Τα σκιουράκια του μεγάλου κήπου

Τα σκιουράκια του μεγάλου κήπου

της Ελισάβετ Δαμιανιδου

1 bio 3 και αρχίζει η ιστορία!

Μια φορα σε αυτον τον καιρο σε ενα μεγαλο και ομορφο κηπο ζουσε μια οικογενεια απο σκιουρακια, η μαμα, ο μπαμπας σκιουρος και τα δυο μικρα μωρα τους.

Ο κηπος, ειπαμε, ηταν μεγαλος και ομορφος, αλλα ερχοντουσαν σ’ αυτον και οικογενειες ανθρωπων και ηταν τοσοι πολλοι που τα ζωακια μας πολλες φορες δεν μπορουσαν να ξεμυτισουν απο το δεντρακι τους… Σας ειπα οτι ζουσαν σε ενα γερικο τεραστιο καταπρασινο πλατανο; Σε αυτο το δεντρο περνουσαν αρκετες ωρες της ημερας και μονο οταν επεφτε ο ηλιος τολμουσαν να βγαλουν λιγο το κεφαλακι τους και να θαυμασουν τον κηπο.

Το μικρο της οικογενειας γκρινιαζε συνεχως, ηθελε τοσο να χοροπηδα απο κλαδι σε κλαδι, να κρυβεται στα φυλλα απο το πλατανι και να κανει σκανταλιες με το μεγαλο του αδερφο. Ο μπαμπας σκιουρος ελειπε σχεδον ολη μερα στην προσπαθεια του να βρει φαγητο για ολους, η κυρια σκιουρινα φυλουσε με την σειρα της τη φωλια τους απο τα αλλα ζωα του κηπου και ο Μικη, το μικρο μας σκιουρακι, ζαλιζε με τις ωρες τον Τομμυ, τον μεγαλο αδερφο του, κανοντας του χιλιαδες ερωτησεις για τα παντα. Βλεπετε, ο Τομμυ ηταν πιο τυχερος, τα παιδικα του χρονια τα περασε οταν ο μεγαλος κηπος ανηκε ακομα μονο στα ζωακια σε εναν καιρο που ακομη ανθρωποι δεν γνωριζαν την υπαρξη του, τοτε που ακομα ο μπαμπας δεν χρειαζοταν να φευγει τοσο μακρυα για τροφη,  που η μανουλα δεν φοβοταν τοσο για την ασφαλεια τους, τοτε που ο ηλιος του ζεσταινε την απαλη του γουνα και να, μολις στο διπλανο το δεντρο υπηρχαν και αλλα σκιουρακια και ολα μαζι επαιζαν ευτιχισμενα και χαρουμενα!

Για ολα ηθελε να μαθει ο Μικη, για τα χρωματα, για τα αρωματα και τη γευση που ειχαν τα αγαπημενα σε ολους τους βελανιδια και ο καημενος ο Τομμυ μικρος και αυτος δεν μπορουσε να του τα εξηγησει, βαριοταν, κουραζοταν και νοσταλγουσε κιολας εκεινες τις εποχες… Δεν του αρεσε πολυ να τα θυμαται…

Θυμωνε συχνα ο Μικη που λετε και ολο φωναζε στη μανουλα του «Καλα, εσενα δε σε πειραζει που ειμαστε κλεισμενοι συνεχεια σε αυτην την τρυπα;«

«Γιατι να με πειραζει μωρακι μου;» του απαντουσε ηρεμα εκεινη «οτι αγαπω ειναι εδω«

Στρεφοταν τοτε στο μπαμπα «Εσυ παλι δεν κουραζεσαι ολη μερα να προσπαθεις να βρεις φαγητο;«

«Γιατι να κουραζομαι, μικρο μου; Προσπαθω γι’ αυτους που αγαπω!«

Ο Τομμυ σε μια ακρη χαμογελουσε πισω απο τα μουστακια του, αυτα τα ειχε ακουσει και αυτος πριν, τοτε που ο κηπος ηταν μονο δικος τους που ο ηλιος του ζεσταινε την πλατη, που τα αλλα ζωακια τιτιβιζαν ευτυχισμενα διπλα του…

Του εφτανε τελικά το ενα και μοναδικο πραγμα που δεν αλλαξε ποτε: υπηρχε ακομα η αγαπη!!!!