Αποκτήσαμε τις κόρες μας με σπέρμα δότη

Αποκτήσαμε τις κόρες μας με σπέρμα δότη

μαμά Β.

Με το σύζυγό μου παντρευτήκαμε πριν από 13 χρόνια. Τον πρώτο καιρό θέλαμε και οι δυο να περάσουμε όμορφα μαζί, να ταξιδέψουμε, να γλεντήσουμε, να τακτοποιηθούμε επαγγελματικά, να γνωρίσουμε ο ένας τον άλλο καλύτερα μιας και μείναμε μαζί από τη μέρα του γάμου μας και μετά.

Μετά από τέσσερα χρόνια αποφασίσαμε να προσπαθήσουμε για ένα μωρό. Πέρασε ένας μήνας, πέρασε δεύτερος, πέρασε ένας χρόνος, πέρασε δεύτερος και το μωρό δεν ερχόταν. Είχα γίνει μανιακή να ψάχνω στο ίντερνετ μεθόδους και τρόπους να αυξήσουμε τις πιθανότητες να μείνω έγκυος και τι δεν δοκιμάσαμε, ειδικά τεστ ωορρηξίας, μέτρηση με θερμόμετρο, μέχρι που πια είχα αρχίσει να ξεχωρίζω όχι μόνο τη μέρα που είχα ωορρηξία, αλλά και από ποια ωοθήκη!!! Τρέλα!!!

Αφού το πολυπόθητο μωρό δεν ερχόταν, αποφασίσαμε να επισκεφτούμε το γιατρό μου. Εκείνος μας πρότεινε πριν αρχίσουμε τις δικές μου εξετάσεις να κάνει ο σύζυγός μουπρώτα ένα σπερμοδιάγραμμα.

Το αποτέλεσμα μας άφησε άφωνους. Αζωοσπερμία.

Ο κόσμος μας κατέρρευσε. Η ελπίδα μου πως μια μέρα θα κρατούσα αγκαλιά το μωρό μου έσβησε. Ο γιατρός του συζύγου μου μας είπε πως οι ελπίδες μας δεν χάθηκαν.

«Μπορούμε να πάρουμε σπερματοζωάρια απευθείας από τους όρχεις και μετά από επεξεργασία και εξωσωματική θα έχουμε το πολυπόθητο αποτέλεσμα«

Η επέμβαση έγινε και θυμάμαι με πόση βιασύνη και αγωνία, εγώ να κρατάω το πολύτιμο μπουκαλάκι και ο άντρας μου με όλο τον πόνο του μετά την επέμβαση να οδηγεί σαν τρελός για να διασχίσουμε την πόλη από τη μία άκρη ως την άλλη, μας κυνηγούσε βλέπετε και ο χρόνος, για να φτάσουμε στο κέντρο εξωσωματικής για έλεγχο. Τελικά φτάσαμε. Ανέβηκα τρέχοντας επάνω, ενώ ο άντρας μου έμεινε στα πρόθυρα λιποθυμίας στο αυτοκίνητο. Δυστυχώς όμως τα λίγα σπερματοζωάρια που βρέθηκαν ήταν και αυτά ακατάλληλα.

Και τώρα τι;

«Η μόνη μόνη λύση, πέραν της υιοθεσίας, είναι η χρήση σπέρματος από δότη«, μας είπαν.

Εγώ να μείνω έγκυος με το παιδί κάποιου που ούτε ξέρω, ούτε θα γνωρίσω ποτέ μου; Μου φαινόταν σαν απιστία προς τον σύντροφό μου. Και μετά; Πως θα το κοιτούσα στα μάτια γνωρίζοντας πως είναι το παιδί κάποιου άλλου. Και ο σύζυγός μου; Θα μπορούσε να το αγαπήσει σαν δικό του παιδί ή θα γινόμασταν δυστυχισμένοι;

Η απάντηση ήρθε από το στόμα του άντρα μου: «Αφού αυτό το παιδί θα είναι το μισό δικό σου, νομίζεις πως εγώ θα το αγαπώ λιγότερο; Εγώ δεν μπορώ να σου το δώσω αλλά γιατί να σου στερήσω και όλα αυτά τα αισθήματα της μητρότητας;» Και πήραμε την απόφαση.

Μετά από τρεις προσπάθειες έμεινα έγκυος. Η αγωνία μου μεγάλη, όχι μόνο αν θα βγει γερό, αλλά και ποιον θα μοιάζει!! Βλέπετε κανένας δεν ήξερε την αλήθεια, μόνο πως έπρεπε να κάνω εξωσωματική.

Οι μήνες περνούσαν ώσπου έφτασε και η μέρα του τοκετού. Γέννησα με καισαρική ένα κοριτσάκι. Περίμενα την αντίδραση του άντρα μου όταν θα μας το φέρνανε στο δωμάτιο. Όταν το πήρε αγκαλιά όλες οι αμφιβολίες μου χάθηκαν. Το είδα στο βλέμμα του. Ευτυχία!!!! Μ’ έπιασαν τα κλάματα, και τώρα που γράφω αυτές τις λέξεις είναι σαν να ξαναζώ αυτές τις στιγμές.

Τέσσερα χρόνια μετά αποκτήσαμε και δεύτερο κοριτσάκι από γονιμοποιημένα ωάρια τα οποία είχαμε καταψύξει. Η ευτυχία μας μεγάλη και ο σύζυγός μου έχει τέτοια αδυναμία στις μικρές που πολλές φορές δυσκολεύομαι τους να βάλω σε τάξη. Όσο για το ποιον μοιάζουν τα παιδιά; Διασκεδάζουμε με τα πειράγματα και τις απόψεις όλων που προσπαθούν να μαντέψουν, και δεν μας νοιάζει γιατί στα μάτια των παιδιών μας βλέπουμε κάθε μέρα την ευτυχία.

Έχω όμως και κάτι που με στοιχειώνει και ανοίγει ένα μεγάλο θέμα: Πρέπει να το μάθουν στο μέλλον τα παιδιά; Και αν το μάθουν; Δεν μπορούν να μάθουν ποτέ ποιος είναι ο πραγματικός τους πατέρας, μόνο γονιδιακές πληροφορίες… Σκληρό!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com