτησες πόδι και που άφησες το μωρό (και τη φύση) να κάνουν το κουμάντο τυς, όπως αυτά το ξέρουν, κι όχι η επιστήμη!!! μπροστά στη μάννα Φύση και το Σύμπαν η επιστήμη βασικά οφείλει να σηκώσει τα χέρια - το λέω αυτό άνευ επιφύλαξης κι ας παρεξηγηθώ πολλάκις από αναγνώστες/αναγνώστριες... έχω τους λόγους μου να το λέω!!! μπράβο στο κορίτσι, μπράβο, σκεφτόμουν κι ας έγινε τελικά πάλι καισαρική! πολύ θα τό θελα να έβγαινε φυσιολογικά και να αισθανόσουν ολόκληρο το μεγαλείο της φυσιολογικής γέννας!!! και πάλι μπράβο που πάτησες πόδι!!! σας φιλώ και τους 4 από στοκχόλμη!!!
BRAVO SOU!!!! Makari oles oi manoules na exoun tin dynami na akoun to enstikto k to swma toys k na min afinoun toys giatrous na tis tromazoun. Na einai tyxera k ygiei ta paidakia sou!!!
Ολίβια και Μάνο να σας ζήσει το αγγελούδι σας! Ολίβια μπράβο σου για τον αγώνα που έδωσες. Αν σημαίνει κάτι να σου πω πως με έβαλες σε σκέψεις για το VBAC και όταν με το καλό έρθει η ώρα για το 2ο παιδάκι μου θα το σκεφτω πολύ σοβαρά - βλέπεις είμαι πολύ φοβιτσιάρα!
Μιας και είσαι περίπου 10 χρόνια μικρότερή μου, νιώθω πως μιλάω στην μικρή μου αδερφή. Δεν θα σου κρύψω πως τις τελευταίες μέρες είχα αγχωθεί για εσάς. Παρακολουθούσα συνέχεια τη σελίδα εδώ και στο fb να μαθαίνω νέα σας. Και μόλις σε έβλεπα να μας λες "έδώ είμαι, εδώ", ησύχαζα. Την προηγούμενη Κυριακή, μόλις γυρίσαμε με τα μικρά από μια βόλτα στο Ζάππειο, είδα την ενημέρωση από την γλυκιά σου μανούλα, ότι ήρθε η ώρα να υποδεχτείτε το μωράκι σας. Και εκεί είπα "Παναγίτσα μου, βοήθησέ τους, να πάνε όλα καλά". Την επόμενη μέρα μάθαμε πως όλα είχαν πάει καλά και είσαστε και οι δύο καλά!!!! Και πίστεψέ με, μόνο αυτό μετράει!!!! Υ.Γ. Τι ΓΛΥΚΑΣ που είναι ο γιος σας !!!!!!!!!!!!!!
Αχ....πόσα συναισθήματα σε τόσο λίγες γραμμές...Να χαίρεστε τα παιδάκια σας!μπράβο σου που έζησες και προσπάθησες τόσο γι'αυτό που τόσο ήθελες...και το κατάφερες!γιατί και κολπικά να είχε βγει ο μικρός,με την επισκληρίδιο μπορεί και να μην το "ένιωθες".Ναι,πιστεύω ότι κατάφερες να ζήσεις και να νιώσεςιτη γέννα του παιδιού όπως ακριβώς επιθυμούσες...να είστε πάντα καλά,να μεγαλώσετε τα παιδάκια σας με αγάπη,να είμαστε κι εμείς καλά να σας διαβάζουμε και ν'ανταλλάσουμε απόψεις και εμπειρίες...
συγκινητική και δημιουργική όπως πάντα ! Είσαι κυρίως τυχερή και ευλογημένη που έφερες δυο υγιή παιδάκια σε αυτόν τον κόσμο!είσαι τυχερή , άξια και γενναία που προσπάθησες να φτάσεις στον προορισμό σου όπως το είχες ονειρευτεί και όπως το σώμα σου επιθυμούσε . προσπάθησες να πολεμήσεις το αγκαθάκι που είχε φωλιάσει μέσα σου ονόματι "καισαρική", και κατά τη γνώμη μου το νίκησες . Μπράβο σου . Όπως έχω ήδη ξανασχολιασει ( μην πυροβολείτε την καισαρική") κάποιες φορές η επιστήμη , η ιατρική μας βοηθάει να φέρουμε στον κόσμο τα μωρά μας με μεγαλύτερη ασφάλεια , πρωτίστως για αυτά τα ίδια !Όλες μας λιγότερο ή περισσότερο βρίσκουμε κοινά στοιχεία και συναισθήματα στη ροή της πανέμορφης περιγραφής - ιστορίας σου , που θέλησες να μοιραστείς μαζί μας.(Προσπάθησα 9,5 ώρες να γεννήσω φυσιολογικά την πρώτη φορά και αντιλαμβανόμενη ότι οι παλμοί της μικρής μου πέφτουν , ότι είχε τριπλή περιτύλιξη λώρου έφτασα στην καισαρική , έχοντας περάσει πόνους γέννας ....)τώρα που την καμαρώνω 7 ετών δεν μετανιώνω , γιατί δεν ξέρω ποια θα ήταν η κατάληξη διαφορετικά . ....4 χρόνια μετά καισαρική β΄, περίμενα τον πρίγκηπα ξανατυλλίχτηκε τριπλα (!) , το ίδιο σενάριο, αναζήτησα δεύτερη γνώμη ε ν ν ο ε ι τ α ι αλλά η γνώριμη πλέον καισαρικούλα μονόδρομος σχεδόν...Οπότε έχοντας πάει κομμωτήριο για ανταύγειες παρακαλώ , με ένα σούπερ σετ γαλάζια μεταξωτά εσώρουχα και διάθεση στα ύψη πήγα να υποδεχτώ τον πρίγκηπα - έρωτα στο ...χειρουργείο! Αναμφιβολα η καλύτερη, ωραιότερη και πιο γ ε μ ά τ η στιγμή της ζωής μου , μάλλον γιατί πήρα τη βαθιά ανάσα είπα και εγώ τα δικά μου "φεγγαράκια"από μέσα μου, και σε πείσμα της πρώτης φοράς που ήμουν ζόμπι από την ταλαιπωρία και αγωνία , το απόλαυσα!...έστω κι αν ήταν χειρουργείο ......Αναρωτήθηκα και εγώ πολλές φορές για το αν τα μωρά είναι "άγουρα" ή αρκετά "ώριμα" να γεννηθούν και νομίζω ότι πάντα μέσα μου θα έχω ένα ίχνος ερωτήματος ?Το ίδιο και για όλο το σύστημα .... Αλλά αυτό που τελικά είναι ΥΠΕΡ ΠΑΝΤΩΝ είναι τα ίδια τα μωράκια μας. Θεωρώ ότι τώρα που έχεις και τα δύο θαυματάκια σου αγκαλιά , απλά απόλαυσέ το πέρα από "Ιθάκες", "Προορισμούς", "ταξίδια" .....γιατί "τους Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες να μην φοβάσαι αν δεν τους κουβανείς βαθιά μες στην ψυχή σου !"...και από όσο μας άφησες να δούμε στην ψυχή σου δεν τους κουβαλάς ....
Ωραίο συναίσθημα η δικαίωση. Κερδίσατε όλοι σας και ψυχικά και σωματικά. Τώρα περιμένουμε details για το πώς πάει ο μικρός με τον θηλασμό. Μας καλόμαθες με τα events και θέλουμε κι άλλο. Ο ένας μήνας παραπάνω στην κοιλιά (λάθος έκφραση το παραπάνω αλλά έτσι καταλήξαμε να σκεφτόμαστε) ήταν το δώρο ζωής που έκανες στο παιδάκι σου. Η εμπειρία αυτή σε κάνει πιο δυνατή και πιο σίγουρη για τον εαυτό σου. Χαίρομαι που μοιράστηκες την ιστορία σου. Ελπίζω το παράδειγμά σου να αφύπνισε έστω και μία μαμά. Κέρδος είναι!
Αχ Ολίβια... Η υπομονή σου ήταν παροιμιώδης και έφτασες πολύ κοντά να ζήσεις την μαγεία του φυσιολογικού τοκετού... Μακάρι να το ένιωθα και εγώ... Να σου ζήσουν τα παιδάκια σου!!!
Μπραβο σου για τη δυναμη και την επιμονη σου!!!!Να εισαι παντα τοοοσο ευτυχισμενη με τον καλο σου και τα αγγςλουδια σου!!!
... Κάπως έτσι φανταζόμουν τη γέννα του γιου σου εξ'αρχής! Περιπετειώδης και με πολύ συγκίνηση... Χαίρομαι πολύ που άγγιξες το όνειρό σου μα χάρηκα ακόμα πιο πολύ όταν σε είδα τόοοοσο ευτυχισμένη στο μαιευτήριο... Να σου ζήσει κούκλα μου!!!! Να χαίρεσαι και τα δύο ζουζουνάκια σου και μόνο ευτυχισμένες στιγμές σου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου!!! <3
ΝΑ ΣΟΥ ΖΗΣΕΙ ΤΟ ΜΩΡΑΚΙ ΣΟΥ! ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΚΡΑΤΑΣ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΖΟΥΖΟΥΝΑΚΙ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΣΟΥ! ΑΠΛΩΣ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΟΤΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΑΦΗΣΕΤΕ ΝΑ ΤΑΛΑΙΠΩΡΗΘΕΙ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΤΟ ΜΩΡΑΚΙ...ΚΑΙ ΕΣΥ ΜΑΖΙ ΦΥΣΙΚΑ..... ΣΟΥ ΤΟ ΛΕΩ ΓΙΑΤΙ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΕΚΑΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ 20 ΩΡΩΝ ΓΙΑ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ ΤΟΚΕΤΟ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΕΚΑΝΑ 3 ΜΗΝΕΣ ΝΑ ΣΥΝΕΛΘΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ ΠΟΥ ΤΕΛΙΚΑ ΑΝΑΓΚΑΣΤΗΚΑΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ...Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΕΙΧΕ ΔΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΜΕ ΕΠΙΑΣΑΝ ΟΙ ΠΟΝΟΙ ΚΑΙ ΕΣΠΑΣΑΝ ΤΑ ΝΕΡΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΚΑΤΕΒΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΘΑ ΓΕΝΝΟΥΣΑ ΜΕ Κ.Τ. ΟΜΩΣ ΕΠΕΙΔΗ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΚΑΙ ΕΓΩ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΤ...ΤΟ ΑΦΗΣΑΜΕ ΓΙΑ ΤΟΣΕΣ ΠΟΛΛΕΣ ΩΡΕΣ...ΤΕΛΙΚΑ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ... ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΠΗΓΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΕΝΑ (1 ΧΡΟΝΟ ΔΙΑΦΟΡΑ) ΚΑΙ ΣΥΝΗΛΘΑ ΣΤΙΣ 10 ΜΕΡΕΣ!!!!
Να σου ζήσουν Helen. Εγώ μία βδομάδα μετά έχω ήδη συνέλθει εντελώς πάντως :)
αχ τι φανταστικη ιστορια,κλαιω πρωι πρωι!!!!μπραβο σου,ενα τεραστιο μπραβο!ειμαι κ εγς εγκυος στην 38 εβδομαδα κ περιμενω πως κ πως τον μικρο μου Απολλωνα!!!!να τα χαιρεσαι κ τα 2 σου αγγελουδια,φιλακια απο Γαλλια!!!
Ολιβια μου με συγκινησες πολυ...οπως ειπες μια ευτυχισμενη ιστορια με πολυ χαρουμενο τελος!!!Και παλι μπραβο σου για το κουραγιο σου και την επιμονη σου σε αυτο που,ενω σε αλλες χωρες ειναι συνηθες,εδω φανταζει εξωπραγματικο!!!Να χαιρεσαι και τα δυο σου παιδακια...την υπεροχη οικογενεια σου και να εισαστε μια ζωη ευτυχισμενοι γλυκεια μου!!!
Αθηνα κ Αρχελαε , εχετε μια υπεροχη μανουλα κ εναν καταπληκτικο μπαμπακουλη !!!!! Να χαιρεστε ο ενας τον αλλον κ να αγαπιεστε δυνατα κ αληθινα !!!! Ολιβιακι μου , οπως εχω ξαναγραψει , σημασια ,εδω, εχει περισσοτερο ο προορισμος κ μετα το ταξιδι ....Εσυ καταφερες να ταξιδεψεις και πολυ :) <3
κλαιω...! εισαι μια θαυμασια γυναικα-συζυγος-μαμα! Να ειστε παντα ευτυχισμενοι!
Κοριτσάκι μου γλυκο καλημέρα και καλη εβδομάδα ποσο μα ποσο συγκινημένη ειμαι δεν χορταίνω να διαβάζω το υπέροχο κείμενο σου εύχομαι η ζωη σου να ειναι οτι καλύτερο εχεις ονειρευτεί με την υπέροχη οικογένεια σου και πάντα αυτο που εχεις στο μυαλο σου να το πραγματοποιείς με ολο το ρίσκο ΜΠΡΑΒΟ σου μανούλα γλυκια μπράβο για το κουράγιο σου και τα υπέροχα δημιουργήματα σου !!!!!!!Αγαπάμε πολυ κοριτσάκι μου!!!!
Ολιβια, μπραβο! Εισαι δυνατη, γεματη υπομονη και επιμονη. Μην σκεφτεις λεπτο οτι δεν ειχες την εκβαση τοκετου που ηθελες. Ο Αρχελαος ηρθε στον κοσμο οταν εκεινος ηταν ετοιμος! Αυτος ηταν ο στοχος,τελικα. Τα καταφερες! Το ταξιδι σου, αυτο, για την Ιθακη, εδωσε σε εσενα αλλα και σε πολλες γυναικες εδω μεσα, μαθηματα ζωης. Γιναμε ολοι,μαζι σου, ενα ''τσικ'' πιο σοφοι. Συγχαρητηρια! Εισαι μια αξια γυναικα. συντροφος, ΜΑΜΑ. Σε ευχαριστουμε που μας αφησες να ειμαστε μαζι σε ολο αυτο το ταξιδι. ΥΣ: Η ''Ιθακη'' σου ειναι μια γλυκα, να τον χαιρεστε!
Αχ Ολιβια με έκανες να κλαίω κ δε θέλω κ πολυ. Εγω έχω γεννήσει φυσιολογικά το γιο μου κ τωρα σε λίγες βδομάδες ξέρω ότι θα γεννήσω με καισαρική. Είναι η ασφαλέστερη κ καλυτερη λύση στην περίπτωση μου αλλά έχω κλαψει πολυ που δε θα ξαναζησω αυτη την εμπειρία. Το σωμα μας το ζητάει κ είναι μεγάλη η στιγμή για το ζευγάρι κ τόσο φυσιολογικό για τη ζωη που έρχεται στον κόσμο. Μπράβο σας που υποστηριξατε το θέλω σου, ασχέτως της εξέλιξης. Αυτό που μετράει στο τέλος είναι η αγκαλιά με το μωρό :) Να σας ζήσει κ πάλι, να είστε πάντα έτσι τόσο ενωμένοι κ αγαπημένοι όλοι σας! Καλώς ήρθες μικρέ Αρχέλαε ;)
κλαιω πρωι πρωι απο συγκινηση!!!!!!να εισαι παντα γερη κουκλα μου και να χαιρεσαι την ομορφη οικογενεια που εχετε!!!!!!!εισαι μια γλυκια μανουλα!!!!!
Πόσο μοιάζουν οι ιστορίες μας... κι εγώ έτσι ένιωθα στις δίδυμες, πίκρα και θυμός...στη Ραφαέλα ήθελα να αφήσω τη φύση ν αποφασίσει, αλλά πάλι τα ίδια... τέλος πάντων, κάπως έκλεισα την πληγή μου με το θηλασμό, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα και τη μέθοδο του attachment parenting...σου εύχομαι από καρδιάς να σου ζήσει!!!!! Α! Αν εσύ έχεις κάνει 10 πράγματα για ν' αλλάξεις τον κόσμο, ο γιος σου θα κάνει πολλά περισσότερα! Τί πού το ξέρω?? Τα μάτια του το λένε ξεκάθαρα!!!! Φιλιάαααααα!
Αχ Ολίβια..με κατα συγκίνησες!!!είσαι πραγματικά μοναδική, πολύ τυχερή η Αθηνά και ο Αρχέλαος που έχουν εσένα για μαμά και τον Μάνο για μπαμπά..Να'σαι παντά καλά Ολιβιακή κοντά στην οικογένεια σου και σε ολες εμάς τις wanna be mum, αλλά και σε όλες τις μαμάδες, που σε έχουμε ανάγκη..χχχχχχχχχχχχχχχ
Ολίβια, τι φοβερή η ιστορία σου... Είδες η μάνα τελικά πρέπει να ακούει το κορμί της ότι και να λένε οι άλλοι. Ζώντας στην χώρα με τις υπερβολικές και τις πιο πολλές φορές χωρίς λόγο καισαρικές, εσύ προσπάθησες και έκανες την διαφορά. Μπορεί στο τέλος να μην ολοκληρώθηκε αλλά νομίζω ότι η εμπειρία αυτή ήταν σαν φυσιολογική γέννα. Το σημαντικό σε όλη την πορεία ήταν να πείσεις και τον Μάνο να σε ακολουθήσει... Μπράβο σου που τα κατάφερες όλα και έχεις τώρα τα δυο σου παιδάκια μαζί. Τι καταπληκτική φωτογραφία η Αθηνούλα με τον Αρχέλαο! Να τα χαίρεσαι και τα δυο και να τα καμαρώσετε με τον άντρα σου όπως πραγματικά θέλετε. Καλό κουράγιο και καλή δύναμη απο εδώ και πέρα γιατί είναι δύσκολο να μεγαλώνεις δυο παιδιά... (το ένα ίσον κανένα τελικά ισχύει).
sygklonistiko keimeno... me ekane na dakrusw... na xeresai ta paidakia sou.. na ta kamarwseis opws epithimeis kai na eisai panta toso dunati, evesthiti kai dimiourgiki..!!! Telika to na eisai mama einai kati magiko. Makari na me axiwsei o theos na zisw kai egw afto to thauma..Maria apo Kipro
Γλυκιά Ολίβια.... Γλυκιά μανούλα... Γεμάτη αγάπες, φιλιά κι ευτυχία.... Για πάντα!
Πολύ-πολύ συγκινητική η ιστορία τοκετού του μικρού Αρχέλαου. Να σου ζήσουν και τα 2 σου παιδάκια. Χαίρομαι που έχουν γονείς να τους δώσουν το καλό παράδειγμα: να παλεύουν μέχρι τέλους για τα όνειρά τους.
ηθελα τοσα να σχολιασω καθως διαβαζα αλλα οι φωτο τα λενε ολα!!!ξεχειλιζεις απο ευτυχια!!!!πολυ χαιρομαι που το απολαυσες αν κ τελικα επρεπε να γινει καισαρικη!επρεπε κ δεν σε αναγκασε κανενας!!!αλλα ο Αρχελαος σου εκανε το χατηρι κ γυρισε!!!παντως οταν με το καλο ξαναμεινω εγκυος εχω να κανω πολλες ερωτησεις στον γιατρο κ θα καταλαβω πολλα!!! να ειστε παντα ευτυχισμενοι!!!!!!!
Ολίβια σου εύχομαι να είστε πάντα γεροί κι ευτυχισμένοι με τον Μάνο σου και τα παιδάκια σας! Πρέπει να είσαι περήφανη που πολέμησες γι'αυτό που ήθελες, που ήξερες καλύτερα από τους "ειδικούς" το τι είναι καλύτερο για το μωρό σου και που αντιστάθηκες στους "καισαρικούς" καιρούς!! Έχω δύο κόρες - έναν κορίτσαρο 16,5 κι ένα ζουζουνίνι 1,5. Τη μεγάλη μου κόρη τη γέννησα στο (τότε) μαιευτήριο ΗΡΑ στα 27 μου με φυσιολογικό τοκετό, ύστερα από εγκυμοσύνη 39+2 εβδομάδων (αυτό όμως παίζεται ΠΟΛΥΥΥΥ γιατί είχα ΠΟΛΥ άστατο κύκλο και η ΠΗΤ μου είχε τότε υπολογιστεί με βάση την ανάπτυξη του εμβρύου κι όχι την ΤΕΡ μου γιατί ...δεν έβγαιναν τα νούμερα αλλιώς). Είχα μια πολύ εύκολη γέννα, χωρίς επισκληρίδιο - αφού να φανταστείς γέννησα Μεγάλη Παρασκευή και την άλλη μέρα το βράδυ το έσκασα για να πάω Ανάσταση!! Ο γιατρός μου συμπαθητικός, νέος, άνετος και χαλαρός - καλός ή κακός τι να πω, αφού δεν παρουσιάστηκε και ποτέ καμμία δυσκολία. Στην δεύτερη εγκυμοσύνη μου ξαναπήγα στον ίδιο, που εξάλλου υπήρξε και γυναικολόγος μου στα ενδιάμεσα 15 χρόνια. Βέβαια δεν ήταν και το καλύτερο για μας οικονομικά, μιας που τώρα πια είναι γιατρός σε ΜΕΓΑΛΟ μαιευτήριο (σαν τη Πελοπόννησο που λέει κι ο Αυλωνίτης!!), αλλά και γιατί να τον αλλάξω σκέφτηκα;;; Αυτός όμως ήταν κομματάκι αλλαγμένος, γιατί άρχισε (λόγω χαμηλού πλακούντα) να μου μιλάει για καισαρική από τον 3ο μήνα!!! Εγώ του το ξεκαθάρισα: Δημήτρη, να βρεις αλλού πελάτισσα για καισαρική - εγώ γεννάω με φυσιολογικό τοκετό!! Η εγκυμοσύνη μου πέρασε το ίδιο άνετα με την πρώτη, μόνο που πήρα αρκετά περισσότερα κιλά. Προμελετημένο το έγκλημα γιατί στα 42 μου πια δεν θα πήγαινα για άλλο παιδάκι ...εεε, τι θέτε ρε κορίτσια, έψαχνα δικαιολογία για να ΦΑΩ λιγουλάάάάαααακι πιο πολύ! :) Τέσπα, έρχεται η ΠΗΤ, φεύγει η ΠΗΤ κι εγώ έγκυος. Και να τρώγεται ο γιατρός για καισαρική, και η Αλκινόη να είναι ψηλάάάάααα, και δώστου εγώ να ανεβαίνω πατάρια, να κατεβαίνω πατάρια, να περπατάω, να χορο-πηδάω (η παύλα ΔΕΝ είναι κατά λάθος!!), να κάνω, να ράνω και....τίποτα! Και περνούσαν οι μέρες, και να μου λέει τις κουβεντούλες του ο γιατρός, και να το σκέφτομαι εγώ με τον άντρα μου, και το μωρό να'ναι ψηλά ακλόνητο! Να μην μακρηγορώ (κι άλλο!!), με έπιασαν τα άγχη, μήπως και το καθυστερώ πολύ και γίνει κάτι στραβό τελευταία στιγμή, και είναι το στερνοπούλι μου, και μην πάθει τίποτα, κι εγώ είμαι 42 και δεν είμαι στην πρώτη νιότη και μην τύχει κάτι, και μην.. και μην.. και μην.... 42+1 μπήκα με ραντεβού, η Αλκινόη ακόμα τελείως ψηλάάάάαααα και τελικά την γεύτικα την καισαρική!! Νομίζω πως αν ξαναγυρνούσα το ρολόι, πάλι καισαρική θα έκανα από το φόβο μήπως κάτι πάει στραβά τελευταία στιγμή - αλλά ίίίίσως αν ήμουν πιο καλά μελετημένη και δεν είχα ένα γιατρό που καθώς φαίνεται στα 15 χρόνια που μεσολάβησαν έκανε πολλλλλά σεμινάρια πάνω στην καισαρική, ίσως λέω να είχα περιμένει λίγες μέρες ακόμα. Δεν ξέρω... Με παρηγορεί λιγάκι το ότι εε, εντάξει, 42+ ήμουνα, προσπάθησα αρκετά να περιμένω, αλλά έχω πάντα το κομμάτι μου που μετανιώνει που δεν περίμενα κι άλλο! Πάντως, πέρα απ'όλα, είτε έτσι είτε αλλιώς, η πραγματική ουσία της υπόθεσης είναι το μωράκι μας γερό στην αγκαλιά μας!! <3 ΝΑ ΧΑΙΡΟΜΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΜΑΣ!!
Ολιβια, σε παρακολουθώ 2 χρόνια τώρα και τις τελευταίες βδομάδες σε αισθάνθηκα να αλλάζεις...να ακούς πραγματικά το σώμα και την καρδιά σου...να παίρνεις τη ζωή σου στα χέρια σου! Δεν σου κρύβω πως αγχωθηκα λίγο...σκεπτόμενη ´ τι κάνει τώρα, γιατι δεν ακούει το γιατρο της¨.....Γιατι ετσι μας εχουν μαθει να σκεφτομαστε. Αλλα είχες δίκιο, ακούσες και σεβάστηκες τον εαυτό σου. Με αφυπνησες! Ελπίζω όσο μπορεις , να συνεχιζεις να μεταδιδεις την ευχή σου, όχι μόνο στα παιδάκια σου αλλα και σε όλους οσους σε παρακολουθούν. Να χαίρεσαι την όμορφη οικογένεια σου και έχετε γεμάτες χαρα, δικές σας στιγμές.
mporei na mn se exw gnwrisei apo konta,mporei na mhn eimai kan mama....alla pragmatika aisthanomai aperanto thaumasmo apenanti sto tropo pou antimetopizeis th mhtrothta, th gunaikeia fush s k th zwh!se euxaristw gia ola ta anekthmhta pou ematha apo sena apto 2010 mexri shmera! tis kaluteres euxes m sth panemorfh oikogeneia sas!
Θέλω να πω οτι εχω γεννησει με καισαρικη λογω ισχυακης κ δηλωνω πως δεν εχω νιωσει πονο ουτε για ενα λεπτο.Ουτε πριν,ουτε κατα τη διαρκεια κ φυσικα ουτε μετα! Ημουν απολυτα συνειδητοποιημενη τι εκανα και φυσικα ποιους ειχα διπλα μου κ πανω απο ολα τον καταπληκτικο γιατρο μου. Θέλω επισης να πω οτι η ιστορια σου ΝΑΙ με συγκινησε πολυ κ παραδεχομαι τη δυναμη σου.Νιωθω επισης τοσο ανημπορη μπροστα σου που σε πιθανη μελλοντικη εγκυμοσυνη δεν νομιζω ΚΑΝ να σκεφτω να γεννησω κολπικα.Γιατί το σωστό ειναι κολπικά κ οχι φυσιολογικα που εχουμε μαθει κ λεμε ολες.Αληθεια σε θαυμαζω κ πολυ θα ηθελα τη δυναμη σου οταν με το καλο ξαναερθει εκεινη η ωρα αν και πιστευω οτι δεν θα τα καταφερω.Οχι λογω μωρου κ τυχον απροοπτων αλλα λογω φοβιας και αδυναμιας! Να σου ζησουν τα πανεμορφα παιδια σου!Να ναι καλα ολα τα παιδακια του κοσμου βεβαια και ειλικρινα παλι μπραβο σου!!!!!!!! Η φωτογραφια με την Αθηνα και τον Αρχελαο αγκαλια νομιζω οτι δεν αφηνει χωρο για περαιτερω κουβεντες! Να ζησουν οπως εκεινα θελουν κ παντα ευτυχισμενα! Ειλικρινα-εστω κ αν ακουστει καπως- ΜΑΓΚΙΑ ΣΟΥ και χιλια μπραβο! Αυτα...
χαιρομαι που ολα πηγαν κατ ευχην και ειστε γεροι και ευτυχισμενοι. Να σου ζησουν τα ζουζουνακια σου. Ποσο σε καταλαβαινω για την στιγμη που σε επιασε η κριση πανικου. πιστευα οτι θα σηκωθω απο το κρεβατι απο τον πανικο μου και αφου τα σπασω ολα θα με περναγαν και για τρελη. αλλα η επιθυμια μου να βεβαιωθω οτι ολα θα πανε καλα και να ακουσω αυτο το μαγικο κλαματακι ηταν που στο τελος με ηρεμησε. θυμαμαι εψαχνα απελπισμενη ενα χερι να μου κρατησει το δικο μου. τελικα την "πληρωσε" το χερι της νοσηλευτριας που καθησε διπλα μου για να μου εξηγει
να μπορούσα μόνο να σε κάνω μια αγκαλιά, να σου πω οτι πάλι με άγγιξες και να σου ευχηθώ από όλα όσα ζεις να κρατάς τα καλά και τα λιγότερο καλά να τα μετατρέπεις σε "χρήσιμες" εμπειρίες!να ζήσεις την κάθε στιγμή με τα μικρά σου, όπως έζησες κ τούτο τον τοκετό!φιλιά γλυκά κ μπόλικη θετική ενέργεια!
Τουλάχιστον εσύ είχες ελπίδες για vbac και κόντεψες...Εγώ που είμαι άνω των 35, με ιστορικό παλίνδρομων και μένω και επαρχία από τώρα σκέφτομαι το νυστέρι που με περιμένει όταν ξαναέρθει η ώρα να κάνω παιδί...Τι κακό πράγμα να είναι προδιαγεγραμμένη η μοίρα σου!
ολιβια μου πρωτα απο ολα να σου ζησουν και τα 2 αγγελουδια σου να ειναι καλα και πανω απο ολα γερα. δεν εισαι η μοναδικη που πονεσε μεσα στην ψυχη σου για την καισαρικη ειμαι και εγω εγω ακομα μετανιωνω που δεν εφυγα 1 μηνα πριν γεννησω απο τον γιατρο. ηξερα οτι με παει για καισαρικη αλλα οπως ειπες και εσυ λογο πρωταρας δεν ηξερα τι να κανω και εμεινα το χαζο. την ημερα που ειχαμε κλεισει ραντεβου προσπαθησα με νυχια και με δοντια για να κανω φυσιολογικο αλλα δεν..... μου βαλανε και καλα ορο για να γεννησω φυσιολογικα αλλα μετα απο ποσες ωρες δεν ειχα διαστολη δεν ηταν ετοιμο το παιδι και αρχησε τα γνωστα ενδομητριος θανατος κτλ κτλ κατι και η ανηπομονησια μου να δω το παιδι τελικα με επεισε να κανω καισαρικη. το 2ο παλι καισαρικη λογο κιλων 4110 φοβοταν να παει ο γιατρος για φυσιολογικα (αλλος γιατρος οχι ο πρωτος. τον πρωτο ουε να τον ξαναδω δεν θελω) εισαι τυχερη ομως και σου μιλαω ειλικρινα που εστω εζησες τους πονους ειδες το αιμα και καταλαβες οτι γεννας. εννοιωσες οσα ηθελα να νοιωσω αλλα τελικα ποτε δεν καταφερα ή μαλλον δεν με αφησαν να νοιωσω. εχω μετανοιωσει το οτι δεν ειχα τα κοτσια στην πρωτη γεννα να αλλαξω ή εστω να παρω μια δευτερη γνωμη απο καποιον αλλον γιατρο. Αυτο που εχω πει στον εαυτο μου ειναι οτι οταν με το καλο η κορη μου μεγαλωσει και μεινει εγκυος θα ειμαι αυτη που θα κανει τα παντα να ζησει αυτο το οποιο αξιζει καθε γυναικα να ζησει τον φυσιολογικο. δεν θα παρουμε μονο 2η γνωμη θα παρουμε οσες χρειαστει.γιατι δυστυχως το εχουν παρα κανει με τις καισαρικες. ειπα και εγω τον πονο μου αχαχαχαχα αλλα ι να κανω μπηκα τοσο πολυ μεσα στην ιστορια σου. να εισαστε καλα πλεον και οι 4 ευχομαι το καλυτερο για την οικογενεια σου φιλακια πολλα
Ένα μεγάλο καλωσόρισμα στο μικρότερο μέλος της οικογένειας σας. Να σας ζήσει. Εύχομαι Ολίβια και Μάνο η κάθε μέρα που θα ξημερώνει για τα παιδιά σας να είναι γεμάτη χαρά και ευτυχία.
Πολύ κλάμα κ συγκίνηση! Να στε πάντα καλά,ευτυχισμένοι κ πάνω απόλα υγιείς! Χαίρομαι που το ταξίδι σου ήταν όπως το φαντάστηκες. Και μπράβο σου που ανοίγεις και γνωστοποιείς θέματα που στην Ελλάδα φαντάζουν επιστημονική φαντασία ενώ στον υπόλοιπο κόσμο κάτι καθημερινό και απλό. Ελπίζω οι ορμόνες να χαλαρώσουν σύντομα,αν και προσωπικά βρήκα το κλάμα εκείνες τις ημέρες λυτρωτικό! Φιλιά :) από μια ιντερνετική σου φίλη-μαμά. :)
Αχ βρε Ολίβια! Πόσο μ'αρέσει ο τρόπος που γράφεις!!! Είσαι τόσο παραστατική κ περιγραφική! Νιώθω λες κ ήμουν μαζί σου στην αίθουσα των ωδινών! Να τα χαίρεστε τα παιδάκια σας, να είναι πάντα γερά και να τα καμαρώσετε μια μέρα όπως εκείνα επιθυμούν!!! Φιλιά!
Ειμαι τόσο περήφανη που είσαι κομμάτι της ζωής μου! Οταν γεννήσες με ρωτούσαν όλοι το πως και εγω δεν ήθελα να πω! Οχι για να το παίξω έξυπνη επειδή ειμαι φίλη σου και ήξερα αλλά γιατί η απάντηση δεν ήταν μια λέξη! Ηταν ένα ολόκληρο ταξίδι! Ενα μαγικό ταξίδι που μόνο ένα σπουδαίο άτομο σαν εσένα θα το έφτανε μέχρι το τέλος! Ολιβια η αγάπη που έχεις μέσα σου είναι κάτι τόσο σπουδαίο! Μόνο αγάπη δίνεις σε όλους! Τα παιδάκια σου είναι πολυ τυχερά! Τώρα ίσως να μην το καταλαβαίνεις θα το δεις όμως στα ματιά τους σε μερικά χρόνια! Σ αγαπάω πολυ υπεροχή φίλη μου!
Ax vre oliviaki sugunithika!!!!! Na eisai perifanh gia ton eauto sou!!! H athina k o arxelaos exoun uperoxh mama...na soy zhsoun uperoxh mama....
Ολίβιά μου, ευαίσθητη μανούλα, να σου ζήσουν τα δύο αγγελούδια σου που όντως μοιάζουν πολύ μεταξύ τους και είναι ίδια ο μπαμπάς τους! :) Να τα καμαρώσεις όπως ονειρεύεσαι, κοπέλα μου! Πολύ όμορφη η ιστορία σου και η περιγραφή σου ποιητική! Για μένα προσωπικά δεν έχει καμιά σημασία ο τρόπος τοκετού, δεν είμαι κατά των καισαρικών, ούτε με φοβίζουν, άλλωστε πριν 5μιση μήνες έφερα στον κόσμο το κοριτσάκι μου με καισαρική και είμαι πανευτυχής! Δεν πόνεσα, δεν αγχώθηκα...Απήλαυσα τα πάντα! Το μόνο που έχει σημασία για μένα είναι να γεννηθούν γερά τα παιδάκια μας και να τα μεγαλώσουμε με απέραντη αγάπη. Καλά έκανες και προσπάθησες να πραγματοποιήσεις το όνειρό σου να γεννήσεις φυσιολογικά και μέχρι ένα γενναίο σημείο τα κατάφερες! Αυτό μετράει και αυτό να έχεις στο μυαλό σου. Σας εύχομαι και πάλι υγεία και από εδώ και μπρος να αποχαιρετήσεις τους εφιάλτες και τη θέση τους να πάρουν ευτυχισμένα και χαρούμενα όνειρα στα οποία θα πρωταγωνιστείτε οι τέσσερίς σας! Φιλάκια πολλά!
Ολίβια να σου ζήσουν τα παιδάκια σου!! Είναι η πιο όμορφη ιστορία και η πιο συγκινητική που έχω διαβάσει!! Συγχαρητήρια,απέκτησες 2 παιδιά αξιολάτρευτα!! Να χαίρεσαι την όμορφη οικογενειά σου!!!
Η Olivia Gavrili μας ανοιξε το "δρομο"μενει μονο να τον ακολουθησουμε..!!!συγχαρητηρια Ολιβια!!να χαιρεσαι την οικογενεια σου κ να εχετε παντα χαρες στο σπιτι σας!!
πωπωπω,κλαιω....ανατριχιασα ολιβια..να σου ζησει ο μικρος σου πριγκιπας,ηταν ενα ταξιδι που δε θα ξεχασεις ποτε κ μαζι σου κ εμεις,καθε λιγο κ λιγακι ρωτουσαμε!!! να ειστε παντα ευτυχισμενοι κ αγαπημενοι,εσυ,ο Μανος,η Αθηνουλα κ ο μικρος μας Αρχελαος!!! σας αγαπαμε ολους πολυ!!!
Πολυ άμορφη, γλυκιά και συγκινητική η ιστορία σου Ολίβια!!! Πραγματικά με συγκίνησες, θυμήθηκα και της δικες μου γέννες, και οσο διαβαζα την ιστορια σου ηταν σαν να τα ξαναζούσα!!! Μπραβο σου που τόλμησες να προσπαθήσεις, και οπως ειπες και εσυ σημασια δεν εχει το ταξίδι και οχι ο προορισμός!!!! Να σου ζησουν και τα δυο σου τα παιδακια!!! Και τωρα που βλεπω της φώτο καλύτερα νομιζω οτι ο Αρχελαος μοιάζει και στην μαμα του !!!!
δεν μου αρεσει να διαβαζω πανω απο μια παραγραφο βαριεμαι κουραζομαι γενικα δεν το χω...ας μου εξηγησει καποιος...πως γινεται να ρουφαω τη καθε σου λεξη και τη καθε σου προταση....οτι και να εχεις γραψει μεχρι τωρα παντα μου αρεσε...αλλα αυτο που διαβασα σημερα..χτυπησε φλεβα....μου αγγιξες τοσο τη ψυχη μου με τα συναισθηματα σου!ευχομαι κοριτσι μου ο θεος να σου τα φερει ολα δεξια να εχεις ευτηχια και γαλξνη στην οικογενεια σου και παντα να ειναι γερα τα παιδακια σου!
ΝΑ ΤΑ ΧΑΙΡΕΣΑΙ Κ ΤΑ 2 ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΣΟΥ!!!ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΥ ΚΑΤΑΦΕΡΕΣ ΝΑ ΤΟ ΖΗΣΕΙΣ ΟΛΟ ΑΥΤΟ..ΣΗΜΑΣΙΑ ΒΕΒΑΙΑ ΕΧΕΙ ΠΩΣ ΦΕΡΝΕΙΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΙΑ ΖΩΗ ΜΕ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΤΡΟΠΟ..ΑΛΛΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΣΟΥ ΝΑ ΤΟ ΖΗΣΕΙΣ..ΟΠΩΣ Κ ΕΓΙΝΕ ΚΑΤΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ!!!:-) ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ ΕΣΥ Κ Η ΥΠΕΡΟΧΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΟΥ..Κ ΝΑ ΚΡΑΤΑΣ Κ ΣΕ ΜΑΣ ΠΑΡΕΑ!!!!!
Σημασια εχει το ταξιδι... Κοιτα να απολαυσεις τους πρωτους μηνες του μωρου σου... να το μεγαλωσεις οπως επιθυμεις...μανουλες σαν και εσενα λιγες... πολλα φιλια στα αγγελουδια σου
Το πιο απίστευτο είναι ότι διαβάζω σχεδόν την δική μου ιστορία.Με τη διαφορά οτι εγώ πήγαινα εξ αρχης για φυσιολογικό και όντας πρώτη φορά έγκυος.Ταυτίστηκα τόσο πολύ όταν έγραψες το φόβο σου για το μωρό σου.Έτσι κι εγώ (40+1)μετά από8 ώρες πόνων και αγκαλιά με τον καρδιοτοκογράφο τελικά αναγκάστηκα να κάνω καισαρική λόγω κεχρωσμένου αμνιακού υγρού εξαιτίας του έντονου στρες της μικρής μου.Αυτό το συγκλονιστηκά απαίσιο συναίσθημα του φόβου για τη μικρούλα ζωή που κουβαλάμε εύχομαι να μην το νιώθει καμιά μανούλα,γιατί μπροστά σε αυτό η καισαρική μου φάνηκε και ήταν θείο δώρο.Το προσπαθήσαμε όμως και το πάλεψαμε έτσι δεν είναι;φτάσαμε σχεδόν στο τέλος.Σου εύχομαι να σας ζήσουν η Αθηνά και ο Αρχέλαός σαν τα ψηλά βουνά...
Να σας ζήσουν τα παιδάκια σας! Με συγκίνησες πάρα πολύ και αν και δεν έχω παιδάκια, οι ιστορίες και οι πληροφορίες που δίνεις είναι πραγματικά ανεκτίμητες! Σου εύχομαι να ζήσεις ότι θελήσεις όπως το θελήσεις και μην ακούς κανέναν! (Ο Αρχέλαος μοιάζει τόσο πολύ στην Αθηνά που προς στιγμήν μπερδεύτηκα!! )
Ολιβια δεν εχω λόγια!!!!Να σας ζήσουν τα παιδακια σας,παντα γερα να ειναι κι εσεις γεροι για να τα καμαρωνετε και να τα βοηθατε παντα!!!Φιλια πολλα....
περιμενα πως και πως να διαβασω αυτην την ιστοριουλα και ημουν σιγουρη οτι στο τελος θα τα καταφερεις!!! Εστω και ετσι ομως εισαι νικητρια!! να χαιρεσαι τα αγγελουδια σου!Μεσα απο καθε ιστορια τοκετου ξαναζει η καθε μανουλα το δικο της...και παντα δακρυζει!!
Συγκινηθηκα τοσο πολυ. Πολυ ομορφη ιστορια και ομορφη αποδοση... Να ειστε ευτυχισμενοι, να ειστε καλα
να σου ζήσουν τα παιδάκια σου κ εσυ να είσαι γερή κ να τα χαίρεσαι!!! κι εγώ εχω κάνει 2 καισαρικές κ γλύτωσαν κ τα δύο καμάρια μου στο παρα πέντε... αλλα δεν με πειράζει καθόλου! το αποτέλεσμα μετράει...
Κοπέλα μου σημασία έχει αυτό το μικροσκοπικό, μαγικό πλασματάκι που κρατάς στην αγκαλιά σου και η κουκλίτσα σου λίγο παραδίπλα... Ο προορισμός επετεύχθη με το παραπάνω... Θαυμάζω το πείσμα σου και την εσωτερική σου γαλήνη που τόσο συνειδητά πάλευες για κάτι...όσο σημαντικό όμως κι αν φαινόταν, τελικά δεν κατάφερε να αλλοτριώσει την όμορφη πραγματικότητα που ζεις τώρα... Να είστε όλοι καλά και να χαίρεστε τα παιδάκια σας...να απολαμβάνετε καθημερινά στιγμές αγάπης και ατέλειωτης ευτυχίας! Πολλά φιλιά από μια ευτυχισμένη μανούλα ενός κοριτσιού (5 χρονών) και ενός αγοριού (5 μηνών)!!!
Να σου ζήσουν βρε Ολίβια! Πραγματικά θαυμάζω το κουράγιο σου! Ειλικρινά δεν ξέρω αν εγώ μπορούσα να τα καταφέρω! Μπράβο για την προσπάθεια!!!!!
θα σου γραψω οπως ακριβως νιωθω. διαβαζοντας την ιστορια σου ηθελα να φτασω στο τελος κ να διαβασω οτι πετυχε η προσπαθεια σου. πραγματικα το ευχομουν κ για ΣΕΝΑ κ για ΜΕΝΑ ομως. ειχα μια απαισια εμπειρια στο αρεταιειο με καισαρικη το 2011. ειμαι πολυ μεγαλυτερη σου μιας κ ο ερωτας που φερνει παιδι ηρθε αργα στο δρομο μου αλλα κ εγω θελω πρωτα ο θεος να κανω μια τετοια προσπαθεια. δεν ξερω ολες οι γυναικες μοιραζομαστε κατι μοναδικο. μας ενωνει αυτη η εμπειρια της μητροτητας ο φοβος της γεννας η επιθυμια να το ζησουμε, η ενοχη που δεν το καταφερνουμε πολλες απο μας. ετσι κ εγω νιωθω πολυ κοντα σου σε αυτο κ σου ευχομαι την τριτη να τα καταφερεις. εγω αισθανομαι μερικες φορες ανεπαρκης ανικανη που δεν ειμαι σαν πολλες αλλες. εχω κλαψει πολλες φορες κ εχω ζητησει συγνωμμη απο το γιο μου πολλες επισης φορες που εμεινε μονος του μακρια απο τη μαμα οταν γεννηθηκε. αναρωτιεμαι μηπως καταβαθος φταιω. σου ευχομαι λοιπον κοριτσακι να εισαι τοσο ευτυχισμενη οπως σημερα. κ σευχαριστω γιαυτες τις σκεψεις που μου θυμιζουν κ δικες μου
Τέλεια ιστορία!!!!! Να σου ζήσουν τα παιδάκια σου!!!!!!
εισαι υπεροχη κοριτσι <3 και γενναια μανουλα <3 ολα θα πανε υπεροχα γιατι ολα ειναι υπεροχα...δωσε χροννο στην Ολιβια θα βρει την ισσοροπια της ...να σε αγαπας ..γιατι εμεις σε αγαπαμε <3
Συγκινήθηκα απίστευτα...και όπως γράφεις και εσύ και είχα γράψει και εγώ στον τοίχο του μάνου πριν γεννηθεί ο Αρχέλαος "Σημασία έχει το ταξίδι"