Η δύναμη της αγάπης 

Θέλω και εγώ να σας γράψω την ιστορία μου, η οποία ίσως φαντάζει πολύ λάιτ σε σχέση με άλλες που καθημερινά διαβάζουμε εδώ και που μας κάνουν να προσευχόμαστε για κάθε πονεμένη και αδικημένη ψυχη, όμως θέλω να τα βγάλω από μέσα μου γιατί δε μπορώ να μιλήσω αλλού για λόγους που θα σας εξηγήσω παρακάτω.

Πριν 5 χρόνια, στα 27 μου, βρήκα δουλειά μακριά από τον τόπο μου και άφησα τα πάντα πίσω προκειμένου να κυνηγήσω την επαγγελματική μου εξασφάλιση. Η σχέση στην οποία βρισκόμουν τότε έδυε και η φυγή μου ήταν μια λύτρωση προκειμένου να κάνω μια καινούρια αρχή και σε αυτόν τον τομέα.

Στο επαγγελματικό μου περιβάλλον γνώρισα το Μανόλη. Με προσέλκυσε αμέσως και ο ίδιος έδειχνε έντονο ενδιαφέρον για εμένα. Γρήγορα απογοητεύτηκα μια και όλοι οι συνάδελφοι μου τόνιζαν να μη “μπλέξω” μαζί του γιατί “κολλάει” σε όλες, η ζωή του ήταν πολύ άστατη με  νυχτοπερπατήματα σε χώρους αμφιβόλου ηθικής, ανεξέλεγχτα μεθύσια, παρέες  με γυναίκες παντρεμένες και με άτομα του υποκόσμου, με έναν ήδη αποτυχημένο γάμο, κ με ακρώδη εριστική συμπεριφορά απέναντι σε ΟΛΟΥΣ! Εμένα κάτι μου έλεγε να δοκιμάσω αυτόν τον απαγορευμένο καρπό. Το είδα σαν πρόκληση και ήταν για μένα η κάλυψη της ανάγκης για την καθυστερημένη μου επανάσταση απέναντι στους αυστηρούς, παλαιών αρχών, αλλά κατά τα άλλα, υπέροχους γονείς μου. Και προχώρησα υπό τη σκιά των αντιρρήσεων, των απειλών και τελικά του αποκλεισμού από μέρους των γονιών  μου οι οποίοι δεν είχαν ακούσει ποτέ το “όχι” από μένα και δεν ανέχονταν το μορφωμένο, το καλομεγαλωμένο, πλούσιο νοικοκυροκόριτσό τους (βλ. προίκα νύφης) να παντρευτεί έναν τύπο ξαναπαντρεμένο και από διαλυμένη οικογένεια (βλ. άφαντος πατέρας) Που να ήξεραν και τα άλλα. Ο ίδιος ενθουσιασμένος μαζί μου έλεγε ότι βρήκε αυτό που έψαχνε μια ζωή. Εγώ έβλεπα ένα φοβισμένο, ευαίσθητο παιδί που είχε ΠΟΛΥ σοβαρά προβλήματα ανατροφής. Είχε μία μάνα που μεγάλωσε δύο παιδιά αγενή, απαίδευτα, με νοοτροπία σπηλαίων, χωρίς διάλογο αλλά με ίντρικες, φωνές και παρεξηγήσεις, με την αντίληψη ότι έχουν πάντα δίκιο, ότι φταίνε για όλα οι νύφες, οι γαμπροι, τα συμπεθέρια (οικογενειακώς άλλαζαν πολλούς) και γενικά όλοι όσοι δεν είχαν το ίδιο αίμα με εκείνους. Ότι μόνο αυτή αγαπάει τα παιδιά της τόσο πολύ και οι υπόλοιποι γεννούσαν λάχανα.  Αυτή όμως είναι άλλο θέμα και την ανέχτηκα για λίγο. Τώρα την παίρνει και την σηκώνει.

Περάσαμε λοιπόν με τον Μανόλη ένα μήνα υπέροχο ώσπου άρχισαν να σκάνε μύτη τα προβλήματα…. Η πρώην σύντροφος (όχι η σύζυγος) ενοχλούσε διαρκώς και ευθαρσώς παρόλο που ήξερε ότι ο πρώην της έχει ξαναφτιάξει τη ζωή του. Μια να του πει ότι τα παιδιά της είναι άρρωστα (Ο Μανόλης δεν είχε δικά του παιδιά) μια να τον ακούσει τάχα λίγο…. Ο ίδιος ανταπαποκρινόταν στα τηλέφωνά της μια κι εγώ, τρομάρα μου, έδειξα ανωτερότητα και του είπα ότι μπορεί να είναι πολύ ερωτευμένη ακόμα και καλά θα έκανε αυτός να μην είναι απότομος μαζί της και να προσπαθήσει να την απωθήσει με όμορφο τρόπο. Αποτέλεσμα εγώ τρελή και παλαβή μαζί του και εκείνος ερχόταν σπίτι για να πετάξει τα άπλυτά του, να κάλύψει τις βασικές του ανάγκες και μετά χανόταν. Το θεωρούσε φυσιολογικό να κάνει ότι θέλει εφόσον είχαμε μια απλή σχέση, εφόσον σαν άντρας μπορεί να πηγαίνει όπου θέλει χωρίς να δίνει αναφορά και αραιά και που να βρίσκεται φιλικά και πολιτισμένα, με την πρώην του….. Σε ποιόν να πω το πρόβλημά μου; Οι γονείς απόντες και οι κολλητές μακρυά άλλωστε φοβούμενη το κράξιμο τους έλεγα λίγα. Φίλους δεν είχα προλάβει να κάνω εκέι που ήμουν. Τον πέταξα έξω (μέναμε στο δικό μου σπίτι που ήταν πιο εξοπλισμένο) Αυτός να κράζει ότι είμαι παράλογη και να χτυπάει και να αναποδογυρίζει τα πάντα γύρω του. Ρεζίλι στην πολυκατοικία. Ώσπου γκάζωσε το θορυβώδες αμάξι του και έφυγε. Μόνη μου πια και απομονωμένη από όλους είχα στα αυτιά μου γνωστές φωνές συγγενών και φίλων..”στα ‘λεγα εγώ..” Μάζεψα τα κομμάτια μου και έγινα ρομπότ. Σπίτι δουλειά, δουλειά σπίτι. Δύο μέρες μετά τη φασαρία τον είδα αγκαλίτσα με την πρώην να βολτάρουν κοντά στη δουλειά. Κατέρρευσα. Πόσο αδικημένη ένιωσα. Εγώ μέχρι τους γονείς μου “έχασα” για εκείνον. 

Στη δουλειά δεν έδειχνα τίποτα. Άλλωστε δεν το ήξερε κανείς εκτός από ένα συνάδελφο που ήταν ο μόνος που άντεχε να κάνει παρέα μαζί του διακρίνοντας και αυτός ότι είχε μια ευαίσθητη ψυχή κατα βάθος. Ήταν ο διαμεσολαβητής του να τα ξαναβρούμε μετά από λίγο καιρο γιατί ο εγωισμός του δεν του επέτρεπε να έρθει ο ίδιος, ούτε να παραδεχτεί ότι προσέγγισε την πρώην του γιατί φοβόταν τη μοναξιά και τη λάτζα! Του έδωσα μία δεύτερη ευκαιρία αφού παραδέχτηκε ότι έπρεπε να ξεκαθαρίζει καταστάσεις στη ζωή του, να φέρεται πιο ανθρώπινα, και ότι δεν ήθελε να με χάσει με τίποτα. Κυρίως όμως να τιμά τα παντελόνια του.. ότι και αν περιλαμβάνει αυτή η έννοια. Μείναμε πάλι μαζί. Άπειρες συζητήσεις και νουθετήσεις. Καυγάδες και κακός χαμός αλλά εκεί και οι δύο! Εγώ εκτονώνοντας τα απωθημένα που του είχα πολλές φορές έχανα τα όριά μου και μάλιστα χωρίς καθόλου τύψεις.Αυτός πότε να ξεφεύγει (εννοείται ποτέ από τα δεδομένα της μονογαμίας) πότε να κουρνιάζει και να απολογείται πως ότι και αν έχει πάθει του αξίζουν κι ότι κι αν του λέω έχω δίκιο και να ευχαριστεί το Θεό που έστω και αργά γύρισε σε μένα. Ούτε αυτό ήταν υγιές… Πάμε πάλι διάλογος και ψυχανάλυση.

Εν ολίγοις πάλεψα και είμαι περήφανη για αυτό όχι μόνο να στηρίξω την επίλογή μου απέναντι σε όλους αλλά και να κάνω αυτή την επιλογή να δείχνει και να είναι η καλύτερη! Απολογισμός μετά από 5 χρόνια… είμαστε παντρεμένοι με την αποδοχή των γονιών μου, με ένα πολυπόθητο γιο. Δεν έχει δει κανείς πιο ευτυχισμένο σύζυγο και πατέρα, δεν πιστεύει κανείς στα μάτια του αντικρύζοντας τον καινούριο Μανόλη με την ήρεμη οικογενειακή ζωή, με τις μοιρασμένες οικογενειακές αρμοδιότητες, με τα ξεκάθαρα όρια ανάμεσα στο ηθικό και το ανήθικο, ούτε η μάνα του δεν τον αναγνωρίζει! Επίσης δε μπορεί κανείς να περιγράψει το πόσο γεμάτη, ανακουφισμένη και ευτυχισμένη νιώθω. Μόνο εγώ πίστεψα ότι αυτό το αγρίμι κρύβει μέσα του πόνο και ανάγκη για αγάπη. Πόσο τον καμαρώνω και πόσο δοξάζω το Θεό που μέσα από αυτή τη δοκιμασία ανακάλυψα κι εγώ τη δύναμη της αγάπης… Ένας άνθρωπος “καθάρισε” από τις λάσπες και το βούρκο γιατί με αγαπάει και τον αγαπάω. Ότι πέρασα το ξέρω μόνο εγώ, ο Μανόλης μου, κι εσείς τώρα πιά!

Σας αγαπώ και σας δίνω μια συμβουλή… να επισημαίνετε στα παιδιά σας τα λάθη τους, να παραδέχεστε κι εσείς τα σφαλματά τους σε άλλους, να είστε δίκαιες… αν δεν το κάνετε δεν ξέρετε ποιος θα περάσει δύσκολες στιγμές πληρώνοντας τα δικά σας χρέη και παραλείψεις απέναντι στην αγωγή των παιδιών σας. Μακάρι κι εγώ να είμαι άξια να ακολουθήσω πιστά αυτή τη συμβουλή.

Σας φιλώ…..

μαμά Γιώτα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com