Όλα θετικά!

Όλα θετικά!

μαμά Βάσω

… Και πάνω που είχα αποφασίσει πως θα περάσω την υπόλοιπη ζωή μου παρέα με κανένα-δυο προσφιλή αιλουροειδή, μιας και δεν είχα την τύχη να γνωρίσω το άλφα-male μέχρι τον Ιούνιο του 2009, μπήκε στη ζωή μου ο Αποστόλης!

Έρωτας κεραυνοβόλος: μέσα στον πρώτο μήνα πήγαμε διακοπές μαζί, συγκατοικήσαμε από το δεύτερο και μετά από δέκα μήνες υπέροχης σχέσης μου ζήτησε να τον αποκαταστήσω, γιατί τον είχα εκθέσει! Τον Αύγουστο του 2011 λοιπόν παντρευτήκαμε και ξεκινήσαμε αμέσως τις προσπάθειες να προσθέσουμε μέλη στη νεοσυσταθείσα οικογένειά μας.

Τρεις μήνες αργότερα, κράτησα στα χέρια μου ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης! Δύο χοριακές αργότερα κι αφού το επιβεβαιώσαμε πως επρόκειτο για εγκυμοσύνη, πετούσαμε από χαρά! Κλάματα συγκίνησης θυμάμαι κι ένα ευχάριστο… μούδιασμα μπροστά στο άγνωστο.

Η επίσκεψη στο γιατρό έδειξε  το προφανές: ένας άνθρωπος-κουκκίδα μεγάλωνε μέσα μου!!!

Γενικά, ήταν μια εγκυμοσύνη χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, μιας και δεν είχα ούτε ναυτίες, ούτε ζαλάδες, ούτε «εξαγωγές», ούτε (τερατώδεις) μεταπτώσεις στη διάθεσή μου. Τρία ήταν τα μελανά σημεία. Αρχικά, ο πανικός που ένιωσα όταν ανακάλυψα-στα 29 μου!- πως έχω αρνητικό ρέζους, ενώ ο σύζυγος έχει θετικό. Κάτι είχε πάρει τ’ αφτί μου για τις αρνητικό-ρέζους-μανούλες, αλλά ήταν ελλιπές, ωστόσο αρκετό για να με ανησυχήσει.  Ευτυχώς ο γιατρός μου μού εξήγησε τι ακριβώς συμβαίνει και πως αντιμετωπίζεται απλώς με μια ένεση κι ήρθα γρήγορα στα ίσια μου. Έπειτα, γύρω στον 4ο μήνα, είχα μια αποκόλληση υμένα ( προσοχή υποψήφιες μανούλες με τις λεκάνες με τα βρεγμένα ρούχα που βγάζετε από το πλυντήριο!)  που με κράτησε οριζόντια για 3 εβδομάδες, αλλά τέλος καλό.

Την τελευταία λαχτάρα την πήρα την 37η εβδομάδα, όταν κατά την, εβδομαδιαία πια, επίσκεψη στο γυναικολόγο διαπιστώσαμε αυξημένη πίεση στην ομφάλια αρτηρία. Ο γιατρός με έστειλε σούμπιτη για TNS ή NST ή STN ή… όπως αλλιώς τη λένε αυτή την εξέταση (που μέσα στο δικό μου το κεφάλι ακούστηκε σαν ΤΝΤ!) όπου διαπιστώσαμε μια περίδεση. Θυμάμαι πως έξω από το ιατρικό κέντρο όπου έκανα τις εξετάσεις μια κυρία στο δρόμο μου είπε : «Όλα καλά θα πάνε, κορίτσι μου». Το θεώρησα θετικό οιωνό  κι αναθάρρεψα!

Σε εβδομαδιαία βάση, μέχρι και την 40η εβδομάδα έκανα αυτή την εξέταση στον καρδιοτοκογράφο, που για τα δικά μου δεδομένα ήταν ότι πιο ψυχοφθόρο έζησα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Δεν άντεχα να ακούω τους παλμούς του πρώην άνθρωπου –κουκκίδα και νυν γιού μου να ανεβοκατεβαίνουν και να μη σταθεροποιούνται, όσο κι αν με διαβεβαίωναν οι ειδικοί πως δεν υπήρχε σοβαρός λόγος ανησυχίας.

Συμφωνήσαμε με το γιατρό να μπούμε την ΠΗΤ για πρόκληση τοκετού, αν δε μας έκανε την τιμή νωρίτερα ο νεαρός. Δεν ήθελα να το ρισκάρω, κάτι μου έλεγε να μην περιμένω. Μπαίνω λοιπόν στο μαιευτήριο 15/07 στις 23:30, με προετοιμάζουν με τη γνωστή, χαριτωμένη διαδικασία, με βάζουν στο δωματιάκι μου, με συνδέουν με το μισητό μπλιμπλίκι (καρδιοτοκογράφο)  και μου βάζουν το υπόθετο και τον 1ο ορό. Φιλάω το σύζυγο, του λέω να πάει σπίτι να ξεκουραστεί, γιατί το μωρό είναι ψηλά και θα ξημερωθούμε. Το ίδιο τον συμβουλεύει κι ο γιατρός κι έτσι φεύγει.  Περιμένουμε… Πράάάάμα , που λένε στο χωριό μου. 2ος ορός. Τζίφος. Ανοίγω την τηλεόραση. Μπα; Όπερα τέτοια ώρα;; 3ος ορός. Μηδενική διαστολή, μηδενικοί πόνοι. Να κι ο Αποστόλης μου με πρησμένα μάτια από τον ύπνο. Μαζεύονται γιατροί και νοσοκόμες γύρω μου και κοιτάζουν τον καρδιοτοκογράφο. «Πς-πς-πς-πς».

Τι έγινε ρε παιδιά;;

«Όλα εντάξει» .

4ος  ορός. Τίποτα. Δέκα ώρες αργότερα πεινάω σα λύκος και θέλω μια μπουγατσούλα. Έρχεται κι ο γιατρός, βάζει το χέρι του, χαρχαλεύει, Τ Ι Π Ο Τ Α! Σαν να μην έχω μείνει έγκυος, λέει.

«Μπορούμε να συνεχίσου με ή να προχωρήσουμε σε καισαρική»

Πείτε με τρελή, παρανοϊκή, ψυχασθενή, αλλά από τους παλμούς του μικρού  μου καταλάβαινα πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Πάμε για καισαρική, γιατρέ, αλλά θέλω κέντημα, οκ;;;

«Πάντα!»

Στις 16/07 και ώρα 10:45 είμαι στο χειρουργείο, 11:00 γίνεται η επισκληρήδιος, 11:20 μπαίνει ο γιατρός στο χειρουργείο (παίζει το ράδιο “Noctrune” από Secret Garden) και 11:24 μου δείχνει ο γιατρός τον κόμπο στο μισό ομφάλιο λώρο και το γιο μου, να κλαίει,  μπλεγμένο στον υπόλοιπο! Σε περίπτωση φυσιολογικού τοκετού τα πράγματα θα είχαν εξελιχθεί, μάλλον άσχημα….

 Όσες φορές κι αν είχα προβάρει την ατάκα μου, όταν τον πήρα στην αγκαλιά μου, έμεινα άφωνη, σοκαρισμένη μπροστά στο θαύμα. Όχι, δε σταμάτησε να κλαίει, αλλά άνοιξε διάπλατα τα ματάκια-χαντράκια του και με κοίταξε. Όχι, δεν ένιωσα τη μαγεία της μητρότητας ακαριαία, αλλά ένιωσα δέος μπροστά στη νέα ζωή.

Σήμερα, 4 μηνών πια, και με ένα ολοκαίνουργιο δόντι να φιγουράρει στο στόμα του, μπορώ να πω πως νιώθω τη μητρότητα μέχρι το μεδούλι!!

Ο σύζυγος δε; Ξετρελαμένος με το γιο του! Δε θέλει να τον αποχωρίζεται λεπτό! Είναι μοναδικό αυτό που ζει ένας γονιός όταν κρατάει το παιδί του στην αγκαλιά του!

Γι’ αυτό συμβουλεύω όλους εσάς, που σκέφτεστε να κάνετε ένα ή ένα ακόμα παιδάκι να μην το πολυψάχνετε, γιατί ένα παιδί μόνο θετικά μπορεί να φέρει σε μια οικογένεια, όσο δύσκολοι και να είναι οι καιροί. Άλλωστε, το μόνο αρνητικό του δικού μου παιδιού είναι… το ρέζους του!

Μαμά Βάσω
 

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com