«Ένα – Δύο – Τ…λία!»

«Ένα – Δύο – Τ…λία!» 

της Αναστασίας Καρανου

1 bio 3 και αρχίζει η ιστορία!

Ζούσε μια φορά σε ένα μικρό καταπράσινο χωριό του Ολύμπου ο Πετράκης με την οικογένεια του και τα τρία μικρότερα αδελφάκια του. Το σπίτι του ήταν πέτρινο κρυμμένο σε μια καταπράσινη αυλή με έλατα, όπου ξεχώριζε κανείς την ξύλινη σοφίτα. Φτάνοντας βέβαια κοντά η αυλή πλημμύριζε από τα γέλια και τα παιχνίδια των μικρών.

Όλα κυλούσαν ήρεμα με τον Πετράκη να παίζει καθημερινά με τους φίλους και τα αδέλφια στα ρυάκια και στην αυλή. Όμως η ανεμελιά αυτή μετατρεπόταν σιγά σιγά σε στεναχώρια και κλάματα από τη πρώτη μέρα που πήγε ο Πετράκης στο σχολείο…

Ξεκίνησε να λέει το όνομα του με τη φράση: «Κυλία, με λένε Πέτλο και έχω τλία μικλότελα αδέλφια..«

Η δασκάλα του προσπάθησε να ηρεμήσει την τάξη που γελούσε με τη δυσκολία του μικρού Πετράκη. Εξήγησε στα παιδιά πως δεν είναι σωστό να γελάμε με τις ιδιαιτερότητες των άλλων, αλλά μάταια, διότι τα παιδιά συνέχισαν να γελάνε με τον Πετράκη στα διαλείμματα.

Η δασκάλα κάλεσε τον Πετράκη, του σκούπισε τα δάκρυα και του είπε με τη δύναμή του θα καταφέρει να μιλά με ευκολία όπως όλοι… αρκεί να λέει κάθε πρωί δέκα φορές «Ένα, Δύο, Τρία» δυνατά.

Ο Πετράκης παίρνοντας μια αγκαλιά τη δασκάλα της υποσχέθηκε ότι θα το κάνει κι όπως έγινε. Κάθε μέρα φώναζε στο σπίτι του «Ένα, Δύο, Τ..λία«. Οι γονείς του τις πρώτες μέρες τον βοήθησαν, μέχρι που σε μία εβδομάδα ο Πετράκης μιλούσε με ευχέρεια. Έπειτα δεν ντρεπόταν ποτέ να πει το μάθημα, να σηκωθεί στην προσευχή του σχολείου και τέλος οι συμμαθητές τον αγκάλιασαν και τον είχαν πρώτο στις παρέες!!!