Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο γεμάτη χαρά ότι κόντευε το τέλος και σε λίγο θα κρατούσα την κορούλα μου στην αγκαλιά μου, δεν θα ξεχάσω ότι ήμουνα μες το άγχος μήπως ώσπου να φτάσω σπίτι, σπάσουν τα νερά στο αυτοκίνητο και τι θα κάνω…

Πήγα στο σπίτι χωρίς ευτυχώς να σπάσουν τα νερά, πήρα τον γιο μου πήγαμε στις κούνιες και επιστρέφοντας κάτσαμε στην αυλή για να παίξουμε…

Από εκείνη την ώρα άρχισα να νοιώθω έντονη πίεση από το μωρό μου, αλλά δεν έλεγα τίποτα σε κανέναν, γιατί φοβόμουν μήπως είναι ιδέα μου λόγω του ότι ο γιατρός μου είχε πει ότι γεννάω από στιγμή σε στιγμή…

Η ώρα είχε φτάσει πια 22:30 και αφού έβαλα τον μικρό να κοιμηθεί, ξάπλωσα να δω τηλεόραση. Ξαπλώνοντας οι πόνοι άρχισαν και γινόντουσαν πιο σύντομοι. Τηλεφώνησα στην αδερφή μου για μου επιβεβαιώσει ότι μετρώντας το χρόνο μεταξύ των πόνων είχα φτάσει περίπου στο 5λεπτο. «Πάρε το γιατρό να του το πεις» μου είπε. Τηλεφώνησα, λοιπόν ,στον γυναικολόγο μου ο οποίος με συμβούλεψε να πάω σιγά σιγά προς το νοσοκομείο. Η ώρα ήταν πια μετά τις 12 τα μεσάνυχτα.

Μπήκα μες το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για το μαιευτήριο.

Ως δεύτερος τοκετός μου ήταν οικεία τα πράγματα που θα έκανα. Δεν θα ξεχάσω το γέλιο που έκανα με το σύζυγο μου μες το αυτοκίνητο. Γενικώς ήμουν πολύ χαλαρή, ίσως επειδή το είχα ξαναζήσει…

Ανεβαίνοντας προς το μαιευτήριο, τηλεφώνησα στην αδερφή μου για να έρθει στο νοσοκομείο να κάνει παρέα στο σύζυγο μου. Μπήκα μέσα, συμπλήρωσα με τη μαία το γνωστό ερωτηματολόγιο και μετά ξεκίνησαν να με ετοιμάζουν. Αφού πια ήμουν έτοιμη, με έβαλαν στο δωμάτιο του τοκετού. Πέρασε ο γιατρός μου, με είδε και μου είπε ότι όλα καλά τα βλέπει και ότι σε κανένα 3ωρο θα είχα γεννήσει.. Άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως έπρεπε να είχα μείνει σπίτι για λίγο…

Τον ρώτησα εάν θα μπορούσα να κάνω την επισκληρίδιο και εάν θα μπορούσε να έρθει μέσα ο σύζυγος μου και η απάντηση του φυσικά ήταν καταφατική! Συνέχισα να είμαι χαλαρή και όταν ήρθε ο άνδρας μου στο δωμάτιο τοκετού, συζητάγαμε και γελάγαμε με πράγματα από τον προηγούμενο τοκετό. Όλα έβαιναν μια χαρά, η ώρα ήταν λίγο μετά τις 2:00!

Μπήκε στο δωμάτιο η αναισθησιολόγος για να μου κάνει την επισκληρίδιο και ξεκίνησε να μου εξηγεί κάποια πράγματα για αυτήν, ο σύζυγος μου καθόταν ακριβώς απέξω από το δωματιάκι, ώσπου να τελειώσει η αναισθησιολόγος. Καθώς η κοπέλα με είχε γυρίσει στο πλάι και μου μιλούσε, ένιωσα κάτι υγρό και είπα από μέσα μου «Α ωραία, έσπασαν τα νερά!» Ξαφνικά έρχονται 3-4 μαίες και άρχισαν να σιγοψιθυρίζουν και να προσπαθούν να ακούσουν το μωρό. Προσπαθούσα να ρωτήσω τι γινόταν, αλλά κανένας δεν μου απαντούσε. «ΓΡΗΓΟΡΑ ΑΝΟΙΞΤΕ ΤΟ ΧΕΙΡΟΥΓΕΙΟ!!«, φώναζαν. Δεν θα ξεχάσω το σύζυγο μου να με ρωτάει, «Τι έγινε; Πού σε πηγαίνουν;» Το επόμενο που θυμάμαι είναι ότι με ξύπναγαν για να δω την κόρη μου…

Είχα πάθει αποκόλληση πλακούντα, αλλά ευτυχώς όλα είχαν πάει καλά. ΗΜΟΥΝ ΠΟΛΥ ΤΥΧΕΡΗ ΠΟΥ ΗΜΟΥΝ ΣΤΟ ΜΑΙΕΥΤΗΡΙΟ, γιατί αλλιώς δεν θα προλάβαινα….

Σήμερα η κόρη μου είναι 11 μηνών και είναι μια χαρά!

Είχα την τέλεια εγκυμοσύνη, δεν είχα πάρει κιλά, δούλευα κανονικά χωρίς να αισθάνομαι ότι είμαι έγκυος, γενικώς όλα ήταν μια χαρά.  Στις 13 Αυγούστου 2007 είχα σταματήσει από τη δουλειά λόγω της άδειας τοκετού που δίνει το ΙΚΑ. Αυτό που με ενοχλούσε μόνο ήταν ότι ο γυναικολόγος μου δεν με άφηνε να κάνω μπάνιο στη θάλασσα και δεν μπορούσα να απομακρυνθώ από την Αθήνα! Η τελευταία ημερομηνία που μου είχε δώσει ήταν 7 Οκτωβρίου.

Η τελευταία μου επίσκεψη ήταν στις 4 Οκτωβρίου, όπου ο γιατρός με είχε απογοητεύσει εντελώς. Τον ρώτησα «Γιατρέ, κοντεύει η τελευταία ημερομηνία. Τι θα κάνω εάν σπάσουν τα νερά ή δεν έχω πόνους;» Η απάντηση του ήταν «Θα περιμένουμε ώσπου να έρθει η ώρα«. «Ωχ Χριστέ μου«, είπα από μέσα μου, «Αυτό το παιδί δεν θέλει με τίποτα να έρθει σε αυτό τον πλανήτη» (μα πως να θέλει να έρθει…αφού είχε δει μέσω εμένα να καίγεται η μισή Ελλάδα).

Την επόμενη ημέρα το πρωί πηγαίνοντας στην τουαλέτα είδα λίγο αίμα. Τον πήρα τηλέφωνο και μου είπε να μην ανησυχώ, εάν συνεχίσω να έχω αίμα να πάω την επόμενη ημέρα να κάνω έναν υπέρηχο για να βεβαιωθούμε ότι όλα βαίνουν καλά. Δεν χρειάστηκε όμως!!!!

Το βράδυ της ίδια ημέρας γύρω στις 23:00, με έπιασαν πόνοι. Τηλεφώνησα στην αδερφή μου για να σιγουρευτώ ότι είναι πόνοι τοκετού και ότι δεν είναι ιδέα μου. Στις 12:15 έφυγα από το σπίτι και μέσα σε 20 λεπτά βρισκόμουν στο μαιευτήριο. Πήγα στο -1, μου είπαν να αφήσω τα προσωπικά μου αντικείμενα στον σύζυγο μου και να περάσω. Συμπλήρωσα με τη μαία το ερωτηματολόγιο και μετά από αυτό άρχισαν να με ετοιμάζουν για την αίθουσα τοκετού (ξύρισμα, καρδιογράφημα κλπ). Όταν είναι η πρώτη φορά που μπαίνεις εκεί μέσα , αισθάνεσαι τεράστιο άγχος για το τι θα ακολουθήσει γιατί δεν ξέρεις. Όποιος και να στο έχει περιγράψει, εάν δεν το έχεις ζήσει εσύ ο ίδιος, δεν μπορείς να το αντιληφθείς…

Η ώρα είχε πάει 2+ και οι πόνοι άρχισαν να είναι πολύ έντονοι. Μου έδιναν κανένα 4ωρο για να γεννήσω. Ήθελα οπωσδήποτε να μου κάνουν επισκληρίδειο. Δεν άντεχα με τίποτα.

Έπρεπε όμως να μου πάρουν αίμα για να δουν εάν όλα είναι οκ για να μου κάνουν την επισκληρίδειο. Ζήταγα να βάλουν το σύζυγο μου μέσα, άλλα η μαία μου έλεγε «Κορίτσι μου,  άσε να κάνεις την επισκληρίδιο και μετά. Μην σε δει ο σύζυγος σου να πονάς… Γιατί ξέρεις οι άνδρες δεν αντέχουν τον πόνο, μην τον μαζεύουμε από κάτω» Ο χρόνος πέρναγε και τίποτα. Είχε πάει 3.15 όταν επιτέλους μια από τις μαίες μου ανακοίνωσε ότι όλα είναι οκ και θα μπορούσα να κάνω επισκληρίδιο… Με το μου την έκαναν, έβαλαν το σύζυγο μου μέσα…

Ένιωθα καλύτερα, αλλά πονούσα κιόλας. Η μαία δεν μου είχε κάνει μεγάλη δόση, επειδή ο γιος μου ήταν ψηλά και έπρεπε να έχω δύναμη για να σπρώξω.

Κόντευε 5 και ο μικρός τίποτα. Θυμάμαι να είναι 2-3 μαίες και ο γιατρός μου και να πέφτουν με όλη τη δύναμη τους πάνω στην κοιλιά μου για να σπρώξουν το παιδί να κατέβει. Η ώρα είχε πάει 5:50 όταν πια ο μικρός είχε κατέβει αρκετά και ο γιατρός μου είπε στις μαίες να με ετοιμάσουν και να με μεταφέρουν στο άλλο δωμάτιο. Από μέσα μου σκεφτόμουνα «Πόσο θα κρατήσει αυτό ακόμα!«… Δεν είχα καταλάβει ότι όλα σε λίγο θα είχα τελειώσει. Νόμιζα ότι θα ήμουν εκεί κανένα 2-3ωρο ακόμα…

Το δωμάτιο που με μετέφεραν έμοιαζε με χειρουργείο. Θυμάμαι τον γιατρό μου να μου λέει «Θα σπρώξεις δύο -τρεις φορές καλά και μετά θα δεις το αγγελούδι σου«.

Έτσι και έγινε…. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το δάκρυ ευτυχίας που κύλησε από τα μάτια μου μόλις ακούσαμε το κλάμα του….

Μπορεί να πόνεσα λίγο, αλλά πιστεύω ότι η σκέψη και μόνο ότι φέρνεις ένα πλασματάκι στον κόσμο και ο τρόπος που το φέρνεις δεν περιγράφεται……

Την επόμενη ημέρα ο πόνος είχε ξεχαστεί και είχε μείνει η γλυκιά ανάμνηση!

Ο Χάρης είναι σήμερα 2,5 ετών και η Αλεξία 11 μηνών